Η κάλπη τών ευρωεκλογών κι εμείς: Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως τον Ιούνιο του 2012

Όπως έχουμε ήδη γράψει, το blog σ’ αυτές τις ευρωεκλογές δεν θα ψηφίσει μονοκομματικά, όπως κατ’ εξαίρεση έκανε πριν δύο περίπου χρόνια, στις εκλογές τού Ιουνίου. Σωστό ή λάθος, το σκεπτικό είναι αυτό που ακολουθεί.

Τίποτε δεν έχει αλλάξει...

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί και είναι η μοναδική ελπίδα για μία κυβερνητική εναλλαγή (υπογραμμίζω: κυβερνητική εναλλαγή) στη διακυβέρνηση της χώρας και κίνηση προς τα αριστερά (υπογραμμίζω πάλι: προς τα αριστερά). Γιατί είναι το μοναδικό αριστερό κόμμα σοσιαλιστικής αναφοράς το οποίο συσπειρώνει γύρω του (και μπορεί να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο) την αναγκαία κρίσιμη μάζα οπαδών και ψηφοφόρων που απαιτείται για την ανατροπή τών πολιτικών συσχετισμών. Επιπλέον και μάλλον σπουδαιότερο:

Εξακολουθεί, τουλάχιστον στα ‘‘χαρτιά’’, να υιοθετεί τη μοναδική κατά την άποψή μας στρατηγική διεξόδου από τη φρικτή μέγγενη στην οποία είναι πιασμένη η Ελλάδα σαν τον ποντικό στη φάκα. Τη στρατηγική δηλαδή που παρακάμπτει το «Νομισματικό Ζήτημα», θέτοντάς το σε παρένθεση, και προβάλλοντας το στόχο τής «πάση θυσία» εξόδου από το σπιράλ τής κοινωνικής καταστροφής, όπου το «πάση θυσία» συμπεριλαμβάνει και την εγκατάλειψη του ευρώ. Με τις ίδιες τις λέξεις της Πολιτικής Απόφασης του περσινού Ιδρυτικού Συνεδρίου (που επαναλαμβάνονται αυτούσιες και στη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές):

13. 2. Αποτρέπουμε τη μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο. Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι, υποθηκεύοντας τη χώρα. Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει.

Αυτοί ήταν χοντρικά και συνοπτικά οι δύο λόγοι (πιο αναλυτικά εδώ) για τους οποίους ‘‘εισηγηθήκαμε’’ στις εκλογές τού προπέρσινου Ιουνίου την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, σπάζοντας έτσι, για πρώτη φορά σε εκλογές από το Μάιο του 2009 που υπάρχει αυτό το blog, την κομματική ουδετερότητα. (Να σημειωθεί ότι για τον δεύτερο λόγο, τον στρατηγικό, δεν κόβαμε το χέρι μας ότι απηχούσε συνειδητές ή ειλικρινείς προθέσεις τής ηγεσίας τού ΣΥΡΙΖΑ και δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα συμβιβαστικών ισορροπιών· κόβαμε και κόβουμε όμως το χέρι μας για τη δική μας ειλικρινή πίστη στην ευφυΐα μιας τέτοιας στρατηγικής.) Φυσικά, αυτό που προτείναμε τότε ήταν κάτι που, για πρώτη επίσης φορά, έκανε η παρέα για λογαριασμό τής οποίας γράφω: ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ μονοκούκι. Όμως (αχ, να μην υπήρχε αυτό το «όμως»...), αν και τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει αλλάξει, από την άλλη...

...και τίποτε δεν είναι όπως τον Ιούνιο του 2012

Γιατί το δομικό, θεμελιώδες και ειδοποιό στρατηγικό στοιχείο που αναφέραμε παραπάνω και το οποίο διαχώριζε τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο από αριστερά κόμματα που προτείνουν εδώ και τώρα την αποχώρηση της χώρας από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ —θέση που προσιδιάζει με την ανεδαφική για τις περιστάσεις στρατηγική τού «πολέμου κινήσεων», αντί τής πολύ πιο κατάλληλης του «πολέμου θέσεων»—, όσο και από κόμματα τύπου ΔΗΜΑΡ (ή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς) που είναι πρόθυμα να κάνουν τις πιο σκληρές διαπραγματεύσεις «υπέρ πίστεως και πατρίδος», αλλά «υπό τον απαράβατο όρο να μην διακυβευθεί η παραμονή τής χώρας στο ευρώ», έχει γίνει δυσδιάκριτο έως εξαφάνισης σχεδόν. Πώς έγινε αυτό; Δια της γνωστής μεθόδου τής σταδιακής διολίσθησης (που συχνά έπαιρνε τη μορφή απότομης πτώσης). Δηλαδή μέσα από την εγκατάλειψη της στρατηγικής τού ΣΥΡΙΖΑ που προέβλεπε ότι η «πάση θυσία» σωτηρία τής μεγάλης πλειοψηφίας τού ελληνικού λαού από την κοινωνική καταστροφή περιελάμβανε, αν οι συνθήκες το απαιτούσαν, και τη θυσία τού ευρώ. Μοιραία κατάληξη αυτής τής μεταστροφής, η αργή ή λιγότερο αργή Δημαροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν αφήσει απ’ έξω κανείς κάποιους παλικαρισμούς και ‘‘επαναστατικές’’ κορόνες. Κι έτσι, ανεπαισθήτως, το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» άρχισε να μοιάζει όλο και και πιο πολύ με το «ευρώ πάση θυσία»...

Όλα αυτά είναι πράγματα που τα είπαμε και τα ξαναείπαμε. Σε όλους τους τόνους. Και με το καλό, και με το ‘‘άγριο’’. Και από την καλή, και από την ανάποδη. Και προς την ηγετική ομάδα των ‘‘μπολσεβίκων’’, και προς τους ‘‘μενσεβίκους’’ τής Αριστερής Πλατφόρμας (οι οποίοι, δυστυχώς, φάνηκαν ανεπαρκείς στο να ανακόψουν τις όλο και συχνότερες «στοχαστικές προσαρμογές» τού κόμματος από το 2013 και μετά). Και βεβαίως δεν το κάναμε μόνο από εδώ. Το κάναμε και στην πραγματική ζωή. Όπως και όσο μπορούσε ο καθένας, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα που του επέτρεπαν οι καθημερινές ανάγκες και οι αντοχές του. Δεν είδαμε και πολύ ανταπόκριση. Ως επί το πλείστον ακούσαμε μασημένα λόγια, ήξεις αφήξεις και συνδικαλιές, λες και ήμαστε μικρά παιδιά ή αντίπαλοι. Και με δεδομένο ότι εμείς δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτε παραπάνω από τους τελευταίους τροχούς τής αμάξης, το μόνο που καταφέραμε ήταν μία ωραιότατη τρύπα στο νερό. Ας είναι. Εμείς την προσπάθεια την κάναμε και θα τη συνεχίσουμε. Η ζωή δεν σταματάει εδώ.

Μάς στενοχωρεί ειλικρινά που δεν μπορούμε και πάλι να στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ομόφωνα στις αυριανές (σημερινές) εκλογές και να σηκώσουμε μόνο τη δική του σημαία για την περίσταση. Με το χέρι στην καρδιά. Όμως, δεν είμαστε εμείς αυτοί που άλλαξαν απόψεις. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει αλλάξει θέσεις, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για θέσεις ψηφισμένες από ανώτατα όργανα. Παρ’ όλα αυτά, ευχόμαστε και θέλουμε αυτό που εύχονται και θέλουν πολλοί από τους αριστερούς που δεν θα τον ψηφίσουν, κι ας μη το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους: να κερδίσει τις αυριανές εκλογές και με διαφορά (ιδανικά, με όση διαφορά απαιτείται για να υποχρεωθεί ο Σαμαράς σε εκλογές το συντομότερο). Υπό τις παρούσες συνθήκες, αποτελεί τη μοναδική πιθανότητα που έχουμε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα, έστω κι αν ο δρόμος για τη «γη τής επαγγελίας» είναι αφάνταστα μακρύς, εξαιρετικά δύσκολος και κάθε άλλο από εγγυημένος.   

Καλή και αριστερή ψήφο σε όλους και όλες.