Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ο τρόμος για το Κ




Στο μανιφέστο-πομφόλυγα τών 58 (ή 59), οι «προσωπικότητες» που αγωνιούν για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς —το εκσυγχρονισμένο όνομα, από την εποχή τού Σημίτη και μετά, του κλασικού κέντρου δηλαδή, που έχει την εμμενή ‘‘συνήθεια’’ να γέρνει πάντα προς τα δεξιά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις—,  αφιερώνουν μία ολόκληρη ενότητα στη ‘‘φωτογράφιση’’ του ΣΥΡΙΖΑ με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά». Στα ‘‘ψιλά’’ γράφουν (δια χειρός τού γνωστού και μη εξαιρετέου Γιάννη Βούλγαρη του Πάντειου Πανεπιστήμιου και του Συγκροτήματος ΔΟΛ):

Αυτός είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του κεντροαριστερού χώρου: Εθνική Ανασυγκρότηση – αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου – νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό.

Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά.

Ο Θανάσης Καρτερός, στο σημερινό άρθρο του στην Αυγή, ορθώς επισημαίνει και στηλιτεύει το γεγονός ότι ο ‘‘ουδέτερος’’ διμετωπικός χαρακτήρας τής διακήρυξης συνδυάζεται με μία εμφανώς δεξιόστροφη κατεύθυνση:

[…] η ακροδεξιά πολιτική του Σαμαρά δεν υπάρχει στους υψιπετείς στοχασμούς τους. Όπως δεν υπάρχει και η αγαστή συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο πρωτίστως απευθύνονται, με τη Δεξιά εναντίον της οποίας υποτίθεται ότι ανοίγουν μέτωπο. Διακριτικότατοι, ε;

Και συνεχίζει:

Για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως καμιά διακριτικότητα: Νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική Αριστερά —έτσι τον στολίζουν.

Διερωτώμεθα: Καλά, το χαρακτηρισμό τού ΣΥΡΙΖΑ ως εθνολαϊκιστικού κόμματος, με τη σημασία που έχει προσδώσει στον συγκεκριμένο όρο ο κυρίαρχος λόγος (ο λόγος τών κυρίαρχων δηλαδή), καταλαβαίνουμε γιατί αποκηρύσσεται μετά σχεδόν βδελυγμίας από τον Καρτερό. Αλλά γιατί αντιδρά με τον ίδιο τρόπο για τον προσδιορισμό του ως νεοκομμουνιστικού; Δεν έχει διαβάσει στις Θέσεις τής ΚΕ για το πρόσφατο Ιδρυτικό Συνέδριο πώς αρχίζει η δεύτερη ενότητα της Διακήρυξης Αρχών, αυτή που επιγράφεται «Ο σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος»; Αρχίζει έτσι:

Ο «άλλος κόσμος» που «είναι εφικτός» είναι ο «κόσμος» του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι ο «κόσμος» όπου όντως ο «άνθρωπος» και οι ανάγκες του είναι «πάνω από τα κέρδη», γιατί το «κέρδος» έχει πάψει να αποτελεί κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Είναι ο «κόσμος» που δυσκολεύεται να επικαλεστεί το ιστορικό όνομά του γιατί αυτό έχει συκοφαντηθεί από πολλές και διαφορετικές μεριές. Είναι ο «κόσμος» που έχει αρχίσει να υπερβαίνει αυτή τη δυσκολία, απαιτώντας την εκ νέου σηματοδότηση του ονόματος στις συνθήκες του 21ου αιώνα.

Αλήθεια —αν και δεν θέλει ρώτημα: Ποιο είναι αυτό το ιστορικό όνομα που ο αριστερός κόσμος δυσκολεύεται να προφέρει; Και πώς θα συνεχίσει να υπερβαίνει αυτή τη δυσκολία (αν υποθέσουμε ότι έχει αρχίσει να το κάνει, εξαιρουμένων βέβαια των οπαδών και φίλων τού ΚΚΕ και των αριστερών πολιτικών φορέων που έχουν ενσωματώσει το Κ στο όνομά τους), όταν αριστεροί με χιλιάδες χιλιόμετρα στο πολιτικό κοντέρ τους, σαν το Θανάση Καρτερό καλή ώρα, τσινάνε σαν τα μουλάρια που τα τσίμπησε μύγα, επειδή κάποιοι χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ νεοκομμουνιστικό;  

Καταλαβαίνουμε βέβαια, δεν πηγαίνουμε ακόμα Γυμνάσιο, ότι ο χαρακτηρισμός τών 58/59 είναι εκ του πονηρού. Και κατανοούμε επίσης ότι ουδείς θέλει να του κολλάνε ταμπέλες, πριν αποφασίσει ο ίδιος πότε θα τις αναρτήσει (και πώς θα τις ‘‘φιλοτεχνήσει’’). Ωστόσο, αντιδράσεις που δίνουν την εντύπωση ότι οι αντίπαλοί μας περίπου μας βρίζουν και μας συκοφαντούν όταν μας ονομάζουν νεοκομμουνιστές δίνουν λάθος μηνύματα. Εκτός…

Εκτός κι αν δίνουν τα σωστά…


ΥΓ Κατά σύμπτωση, ο Νίκος Ξυδάκης, στο σημερινό του άρθρο στην Καθημερινή, ασχολείται κι εκείνος με την διακήρυξη υπέρ τής κεντροαριστερής νεκρανάστασης. Και αντιδρά στη συγκεκριμένη σπόντα με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, αφού την αξιολογεί ως «έναν μάλλον μειωτικό και σίγουρα χρωματισμένο ιδεολογικά χαρακτηρισμό». Αλλά, διάολε! Ο Ξυδάκης, κι αν κάποτε ήξερε πώς γράφεται το Κ, τώρα δεν θυμάται καν ούτε πώς προφέρεται! Δεν είναι κομμάτι σόλοικο να του μοιάζει ο Καρτερός;

ΥΓ2 Η Iskra, όπως το συνηθίζει, έσπευσε να αναδημοσιεύσει το άρθρο τού Καρτερού. Ίσως στα πλαίσια τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (ο Καρτερός διάκειται ευνοϊκά προς την Αριστερή Πλατφόρμα). Κι αυτά τα παιδιά! Τόσα χρόνια, κι ακόμα τα μπερδεύουν ώρες-ώρες: Εκεί που πρέπει να είναι δημοκράτες είναι συγκεντρωτικοί. Και αντιστρόφως.


Η εικόνα, από το imgfave.com.



4 σχόλια:

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια
Επειδη διαμαρτυρεσθε οτι δεν υπάρχουν σχολια και επειδή επίσης ξαναλετε οτι δεν εχετε αναγνωστριες/σχολιάστριες, να σας πω οτι,

το θεμα σας εξαιρετικα ενδιαφερον, αλλά προτιθεμαι σε κάποια αλλη στιγμη να πω την αποψη μου'ισως το βραδυ, ως τοτε
Γεια σας,

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Μετά χαράς να σε διαβάσουμε και να τα πούμε. Και χωρίς βιασύνες, όποτε σε βολεύει και χωρίς καταναγκασμούς. Δεν είμαστε λόχος και το τσαρδί μας δεν είναι στρατόπεδο! :-)


Τα λέμε


ΥΓ Όπως βλέπεις, αλλάξαμε τη φόρμα σχολίων. Αν θυμάμαι καλά, αυτή σε βολεύει περισσότερο, ναι;

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια

Επανερχομαι, λοιπόν

το θεμα επιτρεψτε μου να το δω απο δυο μεριές

τη μερια του "Κ" και τη μεριά της "πομφολυγας" των 58/9 οπως τη χαρακτηρίζετε.

Για το Κ και τι αντιπροσωπευει ως ορος για τα σημερινα κομματα της Αριστερας, θα μπορουσε κανεις να πει οτι εμπεριέχει τη Θεωρία και την Ιστορία, ομως

ως πολιτικος στοχος, στην πραξη ,μαλλον θα εντοπιζεται στο οικονομικο συστημα (το καπιταλισμο) και την βαθμιαια καταρρευσή του και

την αλλαγη του κρατους, αυτο που αναφέρεται ως κοινωνικοποιηση και οχι την καταργηση
του δημοκρατικου κοινοβουλευτικου συστηματος.

Ετσι και ενας ορος "νεο-κομμουνισμός" δεν ειναι και για πέταμα.

Τωρα για την προσκληση-προταση των 58/59.

Εγινε πολυς θορυβος και παμπολλες ερμηνειες και "προεκτασεις", ως προς την εξελιξη του.
Προκαναν να το "στηριξουν" και προσωπα ηγετικες φυσιογνωμιες της πολιτικης, αλλά

δεν ξερω αλλα αυτοι που υπογραφουν δεν δειχνουν να απευθυνονται στα κομματα, αλλά κατ΄αρχην θεωρουν αυτή τη "συνεννοηση" μιας ευρυτερης Αριστερας (κεντρο-αριστερας), ως μια καλη προταση για μια ενιαια παρουσια στις εκλογες της ευρωβουλης και των ΟΤΑ.
Δεν διαφαινεται να πολυενδιαφερονται για καπελωμα απο κανενα κομμα, και ισως και δεν προσβλεπουν να γινουν η μαγια καποιου κομματος.

Ομως οι πεννες "οργιασαν" με χιλιες δυο ερμηνειες.

υγ.
Να πω οτι σχετικα με το Κ βέβαια, η Αλεκα χθες δηλωσε οτι δεν δεχονται αυτο το κοινοβουλιο, δεν ξεκαθαρισε αν εννοουσε το συγκεκριμενο η "καθε κοινοβουλιο".

Και εκανε και ενα φαουλ, οταν συνεκρινε το ΚΚΕ και τη θεση του για το σφυροδρεπανο (που το εχουν στο κεφαλι τους)
με τον "αγκυλωτο σταυρό" της ΧΑ που τον απαρνουνται λεγοντας οτι το θεωρουν διακοσμητικό στοιχειο.

Ειναι δυνατόν να μπαινει κανεις σε συγκριση με τη ΧΑ;;;;;

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Για το πρώτο σκέλος, το Κ: Ωραία τα λες. Να κάνω, όμως, ένα-δυο διευκρινίσεις:

α) Δεν εξετάζω το Κ ως πολιτικό στόχο τού σήμερα. Πριν από κάτι τέτοιο, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας τα όσα έχουν προηγηθεί (= η αποτυχία τών πρωτοσοσιαλισμών τού 20ου αιώνα), απαιτείται μία προεργασία σε θεωρητικό/φιλοσοφικό επίπεδο. Ως τέτοιο θεωρητικοφιλοσοφικό ερώτημα (‘‘αίνιγμα’’, αν προτιμάς) το προσεγγίζω.

β) Αν δεν είναι σαφές από την ανάρτηση και από την προηγούμενη διευκρίνιση, να δηλώσω ρητά ότι η ανάρτηση δεν ‘‘εισηγείται’’ εμμέσως τη μετονομασία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αριστερών σχημάτων που δεν συμπεριλαμβάνουν στο όνομά τους το Κ σε κομμουνιστικά.

Για το δεύτερο σκέλος (τους 58/59/60): Όπως λέω και στον skipper, στην επόμενη ανάρτηση:

Καμία τύχη. Τα ιμάτια του Κέντρου έχουν ήδη διαμοιραστεί μεταξύ Αριστεράς (πρώτο βιολί ο ΣΥΡΙΖΑ) και Δεξιάς (πρώτο φλάουτο η Νουδούλα). Άσε τα ορφανά του να κλαίγονται (πολλά από αυτά τα βλέπεις να χύνουν μαύρα δάκρυα κάθε μέρα στην Καλύβα ;-) ). Δεν ανασταίνονται οι πεθαμένοι όσο και να χτυπάνε τον πισινό τους οι ‘‘μετριοπαθείς’’! Το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να μη μεταβληθεί σε κεντροαριστερά. Αλλά:

Δεν μπορεί να ξεφορτωθεί ολοκληρωτικά, εκτός κι αν θέλει να συρρικνωθεί σε επιρροή, το χώρο τού κέντρου. Να πού είναι αναγκαίοι οι συμβιβασμοί. (Μην ξεχνάς ότι ακόμα και το έμβλημα του ιστορικού ονόματος της Αριστεράς, το σφυροδρέπανο, έναν τέτοιος συμβιβασμό απεικονίζει. Κάθε συμμαχία τι άλλο από ένας συμβιβασμός είναι;). Επομένως, Αριστερά-Αριστερά, έτσι νέτα σκέτα, δεν μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι μπορεί να είναι; Για να μείνω στον όρο που σχολιάζουμε, αλλά αντιστρέφοντάς τον: Αριστερόκεντρο! Δηλαδή μια συμμαχία όπου όμως τον τόνο θα τον δίνει η Αριστερά. Όχι με διοικητική επιβολή, αλλά κερδίζοντας την ηγεμονία και διαχειριζόμενος με επιδεξιότητα αυτή την ηγεμονία.


Για το ΥΓ (Αλέκα): Εδώ νομίζω ότι το βλέπεις λίγο στραβά. Η Αλέκα (και κάθε αριστερός που πάνε να τον εξομοιώσουν με το ‘‘άλλο άκρο’’) προσπαθεί να αποκρούσει την κατηγορία. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό αν δεν επιχειρηματολογήσει, με σκοπό την αποδόμηση βέβαια, πάνω στις υποτιθέμενες ομοιότητες. Άρα υποχρεωτικά θα αναφερθεί και στον αγκυλωτό σταυρό. Η άλλη εναλλακτική («απαξιούμε να απαντήσουμε») δεν οδηγεί παρά στην εδραίωση τής εντύπωσης πως, όσο να ’ναι, όλο και κάποια αλήθεια υπάρχει στη θεωρία τών ‘‘δύο άκρων’’.


Τα λέμε