Όταν η «έχω-ένα-μίξερ-ηλεκτρικό-στο-μυαλό-μου» Μπίνι Αντάμτσακ δίνει συνέντευξη στην «έχω-προσλάβει-μία-μονταζιέρα-για-σύμβουλο-έκδοσης-προκειμένου-να-κατασκευάζω-τις-αλήθειες-που-συμφέρουν-το-λαό» Αυγή

Στην τελευταία Αυγή τής Κυριακής (22/12) δημοσιεύεται μία συνέντευξη της Μπίνι Αντάμτσακ, της Γερμανίδας (πιθανότατα Πολωνογερμανίδας) συγγραφέα ενός πρόσφατα μεταφρασμένου στα ελληνικά βιβλίου με τίτλο «Κομμουνισμός, μια μικρή ιστορία για το πώς, επιτέλους, θα αλλάξουν όλα». Το βιβλίο δεν το έχω πάρει κι ούτε πρόκειται να το πάρω. Διάβασα αυτό και μισοέπιασα τα υπονοούμενα. Μετά, διάβασα την περί ου ο λόγος συνέντευξή της, τα έπιασα εντελώς τελείως (με βοήθησε και η αναδημοσίευσή της στο Red Notebook καθώς και το διαφημιστικό μπανεράκι για το βιβλίο της εκεί) και το διέγραψα οριστικά από τον νοερό κατάλογο των προς αγορά βιβλίων. Η κοπέλα[1] μπορεί να είναι σειρούλα μας (γεννημένη το 1979), αλλά είναι φανερό ότι στο μυαλό της έχει ένα πολύ ωραίο μίξερ που τα έχει κάνει όλα σαλάτα.[2] Εν πάση περιπτώσει, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα: όποιος και όποια θέλει διαβάζει τα κείμενα στα οποία παραπέμπουμε κι αν δεν του αρκούν αγοράζει το βιβλίο της και βγάζει τα συμπεράσματά του. Η δική μου όρεξη δεν ανοίγει με τις νεφελώδεις σκέψεις που καταθέτει στη συνέντευξη. Δεν θα ασχοληθώ. Αντίθετα, μου τρέχουν τα σάλια για ένα συγκεκριμένο σημείο και για πολύ συγκεκριμένους λόγους που θα γίνουν ορατοί  και αντιληπτοί στην πορεία τής ανάγνωσης —τουλάχιστον από όσους αναγνώστες και αναγνώστριες ο κομματικός πατριωτισμός δεν τους έχει στερήσει την ικανότητα να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται. Λέει σε αυτό το σημείο λοιπόν η Μπίνι Αντάμτσακ:

Η λενινιστική και σταλινική θέση ότι ο καλός σκοπός νομιμοποιεί τα κακά μέσα έχει αντικρουστεί από την ίδια την Ιστορία: στην πραγματικότητα, τα κακά μέσα έχουν απονομιμοποιήσει τον καλό σκοπό, και γι’ αυτό θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε τις αντιφάσεις και την πολυπλοκότητα του κομμουνιστικού κινήματος: συντονισμός των πρωτοβουλιών από τα κάτω, όπου οι άνθρωποι έχουν οι ίδιοι λόγο στη ζωή τους. Όχι όμως ως μεμονωμένα άτομα, που ασκούν αρνητικά την ελευθερία τους εναντίον αλλήλων, αλλά ως άτομα που συνεργάζονται και συνδέονται μεταξύ τους.

Αυτά ισχυρίζεται μεταξύ άλλων η φίλη μας στο σαλόνι (σελίδες 30 και 35) τού ενθέτου Ενθέματα που εμπεριέχεται σε κάθε Κυριακάτικη Αυγή. Λίγες λέξεις είναι αλλά μέσα εδώ κρύβονται δυο-τρία ζητήματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι επιλογή θέματος προς απόκτηση διδακτορικού διπλώματος. Ας πούμε: πόσες μορφές μπορεί να πάρει και σε τι περιστάσεις μπορεί να εμφανιστεί αυτό το ‘‘καταραμένο’’ «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Κάποτε θέσαμε το ερώτημα σε ένα πρώην μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ, ελευθεριακών ιδεολογικών καταβολών, που μας περιποιεί την τιμή να συνομιλεί μαζί μας από καιρό σε καιρό, τι θα έκανε αν, προκειμένου να επιβιώσει, έπρεπε να γίνει ανθρωποφάγος και πτωματοφάγος, όπως υποχρεώθηκαν πριν από πολλά χρόνια να γίνουν οι επιζήσαντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος στις Άνδεις και μας είπε με ειλικρίνεια «α, ελπίζω να μη μου τύχει μια τέτοια περίπτωση, μη μου βάζετε τέτοια ζητήματα»! Ή το άλλο: από πού κι ως πού πρέπει να φορτωθούν όλες οι σχετικές αμαρτίες στον Λένιν και τον Στάλιν, από τη στιγμή που μέχρι κι ο Θεός υποχρέωσε τον υιό του τον μονογενή να περάσει τα μαρτύρια του Ιησού Χριστού προκειμένου να σώσει τους ανθρώπους; Τα αφήνω αυτά. Όπως είπα, δεν θα ασχοληθώ. Ας κάνω την υπόθεση εργασίας πως έτσι έχουν τα πράγματα, όπως μας τα λέει η Μπίνι.

Φεύγω λοιπόν από το σαλόνι των σελίδων 30 και 35 τής Αυγής τής 22ας Δεκεμβρίου και πηγαίνω στη σελίδα 15 τής ίδιας έκδοσης. Εκεί συναντώ το άρθρο τού Βασίλη Πάικου, σύμβουλου έκδοσης της εφημερίδας, τακτικού αρθρογράφου της και παράλληλα εργαζόμενου, με δική του εβδομαδιαία εκπομπή, στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84. Επιπλέον και κυριότατα: εραστή τού σοσιαλισμού «με δημοκρατία και ελευθερία», ορκισμένου ‘‘αντισταλινικού’’ (αυτό είναι στανταράκι που πάει πακέτο) και ασφαλώς «ευρωπαϊστή». Δηλαδή, υποστηρικτή τής υπαρκτής ΕΕ —ελλείψει τής μη εισέτι είναι, «της Ευρώπης τών λαών»— και ένθερμου θιασώτη βεβαίως βεβαίως τής ευρωπαϊκής ενοποίησης εδώ και τώρα. Πόσο υποστηρικτή; Ως εκεί που δεν παίρνει άλλο! Πιο «ευρωπαϊστής» σού κόβουν νόμισμα των 50 λεπτών με τη φάτσα σου! Να, για παράδειγμα, δείτε πώς κλείνει το προαναφερθέν άρθρο του:

Στον παραμερισμό των ταμπού, χωρίς αμφιβολία, έπαιξε ρόλο και το ευρωπαϊκό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα. Όπως εξάλλου και η ευρωπαϊκή «εικόνα του Τέξας». Κι αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον η Ν.Δ. το έχει καταλάβει πολύ καλά. Εξ ου και οι άναρθρες κραυγές της, οι όλως απολίτικες, στην προσπάθειά της να τσαλακώσει την εικόνα της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ας μην υποτιμάται το γεγονός πως η Ευρώπη, παρ' όλα τα πολιτικά της τραύματα, παραμένει αποκούμπι για την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Και το αποκούμπι μετατρέπεται σε ασφαλές λιμάνι, όταν ένα κόμμα και μια ένωση κομμάτων (εκείνα της ευρωπαϊκής Αριστεράς εν προκειμένω) ευαγγελίζονται την επί το προοδευτικότερον αλλαγή των συσχετισμών της Ένωσης. Για να ξανάρθει έτσι στην επιφάνεια το όραμα που κάποτε ενέπνευσε εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών. Το όραμα της Ευρώπης των εργαζομένων, της Ευρώπης των λαών.

Ιδού ο δρόμος λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δρόμος ο σταθερά ευρωπαϊκός. Ο δρόμος, ο μόνος σίγουρος για τη μεγάλη υπέρβαση, για το μεγάλο άλμα...

Καλά όλα αυτά, θα πει κάποιος. Γιατί πακετάρετε σε μία ανάρτηση την Άνταμτσακ με τον Πάικο; Πού κολλάει η μεν με τον δε; Αν κολλάει λέει! Κολλάει και παρακολλάει —άσχετα με το γεγονός ότι η ίδια το αγνοεί παντελώς, καθώς ζει στο δικό της κόσμο, μην έχοντας καταλάβει Χριστό από τον πραγματικό!

Ο ‘‘αξιότιμος’’ κύριος Βασίλης Πάικος, με τον οποίον φιλοξενείται στις σελίδες τού ίδιου τεύχους τής Αυγής, είναι, σύμφωνα με όλες τις αποχρώσες (και βάλε) ενδείξεις, ο φυσικός αυτουργός τής πλαστογράφησης των λόγων τού Γιάννη Δραγασάκη σε ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε στον ίδιο στον Αθήνα 9,84 στις 3 Νοεμβρίου ενεστώτος έτους. Εκεί, ο Δραγασάκης, περιγράφοντας τη στρατηγική τού ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που κληθεί ως κυβέρνηση να διαπραγματευθεί με τη Νέα Ιερά Συμμαχία τής ΕΕ και συναντήσει απέναντί του τοίχο, κατέληξε: «πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, κατ’ αρχήν εντός τής ευρωζώνης». Για να το πάρει αυτό ο Πάικος και να το μετατρέψει στο δελτίο τύπου τού σταθμού, που προέκυψε μετά από την απομαγνητοφώνηση το στραμπούλιγμα του κειμένου, σε «πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, αλλά εντός τής ευρωζώνης πάντα…»!!![3] Φυσικά δεν είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να φανταζόμαστε πως δεν υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί! Δυσκολευόμαστε όμως να τους μετρήσουμε: H συνέντευξη του Δραγασάκη, που αναπαράχθηκε πλαστογραφημένη από την Αυγή —ενσωμάτωσε μάλιστα την πλαστογραφία και στον τίτλο!— και το Left.gr, αποτέλεσε θέμα σχολιασμού από όλα τα κύρια ΜΜΕ συστημικά και μη (Βήμα, Έθνος, Ελευθεροτυπία, Εφημερίδα των Συντακτών, Ριζοσπάστης, κ.λπ.) καθώς και σε πολλά ηλεκτρονικά sites (902.gr, Σχέδιο Β, Νέα Σπορά κ.ά.) και σε blogs (π.χ.). Παρά το γεγονός ότι πριν περάσουν 48 ώρες η πλαστογράφηση είχε αποκαλυφθεί (στο δημοσίευμα τού Σχεδίου Β), η αποκατάσταση της αλήθειας ουδέποτε έγινε, αν και κοντεύουν να συμπληρωθούν δύο μήνες από το ‘‘αντισταλινικά’’ ‘‘σταλινικό’’ (ή αντιστρόφως;) ‘‘χειρουργείο’’. Ακόμα και ο ίδιος ο Δραγασάκης περιορίστηκε να ανεβάσει στο προσωπικό του site την αυθεντική εκδοχή και πέραν αυτού ουδέν. Ούτε καν η Ίσκρα ή το RProgect, τα ‘‘επίσημα’’ sites τών ‘‘μενσεβίκων’’ τού ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπήκαν στον κόπο (προφανώς για να μη μπουν σε βάσανα...). Ούτε και θα γίνει ποτέ η αποκτατάσταση της αλήθειας συγκεκριμένα, δημόσια και ‘‘επισήμως’’, ώστε να συζητηθεί το πρόβλημα. Θα μείνουν μόνο κάτι ‘‘μανιακοί’’ σαν κι εμάς, να το λένε και να το ξαναλένε «ως να χορτάσουν χλευασμό» —και κατάρες για την ‘‘αποδόμηση’’ του ΣΥΡΙΖΑ: «τώρα που πάει να γίνει κυβέρνηση βρήκαν τα κωλόπαιδα να σκούζουν λες και τα σφάζουνε;»…

Να λοιπόν που κολλάει η ελευθεριακοαναρχοαυτόνομη κομμουνίστρια συγγραφέας Μπίνι Άνταμτσακ με τον ‘‘αντισταλινικό’’ Έλληνα Βασίλη Πάικο. Και να πώς την πάτησε σαν αγράμματη! Ξεποδαριάστηκε να πηγαίνει προς τα πίσω έναν ολόκληρο αιώνα για να βρει τους ενόχους τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ενώ μπορούσε, η κουτή, να κάνει μια χαρά τη δουλειά της, πηγαίνοντας πίσω απλώς 15 σελιδούλες με το δαχτυλάκι της στο ίδιο τεύχος τής εφημερίδας που δημοσίευσε τη συνέντευξή της!

≈≈≈≈≈

[1] Παίζεται αυτό, γιατί στη γερμανόγλωσση Wikipedia εμφανίζεται και ως συγγραφέας που, εκτός από ζητήματα κομμουνισμού, καταπιάνεται και με θέματα «queerer Sexualität» [κοντολογίς: οποιαδήποτε σεξουαλική επιθυμία ξεφεύγει από τον πλειοψηφικό κανόνα που θέλει τα αγοράκια να επιθυμούν να παίζουν το γιατρό με τα κοριτσάκια και αντιστρόφως].

[2] Χαρακτηριστικά: Στον επίλογο του βιβλίου, τμήμα τού οποίου αναδημοσιεύει η Εποχή, πιάνεται σε κάποιο σημείο από τον Φουκώ και συγκεκριμένα από τα εξής λόγια του:

Κατά τη γνώμη μου, ο ρόλος του διανοούμενου σήμερα συνίσταται στο να καταστήσει την εικόνα της επανάστασης τόσο επιθυμητή όσο ήταν τον δέκατο ένατο αιώνα […] Γι αυτόν τον σκοπό είναι αναγκαίο να εφευρεθούν νέοι τρόποι διαπροσωπικής επαφής, νέοι τρόποι επιθυμίας και σεξουαλικής ζωής.

Και πώς ερμηνεύει αυτά τις ενδιάμεσες ‘‘διόδους’’, αυτό το bypass που προτείνει ο Φουκώ για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη της επιθυμίας για την επανάσταση;

[…] να δώσεις στην κομμουνιστική επιθυμία ένα προσωρινό τεχνητό αντικείμενο, που με τη σειρά του θα γεννά μια κομμουνιστική επιθυμία.

Ο κακομοίρης ο Φουκώ! Ευτυχώς που πέθανε νωρίς…

Άλλο: Γράφει αμέσως παρακάτω στον επίλογό της:

Εδώ παίζονται πολλά, διότι όσο λιγότερο οι άνθρωποι είναι σε θέση να κάνουν ό,τι θέλουν, τόσο λιγότερο θέλουν να θέλουν (να επιθυμούν κάτι σφόδρα). Και πώς θα κάνουν οι άνθρωποι ό,τι θέλουν, αν δεν (θέλουν να) ξέρουν καν τι θέλουν; Εάν τα όρια του εφικτού ορίζουν κι αυτό που μπορείς να επιθυμήσεις, τότε ήδη αξίζει να επιθυμείς το επιθυμείν. Πρέπει να εφευρεθεί, πρέπει να γίνει αντικείμενο επιθυμίας. Να επιθυμείς την επιθυμία. Αυτή είναι η κομμουνιστική επιθυμία: επιτέλους η αθλιότητα να λάβει ένα τέλος.

Ώστε η κομμουνιστική επιθυμία είναι η επιθυμία που δεν γνωρίζει όρια («[ν]α επιθυμείς την επιθυμία»); Μα υπάρχει κοινωνία χωρίς όρια (συμπεριλαμβανομένης και της αναρχικής); Μάνι-μάνι για να μην πάμε σε πιο περίπλοκα ζητήματα: η ίδια η κομμουνιστική κοινωνία δεν θεσπίζει το απαγορευτικό όριο προς την πρόσβαση στην ατομική ιδιοκτησία τών μέσων παραγωγής; Τι θα γίνει αν εμένα μου έρθει η επιθυμία να γίνω Βεζίρης στη θέση τού Εργατικού Συμβουλίου; Θα σηκωθεί η Άνταμτσακ και θα πει «αφήστε το παιδί να εκπληρώσει την επιθυμία του»; Μύλος. Και τι μύλος! Ηλεκτρικός! Δηλαδή, μίξερ. Αυτό το μίξερ σατιρίσαμε χλευαστικά στην προηγούμενη ανάρτηση με την Αννούλα που «τα πίνει όλα» (επηρεασμένοι από την ενασχόληση της Μπίνι με την παράδοξη σεξουαλικότητα, αν και δεν το παρακάναμε…).

[3] Οι δύσπιστοι δεν έχουν παρά να βάλουν το αυτί τους εδώ (από το 35.56 και μετά)

Φωτογραφία: Владимир Воробейчик. Από το photodom.com.