Ο τρόμος για το Κ

Στο μανιφέστο-πομφόλυγα τών 58 (ή 59), οι «προσωπικότητες» που αγωνιούν για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς —το εκσυγχρονισμένο όνομα, από την εποχή τού Σημίτη και μετά, του κλασικού κέντρου δηλαδή, που έχει την εμμενή ‘‘συνήθεια’’ να γέρνει πάντα προς τα δεξιά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις—,  αφιερώνουν μία ολόκληρη ενότητα στη ‘‘φωτογράφιση’’ του ΣΥΡΙΖΑ με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά». Στα ‘‘ψιλά’’ γράφουν (δια χειρός τού γνωστού και μη εξαιρετέου Γιάννη Βούλγαρη του Πάντειου Πανεπιστήμιου και του Συγκροτήματος ΔΟΛ):

Αυτός είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του κεντροαριστερού χώρου: Εθνική Ανασυγκρότηση – αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου – νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό.

Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά.

Ο Θανάσης Καρτερός, στο σημερινό άρθρο του στην Αυγή, ορθώς επισημαίνει και στηλιτεύει το γεγονός ότι ο ‘‘ουδέτερος’’ διμετωπικός χαρακτήρας τής διακήρυξης συνδυάζεται με μία εμφανώς δεξιόστροφη κατεύθυνση:

[…] η ακροδεξιά πολιτική του Σαμαρά δεν υπάρχει στους υψιπετείς στοχασμούς τους. Όπως δεν υπάρχει και η αγαστή συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο πρωτίστως απευθύνονται, με τη Δεξιά εναντίον της οποίας υποτίθεται ότι ανοίγουν μέτωπο. Διακριτικότατοι, ε;

Και συνεχίζει:

Για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως καμιά διακριτικότητα: Νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική Αριστερά —έτσι τον στολίζουν.

Διερωτώμεθα: Καλά, το χαρακτηρισμό τού ΣΥΡΙΖΑ ως εθνολαϊκιστικού κόμματος, με τη σημασία που έχει προσδώσει στον συγκεκριμένο όρο ο κυρίαρχος λόγος (ο λόγος τών κυρίαρχων δηλαδή), καταλαβαίνουμε γιατί αποκηρύσσεται μετά σχεδόν βδελυγμίας από τον Καρτερό. Αλλά γιατί αντιδρά με τον ίδιο τρόπο για τον προσδιορισμό του ως νεοκομμουνιστικού; Δεν έχει διαβάσει στις Θέσεις τής ΚΕ για το πρόσφατο Ιδρυτικό Συνέδριο πώς αρχίζει η δεύτερη ενότητα της Διακήρυξης Αρχών, αυτή που επιγράφεται «Ο σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος»; Αρχίζει έτσι:

Ο «άλλος κόσμος» που «είναι εφικτός» είναι ο «κόσμος» του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι ο «κόσμος» όπου όντως ο «άνθρωπος» και οι ανάγκες του είναι «πάνω από τα κέρδη», γιατί το «κέρδος» έχει πάψει να αποτελεί κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Είναι ο «κόσμος» που δυσκολεύεται να επικαλεστεί το ιστορικό όνομά του γιατί αυτό έχει συκοφαντηθεί από πολλές και διαφορετικές μεριές. Είναι ο «κόσμος» που έχει αρχίσει να υπερβαίνει αυτή τη δυσκολία, απαιτώντας την εκ νέου σηματοδότηση του ονόματος στις συνθήκες του 21ου αιώνα.

Αλήθεια —αν και δεν θέλει ρώτημα: Ποιο είναι αυτό το ιστορικό όνομα που ο αριστερός κόσμος δυσκολεύεται να προφέρει; Και πώς θα συνεχίσει να υπερβαίνει αυτή τη δυσκολία (αν υποθέσουμε ότι έχει αρχίσει να το κάνει, εξαιρουμένων βέβαια των οπαδών και φίλων τού ΚΚΕ και των αριστερών πολιτικών φορέων που έχουν ενσωματώσει το Κ στο όνομά τους), όταν αριστεροί με χιλιάδες χιλιόμετρα στο πολιτικό κοντέρ τους, σαν το Θανάση Καρτερό καλή ώρα, τσινάνε σαν τα μουλάρια που τα τσίμπησε μύγα, επειδή κάποιοι χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ νεοκομμουνιστικό;  

Καταλαβαίνουμε βέβαια, δεν πηγαίνουμε ακόμα Γυμνάσιο, ότι ο χαρακτηρισμός τών 58/59 είναι εκ του πονηρού. Και κατανοούμε επίσης ότι ουδείς θέλει να του κολλάνε ταμπέλες, πριν αποφασίσει ο ίδιος πότε θα τις αναρτήσει (και πώς θα τις ‘‘φιλοτεχνήσει’’). Ωστόσο, αντιδράσεις που δίνουν την εντύπωση ότι οι αντίπαλοί μας περίπου μας βρίζουν και μας συκοφαντούν όταν μας ονομάζουν νεοκομμουνιστές δίνουν λάθος μηνύματα. Εκτός…

Εκτός κι αν δίνουν τα σωστά…

ΥΓ Κατά σύμπτωση, ο Νίκος Ξυδάκης, στο σημερινό του άρθρο στην Καθημερινή, ασχολείται κι εκείνος με την διακήρυξη υπέρ τής κεντροαριστερής νεκρανάστασης. Και αντιδρά στη συγκεκριμένη σπόντα με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, αφού την αξιολογεί ως «έναν μάλλον μειωτικό και σίγουρα χρωματισμένο ιδεολογικά χαρακτηρισμό». Αλλά, διάολε! Ο Ξυδάκης, κι αν κάποτε ήξερε πώς γράφεται το Κ, τώρα δεν θυμάται καν ούτε πώς προφέρεται! Δεν είναι κομμάτι σόλοικο να του μοιάζει ο Καρτερός;

ΥΓ2 Η Iskra, όπως το συνηθίζει, έσπευσε να αναδημοσιεύσει το άρθρο τού Καρτερού. Ίσως στα πλαίσια τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (ο Καρτερός διάκειται ευνοϊκά προς την Αριστερή Πλατφόρμα). Κι αυτά τα παιδιά! Τόσα χρόνια, κι ακόμα τα μπερδεύουν ώρες-ώρες: Εκεί που πρέπει να είναι δημοκράτες είναι συγκεντρωτικοί. Και αντιστρόφως.

Η εικόνα, από το imgfave.com.