(Μεταλλαγμένη) Αριστερά ή (Εκσυγχρονιστική) Δεξιά

Οι λέξεις που βρίσκονται εντός παρενθέσεως απουσιάζουν, βέβαια, από το χθεσινό πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας τής Κυβερνήσεως, με το οποίο έδινε τη γραμμή για την αντιμετώπιση του νέου αρχηγού τής Νέας Δημοκρατίας. Ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Έτσι κι αλλιώς, τόσο τα πρωτοσέλιδα όσο και οι μέσα σελίδες τής (μαύρης και σκότεινης πια) Αυγής, αποτελούν εδώ και καιρό (πολύ περισσότερο καιρό από όσο νομίζει η πλειοψηφία εκείνων που διαχώρισαν τη θέση τους από το κώμα τού πΣΥΡΙΖΑ) ένα από τα πιο εύγλωττα επιχειρήματα των γουλιελμικών νομιναλιστών εναντίον των αριστοτελικών ρεαλιστών για να υποστηρίξουν τη θέση τους: οι λέξεις που ορίζουν κατηγορίες (και οι εικόνες που τις συμβολίζουν) δεν περιέχουν καμία αντικειμενική αλήθεια, δεν είναι παρά άδεια πουκάμισα (εν προκειμένω, ερυθράς απόχρωσης –συμπληρώνει ο γραφιάς).

Πανηγυρίζουν καθ’ άπασαν την επικράτειαν τα στηρίγματα του αστισμού, μαζί και οι οπαδοί τους που στην πλειοψηφία τους δεν είναι παρά τα υποπόδια πάνω στα οποία πατάει η νομενκλατούρα τής καθεστηκυίας τάξεως –άσχετα αν μετά απολυμαίνει με Betadine τα παπούτσια της, το Κολωνάκι πάντα σιχαινόταν το λαό, ο λαός ήταν αυτός που ποτέ δεν το ’βλεπε… Πανηγυρίζουν διότι «ο Κυριάκος θα κάνει μια χαψιά τον Τσίπρα», έτσι πιστεύουν. Χα! Δεν ξέρουν με τι παιδάκι έχουν μπλέξει!

Νομίζουν αλήθεια ότι «ο μικρός» (έτσι τον έλεγε κάποτε ο Γλέζος, τόσο τού έκοβε κι αυτουνού, εκατό χρονώ άνθρωπος και να μην καταλάβει ότι ήταν μικρός μόνο στο μάτι, αλλά στο κρεβάτι με την εξουσία ήταν δάσκαλος) είναι τόσο κορόιδο ώστε να τους κάνει τη χάρη να πέσει θύμα των «αριστερών αξιών και ιδεών» και να χάσει τον πρωθυπουργικό θώκο προς όφελος του εκλεκτού τους; Έχουν την εντύπωση ότι θα αφήσει πολύ χώρο στον Κυριάκο να πουλήσει ευρωπαϊσμό καλύτερο από τον δικό του; Πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι θα αφήσει να του κλέψει ο Κυριάκος τη δόξα τού εκσυγχρονισμού τής πεπαλαιωμένης μηχανής τού ελληνικού καπιταλισμού; Δεν θέλουμε να τους χαλάσουμε το όνειρο, αλλά θα το πούμε (κυρίως με την ελπίδα να το ακούσουν οι δικοί μας):

Το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι «ο μικρός» είναι τόσο αμοραλιστής ώστε να συμμαχήσει ακόμα και με το διάβολο. Για εμάς τουλάχιστον, χωρίς ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κάτι τέτοιο δεν συνιστά εξ αρχής και σώνει και ντε αμοραλισμό. Μόνο μια ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης μπορεί να δείξει αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι είναι τόσο αμοραλιστής, που δεν θα διστάσει ούτε στιγμή (όταν δεν τον βλέπουν, όταν τον βλέπουν θα κλαίει και θα οδύρεται) να γίνει διάβολος στη θέση τού διαβόλου, προκειμένου να ταΐσει τη φιλοδοξία του –έτσι, σκέτη: ούτε αριστερό πρόσημο, ούτε δεξιό. Να το πούμε μ’ ένα παράδειγμα:

Δεν είναι ικανός να μιμείται τη φωνή τού Αντρέα μόνο. Είναι ικανός να μιμηθεί ακόμα και τον πατέρα του, τον επονομασθέντα, πάλι προς δόξαν τού νομιναλισμού, «Γέρο τής Δημοκρατίας». Και τότε, να ανεβεί σε κάποιο μπαλκόνι και (υψώνοντας τη γροθιά του) να φωνάξει με όλη του τη δύναμη:

Και εις τον νεοφιλελευθερισμόν πιστεύομεν!