Πολύ
καλά τα λέει. Αν και λίγα λέει. Και υπέρ το δέον ευγενικά. Και χωρίς διευθύνσεις και ονόματα. Ας είναι. Καταλαβαίνουμε.
Κάπως έτσι θα τα έλεγε εκείνος. Ήπιος χαρακτήρας είναι, καθηγητής Πανεπιστημίου
είναι, μιας κάποιας ηλικίας είναι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν διαθέτουμε κανένα
από τα παραπάνω προσόντα για να τα πούμε κι εμείς έτσι, όταν έρθει η ώρα να
ανοίξουμε το στοματάκι μας…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Είναι
γνωστό ότι η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα κανέναν. Μια από τις πιο
χαρακτηριστικές πλευρές της πανωλεθρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η ομάδα που χάραξε
την πολιτική του γραμμή μετά το 2010, οδηγώντας τον αρχικά στον εκλογικό
θρίαμβο και κατόπι στη διαπραγματευτική συντριβή, αγωνίζεται τώρα να βρει
επιχειρήματα για να αποποιηθεί τις ευθύνες της. Το τι λέει ο καθένας εξαρτάται
από τη θέση που είχε, ή έχει, στο κόμμα και την κυβέρνηση.
Ο
τωρινός στενός ηγετικός κύκλος, για παράδειγμα, μας λέει ότι δόθηκε μια ομηρική
μάχη, αλλά ο εχθρός ήταν κατά πολύ υπέρτερος και ουκ ολίγον μπαμπέσης. Η δικιά
μας πλευρά δεν είχε εκτιμήσει πόσο πολύ έχουν διαφθείρει την Ευρώπη οι δυνάμεις
του σκότους. Δεχτήκαμε έναν κακό συμβιβασμό, αλλά θα βγάλουμε τη χώρα από την
κρίση, με την κοινωνία όρθια. Η Αριστερά –και τα παλληκάρια– δεν εγκαταλείπουν
τη μάχη.
Από
την άλλη, πρώην στελέχη του ηγετικού κύκλου που τώρα ψάχνουν καινούργιο ρόλο
μας λένε ότι όντως δόθηκε μια σκληρή μάχη και η στρατηγική μας ήταν σωστή. Ο
εχθρός ήταν ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Δε μπορεί, θα ενέδιδε και ο Ντράγκι
και η Μέρκελ, αν εμείς συνεχίζαμε απτόητοι τις επιθετικές κινήσεις, με τις
τράπεζες κλειστές και χωρίς ρευστότητα. Αλλά η κακιά μοίρα –ή μπορεί και η
έλλειψη θάρρους– δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του σχεδίου.
Γνωστά
όλα αυτά. Η τελευταία όμως προσφορά στο πεδίο των «ερμηνειών» από τους πρώην
ηγετικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα η πιο χαριτωμένη. Ούτε λίγο, ούτε
πολύ, έχουμε τον ισχυρισμό ότι διαπραγμάτευση δεν έγινε. Διότι διαπραγμάτευση
θα υπήρχε μόνο εάν είχε τεθεί ο διεθνής ταξικός εχθρός υπό διωγμό, αλλάζοντας
τους όρους του κοινωνικού γίγνεσθαι με αποφασιστικές κινήσεις στο εσωτερικό της
χώρας. Αν γινόταν η αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου, θα είχαμε
νικήσει τους δανειστές. Μόνο τότε θα είχε υπάρξει διαπραγμάτευση.
Σε
μια περιβόητη αποστροφή του, ο Μποντριγιάρ αρνήθηκε ότι ο Πόλεμος του Κόλπου
πραγματικά συνέβη. Ήταν προϊόν των ΜΜΕ, ένα φαντασιακό ομοίωμα της
πραγματικότητας. Με τη νέα «ερμηνεία» της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε μια πολύ πιο
εξελιγμένη προσέγγιση. Εφόσον δεν εφαρμόστηκε η συγκεκριμένη τακτική που
προκρίνουν οι επικριτές, είναι προφανές ότι δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση. Το
πλήθος των συναντήσεων της ελληνικής πλευράς με τους δανειστές ήταν απλώς μια
εικονική πραγματικότητα, ένα παιχνίδι επισκέψεων για κουβέντες με τον κ.
Τόμσεν. Άγνωστο παραμένει τι ακριβώς έπαιζαν οι δανειστές το διάστημα αυτό.
Αν
τα πράγματα στη χώρα δεν ήταν τόσο τραγικά, θα μπορούσε κανείς να διασκεδάσει
με τον αγώνα για την αποφυγή της πατρότητας της ήττας από τους κατά τεκμήριο
υπεύθυνους. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για γέλια, ούτε για
γελοίες δικαιολογίες. Όχι μόνο υπήρξαν διαπραγματεύσεις, όχι απλώς έγινε
προσπάθεια να εφαρμοστεί η στρατηγική που για χρόνια είχε εξυφάνει η ηγετική
ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η χώρα κόντεψε να λυγίσει στην πορεία.
Το
πρόβλημα δεν ήταν ούτε η σκληρότητα των δανειστών, ούτε η έλλειψη προθυμίας για
μια τελευταία ζαριά από την πλευρά μας, και φυσικά όχι η έλλειψη
διαπραγμάτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη
γιατί αυτό που προσπάθησε να κάνει, αυτό που η ηγετική του ομάδα –συλλογικά και
πεισματικά– επέμενε ότι μπορούσε να γίνει, ήταν απλώς ανέφικτο. Απέτυχε γιατί:
ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΟΝΕ.
Μια
μειοψηφική μερίδα στο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε σθεναρά αυτή την άποψη. Έδωσε όλες τις
μάχες μέχρι την καταστροφική υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου, αλλά τελικά έχασε,
εν μέρει και λόγω της δικής της ιδεολογικής και οργανωτικής αδυναμίας. Παρ’ όλα
αυτά τα γεγονότα του 2015 και η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν περίτρανα την
ορθότητα της βασικής της θέσης.
Θα
περίμενε κανείς λοιπόν ότι, μετά την πανωλεθρία, θα υπήρχε μια σοβαρή αποτίμηση
των πεπραγμένων από πλευράς αυτών που χάραξαν την καταστροφική στρατηγική του
ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια. Τουλάχιστον η αποδοχή των λαθών και η έντιμη
αναζήτηση μιας άλλης πορείας στις σημερινές, εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Αμ
δε. Ο ωμός συμβιβασμός με την εξουσία, το αναλυτικό κομφούζιο και ο πολιτικός
ξερολισμός έχουν το πάνω χέρι. Το τίμημα το πληρώνει η κοινωνία και η χώρα.
22 σχόλια:
οι τελευταίες αράδες:
"Ο ωμός συμβιβασμός με την εξουσία, το αναλυτικό κομφούζιο και ο πολιτικός ξερολισμός έχουν το πάνω χέρι. Το τίμημα το πληρώνει η κοινωνία και η χώρα."
αφόρητα κοινότοπες.
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, φίλε μου. Όλη η Αριστερά είναι κοινότοπη. Και passé. Γι’ αυτό σού λέω: διάβαζε Φώτη Γεωργελέ και Καρελιά να βρεις την υγειά σου! :-)
Τα λέμε
ΥΓ Ρε συ! Το ξέρεις ότι είσαι μεγάλη κοροϊδάρα; :-)
markos
Σωστά τα λέει φίλοι λέφτηδες. Ο Σόίμπλε ηταν ξεκάθαρος .Οχι μόνο μέσα στην ΟΝΕ αλλά και μέσα στην ΕΕ όποιος θέλει να παραμείνει θα πρέπει να εφαρμόζει μνημόνια.
Αν από τις ήττες μας δεν βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα τότε δεν προχωρούμε καθόλου.
Ομως η προετοιμασία δεν έγκειται μόνο σε άλλη πρόταση όπως έχουν μερικοί την αφέλεια ακόμη να πιστεύουν αλλά σε προετοιμασία για σύγκρουση.
Χρειάζεται. 1Ισχυρό κόμμα ή συμμαχία κομμάτων.
2.λαίκή εξουσία
3. Στήριξη από μεγάλο κράτος ή κράτη.
Φίλε markos,
Ειλικρινά, χαίρομαι πάρα πολύ που σε βλέπω εδώ μετά από πολύ καιρό! Και χαίρομαι διπλά: επειδή δηλώνεις σύμφωνος με τον Λαπαβίτσα, όπως κι εμείς, και επειδή αποδεικνύεσαι γενναίος όσο απαιτείται να είναι εκείνοι που θέλουν να διδάσκονται από τα λάθη μας!
Κατά τα άλλα, συμφωνώ με το σχόλιό σου. Με έναν αστερίσκο για την ΕΕ (να το εξηγήσω, πατώντας πάνω στο γνωστό ανέκδοτο: εμείς το ξέρουμε ότι δεν είμαστε καλαμπόκι, πόσο έτοιμος είναι ο κόσμος να ακούσει την αδυσώπητη πραγματικότητα; δεν είναι προτιμότερο να τη συνειδητοποιήσει μέσα από την ίδια την εμπειρία του, καθ’ οδόν;)
Καλώς επανήλθες!
Τα λέμε
Ο Λαπαβίτσας είναι καταπληκτικός στο κείμενο αυτό, σφάζει που λένε με το βαμβάκι, και μας μεπαναφέρει στο πεδίο της γης, έξω από τα ροζ συννεφάκια. Ωστόσο, μετά την κριτική, στη δική του πρόταση έχει να διανύσει βουνά, ξεκινώντας από εκείνο το αμίμητο ότι δεν θα ήθελε να διαχειριστεί ταυτοχρόνως την έξοδο από την ΟΝΕ με την παύση των ΕΣΠΑ (βλ. έξοδο από την ΕΕ).
Όχι left δεν πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο κόσμος στην πορεία. Η επανάληψη αυτής της αφέλειας είναι κωμικοτραγική, για τον απλούστατο λόγο ότι ο λαός το έχει ήδη συνειδητοποιήσει, το ξέρει. Το ξέρει, απλά δεν θέλει. Όποιος θέλει να πουλά μαλλί της γριάς στον κόσμο, ας κάνει στον κόσμο τη χάρη να παίξει αλλού τα κουβαδάκια του.
Και πρώτα απόλα, ας μας κάνουν τη χάρη να πάνε διακοπές στο Παρίσι όλοι οι επώνυμοι πολιτικοί αναλυτές που εμμέσως πλην σαφώς αναφέρει ο Λαπαβίτσας. Ειδικότερα δε όσοι πα να μας τρελάνουν ότι “το πρόγραμμα λέει δεν εφαρμόστηκε”, αρκεί να μην παραδεχτούν ότι η δική τους διεθνο-ταξικο-φανφάρα ήταν αυτή που έδωσε στην ηγετική ομάδα τα ελεύθερο, ιδεολογικά και οργανωτικά. Αλλά και το “ρεύμα” της αντιπολίτευσης της πλάκας, που κι αυτό λέει ότι είχε δίκιο γιατί τάλεγε λέει από παλιά ότι δεν γίνεται στην ΟΝΕ, αλλά κρατούσε φανάρι μέχρι τέλους και που σήμερα δεν μπορεί να μας πει τίποτε περισσότερο από το ότι ¨δεν γίνεται στην ΟΝΕ¨. Σαν τον παπαγάλο, που τον θαύμασαν όλοι γιατί μιλούσε, και μαζεύτηκαν λοιπόν να τον ακούσουν, κι αυτός, ξανάπε καλησπέρα...και ξανά καλησπέρα. Ας παίξουν κι αυτοί αλλού τα κουβαδάκια τους, κι αν θέλει ο Λαπαβίτσας ας τους βοηθήσει πιο δυναμικά, αυτός τουλάχιστο μπορεί, μπας και πούν επιτέλους κάτι παραπάνω από το ¨καλησπέρα”.
Εντωμεταξύ, όποιος μπορεί ας συνεχίσει παρακαλώ τη συζήτηση σε αυτή την παρακάτω Υλική bάση και όχι στην Ιδεολογική φανφάρα του κάθε (υποτίθεται αριστερού) πλέιστέισον. Αν δεν μπορούμε το παρακάτω case 1, τότε πραγματικά μένει αυτό που εξαρχής λέει εμμέσως πλην σαφώς το ΚΕΕ (case 2).
Case1. Ο markos, απρόσμενα, σε σχέση με αυτά που τον θυμάμαι, θέτει το θέμα στην υλική διάστασή του. Αλλαγή πολιτικής σήμερα, και όχι του αγίου μηνά, σημαίνει χοντρά ζόρια και γεωπολιτική αλλαγή. Γεωπολιτική αλλαγή – και Χοντρά Ζόρια εντός. Αυτή είναι η απόλυτη υλικότητα της ζωής, όπου η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα και ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής. Κανένα όμως από τα δύο αυτά δεν παίζει χωρίς το άλλο, όταν πρόκειται για αλλαγή (πόσο μάλλον ανατροπή).
Case 2: ΚΚΕ: (τι νομίζω ότι λέει εμμέσως πλην σαφώς) Δεν μπορούμε, δεν μας παίρνει και δεν είμαστε άλλωστε και τέτοιας πάστας, για να μπούμε τώρα σε τέτοια γεωπολιτικά αίματα και να βγούμε στο ξέφωτο τόσοι λίγοι.. Οι καπιταλιστές θα τα κάνουν μούσκεμα παντού, δεν το γλυτώνουν, και στην οικονομία μπάχαλο, και πόλεμος θα γίνει. Κοινώς θα τα κάνουν μαντάρα.
Δεν θα σηκώσουμε λοιπόν εμείς πόλεμο. Αντίθετα, μετά τον δικό τους τον πόλεμο, εμείς (οι κομμουνιστές), που είμαστε σκληροτράχηλοι θα επιβιώσουμε – τότε, έτοιμοι από καιρό θα μπούμε μπροστά και από πίσω ο λαός.
ΥΓ. Λεφτ, αν μπορείς ανέπτυξε τη συζήτηση στο Υλικό πεδίο, δηλαδή, ή σε αυτά που ανοίγει ο markos, ή σε αυτά που (νομίζω πως) λέει το ΚΚΕ. (case1, case 2).
Αυτά πoυ λες εσύ “στην πορεία¨, κλπ, ήτανε το μαλλί της γριάς, Last Year.
(Eντωμεταξύ den ua ;htan σοφό, για να υπερβείς τις κοινοτοπίες της αριστεράς, να μας κοτσάρεις πάλι τίποτε Τουριστικό...). Η μπάλα είναι στο γήπεδο. Play.
Φίλε πικάπα,
Περιορίζομαι για την ώρα να πω κάτι με αφορμή την περίπτωση του Μάρκου παραπάνω, που κι εσύ δεν παρέλέιψες να επισημάνεις:
Όπως η ζωή δείχνει τα σκάρτα, έτσι δείχνει και τα καλά. Δεν πάει δηλαδή μόνο έτσι, πάει κι αλλιώς!
Κι αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα της ημέρας που βγαίνει από εδώ σήμερα, νομίζω.
Τα λέμε
Καλα σου λεει ο πικαπα αυτα ηταν last year...Τι αλλο πρεπει να γινει δηλαδη;Εδω καποιοι πεφτουν πανω στα συρματοπλεγματα κι εσυ τι κανεις;Φοβασαι ακομα και να προαυλιστεις.Σε κοιτανε γυρω γυρω κι οι υπολοιποι φοβισμενι, εσενα υποτιθεται τον αριστερο , ε τι να κανουν κι αυτοι;Λουφαζουν.Η αναμονη που ουσιαστικα προτεινεις μια χαρα βολευει το συστημα αναδιατασεται και επιτιθεται με νεα μανια.
http://www.thepressproject.gr/article/82334/O-K-Lapabitsas-parousiazei-to-Sxedio-Koinonikis-Allagis
«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια πρόταση ανάπτυξης, το νόμισμα είναι κομμάτι της. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις..
..Μπορεί να πάει στις δημόσιες επενδύσεις. ...
...Η λύση είναι τα κάπιταλ κοντρόλς, δελτίο είναι και αυτά. Το κάναμε χωρίς στόχο και λόγο, αν το κάναμε ως μέρος ενός άλλου προγράμματος θα το καταλάβαινα.
Χρειαζόταν κίνητρο για να πάνε τα λεφτά τους αυτοί που έχουν, στην ΤΤΕ για να μειωθεί η πίεση Θα μπορούσαν να αρχίσουν να μειώνουν την πίεση, αν έσφιγγαν τα δόντια οι πολίτες....
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέτασε το θέμα της εξόδου από την Ευρωζώνη σοβαρά, γιατί απαιτεί τομές με το κατεστημένο...
Το δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί ο τρόπος εισαγωγής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αυτός είναι ο λόγος που θα χρειαζόταν η παρέμβαση της κυβέρνησης.
..
Η εύκολη λύση είναι να υποταχθείς και να τα μπαλώσεις όπως - όπως. Δεν υπάρχει παράλληλο πρόγραμμα και ισοδύναμα, τα φορτώνεις στον φτωχό και πάλι. Ο άλλος δρόμος είναι να χτυπήσεις τα μεγάλα συμφέροντα, δεν είναι εύκολο, αλλά αυτό είναι ταξική πολιτική, αυτό είναι αριστερή πολιτική».
Αυτα ο κυριος καθηγητης. Δηλαδη ανθρακες ο θησαυρος. Λογια λογια και ουσια μια απο τα ιδια. Χρωματιστα γυαλακια για τους ιθαγενεις. Σχεδιο δεν υπαρχει, παρα μονον το σχεδιο Σοιμπλε.
Άκου Ε.Β.,
Σε αυτή την ανάρτηση, είχες ποστάρει αυτό το σχόλιο. Σε είχα τότε ρωτήσει και σου είχα ζητήσει κάτι. Μ’ έγραψες.
Μετά από τρεις μέρες άφησες σε άλλο ποστ ένα άλλο ομιχλώδες σχόλιο. Σου ζήτησα διευκρινίσεις. Με ξαναέγραψες.
Τώρα μού ξανάρχεσαι εδώ. Και τι θέλεις; Κουβεντούλα; Μάλλον όχι. Αν ήθελες να συζητήσεις, έστω κι από καρατσιμενταρισμένες αντίθετες θέσεις, θα το είχες κάνει τις δύο προηγούμενες φορές. Προφανώς, τη βρίσκεις με το να έρχεσαι εδώ όποτε δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις και να πετάς δυο-τρεις λέξεις εν είδει κουτσουλιάς, μόνο και μόνο για να την πεις (με το μυαλό σου).
Δεν νομίζω ότι χρειάζεσαι εμένα ή κάποιον άλλον για να πετυχαίνεις τέτοιο ‘‘κατόρθωμα’’…
Φίλε πικάπα,
Να το κόψουμε ισοπαλία; Δηλαδή, εγώ να δεχθώ ότι ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε εμείς το ξέρει κι εσύ να δεχθείς όχι ότι δεν το θέλει (δεν ξέρει τι θέλει, είναι δίβουλος και αμφίθυμος) αλλά ότι δεν θέλει να το ακούει. Ε, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, ότι αφού δεν θέλει να το ακούει δεν του πιπιλάω τα αυτιά με ό,τι δεν θέλει να ακούει γιατί, απλούστατα, τα κλείνει και δεν ακούει ούτε τα άλλα που θέλουμε να του πούμε. Του λέω λοιπόν ότι αυτό θα το δείξει η ζωή (άρα δεν του λέω ούτε αυτό που θέλει να ακούσει, γιατί τότε τον κοροϊδεύω) και προχωρώ μαζί του μέχρι το σημείο που σήμερα θέλει να προχωρήσει, δηλαδή το νομισματικό. Στην πορεία πολλά μπορούν να γίνουν (ενδεχομένως). Δεν βλέπω τίποτε το αρνητικό σε όλο αυτό. Καλά μού κάθεται.
Τι να αναπτύξω για τα δύο σενάρια; Επεκτείνονται μέχρι τον ουρανό με τα άστρα και δεν είμαι ούτε προφήτης ούτε μάγος. Μπορώ να πω μόνο τα εξής:
Case 1:
Δεν ξέρω τι είδους γεωπολιτική αλλαγή υπονοείς πως απαιτείται. Να έρθει ο κόσμος ανάποδα; Μόνοι μας δεν μπορούμε να τον αναποδογυρίσουμε. Άρα πρέπει να μαζέψουμε λίγο τα πόδια μας ώστε να μη βγουν από το πάπλωμα. Όσο για τον υποκειμενικό παράγοντα (τον λαϊκό) που έχει τα χάλια του, θυμάμαι την παροιμία που λέει «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη» και διατηρώ κάποιες ελπίδες. Και μετά θυμάμαι το 61,31% του δημοψηφίσματος που όχι μόνο ο Τσίπρας δεν το περίμενε αλλά και κανένας άλλος και οι ελπίδες μου γίνονται λίγο μεγαλύτερες.
Case 2:
Καλό μου φαίνεται σε γενικές γραμμές. Αλλά όταν το εξειδικεύω και συνειδητοποιώ ότι το ΚΚΕ δεν είναι ΣΔΕΚΡ(μπ), ο Κουτσούμπας δεν είναι Λένιν, ο Μαΐλης δεν είναι Μπουχάριν και ο Παφίλης δεν είναι Τρότσκι και μοπυ κόβονται τα γέλια…
Τα λέμε
Φίλε Гриша,
Αφού συμφωνείς στο συγκεκριμένο με τον πικάπα, κάνω κι εγώ κόπι πέιστ από το σχόλιό μου σ’ εκείνον:
Να το κόψουμε ισοπαλία; Δηλαδή, εγώ να δεχθώ ότι ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε εμείς το ξέρει κι εσύ να δεχθείς όχι ότι δεν το θέλει (δεν ξέρει τι θέλει, είναι δίβουλος και αμφίθυμος) αλλά ότι δεν θέλει να το ακούει. Ε, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, ότι αφού δεν θέλει να το ακούει δεν του πιπιλάω τα αυτιά με ό,τι δεν θέλει να ακούει γιατί, απλούστατα, τα κλείνει και δεν ακούει ούτε τα άλλα που θέλουμε να του πούμε. Του λέω λοιπόν ότι αυτό θα το δείξει η ζωή (άρα δεν του λέω ούτε αυτό που θέλει να ακούσει, γιατί τότε τον κοροϊδεύω) και προχωρώ μαζί του μέχρι το σημείο που σήμερα θέλει να προχωρήσει, δηλαδή το νομισματικό. Στην πορεία πολλά μπορούν να γίνουν (ενδεχομένως). Δεν βλέπω τίποτε το αρνητικό σε όλο αυτό. Καλά μού κάθεται.
Τα λέμε
Aπο που βγαινει οτι τραβαει το συνθημα για δραχμη? Ο Καζακης που μας τα λεει τοσα χρονια εχει παγιωθει στο ποσοστο του, η Λαε το ιδιο και σαν να μην εφτανε αυτο, δεν μπορουν ουτε να εχουν ενα σχημα συνεργασιας. Τι εαμ μας τσαμπουνανε. Αφου δεν μιλιουνται. Αυτοι θα μπουνε μπροστα? Η κατασταση λιγο απεχει απ το γελοιο. Εκτος αν το σχεδιο ειναι να απο-γελοιοποιηθει η αριστερα. Μονο σαν λυση απογνωσης θα μπορουσε να σταθει. (εκει δηλαδη που χανειται καθε ελπιδα).
Λεφτ, κάποια στιγμή, όποτε σου φανεί βολικό, καλό είναι να τελειώσουν οι περσινές αυταπάτες.
Κατ αρχή για το case 2, εδώ ταιριάζει αυτό που είπες «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη». Από κει και πέρα, αν περιμένεις καταστάσεις Λενιν και λοιπών, μάλλον χρειάζεται να ξετινάξεις αυταπάτες και του προηγούμενου αιώνα. Δεν μπορείς να υπολογίζεις και να υποθέτεις ανάλογες εξελίξεις όπως εκεί και τότε. Δεν αποκλείεται εντελώς, αλλά δεν μπορεί να είναι πιθανή υπόθεση εργασίας. Και πάντως η Ελλάδα του σήμερα δεν είναι η Ρωσία ούτε του σήμερα, ούτε του τότε. Ξέφυγε, αν γίνεται, από την στενή μηχανιστική αναλογία. Συμφωνώ να πατούμε στη γη και να ασκούμε τη μηχανική, απλά και η μηχανική έχει προχωρήσει πολύ σε σχέση με αυτή του τότε. Τελειώνοντας για το case 2, η αντίρρησή μου είναι ότι καθόλου δεν είμαι αισιόδοξος ότι δεν θα μας έχει σωθεί το λάδι μέχρι ¨τότε”, (όταν και εάν).
Για το case 1.
H περίπτωση να αναλάβει η όποια “αριστερά” να διαρρήξει τον ευρω-μονόδρομο κατ αρχήν και αναγκαστικά σε επίπεδο κράτους-έθνους είναι ένας αντίστοιχος αλλά και πιο ιδιόμορφος ριζοσπαστικός “ποπουλισμός”, μιας σχετικά υποτελούς επικράτειας. Ο Μάρκομ ή ο Φιλίστωρ, δεν θυμάμαι, είχε χαρακτηρίσει την συγκλονιστική στιγμή του Συντάγματος πριν το Δημοψήφισμα, ως “Τσαβίσμο”, χωρίς ωστόσο να υπάρχει Τσάβες. Μακάρι να ήταν μόνο έτσι.
α) Είναι σίγουρο ότι οι συνειδήσεις του κόσμου μπορούν να κάνουν ξαφνικά άλματα (αν και προσοχή, ενίοτε προς τα πίσω..). Οι συνειδήσεις εφορμούν ξαφνικά, αν μέρει παρορμητικά, συναισθηματικά και ¨ταυτοτικά”, αν και γρήγορα ξαναγυρνούν στην φυσική συντηρητική τους κλίση, όταν οι καταστάσεις έχουν σχετικά ηρεμήσει. Καθοριστικό στοιχείο είναι το τι υπάρχει από πίσω. Δηλαδή, τι προετοιμασία, τι συγκρότηση, τι συνοχή, τι αντοχή έχει ο επισπεύδον “πρωτοπόρο” υποκείμενο (δεν γίνεται φυσικά χωρίς αυτό), .
β) Στην προκειμένη, εάν το δημοψήφισμα δεν είχε προδοθεί, θα έπρεπε άμεσα να ξεδιπλωθούν επείγπυσες δράσεις σε πολλά επίπεδα. Ένα από αυτά θα ήταν η κατεπείγουσα παραγωγική-εργασιακή εκδίπλωση και ένα άλλο συνοχή και ετοιμότητα της “εθνικής-λαϊκής” άμυνας. Και άλλα πεδία θα ήταν καθοριστικά, αλλά αυτά τα δύο αποβαίνουν τα πιο επείγοντα. Φυσικά αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν με ακαδημαϊκό στυλ “plan X”. Αντίθετα, οργανωμένα (πολύ προ των εκλογών) επιτελεία και τουλάχιστον αρκετές χιλιάδες κόσμου θα έπρεπε να είναι εμπλεκόμενοι σε σχέδια και εξειδικευμένες δομές, έτοιμες να ξεδιπλωθούν και έτοιμες να υπερκεράσουν τη δεδομένη κρατική ανικανότητα είτε/και αντίδραση. Αλλιώς, μαύρο φίδι που σ έφαγε. Τι υπήρχε; Περιττό να πω. Αν ο Τσίπρας ήταν ένα καλομαθημένο παιδί που τα βρήκε όλα εύκολα (δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, αλλιώς θα έπρεπε να ήταν βαλτός, αλλά μην πάμε παρακαλώ σε cospiracy therory), τότε τι ακριβώς ήταν οι Δραγασάκηδες οι Μηλιοί, και οι Λαφαζάνηδες; Τίποτε δεν είχαν ετοιμάσει και ιδέα δεν είχαν με τι πήγαν να μπλέξουν – ο καθένας στο θεωρητικό του κόσμο – το βρίσκω επιεικώς ανεύθυνο, αν όχι τίποτε βαρύτερο. Να μην πω για την οργάνωση και τα μέλη, ουάου.
γ) Έτσι κι αλλιώς, μια τέτοια εκδίπλωση και ταυτόχρονα συνοχή είναι τιτάνιο έργο για την αριστερά για εξωτερικούς και εσωτερικούς λόγους. Αφενός ο εξωτερικός παράγοντας θα ήταν ακόμη πιο αμείλικτος σε μια ξεκάθαρη αυτονόμηση-αυτομόληση επαρχίας του, αν αυτή ήταν ταυτοχρόνως και αριστερή. Αφετέρου, χωρίς αμφιβολία, και εκδηλώθηκε ήδη προ του δημοψηφίσματος, μια τέτοια εξέλιξη θα είχε άμεση και δυναμική εμφύλια αντίδραση στο εσωτερικό. Για το λόγο αυτό, όπως προκύπτει και από δικές σου αναφορές στο παρελθόν (που κάποιοι όπως ο smartass τις παρεξήγησαν), είναι σωστό να πει κανείς ότι μια τέτοια γεωπολιτική αυτομόληση θα είχε περισσότερες πιθανότητες εάν εξελισσόταν από μια εθνικολαϊκή δεξιά και όχι μια αριστερά. Σημείωσέ το αυτό και λάβε το σοβαρά υπόψη.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
δ) Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναπτύξω περισσότερο το γεωπολιτικό. Προφανώς, η πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική σε “ισοτιμία” (χα..) με όλους, προκαλεί τον γέλωτα και των παιδιών. Προφανώς, η προσκόλληση υπό την τέως μαμά Ρωσία, που την θέλει και η δεξιά, είναι αδύνατη για αρκετούς λόγους. Ωστόσο, η ετεροβαρής και στρατηγική πρόσδεση με μια οποιαδήποτε ισχυρή (γεωπολιτικά) χώρα είναι επίσης προφανώς αναγκαστική. Σε κάθε περίπτωση, επειδή φυσικά δεν είναι λύση να περνάς το αυγοτάραχό σου μόνο και μόνο για να αλλάζεις το αφεντικό που σε ορίζει, μια τέτοια αυτομόληση θα στηρίζονταν κατά κύριο λόγο στο δικό σου ιδρώτα και αίμα, δηλαδή στα δύο παραπάνω στοιχεία που ανέφερα, στην δική σου παραγωγική εκδίπλωση και στην δική σου εθνική-λαϊκή άμυνα. Ιδρώτας και αίμα και πάντα να επικρέμεται η πιθανότητα της συντριβής.
ε) Η κατάσταση μέρσι τέτοιο καιρό είχε παρόλα αυτά κάποιες καλύτερες πιθανότητες, παρά την πρωτοφανή ανοργανωσιά κι ανευθυνότητα της τότε ηγεσίας (πλειοψηφίας και μειοψηφίας). Υπήρχαν κάποιες πιθανότητες, για κάτι όχι τόσο μαύρο, αν και φυσικά δεν θα ήταν κόκκινο, πάντως μπορούσε να μην είναι τόσο μαύρο. Σήμερα όμως, αυτές οι πιθανότητες έχουν κυριολεκτικά εξατμιστεί και κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει στα σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει ανατροπή σε σχετικά ελεγχόμενες συνθήκες.
στ) Ίσως όλα αυτά να φαίνονται δραματοποιήσεις, αλλά το δραματικό είναι να νομίσει κανείς ότι το σχέδιο Σύριζα, ή ακόμη χειρότερα το σχέδιο ΛΑΕ, μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον ριζοσπαστικό “ποπουλισμό”, ή το τσαβισμό, κλπ, Στο φινάλε, ο Τσάβες δεν αναδείχθηκε ούτε με τις οινοποσίες των ενθεμάτων της Αυγής, ούτε με τις ομιλίες περί νομισμάτων, αλλά από τα όπλα, μέσα από φυλακίσεις και πραξικοπήματα. Αν ενδιαφέρεσαι να αναπτύξεις ένα ρεαλιστικό σενάριο, χρειάζεται να γίνεις πιο γήινος και να δεις το τέρας στο πρόσωπο.
Φίλε Σκεπτικιστή,
Αν όταν γράφεις «τραβάει» εννοείς ότι το πάει προς πλειοψηφία, ασφαλώς και δεν τραβάει. Όμως, όσοι, άσχετα από το βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης, λένε από μέσα τους ή απ’ έξω τους «ρε γμτ, δεν πάει άλλο! μήπως να το γυρίζαμε στο τσάμικο;» δεν είναι τόσο λίγοι όσο θέλουν να μας πείσουν. Έχουν υπάρξει και έρευνες που δείχνουν κάποια υπολογίσιμη μαγιά.
Πέρα από τα υπαρκτά προβλήματα της ΛΑΕ, εσένα όμως σε βλέπω κάτι παραπάνω από σκεπτικιστή («μόνο σαν λύση απόγνωσης θα μπορούσε να σταθεί»). Πού ελπίζεις;
Τα λέμε (αύριο)
Φίλε πικάπα,
Δεν είναι μόνο αργά, γράφεις και πολλά! Για την ώρα, μία διευκρίνιση:
Παρερμήνευσες τις αναφορές μου σε μπολσεβίκους, Λένιν και τα σχετικά. Δεν έκφραζαν νοσταλγία για την εποχή που είχαμε και είχαμε. Αλίμονο! Την τραγική υστέρηση του ΚΚΕ στο ζήτημα των συμμαχιών ήθελα να επισημάνω (είναι γνωστή η ευελιξία τού Λένιν σε σχέση με τους αριστερούς εσέρους και είναι γνωστό ότι ο Λέων καλοδέχτηκε στον Κόκκινο Στρατό καμπόσους αναρχικούς). Και βέβαια τη θεωρητική του ανεπάρκεια (αντί Μπουχάριν, …Μαΐλης!).
Πώς να ηγεμονεύσει και να το ακολουθήσει ο κόσμος, ακόμα κι όταν φτάσει κυριολεκτικά στο αμήν;
Τα λέμε
Φίλε λεφτ, είναι αργά, απόψε, και γενικώς. Αυτά που λέω στην αρχή στο case 2, ισχύουν ως κριτική και για το ΚΚΕ και με αυτή την έννοια συμφωνούμε στο συγκεκριμένο αυτό.
Από κει και πέρα, άλλο case εκτός από το 2 δεν φαίνεται στον ορίζοντα με στοιχειώδεις όρους στοιχειώδους σοβαρότητας. Από μεριάς μου, επειδή δεν είμαι τόσο σκληροτράχηλος, θα ασχοληθώ με το σκάψιμο στο χωράφι, ελπίζοντας να είναι καλύτερα από την ξενιτιά. Έτσι θα είμαι πιο κοντά όταν με το καλό θα κοκκινίσει το καρπούζι..Όταν (και αν) καλέσει ο Γκρίσα θα έρθω με τη τσουγκράνα, εγώ, ή ο εγγονός μου, όπως ο παππούς μου.
Οχι φιλε λεφτ να μη το κοψουμε ισοπαλια.Οχι απαραιτητα γιατι δε μου αρεσουν οι ισοπαλιες.Το αντιθετο μπορει να αποδειχθουν χρυσοφορες ιδιαιτερα σε εκτος εδρας ματς...
Λεω ομως οχι γιατι τελικα δεν ειναι ζητημα απευθυνσης.Αν ηταν αυτο υπαρχουν χιλιοι δυο αλλοι τροποι, δυσκολοι αλλα υπαρχουν.
Ειναι οτι ακριβως θεωρεις ακομα οτι το προβλημα ειναι το νομισματικο και αν θες αφου το πιστευεις καλως πραττεις (για μενα κακως) και το αναδεικνυεις στις συζητησεις που κανεις.
Αλλα ας παρουμε τη περιπτωση που οντως το προβλημα ειναι η απευθυνση.Ειναι πιστευω μεγαλο λαθος να προσπαθεις με ευκολιες να προσεγγισεις τον αλλο η εστω να ανοιξεις ενα διαυλο ειλικρινους επικοινωνιας.Καποτε ηταν πχ ευκολια να απευθυνεσαι σε ενα κοσμο λεγοντας του οτι ενταξει ρε φιλε πασοκ-νδ,νδ-πασοκ,δοκιμασε και κατι αλλο ...Σημερα ομως μπορεις να κανεις κουβεντα με τετοια η αναλογα επιχειρηματα;Και προσεξε ειναι διπλο το κακο γιατι αν δεν ειχες ξεμπερδεψει χθες με κατι τετοια σημερα που θα πας να ανοιξεις ουσιαστικη κουβεντα,τις καλυτερες προθεσεις να εχεις, μοιραια θα φανεις αναξιοπιστος.Ο αλλος δεν ειναι χαζος επειδη μπορει να εχει χαμηλο επιπεδο συνειδητοποιησης.Και εννοειται πως δε συμφωνω οτι οταν ο κοσμος φτανει στο αμην οπως λες ριζοσπαστικοποιειται απαραιτητα.
Αλλα τι σε εμποδιζει σημερα ν ανοιξεις κουβεντα σε πρωτη φαση ξεκινωντας απο το ατομικο προβλημα του συνομιλητη σου και στη πορεια να εμβαθυνεις.Να καταδειξεις ποιος καθοριζει τη ζωη του ,ποιος εχει πραγματικα την εξουσια,ποιος ο ρολος της ΕΕ κλπ.Και φυσικα αυτα οπως ειχε πει παλιοτερα η Αλεκα δεν θα τα λες αξιωματικα αλλα πρεπει να τον βοηθησεις μεσα απο τη συζητηση να θεωρησει οτι εγινε δικο του συμπερασμα. Ευκολο;Πολυ δυσκολο.Αλλα ειπαμε να ξεμπερδευουμε με τις ευκολιες.
Πικαπα
Μεγαλη ζητουμενο στην εποχη μας η διαθεση για ανιδιοτελη προσφορα για μια υποθεση που υπερβαινει το εγω του καθενος μας.
Αλλα τσαπα και πατατοχωραφο;;;Λιγο πολ ποτ μου κανει η φαση...Αγαπητε με τις σημερινες τεχνολογικες δυνατοτητες,τσαπα;
Αστειευομαι φυσικα καταλαβαινω οτι μιλας σχηματικα αν και ο λεγομενος πρωτογενης τομεας χρειαζεται χερια οπωσδηποτε.
Γκρίσα έχω ένα σκαπτικό τετράχρονο, που δεν καίει λάδια, Γαλλογιαπωνοκινέζικο. Το κυριότερο, μηχανή subaru, αρπάζει αμέσως και δεν σε αφήνει με τίποτε.
Τώρα, για το πρωτογενή τομέα, δεν μπορώ να πω εξ ιδίας, δεν ξέρω αν με το χαβά μου θα βγάλω κάποτε περισσότερα από τις βενζίνες και τα έξοδα. Αλλά ότι βλέπω από πρώτο χέρι συσχετιζόμενος, είναι αυτό ακριβώς που ήξερα πριν. Δηλαδή πρωτογενής παραγωγή χωρίς φιλική υποστηρικτική βιομηχανία για ύλες-μηχανήματα και επίσης για επεξεργασία-διάθεση, δεν βγαίνει πέρα. Μόνο το πολύ μεγάλο μέγεθος μπορεί να μείνει και όσοι καβαντζάρουν ακόμη καλές επιδοτήσεις.
Δεν είναι οι τράπεζες που θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση, διαφωνώ κάθετα με τον κενσυανισμό ΛΑΕ-λαπαβίτσα. Είναι ο σχεδιασμός της παραγωγής με αλληλουποστήριξη των κλάδων και μαζί η προωθημένη τεχνογνωσία. Οι φιλικές τράπεζες είναι μια χρηματο-οικονομική λεπτομέρεια, διαδικαστική και εργαλειακή, όχι όμως το προτεύον.
Είναι ο σχεδιασμός μάγκα μου!
Δυστυχώς, ακόμη και όσοι τα λένε αυτά, τα έχουν σαν υποσημείωση και αστερίσκο, ή το πολύ σαν τζόκερ, ενώ είναι το Α και το Ω. Αν όμως κάποιος το εννοεί στα σοβαρά, τότε το αναπτύσσει με σοβαρότερες εξειδικεύσεις και έχει και να επιδείξει και μαζικά επιτελεία που εργάζονται αναλόγως. Δεν τα βλέπω όμως. Όσο δεν τα βλέπω, το καρπούζι θα ωριμάζει ροζ.
Φίλε πικάπα,
Δύο παρατηρήσεις-υπενθυμίσεις:
α) Πολύ σωστά τα όσα γράφεις για την προετοιμασία που απαιτείται, τα άλματα της συνείδησης του κόσμου κατά τις επαναστατικές στιγμές που δεν εγγυώνται όμως τίποτε για τη μελλοντική πορεία κ.λπ. Όμως, μη σου διαφεύγει ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαστε στη φάση «να οργανωθούμε παιδιά» (να οργανωθούμε, όχι απλώς με την έννοια «τοπικές επιτροπές παντού», συνέδριο, δημοκρατική εκλογή οργάνων κ.λπ. –με αυτή την έννοια ασφαλώς και «να οργανωθούμε παιδιά»). Είμαστε στη φάση «να μαζευτούμε παιδιά» (να μαζέψουμε κόσμο γύρω μας).
β) Νομίζω ότι η στοιχειώδης ανάλυση δεν επιτρέπει να βάζουμε τον Λαφαζάνη και τους περί αυτόν στην ίδια ζυγαριά με Δραγασάκηδες, Μηλιούς και δεν συμμαζεύεται. Διότι η ζυγαριά, όχι απλώς θα γείρει προς τη μεριά Λαφαζάνη, αλλά θα σπάσει! Ως προς τις αυταπάτες (ή τις απάτες!) σχετικά με τη Νέα Ιερά Συμμαχία η πλευρά Λαφαζάνη έχει το βάρος ογκόλιθου σε σχέση με τα γραμμάρια των φελλών με τους οποίους την έβαλες μαζί. Να μη τα ισοπεδώνουμε όλα. Η στρατηγική εκτίμηση της Αριστερής Πλατφόρμας επιβεβαιώθηκε απολύτως, άλλο αν στο παιχνίδι τής τακτικής απέναντι στην πλειοψηφία χάσανε και τα σώβρακά τους…
Τα λέμε
Ρε φίλε Гриша, ώρες-ώρες πραγματικά απελπίζομαι μ’ εσάς και μου έρχεται να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο! Δεν είναι φίλε μου ότι δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα και νομίζω ότι είναι το νομισματικό. Πόσο πιο νιανιά να τα γράψω από όσο το έκανα στο σχόλιό μου προς τον πικάπα που αντέγραψα και για σένα;
Η πολιτική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την επανάληψη ή την υπνοπαιδεία. Δεν θέλει, ρε παιδί μου ο άλλος, ο πολύς ο κόσμος εννοώ, να ακούσει περί εξόδου από την ΕΕ. Δεν θέλει. Τρελαίνεται! Παθαίνει πανικούς, κοκαλώνουν τα δάχτυλά του και ανεβάζει σφύξεις! Κι έτσι, κλείνει τα αυτιά του, όπως κλείνω κι εγώ τα μάτια μου σε αντικαπνιστικές εικόνες με σημεία και τέρατα για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος (καπνίζω). Τι κάνεις εκεί; Αφήνεις το θέμα στα pending και κάνεις παιχνίδι στο ζήτημα που έχει αρχίσει να το σκέφτεται («ρε μπας και πρέπει να την κάνουμε από το ευρώ με πλάγια πηδηματάκια;»). Το άλλο που μπορείς να κάνεις είναι αυτό που κάνετε εσείς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το οποίο πού καταλήγει; Σε μία ωραιότατη τρύπα στο νερό! Ως πότε; Ως τον αιώνα τών αιώνων; Βάλτε τουλάχιστον ένα deadline!... Αλλά πού.
Ήθελα να ’ξερα, αυτά δεν τα σκέπτεστε καθόλου; Δεν προβληματίζεστε; Τι να πω, ρε φίλε. Τι να πω…
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου