Και τώρα, μπορείτε να βάλετε το δάχτυλο εκεί που ξέρετε!

Μετά την ‘‘ντροπαλή’’ όσο και καθυστερημένη παραδοχή τού Γιάννη Βαρουφάκη ότι τελικά την έκανε την επίμαχη χειρονομία κατά την προπέρσινη ομιλία του στο φεστιβάλ τού Ζάγκρεμπ, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να απευθύνουμε —με την καλή έννοια πάντα, την πολιτική— αυτή την ανάρτηση σε όλους εκείνους τους συμπατριώτες μας που έσπευσαν να αρνηθούν το Βαρουφάκειο δάχτυλο (χωρίς όμως να αφήνουμε απ’ έξω, αν και για άλλους λόγους, τους Γερμανούς δημοσιογράφους που το ανέσυραν από το παρελθόν). Ένας από τους παραλήπτες, φυσικά, είναι και ο ίδιος ο υπουργός τών Οικονομικών. Όμως, εκείνος τουλάχιστον έχει το ελαφρυντικό τής κακής αντίδρασης (ή, ακόμα-ακόμα, και της ασθενούς μνήμης) στον αιφνιδιασμό τών Γερμανών δημοσιογράφων τού ZDF —δημοσιογράφων τής κακιάς συμφοράς, λέω εγώ— που, σαν καλές Γερμανίδες Κατίνες, του κόλλησαν το βίντεο με την επίμαχη χειρονομία στη μούρη, στο μέσον μιας κατά τα άλλα σοβαρής συζήτησης. Ενώ όλοι αυτοί που προσέτρεξαν να προσυπογράψουν τους ισχυρισμούς τού υπουργού Οικονομικών δεν έχουν την παραμικρή δικαιολογία, εκτός τής ενστικτώδους πλην ελάχιστα πολιτικής αντίδρασης «να υποστηρίξουμε τον δικό μας». Και για να τελειώνουμε με αυτή την αστεία υπόθεση, που έπιασε όμως το «έξυπνο πουλί», τον Βαρουφάκη, από το ...δάχτυλο:

Ασχέτως τού αν έδειξε δάχτυλο ή όχι ο Γιάννης Βαρουφάκης με το χέρι (που το έδειξε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα), με το στόμα το έδειξε και το παραέδειξε («and stick the finger to Germany»). Και όταν το ανέσυραν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι, προτίμησε να το ...φάει παρά να υπερασπιστεί την πράξη του. Κι έτσι, αν και είχε υπερηφανευθεί πρόσφατα ότι έδινε στους Έλληνες αυτό που ζητούσαν πιο πολύ κι από δουλειά (αξιοπρέπεια), δεν μας έδωσε παρά ένα ...δάχτυλο! Πότε θα μας είχε δώσει αξιοπρέπεια; Δεν μπορώ να μιλήσω παρά μόνο για τον εαυτό μου. Θα με είχε κάνει λοιπόν ο υπουργός μας των Οικονομικών να αισθανθώ ότι με έβγαλε ασπροπρόσωπο απέναντι στην Κατινίστικη  χοντροκοπιά τών Γερμανών δημοσιογράφων, αν τους είχε πει την περασμένη Κυριακή τα εξής (πάνω-κάτω):

Ακούστε, κύριοι. Είχα την εντύπωση ότι προσκλήθηκα σε συζήτηση από μία σοβαρή εκπομπή. Μόλις όμως τώρα με κάνατε να αναρωτιέμαι  αν έπεσα έξω. Διότι μού φέρνετε εδώ και μου δείχνετε ένα ενσταντανέ από ομιλία μου που δόθηκε πριν από δύο χρόνια, όταν δεν είχα καμία πολιτική θέση και δεν εκπροσωπούσα κανέναν άλλον παρά μόνο τον εαυτό μου. Επιπλέον και, φοβάμαι, χειρότερα για σας:

Φαίνεται να αγνοείτε (λέω «φαίνεται», να μη σας διαφύγει αυτό και να μη διαφύγει κι από όσους μάς παρακολουθούν...) ότι κάθε καλός ομιλητής —και, επιτρέψτε μου, εγώ είμαι καλός ομιλητής— είναι υποχρεωμένος, εκτός από το περιεχόμενο της ομιλίας του, να φροντίζει και τη μορφή της. Δηλαδή, να ‘‘πακετάρει’’ το λόγο του με μία κάποια θεατρικότητα που θα κρατήσει στη μίνιμουμ απαιτούμενη εγρήγορση το ακροατήριό του, προνοώντας ιδιαίτερα για εκείνους από το ακροατήριό του που δεν είναι ιδιαίτερα γνώστες τού θέματος της ομιλίας του. Περί αυτού πρόκειται λοιπόν, στην κάλυψη αυτής τής ανάγκης εντάσσεται η χειρονομία μου και η φράση που τη συνοδεύει και σε τίποτε άλλο. Παρακαλώ πολύ να επαναφέρουμε τη συζήτηση στα σοβαρά πλαίσια που απαιτούν οι περιστάσεις.