Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ένα post για τον Αναγνώστη Λασκαράτο και την ειρηνική συνύπαρξη




Όπως ξέρουν οι τακτικοί επισκέπτες και επισκέπτριες αυτού τού τσαρδιού, για περίπου πάνω από ένα χρόνο οι σχέσεις μας με τους συνδιαχειριστές τού roides.wordpress.com δεν ήταν και οι καλύτερες. Για να τα λέμε όλα για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν σχέσεις ‘‘πολέμου’’. Στην αρχική φάση ήταν ο Λασκαράτος που διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις μαζί μας, υποχρεώνοντας κι εμάς να πάψουμε να σχολιάζουμε στο εξ ημισείας τσαρδί του. Στη δεύτερη, ήμαστε εμείς που επιδείξαμε ‘‘ιδιαίτερη’’ πολεμική δραστηριότητα με διάφορες επιθετικές πρωτοβουλίες (= αναρτήσεις). Πρόσφατα, μπήκαμε σε μία τρίτη: σε αυτήν τής ειρηνικής συνύπαρξης δύο διαφορετικών πολιτικών απόψεων και φιλοσοφιών. Πώς προέκυψε αυτή;

Προέκυψε όταν ο Λασκαράτος πήρε την πρωτοβουλία να κάνει μια κίνηση καλής θέλησης (αυτό το αναφέρω τιμητικά για εκείνον κι όχι από ανόητα εγωιστικά κίνητρα διαφύλαξης του ‘‘κύρους’’ μας) κι εμείς ανταποκριθήκαμε και με το παραπάνω. Κοντολογίς, προέκυψε μέσα από την κοινή βούληση και των δύο πλευρών να πάψουν οι ‘‘εχθροπραξίες’’.

Νωρίτερα σήμερα ο Λασκαράτος εγκαινίασε αυτή την τρίτη φάση, ποστάροντας ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση (κι αυτό το λέω πάλι τιμητικά για εκείνον και όχι εγωιστικά: εκτιμώ το γεγονός πως αναγνώρισε το δίκαιο της άποψης, σύμφωνα με την οποία αφού εκείνος ήταν που διέκοψε τις διπλωματικές θέσεις, πάλι εκείνος θα έπρεπε να είναι αυτός που θα τις αποκαθιστούσε πρώτος). Θα του απαντήσουμε βέβαια εκεί. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, ας αξιοποιήσω την ευκαιρία:

Τον (ξανα)καλωσορίζουμε εδώ με ανοιχτή καρδιά και χωρίς να ‘‘του κρατάμε’’ το παραμικρό (το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Ρο, άσχετα αν εκείνος δεν ήθελε πολλές παρτίδες μαζί μας, σε αντίθεση με τον Λασκαράτο). Είμαστε σίγουροι πως το ίδιο ισχύει κι από τη μεριά τους. Είναι αλήθεια πως γράψαμε εδώ σκληρές κουβέντες. Πιστεύουμε όμως ότι θα κατανοήσουν —ίσως και μόνο η εξέλιξη των πραγμάτων να αρκεί γι’ αυτό— ότι ποτέ δεν είχαμε τίποτε προσωπικό εναντίον τους κι ότι το μοναδικό κίνητρό μας ήταν αμιγώς πολιτικό, χωρίς κανενός άλλου είδους ταπεινά και μικρόψυχα ελατήρια.

Λοιπόν, φίλε Λασκαράτε, ...τα λέμε! 


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εδώ να δεις καβάλημα καλαμιού .

ο τύπος νομίζει ότι είναι παράγοντας της πνευματικής ζωής , της αριστεράς , των γραμμάτων και των τεχνών ...

συναντήθηκε ο Κουτσούμπας με τον Χάγιο ? Ο Τσίπρας με τον Αλαβάνο ? Ο Τσίπρας με τον Κουβέλη ?

όχι ο λεφτ τάδε ξαναμιλάει με κάτι άλλους που δεν μίλαγε ... είναι λέει και ένας άλλος που τον βρίζει ...

και αν τυχόν αναρωτηθεί ο φίλος ( πάντα ) γιατί ασχολούμαι μαζί του είναι απλό .

σπάω πλάκα !!!

" κάποιος σύντροφος "

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί Left,
με έχετε σαφώς υπερτιμίσει και νιώθω άσχημα.
Κανείς δεν δίνει μια δεκάρα για τις μεταξύ μας σχέσεις.
Σας ευχαριστώ για την υπερπροβολή, ακόμη και η αρνητική προσφέρει συχνά, ο Μαρκεζίνης διαμαρτυρήθηκε στο Φωκίωνα Δημητριάδη όταν αραίωσε τη γελοιογράφησή του, σας παρακαλώ σταματείστε εδώ γιατι θα μας κοροϊδεύουν.
Εγώ εκτιμώ πάρα πολύ αυτούς που υπερασπίζονται εξ αριστερών τα ζώα, γιατί από ζωόφιλες κυρίες της Δεξιάς ή γενικά ζωόφιλες και ζωόφιλους απολίτικους, ειμαστε πλήρεις.
Η ζωοφιλία σας, το ποστ για τηφυλακισμένη αρκουδίτσα, ήταν η αιτία.
Πιστεύω με ασυνήθιση για εμένα βεβαιότητα ότι η βαρβαρότητα αναπαράγεται και διαδίδεται σα μολυσματικός ιός, και μεταλάσσεται από τη μια μορφή στην άλλη, όποιος κρατά δεμένο όλη τη μέρα το σκύλο του, θα βλάψει και ανθρώπους.
Αυτό σήμερα μπορεί να ακούγεται αφελές έως αφελέστατο, θα είναι όμως βασική θέση της Αριστεράς του μέλλοντος.

LeftG700 είπε...

Φίλε Λασκαράτε,


Θα διαφωνήσω. Καμία υπερτίμηση δεν έκανα. Το ζήτημα για μας είναι απλό και έχει ως εξής:

Δεν γίνεται μετά από μια σειρά ‘‘πολεμικών’’ αναρτήσεων να εμφανιστείς εδώ χωρίς καμία εξήγηση από τη μεριά μας. Ο καβγάς δημόσιος και με κανονιοβολισμούς, και η ειρηνική συνύπαρξη στη ζούλα; Δεν μου φαίνεται και πολύ σόι, ούτε ταιριαστό με το πνεύμα της Αριστεράς όπως εμείς το καταλαβαίνουμε: τα πάντα στο φως[***] και εξηγήσεις για όλα, χωρίς ‘‘περικοκλάδες’’ και ‘‘συνδικαλιές’’.

Έπειτα είναι και το άλλο: ο οξύς λόγος που συχνά χρησιμοποιώ, είναι πρώτης τάξεως πάτημα (ή μια καλή παγίδα για παρεξήγηση) για να κατηγορηθούμε για εμπάθεια με προσωπικά κίνητρα —όπως έχει γίνει με αφορμή και τις μεταξύ μας διενέξεις άλλωστε. Ο καλύτερος τρόπος για να αποσείσουμε τέτοιες κατηγορίες είναι μία τέτοια ‘‘υπερτίμηση’’ σαν αυτή που κάναμε για σένα.

[***] Εκτός αν μιλάμε για όσα λίγα δεν πρέπει να λέγονται δημόσια για λόγους ευνόητα αναγκαστικούς. Το ξέρω ότι ψιλοδιαφωνείς, αλλά κατά τη γνώμη μου πάντα υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις στην πολιτική όσο και στη ζωή.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

εγώ πιστεύω πως μετά την αντιπαράθεση Μπέρνσταϊν - Ρόζα Λούξεμπουργκ , Λένιν - Κάουτσκι , Πουλαντζά - Μίλιμπαντ , Στάλιν - Τρότσκι , θα μείνει στην ιστορία .

" κάποιος σύντροφος "