Ανάρτηση-παραγγελιά

Τα ξημερώματα χθες (σήμερα), ένας σχετικά πρόσφατος σχολιαστής και συνομιλητής εδώ, υποστηρικτής τού ΚΚΕ, μού ‘‘παραπονέθηκε’’, γράφοντας ανάμεσα σε άλλα:

Εδώ και κανά δίμηνο, χιλιάδες κομμουνιστές και συνοδοιπόροι [:-)], έχουμε κάνει μια πολύ σημαντική παρέμβαση από τα κάτω, με αφορμή το αυριανό συλλαλητήριο, έχουμε προσπαθήσει όσο μπορέσαμε (εάν μπορεί άλλος καλύτερα, ας το κάνει) να συζητήσουμε και να κινητοποιήσουμε τον κόσμο και νομίζω τα καταφέραμε καλά (mutatis mutandis). Το αποτέλεσμα θα το δεις το Σάββατο και κυρίως (ελπίζω) αμέσως μετά.

Είμαι βέβαιος, πως είσαι απολύτως ενημερωμένος για όλα αυτά. Τα θεωρείς τόσο ασήμαντα ή τέλος πάντων πράγματα που γίνονται κάθε μέρα, ώστε να μην έχεις αφιερώσει μια μικρή ανάρτηση για το συλλαλητήριο ή έστω μιά (καλή) κουβέντα, ας είναι και γκρινιάρικη;

Ακριβώς επειδή δεν είναι πολύς καιρός που τα λέμε σ’ αυτό το ιστολόγιο, ο φίλος μας δεν μπορεί να ξέρει ότι ουδέποτε κάναμε ανάρτηση για οποιαδήποτε συγκέντρωση κοινωνικής διαμαρτυρίας που συνδεόταν με κάποιο κόμμα ή οργάνωση της Αριστεράς. Ο λόγος είναι απλός: Καθώς σηκώνουμε τις σημαίες όλων τών αριστερών κομμάτων και καμία αποκλειστικά —είμαστε, ας πούμε, «κομματικοί-ακομμάτιστοι»—, θα έπρεπε να αναγγέλλουμε από εδώ τις εργατικές συγκεντρώσεις όλων ανεξαιρέτως των αριστερών κομμάτων. Δεν μπορούσα να αναλάβω ένα τέτοιο βάρος που θα σήμαινε περισσότερες εργατοώρες στο μπλογκ (και ένα κάποιο άγχος μη ‘‘μού φύγει’’ κάποια εκδήλωση και άντε να ‘‘καθαρίσεις’’ μετά). Έτσι, περιορίστηκα σταθερά στην αναγγελία τών γενικών απεργιών και συγκεντρώσεων (‘‘χαλαρά’’ κι αυτό, πρέπει να ομολογήσω) που είχαμε, δυστυχώς, μόνο τα πρώτα χρόνια τών μνημονίων. Συνεπώς, θα μπορούσα με κάθε ασφάλεια, απέναντι στα ‘‘παράπονα’’ τού φίλου μας, να επικαλεστώ αυτή την ακομμάτιστη πολιτική γραμμή τού ιστολογίου χωρίς να μπορεί να πει κιχ ούτε εκείνος, ούτε και άλλος κανείς.

«Ούτε και άλλος κανείς»; Χμ... Μια κουβέντα είναι. Γιατί μόλις το καλοσκέφτηκα, μου ήρθε στο νου κάποιος ο οποίος όχι μόνο θα μπορούσε να βγάλει κιχ, αλλά να με κάνει και μισή πεντάρα! Ποιος; Μα ο Βλαδίμηρος, ποιος άλλος; Ο οποίος, όπως έχει μάθει και τα ιντερνετικά κατατόπια, δεν θα το είχε σε τίποτε να πιάσει και να μου στείλει ακόμα ένα μπουγιουρντί, όχι αυτή τη φορά για να κατακεραυνώσει κάποιους κουφιοκεφαλάκηδες Κουκουέδες, όπως είχε κάνει στο παρελθόν, αλλά εμένα:

«Κοκορόμυαλε νεαρέ μου, με αναφέρεις συχνά, και μάλιστα καμαρώνοντας πως έχεις πιάσει τάχα το πνεύμα μου, αλλά δεν έχεις καταλάβει γρυ ούτε καν από τα χοντρά γράμματα! Ώστε θέλεις να μείνεις πιστός στις αρχές τής εφημερίδας σας; Μάλιστα! Και πού είναι, σε παρακαλώ, η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, αυτό που μάλλιασε η γλώσσα μου να το λέω;»

Αυτά σκέφτηκα, λοιπόν, κι έτσι προέκυψε η σημερινή ανάρτηση. «Προδοτική», για την πολιτική αρχών τού ιστολογίου, αναμφίβολα. Αλλά, η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης μου έδειξε ότι έπρεπε να παραμερίσω αυτές τις αρχές, χάριν τής ουσίας. Και η ουσία είναι συνοπτικά η εξής (αριθμώ, όχι υποχρεωτικά κατά σειρά βαρύτητας, τα τέσσερα σημαντικότερα δικαιολογητική σημεία που εξηγούν το σημερινό σημείωμα):

Γιατί 1: Ο φίλος που επισήμανε την κατ’ εκείνον παράλειψη είναι ένας από τους τρεις (3) φίλους τού ΚΚΕ που έχουν την πολιτική γενναιότητα να σχολιάζουν εδώ, χωρίς να φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν πως έχουν παρτίδες με «οπορτουνιστές». Εμείς, πέρα από συμφωνίες και διαφωνίες, την εκτιμούμε την πολιτική γενναιότητα. Και πρέπει να το δείξουμε (ποιος θα μάθει ότι η γυναίκα τού Καίσαρα είναι τίμια, αν δεν το δείχνει;).

Γιατί 2: Δεν είμαστε μόνο εμείς που εκτιμούμε την πολιτική γενναιότητα. Είναι και άλλοι, μη εξαιρουμένων τών οπαδών τού ΚΚΕ. Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι αυτή η ‘‘επίδειξη’’ πολιτικής γενναιότητας και από τη μεριά μας (παραβίασα μία βασική αρχή τού ιστολογίου, να μην περάσει στο ντούκου αυτό), θα κάνει κι άλλους φίλους τού ΚΚΕ να εμφανίζονται εδώ για να συνομιλούμε.

Γιατί 3: Το ΠΑΜΕ, πέρα από τα «στραβά» του, εκ των οποίων τα περισσότερα οφείλονται στα «στραβά» τού ΚΚΕ, είναι η μαζικότερη, η πιο οργανωμένη και συγκροτημένη και η πιο αποτελεσματική συνδικαλιστική οργάνωση. Επομένως, από μια άποψη, την αξίζει αυτή την παραβίαση των αρχών μας.

Γιατί 4: «[Ε]μείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.»

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ