Ρε σύντροφοι, εκεί στην Αριστερή Πλατφόρμα: Ανθ’ υμών Αλέξης Μητρόπουλος; Τόσο χάλια;

Για να τα λέμε όλα, δεν μας πολυαρέσει που, έστω και για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, αποδίδουμε τα εύσημα στον Αλέξη Μητρόπουλο, και, την αμέσως επόμενη στιγμή, απονέμουμε το ‘‘βραβείο’’ τής «Χρυσής Πατάτας»[1] στην τάση τού ΣΥΡΙΖΑ Αριστερή Πλατφόρμα. Και δεν μας πολυαρέσει όχι γιατί τρέφουμε κάποια μισαλλοδοξία και δυσανεξία προς τους Πασοκογενείς τού ΣΥΡΙΖΑ συλλήβδην, αλλά γιατί ο Αλέξης Μητρόπουλος είναι ξεχωριστή περίπτωση: αν και δημοφιλής και με προσωπικό ρεύμα στις τάξεις τού ΠΑΣΟΚ, άρα με κάποια ισχυρά ‘‘χαρτιά’’ στα χέρια του, προτίμησε να ανέχεται όλες τις διαδοχικές δεξιές μεταλλάξεις τού κόμματός του, περιοριζόμενος στην καταγραφή τών όποιων διαφωνιών του και δεν διαχώρισε τη θέση του παρά μόνο όταν ο κόμπος είχε σπάσει το χτένι. Ας είναι. Ό γέγονε, γέγονε και έτερον (ο βίος και η πολιτεία τού Μητρόπουλου στην πασοκική του περίοδο) εκάτερον (η τοποθέτησή του στη χθεσινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής). Ιδίως για εμάς που έχουμε ορίσει ως μία από τις βασικές καταστατικές αρχές μας «να τα λέμε όλα».

Για μια σειρά από λόγους, γενικούς και ειδικούς, η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, που άρχισε και τελείωσε σε μία ημέρα λόγω τής συζήτησης για τον προϋπολογισμό στη Βουλή ήταν κρίσιμη. Ο βασικός λόγος από τους γενικούς είναι μόνιμος και σταθερός εδώ και ενάμισο χρόνο: από την επομένη των εκλογών τού Ιουνίου 2012, που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και άρα εν δυνάμει μελλοντική κυβέρνηση. Επομένως, εκ τών πραγμάτων, ό,τι συμβαίνει και ό,τι συζητείται στο κόμμα αυτό έχει ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία, αφού μπορεί είτε να ενισχύσει, είτε να αποδυναμώσει τις πιθανότητες μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή και αποκλειστικό διαχειριστή τής κυβερνητικής εξουσίας. Κι ο κύριος από τους ειδικούς, κατά την άποψή μας, είναι πως επρόκειτο για την πρώτη συνεδρίαση μετά τη διάσημη πια ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα στο Ώστιν τού Τέξας, στην οποία ο ίδιος ο Πρόεδρος του κόμματος, ο υποτίθεται πρώτος και καλύτερος και μέχρις εσχάτων υπερασπιστής και θεματοφύλακας των συλλογικών αποφάσεων, έσκισε σε κομματάκια την απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου και την έκανε κομφετί, που λέει κι η Αλέκα! Έτσι, όχι μόνο νομιμοποίησε, επικύρωσε και επιβράβευσε μια σειρά από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που άρχισαν να επιδίδονται στο ίδιο ‘‘σπορ’’ από την επαύριο σχεδόν τού Συνεδρίου, αλλά έδωσε και το σύνθημα για να συνεχιστεί το ίδιο βιολί, με προφανές αποτέλεσμα τη μετατροπή τού πρόσκαιρου πραξικοπήματος σε διαρκές!

Ποιο είναι το πραξικόπημα; Έχει αγανακτήσει και το ποντίκι μου από τις πολλές φορές που το έχω υποχρεώσει να το γράψει, αλλά θα το πούμε άλλη μια φορά και όσες φορές χρειαστεί στο μέλλον: Το πραξικόπημα συνίσταται στο ότι ενώ όλες οι συλλογικές αποφάσεις σε ανώτατο επίπεδο, από τον Νοέμβριο του 2011 και μετά τουλάχιστον, κινούνται στο πλαίσιο «θα επιδιώξουμε λύση για την ελληνική τραγωδία εντός τής ευρωζώνης, όχι όμως πάση θυσία, αφού προτεραιότητα για εμάς δεν είναι η φετιχιστική προσκόλληση σε ένα νόμισμα, αλλά η ‘‘θρησκευτική’’ προσήλωση στις ανάγκες και τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφία τού ελληνικού λαού», ο λόγος που εκφωνείται σε κεντρικό κομματικό επίπεδο εμμέσως πλην σαφώς ‘‘φωνάζει’’ και ‘‘βοά’’ για το ακριβώς αντίθετο: «δεν υπάρχει ζωή εκτός ευρώ»!!!

Έτσι έχουν τα πράγματα και οι ‘‘μενσεβίκοι’’ τού ΣΥΡΙΖΑ τα ξέρουν πολύ καλά. Για λόγους που υποθέτουμε έχουν να κάνουν με την επίδειξη ‘‘καλής θέλησης’’ και πνεύματος ενότητας, μέχρι τώρα δεν είχαν βγάλει μιλιά, εκτός από κάτι διακριτικές και σιγανές φωνούλες που ακούστηκαν σε ένα-δυο άρθρα στην Iskra. Αλλά το πράγμα μετά την ομιλία Τσίπρα στις ΗΠΑ έχει ξεφύγει. Επομένως, η χθεσινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, του ανώτερου οργάνου μετά το Συνέδριο —υπενθυμίζουμε για να μην ξεχνιόμαστε—, ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βάλουν τα δάχτυλα επί τον τύπον τών ήλων και τα πράγματα στη θέση τους. Προς τούτο, δεν χρειαζόταν παρά να προσκομίσουν τα υπεραρκετά πειστήρια της λαθροχειρίας και λαθρολεξίας, να επισυνάψουν τις συλλογικές αποφάσεις και να ζητήσουν απαιτήσουν καθαρά και ξάστερα την επαναφορά στην κομματική νομιμότητα και τη συμμόρφωση όλων προς τις συλλογικές αποφάσεις. Κι αυτό, μια και πρόκειται για μείζον τεράστιο πρόβλημα να το απαιτήσουν πάση θυσία! Γιατί εδώ δεν μιλάμε για χάπα-χούπες! Εδώ μιλάμε για διαστρέβλωση και καταστρατήγηση αποφάσεων που ψήφισαν (μέσω 3.500 αντιπροσώπων) 30.000 κομματικά μέλη! Πιο πάνω δεν έχει! —ούτε πιο κάτω για τους ‘‘μενσεβίκους’’…

Αντί γι’ αυτά τα απλά, προφανή και αυτονόητα, τι έκαναν οι απίθανοι αυτοί άνθρωποι (που αν σκεφτούμε ότι αποτελούν την ελπίδα για να επαναφερθεί στις σωστές ράγες ο εκτροχιασμένος ΣΥΡΙΖΑ, μας έρχεται να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στην πόκα κατά τους χειμερινούς μήνες και στο ψάρεμα κατά τους θερινούς); Έπιασαν και κατέθεσαν ως «ιδιαίτερο κείμενο συμβολής» το ίδιο περίπου κείμενο που καταθέτουν από τον 7^ο π.Χ. αιώνα, στο οποίο επαναλάμβαναν το ίδιο γνωστό τροπάρι που λέει ότι  «[η]  Ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια, με αρχικό ορόσημο το Μάαστριχτ, μια βαθιά και ανεπίστρεπτη αντιδραστική μετάλλαξη», ότι «[η] ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ αποτελούν μια σύγχρονη ιερή συμμαχία των κεφαλαιακών ελίτ χωρών υπό τη γερμανική ηγεμονία και την υπερατλαντική πολιτικοστρατιωτική κηδεμονία» κι ότι «εδώ που έχουν φτάσει δεν μεταρρυθμίζονται ούτε επανιδρύονται ή επαναθεμελιώνονται». Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλο αυτό το κατεβατό στρίμωξαν και δυο-τρεις φρασούλες (τις διάβασαν ο Τσίπρας και ο Σταθάκης με το Μηλιό και ‘‘σκιάχτηκαν’’!), στις οποίες ψέλλιζαν τα εξής:

«Το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος αποφάσισε να δοθεί η μάχη για την εφαρμογή του προγράμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στο πλαίσιο του συνθήματος ‘‘καμία θυσία για το Ευρώ’’. Η απόφαση του συνεδρίου δεν υιοθέτησε καταστροφολογικού τύπου εκτιμήσεις στο ενδεχόμενο εξόδου από την ζώνη του ΕΥΡΩ».

Καταλάβατε τι έκαναν δηλαδή οι αθεόφοβοι; Επανέλαβαν για τρισχιλιοστή φορά την άποψή τους —άποψη που δεν ψηφίστηκε μεν, αλλά και δεν απορρίφθηκε δε από το Ιδρυτικό Συνέδριο, όπως εξηγήσαμε παραπάνω[2]— και ενσωμάτωσαν μέσα εκεί το εντελώς άλλης τάξεως ζήτημα της καταστρατήγησης των συλλογικών αποφάσεων και της μετατροπής τής συνεδριακής γραμμής από «ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία» στο ακριβώς αντίθετό της! Και μετά, υποθέτουμε, αναχώρησαν πανευτυχείς και με τη συνείδησή τους ήσυχη ότι έχουν εκπληρώσει το καθήκον τους! Ενώ δεν έκαναν παρά μία τρύπα στο νερό! Πώς μετά να μην πανηγυρίζουν οι ‘‘μπολσεβίκοι’’ τού κόμματος και να μην εύχονται να τους κόβει ο Θεός χρόνια για να δίνει μέρες στον Λαφαζάνη και στον Νταβανέλλο;

Αυτά οι ανεκδιήγητοι πλέον ‘‘μενσεβίκοι’’. Κι έτσι, κερδίζουν τη Χρυσή Πατάτα με την αξία τους. Συγχαρητήρια και καλοφάγωτη!

Και ο Αλέξης Μητρόπουλος; Τι έκανε ο Αλέξης Μητρόπουλος και μας υποχρέωσε να τον κάνουμε πρωτοσέλιδο (για καλό); Έκανε το εξής απλό. Κατέθεσε κι εκείνος ένα κείμενο με τις απόψεις του (πιθανόν και τις απόψεις τής νεοσυσταθείσας Σοσιαλιστικής τάσης τού ΣΥΡΙΖΑ) στο οποίο τοποθετήθηκε για τα επίμαχα θέματα που μας απασχολούν στο σημερινό σημείωμα ως εξής:

5. ΣΥΡΙΖΑ: Αδυναμία κατανόησης και εκφοράς τού κεντρικού μας στόχου.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά το Ιδρυτικό Συνέδριο και τις θετικές πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, υπάρχει ακόμη σε αρκετούς θύλακες αδυναμία κατανόησης και εκφοράς τού κεντρικού στόχου. Συγχέεται η ιδεολογική καθαρότητα με την ανάγκη άμεσης εκδίωξης μιας κυβέρνησης και ενός συστήματος που καταστρέφει τη χώρα, λεηλατεί τον λαό και συνθηκολογεί με τις αποικιοκρατικές ουσιαστικά δυνάμεις.

Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να κατανοούμε όλοι, στον ίδιο βαθμό, τις άμεσες προτεραιότητές μας και το κεντρικό μας αίτημα. Η αδυναμία αυτή προκαλεί σύγχυση και ανασφάλεια, που εκφράζεται με αυτό που ακούμε πολλές φορές. «Δεν μας πείθετε». Δολιχοδρομούμε μεταξύ τού στόχου τής ανατροπής της κυβέρνησης και του άγχους διατύπωσης-εκφώνησης ενός κυβερνητικού λόγου που, εκ των πραγμάτων, στα συστημικά μέσα ενημέρωσης εκφράζεται εντός τού μνημονιακού πλαισίου. Φέρει δηλαδή εγγενώς μια αδυναμία πειθούς. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι η ποιότητα, η επάρκεια και η κοινωνική προσφορότητα του κυβερνητικού προγράμματος (κυρίως αυτού τού κατεπείγοντος προγράμματος της πρώτης περιόδου) εξαρτώνται από την ολική-μερική (ή εν πάση περιπτώσει δραστική) διακοπή τού μνημονιακού προγράμματος. […]

Εμείς όμως έχουμε δεσμευτεί να καταργήσουμε το Μνημόνιο, να ακυρώσουμε τους εφαρμοστικούς νόμους, να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους τών δανείων, να ανακαλέσουμε τις πρωτοφανείς Γνωμοδοτήσεις και παραιτήσεις από τα αναφαίρετα δικαιώματά μας, να αλλάξουμε συναινετικά ή να διαρρήξουμε μονομερώς —σε περίπτωση άρνησης της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής τών κύριων θέσεών μας— το υπάρχον νομικό πλαίσιο.

Γιατί αν εισπράξουμε έλλειψη κατανόησης ή πλήρη άρνηση, τότε θα αναγκαστούμε να λάβουμε κυρίαρχες και εναλλακτικές αποφάσεις κατόπιν πλήρους προετοιμασίας και ενημέρωσης του λαού με τρόπο σαφή, εύληπτο και αποφασιστικό, ώστε όλοι, με ενωτικό, αναγεννητικό και εθνικό πνεύμα, να διαρρήξουμε μονομερώς το θεσμικό πλαίσιο της ΟΝΕ και της ΕΕ, κυρίως μάλιστα το νέο αυστηροποιημένο Σύμφωνο ‘‘Σταθερότητας’’ και τους επιμέρους κανονισμούς-δημοσιονομικούς ‘‘κορσέδες’’ που απορρέουν από αυτό.

Συνεπώς πρέπει άμεσα να αποσαφηνίσουμε την κεντρική πολιτική μας αφήγηση, να την εμπλουτίσουμε όλοι και με άλλους άξονες, όπως π.χ. η επίρριψη στην Τριαρχία τών δανειστών, ποσοτικοποιημένα και επιστημονικά, του βάθους τής ύφεσης που μας προξένησαν και της ευθύνης για την οικονομική καταστροφή και ανθρωπιστική κρίση. Να εξειδικεύσουμε στον λαό την απαρέγκλιτη απόφασή μας ότι απορρίπτουμε το προ τής κρίσης μοντέλο διοίκησης, παραγωγής και τραπεζικής πίστης. Να απαντήσουμε στο τι πρόκειται να κάνουμε σε περίπτωση άρνησης της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής και κυρίως τής Γερμανίας να αποδεχθεί τις αδιαπραγμάτευτες θέσεις μας. Όλα αυτά πρέπει να αναλυθούν σύντομα σε πλατιές συζητήσεις και εκδηλώσεις, αφού όλοι συμφωνούμε ότι ο λαός ξεπερνά το φράγμα τού φόβου και επιθυμεί μια εναλλακτική πορεία με τολμηρά, αδιαπραγμάτευτα και σαφή οροθέσια. Μόνον έτσι είναι διατεθειμένος να συστρατευθεί μαζί μας για να αναλάβει το ρίσκο μιας νέας πορείας.    

6. Καταγγελτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Ενόψει των ανωτέρω [Σ. σ.: Προηγουμένως, εκτός από όσα αναφέρονται στο κείμενο που παραθέτουμε, έχει περιγράψει συνοπτικά την διαμορφωμένη κοινωνικοοικονομική και πολιτική κατάσταση και έχει σχολιάσει την πολιτική τού ΚΚΕ] δεν έχουν νόημα οι διαφοροποιήσεις που κατά καιρούς παρατηρούνται με την ευκαιρία τής ατελούς —ή έστω με άλλες φράσεις αναδιατύπωσης— της κεντρικής μας θέσης στον σύντομο τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο ή με την ευκαιρία μιας επιστημονικής/δημοσιογραφικής ερώτησης.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε προς πάσα κατεύθυνση, κυρίως προς την άλλη Αριστερά και σε όλους τους προοδευτικούς πολίτες, ότι, μετά τη δική μας συγκρουσιακή διαπραγμάτευση της εναλλακτικής λύσης, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά. Εμείς προσβλέπουμε κατ’ αρχήν και βάσιμα ότι οι θεσμικές, πολιτικές, χρηματοοικονομικές κ.λπ. συνεξαρτήσεις στο εύθραυστο και μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό πεδίο θα οδηγήσουν στην αναγκαστική αποδοχή τού εναλλακτικού δρόμου που ήδη έχουμε διατυπώσει. Θα επισημάνουμε προς κάθε κατεύθυνση, ότι η επιμονή μας να πείσουμε, αλλά και να σωθούμε, με γενναιοδωρία και αλληλεγγύη, είναι ρεαλιστική προσδοκία όχι μόνο τού ελληνικού λαού, αλλά και των άλλων λαών τού Ευρωπαϊκού Νότου. Όλα άλλωστε θα γίνουν ενώπιον της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κοινής γνώμης, ενώπιον των δανειστών, των τραπεζιτών, των χρηματιστηρίων, των αγορών, των ευρωπαϊκών λαών και των κυβερνήσεών τους.

Η αμετακίνητη αυτή βασική μας θέση θα μας απαλλάξει από ιδεολογικές τριβές, ανώφελες διαφοροποιήσεις και άγονες αντιπαραθέσεις. Οι ανούσιοι αυτοποιητικοί εγωισμοί, που δεν βοηθούν τον κόσμο μας, ούτε τον διάλογο στον κόλπο τής Αριστεράς, αλλά κυρίως ούτε τον λαό μας, θα μας φέρουν πιο κοντά και προς το ΚΚΕ και τη λοιπή Αριστερά, αλλά και σε προσωπικότητες και συλλογικότητες που ακόμη αμφιβάλλουν και προβληματίζονται για τη σταθερότητά μας.

Τι λέει κοντολογίς (ακόμα κι αν δεν τα λέει όσο έξω απ’ τα δόντια θα θέλαμε εμείς) ο Αλέξης Μητρόπουλος στο ‘‘μπουγιουρντί’’ που μόλις διαβάσατε; Εκτός τού ότι επισημαίνει με τον έναν και τον άλλον τρόπο —κάμποσες φορές και όχι απλώς en passant σαν τους ‘‘μενσεβίκους’’— το γεγονός ότι η κεντρική θέση τού ΣΥΡΙΖΑ («όλα είναι πάνω στο τραπέζι, όχι μόνο η κατά προτίμηση λύση εντός τής ευρωζώνης») υφίσταται χειρουργείο μετά αναισθητικού (άνευ, λέμε εμείς), κυρίως, κυριότατα και σπουδαιότατα αποσυνδέει την απόφαση για το νομισματικό ζήτημα από όλα όσα οι ήδη ληφθείσες αποφάσεις τού ΣΥΡΙΖΑ τον υποχρεώνουν να κάνει γι’ αυτό το ζήτημα άμεσα, εδώ και τώρα. Δεν επιχειρεί να εκμαιεύσει ή να ‘‘εκβιάσει’’ θέση υπέρ τής επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, όπως κάνουν ανοήτως(;) οι ανόητοι(;) ‘‘μενσεβίκοι’’. Το προσπερνάει, το αφήνει πίσω του. Γιατί, προφανώς, έχει κατανοήσει ότι δεν το έχει ανάγκη. Επικεντρώνεται στα καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ που απορρέουν από τις δεδομένες αποφάσεις τού Ιδρυτικού Συνεδρίου και, κλείνοντας ίσως το μάτι στον Χαρίλαο, αφήνει τα υπόλοιπα να τα δείξει η ζωή.[4]

Αντί επιλόγου

Δεν πηγαίνουμε ακόμα στο Δημοτικό και το Λύκειο το έχουμε τελειώσει. Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να μην έχουμε πολλά χιλιόμετρα στο αριστερό κοντέρ μας, αλλά δεν πιπιλάμε και το δάχτυλο. Τα λάθη τακτικής και στρατηγικής τών ‘‘μενσεβίκων’’ που για πολλοστή φορά επισημαίνουμε είναι πολύ χοντρά. Όσο θα επαναλαμβάνονται και θα συνεχίζονται μονότονα, τόσο και η ιδέα που τριγυρίζει στο μυαλό μας ότι στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο ανόητοι (αυτό υπονοούσε το ερωτηματικό που κοτσάραμε δίπλα από το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό λίγες αράδες παραπάνω) θα ισχυροποιείται. Ξέρουμε από τώρα τι συμπέρασμα θα βγάλουμε αν η ιδέα αυτή επικρατήσει πλήρως και οριστικά. Είναι όμως από αυτά που δεν θέλει κανείς αριστερός να ακούσει και γι’ αυτό τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Προς το παρόν…

≈≈≈≈≈

[1] ‘‘Βραβείο’’, δηλαδή αντιβραβείο, που θεσπίζουμε από σήμερα για μεγάλα πολιτικά λάθη και γκάφες, στα πρότυπα αντίστοιχων βραβείων, όπως, π.χ., το «Χρυσό Βατόμουρο» για τις χειρότερες ταινίες τής χρονιάς.

[2] Άρα δεν έχουν ανάγκη την υιοθέτησή της από την Κεντρική Επιτροπή για να καλλιεργούν και να προωθούν τις ιδιαίτερες απόψεις τους. Κι εδώ να πούμε και το άλλο προφανές: Είναι ποτέ δυνατόν η Κεντρική Επιτροπή να ανατρέψει την απόφαση του Συνεδρίου που λέει ότι κατ’ αρχήν και κατά προτεραιότητα θα επιδιώξουμε λύση εντός τής Ευρωζώνης;;; Επιδιώκουν το αδύνατο (ως αντικαταστατικό) και αφήνουν στην τύχη του το εφικτό (ως απολύτως σύννομο κομματικά);;;

[3] Κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε πολύ υπαινικτικά και γι’ αυτό ίσως αναποτελεσματικά ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην παρέμβασή του στον Προσυνεδριακό Διάλογο για το πρόσφατο 3^ο Συνέδριο του ΝΑΡ. Μήπως είναι ώρα να ανακηρύξουμε τον Μητρόπουλο και τον Παπακωνσταντίνου επίτιμα μέλη μας, μια και εδώ και πολύ-πολύ καιρό υποστηρίζουμε τα ίδια;  

Η εικόνα είναι από το peridromos.blogspot.gr. Ο διάλογος των δύο αξιαγάπητων κυρ Μέντιων δικός μας.