Συνέντευξη Γιάν(ν)η Βαρουφάκη: Ένα καραμπινάτο ψέμα, ένας ευσεβής πόθος εκπεφρασμένος ως βεβαιότητα και μια μειλίχια γλώσσα που την έφαγε η γάτα…

Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον και την αντίστοιχη προσοχή (επιπλέον και με τρεις μπύρες) τη χθεσινοβραδινή συνέντευξη του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη. Τα περισσότερα από όσα άκουσα, εγώ κι όλοι όσοι την είδαν, δεν «έπαιρναν φως» για πρώτη φορά –χώρια που, μερικά από αυτά, όπως ας πούμε οι πλερέζες που φόρεσε ο Τσίπρας για το 61,31% τού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, δεν περιμέναμε τον Βαρουφάκη για να τα μάθουμε. Ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω, εγώ σημείωσα τρία σημεία από το όλο σκηνικό, τα οποία και βάζω στην οθόνη:

Το καραμπινάτο ψέμα: Ισχυρίστηκε κάποια στιγμή ο Βαρουφάκης ότι στη συμφωνία τής 20ής   Φεβρουαρίου η ελληνική κυβέρνηση είχε πάρει ό,τι ήθελε σε σχέση με το 2^ο Μνημόνιο , το οποίο ήδη δέσμευε τη χώρα και το οποίο είχε δεσμευτεί «να σκίσει», αλλά, τέσσερις ημέρες μετά, στις 24 Φεβρουαρίου οι «εταίροι» πήραν πίσω τις υπογραφές τους εξαπατώντας αισχρά την ελληνική πλευρά. Με τα δικά του λόγια:

«[…] [0] κος. Ντάϊσελμπλουμπ ξεκάθαρα είχε προσυμφωνήσει με την κα. Μέρκελ ότι θα μας δώσει αυτό που ζητούσαμε. Ένα κοινό ανακοινωθέν του Eurogroup, στο οποίο να αναγνωρίζεται, να μην υπάρχει αναφορά στο Μνημόνιο, να αναγνωρίζεται ότι θα κριθεί η ελληνική κυβέρνηση από ένα κατάλογο μεταρρυθμίσεων που θα είναι αποτέλεσμα συγκερασμού. Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία της 20ής Φεβρουαρίου, η οποία αναιρέθηκε 4 μέρες μετά.»

Παραμερίζω την αφέλεια βλακεία(;) που συνιστά το να πέφτεις θύμα εξαπάτησης, όταν ξέρεις –ή θα έπρεπε να ξέρεις– ότι συνδιαλέγεσαι με φίδια και ύαινες, και πάω στο καραμπινάτο ψέμα, το οποίο, ο κ. Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης ξεδιάντροπα μας σερβίρει για να το φάμε, λες και είμαστε αναλφάβητοι ή διαθέτουμε IQ ραδικιού και μνήμη χρυσόψαρου: Η «μεγάλη επιτυχία τής 20ής Φεβρουαρίου» είναι αέρας κοπανιστός, που, υποκριτικά ή αληθώς,  υπάρχει μόνο στο κρανίο τού Βαρουφάκη. Διότι στη συμφωνία εκείνη –στη δεύτερη μόλις παράγραφο– συμπεριλαμβανόταν και το παρακάτω σημείο:

The Eurogroup notes, in the framework of the existing arrangement, the request from the Greek authorities for an extension of the Master Financial Assistance Facility Agreement (MFFA), which is underpinned by a set of commitments. The purpose of the extension is the successful completion of the review on the basis of the conditions in the current arrangement, making best use of the given flexibility which will be considered jointly with the Greek authorities and the institutions.

Το Γιούρογκρουπ σημειώνει, στο πλαίσιο της υπάρχουσας διευθέτησης, το αίτημα των ελληνικών αρχών για την παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων. Ο σκοπός της παράτασης αυτής είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της τρέχουσας διευθέτησης, με την καλύτερη δυνατή χρήση της δεδομένης ευελιξίας η οποία θα εξετασθεί από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς.

Ο ευσεβής πόθος που εκφράστηκε ως βεβαιότητα: Ότι η απειλή και μόνο τής μονομερούς αναδιάρθρωσης (= παραπομπή στις ελληνικές καλένδες) των ομολόγων τού ελληνικού δημοσίου ύψους 27 δισ. που κατείχε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα αρκούσε για να σαλπίσει η Μέρκελ γενική υποχώρηση μπροστά στην ελληνική επέλαση την κρίσιμη πρώτη εβδομάδα τού Ιουλίου, την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα και μετά την επιβολή των capital controls. Και η πολιτική, κύριε καθηγητά; Ο επιθετικός προσδιορισμός που μπαίνει μπροστά από τη λέξη οικονομία και καθορίζει τις εξελίξεις σε τελική ανάλυση; Αυτή η ίδια πολιτική που εσείς ο ίδιος έχετε αναγνωρίσει, και το επαναλαμβάνετε ακόμα και σε αυτή τη συνέντευξη, ότι βρισκόταν πίσω από την εμμονική βούληση της Νέας Ιεράς Συμμαχίας να ισοπεδώσει μία κυβέρνηση που τότε ακόμα (φαινόταν ότι) κρατούσε τα προσχήματα της αριστερής της ταυτότητας, έστω και με το ρίσκο μιας οικονομικής τρικυμίας σε «αχαρτογράφητα νερά»;

Από πού πηγάζει, αλήθεια, αυτή η βεβαιότητα του Βαρουφάκη ότι οι εταίροι θα πήγαιναν πάσο; Από πουθενά δεν πηγάζει! Για την ακρίβεια, δεν πηγάζει από κανένα πραγματολογικό δεδομένο, αλλά από κάπου αλλού. Από πού αλλού; Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια! Από τη δυσκολία του να παραδεχτεί, και πρώτα-πρώτα στον ευρώδουλο εαυτό του, ότι το Plan X, για να είναι ορθολογικά άρτιο και συνεπές με αυτό τούτο το ίδιο, έπρεπε να προβλέπει μέχρι και την ίδια του την αποτυχία και, συνεπώς, τη μετατροπή του σε Plan B (= έξοδος από τη ζώνη τού ευρώ). Κι αυτό είναι το σημείο στο οποίο ο «δεξιός ευρωπαϊσμός» τού Βαρουφάκη συναντιέται (με αγκαλιές και φιλιά) με τον «αριστερό ευρωπαϊσμό» τού Λάσκου, πι χι –ο οποίος, ακόμα και σήμερα, ισχυρίζεται σαν κολλημένο CD: «Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέτυχε. Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν εφαρμόστηκε.»!

Η μειλίχια γλώσσα που την έφαγε η γάτα: Η γλώσσα τού Αλέξη Παπαχελά. Ο οποίος, παραδόξως και κόντρα στην πεπατημένη που ακολουθούν από το 2010 και μετά όλοι οι δημοσιογράφοι που υπηρετούν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων να ρωτούν και να ξαναρωτούν ad nauseam  «κι αν σας πουν όχι;», προκειμένου να εκμαιεύσουν την απάντηση «ε, τότε, θα πάμε σε εθνικό νόμισμα» και ν’ αρχίσουν μετά να σκούζουν σαν γριές που τους έκλεψαν το πορτοφόλι, στη βεβαιότητα του Βαρουφάκη που περιέγραψα αμέσως πιο πάνω δεν αντέδρασε ούτε καν με ένα ανοιγοκλείσιμο του βλεφάρου του! Πόσο μάλλον να κάνει την επίμαχη ερώτηση: «Κι αν δεν έπιανε το κόλπο με την αναδιάρθρωση των ομολόγων τής ΕΚΤ, κύριε υπουργέ;».

Παράλειψη; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ο Παπαχελάς είναι αρκετά παλιά πουτάνα (με την πολιτική έννοια) της συστημικής δημοσιογραφίας για να ξεχάσει κάτι που το έχουν εμπεδώσει μέχρι και οι σεκιουριτάδες τού ΣΚΑΪ. Από την άλλη, δεν μπορώ και να καταλάβω τη σκοπιμότητα να προστατέψει τον Βαρουφάκη –αυτή είναι η μόνη εναλλακτική εξήγηση. Προστατεύοντας τον Βαρουφάκη, προστάτευε την κυβέρνηση, κάτι το οποίο, εξ ορισμού, είναι έξω από κάθε πρόθεση του ‘‘μαγαζιού’’ που υπηρετεί. Άρα;

Λέω να ρωτήσω τη γάτα που του έφαγε τη γλώσσα. Εκείνη, ίσως, να ξέρει! :-)