Τα Χριστούγεννα των νοικοκυραίων (δια χειρός ενός νοικοκυραίου)

Ρωτάει ο Νίκος Ξυδάκης στην προχθεσινή επιφυλλίδα του:

Υπήρξαν ποτέ οι νοικοκυραίοι; Οι μικρομεσοαστοί και οι λαϊκοί; Οι πρόσφυγες Έλληνες μετά το 1922, οι επήλυδες μετά το 1944 και το 1949, οι μετανάστες του ’50-’60, οι καταφερτζήδες επιβιωτές, οι έποικοι της πολυκατοικίας, οι σπουδαγμένοι babyboomers του ’70-’80; Υπήρξαν οι γονείς μας ως νοικοκυραίοι, που έχτισαν σπίτια και μαγαζιά, σπούδασαν παιδιά και προίκισαν εγγόνια; Υπήρξαμε εμείς ως νοικοκυραίοι;

Και λίγο παρακάτω διευκρινίζει (και επιλέγει για πολλοστή φορά την αγαπημένη του θέση):

Ακόμη και η λέξη, νοικοκύρης, σημαίνει τόσο διαφορετικά πράγματα, σήμερα και τότε. Ήταν συκοφαντημένος στο ηρωικό χιπ εννοιολόγιο της νιότης μας, ποτισμένο από το «Αντισταθείτε» του Κατσαρού και το «Ballad of a thin man» του Ντύλαν· ήταν ένας δειλός συντηρητικός ανθρωπάκος, με χαμηλό ορίζοντα και υλόφρονες φιλοδοξίες, ήταν ο Φαρισαίος στην ηθογραφική φαρσοκωμωδία, ήταν ο φοβισμένος γείτονας κι ο σιωπηλός πατέρας μες στη δικτατορία. Σήμερα σκέφτομαι ότι δεν ήταν μόνο αυτό ο νοικοκύρης· ήταν συνάμα κι ένας ήρως με παντούφλες. Ήταν κι άλλα πολλά, η προκοπή ως αξία, η έγνοια για τους δικούς του ανθρώπους, τα οικογενειακά και κοινοτικά δίκτυα, η λαχτάρα για γράμματα, η δίψα για ειρήνη και δημοκρατία.

Αναρωτιέμαι κι εγώ με τη σειρά μου: Υπήρξε ποτέ αριστερός αυτός ο άνθρωπος; Όχι μικροαριστερός© (μικροαστός + αριστερός). Αριστερός σκέτος. Υπήρξε;

Γαμημένη Β´ θέση! Εσύ μάς θάβεις! Όχι η Α´!

Στη φωτογραφία (από την Daily Telegraph) απεικονίζεται o Απολεσθείς Παράδεισος των sixties, που τόσο νοσταλγεί ο Νίκος Ξυδάκης. Ένας Παράδεισος που, μισόν αιώνα μετά, δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν γνωρίσει ακόμα ούτε στα όνειρά τους…