ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
16 σχόλια:
Ζητώ συγγνώμη από όλους γιατί δεν μπορώ να συμμετέχω στις ενδιαφέρουσες συζητήσεις των άλλων αναρτήσεων, λόγω προσωπικών προβλημάτων.
Φυσικά δεν θα βάλω σημαία στο μπαλκόνι γιατί:
1ον, Για την 28η Οκτωβρίου τα έχει πει (σχεδόν) όλα ο Χατζιδάκις (ναι, ναι αυτός ο "δεξιός") και μάλιστα το χαρακτηριστικό απόσπασμα έπαιζε πριν λίγες μέρες στο Κόκκινο σαν ενδιάμεσο μεταξύ εκπομπών.
2ον, Για την σημαία τα έχει πει επίσης (σχεδόν) όλα ο Διαμαντόπουλος, ο μακαρίτης ηθοποιός σε κάποια εκπομπή του κίτρινου Μάκη (δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να βρω το λινκ να το ποστάρω).
Παρ' όλ' αυτά, μπορώ να καταλάβω και να σεβαστώ κάποιον που θα το κάνει. Εξαρτάται βέβαια πάντα από τους λόγους που το κάνει.
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
ΟΚ, ναρόντνι κομισάρ. Τήρησες και με το παραπάνω τους όρους συμμετοχής.
Για τα προσωπικά προβλήματα εύχομαι να πάνε στον αγύριστο και να μην επιστρέψουν! (Μη χαίρεσαι όμως και πολύ! Άμα έρθουμε στα πράγματα, θα αποκτήσεις συλλογικά, όπως όλοι μας! ;-) :-) )
Τα λέμε
Την γλύτωσα.....δεν έχω μπαλκόνι.
Φίλε skipper,
Αυτά που ξέρεις να τ' αφήσεις και να πάρεις θέση! Ορίστε μας! Έτσι κάνουν οι καπεταναίοι; Την κάνουν με ελαφρά πλάγια πηδηματάκια;;; :-)
Τα λέμε
Αν οι παππούδες κι οι πατεράδες μας μπορούσαν να φανταστούν το σήμερα και τα καμάρια τους, χάριν των οποίων χιλιάδες πέθαναν, σακατεύτηκαν και καταστράφηκαν, δεν είμαι σίγουρος πως θα γραφόταν το ελληνικό έπος της αντίστασης στον φασιστικό άξονα.
Η αντίσταση, η θυσία και πολλές φορές η αυτοθυσία για χάριν της πατρίδας (όπου πατρίδα δεν ήταν τουλάχιστον τότε κάτι σαν αφηρημένη έννοια ή ιδέα, μα κάτι απτό, υλικό, περιελάμβανε έδαφος, υλικά, μέσα επιβίωσης, σπίτια, χωραφάκια κι ό,τι άλλο τέλος πάντων ας πούμε πως εξασφάλιζε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων για να ζεί αξιοπρεπώς, ή να προσπαθήσει να βελτιώσει κάτι ελπίζοντας), μετασχηματίστηκε επιτυχώς σε μάχη για την παρτίδα μας-ή για την πάρτη μας- , όπου οι σύγχρονοι αποφεύγουμε επιμελώς και αντίσταση και θυσίες-πόσω μάλλον αυτοθυσίες- και ακόμα χειρότερα, βρίσκουμε πολύ φυσικό το να κάνουμε το αντίθετο από κείνο για το οποίο υπέφεραν νομίζοντας πως μας παραδειγματίζουν.
Ως εκ τούτου, μη έχοντες τ αρχίδια τους για ν αντισταθούμε ανάλογα αφ ενός, θεωρώ πως τους κοροϊδεύουμε αφ ετέρου, αναρτώντας τη σημαία η οποία συμβολίζει την πατρίδα όπως εκείνοι την εννοούσαν και την ιστορία της φτύνοντάς τους κατάμουτρα, αφού επιπροσθέτως προσκαλούμε στον ας πούμε εορτασμό αυτής της αντίστασης, τους κατ εξοχήν απόγονους φυσικούς τε και ιδεολογικούς, των τότε εχθρών τους.
Και τσού, δεν σήκωσα κι ούτε θα ξανασηκώσω ελληνική σημαία στο μπαλκόνι μου για να γιορτάσω κάτι, το οποίο επιπροσθέτως απαγορεύει στον απλό πολίτη να πλησιάσει εκεί όπου σαν τιμώμενα προσώπατα ντε, είναι αυτοί που φτύσανε πρώτοι όλον αυτό το λαό που τότε πολέμησε και δυστύχησε για κάμποσα χρόνια, μπας κι εμείς οι ανάξιοι κληρονόμοι τους, περάσουμε καλύτερα κι επί πλέον γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
mbiker
η σημαία στο σπίτι ,στα πλαίσια των κατεστημένων κρατικών εθνικών εορτών είναι κίνηση εθνικισμού και όχι πατριωτισμού . Εθνικισμού με την έννοια της ενότητας του έθνους , την κυριολεκτική επιστημονική έννοια δηλαδή .
έχει τον συμβολισμό της οικογένειας - πυρήνα της κοινωνίας , γενικά της αναπαραγωγής της κοινωνικής δομής , των κοινωνικών σχέσεων και της κυρίαρχης ιδεολογίας .
άλλο η ελληνική σημαία του ΕΑΜ , άλλο του Πολυτεχνείου ( λες να την πήρε ο Παπουτσής μαζί του και στην ... Παγκόσμια Τράπεζα ) , άλλο οι σημαίες στις πλατείες το 11 . Γενικά άλλο η σημαία σαν σύμβολο ασυνέχειας της καπιταλιστικής κυριαρχίας , όταν νοηματοδοτείται έτσι , που είναι και εφικτό , και επιθυμητό .
να μην αρχίσω να λέω για την ανάγκη εορτασμού της 12 ης Οκτωβρίου , που έπρεπε να ξεχαστεί μαζί με την αλήθεια ότι η Ελλάδα απελευθερώθηκε από το ΕΑΜ , μήνες πριν την λήξη του Β ΠΠ .
τα τελευταία χρόνια με την από τα κάτω πολιτικοποίηση των παρελάσεων έχει πάρει ένα ενδιαφέρον το πράγμα .
ίσως πρέπει η αριστερά εκτός από την επέτειο των 70 να μιλάει και για την επέτειο των 2 χρόνων .
να πει ότι όχι μόνο δεν δέχεται ότι " από τις 365 μέρες , τις 2 γιορτές , δεν γίνονται αγώνες " αλλά ειδικά αυτές τις 2 ο κόσμος πρέπει να αναδεικνύει το τέλος της κρατικής μορφής της ευρω Ελλάδας της μεταπολίτευσης .
της ιδεολογίας της και της παραχαραγμένης της ιστορίας .
και της υποχρέωσης ανατροπής του κράτους ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - τρόικας .
επίσης η αριστερά πρέπει να σπάσει αυτό που λένε ότι " κανενός ο πατριωτισμός δεν αμφισβητείται " από πολιτικές δυνάμεις
πρώτον δεν το εννοούν , και δεύτερον προφανώς αμφισβητούμε , βασικά αρνούμαστε τον πατριωτισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ .
εφόσον εννοούμε άλλο πράγμα με την λέξη , θα έπρεπε να είναι τόσο απλό και αυτονόητο .
δεν είναι θέμα να πεις κάποιον " προδότη " , είναι θέμα ότι μιλάμε για άλλο πράγμα .
και το ότι δεν λες κανέναν " προδότη " ( αυτά θυμίζουν λίγο Στέφανο Χίο και Καμμένο και πρέπει να αποφεύγονται ) δεν σημαίνει ότι δεν τους χρεώνεις την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας .
στο μυαλό μου γυρνάει η σκηνή από το "μάθε παιδί μου γράμματα" .
οι μαθητές με πρωτοπόρα την εγγονή του ελασίτη , αρνούνται την έκθεση για τον " πατριωτισμό των Ελλήνων " παρά την απειλή αποκλεισμού από τις πανελλαδικές . Δεν αρνούνται τον πατριωτισμό αλλά αυτό που ο εθνικόφρων αντιδραστικός διευθυντής ( Διαμαντόπουλος ηθοποιάρα , μορφή ) εννοεί με την έννοια .
γυρνάει και γύρω από αυτό
" αγαπάμε την Ελλάδα περισσότερο από τους κατηγόρους μας "
http://www.youtube.com/watch?v=PrD48zzs6TM
δεν βάζω γιατί είμαι κομμουνιστής .
" κάποιος σύντροφος "
όπου 70 , 73
" κάποιος σύντροφος "
Ενδιαφέρουσα ερώτηση, τουλάχιστον για εμένα που κάθε χρόνο έχω την ίδια σκέψη (φυσικά δεν ξέρω υπό ποιο πρίσμα τίθεται εδώ).
Την σημαία την έχω εδώ και χρόνια στην αποθήκη και μάλλον θα παραμείνει για πολύ ακόμα εκεί. Και αυτό γιατί όλη αυτή η "εθνική ομοψυχία" μου προκαλεί απέχθεια.
Έπειτα, ξέρουμε τι τιμάμε; Υπάρχει ένα ξεκάθαρο μινιμουμ αποδεκτό πλαίσιο, στο οποίο αποτίουμε φόρο τιμής;
Όχι. Κάποιοι τιμάμε τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κάποιοι τον Μεταξά και κάποιοι απλά εμπνέονται από τον Παπαμιχαήλ και την Βουγιουκλάκη. Η σημαίες όμως, μπορεί να μην είναι ίδιες σε αυτό που συμβολίζουν, είναι όμως ...ίδιες και σε οδηγούν να ταυτιστείς σε σημειολογικό επίπεδο με την αντίπερα όχθη.
Πόσοι έχουν στον νου τους το ΕΑΜ όταν βάζουν την σημαία στο μπαλκόνι; Η μέρα δυστυχώς δεν έχει το στοιχείο εκείνο και την ατμόσφαιρα της 9ης Μαίου. Δεν έχει το στοιχείο της ταξικότητας, του αντιφασισμού. Κάποιος "κάποιος" ανέφερε την 12η Οχτώβρη, θα μπορούσαμε να πούμε για την 27 Σεπτέμβρη. Η 28η Οκτωβρίου, νομίζω, είναι ατυχής ημέρα για μια τέτοια επέτειο, με τόσο μεγάλα ιδεολογικά φορτία. Οδηγεί σε παρανοήσεις.
Kων/πόλ
Στο σπίτι μας, εκτός από τις περιπτώσεις οικογενειακών εκδρομών όταν η αργία τής 28ης έκανε ‘‘γέφυρα’’ με Σαββατοκύριακο, πάντα έμπαινε σημαία. Καθώς οι εκδρομές με τα χρόνια αραίωναν, η σημαία έμπαινε πιο τακτικά. Το ίδιο θα συμβεί και φέτος. Ο πατέρας μου λέει: «Δεν μπορείς να πείσεις για τις δικές σου ιδέες ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, αν δεν αναγνωρίζεις το σύμβολο που σε κάνει έναν από αυτούς». Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, σε μία από τις πιο παραναγνωσμένες και παρεξηγημένες φράσεις τους, το είχαν πει κάπως αλλιώς στο Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά νομίζω ότι και τα δικά τους λόγια υποχρεώνουν στην αναγνώριση του ίδιου συμβόλου:
«Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη[***], να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη».
[***] Στην έκδοση του 1888 η διατύπωση αυτή είναι «να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους.
http://www.youtube.com/watch?v=a5ehJBIo0Fg
το ηχητικό του Χατζιδάκι
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Δεν ξέρω αν εννοούσες αυτά τα λόγια τού Χατζιδάκι. Δεν έχω ακούσει τον Κόκκινο και τα αποσπάσματα που έβαζε στις εκπομπές του. Εγώ νόμιζα ότι αναφερόσουν στις γνωστές δηλώσεις του περί εθνικών επετείων κ.λπ. Αυτές που επισυνάπτεις τώρα δεν μου φαίνεται ότι έχουν και πολύ σχέση με το θέμα μας και το κουίζ.
Και μία γενική παρατήρηση. Ο Χατζιδάκις, δεν υπάρχει αμφιβολία, ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα, ένας συντηρητικός αναρχικός θα έλεγα. Όμως, δεν του έλειπαν οι αντιφάσεις, πολλές από αυτές κραυγαλέες, και δεν νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει και πολύ σε ένα τόσο περίπλοκο ζήτημα (η επόμενη ανάρτηση με τα άρθρα τού Ιωακείμογλου και του Μπακούνιν δείχνει ανάγλυφα αυτή την πολυπλοκότητα ). Ένα μόνο παράδειγμα (και επί τού θέματος):
Είναι ο ίδιος που έχει πει αυτό:
Παρελάσεις, εθνικόφρονα λογύδρια, παραστάσεις σχολικές κι άλλα παρόμοια ενισχύουν την ιδιότυπη φασιστική μας κληρονομιά. Το περίφημον «πας μη Ελλην βάρβαρος».
Και …αυτό:
Προτιμώ τους Τούρκους σαν εχθρούς παρά σαν φίλους. Ως φίλοι μού δημιουργούν αμηχανία. Ως εχθρούς τούς έχω συνηθίσει.
Τα λέμε
Μα δεν είπα όλα καλά καμωμένα του Χατζιδάκι!
Όσο για το απόσπασμα έχεις δίκαιο. Για αλλού πήγαινε. Απλά είμαι λίγο ζαλισμένος αυτές τις ημέρες. Ζητώ συγγνώμη...
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
Υ.Γ. Θυμίστε μου το blog του Γιάκοβ. Θέλω να του πω μια καλησπέρα.
Χειροκίνητα: papoylis.wordpress.com
Αυτόματα: εδώ
14
Αυτόματα εδώ, ναρόντνι κομισάρ. Έκανα μλκ προηγουμένως.
Τα λέμε
Λεφτ
αν και ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου είναι άμεσα συνδεδεμένο με την σημαία...κατά έναν περίεργο τρόπο δεν την έβαλα ποτέ στο μπαλκόνι μου.
Διότι κατάντησε το"συγχωροχάρτι" του καθενός και ένα "πανί" το οποίο καλύπτει -έστω και προσωρινά- πολιτικά πάθη και ταξικό μίσος...και αυτό το "παραμύθι" της εθνικής ομοψυχίας το απεχθάνομαι.(ίσως φταίει ότι έχω δει και πολλά ...στα ενδότερα)
Φέτος μάλιστα δεν πήγα να δω ούτε τον πιτσιρικά στην παρέλαση...περιμένει λέει να πάρει του χρόνου την κάσα και γι αυτό δεν μπορούσε να φύγει απ' το "μαντρί". Άντε καλά...
υ.γ. ...ευτυχώς ή δυστυχώς δεν την "έκανα" ποτέ χα χα.
Δημοσίευση σχολίου