Η μονταζιέρα τού Χρήστου Λάσκου – Μέρος Β´(απάντηση σε ένα πρώην μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ)

Άλλο θα ήταν το σημερινό σημείωμα, αν τα πράγματα εξελισσόντουσαν «σύμφωνα με το πρόγραμμα». Θα ήταν ο δικός μας κατάλογος με τις ‘‘συνδικαλιές’’ που ο Χρήστος Λάσκος στρίμωξε στο άρθρο για το οποίο κάναμε λόγο στο προηγούμενο post. Και την αντίστοιχη υποστηρικτική επιχειρηματολογία, φυσικά. Έκαναν λάθος οι φίλοι που στα σχόλια τους εκεί μάς καταλόγισαν το λάθος να εκδώσουμε ετυμηγορία χωρίς το σχετικό συνοδευτικό σκεπτικό και να στήσουμε έτσι αυθαίρετα δίκη προθέσεων. Οι παλαιοί αναγνώστες τουλάχιστον ξέρουν πως δεν συνηθίζουμε κάτι τέτοιο. Και ξέρουν και το άλλο: ότι από καιρό σε καιρό συνηθίζουμε από παιγνιώδη διάθεση να ανεβάζουμε αναρτήσεις οιονεί κουίζ. Τέτοια ήταν και η προηγούμενη όπως ‘‘προδίδει’’ και η φράση «βρείτε και κερδίστε». Και θα το έγραφα αριθμητικώς και ολογράφως πως πρόκειται για ‘‘κουίζ’’, αν δεν είχαν διατυπωθεί εδώ κάποια έμμεσα παράπονα ότι τάχα στήνουμε παγίδες στους αναγνώστες ή ότι κάνουμε τους έξυπνους. Ας είναι. Τα όσα θα «έπαιρναν φως» σήμερα παίρνουν μια μικρή αναβολή. Δεν χάλασε ο κόσμος.

Για σήμερα, ένα κείμενο που άρχισε να γράφεται σαν απαντητικό σχόλιο σε έναν αναγνώστη και στην πορεία σκέφτηκα πως θα έπρεπε να γίνει πρωτοσέλιδο. Ο αναγνώστης στον οποίο απαντώ είναι ο Μιχάλης Καστρινάκης (έτσι υπογράφει πάντα, με το αληθινό όνομά του), μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Ιδρυτικό Συνέδριο, στο οποίο δεν έβαλε υποψηφιότητα. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμούμε πολύ —και θα συνεχίσουμε να εκτιμούμε, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής τής διαφωνίας— γιατί είναι ένας από τα ελάχιστα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω και της Αριστεράς, που όταν παρεμβαίνει στους διαλόγους ανά τη μπλογκόσφαιρα, εδώ ή αλλού, το κάνει επωνύμως, με το θάρρος τής γνώμης του και, κυρίως, με ειλικρίνεια. Τέτοιο θάρρος και τέτοια ειλικρίνεια μπορεί να δει κανείς και στο σχόλιο που άφησε στην προηγούμενη ανάρτηση. Γιατί εκεί, παρά τις καλές μας σχέσεις και τη μέχρι τώρα εκτίμηση που υποθέτω ότι μάς είχε, δεν δίστασε να γράψει τα εξής:

Εγώ το μόνο που βρήκα είναι η απεριόριστη εμπάθεια σας απέναντι σε πρόσωπα που έχουν προσφέρει πολλά στην Αριστερά και εκφράζουν τη σχετική με τα νομίσματα άποψη που ηγεμονικά κυριαρχεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Εμπάθεια που δεν απευθύνεται στην αντιδραχμολαγνική επιμονή της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα που την εκφράζουν. Εμπάθεια που μου απαγορεύει κάθε ανταπάντηση και περαιτέρω συμμετοχή εδώ.

Ακολουθεί η απάντησή μας.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Φίλε μας Μιχάλη,

Δεν ξέρω πόσο συχνά έρχεσαι και διαβάζεις τι γράφεται εδώ, τουλάχιστον από το Ιδρυτικό Συνέδριο και μετά. Επειδή σε έχω σε εκτίμηση, θέλω να πιστεύω ότι δεν περνάς και πολύ τακτικά, γι’ αυτό και δεν έχεις καταλάβει και πολλά από όσα λέμε και υποστηρίζουμε (σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να πω, επειδή εμείς εδώ τα λέμε όλα, πως είτε δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, είτε ότι προσποιείσαι πως δεν καταλαβαίνεις). Το λοιπόν, άκου μερικά πράγματα, διαβάζοντας όμως προσεκτικά. Θα προσπαθήσω, αν και φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω, να είμαι όσο πιο σύντομος γίνεται γιατί δεν θέλω να σε υποχρεώσω να μείνεις εδώ, σε ένα blog δηλαδή που δεν γουστάρεις πια, για πολύ ώρα:

Πιστεύω ακράδαντα πως είμαστε από τους λίγους (πόσο λίγοι είναι δεν το ξέρω, αλλά πάντως λίγοι είναι) που και έχουν κατανοήσει σε βάθος τις αρετές τής γραμμής την οποία ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Νοέμβριο του 2011 (συνεδρίαση Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής – ‘‘επίσημη’’ υιοθέτηση του κάπως αριστερίστικου «καμιά θυσία για το ευρώ») και η οποία επικυρώθηκε τόσο από την περσινή Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Δεκεμβρίου όσο και από το Ιδρυτικό Συνέδριο, αλλά και από τους επίσης λίγους εκείνους που την υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια. Από αυτή την άποψη, δικαιούμαι να ισχυριστώ και το ισχυρίζομαι: δεν υπάρχουν καλύτεροι, συνεπέστεροι και οξυδερκέστεροι Συριζαίοι από εμάς!

Τι έλεγε αυτή η γραμμή; Έλεγε κοντολογίς το εξής: «Το ευρώ είναι δρόμος απόλυτης προτεραιότητας για εμάς, αλλά όχι μονόδρομος που σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε πάση θυσία». Δεν το έλεγε έτσι ακριβώς βέβαια, αυτό και μόνο αυτό το νόημα όμως έβγαινε από όλα τα συμφραζόμενα. Σωστά; Σωστά.

Τι την έκανε αυτή τη γραμμή η πλειοψηφία, η συσπειρωμένη, παρά τις επί μέρους διαφορές της, γύρω από τον Τσίπρα και τους υπασπιστές του; Άρχισε να τη βιάζει κατά φύση και παρά φύση, κατ’ επανάληψη και κατά συρροή, από την πρώτη ημέρα της θέσπισής της! Το σύνθημα το έδωσε ο ίδιος ο Πρόεδρος, ελάχιστες ημέρες μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Δεκεμβρίου 2012, όταν είπε εκείνο το αμίμητο «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα» στην Αμερική. (Ήταν ο ίδιος Πρόεδρος που έλεγε στη Στάη πριν από τις περσινές εκλογές «Βεβαίως, κυρία Στάη! Το ευρώ δεν είναι ταμπού!»... Είπε ξείπε το λόγο του… —βάλε εσύ μια λέξη ευπρεπή, γιατί αν βάλουμε εμείς αυτή που μου έρχεται στο μυαλό…)

Πέρασε λίγος καιρός και ήρθε ο Μάρτιος, όταν τα Διευθυντήρια της ΕΕ έλιωσαν την Κύπρο. Τότε, καθώς στριμώχθηκαν οι αριστεροευρωπαϊστές και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ που σύρεται ξωπίσω τους, ‘‘θυμήθηκε’’ στα δύσκολα ο Σκουρλέτης τη γραμμή («το ευρώ δεν είναι ταμπού») και βγήκε να την πει για να κρατήσει τα μπόσικα. Και να σιωπήσει φυσικά λίγες ημέρες αργότερα όταν πέρασε η μπόρα. 

Και πέρασε κι άλλος καιρός με διαρκείς βιασμούς τών συλλογικών αποφάσεων και ήρθε το Ιδρυτικό Συνέδριο που επικύρωσε κι αυτό τη γραμμή. Να την ξαναθυμίσω; Επιβάλλεται. «Το ευρώ είναι δρόμος απόλυτης προτεραιότητας για εμάς, αλλά όχι μονόδρομος που σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε πάση θυσία».

Τι ήταν να γίνει το Συνέδριο; Δεν πρόλαβαν καλά καλά να επιστρέψουν οι σύνεδροι της επαρχίας στα σπίτια τους και βγήκαν τα πρωτοπαλίκαρα των «αριστερών ευρωπαϊστών» για να κάνουν πάρτι, σκίζοντας τις συλλογικές αποφάσεις τού Ανώτατου κομματικού οργάνου σε κομματάκια και μετατρέποντάς τις σε κομφετί! —κατά την ωραία έκφραση της Αλέκας, άσχετα αν την είπε με άλλη αφορμή και για διαφορετικό λόγο. (Βέβαια, τα σημάδια είχαν φανεί από την ‘‘καθαρογραφή’’ τής Πολιτικής Απόφασης —τα εξηγήσαμε εδώ.) 

Θέλεις κάποια παραδείγματα για να πειστείς; Σταχυολογώ (απλώς σταχυολογώ, γιατί, αν καταπιαστώ με τα άπαντα, θα με βρει η καινούργια χρονιά να γράφω!):

Δεν πρόλαβε λοιπόν να τελειώσει το Συνέδριο και βγήκε στις 30 Ιουλίου ο και λενινιστής Μηλιός (έρμε Βλαδίμηρε!) για να δώσει συνέντευξη στην Εφημερίδα τών Συντακτών. Κι εκεί ερωτήθηκε:

Στο συνέδριο διασαφηνίστηκαν αρκετές ‘‘γκρίζες ζώνες’’, όμως παραμένει το ‘‘μπλέξιμο’’ με το ευρώ. Τελικά, εντός ή εκτός ευρώ;

Ξέρεις πώς ξεκίνησε την απάντησή του ο σύντροφος Μηλιός; Θέλεις να δεις με τι πιστότητα μετέφερε το πνεύμα τών συλλογικών συνεδριακών αποφάσεων; Δες πώς:

Έχω τη γνώμη ότι επαναφέρετε ένα ερώτημα που έχουμε ξεπεράσει.

Χρειάζεται να πω τίποτε; Δεν χρειάζεται. Εξ άλλου τα έχουμε γράψει πιο αναλυτικά.

Μετά, στις 4 Αυγούστου, βγήκε ο Δημαρίτης με πολιτικά Σταθάκης (τώρα προβάρει ήδη και τη στολή για να δει αν χρειάζεται μεταποίηση, αφού προβλέπει ότι θα τη φορέσει σε λίγο…) κι έδωσε συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία (αναφερθήκαμε en passant εδώ). Ρωτήθηκε:

Υπάρχουν διαφορετικές φωνές στο εσωτερικό σας, και μάλιστα ισχυρές, για ρήξη με την Ε.Ε. και έξοδο από το ευρώ. Πόσο επηρεάζουν την πολιτική δυναμική του κόμματος;

Για να δώσει την απάντησή του, αρχίζοντας με το εξής:

Τώρα πια, καθόλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενιαίο κόμμα και με μεγάλη πλειοψηφία έχει επιλέξει μία σαφή στρατηγική για την Ευρώπη, για την έξοδο από την κρίση, για τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις και για τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.

Χρειάζεται να πω κι εδώ τίποτε περισσότερο;

Μετά πήρε σειρά ο  Δραγασάκης, ο άνθρωπος που παίζει ξύλο με τον ίδιο του τον εαυτό κι ακόμα δεν έχει αποφασίσει με ποιανού το μέρος είναι. Βγήκε λοιπόν στην Αυγή, στις 15 Σεπτεμβρίου, και έδωσε βαρύτιμη συνέντευξη αφ’ όλης τής ύλης. Ανάμεσα στις άλλες υπήρχε και η εξής ερώτηση:

Από μια μερίδα της κοινής γνώμης, και βεβαίως από μια τάση στο εσωτερικό της Αριστεράς, τίθεται θέμα αποχώρησης από το ευρώ, αν και υπό προϋποθέσεις που είναι δύσκολο να υλοποιηθούν (σ.σ.: ταυτόχρονη και συμφωνημένη αποχώρηση πολλών χωρών, συμφωνημένες ισοτιμίες νομισμάτων και ελέγχους στην κυκλοφορία κεφαλαίων). Υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες αλλαγής της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής;

Πήρες είδηση πώς απάντησε αυτή η διχασμένη προσωπικότητα (θα καταλάβεις παρακάτω γιατί τον χαρακτηρίζω έτσι); Απάντησε με τα παρακάτω λόγια:

Και στα θέματα αυτά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ συζήτησε και πήρε συγκεκριμένες αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν πλέον τη βάση για τον σχεδιασμό της πολιτικής και της δράσης όλου του κόμματος. Η ουσία των αποφάσεών μας είναι ότι, ανεξάρτητα από τις απόψεις του καθενός για το ευρώ, η διέξοδος από την κρίση δεν θα προέλθει μέσα από εθνικούς ανταγωνισμούς και αλλεπάλληλες υποτιμήσεις των νομισμάτων, αλλά με αλλαγές και μετασχηματισμούς στο κράτος και την κοινωνία, καθώς και με τον συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων και των λαών, για να μπει τέλος στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στην κάθε χώρα ξεχωριστά και σε όλη την Ευρώπη.

Ούτε σ’ αυτή την περίπτωση χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω (αν θέλεις περισσότερες λεπτομέρειες, κλικ εδώ).

Μετά, ξαναχτύπησε ο Σταθάκης, ο ‘‘εραστής’’ τού σοσιαλισμού «με δημοκρατία και ελευθερία». Και βγήκε στον Real FM, στις 10 Οκτωβρίου, έμπλεος ‘‘δημοκρατικών’’ αισθημάτων για να πει επί λέξει (δίχως, φαντάζομαι, να κοκκινίζει, αλλά χαμογελώντας μ’ εκείνο το απαράμιλλο ειρωνικό γελάκι του), απαντώντας σε σχετική ερώτηση της Κάτιας Μακρή:

Η θέση τού ΣΥΡΙΖΑ είναι παραμονή τής χώρας στο ευρώ κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Μήπως χρειάζεται να πω εδώ τίποτε; Δεν ακούς τις οιμωγές τής κακομοίρας τής εσωκομματικής δημοκρατίας καθώς τη βιάζει ασύστολα και χυδαία ο κύριος καθηγητής; Η δεν πιστεύεις ότι τα είπε; Να μπεις εδώ, να τ’ ακούσεις με τα αυτιά σου (από το 6.30 και ύστερα).

Για μετά, σού έχω κι άλλο Δραγασάκη. Για καλό όμως αυτή τη φορά (για άλλους είναι το κακό και πολύ κακό μάλιστα). Έδωσε μία ραδιοφωνική συνέντευξη. Όπου ερωτήθηκε τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που πάρει από τον λαό την εντολή να κυβερνήσει και τα ευρωπαϊκά Διευθυντήρια δεν δεχθούν τις θέσεις και προτάσεις του. Και απάντησε ως εξής, μεταφέροντας για πρώτη φορά, απ’ όσο έχουμε ακούσει εμείς τουλάχιστον, αυτό που πάντα και παντού υποχρεούται καταστατικά να μεταφέρει προς τα έξω: τις συλλογικές αποφάσεις. Αντιγράφω από το προσωπικό του site:

Υπάρχουν τρεις εκδοχές. Η μια είναι η διαπραγμάτευση με συναίνεση. Αυτό που κάνουν ως τώρα οι κυβερνήσεις. Επειδή υπάρχει τέτοια ασυμμετρία δύναμης, αυτό καταλήγει σε υποταγή. Το δεύτερο είναι "ή όλα ή τίποτα". Πάμε σε ρήξη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχει αυτή η ρήξη και αδιαφορώντας για το αν μπορούμε να τις διαχειριστούμε. Αυτό το απορρίψαμε. Πάμε λοιπόν σε μια διαπραγματευτική λογική, διεκδικητική θα έλεγα, που λέει ότι εμείς λέμε ότι «με αυτή την πολιτική οδηγούμαστε σε καταστροφή, ενώ με μια άλλη πολιτική μπορούμε να διασώσουμε ό,τι μπορούμε και να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία». Διεκδικούμε καταρχάς να γίνει δεκτή αυτή η θέση. Εφόσον δεν γίνει δεκτή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, κατ’ αρχήν εντός της ευρωζώνης...

Ξέρεις, φίλε Μιχάλη, πώς μετέδωσαν τη συνέντευξή του η ναυαρχίδα τού ‘‘αντισταλινισμού’’, η Αυγή, και το ηλεκτρονικό, επίσης ‘‘αντισταλινικό’’, Left.gr; Έπιασαν και μετέτρεψαν την ακροτελεύτια φράση τού Δραγασάκη, αυτό το «κατ’ αρχήν εντός τής ευρωζώνης», στο ακριβώς αντίθετό του! Δηλαδή: «εντός τής ευρωζώνης πάντα»!!! Δεν το πιστεύεις; Μπες εδώ να ακούσεις με τα αυτιά σου τον Δραγασάκη (από το 35.56 και μετά) στη συνέντευξή του στον πολύ (φτηνό) και σπουδαίο (μοντέρ) Βασίλη Πάικο, στον Αθήνα 98,4. Και μετά μπες να δεις τα χάλια τής Αυγής και του Left.gr. Κι αφού τα κάνεις όλα αυτά, πες μας, φίλε Μιχάλη, τι ποινή αξίζουν αυτοί οι αχρείοι που αλλοιώνουν σε τέτοιο αισχρό βαθμό δηλώσεις συντρόφου τους; Εμείς λέμε ότι η ποινή τους πρέπει να είναι ξήλωμα των όποιων αριστερών γαλονιών τους στην πλατεία Συντάγματος σε πάνδημη αριστερή συνάθροιση, όπου οι παριστάμενοι θα περνούν ένας-ένας από μπροστά τους και θα τους φτύνουν κατάμουτρα! Θα μας πεις και γι’ αυτό εμπαθείς;

Μετά είχαμε το ταξίδι τού Προέδρου στις ΗΠΑ και την αλήστου μνήμης ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας με την οποία έβαλε ταφόπλακα στην αποφάσεις τού Συνεδρίου και έδωσε τη χαριστική βολή στην εσωκομματική δημοκρατία. Έχεις μήπως εδώ καμιά απορία; Χρειάζεσαι μήπως κάποιο επιχείρημα για να πειστείς ότι ο Πρόεδρος επιδόθηκε μετά μανίας στο ξέσκισμα των αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου; Θα ’χει γούστο!...

Να κλείσω τη σταχυολόγηση με τον παρακοιμώμενο του Προέδρου τον Νίκο Παππά, ο οποίος δήλωσε ξετσίπωτα ότι το δίλημμα μέσα ή έξω από την Ευρώπη «έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις»!!! —περισσότερες λεπτομέρειες τρεις αναρτήσεις πίσω. Και το κερασάκι στην τούρτα… μάντεψε! Και πάλι Σταθάκης! Καμάρωσέ τον (εδώ, στη δεύτερη σελίδα, τμήμα με τίτλο «Συνεχίζουν τις πιέσεις οι δανειστές για πλειστηριασμούς και απολύσεις», από το 12.10 και μετά) καθώς δηλώνει με κατηγορηματική βεβαιότητα 10 μεγατόνων στις 11 Δεκεμβρίου το πρωί, στο MEGA:

 «Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι στο ευρώ. Τελεία.»

«Δεν περιγράφω άλλο», φίλε Μιχάλη. Δεν περιγράφω, αλλά ερωτώ:

Υπόδειξέ μου ποιοι βγήκαν και διαμαρτυρήθηκαν για όλους αυτούς τους βιασμούς (και άλλους που δεν χωράνε εδώ). Εμείς, εκτός από κάτι φωνούλες που ακούστηκαν από τους ‘‘μενσεβίκους’’ τής Αριστερής Πλατφόρμας —φωνούλες απολύτως ανεπαρκείς: τα νεογέννητα γατάκια ακούγονται πιο δυνατά—, δεν ακούσαμε ούτε κιχ. Τσιμουδιά! —ακόμα και τα πραγματικά πρόβατα διαμαρτύρονται κάπως όταν τα στριμώχνουν στο μαντρί! Εσύ έχεις να μας επισυνάψεις εδώ κάποια δυνατή Συριζαίικη φωνή που υπερασπίστηκε τη βιαζόμενη εσωκομματική δημοκρατία;

Και ερωτώ και το άλλο, γιατί εμείς έχουμε την ‘‘κακή’’ συνήθεια να τα λέμε όλα, φίλε Μιχάλη, και δεν χαριζόμαστε ούτε στον ίδιο μας τον πατέρα:

Τι έκανε ο Μιχάλης Καστρινάκης γι’ αυτή την εσωκομματική δημοκρατία; Πώς την υπερασπίστηκες εσύ, φίλε μας; Εσύ, ο προερχόμενος από τον ελευθεριακό χώρο και, επομένως, θεωρητικά, φύλακας άγγελος της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα (σε αντίθεση μ’ εμάς τις ‘‘σταλίνες’’ τού κερατά —τέτοιους μας θεωρούν πολλοί σύντροφοί σου, χωρίς βέβαια να βάζουν τα εισαγωγικά που πάντα βάζουμε εμείς στους σταλινογενείς χαρακτηρισμούς— που τάχα την περιφρονούν); Για παράπεμψέ μας σε κάποια δημόσια παρέμβασή σου, μια ομιλία, ένα άρθρο, κάτι τι τέλος πάντων βρε αδελφέ, με το οποίο όρθωσες το ανάστημά σου σε αυτές τις πραξικοπηματικές αθλιότητες. Χωρίς τη δική μας ‘‘εμπάθεια’’ και τα ‘‘κακά’’ μας λόγια, σύμφωνοι,αλλά με σαφήνεια και χωρίς ναι μεν αλλά. Εμείς δεν είδαμε τίποτε (αν υπάρχει, να μας το καταθέσεις εδώ, αναμένουμε).

Μήπως αρχίζεις να καταλαβαίνεις τώρα τι είναι στην πραγματικότητα αυτό που εσύ αποκαλείς «απεριόριστη εμπάθεια»; Μήπως αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι παρά συσσωρευμένη οργή για τους αλλεπάλληλους βιασμούς τής δημοκρατίας μέσα σε ένα κόμμα, το οποίο ευαγγελίζεται το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία (ας καγχάσουμε!), και για τους οποίους ουδείς δίνει δεκαράκι τσακιστό; Μήπως αρχίζει να σου περνάει από το μυαλό ότι δεν είναι τίποτε άλλο από καμπάνες που προσπαθούμε να τις χτυπήσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, μπας και ξυπνήσουμε κοιμισμένες συνειδήσεις (και, επί πλέον, πτωχούς τω πολιτικώ πνεύματι, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται το ‘‘χρυσάφι’’ που κρύβει η πολιτική γραμμή «ναι στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία»);

Ελπίζω πως ναι. Κι αν παρ’ ελπίδα δεν καταλαβαίνεις ούτε τώρα, παρά τα όσα αδιαμφισβήτητα πειστήρια σου κατέθεσα και τις εξηγήσεις που σου έδωσα, θα κάνω μια τελευταία απόπειρα. Και θα καταφύγω στον μεγάλο Μαγιακόφσκι, αντιγράφοντας μερικούς στίχους του από το Σύννεφο με παντελόνια:

Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας

σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,

εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.

Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου

κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο, ωραίος τραβάω,

τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Τα λέμε

ΥΓ Με λυπεί πολύ που μας κουνάς μαντίλι. Ξέρεις, δεν είσαι ο πρώτος και δεν είσαι ο μόνος από τους φίλους τού ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν το ίδιο —άλλοι δηλώνοντάς το κι άλλοι σιωπηρά. Φοβάμαι πως δεν θα είσαι ούτε ο τελευταίος. Ελπίζω και εύχομαι να αναθεωρήσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, σε παρακαλώ να μείνεις για να τελειώσουμε την κουβέντα που ξεκινήσαμε. Μη μουτζουρώσεις την ωραία εικόνα που έχουμε σχηματίσει για σένα με άσχημες πινελιές φυγομαχίας και πολιτικής δειλίας.

Η εικόνα, από το pxleyes.com.