Αγαπητοί Συριζαίοι, μη τα βάψετε και μαύρα που η Ελένη Πορτάλιου παίρνει όλο και περισσότερες αποστάσεις από την πορεία που ακολουθείτε. Η Μαρία Ρεπούση και η Μιλένα Αποστολάκη, που έρχονται όλο και πιο κοντά σας, να ’ναι καλά!

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελένη Πορτάλιου, ένας από τους 15 – 20 ανθρώπους που από το 2000 έφτυσαν αίμα για να στηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί κριτική σε πλευρές τής ακολουθούμενης στρατηγικής, επισημαίνοντας κενά, λάθη ή παραλείψεις τού κόμματος, δηλαδή τής ηγεσίας του. Το έκανε πέρυσι το χειμώνα για να καυτηριάσει την απόλυτα αντισυντροφική εις βάρος της συμπεριφορά που ακολούθησαν κεντρικά στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διαδικασία τής επιλογής τού υποψήφιου για το Δήμο Αθηναίων. Το έκανε την άνοιξη κατά την εισήγησή της στη συνάντηση κομμάτων και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που διοργάνωσε στην Αθήνα η ιστοσελίδα RProject. Το έκανε το καλοκαίρι για να επικρίνει τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας την προσέγγιση με την εκκλησία κατά την επίσκεψή του στο Άγιο όρος. Το επαναλαμβάνει και πάλι, με αφορμή το βιβλίο τού Γιάνη Βαρουφάκη Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, προχωρώντας την κριτική της ακόμα πιο βαθιά —κοντά στο κόκαλο, όχι όμως και μέχρι το κόκαλο.

Όπως είχε συμβεί και με το άρθρο της το σχετικό με την επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιο όρος, το νέο κείμενο είδε το φως τής δημοσιότητας όχι από κάποιο «αναγνωρισμένο» μέσο επικοινωνίας τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από το enosy.blogspot.gr, ένα μπλογκ που, αν και ταγμένο στο συγκεκριμένο κόμμα, ασκεί συχνά σκληρή κριτική σε επιλογές και αποφάσεις τής ηγεσίας. (Σ’ αυτό το σημείο,  για την επιλογή δηλαδή τής Ελένης Πορτάλιου να δημοσιεύει κείμενά της σε μέσα εκτός τών επίσημων κομματικών ‘‘καναλιών’’, αξίζει να θυμηθούμε τον τίτλο τού βιβλίου τού Μάρσαλ ΜακΛούαν Το μέσο είναι το μήνυμα.)

Παραθέτουμε μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα (όλο το κείμενο θα το βρείτε εδώ —ανέβηκε σήμερα και δεν θεωρούμε δεοντολογικά σωστό να ‘‘κλέψουμε’’ κλικ), υπογραμμίζοντας τα κατά την άποψή μας σημαντικά. Στα πιο σημαντικά θα βάζαμε: α) το γεγονός ότι η Ελένη Πορτάλιου επισημαίνει εμμέσως πλην σαφώς πως η παραβίαση των συλλογικών αποφάσεων έχει αποκτήσει πλέον γενικευμένο χαρακτήρα, β) ότι η ίδια φαίνεται να παραμένει πιστή στη σχετικά με το νομισματικό ζήτημα Πολιτική Απόφαση τού Συνεδρίου (υπέρτατος νόμος η σωτηρία τού λαού, όχι τού νομίσματος!) —παρ’ όλο που η μνεία την οποία κάνει στο νέο βιβλίο τού υπέρμαχου της αποχώρησης από το ευρώ Κώστα Λαπαβίτσα Ένα Ριζοσπαστικό Πρόγραμμα για την Ελλάδα και ο χαρακτηρισμός τών προτάσεων του Γιάνη Βαρουφάκη ως «δύσκολα εφαρμόσιμων» δείχνουν ότι αρχίζει να ‘‘φλερτάρει’’ με την ιδέα τού εθνικού νομίσματος, και, γ) ότι, για την ώρα τουλάχιστον, προτιμά (λανθασμένα, κατά την άποψή μας) το ρόλο τού μοναχικού ελεύθερου σκοπευτή —ίσως και επειδή διαπιστώνει, όχι εντελώς άδικα, την αδυναμία τών υπαρκτών τάσεων να αποτρέψουν μία πορεία που φαίνεται όλο και πιο στραβή.

Εικόνα: Τρισδιάστατη απεικόνιση του Edgar Marocsek. Από το xaxor.com.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος

Αναγνώσεις τής κρίσης και των δυνατοτήτων διεξόδου

της Ελένης Πορτάλιου

[...]

Ο πολιτικός λόγος της αντιπολίτευσης και συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ που θα συνθέσει την εναλλακτική λύση επικεντρώνεται στην αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής —την οποία οι λαϊκές τάξεις γνωρίζουν πολύ καλά μέσα από τραγικές εμπειρίες— και ελάχιστα σ’ ένα σχέδιο που δεν θα περιορίζεται σ’ ένα ασαφές δέον γενέσθαι αλλά θα δοκιμάζει τους στόχους απέναντι στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή και εθνική πραγματικότητα και θα αναζητά πραγματικές δυνατότητες εξόδου από την Κρίση, στη βάση μιας ευρείας, ενεργού κοινωνικής συμμαχίας για την επιτυχή έκβαση των αναπόφευκτων συγκρούσεων.

[...]

Η πραγματικότητα είναι δύσκολη και πικρή, όμως η αναγνώρισή της και η λαϊκή εμπλοκή στα πραγματικά προβλήματα και τη συλλογική προσπάθεια αντίστασης και εξόδου είναι η μοναδική οδός ανατροπής και σταδιακής ανάκτησης της κοινωνικής επιβίωσης και αξιοπρέπειας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη ότι οι συνεδριακές αποφάσεις αποτελούν αχρείαστες γενικότητες. Η πολιτική χαράσσεται εκτός συλλογικών διαδικασιών ενώ περιθωριοποιούνται σημαντικές κομματικές και κοινωνικές δυνάμεις. Ούτως ή άλλως, οι γενικότητες και οι πλειοψηφικές ή μειοψηφικές πλατφόρμες δεν σώζουν απολύτως τίποτε. Το θέμα είναι πως μπορεί να υλοποιηθούν οι βασικές επιλογές που θα γίνουν δημοκρατικά. Εδώ, όμως, που έχουμε φτάσει αυτό το πώς έχει χαθεί και χάνεται καθημερινά στο θολό ορίζοντα της επικοινωνιακής πολιτικής και στο καταστροφικό «βλέποντας και κάνοντας» όταν γίνουμε κυβέρνηση. Γιατί εκεί οδηγεί νομοτελειακά η συσσώρευση πολιτικών δυνάμεων και προσώπων που έχουν αποδείξει ότι κινητοποιούνται για να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση σε κάθε κατάσταση, σε αντίθεση με την αναγκαία συγκέντρωση ενεργών παραγωγικών/επιστημονικών/σχετικών με τη δημόσια διοίκηση δυνάμεων που μπορούν να συνδράμουν το τιτάνιο έργο της ανατροπής και της ανασυγκρότησης της χώρας και της κοινωνίας.

[...]

Πιστεύω ότι τα θέματα που αναφέρθηκαν είναι αδιανόητο ν’ αποσιωπούνται. Κάθε κίνηση αυτογνωσίας και ανάδειξης δυνατοτήτων ευνοεί την επιτυχία της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής. Απ’ αυτή την άποψη, η κατανόηση της πραγματικότητας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και των εξαρτήσεων της χώρας μας, τόσο απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς όσο και απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές, είναι εξαιρετικά κρίσιμα θέματα.

Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος» αποτελεί μια εξαντλητική μελέτη και αποτύπωση της οργάνωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με ηγεμονία των ΗΠΑ και συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (με κέντρο τη Γερμανία) και ανάλογων Ασιατικών ζωνών (με κέντρο την Ιαπωνία). Παρακολουθώντας βήμα προς βήμα τις μεταπολεμικές εξελίξεις ερμηνεύει το Κραχ του 2008 και την ιστορικών διαστάσεων Κρίση που ακολούθησε. Αναδεικνύει την πολιτική στόχευση των κυρίαρχων οικονομικών σχεδίων, τους παγκόσμιους ανταγωνισμούς και τις επιπτώσεις της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τόσο για τις λαϊκές τάξεις των δυτικών χωρών όσο και για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Δεν εξωραΐζει τη σημερινή κρίση στη χώρα μας, στην ΕΕ και παγκόσμια. Η αντιμετώπισή της προϋποθέτει, κατά τον συγγραφέα, σοβαρές ρήξεις με τις κυρίαρχες συστημικές επιλογές όπως οικοδομήθηκαν μεταπολεμικά.

Δεν είναι έργο των οικονομολόγων να οικοδομήσουν τις εναλλακτικές λύσεις διεξόδου από την κρίση. Είναι, όμως, υποχρέωση αυτών των οικονομολόγων που αντιτίθενται στις σημερινές πολιτικές να διαυγάσουν τα αίτια της κρίσης και να αναδείξουν προϋποθέσεις και δυνατότητες διεξόδου. Σ’ αυτό το έδαφος μπορούμε να συναντήσουμε το έργο του Γιάνη Βαρουφάκη, πιστεύοντας κι εμείς όπως ο συγγραφέας ότι «η κατάφωρη άρνηση της πραγματικότητας» εμποδίζει τη συγκρότηση της αναγκαίας για τις περιστάσεις πολιτικής.

[...]

Όπως και το πρόσφατο βιβλίο του Κ. Λαπαβίτσα «Ένα Ριζοσπαστικό Πρόγραμμα για την Ελλάδα» ο «Μεγάλος Μινώταυρος» —από άλλη οπτική ως προς τη διέξοδο από την Κρίση, για την οποία προβάλλει ένα (δύσκολα εφαρμόσιμο πολιτικά) σχέδιο αλλαγών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη— διαυγάζει τα αίτια άρα και τις προϋποθέσεις αντιμετώπισης της Κρίσης. Ίσως είναι αργά να συλλογιστούμε ελεύθερα για να συλλογιστούμε ορθά και να πράξουμε ανάλογα. Είμαστε, όμως, υποχρεωμένοι ν’ αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας αν δεν θέλουμε ν’ αυτοχειριαστούμε πολιτικά.