Το ναυάγιο
Θα μείνω κι
εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
Ύστερα απ’ το
φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο
βουλιάζει τώρα μακριά
(Πού πήγαν οι
άλλες βάρκες; ποιοί γλιτώσαν;)
Εμείς θα
βρούμε κάποτε μια ξέρα
Ένα νησί
ερημικό όπως στα βιβλία
Εκεί θα
χτίσουμε τα σπίτια μας
Γύρω γύρω απ’
τη μεγάλη πλατεία
Και στη μέση
μια εκκλησιά.
Θα κρεμάσουμε
μέσα τη φωτογραφία
Του καπετάνιου
μας που χάθηκε –ψηλά ψηλά,
Λίγο πιο
χαμηλά του δεύτερου, πιο χαμηλά του τρίτου
Θ’ αλλάξουμε
τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
Κι ύστερα θα
καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι
Καινούριο,
ολοκαίνουριο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα.
Θα ’χουμε
γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.
Μόνο τα παιδιά
μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς.
6 σχόλια:
Θανατοποινίτη ποιητή, προσυπογράφουμε.
Ένα είναι σίγουρο σε αυτό το ποίημα,
πως αυτό το "εμείς" είναι άντρες που αυτοί θα ανταλλάξουν τις γυναίκες τους για να κάνουν παιδιά.
Τρομερό ε; Και θλιβερό όμως...
Με αυτούς τους μαλάκες άντρες (ποιητες) δεν πας και μακρια...
Πόσα παιδια να τους κάνεις μέχρι να καταλάβουν οτι δεν είσαι φοράδα αναπαραγωγής.
Φίλη Μαίρη,
Θα συμφωνήσω, βέβαια, στην πρώτη σου διαπίστωση: ναι, το «εμείς» είναι άντρες και αυτοί είναι που θα ανταλλάξουν τις γυναίκες τους για να κάνουν παιδιά. Από εκεί και πέρα όμως…
Ποιο είναι το τρομερό; Και πού βρίσκεται το θλιβερό; Στην απεύθυνση του Αναγνωστάκη σε ομόφυλους; Πρώτη φορά το συναντάς; Ή εσείς οι γυναίκες δεν το κάνετε ποτέ αυτό; Μα θα τρελαθούμε τελείως; Είναι ποτέ δυνατόν να εξαλείψεις τις κατηγορίες άντρας και γυναίκα; Όχι. Ε, αφού δεν γίνεται να εξαλείψεις κάτι πώς είναι δυνατόν να εξαφανιστούν οι αναφορές σε αυτό; Αλλά πες ότι γινόταν. Σου κάθεται καλά μια τέτοια ‘‘λύση’’; Και πού θα σταματούσε αυτό; Γιατί να μην καταργήσουμε την αναφορά και σε άλλες κατηγορίες; Κάποιος, ας πούμε, που δεν γουστάρει τα ψάρια, όπως κάποιος φίλος μου, θα μπορούσε να απαιτήσει οποιαδήποτε αναφορά στην κατηγορία ψάρια. Πώς σου φαίνεται αυτή η ιδέα;
Το τραβάω, φυσικά, στα άκρα. Δεν το κάνω όμως για να σου πουλήσω πνεύμα, (όπως εύχομαι να μην νομίσεις). Το κάνω για να σου δείξω ότι η φεμινιστική σου διάθεση οδηγεί εσένα στα άκρα (βούτυρο στο ψωμί τού αρρενοφασισμού), ενώ έχεις την εντύπωση, πάω στοίχημα, ότι δεν εκφράζεις παρά το γνήσιο φεμινιστικό ριζοσπαστισμό.
Έκανα μια τελευταία σκέψη, που, αν και την απέρριψα την επόμενη στιγμή, τη βάζω στην οθόνη: να έβγαλες το συμπέρασμα ότι αυτό το ποίημα αντιπροσωπεύει την …πολιτική σχέσεων των φύλων που ο Αναγνωστάκης πίστευε ότι θα πρέπει να ακολουθηθεί σε μία μελλοντική σοσιαλιστική Ελλάδα!
Τα λέμε
ΥΓ Ζώα προς αναπαραγωγή τού είδους δεν είναι μόνο οι φοράδες. Είναι και οι επιβήτορες. Λες ο Αναγνωστάκης, ακόμα και στη νεαρή ηλικία που είχε όταν έγραφε το συγκεκριμένο ποίημα, να θεωρούσε τον εαυτό του και την αντροπαρέα του επιβήτορες αναπαραγωγής;
ΥΓ2 Θα σε παρακαλούσα, όταν επανέλθεις και αν επανέλθεις και ιδίως αν το έχεις σκοπό να ποστάρεις εδώ κάνα σχόλιο που και που, να απαλείψεις το ‘‘επίθετό’’ σου. :-) Ευρηματικό ήταν για το πόιντ που ήθελες να κάνεις, στο αναγνωρίζω πολύ ευχαρίστως. Όμως, η μονιμοποίησή του ενδέχεται να προκαλέσει κάποια ‘‘εξυπνάδα’’ από κάποιον σχολιαστή (περιστασιακό, όχι από τους λίγους που σχολιάζουν τακτικά). Ύστερα, εσύ θα του πάρεις το κεφάλι (κι εδώ πάω στοίχημα! ;-) ) και θα με βάλεις σε φασαρία να πρέπει να πάρω πρώτα το 166 και μετά τη σφουγκαρίστρα με τον κουβά… :-)
ΥΓ3 Αγαπάτε το κελί σας, τρώτε το φαΐ σας, διαβάζετε πολύ, αλλά μην τα παραχώνετε στα γκομενάκια σας! (έτσι έλεγαν οι φεμινίστριες συμμαθήτριές μου στο Λύκειο τους τύπους που γούσταραν). Γιατί μετά θα αρχίσουν να ξενοκοιτάζουν και θα ’χουμε άλλα δράματα! ;-) :-)
Φίλε λεφτ, το να προτάσεις σε ένα ποίημα τη γυναίκα ως το ον εκείνο που ανταλλάσσεις για να αναπαραχθείς δεν χρειάζεται να είσαι φεμινίστρια για να το θεωρήσεις υποτιμητικό.
Δεν μέμφομαι τον Αναγνωστάκη επειδή με το "εμείς" εννοεί τους ομόφυλούς του (αν και το "εμείς οι άντρες" μέσα σε ένα ποίημα είναι μια αδύναμη προβολή συλλογικότητας-όπως φυσικά και το "εμείς οι γυναίκες") αλλά για το ότι θεωρεί- όπως όλη αυτή η γενιά του αρρενωπού συντηρητισμού και της παραδοσιοστρέφιας θεωρούσε-, τη γυναίκα ως το φορέα του διαδόχου.
Αυτό το στοιχείο είναι ιδιαίτερα σοβαρό και λεπτό γιατί πρόκειται για έναν κοινωνικό αυτοματισμό, αυτοματισμό που αποτελεί εμπόδιο σε κάθε δημιουργική προσπάθεια πολλώ δε μάλλον στην ποιητική. Αυτή η υπαναχώρηση ο συμβιβασμός ή η ανατροπή και η αντίσταση στους αυτοματισμούς, τις προκαταλήψεις και τα κοινωνικά αντανακλαστικά δίνει ένα από τα μέτρα της ποιητικότητας.
Ο Αναγνωστάκης αποτυγχάνει σε όλο του το έργο να το ξεπεράσει(σε αντίθεση για παράδειγμα με το ποιητικό έργο του Εγγονόπουλου, που στην ζωή του υπήρξε έως και τύραννος. η ας πούμε τον Εμπειρίκο, για να μη βγούμε και παραέξω...) και αυτό τον καθιστά έναν ελάσσονα ποιητή
Θλιβερή λοιπόν βρίσκω την αντίφαση του ποιητή (αυτού που υποτίθεται πως αρνείται, παρατηρεί, πειραματίζεται, ανατρέπει κτλ.) ο οποίος βυθίζεται στα λασπόνερα της ιδεολογίας του καιρού του. (εδώ η γυναίκα-μήτρα-μητέρα-τροφός-και πάντα ανταλλάξιμο νόμισμα της γονιμότητας)
Κι εγώ λοιπόν έχω ένα φίλο - λαϊκής καταγωγής :-) που σε αυτή την περίπτωση -για την καταγραφή - τα σχόλιά του ήταν: "μας ρεζιλεύει ο μαλάκας", και "πω πω τι αναγούλα;" και "μνημεία της αντρικής μαλακίας", όπως είπα πριν δε χρειάζεται να είσαι φεμινίστρια για να το καταλάβεις...
Τα λέμε
".... ποιητικό έργο του Εγγονόπουλου, που στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ζωή του..."
====================
Φιλε Λεφτ, και λοιποι φίλοι για να μη παραξηγηθώ-και με περασετε για καμιά ταλιμπαν-φεμεν, όχι είμαι ενάντια!
Λατρευω το Σαραντάρη και το ροκενρολ φροντίζω και αγαπάω τους άντρες ...
την αντρική μαλακία -μέσα στην οποία ξεχνιέται κι ο Αναγνωστάκης- δε μπορώ, όχι τους άντρες...
Φίλη Μαίρη,
Κατ’ αρχήν και όσο αφορά σ’ εμένα: α) ναι, σε πέρασα για ταλιμπάν τού φεμινισμού, β) δέχομαι τη δήλωσή σου πως δεν αντιπροσωπεύεις αυτό το ρεύμα, και, γ) θα εξακολουθούσα να συζητώ μαζί σου ευχαρίστως και με ενδιαφέρον, ακόμα κι αν το αντιπροσώπευες.
Κατά τα άλλα: Χωρίς να θέλω να ανανεώσω τη διαφωνία μας σχετικά με το συγκεκριμένο ποίημα του Αναγνωστάκη, κλείνω από τη μεριά μου με την εντύπωση ότι τον κρίνεις πολύ αυστηρά, παραγνωρίζοντας την ηλικία που είχε όταν το έγραφε, παίρνοντας λίγο κατά γράμμα την ποιητική γλώσσα και φορτώνοντας στις πλάτες ενός εικοσάρη+ την ευθύνη να σπάσει τα στερεότυπα της εποχής του.
Εμπειρίκος; Χμ… Ξέρω τουλάχιστον μία φεμινίστρια φίλη μου που θα σου έλεγε: «Μαίρη, πας καλά;;; Θα γλυτώσουμε από τον Αναγνωστάκη που μας έβλεπε ως μήτρα αναπαραγωγής, για να πέσουμε στον Εμπειρίκο που έγραψε χιλιάδες σελίδες για να περιγράψει τι ωραίο σκεύος ηδονής είμαστε και πόσο ωραία ‘‘εδέσματα’’ μπορούμε να προσφέρουμε στους άντρες;;;»
Εγώ δεν ξέρω τίποτε! Βρείτε τα μεταξύ σας! :-)
Τα λέμε
ΥΓ Θενξ για την απαλοιφή τού ‘‘επιθέτου’’ σου. :-)
Δημοσίευση σχολίου