Αριστεροί μόνοι ψάχνουν τι θα ψηφίσουν στο β´ γύρο, όταν δεν βρίσκουν δικό τους υποψήφιο αλλά τών ‘‘άλλων’’

Για το δεύτερο γύρο τών δημοτικών και περιφερειακών εκλογών έχουν προκριθεί 30 συνδυασμοί τής Αριστεράς· τέσσερις αφορούν στις Περιφέρειες και 26 στις δημοτικές. Εξ αυτών, 26 είναι συνδυασμοί υποστηριζόμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ —οι τέσσερις για τις Περιφέρειες— και τέσσερις από το ΚΚΕ (ο αναλυτικός κατάλογος εδώ). Να σημειωθεί ότι σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν προκύπτει ενδοαριστερή ‘‘μονομαχία’’.  

Την Κυριακή που μας έρχεται, εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι τών δύο μεγαλύτερων κομμάτων τής Αριστεράς θα βρεθούν πίσω από το παραβάν και μπροστά στο δίλημμα τι να ψηφίσουν για το δήμο ή την περιφέρεια, έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο ψηφοδέλτια, εκ των οποίων όμως κανένα δεν θα είναι ‘‘δικό τους’’.

Τα κόμματα που υποστηρίζουν τους συμβουλεύουν διαφορετικά. Το μεν ΚΚΕ, ακολουθώντας την πάγια τακτική του κατά την τελευταία δεκαετία  περίπου (οι παλιοί αριστεροί μάς έχουν διηγηθεί και διαφορετικές εμπειρίες), έχει προαναγγείλει από καιρό άμεσα ή έμμεσα και επικύρωσε αυτή τη βδομάδα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο δια στόματος Δημήτρη Κουτσούμπα τη γραμμή: λευκό ή άκυρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, με άρθρα στελεχών του, δηλώσεις, συμφραζόμενα, υπαινιγμούς και τις προάλλες με το λόγο τού Τσίπρα στην Πάτρα, όπου κάλεσε ευθέως τα μέλη, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους τού κόμματός του να υπερψηφίσουν τον υποψήφιο της Λαϊκής Συσπείρωσης και στέλεχος του ΚΚΕ Κώστα Πελετίδη, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μπορεί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να μην έχει καλέσει προς υπερψήφιση των υποψηφίων τής Λαϊκής Συσπείρωσης με έναν πιο ‘‘επίσημο’’ τρόπο —σε ένα μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής, λόγου χάρη—, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θέση του βρίσκεται στους αντίποδες εκείνης τού ΚΚΕ.

Μεθαύριο, πίσω από το παραβάν, οι ψηφοφόροι τών δύο κομμάτων θα βρεθούν ενώπιος ενωπίω. Κανένας Κουτσούμπας και κανένας Τσίπρας δεν θα βλέπει πάνω από τον ώμο τους την ώρα που θα διαλέγουν ψηφοδέλτιο. Αυτοί κι ο εαυτός τους. Θα αποφασίσουν όπως αποφασίσουν. Ωστόσο, ας ακούσουν και ας συνυπολογίσουν και το δικό μας λόγο. Καμιά φορά (όχι πάντα όπως το θέλει η παροιμία) από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια... Λοιπόν:

Καλούμε τους ψηφοφόρους τού ΚΚΕ να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους «τη γραμμή» και να υπερψηφίσουν τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το κάνουν, δεν θα τους δώσουν την κεντρική πολιτική εξουσία και, συνεπώς, δεν θα προδώσουν «το Κόμμα». Θα τους δώσουν μία περιορισμένη τοπική ή περιφερειακή μικροεξουσία, η οποία, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να κάνει τη ζωή «τών φτωχών στρωμάτων και της λαϊκής οικογένειας», λίγο πιο υποφερτή. Και με τη δική τους συμβολή, πράγμα που θα τους δίνει και μεγαλύτερο δικαίωμα αυστηρότερου κριτικού ελέγχου ή πειστικότερης αντιπολίτευσης. Το μικρότερο κακό; Ναι, το μικρότερο κακό! Ο επαναστάτης που αδιαφορεί για το μικρότερο κακό είναι κρέας για τις κρεατομηχανές τους. Από την άλλη, για να τα πούμε όλα: Μήπως το «μικρότερο κακό» είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγάλο, αφού, όπως λέει κι ένας σχολιαστής εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σοσιαλφασιστικό κόμμα; Κάτι τέτοιες πολιτικές ανοησίες περί «σοσιαλφασισμού» υποστήριζε για κάμποσο καιρό και η Γ´ Διεθνής στα χρόνια τής διακυβέρνησης  Στάλιν, στο μεσοπόλεμο. Για να τις πάρει πίσω με τα αντιφασιστικά Λαϊκά Μέτωπα. Ας σκεφτούν λίγο πιο ‘‘σταλινικά’’ οι φίλοι τού ΚΚΕ (μπορούμε να τους δείξουμε εδώ και τώρα τουλάχιστον έναν που το κατάφερε). Στην περίπτωση αυτή, επιβάλλεται!

Και καλούμε τους φίλους τού ΣΥΡΙΖΑ να σκοτώσουν τον ...Εβραίο μέσα τους! Και να ξεχάσουν το Μωσαϊκό Νόμο τού «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» που τους τραβάει από το μανίκι να αγνοήσουν τη γραμμή τού δικού τους κόμματος και να αρνηθούν την ψήφο τους σε συνδυασμούς τού ΚΚΕ. Είναι αλήθεια ότι συχνά από τη μεριά τού ΚΚΕ —όχι τόσο από το επίσημο κόμμα: κυρίως από  ανεγκέφαλα μέλη και οπαδούς— ακούγεται ένας λόγος  απύθμενου μίσους, που θα τον χαρακτήριζες ίσως ακραίο και οπωσδήποτε αντιπαραγωγικό ακόμα κι αν απευθυνόταν σε βαμμένους μαύρους αντικομμουνιστές. Είναι αλήθεια ότι η διαστρέβλωση που αγγίζει τα όρια της συκοφαντίας  πάει κι έρχεται. Είναι αλήθεια ότι οι έξαλλες φωνές τύπου Λιάνας Κανέλλη τρυπάνε τα αυτιά τους. Από την άλλη όμως (πάντα υπάρχει αυτή «η άλλη»): Ας σκεφτούν πόσες φορές οι φωνές ενότητας που εκπορεύονται από το δικό τους κόμμα είναι ολοφάνερα προσχηματικές ή εκφωνούνται απλώς στα πλαίσια του πολιτικού savoir vivre. Κι ας σκεφτούν πόσες φορές έχουν ακούσει συντρόφους και ομοϊδεάτες τους να αξιολογούν τους Κουκουέδες περίπου όπως τους φασίστες...

Για τα παιδιά τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μάλλον δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε. Όχι επειδή είναι η μικρότερη δύναμη συγκριτικά με ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, κάθε άλλο. Αλλά επειδή ξέρουμε —εκτός άλλων, τυχαίνει να ξέρουμε και από την πραγματική ζωή— ότι έχουν κατανοήσει πολύ καλύτερα από πολλούς οπαδούς τού ΚΚΕ το έτερον (= τις πολιτικές διαφωνίες τους) από το εκάτερον (= οι άνθρωποι καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα από καταστάσεις που απέχουν από τις επιθυμίες τους και διαμορφώθηκαν με τη συμμετοχή τους μεν, αλλά πέρα από τη θέλησή τους – Καρλ Μαρξ). Κι ακόμα, επειδή έτυχε να διαβάσουμε αυτό και δεν τους ‘‘πολυφοβόμαστε’’. Το ίδιο πιστεύουμε, αν και δεν το έχουμε τεκμηριωμένο, και για όσους και όσες περιστρέφονται γύρω από άλλες οργανώσεις και μικροοργανώσεις ή ομίλους τής Αριστεράς. Για σούμα, μία αποστροφή:

Σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν χρειάζεται εσείς οι Κουκουέδες να γίνετε «οπορτουνιστές», οι Αντάρσυοι να γίνετε «ρεφορμιστές» και οι Συριζαίοι «σταλίνες».

Μια ψήφος χρειάζεται! Μία γαμημένη ψήφος!

Στην εικόνα: «Ο Σκεπτόμενος», το διάσημο γλυπτό τού François-Auguste-René Rodin. Από τη wikipedia.