Ανασκόπηση

Η ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ αποχή τών 15+ ημερών λόγω τεχνικών προβλημάτων τού ιδιόκτητου υπολογιστή και αδυναμίας συνεννόησης με τον έτερο συνιδιοκτήτη τού δεύτερου και κοινόχρηστου (η κοινοκτημοσύνη δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε με συγγενείς πρώτου βαθμού!) είχε σαν συνέπεια κάποια γεγονότα που συνέβησαν σ’ αυτό το διάστημα, με πρώτο και σημαντικότερο βέβαια τις εξελίξεις στο μέτωπο της Χρυσής Αυγής, να είναι ως μη γενόμενα για εμάς εδώ. Συνεπώς, μία επί τροχάδην ανασκόπηση είναι μάλλον αναγκαία.

ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ με τη Χρυσή Αυγή μετά τις προφυλακίσεις, τις μη προφυλακίσεις, τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις, τις νέες συλλήψεις και την ενεργοποίηση του Άρειου Πάγου για άρση ασυλίας βουλευτών της ; Είναι αυτονόητο ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα, κάτι σαν κόμμα και πολύ περισσότερο από κάτι σαν δολοφονική και εγκληματική συμμορία, έχει δεχθεί ένα σοβαρό χτύπημα. Δεν είναι μόνο η προφυλάκιση τού αρχηγικού δίδυμου και κάποιων στελεχών  Νίκαιας και Περάματος. Είναι και τα όσα βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν στο φως για το πραγματικό ποιόν τών ‘‘παλικαριών’’ που αποδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κοινωνικά κατακάθια. Και πάνω απ’ όλα είναι το αίμα τού αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα. Αρκούν όμως αυτά για να αντισταθμίσουν και να υπερκεράσουν όλα όσα εξακολουθούν να τρέφουν τη  Χρυσή Αυγή; Αρκούν για να νικήσουν τη φτώχια που συχνά απογυμνώνει τον άνθρωπο από κάθε τι ευγενικό και τον αφήνει έρμαιο των ενστίκτων της ζωικής πλευράς του, την άγνοια και την ουσιαστική αμορφωσιά που εμποδίζουν έστω και τη στοιχειώδη ανάγνωση της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, την τυφλή εκδικητικότητα έναντι όλων στην οποία συνήθως καταλήγουν τα ανεπεξέργαστα αισθήματα της περιθωριοποίησης; Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως όχι: τα μαύρα πανιά τής Χρυσής Αυγής ξεφούσκωσαν, δεν κουρελιάστηκαν. Κι ας είναι ακόμα το αίμα τού Παύλου νωπό —τι θα συμβεί όταν στεγνώσει; Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά βρισκόμαστε ακόμα πολύ μακριά από το «ξερίζωμα του ναζισμού», όπως δήλωσε ο Σαμαράς, με τον ίδιο στόμφο που χρησιμοποίησε προεκλογικά για να ρίξει το σύνθημα (βούτυρο στο ψωμί τών νεοναζί τραμπούκων) της «ανακατάληψης των πόλεων».

Πάντως, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε από το «ξερίζωμα του ναζισμού», δεν είμαστε τόσο μακριά όσο από το ξερίζωμα της θεωρίας τών «δύο άκρων». Η θεωρία τών «δύο άκρων», της οποίας η αντικομμουνιστική/αντιαριστερή στόχευση με τελικό σκοπό τη θωράκιση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων είναι ολοφάνερη ακόμα και σε παιδιά τού Δημοτικού, έρχεται από τις πρώτες ψυχροπολεμικές ημέρες, αμέσως μετά τη λήξη τού Β´ ΠΠ, και πάει πολύ μακριά. Πόσο μακριά; Μέχρι τις τελευταίες ημέρες τού καπιταλισμού.[1] Μ’ άλλα λόγια ήρθε εδώ για να μείνει και δεν πρόκειται να αποδομηθεί επειδή ο Προκόπης Παυλόπουλος ή ο Άρης Σπηλιωτόπουλος τάχα την αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας, όπως, αφελώς ή κουτοπόνηρα, εμφανίζονται να πιστεύουν ένιοι του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο επειδή η ‘‘προοδευτική’’ και σίγουρα πιο ανοιχτόμυαλη Δεξιά σπεύδει να αθωώσει το κόμμα τους.[2] Ας μην ελπίζει λοιπόν η Αριστερά ότι οι άρχουσες τάξεις θα μας κάνουν το χατίρι και θα δώσουν χαρακτήρα ιδιώνυμου στις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που σημαδεύουν σε αυτή τη φάση τη ναζιστική εγκληματική βία. Όπως υπενθύμισε χθες ο Πρωθυπουργός, «δεν υπάρχει καλή και κακή βία».[3] Και γι’ αυτό το λόγο ακριβώς οι διώξεις στη Χαλκιδική για τα γεγονότα στις Σκουριές γίνονται κι αυτές στη βάση τών κατηγοριών για σύσταση εγκληματικής συμμορίας. Επομένως, τίποτε (τίποτε, εκτός από το λαϊκό κίνημα) δεν εξασφαλίζει την Αριστερά από το ενδεχόμενο να δει αύριο-μεθαύριο, αν οι ‘‘περιστάσεις’’ το επιβάλλουν, και δικούς της βουλευτές και στελέχη να διώκονται για στάση επειδή αγνόησαν την απαγόρευση μιας διαδήλωσης (περίπτωση Παναγιώταρου) και για απόπειρα κατάλυσης του δημοκρατικού Πολιτεύματος (περίπτωση Γερμενή, Μπούκουρα και Ηλιόπουλου) επειδή επιδιώκουν την αλλαγή τού κοινωνικοοικονομικού συστήματος από καπιταλιστικό σε σοσιαλιστικό.[4]

ΤΙ ΑΛΛΟ είχαν οι ημέρες που πέρασαν με σιγή του εδώ ασυρμάτου; Είχαν μερικές πολύ ‘‘ενδιαφέρουσες’’ εξελίξεις.

Την παραπομπή τής λίστας Λαγκάρντ (και μερικών άλλων παρεμφερών) στις ελληνικές καλένδες τών κατά τόπους αρμόδιων εφοριών…

Τα σενάρια για επιμήκυνση της αποπληρωμής τού ελληνικού δημόσιου χρέους  σε βάθος …50ετίας ή και …δύο αιώνων!

Την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ που για μία ακόμα φορά επισημαίνει τα αδιέξοδα της ακολουθούμενης πορείας και δείχνει προς την κατεύθυνση του κουρέματος του χρέους.

Την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού τής Βουλής που δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση.

Τέλος, το ‘‘δωράκι’’ τής κυβέρνησης προς το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στα τηλεοπτικά ΜΜΕ να νομιμοποιήσει εν μία νυκτί, εν μία τροπολογία και εντελώς δωρεάν όσα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας λειτουργούσαν κανονικά (αλλά παράνομα!) την 31^η Αυγούστου 2013!

Και το ‘‘κερασάκι’’: Σε πολύ φρέσκια δημοσκόπηση για το περιοδικό Νουβέλ Ομπζερβατέρ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν έρχεται πρώτο κόμμα με 24% έναντι 22% για το δεξιό UMP και 19% του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Λίγες ημέρες πριν, σε τοπικές εκλογές στο Μπρινιόλ, ο υποψήφιος του Εθνικού Μετώπου πρώτευσε με 40,4% και θα διεκδικήσει την τελική νίκη στις επαναληπτικές από την υποψήφια του UMP που ήρθε δεύτερη. Ο κοινός υποψήφιος Μετώπου της Αριστεράς – Σοσιαλιστικού Κόμματος ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος…

ΑΥΤΑ ΗΤΑΝ χοντρικά τα νέα τών 15+ ημερών που λείψαμε. Και πολύ φοβόμαστε ότι, αν δεν «το πάρουμε αλλιώς», μπροστά σε όσα μάς περιμένουν αυτά θα είναι τα καλά νέα…

≈≈≈≈≈

[1] Από αυτή την άποψη, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε αξιοθαύμαστη διορατικότητα στα ευρωπαϊκά διευθυντήρια της νέας Ιεράς Συμμαχίας που φρόντισαν την προηγούμενη δεκαετία να αναβαθμίσουν τη θεωρία τών «δύο άκρων» σε ακλόνητο ιδεολογικό πυλώνα τής ΕΕ…

[2] Φαίνεται ότι, αν για το ΚΚΕ «ένα είναι το Κόμμα», για κάποιους τού ΣΥΡΙΖΑ «μία είναι η Αριστερά: το δικό τους κόμμα». Πάνω χέρι, κάτω χέρι, τίνος είν’ το πάνω-πάνω…

[3] Μικρή σημασία έχει αν για το ίδιο το Σύνταγμα της Ελλάδας υπάρχει και παραϋπάρχει καλή και κακή βία (120^ο και ακροτελεύτιο άρθρο, εδάφιο 4). Πόσοι Έλληνες όμως έχουν διαβάσει το ελληνικό Σύνταγμα μέχρι το ακροτελεύτιο άρθρο του; Και πόσοι από αυτούς που ανέγνων, έγνων;

[4] Όπως είχε ήδη δείξει η συζήτηση στο τέλος τής περασμένης άνοιξης για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, η Αριστερά είναι εν γνώσει τού κινδύνου ό,τι προσυπογράψει σήμερα κατά τής Χρυσής Αυγής να στραφεί εν ‘‘ευθέτω χρόνω’’ εναντίον της. Γι’ αυτό και μας κάνει εντύπωση που η θεμελίωση του αιτήματος για άρση βουλευτικής ασυλίας των Χρυσαυγιτών βουλευτών στα αδικήματα της «στάσης» και της σκοπούμενης «κατάλυσης του δημοκρατικού Πολιτεύματος» την άφησε παγερά αμήχανη. Εγώ τουλάχιστον μόνο δύο blogs είδα να κάνουν θέμα το συγκεκριμένο ζήτημα (Lenin Reloaded εδώ κι εδώ – Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα εδώ).

Η photo με τον γατούλη που πάσχει από στραβισμό (στο αριστερό του μάτι), από το xaxor.com