Ως υστερόγραφο στην προπροηγούμενη και προηγούμενη ανάρτηση, η φωτογραφία που όλοι έχετε δει, αφού κάνει το γύρο τού διαδικτύου, και το σημερινό σημείωμα.
Για να δει ο Ηλίας Ιωακείμογλου ότι ακόμα
και ένας ‘‘άγριος’’ θέλει να αισθάνεται μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων —και μάλιστα
θέλει και απολαμβάνει να εκφράζει αυτή την επιθυμία του, σηκώνοντας το σύμβολό της
κοινότητας. Μιας κοινότητας που δεν συμπίπτει με αυτήν από την οποία κατάγονται
οι γονείς του και που είναι πολύ ευρύτερη από την τάξη τού σχολείου του ή από
τον ποδοσφαιρικό ερασιτεχνικό σύλλογο της γειτονιάς του, ή —ακόμα και— από την κοινότητα
των εν Ελλάδι Νιγηριανών (από τη Νιγηρία κατάγεται ο γαντοφορεμένος Έλληνας
σημαιοφόρος τής φωτογραφίας), αλλά επεκτείνεται στη μεγάλη κλίμακα της κοινότητας
που ορίζεται από ένα έθνος-κράτος.
Και ακόμα, για να δουν οι ‘‘εραστές’’ τής
πολυπολιτισμικότητας —εκείνοι που σταύρωσαν τον Zizek όταν υποστήριξε πως (σε
ελεύθερη απόδοση) «πολλά όργανα μπορούν να παίζουν σε μια χώρα αλλά τον τόνο
πρέπει να τον δίνει το όργανο που κρατούν οι πιο πολλοί»—, ότι οι ίδιοι αυτοί
που ενσαρκώνουν την πολυπολιτισμικότητα μια χαρά τα πάνε με τον πλειοψηφικό πολιτισμό
τής χώρας στην οποία ζουν (σε αντίθεση με τους ίδιους που δεν αποκλείεται να
πουν: «Ορίστε ο κρυμμένος ρατσιστικός εθνικισμός τού νεοελληνικού κράτους: ο
μαθητής έπρεπε να κρατάει τη σημαία τής Νιγηρίας.»!
Τέλος, για να δει και να καταλάβει (μετά
από τέσσερα σχεδόν χρόνια!) αυτός, ο ένας από τους πιο ανόητους, δογματικούς
και εμμονικούς ανθρώπους που κυκλοφορούν στο ελληνικό διαδίκτυο, τι ακριβώς
εννοούσαμε όταν είχαμε κάνει λόγο για μαύρους Έλληνες και ίσως να ντραπεί για τα δύο
σχόλια που έχει αφήσει εκεί, κρύβοντας ακόμα και την ψευδώνυμη ιντερνετική
ταυτότητά του…
Στη
photo, ένας
μαύρος ωραίος σαν Έλληνας!
14 σχόλια:
το συγκεκριμένο παιδί δεν είναι του Αμαζονίου για να στέκει η σύγκριση .
ειναι ένα παιδί μεγαλωμένο ( φαντάζομαι ) στον αναπτυγμένο καπιταλισμό , με τις ιδεολογικές εγγραφές που αυτό συνεπάγεται .
το γεγονός ότι η φωτο είναι ωραία δεν ακυρώνει το ότι είναι ήττα το γεγονός ότι είναι ωραία , ο σκοπός πρέπει να είναι να είναι αυτονόητη , με την έννοια της αποδοχής και όχι του ... γαντοφορεμένου παραστάτη , που είναι άλλη κουβέντα .
επίσης η ήττα του ρατσισμού που συνιστά η φωτο δεν ακυρώνει την προβληματική για το έθνος και την ανάγκη αναδόμησης του απέναντι στην αποδόμηση και την αποδοχή του .
χτύπημα του ΗΙ ξέρεις ποιο είναι ?
να πεις ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να ψηφίσει τον Τσίπρα για πρόεδρο της Κομισσιόν .
γιατί όλες οι κουβέντες έξω από την πολιτική , είναι κουβέντα πολιτιστικής διαφοροποίησης .
" κάποιος σύντροφος "
Δες κι αυτό, αν δεν το έχεις δει. http://www.rednotebook.gr/details.php?id=10961.
Επιβεβαιώνεται η άποψή μου πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Βιάστηκα να γράψω το προηγούμενο και την πάτησα. Είδα το σχόλιό σου. Να είσαι καλά.
Φίλε eparistera,
Σε μένα απευθύνεσαι;
Τα λέμε
Ναι Left. Σε σένα. Ε ρε τι έχει τράβήξει ο δόλιος ο Αντερσον από διάφορους τύπους. Γι αυτό κι ο Νούτσος έχασε και την ευγένειά του και τον ακαδημαϊκό καθωσπρεπισμό στο "κόμβοι στη συζήτηση για το έθνος"
Γιατί ο Λακάν τι έχει τραβήξει, φίλε eparistera; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να γίνει κατανοητό από ορισμένους (ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε! ;-) ) ότι το φαντασιακό δεν είναι φανταστικό;
Τα λέμε
Πάλι παπάρες γράφετε!
Ποιός ισχυρίστηκε ότι το "έθνος" είναι μια "φαντασιακή" κατασκευή και δεν έχει υλική υπόσταση; Και ο ναζισμός της χρυσής αυγής τι είναι; είναι "φαντασιακός"; Μήπως έχει πιο "υλική" υπόσταση μεγαλύτερη από ότι έχει η αριστερά που υποστηρίζετε; Το ζήτημα δεν είναι αν έχει υλική υπόσταση ή όχι, αλλά πως λειτουργεί “υλικά” αυτή η κατασκευή. Και δεν έχετε πάρει τίποτα χαμπάρι απ' αυτό το ζήτημα...
Αυτά τα συμπεράσματα που βγάζετε από μια φωτογραφία είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά! Το ανέκδοτο με τον μπόμπο και την έκθεση που έγραφε για “το σκουλήκι το οποίο” κλπ, κλπ, την γνωρίζετε; Αυτό ακριβώς κάνετε... Που σας κατέβηκε ότι “θέλει να αισθάνεται μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων —και μάλιστα θέλει και απολαμβάνει να εκφράζει αυτή την επιθυμία του, σηκώνοντας το σύμβολό της κοινότητας”; Για το “σχολείο” ως Ιδεολογικό Μηχανισμό του Κράτους δεν έχετε ακούσει τίποτα;
Τα ελληνόπουλα που γεννήθηκαν στην Τασκένδη και σήκωναν την σοβιετική σημαία στις παρελάσεις, εκφράζανε την ίδια επιθυμία με τον Νιγηριανό μαθητή; Μήπως ήταν κρυμμένος “ρατσισμός” του σοβιετικού κράτους το γεγονός ότι στις σχολικές παρελάσεις κράταγαν και την “ελληνική σημαία” και μάθαιναν ελληνικά στο σχολείο τους;
Βέβαια, οι πολιτικοί πρόσφυγες είχαν αποκτήσει "σοβιετική" εθνική συνείδηση (από το ανύπαρκτο αυτό έθνος) και τα παιδιά τους που γεννήθηκαν στην προσφυγιά.
Μερικοί είχαν αποκτήσει αυτή την συνείδηση πριν γίνουν πολιτικοί πρόσφυγες και πριν φύγουν από την ελλάδα. Γιαυτό και το ελληνικό αντιδραστικό κράτος τους κατηγορούσε ότι έχουν άλλη πατρίδα και ότι είναι πράκτορες!
Φίλοι τής ΕΟΣ,
Έχετε μια κακή συνήθεια. Μπαίνετε ως ταύροι σε υαλοπωλείο (και μάλιστα πατώντας συχνά τη γραμμή που χωρίζει τη μαχητικότητα από τη μπρουτάλ αγένεια, καλή ώρα), ρίχνετε τη ρουκέτα σας και μετά εξαφανίζεστε, δεν μένετε στο διάλογο. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Γιατί ασφαλώς ενδέχεται να γράφουμε παπάρες, αυτό θεωρητικά δεν μπορεί να αποκλειστεί για κανέναν. Πρέπει όμως να αποδειχτεί. Και πώς θα αποδειχτεί όταν εξατμιζόσαστε στη συνέχεια; Βέβαια, αυτή η εξαέρωση οφείλεται στο ότι από τον αντίλογο που εισπράττετε αποδεικνύεται πως οι ρουκέτες σας είναι τζούφιες. Ε τότε, τι τις θέλετε; Γιατί δεν είσαστε πιο μετρημένοι στις αντιρρήσεις και διαφωνίες σας; Αν δεν μπορείτε να στηρίξετε τα συμπεράσματά σας, μήπως πρέπει να έχετε πιο κοντή γλώσσα; Δεν ξέρετε ότι όποιος βγάζει πολύ γλώσσα κινδυνεύει να τη δει να του κόβεται κατά ένα μέρος; Δείτε πώς συμβαίνει αυτό (και) με το τωρινό σας σχόλιο:
Κατ’ αρχήν: Βλέπω ότι κοτσάρετε εισαγωγικά στις λέξεις έθνος και φαντασιακή. Μπορείτε να μου πείτε τι ακριβώς σημαίνουν τα εισαγωγικά. Απλή αναπαραγωγική παράθεση όρων ή αμφισβήτησή τους; Αν κρίνω από τις α-εθνικές αντιλήψεις σας, σημαίνουν αμφισβήτηση. Αλλά μπερδεύομαι όταν βλέπω εισαγωγικά και στη λέξη φαντασιακή. Κι εδώ αμφισβήτηση; Τελικά, τη δέχεστε τη φαντασιακή διάσταση —αυτή που κατά τον Λακάν αποτελεί μία από τις τρεις τάξεις/καταστάσεις/στοιχεία (Φαντασιακό – Συμβολικό – Πραγματικό) που ‘‘τακτοποιούν’’ και δομούν το ανθρώπινο υποκείμενο— ή όχι;
Το αφήνω αυτό και πάω παρακάτω.
Ρωτάτε ρητορικά όλο τσαντίλα και βεβαιότητα: «Ποιός ισχυρίστηκε ότι το "έθνος" είναι μια "φαντασιακή" κατασκευή και δεν έχει υλική υπόσταση;».
Ως προς το δεύτερο σκέλος τής ερώτησης: Ουδείς είναι τόσο τρελός για να ισχυριστεί πως το έθνος (όπως και ο δήμος, η κοινότητα ή η ομάδα τού Παναθηναϊκού) δεν έχει υλική υπόσταση από τη στιγμή που περιγράφει και ορίζει ένα σύνολο ανθρώπων με κάποια κοινά στοιχεία.
Ως προς το πρώτο σκέλος της ερώτησής σας όμως, σας έχω πολύ μα πολύ κακά νέα! Ποιος ισχυρίστηκε ότι «το "έθνος" είναι μια "φαντασιακή" κατασκευή»;;; Μα ό ίδιος ο Μπένεντικτ Άντερσον, αυτός που εισήγαγε τον όρο Φαντασιακές Κοινότητες στο (περίπου) ομώνυμο βιβλίο του Imagined Communities!!! Πάρτε και το σχετικό απόσπασμα (που ευτυχώς το βρήκα έτοιμο στο διαδίκτυο και δεν ξεχεριάστηκα για χάρη σας). Διαβάστε, λοιπόν, προσπαθήστε να το ‘‘διαβάσετε’’ σωστά, να το κατανοήσετε, μ’ άλλα λόγια, και δείτε με τα ίδια σας τα ματάκια ποιος είναι αυτός που «πάλι παπάρες γράφει»:
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
[...] Με ένα ανθρωπολογικό πνεύμα, επομένως, προτείνω τον ακόλουθο ορισμό του έθνους: αποτελεί μια ανθρώπινη κοινότητα που φαντάζεται τον εαυτό της ως πολιτική κοινότητα, εγγενώς οριοθετημένη και ταυτόχρονα κυρίαρχη.
Αποτελεί κοινότητα σε φαντασιακό επίπεδο επειδή κανένα μέλος, ακόμα και του μικρότερου έθνους, δε θα γνωρίσει ποτέ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα μέλη ούτε καν θ’ ακούσει γι’ αυτά, όμως ο καθένας έχει την αίσθηση του συνανήκειν. Ο Ρενάν αναφέρθηκε σ’ αυτή τη φαντασιακή λειτουργία όταν έγραψε με κάποιο σκαρκασμό ότι: «Η πεμπτουσία του έθνους βρίσκεται στo ότι τα μέλη του έχουν πολλά κοινά καθώς και στο ότι έχουν ξεχάσει πολλά». Με κάπως οξύ τόνο ο Γκέλνερ διατυπώνει μια παρόμοια άποψη όταν αποφαίνεται ότι «ο εθνικισμός δε σημαίνει ότι τα έθνη αφυπνίζονται στην αυτοσυνειδησία: επινοεί έθνη εκεί που δεν υπάρχουν». Το μειονέκτημα αυτής της διατύπωσης, όμως, έγκειται στο ότι ο Γκέλνερ είναι τόσο ανυπόμονος να δείξει ότι ο εθνικισμός ενδύεται ψευδή προσχήματα, ώστε εξομοιώνει την “επινόηση” με τη “χάλκευση” και την “πλαστότητα” με τη “φαντασιακή σύλληψη” και τη “δημιουργία”. Μ’ αυτόν τον τρόπο υπονοεί ότι υπάρχουν “αληθινές” κοινότητες που πλεονεκτούν σε σχέση με το έθνος. Στην πραγματικότητα, κάθε κοινότητα που είναι μεγαλύτερη από ένα χωριό όπου οι άνθρωποι έχουν προσωπική επαφή (και ίσως ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση) είναι φαντασιακή. Οι κοινότητες δε διακρίνονται μεταξύ τους από την πλαστότητα/ γνησιότητά τους, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνονται με τη φαντασία. Οι κάτοικοι της Ιάβας ανέκαθεν γνώριζαν ότι είναι συνδεδεμένοι με ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ, αλλά αυτούς τους δεσμούς τους είχαν συλλάβει με τη φαντασία τους μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο – ως συγγενικά και πελατειακά δίκτυα τα οποία ήταν δυνατόν να επεκταθούν απεριόριστα. Μέχρι πολύ πρόσφατα στη γλώσσα της Ιάβας δεν υπήρχε λέξη που να αποδίδει την αφηρημένη έννοια “κοινωνία”. Μπορεί σήμερα να θεωρούμε τη γαλλική αριστοκρατία του ancien régime ως τάξη, είναι όμως σίγουρο ότι έγινε αντιληπτή μ’ αυτόν τον τρόπο πάρα πολύ πρόσφατα. Στην ερώτηση “ποιός είναι ο Comte X;” η φυσιολογική απάντηση δεν θα ήταν “ένα μέλος της αριστοκρατίας”, αλλά “ο άρχοντας του Υ”, “ο θείος του Baronne de Y”, ή “κάποιος προστατευόμενος του Duc de Z”.
Το έθνος συλλαμβάνεται με τη φαντασία ως οριοθετημένο, γιατί ακόμα και το μεγαλύτερο από αυτά, που περιλαμβάνει ίσως και ένα δισεκατομμύριο ανθρώπινες ζωές, έχει καθορισμένα, έστα κι αν είναι ελαστικά, σύνορα, πέρα από τα οποία βρίσκονται άλλα έθνη. Κανένα έθνος δε φαντάζεται τον εαυτό του να ταυτίζεται με την ανθρωπότητα. Ούτε και οι πλέον μεσσιανικοί εθνικιστές δεν ονειρεύονται ότι κάποια μέρα όλα τα μέλη της ανθρωπότητας θα συνενωθούν με το έθνος τους, όπως, σε ορισμένες εποχές, ονειρεύονταν οι χριστιανοί μια χριστιανική οικουμένη.
Συλλαμβάνεται με τη φαντασία ως κυρίαρχο γιατί η έννοια έθνος γεννήθηκε σε μια εποχή κατά την οποία ο Διαφωτισμός και η Επανάσταση κατέστρεψαν τη νομιμότητα της ιεραρχικά οργανωμένης ελέω Θεού μοναρχίας. Ωριμάζοντας σ’ ένα στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας, κατά το οποίο ακόμα και οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί κάθε οικουμενικής θρησκείας βρίσκονται αναπόφευκτα αντιμέτωποι με τον υπαρκτό πλουραλισμό αυτών των θρησκειών και την αναντιστοιχία μεταξύ των οντολογικών επαγγελιών κάθε πίστης και της εδαφικής έκτασης, τα έθνη ονειρεύονται άμεσα την ελευθερία τους, έστω και υπό την αιγίδα του Θεού. Εγγύηση και έμβλημα αυτής της ελευθερίας είναι το κυρίαρχο κράτος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τέλος, συλλαμβάνεται με τη φαντασία ως κοινότητα, επειδή ανεξάρτητα από την ουσιαστική ανισότητα και εκμετάλλευση που κυριαρχεί σε κάθε κοινότητα, το έθνος νοείται πάντα ως μια βαθιά οριζόντια συντροφική σχέση. Σε τελευταία ανάλυση, είναι αυτό το αίσθημα της αδελφότητας που δίνει τη δυνατότητα σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους, τους τελευταίους δύο αιώνες, όχι τόσο να σκοτώνουν, όσο να είναι πρόθυμοι να δίνουν τη ζωή τους για τόσο περιορισμένες φαντασιώσεις.
Αυτοί οι θάνατοι, μας φέρνουν απότομα αντιμέτωπους με το κεντρικό πρόβλημα που θέτει ο εθνικισμός: για ποιό λόγο οι συρρικνωμένες φαντασιώσεις της πρόσφατης ιστορίας (με διάρκεια μόλις μεγαλύτερη από δύο αιώνες) προκαλούν τέτοιες κολοσσιαίες θυσίες; Πιστεύω ότι η αρχή μιας απάντησης βρίσκεται στις πολιτισμικές ρίζες του εθνικισμού. [...]
*****
Αφού ξεμπερδέψαμε μ’ αυτό το ζήτημα, συνεχίζω.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι γράφετε:
«Που σας κατέβηκε ότι ‘‘θέλει να αισθάνεται μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων —και μάλιστα θέλει και απολαμβάνει να εκφράζει αυτή την επιθυμία του, σηκώνοντας το σύμβολό της κοινότητας’’;
Κι όμως, αυτό γράφετε! «Που μας κατέβηκε;»! Ωραία λοιπόν. Να μερικές απαντήσεις:
Μας κατέβηκε όταν θυμηθήκαμε ότι οι άνθρωποι, κατά συντριπτική, συντριπτικότατη πλειοψηφία, είναι κοινωνικά ζώα.
Μας κατέβηκε όταν θυμηθήκαμε ότι οι άνθρωποι, πάλι κατά συντριπτική, συντριπτικότατη πλειοψηφία, προτιμούν να αισθάνονται ισότιμα μέλη τής κοινωνίας στην οποία ζουν, παρά απόβλητοι και αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Και μας κατέβηκε όταν θυμηθήκαμε ότι οι άνθρωποι, επίσης κατά συντριπτική, συντριπτικότατη πλειοψηφία, κατανοούν ενστικτωδώς ότι αυτή η επιθυμητή αποδοχή τής κοινωνίας διευκολύνεται και επιταχύνεται σε μεγάλο βαθμό αν δείξουν κι αυτοί ότι επιθυμούν να είναι ισότιμα μέλη της.
Στο βαθμό που τα παραπάνω καλλιεργούνται από τους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς τού Κράτους, that's fine with me!
Τέλος, για την αναφορά σας στην περίπτωση των πολιτικών προσφύγων τού ελληνικού εμφυλίου:
Παρ’ όλο που «τα ελληνόπουλα που γεννήθηκαν στην Τασκένδη» μεγάλωσαν με την αίσθηση τού προσωρινού τόπου διαμονής («κάποτε θα γυρίσουμε στην πατρίδα, παιδί μου»), ναι, όταν σήκωναν τη σοβιετική σημαία και όσο ζούσαν εκεί, εκφράζανε την ίδια επιθυμία με τον πιτσιρικά τής φωτογραφίας.
Ρωτάτε: «Μήπως ήταν κρυμμένος “ρατσισμός” του σοβιετικού κράτους το γεγονός ότι στις σχολικές παρελάσεις κράταγαν και την “ελληνική σημαία” και μάθαιναν ελληνικά στο σχολείο τους;»
Πάλι βγάζετε ένα πρόβλημα με τα εισαγωγικά (δηλαδή με τις έννοιες), αλλά ας μη το κάνω πάλι θέμα. Επί τού ερωτήματος:
Δεν ξέρω ποιες σχολικές παρελάσεις εννοείτε. Τις παρελάσεις στα σχολεία τών περιοχών που εγκαταστάθηκαν οι πολιτικοί πρόσφυγες; Πώς ήταν δυνατό να μην υπάρχουν ελληνικές σημαίες σε σχολεία που τα ελληνόπουλα αποτελούσαν ένα σημαντικό ποσοστό τών μαθητών —αν όχι την πλειοψηφία; Κι έπειτα, όπως θα έλεγε κι ο Λάσκος με τον Μηλιό: μήπως αυτό δεν είναι ένα ακόμα δείγμα τού εθνικισμού που είχε διαβρώσει το ελληνικό (και σοβιετικό) κομμουνιστικό κίνημα; ;-) :-) Αν πάλι εννοείτε ότι στην ΕΣΣΔ υπήρχε ο θεσμός τών μαθητικών παρελάσεων όπως έχει θεσμοθετηθεί από το ελληνικό κράτος (ή στην υποθετική περίπτωση που υπήρχε) και έχετε την εντύπωση ότι ο έλληνας σημαιοφόρος, ως καλύτερος μαθητής, κράταγε την ελληνική κι όχι τη σοβιετική σημαία, τότε…
…Τότε, προφανώς, έχετε την εντύπωση ότι η ΕΣΣΔ δεν είχε πρώτη και καλύτερη μία σημαία! —σε αντιστοιχία με την άλλη εντύπωση, που επίσης φαίνεται να έχετε, ότι τα ρωσικά δεν ήταν η επικρατούσα και κυρίαρχη γλώσσα! Ας γελάσω!...
Τα λέμε
Φίλε σοβιετικέ πατριώτη,
Από πού κι ως πού «ανύπαρκτο σοβιετικό έθνος»; Σύμφωνα με τον ορισμό τού έθνους που έδωσε ο Στάλιν δεν ήταν καθόλου ανύπαρκτο! Μήπως σε μπερδεύει κι εσένα το «εθνικό ζήτημα»; Ξεκίνα από την ιδέα ότι η επικρατούσα και κυρίαρχη νοηματοδότηση της λέξης έθνος, καθώς και τα συμφραζόμενα και υπονοούμενα που εμπεριέχει, δεν είναι παρά η ερμηνεία τών επι-κρατούντων…
Τα λέμε
Μια σύντομη απάντηση:
Για τον ορισμό του έθνους:
[...] Με ένα ανθρωπολογικό πνεύμα, επομένως, προτείνω τον ακόλουθο ορισμό του έθνους: αποτελεί μια ανθρώπινη κοινότητα που φαντάζεται τον εαυτό της ως πολιτική κοινότητα, εγγενώς οριοθετημένη και ταυτόχρονα κυρίαρχη.
- Από που προκύπτει ότι:
1.φαντάζεται τον εαυτό της ως πολιτική κοινότητα; Κοινότητα ναι, αλλά γιατί μόνον πολιτική ή κυρίαρχα πολιτική και όχι πολιτισμική κλπ,κλπ;
2. Γιατί εγγενώς οριοθετημένη; Αυτή το εγγενώς που εντοπίζεται; στο αίμα; στο DNA; σε ποιό θεό πιστεύουν; Μήπως η οριοθέτηση δεν είναι "εγγενής" αλλά προέρχεται από το "κράτος", δηλαδή είναι εγγενής τελικά στο "έθνος-κράτος";
3. Το "κυρίαρχη" σε τη αναφέρεται; Δηλώνει ότι στο εσωτερικό του "έθνους" υπάρχουν και αποκλίσεις 'αντεθνικές" πάνω στις οποίες ασκείται αυτή η κυριαρχία; Και ποιές είναι αυτές; Μήπως αυτή η "κυριαρχία" αφορά την κυριαρχία του "κράτους"; Και τότε μήπως θα πρέπει να μιλάμε για "κράτη - έθνη" που είναι μια άλλη έννοια και αφορά τους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς, σαφώς διακριτή από την έννοια του "έθνους" στους προκαπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς; Μήπως δηλαδή είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα το "έθνος" ή τα "έθνη" για την αρχαία Ελλάδα από το νεοελληνικό "κράτος - έθνος";
ΥΓ. Τα εισαγωγικά σε κάποιες λέξεις αναφέρονται σε αντιρρήσεις ή ασάφειες σε σχέση με τους ορισμούς τους.
Φίλοι τής ΕΟΣ,
Απαντώ όπως τα καταλαβαίνω εγώ. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να συμπίπτουν οι απαντήσεις μου με αυτές που θα έδινε ο Άντερσον.
1. Γιατί πολιτική κοινότητα;
Γιατί η προφανώς εκάστοτε πολιτισμική κοινότητα (Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι κ.λπ.) έχει ολοκληρωθεί μέσα από θεσμούς που τη συγκροτούν και ως πολιτικό σώμα που ασκεί κυριαρχία μέσα από θεσμισμένες διαδικασίες, π.χ. εκλογές, αντιπροσωπεύσεις, κ.λπ.
2. Γιατί εγγενώς οριοθετημένη;
Γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι μεγάλες κοινότητες ανθρώπων που απαιτούν την ανεξάρτητη άσκηση κυριαρχίας σε ένα συγκεκριμένο χώρο στηρίζουν τις απαιτήσεις τους, ανατρέχοντας στο ιστορικό παρελθόν. Π.χ. Κούρδοι, Βάσκοι, Εβραίοι. Έτσι προκύπτει και ό όρος «φυσικά σύνορα» που χρησιμοποιείται συχνότατα.
3. Εδώ βάζετε πολλά, δεν μπορώ να διαλέξω ένα)
Η κυριαρχία αναφέρεται σε έναν καθορισμένο χώρο, βέβαια. Και ασφαλώς υποδηλώνει τον έλεγχο αυτών που δεν εντάσσονται στη συγκεκριμένη εθνική κοινότητα, αλλά βρίσκονται στο έδαφός της. Κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στο τσαρδί σας. Πολλοί βρίσκονται εκεί. Κυρίαρχη όμως είναι η δική σας ομάδα. Στο έδαφος που λέγεται enosy.blogspot.gr εσείς ασκείτε την κυριαρχία και δεν τη μοιράζεστε μ’ εμάς, λόγου χάρη.
Η λαϊκή κυριαρχία ασκείται μέσω κάποιας κεντρικής εξουσίας. Σε εθνικό επίπεδο ασφαλώς και αυτή είναι το κράτος. Αυτονόητο. Ακόμα και στην Κομμούνα τού Παρισιού (για να μη μπλέξουμε με τους μπολσεβίκους που δεν τους πολυγουστάρετε…) υπήρχε κάποιο κράτος (εξουσία).
Όχι δεν είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα το "έθνος" ή τα "έθνη" για την αρχαία Ελλάδα από το νεοελληνικό "κράτος - έθνος". Συνήθως, αναφερόμαστε σε πόλεις-κράτη για την αρχαία εποχή. Πόλεις κράτη, έθνη-κράτη. Δεν είναι σαφές ότι η διαφορά εδώ είναι διαφορά κλίμακας; Πώς λοιπόν είναι κάτι εντελώς διαφορετικό; Είναι σαν να λες ότι ένα μεγάλο κοπάδι συγκεκριμένων ζώων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από μια μικρή αγέλη τους.
Για τα εισαγωγικά. Προκύπτει μπέρδεμα από την αδιάκριτη χρήση που τους κάνετε. Γιατί βάζετε εισαγωγικά για να παραθέσετε μία φράση τού Νέγκρι, λόγου χάρη, αλλά βάζετε τα ίδια εισαγωγικά όταν γράφετε ‘‘έθνος’’, θέλοντας να δηλώσετε αντίρρηση ή προβληματισμό για την ασάφεια του όρου. Προτείνω να κάνετε ό,τι κάνω κι εγώ:
Εισαγωγικά («ΧΨΩ ») για την πρώτη χρήση, διπλή απόστροφο (‘‘ΧΨΩ’’) για τη δεύτερη.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου