Ζόρια, σύντροφοι, ε;

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς την αμηχανία που προκάλεσε στο αριστερό αναγνωστικό κοινό αυτού τού ιστολογίου το χθεσινό «κουιζάκι». Ούτε ένα απαντητικό σχόλιο (λίγο πριν ανεβάσω την ανάρτηση έσκασε μόλις ένα). Μα γιατί; Εμένα μού φαίνεται ότι είναι το πιο εύκολο κουίζ που έχει δημοσιευτεί ποτέ εδώ: σε κανένα άλλο δεν δίναμε ταυτόχρονα με το θέμα τής σπαζοκεφαλιάς και την απάντηση, όπως συνέβη με το χθεσινό, στο οποίο, η λεζάντα με την οποία ζητούσαμε τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες να ταιριάξουν τη μία από τις δύο παραπάνω φωτογραφίες εμπεριεχόταν στη δεύτερη! Τι εμπόδισε μερικούς (έστω έναν ή μία, βρε αδερφέ!) από εκείνους που πέρασαν χθες και μέχρι σήμερα από το μπλογκ να πουν «μα θέλει και ρώτημα; η φωτογραφία με τα παιδιά στο Σύνταγμα πρέπει να μπει πάνω από τη λεζάντα αντιρρησίες συνείδησης!»; Ιδίως από τη στιγμή που είναι ευρέως γνωστό ότι μία ορισμένη μερίδα τής Αριστεράς –αρκετά αισθητή μάλιστα, καθώς συνήθως κάνει πολύ θόρυβο όπως ακριβώς και οι άδειοι ντενεκέδες, όχι όμως και μαζική– έχει κάνει σημαία της τα αιτήματα του αρνητών στράτευσης για λόγους συνείδησης, εκ των οποίων το βασικό είναι η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. (Προς επίρρωση: από χθες και μέχρι αυτή τη στιγμή που βάζω το link, πρώτο θέμα στο RedNotebook φιγουράρει η τελευταία ανακοίνωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης· εκεί την είδα και μου ήρθε να σκαρώσω το σχετικό κουίζ.)

Είναι προφανές τι τους εμπόδισε! Οι κομμουνάροι τής Εθνοφρουράς που ποζάρουν σοβαροί και αποφασιστικοί, αλλά και με μόλις υποκρυπτόμενοι υπερηφάνεια, στο οδόφραγμα της οδού Βολταίρου τού Παρισιού. Μα και πάλι: γιατί; Δεν κρατάνε οι Εθνοφρουροί κάτι τουφέκια ψηλότερα κι απ’ το μπόι τους, με κάτι ξιφολόγχες να; Δεν αγκαλιάζουν με το σώμα τους προστατευτικά, σχεδόν με αγάπη, ένα πυροβόλο που, με το στόμιό του απειλητικό και σκοτεινό, δείχνει έτοιμο να ξεράσει φωτιά και όλεθρο; Τι δουλειά έχουν με όλα αυτά οι αντιρρησίες συνείδησης και γιατί να μην απορριφθούν οι κομμουνάροι Εθνοφρουροί προς χάριν των παιδιών στο Σύνταγμα τα οποία, αντίθετα, κοιτάνε προς το φακό με πρόσχαρο και χαμογελαστό ύφος και έχουν τα χέρια τους ελεύθερα και αναμάρτητα από κάθε άγγιγμα εργαλείων θανάτου; Επειδή οι ίδιοι είχαν αποφασίσει λίγες μέρες πριν να καταργήσουν τη στρατιωτική θητεία και τον τακτικό στρατό (γκρεμίζοντας και τη στήλη τής πλατείας Βαντόμ, με το σκεπτικό ότι συμβόλιζε το μίσος μεταξύ των λαών); Κι επειδή; Κατάργησαν τον τακτικό για να φέρουν τον λαϊκό; Το ίδιο δεν κάνει;

Κάνει; Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω κάποιες σκέψεις επ’ αυτού. Ειδικά από όσους περιμένουν πώς και πώς να έρθει ο Μάιος και να συμπληρωθούν τα 145 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, ώστε να τα «δώσουν όλα» γράφοντας «πύρινα επαναστατικά άρθρα» για τους «ηρωικούς κομμουνάρους» κι ύστερα να πάρουν τους δρόμους για να τα δημοσιεύσουν.

Στο RedNotebook, κατά προτίμηση…