Κι εσείς «εθνικολαϊκιστής», κύριε Σαμίρ;

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα Δρόμος τής Αριστεράς, ο γνωστός διάσημος οικονομολόγος και πολιτικός στοχαστής Σαμίρ Αμίν, που παρά τα 84 χρόνια του εξακολουθεί και έχει σταθερή παρεμβατική παρουσία στη διεθνή διαπάλη ιδεών, από την πρώτη-πρώτη φορά που παίρνει το λόγο, πιάνει τον απαγωγέα τής Ευρώπης ταύρο-Δία από τα κέρατα μέσα σε λίγες λέξεις. Ανοίγοντας τη συζήτηση ο Ερρίκος Φινάλης, μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ, του λέει:

Όλο και περισσότεροι αναλυτές και πολιτικοί παράγοντες μιλούν πλέον για μια γερμανική Ευρώπη που στραγγαλίζει το Νότο...

Και ο γηραιός Σαμίρ Αμίν (τέτοιους ‘‘γέρους’’ να είχαμε στην ηγεσία τής ελληνικής Αριστεράς και θα κάναμε πάρτι!) αποκρίνεται ως εξής:

Ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή, ώστε να μπορούμε να εξηγήσουμε και το σήμερα: Ποτέ δεν πίστεψα ότι το σχέδιο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ήδη από το 1957, ήταν κάτι άλλο από ένα σχέδιο υπεραντιδραστικό. Αυτός ο υπεραντιδραστικός χαρακτήρας κρυβόταν όλο και πιο δύσκολα όσο περνούσε ο καιρός. Το σχέδιο αυτό συνελήφθη με τέτοιο τρόπο, ώστε ουσιαστικά ακύρωνε εξαρχής κάθε αριστερή ή έστω αυθεντικά σοσιαλδημοκρατική πολιτική. Πρόκειται για ένα σχέδιο καταδικασμένο από την Ιστορία, το οποίο, εκτός από αντιδραστικό, είναι και παράλογο —και έφτασε στο απόγειο του παραλογισμού με τη θέσπιση του ευρώ. Διότι, μη γελιόμαστε: δεν μπορούμε να έχουμε ενιαίο νόμισμα χωρίς ενιαίο κράτος, όσο κι αν βαυκαλίζονται οι νεοφιλελεύθεροι με θεωρίες για ένα νόμισμα που τάχα ρυθμίζεται από τις αγορές.

Διαβάζουν κάτι τέτοια οι ντόπιοι (ή προερχόμενοι από άλλους ευρωπαϊκούς «κοινωνικούς σχηματισμούς») «αριστεροί ευρωπαϊστές», οι οποίοι έχουν μάλιστα και την εντύπωση ότι είναι από τους αριστερούς που «πιο αριστερά τους είναι μόνο ο τοίχος», και σκύβουν στα τεφτέρια τους συνοφρυωμένοι και περιφρόντιδες: «Γαμώτο! Δεν πάει καλά το μαγαζί... Κάτι πρέπει να κάνουμε για να δώσουμε αριστερόστροφη ώθηση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση!». (Οι καημένοι... Κόβουν φλέβες και πίνουν νερό στο όνομα του Άγγελου Ελεφάντη, αλλά δεν έχουν καταλάβει Χριστό από αυτά τα οποία εκείνος είχε καταλήξει να πιστεύει σχετικά με το «Ευρωπαϊκό Ζήτημα»...)

Τα ακούμε αυτά τα λόγια τής απόγνωσής τους και σκάμε στα γέλια (ανάμικτα με δάκρυα).

Τα ακούει και η ξανθιά (αλλά καθόλου ‘‘ξαθνιά’’), εκεί στο ωραίο Παρισάκι, κι ανοίγει σαμπάνιες...