«Και δηλαδή, ρε Λάσκο, αν δεν γίνει έτσι, τι θα μας κάνεις; Νταντά;»

Συνήθως, σχεδόν πάντα, ο Χρήστος Λάσκος μάς εκνεύριζε. Για τη δογματική ευρωλαγνεία του, για τις δικολαβίστικες συνδικαλιές του, για τις πλάτες που σταθερά έκανε στις διολισθήσεις τής ηγετικής ομάδας προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ορίζουν οι συλλογικές και συνεδριακές αποφάσεις, για τη φυγή του προς τα εμπρός (δηλαδή στο κενό) μέσω επικλήσεων στον κομμουνισμό. Εσχάτως, έχουμε αρχίσει να τον λυπόμαστε. Να, λόγου χάρη:

Καθώς τον έχουν ζώσει τα μαύρα φίδια ότι η προσεχής κοινοβουλευτική ομάδα τού ΣΥΡΙΖΑ θα περιλαμβάνει διάφορα εξωτικά ‘‘φρούτα’’ τύπου Μιλένας Αποστολάκη, Μίμη Ανδρουλάκη και Θόδωρου Μαργαρίτη, έπιασε χθες προχθές κι έγραψε ένα άρθρο όπου κρούει τον κώδωνα (διακριτικά και με politically correct τρόπο είναι αλήθεια) για το διαφαινόμενο κίνδυνο. Ας δούμε πώς τελειώνει τις ‘‘κωδωνοκρουσίες’’ του (τα bold είναι δικά του):

Η συζήτηση αυτή, όμως, μας δίνει την ευκαιρία να εστιάσουμε σε κάτι συναφές, πιο περιορισμένο, αλλά και πιο άμεσο.

Στο περίφημο «άνοιγμα του κόμματος». Που αντιστοιχεί σε μια πραγματικά επιτακτική ανάγκη για έναν πολιτικό οργανισμό μεγαλύτερο ποσοτικά και πιο διεισδυτικό κοινωνικά. Που δεν αφορά, άρα, την προσέλκυση παραγόντων, αλλά τη διεύρυνση της έμπρακτης υποστήριξης, της συμμετοχής των απλών ανθρώπων, χωρίς τους οποίους τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα από ό,τι ήδη είναι.

Θέλω να μείνω σε αυτό γιατί, συχνότατα, η σχετική συζήτηση (δεν) γίνεται, με την επίκληση της υποχρέωσης «να μην είμαστε σκαντζόχοιροι», «να μην κρατάμε αριστερόμετρο». Με την έκφραση, δηλαδή, μιας δυσανεξίας των «ανοιχτών» απέναντι στους «στενούς».

Κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου τη δουλειά που έχουμε να κάνουμε.

Ας ξεκαθαρίσω, λοιπόν, πως ο προβληματισμός σε ό,τι αφορά τους «ελευσόμενους» πολιτικούς παράγοντες, που προσεγγίζουν το ΣΥΡΙΖΑ όσο πλησιάζει η ώρα της πιθανής ανάληψης από μέρους του της διακυβέρνησης, δεν έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός πως πλείστοι και πλείστες εξ αυτών υπηρέτησαν —επί δεκαετίες σε κάποιες περιπτώσεις— άγριες αντικοινωνικές πολιτικές. Ούτε το ερώτημα γιατί ένας πρώην βουλευτής ή βουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ π.χ. πρέπει να αναπαραχθεί σε αντίστοιχο ρόλο στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι σε κάτι σημαντικότερο για τον αγώνα του κόμματος.

Υπάρχει κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία. Και είναι η αντίληψη για το τι συνιστά πολιτική, κυβέρνηση, εξουσία. Η διαπαιδαγώγηση και οι διαμορφωτικές πρακτικές των στάσεων έναντι αυτών των ζητημάτων ανθρώπων που «ανδρώθηκαν» από πολύ «υπεύθυνες θέσεις» στους μηχανισμούς του δικομματισμού είναι ό,τι δεν θα θέλαμε να δούμε, επί ποινή εξευτελισμού, να αναπαράγονται στη ριζοσπαστική Αριστερά.

Δεν είναι καθόλου ήσσονος σημασίας όλα αυτά. Και κανενός είδους υπολογισμοί δεν μπορούν να τα παραμερίσουν. Γιατί το να είσαι ριζοσπαστική Αριστερά είναι «κάτι το ωραίον», έχει όμως και περιορισμούς. Αξιακούς, κατ’ αρχήν. Κυρίως, όμως, στρατηγικούς.

Που σημαίνει: ο κομμουνισμός ή είναι από τώρα ή δεν είναι ποτέ.

Αυτά ο Λάσκος τα έχει πει κι άλλες φορές. Η πιο ηχηρή ήταν με το κείμενο των 53, στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, τον Ιούνιο. Τα είπε και τα έβαλε εκεί που βάλαμε κι εμείς τα πτυχία μας. Γιατί ο Πρόεδρος (αυτός ο ίδιος Πρόεδρος που ο Λάσκος σήκωσε το χεράκι του και ψήφισε να εκλέγεται από το Συνέδριο, αφού οι «λαφαζανικοί», οι «παλαιοκομμουνιστές» ντε, σε σύγκριση με αυτόν τον «νεοκομμουνιστή», ήθελαν να περιορίσουν τον «αρχηγό» στην Κεντρική Επιτροπή —τέτοιες ‘‘σταλίνες’’!), φρόντισε να το ξεκαθαρίσει από τον Ιούλιο και το επανέλαβε προς εμπέδωση και στη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ: «Θα ανοίξουμε τα ψηφοδέλτιά μας». (Βέβαια, είπε ταυτόχρονα ότι «δεν θα γίνουμε πλυντήριο», αλλά ο Λάσκος, ξύπνιος είναι, μορφωμένος είναι, νεοκομμουνιστής είναι, έχει καταλάβει πολύ καλά πως ο Πρόεδρος δεν εννοεί πάντα αυτό που λέει και δεν λέει απαραίτητα αυτό που εννοεί...).

Όπως και να ’χει, ο Λάσκος επανήλθε απτόητος με την ίδια κασέτα που παίξαμε παραπάνω. Δεν λέει να το καταλάβει με τίποτε ότι alea jacta est κι ότι το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι —με τη βοήθεια τη δική του μάλιστα. Το τελευταίο που έμεινε, μπας και το πάρει απόφαση ότι θέλει δεν θέλει θα κάθεται δίπλα-δίπλα με τη Μιλένα και «τα άλλα τα παιδιά» και να πάψει να κουράζεται άδικα και να μας θλίβει κι εμάς, το τελευταίο που μένει είναι να το παίξουμε Τσίπρας και Παππάς και Βούτσης και Μπαλτάς και να του θέσουμε ευθέως το αμείλικτο ερώτημα του τίτλου μας:

«Και δηλαδή, ρε Λάσκο, αν δεν γίνει έτσι, τι θα μας κάνεις; Νταντά;»

Στη photo δεν είναι οι Τσίπρας, Παππάς, Βούτσης και Μπαλτάς. Είναι οι Goatwhore. Από το arena.com