Θεέ τών Κόκκινων, την καλή συγχώρεσε Αλέκα και δώστης εκεί που είναι χαμένη να ξαναδιαβάσει τις αποφάσεις τού 19ου Συνεδρίου (και λίγο από Λένιν)...

Δεν άκουσα παρά τη μισή περίπου ομιλία τής Αλέκας Παπαρήγα από τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής και βαριέμαι να την ακούσω τώρα, κλικάροντας στο βίντεο που έχει ανεβάσει το 902.gr. Δεν έχει όμως την παραμικρή σημασία. Προς το τέλος τής ομιλίας της, κατάφερε να συμπυκνώσει σε μία παράγραφο σχεδόν όλα τα κύρια στοιχεία τής προβληματικής καταστροφικής στρατηγικής που το ΚΚΕ ακολουθεί τα τελευταία χρόνια και από την οποία δεν λέει να απαλλαγεί. Σχεδόν όλα, γιατί λείπει ένα βασικό: αυτό τής εξομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ με τα κατ’ εξοχήν κόμματα του αστισμού, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ —κάτι που, φυσικά, δεν παρέλειψε να κάνει η Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τού ΚΚΕ σε άλλα σημεία τού λόγου της. Είπε λοιπόν η Αλέκα Παπαρήγα, κλείνοντας την ομιλία της (αντιγράφω από τον Ριζοσπάστη):

Κοιτάξτε να δείτε, είτε έχεις επαναστατική κατάσταση, είτε έχεις ήττα, είτε συμμετέχεις στον πόλεμο, είτε έχεις δεχτεί πόλεμο και κατοχή στη χώρα σου, είτε έχεις ταχύρυθμη καπιταλιστική ανάπτυξη είτε όχι, το θέμα μπαίνει: Με τα μονοπώλια ή το λαό; Με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ή εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ; [...], ο λαός ένα πράγμα δεν πρέπει να δεχτεί, να έχει μειωμένες απαιτήσεις, πρέπει να κάνει άλλη ιεράρχηση στα αιτήματά του. Και, τέλος, να σκεφτεί το εξής: Αν είναι ρεαλιστικό να γυρίσει το βιοτικό επίπεδο 50 χρόνια πίσω, γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να ξεκινήσει μια πορεία για να νικήσει. Εμείς αυτό το ερώτημα βάζουμε στο λαό, και το ΚΚΕ αυτό θα προσπαθήσει να κάνει.

14 αράδες – τρεις παρατηρήσεις:

1. Η Αλέκα Παπαρήγα ξεκινάει με μία αφόρητη διακηρυκτική κοινοτοπία: ό,τι κι αν συμβαίνει, ο τελικός σκοπός μιας πραγματικής Αριστεράς (όπως είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα και δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τις αναλύσεις τού ΚΚΕ) είναι να γκρεμίσει την εξουσία τού κεφαλαίου, αρχίζοντας πρώτα και κύρια από τη μονοπωλιακή μερίδα του. Όμως, το ζήτημα που δίχαζε και διχάζει την Αριστερά είναι αυτό το πώς ακριβώς κάθε φορά «το θέμα μπαίνει». Διότι, λόγου χάρη, χάος χωρίζει την επαναστατική κατάσταση, και μάλιστα σε συνθήκες πολεμικής εμπλοκής μιας χώρας, από τη σημερινή κατάσταση του ελληνικού εργατικού και αριστερού κινήματος, το οποίο, σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις τού ίδιου τού ΚΚΕ, είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις τών καιρών.

2. Η Πρόεδρος της ΚΟ τού ΚΚΕ, όπως και όλα τα κορυφαία στελέχη στο δημόσιο λόγο τους, μηδέ τού Δημήτρη Κουτσούμπα εξαιρουμένου, διακηρύσσει τους αντιμονοπωλιακούς στόχους τού κόμματός της. Για μια στιγμή! Αυτό αποτελεί παρελθόν! Στο 19^ο Συνέδριο που έγινε πέρυσι τον Απρίλιο, η αντιμονοπωλιακή στρατηγική κατεύθυνση αντικαταστάθηκε από την αντικαπιταλιστική. Στο δε επικαιροποιημένο Πρόγραμμα που επικυρώθηκε στο ίδιο Συνέδριο, κοινωνικοποίηση δεν προβλέπεται μόνο για τα περίπτερα, ενώ προβλέπεται η απαγόρευση κάθε μισθωτής απασχόλησης! Τι συμβαίνει εδώ; Σε συζητήσεις που έχουν γίνει στο παρόν μπλογκ έχει ακουστεί από φίλους τού ΚΚΕ το επιχείρημα ότι στο δημόσιο λόγο τους τα στελέχη τού ΚΚΕ είναι φυσιολογικά να εστιάζουν στο κύριο. Αυτό είναι κάτι που, εγώ τουλάχιστον, ουδέποτε μπόρεσα να κατανοήσω. Αν το κύριο είναι τα μονοπώλια, αν εκεί σταματάει η μαζική προπαγάνδιση των θέσεων του ΚΚΕ από τα κεντρικά στελέχη του, για ποιο λόγο δεν έμεινε σταθερό το ΚΚΕ στην παλαιότερη στρατηγική του, αυτή τού αντιμονοπωλιακού μετώπου; Τι νόημα έχει μία στρατηγική όταν την κλειδώνεις στα συρτάρια τών αρχείων τής Κεντρικής Επιτροπής;

3. Για ποια «πορεία» κάνει λόγο η Αλέκα Παπαρήγα; Μία πορεία έχει φάσεις, σταθμούς, μεταβάσεις. Το ΚΚΕ μάς καλεί όλους να το ακολουθήσουμε στο μεγάλο άλμα του για να προσγειωθούμε στο σοσιαλισμό. Διότι, λέει, «όπως μάς δίδαξε ο μεγάλος επαναστάτης, ο Λένιν, μετά το μονοπωλιακό καπιταλισμό δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο ο σοσιαλισμός». Σωστά τα λέει το ΚΚΕ, έτσι είναι. Αλλά είναι έτσι βλέποντας τα πράγματα στη γενικότητά τους. Η πολιτική όμως δεν γίνεται πράξη μέσα από γενικότητες και θεωρητικές αφαιρέσεις. Γίνεται πράξη μέσα από συγκεκριμένες κινήσεις, οι οποίες, υποτίθεται ότι πρέπει να απαντούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις μετά από την ανάλυση αυτών τών καταστάσεων (κι αυτό μάς το δίδαξε ο «μεγάλος επαναστάτης, ο Λένιν»!). Κι έτσι επιστρέφουμε πάλι εκεί από όπου ξεκίνησε αυτή η μικρή ανάλυση: δηλαδή, σ’ αυτά τα «είτε-είτε» τής Παπαρήγα, όπου το ένα «είτε» από το άλλο τα χωρίζει άβυσσος. Μία άβυσσος που δεν μπορούσε βέβαια να διαφύγει από την προσοχή τού «μεγάλου επαναστάτη, του Λένιν», αλλά συχνά διαφεύγει της προσοχής τών «επίσημων κληρονόμων του», εκεί στο ΚΚΕ. Όπως διέφευγε και της προσοχής τών άγγλων κομμουνιστών τού 1920. Και μπορεί τα παρακάτω λόγια από το βιβλίο τού «μεγάλου επαναστάτη» Αριστερισμός παιδική αρρώστια τού κομμουνισμού  να γράφτηκαν για τους δεύτερους, αλλά ταιριάζουν μια χαρά και στους πρώτους!

Οι αριστεροί κομμουνιστές θεωρούν αναπόφευκτο το πέρασμα της εξουσίας στο Εργατικό Κόμμα και ομολογούν πως τώρα έχει με το μέρος του την πλειοψηφία των εργατών. Από δω βγάζουν το περίεργο εκείνο συμπέρασμα που η σ. Σίλβια Πάνκχερστ το διατυπώνει έτσι:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν πρέπει να κλείνει συμβιβασμούς... Πρέπει να διατηρήσει τη θεωρία του καθαρή, την ανεξαρτησία του από το ρεφορμισμό άσπιλη. Η αποστολή του είναι να τραβά μπροστά, χωρίς να σταματά και χωρίς να ξεφεύγει από το δρόμο του, να τραβά ολόισια προς την κομμουνιστική επανάσταση».

Απεναντίας, από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εργατών στην Αγγλία ακολουθεί ακόμη τους άγγλους Κερένσκι ή τους Σάιντεμαν, από το ότι δεν έχει ακόμη πείρα από την κυβέρνηση αυτών των ανθρώπων, πείρα που χρειάστηκε και στη Ρωσία και στη Γερμανία για να περάσουν μαζικά οι εργάτες στον κομμουνισμό, απ’ αυτό βγαίνει αναμφισβήτητα πως οι άγγλοι κομμουνιστές πρέπει να πάρουν μέρος στον κοινοβουλευτικό αγώνα, πρέπει μέσα από το κοινοβούλιο να βοηθήσουν την εργατική μάζα να δει στην πράξη τα αποτελέσματα της κυβέρνησης των Χέντερσον και Σνόουντεν, πρέπει να βοηθήσουν τους Χέντερσον και Σνόουντεν να νικήσουν τους ενωμένους Λόιντ Τζορτζ και Τσόρτσιλ. Κάθε διαφορετική ενέργεια σημαίνει δυσκόλεμα της υπόθεσης της επανάστασης, γιατί χωρίς μια αλλαγή στις αντιλήψεις της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης η επανάσταση είναι ανέφικτη και η αλλαγή αυτή δημιουργείται από την πολιτική πείρα των μαζών και ποτέ με την προπαγάνδα και μόνο. «Εμπρός χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να ξεφεύγουμε από το δρόμο» –όταν αυτό το λέει μια ολοφάνερα αδύνατη μειοψηφία εργατών, που ξέρει (η πάντως πρέπει να ξέρει) πως σε περίπτωση νίκης του Χέντερσον και του Σνόουντεν ενάντια στον Λόιντ Τζορτζ και τον Τσόρτσιλ η πλειοψηφία μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα απογοητευτεί από τους αρχηγούς της και θα περάσει στην υποστήριξη του κομμουνισμού (ή πάντως στην ουδετερότητα και κατά το μεγαλύτερο μέρος στην ευμενή ουδετερότητα απέναντι στους κομμουνιστές) –αυτό το σύνθημα είναι ολοφάνερα λαθεμένο. Είναι το ίδιο σαν να ρίχνονταν στη μάχη 10.000 στρατιώτες ενάντια σε 50.000 αντιπάλους, ενώ θα έπρεπε να «σταματήσουν», «να αλλάξουν δρόμο», ακόμη και να κλείσουν «συμβιβασμό», μόνο και μόνο για να περιμένουν να φτάσουν οι ενισχύσεις από 100.000 που δεν μπορούν να μπουν αμέσως στη μάχη. Αυτό είναι διανοουμενίστικη παιδαριωδία και όχι σοβαρή τακτική της επαναστατικής τάξης.