Τι να κάνουμε; Ό,τι κάνουν τα απελπισμένα ψάρια στα δίχτυα, ή ό,τι μία πονηρή —και γενναία— αλεπού στο δόκανο;

Για κάθε αριστερό άνθρωπο, για κάθε έναν και μία δηλαδή που καταφάσκει στην αποστροφή τής Ρόζας «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», αλλά, ταυτόχρονα, διατηρεί την ικανότητα να βλέπει τα πράγματα όπως είναι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση τών πρωτοσοσιαλισμών τού 20^ου αιώνα και την κατακυρίευση της γης από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, εκτός ελαχίστων νησίδων, εξακολουθεί να μη διαφαίνεται μία εναλλακτική λύση που, αφενός να οδηγεί στην έξοδο από τον αδηφάγο καπιταλισμό και όχι απλώς στο μετριασμό τών ορέξεών του, και, ταυτόχρονα, να είναι αρκούντως πειστική για να την υιοθετήσει η κρίσιμη μάζα τών ανθρώπων η οποία χρειάζεται για να την επιβάλλει και να τη στηρίξει. Η ταξική πάλη, που βέβαια συνεχίζεται, αποβαίνει σταθερά εις βάρος μας και μικρές νίκες εδώ ή εκεί δεν αρκούν για να απαλύνουν τις πληγές μας. Με τα λόγια ενός αντιπάλου που δείχνει να μην αισθάνεται καμία ανάγκη να στρογγυλέψει τα λόγια του, του Γουόρεν Μπάφετ: «Εντάξει, έχουμε ταξικό πόλεμο. Μόνο που είναι η δική μου τάξη, οι πλούσιοι, που τον διεξάγουν. Και είμαστε εμείς που κερδίζουμε.»

Αν θελήσουμε να περιοριστούμε στην Ευρώπη (όχι πριν σημειώσουμε ότι η Λατινική Αμερική παραμένει παρά τα προβλήματά της μία πηγή ελπίδας, αν και με κοινωνικοοικονομικές συνθήκες σημαντικά διαφορετικές από αυτές που επικρατούν στις χώρες τής Δ. Ευρώπης), τι θα είχαμε να παρατηρήσουμε για την αντιμετώπιση αυτής τής ζοφερής κατάστασης εκ μέρους τής Αριστεράς —από την οποία εξαιρούμε πάντως το προ πολλών δεκαετιών σαπισμένο τμήμα της και απολύτως ψευδεπίγραφα πλέον αποκαλούμενο «σοσιαλδημοκρατία»;

Καθώς η Αριστερά δεν λέει να ξεκολλήσει από τον παλιό δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση, οι δύο τάσεις τής ζωντανής —αν και διασωληνωμένης— Αριστεράς, εξακολουθούν να παραμένουν ευδιάκριτες παρά τα κάποια μερεμέτια.

Στο ένα κομμάτι, το σαφώς μειοψηφικό, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι παραμένουν πιστοί στον ιστορικό κομμουνισμό τού περασμένου αιώνα και στα επαναστατικά οράματα και φαντασιώνονται τους εαυτούς τους σαν τον γερο-τυφλοπόντικα του Μαρξ που ροκανίζει τα θεμέλια του συστήματος με στόχο τη μεγάλη ημέρα τής εξέγερσης και το ξεθεμελίωμα του καπιταλισμού. Γερο-τυφλοπόντικας; Χμ... Πιο πολύ για ψάρια πιασμένα μέσα στα δίχτυα που σπαρταράνε ανώφελα μοιάζουν, αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά... Γιατί, τι άλλο από ανώφελο σπαρτάρισμα είναι οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις προς τους κυριαρχούμενους και υφιστάμενους την καπιταλιστική εκμετάλλευση να «συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού» και οι φαινομενικά επαναστατικές προτροπές τύπου «ξεσηκωμός τώρα» που αδιαφορούν παντελώς για τα προαπαιτούμενα τέτοιων εξελίξεων και περιφρονούν βαθιά το καθήκον να τις προετοιμάσουν; Σε τι διαφέρει από απελπισμένο —και γι’ αυτό ελάχιστα ευφυές— σπαρτάρισμα η απαίτηση που έχουν από ένα μωρό (= το λαό) να εκτελέσει επιτυχώς άλμα επί κοντώ πριν καν έχει αρχίσει ακόμα να περπατάει;

Το άλλο κομμάτι, αυτό που συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες συμπάθειες και τα τελευταία χρόνια αυτοαποκαλείται κάπως (αρκετά) ναρκισσιστικά «ριζοσπαστική αριστερά», παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και χρειάζεται πιο προσεκτική εξέταση. Εδώ, συνωστίζονται εκείνοι που φαντασιώνονται (ή υποκρίνονται) ότι ακολουθούν τη λενινιστική τακτική τών «δύο βημάτων πίσω και του ενός μπροστά» ή, αλλιώς, της έξυπνης αλεπούς που όταν πιάνεται στο δόκανο κόβει μόνη της το πόδι της και το θυσιάζει για να δραπετεύσει.  

Xα! «Δύο βήματα πίσω και μετά άλλο ένα βήμα πίσω και μετά ένα πλάγιο και ύστερα πάλι ένα πίσω και ούτω καθ’ εξής αντί για μπροστά, έτσι ώστε να ...μπερδέψουμε τον αντίπαλο που περιμένει να ακολουθήσουμε τις τακτικές τού Λένιν», θα ήταν μια ακριβέστερη περιγραφή της ‘‘λενινιστικής’’ τακτικής τους. Γιατί, όπως μπορεί να δει ο καθένας που έχει τα μυαλά του σωστά και, ταυτόχρονα, δεν ταΐζει τον εαυτό του χορτάρι, οι κόκκινες γραμμές που ορίζουν μέχρι ποιο σημείο θα γίνουν τα βήματα προς τα πίσω σπάνια χαράζονται —κι όταν χαράζονται, παραβιάζονται με την πρώτη τουφεκιά.

Μεγαλύτερο καγχασμό προκαλεί η παρομοίωση της τακτικής που (νομίζει ότι) ακολουθεί αυτής η ‘‘ευέλικτη’’ Αριστερά με εκείνην τής πονηρής και γενναίας αλεπούς που συμβιβάζεται να ακρωτηριάσει με τα ίδια της τα δόντια το πόδι της, προκειμένου να επανακτήσει την ελευθερία της. Παράλληλα, όμως, επειδή από μία άποψη μπορεί να πει κανείς ότι οι «ριζοσπάστες αριστεροί» αυτής τής κατηγορίας όντως κόβουν το πόδι τους, απαιτείται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή για να εντοπίσει κανείς τη λεπτή διαφορά που παρουσιάζουν με ό,τι συμβαίνει μερικές φορές με τις σοφές αλεπούδες της παρομοίωσής μας. Και η λεπτή διαφορά είναι ότι, αντίθετα μ’ εκείνες, οι φίλοι μας πιστεύουν ότι αρκεί ο συμβιβαστικός ακρωτηριασμός και η τυπική απεμπλοκή τους από το δόκανο για να αποκτήσουν  και πάλι την ελευθερία τους. Έτσι, δεν απομακρύνονται από το σημείο τής παγίδας, αλλά παραμένουν εκεί, στην ίδια θέση, δίπλα-δίπλα στο δόκανο. Μέχρι που καταφτάνει ο κυνηγός για τα περαιτέρω! Δεν ταιριάζει αυτή η περιγραφή με τις αυταπάτες εκείνων τών «αριστερών ριζοσπαστών» φίλων μας που έχουν την εντύπωση (αληθώς ή προσχηματικά, επαναλαμβάνω) ότι η απλή χαλάρωση του σιδερένιου κουστουμιού τού ευρώ (το δόκανο που λέγαμε), με αντάλλαγμα κάποιους θυσιαστικούς συμβιβασμούς από τη μεριά τους, ισοδυναμεί με την απαλλαγή από τις δυσμενείς επιπτώσεις τού ενιαίου νομίσματος και τη διατήρηση μόνο τών ωφελημάτων από αυτό; Ταιριάζει αν δύο παπούτσια ενός και του αυτού ζευγαριού!

Ηθικό δίδαγμα: Ψαράκια πιασμένα στα δίχτυα που χτυπιούνται πάνω κάτι, ή αλεπούδες που ανταλλάσσουν εθελοντικά και αυτοβούλως το πόδι τους με την ελευθερία τους; Αλεπούδες, χίλιες φορές!

Αλλά, με IQ αλεπούς. Όχι ραδικιού!