Για τους μπαμπάδες μας και τους μπαρμπάδες μας και τις νονές μας, που κάποτε ήταν Κουκουέ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ είναι...

Να τα πούμε όλα; Όχι; Είσαστε μιας κάποιας ηλικίας και θα κουραστείτε; Καλά. Θα το ‘‘σφίξουμε’’ το πράγμα όσο δεν παίρνει άλλο. Θα περιοριστούμε στο απολύτως μίνιμουμ. Στο ένα. Ας πούμε ένα πράγμα, λοιπόν.

Θυμόσαστε κάποιες κουβέντες, εκεί στα τελευταία χρόνια τού Λυκείου και στα πρώτα τα πανεπιστημιακά μας, που μας λέγατε πώς την είχατε πατήσει όταν, φοιτητές κι εσείς τότε, στην πρώτη εποχή τής μεταπολίτευσης, πηγαίνατε εκδρομές με το πανεπιστήμιο (ή με «τη νεολαία» —μία είναι η νεολαία!) σε κάτι Μόσχες και κάτι Σόφιες και Πράγες, και βλέπατε πράγματα ‘‘περίεργα’’, πράγματα που δεν σας άρεσαν και έκαναν το στομάχι σας να κλωτσάει; Θυμόσαστε που μας λέγατε «τα βλέπαμε όλα αυτά και δεν τα παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας, πόσω μάλλον να τα πούμε στο διπλανό μας, τόσο μαλακισμένα ήμασταν!»; Και θυμόσαστε πώς γουρλώναμε τα μάτια μας από απορία, γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που θέλει να φτιάξει τον κόσμο να βλέπει κάτι στραβό στο αρχιτεκτονικό σχέδιο αυτού τού νέου κόσμου και να καταπίνει τη γλώσσα του, και λέγαμε κι εμείς (γιατί η αλήθεια είναι ότι μας την είχατε δώσει αυτή την ελευθερία, να μη σας αδικήσω), «ε, ναι, μαλακισμένα ήσασταν!»;

Πώς; Θυμόσαστε; Παπάρια θυμόσαστε! (σόρυ κιόλας, αλλά η ελευθερία που λέγαμε...). Οι μόνοι που τα θυμόμαστε είμαστε εμείς —και κάτι μού λέει ότι εμείς είμαστε τα πραγματικά μαλακισμένα τής υπόθεσης! Άμα τα θυμόσαστε, πώς γίνετε και καταπίνετε τη γλωσσίτσα σας για όλα αυτά που βλέπετε να γίνονται στο καινούργιο κρεμαστάρι σας, τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτά δεν κάνουν το στομάχι σας να κλωτσάει; Όχι; Μη μας λέτε μούφες! Ο φαρμακοποιός κοντεύει να σας στήσει άγαλμα για το τζίρο που του κάνετε αγοράζοντας τα Losec πέντε-πέντε!

Λοιπόν; Πώς την πάτε τη δουλειά, τώρα που, υποτίθεται, έχετε μάθει εδώ και χρόνια «οι Μόσχες τι σημαίνουν» και δεν υπάρχει στο κάτω-κάτω και κανένας Γόντικας να τον φοβάστε, επειδή «γαμούσε κι έδερνε στη νεολαία» (εσείς μάς το έχετε πει αυτό), ούτε και Φαράκος, που σας θύμιζε το Γυμνασιάρχη σας όταν σάς τράβαγε από το μαλλί —σήμα ότι πρέπει να κουρευτείτε;

Για πείτε! (Και να πείτε κι εσείς, κυρία Πορτάλιου! Και για σας τα λέμε, κι ας μην είσαστε η νονά μας. Μη πάτε να φύγετε, θεωρώντας ότι δεν σας αφορούν όλα αυτά, επειδή εσείς ήσαστε «του εσωτερικού»! —ξεχάσατε τις αγκαλιές με τον Τσαουσέσκου και τη Β´ Πανελλαδική; Ούτε να νομίζετε πως έχετε ‘‘καθαρίσει’’, επειδή βγήκατε στα κάγκελα για το Άγιο όρος! Υπάρχουν κι άλλα, πιο σοβαρά. Λόγου χάρη: Έχει περάσει πάνω από μια βδομάδα από τη μέρα που σύντροφός σας, όταν ο Οικονομέας τού MEGA τού θύμισε συνεδριακή απόφαση σχετική με το ζήτημα του χρέους, τη διέγραψε με μια μονοκοντυλιά —για την ακρίβεια με μια φράση: «τελειώσανε αυτά, τώρα πάτε πολύ πίσω»!!! Παρ’ όλα αυτά, δεν σας έχουμε ακούσει ούτε καν να ξεροβήχετε! Πράγμα ολωσδιόλου περίεργο, για να τα λέμε όλα, όταν έχουμε να κάνουμε με μία ανυποχώρητη υπερασπίστρια του σοσιαλισμού «με δημοκρατία και ελευθερία» όπως εσείς... Λοιπόν, μέσα κι εσείς, κυρία Πορτάλιου! Λογοδοτείστε!)