Έχει ο Αλέκος Αλαβάνος την «παραμικρή γαμημένη ιδέα»* για αυτούς που διαχειρίζονται την ιστοσελίδα τού Σχεδίου Β; Ή μήπως, αντίθετα, έχει μία «εξαιρετικά γαμημένη ιδέα»** για την ελεύθερη διακίνηση ιδεολογικοπολιτικών απόψεων;

* © Ζοζέ ντε Σόουζα Σαραμάγκο

** © Left G700

 

Το πρώτο πράγμα που έκανα, μόλις ανέβασα τη μοναδική ανάρτηση της Παρασκευής που μας πέρασε, ήταν να ποστάρω ένα σχόλιο στο άρθρο με τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ιστοσελίδα τού Σχεδίου Β. «Σχόλιο» είναι ένας πολύ κολακευτικός χαρακτηρισμός που δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ο τίτλος (με link) τής ανάρτησης. Δηλαδή ακριβώς αυτό: Μια ερώτηση στον Αλέκο Αλαβάνο: Και το Plan B, κύριε; Ο λόγος που έστειλα το σχόλιο δεν ήταν, βέβαια, για να επιχειρήσω να ‘‘σύρω’’ τον Αλέκο Αλαβάνο σε διάλογο στο blog μας, ούτε, ακόμα, για να εκμαιεύσω κάποιο απαντητικό του σχόλιο κάτω από το δικό μου. Το έκανα, διότι, πρώτον, το θεώρησα δεοντολογική υποχρέωση εκ μέρους μας και, δεύτερον, με την ελπίδα ότι σε κάποιο άλλο άρθρο άποψης, όχι υποχρεωτικά τού Αλαβάνου, αλλά οπωσδήποτε στελέχους τού Σχεδίου Β, θα μπορούσε να δοθεί μια κάποια απάντηση, έστω και ‘‘διπλωματική’’ στο (εύλογο) ερώτημα που είχαμε υποβάλει στον επί κεφαλής τού συγκεκριμένου πολιτικού φορέα. (Εντάξει, με τσακώσατε! Υπάρχει κι ένας τρίτος λόγος: να διαβαστεί η ανάρτησή μας από κάποιους οπαδούς τού Σχεδίου Β. Μεγάλο έγκλημα;)

 

Αφού ολοκλήρωσα τη σχετική διαδικασία, πάτησα το publish, για να δω τη σχετική ειδοποίηση που εμφανίζεται σε ιστοσελίδες με προέλεγχο των σχολίων (moderation): «το σχόλιό σας έχει αποθηκευτεί και θα εμφανιστεί μόλις ολοκληρωθεί ο έλεγχος» –ή κάτι παρόμοιο, δεν θυμάμαι ακριβώς τη φράση. Το γεγονός δεν με εξέπληξε. Ήξερα από προηγούμενες εμπειρίες στο ιστολόγιο του Σχεδίου Β, ότι έχουν υιοθετήσει τη συγκεκριμένη τακτική στο σχολιασμό –όπως και πολλά άλλα πολιτικά «επίσημα» sites άλλωστε.

Αν και ομολογώ ότι μέσα στο Παρασκευοσαββατοκύριακο έριξα δυο-τρεις ματιές για να δω αν είχε δημοσιευτεί το σχόλιό μου, από την άλλη, δεν έδινα και πολλές πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Ξέρω ότι η ομάδα τού Σχεδίου Β είναι ολιγομελής και πιθανότατα βεβαιότατα η διαχείριση της ιστοσελίδας τους θα διεκπεραιώνεται  σε εθελοντική βάση. Κι όταν δικαιούνται πενθήμερη εργασία πολλοί (όχι και τόσο πολλοί πια…) εργαζόμενοι επί μισθώ, να μη δικαιούνται κάτι ανάλογο οι πολιτικοί εθελοντές; Έτσι λοιπόν, περίμενα το απόγευμα της σημερινής μέρας, για να δω το ‘‘σχολιάκι’’ μου δημοσιευμένο.

Κατά πώς φαίνεται, θα περιμένω πολύ ακόμα. Και δεν είναι επειδή ο εθελοντής διαχειριστής υπηρεσίας έκανε κοπάνα: υπάρχει δημοσιευμένο (τουλάχιστον) ένα άρθρο με σημερινή ημερομηνία.

Ομολογώ, η (δυσάρεστη) έκπληξή μου είναι πολύ μεγάλη. Το κείμενό μας ήταν καθ’ όλα ευπρεπές και politically correct, σύμφωνα με τις απαιτήσεις ακόμα και των πιο συντηρικούρων αριστερών, και εξέπεμπε μία ολοφάνερα θετική διάθεση για τον Αλαβάνο από τη μεριά μας. Επιπλέον, όπως ήδη είπα, η απορία μας ήταν απολύτως εύλογη –την έχει συμμεριστεί εξ άλλου ήδη ένας σοβαρός αναγνώστης μας και σχολιαστής. Και, για να τα λέμε όλα, έχω και τη φρικτή υποψία πως το ερώτημα που θέσαμε στον Αλέκο Αλαβάνο δεν αποτελεί και καμιά απόδειξη σοφίας για την οποία δικαιούμαστε να κοκορευόμαστε. Νομίζω πως και παιδιά τού Λυκείου Γυμνασίου να διάβαζαν τη συγκεκριμένη συνέντευξή του, θα τον ρωτούσαν ό,τι τον ρωτήσαμε κι εμείς…

Αυτάαα… ;-) :-)

 

 

Ενημέρωση

 

Επειδή εσχάτως αυξήθηκε ο αριθμός τών σχολίων, σε σημείο που το τελευταίο από τα 20 πιο πρόσφατα εμφανιζόμενα στη δεξιά στήλη να είναι πιο φρέσκο κι από 24 ωρών, κρίνω σκόπιμο να αυξήσω τον αριθμό τους σε 25 (ο μάξιμουμ δυνατός αριθμός για τον κώδικα που έχω εγκαταστήσει εγώ). Έτσι, διευκολύνονται λίγο περισσότερο οι σχολιαστές (ιδιαίτερα οι ξεχασιάρηδες, που δεν θα είναι υποχρεωμένοι να δένουν με κλωστή το δάχτυλό τους τόσο συχνά), αφού θα μειωθούν κάπως οι περιπτώσεις που είναι αναγκασμένοι να ψάχνουν στις προηγούμενες αναρτήσεις, προκειμένου να ενημερωθούν για τις εξελισσόμενες συζητήσεις ή/και να πάρουν μέρος σε αυτές.

 

 

Συχνά, όπως συμβαίνει και με άλλες επιβλαβείς επιδράσεις, ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τον αριστερισμό αποτελεσματικά είναι να παραχωρεί το βήμα σε εκπροσώπους του για να εκτεθούν. Elementary, our dear comrades!

Η αριστερή πολιτική θέση και ταυτότητα του παρόντος ιστολογίου –αλλά και ο ρόλος του– έχουν αμφισβητηθεί, από τη στιγμή τής ύπαρξής του μέχρι σήμερα, σε τρεις περιπτώσεις (περιορίζομαι μόνο στις σοβαρές: αυτές που είχαν διάρκεια, αυτές στις οποίες προηγήθηκε της αμφισβήτησης διαδικτυακή διαλογική σχέση με τους αμφισβητίες και αυτές που μου έπρηξαν το συκώτι).

Στην πρώτη περίπτωση είχαμε να κάνουμε με κάποιον (οιονεί) αριστερό τής πολυπληθούς τάσης ΑΣA (Ακραία Συγχυτική Αριστερά –© Left G700) ο οποίος μάς κατήγγειλε κάποια στιγμή ως …Μανιαδάκια!  Δεν χρειάζονται να σας πω πολλά για δαύτον. Αρκεί να σας πληροφορήσω ότι στο περσινό δημοψήφισμα διέκοψε την ενασχόλησή του με (γενικά και πολιτικά) ψυχαναλυτικά  ζητήματα και την ερωτική κυρίως ποίηση, θέματα με τα οποία ασχολείται τα τελευταία δύο-τρία χρόνια στο blog του, για να δηλώσει μέσω αναδημοσίευσης σχετικού άρθρου την υποστήριξή του στο «ΝΑΙ». Κοντολογίς, μιλάμε δηλαδή για έναν από τους «μένουμε Ευρώπη για να μην  έρθουν οι μπολσεβίκοι και μας γυρίσουν στο ρούβλι στη δραχμή».

Η δεύτερη περίπτωση, στην οποία κατηγορηθήκαμε ανοιχτά ως φασίστες, δεν πιάνεται. Εννοώ ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως κατηγορηθήκαμε ειδικά εμείς ως φασίστες. Ο συγκεκριμένος κατήγορος εγκαλεί συλλήβδην όλο το φάσμα τής υπαρκτής πολιτικής Αριστεράς ως φασιστικό.

Ερχόμαστε στην τρίτη περίπτωση που είναι και το θέμα αυτής τής ανάρτησης.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιον αναγνώστη και σχολιαστή που σουλατσάρει στο τσαρδί μας επί τρία περίπου χρόνια. Αρχικά μάς αγάπησε, μετά από λίγο ξενέρωσε, για να καταλήξει μετά από άλλο λίγο να αμφιβάλει για το αν είμαστε από την εδώ μεριά, την αριστερή, ή την …απέναντι! Επιπλέον, αποδείχθηκε ένα στραβόξυλο ολκής, κακόπιστος μέχρι αηδίας και στρεψόδικος τόσο που να κόβεις φλέβες. Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν ένας καραμπινάτος αριστεριστής. Ερχόντουσαν στιγμές που έλεγες: «Δεν μπορεί! Γι’ αυτόν έγραψε ο Λένιν τον αριστερισμό! Τόσο μπροστά έβλεπε ο μεγάλος!»

Να μην τα πολυλογώ, οι σχέσεις μας πέρασαν από 40 κύματα. Του έδειξα την έξοδο από εδώ δύο (τουλάχιστον) φορές, επανερχόταν μετά από κάποιο διάστημα, έλεγα ότι είχε βάλει μυαλό, έβγαινα λάθος, και πάλι από την αρχή. Στην τελευταία πλαγιομετωπική που είχαμε, δήλωσε  παραίτηση, αποχώρηση δηλαδή από το blog, καλώντας και όσους σχολιάζουν εδώ να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Του δήλωσα κι εγώ ότι η παραίτησή του έγινε αποδεκτή και έβαλα το φάκελό του στο αρχείο οριστικά.

Τώρα, όπως θα δείτε, επανήλθε. Δεν του διέγραψα το σχόλιο διότι θεώρησα πως είναι ένα σχόλιο-θησαυρός, για τον πόλεμο εναντίον τού αριστερισμού. Το έγραψε όταν διάβασε τις πρόσφατες αναρτήσεις μας σχετικά με την προσφυγική κρίση (μία, δύο, τρεις, τέσσερις) και, προφανώς, του γύρισαν τα μάτια ανάποδα όπως συνέβη με αυτό το κοριτσάκι. Είναι το εξής:

κάποιος σύντροφος είπε...

Μου αρέσει που συνεχίζετε και μιλάτε με έναν "αριστερό" που συμφώνησε με την νατοποίηση του Αιγαίου, και που λέει ανερυθρίαστα πως θέλει το ΝΑΤΟ να γίνει κυματοθραύστης για τους μετανάστες και πρόσφυγες, για τα μωρά παιδιά που πάνε από την Αθήνα στην Μακεδονία με τα πόδια, και την ίδια ώρα να καταργήσει κάθε κυριαρχικό δικαίωμα στο Αιγαίο, να είναι σε επίκαιρη θέση για την επέμβαση του σε κάθε απόπειρα απελευθέρωσης του λαού από τα ευρωατλαντικά νεοφιλελευθερα δεσμά και να είναι σε επίκαιρες θέσεις εναντίον της Ρωσίας, εναντίον δηλ του πόλου του ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που τα συμφέροντα και η παρέμβαση του τείνουν στην σταθεροποίηση της διεθνούς κατάστασης και με αυτή την έννοια είναι σαφώς σύμμαχος για μια χώρα σαν την Ελλάδα που πρέπει να επιχειρήσει να αποδεσμευτεί από τα δεσμά της.

ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΤΕ [σ.σ.: Τοπική Επιτροπή] ΤΗΣ ΛΑΕ, ΠΕΤΑΧΤΕ ΤΟΝ ΕΞΩ

"κάποιος σύντροφος"

Τι έχουμε εδώ; Έχουμε όλη τη στερεοτυπική, δογματική, κοντόφθαλμη και γενικά νεκρωμένη σκέψη τού αριστερισμού! Plus άφθονη διαστρεβλωτική κακοπιστία. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός δηλαδή συστατικών που επιτρέπουν στο σύντροφο να με τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και να με μαγειρέψει στο φούρνο με κρεμμυδάκια. Έτσι νομίζει!

Όπως όλοι οι αριστεριστές, από καταβολής τού νεότερου εργατικού και αριστερού κινήματος, είναι πασιφανές ότι ο φίλος μας αγνοεί την έννοια του συμβιβασμού. Κι όταν τη σκέφτεται, τη σκέφτεται ως προδοσία. Έτσι, λοιπόν:

«Προδοσία», η «νατοποίηση του Αιγαίου». Εντάξει, η απόδειξη της «προδοσίας» είναι ότι «συμφωνώ» με αυτήν (φαντάζομαι τι θα είχε σούρει στον Βλαδίμηρο για το Μπρεστ-Λιτόφσκ, αν ζούσε εκείνα τα χρόνια, και ανατριχιάζω). Ποιος όμως θα πει στο σύντροφο ότι  όλη η Μεσόγειος είναι νατοϊκή λίμνη, με βάση τις υπάρχουσες βάσεις τού ΝΑΤΟ;

«Προδοσία» το να θεωρεί κάποιος αυτό που ο κόσμος το έχει τούμπανο κι ο «διεθνιστής» μας κρυφό καμάρι, δηλαδή ότι η Ελλάδα δεν μπορεί λύσει μόνη της το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα και, επομένως, μέχρι να βρεθεί λύση ανάλογη με το μέγεθος της κρίσης, το κύμα τών προσφύγων πρέπει να ανακοπεί.

«Προδοσία» να θεωρεί ότι η επαναπροώθηση στα τουρκικά παράλια, ακόμα κι αν υλοποιείται με νατοϊκά μέσα, είναι προτιμότερη από το πνίξιμο στο Αιγαίο.

Και, βέβαια, «προδοσία» είναι να «θέλει» την εμπλοκή τού ΝΑΤΟ εις βάρος κάθε «[εθνικού] κυριαρχικού δικαιώματος στο Αιγαίο». Τι κι αν εκφράστηκε εδώ η ανησυχία μας για τα «κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο»; Τι κι αν δείξαμε εδώ ότι δεν είμαστε ανόητοι να δεχόμαστε το συμβιβασμό όταν δεν προκύπτει όφελος; Αυτά είναι ‘‘λεπτομέρειες’’ για τον αριστεριστή φίλο μας.

Όταν δεν είναι στάχτη στα μάτια για να κρυφτεί η «προδοσία» –ή το «πρακτοριλίκι»… 

Επί τής διαδικασίας: Ένα μήνυμα για τους φίλους τής Ένωσης Οπαδών για τη Συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς

(Κάνοντας ταυτόχρονα και διάλειμμα από μια χειρόγραφη αντιγραφή που σχετίζεται με τη «Ραυτοπούλεια ανάρτηση» και που μου έχει βγάλει τα μάτια:)

Επειδή παρατηρώ ότι οι φίλοι τής ΕΟΣ εξακολουθούν την παλιά συνήθειά τους να μας παραπέμπουν από καιρό σε καιρό σε διάφορα κείμενά τους αποστέλλοντας το εκάστοτε σχετικό link στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μας, θα ήθελα να τους πω από εδώ:

Παίδες, μην κουράζεστε. Έτσι κι αλλιώς, τα κείμενα που αναρτάτε στο blog σας, δικά σας ή άλλων, τα διαβάζουμε (διαβάζω) σχεδόν ανελλιπώς. Τους λόγους τούς έχω εξηγήσει σε πρόσφατη ανάρτηση που σας αφορούσε:

Στην αριστερή μπλογκόσφαιρα το enosy.blogspot.gr. είναι πολύ γνωστό. Πολύ γνωστό και με μεγάλη επισκεψιμότητα. Προσθέτω: και πολύ χρήσιμο. Με ποια έννοια χρήσιμο; Με μία παρόμοια κατά την οποία ήταν πολύ χρήσιμο το στέκι τών ακροκεντρώων «Η καλύβα ψηλά στο βουνό», που αποσύρθηκε από τα κοινά τού internet, τουλάχιστον προσώρας. Δηλαδή με την έννοια τής παροχής χρήσιμων πληροφοριών για τα μέλη τής Εκκλησίας τής Αριστεράς.

Αν «Η καλύβα ψηλά στο βουνό» μάς παρείχε πολύτιμες πληροφορίες για το πώς σκέπτεται ο αχταρμάς τών ανθρώπων που συναποτελούν το λίαν ευστόχως αποκληθέν «ακραίο κέντρο», η «Ένωση Οπαδών για τη Συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς» μάς παρουσιάζει μία φαντασμαγορική εικόνα για τη σκέψη μερικών πολλών ανθρώπων τής Αριστεράς, την κατηγορία τών οποίων βαφτίζω σήμερα «αριστερά τής ακραίας σύγχυσης».

Αυτά, λοιπόν, ως προς την ενημέρωση που φροντίζετε να μας κάνετε. Τώρα, πάλι, αν αυτά τα ενημερωτικά ‘‘μπιλιέτα’’ σας αποτελούν κατά κάποιο τρόπο μία έμμεση πρόσκληση να επανέλθουμε ως σχολιαστές στο ιστολόγιό σας, επιτρέψτε μου να σας πω ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες.

Όπως ξέρετε πολύ καλά, η αποχώρησή μας είναι αποτέλεσμα της παντελώς αυθαίρετης, αδικαιολόγητης (και ακατανόητης, γιατί δεν είχατε δώσει τέτοια δείγματα, σε μένα τουλάχιστον) λογοκρισίας σε σχόλιό μου, το οποίο είχα ποστάρει σε (επι)κριτικό άρθρο σας για τις απόψεις τού Παναγιώτη Σωτήρη. Το σχόλιο δεν είχε τίποτε το μεμπτό. Εκτός κι αν θεωρείτε «μεμπτό», την ειρωνεία με την οποία απαντήσαμε στη δική σας ειρωνεία προς τον Παναγιώτη Σωτήρη. Σας θυμίζω (και γνωστοποιώ σε όποιον ενδιαφερόμενο τρίτο):

Στο κείμενό σας, χαρακτηρίζατε τον Σωτήρη «Μπαλτά τής ΛΑΕ». Κι εγώ είχα παρατηρήσει (το διατυπώνω από μνήμης):

Προσέξτε, γιατί υπάρχει κάτι χειρότερο από το να γίνει κάποιος «Μπαλτάς τής ΛΑΕ»: να γίνει Λεβέντης τής ριζοσπαστικής αριστεράς!

Σούμα: Όσο δεν αναγνωρίζετε ρητά το λάθος σας (και, άρα, επιμένετε και στην απάντηση που μου δώσατε όταν ρώτησα τι απέγινε το σχόλιό μου –«Το έφαγε η μαρμάγκα…», αυτή ήταν η ‘‘απάντησή’’ σας), σχόλιο με υπογραφή Left G700 δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ στο blog σας (είναι αυτονόητο –τέτοια μυαλά έχουμε εμείς, ελευθερόφρονα– ότι ο σχολιασμός εδώ από την πλευρά σας είναι απολύτως ελεύθερος). Όποτε θελήσουμε να σχολιάσουμε κάτι δικό σας που θα κρίνουμε ότι αξίζει να συζητηθεί (για καλό ή για κακό), μπορούμε κάλλιστα να το κάνουμε από το δικό μας blog.

Συνεχίστε τον «καλό αγώνα» εναντίον τής γραφειοκρατίας (των άλλων), των επιτελείων (επίσης τών άλλων) και υπέρ τής ελευθεροτυπίας (της δικής σας, βεβαίως βεβαίως), χωρίς εμάς._

 

 

Μουσικό (και όχι μόνο! ;-) ) διάλειμμα, σπέσιαλ αφιερωμένο στους ‘‘γέροντες’’* αναγνώστες τού ιστολογίου!

*Με την καλή έννοια ;-) :-)

 

Επειδή προβλέπεται να γίνει μεγάλο πατιρντί με το άρθρο-λαβράκι τού Δημήτρη Ραυτόπουλου που αναδημοσιεύσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση και επειδή περιμένω να φτάσουν στα χέρια μου και κάτι πηγές από τα άπαντα του Λένιν (αν δεν σας το έχω εξομολογηθεί, να το κάνω τώρα: εκτός από κάτι άκρες που έχω με την αναρχία, έχω και με Κουκουέδες…), ας κάνουμε ένα μουσικό διάλειμμα ειδικά για τις παλαιότερες κλάσεις τού ανδρικού αναγνωστικού κοινού τού ιστολογίου (και, εννοείται, για τα αυτιά και τα μάτια τών «δικών μας» από αυτούς μόνο –τυχαίο που οι σημαίες τού σκηνικού είναι κόκκινες; δεν νομίζω!). Πρόκειται για ένα τραγούδι με το οποίο ο πατέρας μου έκαψε ένα πικάπ (τού θείου του!) κάποιο καλοκαίρι τής (προϊστορικής) δεκαετίας τού ’60 (εντάξει, δεν τρελαίνομαι τόσο, αλλά δεν είναι κι άσχημο –ειδικά στο συγκεκριμένο βίντεο ;-) ).

Απολαύστε το! (in case of emergency call…).

 

 

 

ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑ!!! Αναδημοσιεύουμε, σε πιστή* αντιγραφή, το τελευταίο πόνημα «της εμβληματικής μορφής τής Αριστεράς», για να το απολαύσει το αριστεροφιλελεύθερο και φιλοπρόοδο αναγνωστικό κενό τού ιστολογίου μας μαζί με το σαββατιάτικο πρωινό καφέ του!

*Πλην τής εικόνας

 

Μαύρο στα κανάλια. Φως στην ιδεολογία.

Η εμβληματική μορφή της Aριστεράς γράφει στην A.V. για τη λογοκρισία και το κόμμα

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Δεν ήταν παρόλα που ξέφυγε από το έρκος υφυπουργικών οδόντων η δήλωση ότι η αυτονόμηση των ΜΜΕ είναι παθογένεια της Δημοκρατίας. Το επαναβεβαίωσε ο ίδιος ο κ. Χρ. Βερναρδάκης με αγωνιστική παρρησία, εξηγώντας ότι η άποψή του δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελεί ιδεολογικό προαπαιτούμενο. Και ως προς αυτό έχει δίκιο. Η ιδεολογία της ριζοσπαστικής αριστεράς θέλει την ενημέρωση των πολιτών κρατική υπόθεση· με τον έλεγχο, εννοείται, του κόμματος μονιμοποιημένου στην εξουσία. Διαφορετικά δεν θα ήθελε, βέβαια, κηδεμονία των ΜΜΕ από μια δεξιά κυβέρνηση π.χ., αφού η «παθογένεια» της Δημοκρατίας επιτρέπει την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία…

Η ριζική θεραπεία, επομένως, είναι η απαλλαγή από την αρχιπαθογένεια: τη Δημοκρατία.

Οι κυβερνητικές απόπειρες για τον έλεγχο των ιδιωτικών ΜΜΕ, μετά την ΥΕΝΕΔοποίηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, δεν είναι απλό επεισόδιο αυταρχισμού μιας διακυβέρνησης καταστροφικής και ανίκανης. Μαζί με την κομματικοποίηση του κράτους, εντάσσεται σε μια ολοκληρωτική αντίληψη ηγεμονίας λενινοσταλινικής μορφής.

Αυτού του είδους οι τάσεις ονομάζονται συνήθως φασιστικές, αλλά ορθότερο θα ήταν το επίθετο λενινικές. «Ο Μουσολίνι είναι ο πίθηκος του Λένιν»¹ είχε πει ο Καρλ Κάουτσκι, θεωρητικός του μαρξισμού και ηγετική μορφή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας («αποστάτης» βέβαια).

Πράγματι. Τον ολοκληρωτισμό, που σακάτεψε την ανθρωπότητα τον περασμένο αιώνα, τον μοιράστηκαν φασισμός/ναζισμός και λενινοσταλινισμός, αλλά την αναμφισβήτητη πρωτιά την είχε ο δεύτερος. Όχι μόνο στη λογοκρισία και στον έλεγχο κάθε μορφής έκφρασης αλλά γενικότερα στην όλη επιστροφή στη βαρβαρότητα, με την κατάργηση του κράτους δικαίου και της κοινωνίας των πολιτών, με την ανθρωποκτηνοτροφία των στρατοπέδων, τις γενοκτονίες, τις μαζικές σφαγές.

Ας περιοριστούμε όμως στον έλεγχο του λόγου, γιατί είναι η προϋπόθεση, ο όρος για την υποταγή και την κοπαδοποίηση των «μαζών». Ο Λένιν την προγραμμάτισε κατά την πρώτη απόπειρα κατάληψης της εξουσίας, το 1905. Και την εφάρμοσε από την πρώτη μέρα της εξουσίας του, τον Οκτώβριο του 1917. Έγραφε το 1905: «Οι εκδόσεις, τα τυπογραφεία, τα βιβλιοπωλεία, τα αναγνωστήρια, οι βιβλιοθήκες, όλα όσα σχετίζονται με την παραγωγή και τη διακίνηση του βιβλίου πρέπει να τεθούν κάτω από τον έλεγχο του κόμματος και να του δίνουν λογαριασμό»². Αν υπήρχε τότε ραδιοτηλεόραση, λέτε να την άφηνε ξεκαπίστρωτη ο Βλαδίμηρος Ίλιτς; Ή μήπως θα ήταν η πρώτη στον κατάλογο; Οπωσδήποτε, η πρώτη πράξη της σοβιετικής εξουσίας ήταν η απαγόρευση των άλλων κομμάτων και των εφημερίδων. Εφεξής, στη σοβιετική επικράτεια μόνο δύο εφημερίδες κυκλοφορούσαν, η πρωινή «Πράβδα», όργανο της Κ.Ε. του κόμματος, και η απογευματινή «Ισβέστια», όργανο της κυβέρνησης. Στις μεγάλες πόλεις ανατυπώνονταν με προσθήκες ανακοινώσεων των τοπικών κομματικών και διοικητικών αρχών. Έτσι π.χ. στην Ουκρανία, την εποχή του διωγμού των «κουλάκων», της κολλεκτιβοποίησης (κολχόζ, σοβχόζ) και της μεγάλης πείνας με εκατομμύρια νεκρούς και μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών, ακόμα και εθνοτήτων, οι εφημερίδες πανηγύριζαν νίκες του σοσιαλισμού, αφθονία αγαθών, γενική ευτυχία, απομόνωση των προδοτών. (Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός της υποδοχής ως ελευθερωτών των ναζιστικών ορδών στην Ουκρανία το 1941, αλλά και των φασιστικών απηχήσεων σήμερα).

Ο Λ. Τρότσκυ, τότε (1905), υπερασπιζόταν τη λογοκρισία και τον κομματικό έλεγχο της πληροφόρησης, με μια εμπαθή ρητορική που θύμιζε συριζέικα επιχειρήματα περί διαπλοκής και νεοφιλελεύθερης συνωμοσίας των ΜΜΕ. «Δεν μειώνει κατά τίποτα την ελευθερία του Τύπου η απαγόρευση αντιδραστικών και φιλελεύθερων συκοφαντιών» έγραφε.³

Ο έλεγχος της πληροφορίας, της σκέψης και της έκφρασης ήταν ταυτόσημος στα δύο ολοκληρωτικά συστήματα, το λενινοσταλινισμό και το ναζισμό. Όπως ο Λένιν, έτσι και ο Χίτλερ στο «Mein Kampf» (1931) προέβλεπε: «Πρέπει κάθε έντυπο, από το αλφαβητάριο όπου το παιδί μαθαίνει να διαβάζει, μέχρι την τελευταία εφημερίδα, κάθε θέατρο και κάθε κινηματογράφος, κάθε κολώνα αφισοκόλλησης, κάθε τοίχος μάντρας να είναι στην υπηρεσία αυτής της μοναδικής αποστολής» (του ναζισμού). Στην ολοκληρωτική οργάνωση της κοινωνίας και του κράτους, ο λενινικός κομμουνισμός προηγήθηκε κατά πολύ του ναζισμού. «Ο Λένιν τη δίδαξε όχι μόνο στον Στάλιν αλλά και στον Μουσολίνι και έμμεσα, μέσω των Γερμανών κομμουνιστών, στον Χίτλερ».⁴

Η λενινική ντιρεκτίβα του 1905 αναφερόταν κατά κύριο λόγο στη λογοτεχνία και χρωματιζόταν από μόλις συγκρατούμενο μίσος κατά της πολυφωνίας, της διαλογικότητας, της ελευθερίας του πνεύματος και της φαντασίας. Έπρεπε να γίνει η λογοτεχνία «γρανάζι» και «μπουλόνι» της κομματικής προπαγάνδας. Έγραφε ο Λένιν: «Η λογοτεχνία πρέπει να είναι η λογοτεχνία του κόμματος. Το σοσιαλιστικό προλεταριάτο πρέπει να αξιοποιήσει την αρχή της κομματικής λογοτεχνίας και να τη μεταχειριστεί σαν αντίβαρο στην εξουσία του φιλελεύθερου Τύπου της μερκαντιλιστικής μπουρζουαζίας, αντίβαρο στον "αριστοκρατικό αναρχισμό" και στο κυνήγι του κέρδους […] Έξω οι άνθρωποι των Γραμμάτων που σνομπάρουν το κίνημα! Έξω οι υπεράνθρωποι της γραφής! Η λογοτεχνική δραστηριότητα πρέπει να είναι το γρανάζι και το μπουλόνι ενός μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού μηχανισμού που κινείται κάτω από την άγρυπνη πρωτοπορία της εργατικής τάξης […] Οι άνθρωποι των Γραμμάτων οφείλουν να τεθούν στην υπηρεσία των οργανώσεων του κόμματος».⁵

Το άρθρο του Λένιν μεταφράστηκε στα γερμανικά το 1924 και έγινε το εγκόλπιο των κομμουνιστών διανοούμενων. Θεωρείται ότι αυτές οι λενινικές αρχές ενέπνευσαν τον Μάο Τσε Τουνγκ, αλλά και τον Μουσολίνι που ήταν, στα νιάτα του, θαυμαστής του Λένιν. Το κυριότερο είναι ότι εφαρμόστηκαν με εξίσου βάρβαρο τρόπο από τη σοβιετική εξουσία· με τον τερατώδη μηχανισμό λογοκρισίας και προπαγάνδας που διεύθυνε η Agitprop, τμήμα της Κεντρικής Επιτροπής, με το «Επιτροπάτο του λαού για τη διαπαιδαγώγηση» και τον ΙΖΟ (τομέα Καλών Τεχνών).

Έτσι δολοφονήθηκε (είναι η αρμόδια λέξη) μία από τις μεγαλύτερες εθνικές λογοτεχνίες, εκείνη που έδωσε στον κόσμο μορφές σαν του Ντοστογιέφσκι, του Γκόγκολ, του Τσέχωφ, του Τολστόι, του Πούσκιν. Η ποίηση εξαφανίστηκε κυριολεκτικά, η πεζογραφία πνίγηκε από τη λογοκρισία και την αυτολογοκρισία, οι πρωτοπορίες στη λογοτεχνία και την τέχνη κατέληξαν σε αυτοκτονίες, αυτοεξορία στη Δύση, Γκουλάγκ, σιωπή. Είναι το μόνο καθεστώς στην ιστορία, όπως είπε ο Κορν. Καστοριάδης, που δεν άφησε ίχνη πολιτισμού. Μόνο οι κλασικές ερμηνευτικές τέχνες, δηλαδή η δεξιοτεχνία και όχι η καθαυτό δημιουργία, είχαν καλές επιδόσεις (μπαλέτο, όπερα, σολίστ, σκηνοθεσία) και αυτό είναι κραυγαλέο χαρακτηριστικό στραγγαλισμού της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας από ένα τυραννικό καθεστώς. Κατά μια –δυσανάλογη έστω– αντιστοιχία, το ίχνος πολιτισμού που θα αφήσει η «πρώτη φορά Αριστερά» θα είναι μάλλον το ανέβασμα του Ξηρού στο Εθνικό (ως πρωτοπορία, στην Πειραματική σκηνή), ο Λαζόπουλος και οι ξενέρωτες γυροβολιές στην πίστα ή στις εκλογικές εξέδρες.

Οι αυταρχικές παρορμήσεις για τον έλεγχο του λόγου εκδηλώθηκαν πάντα, στην ιστορία, στο βαθμό που μεγάλωνε η εμβέλεια του λόγου και διευρυνόταν το κοινό. Αυτό έγινε στην Αθηναϊκή Πολιτεία με τη θανάτωση του Σωκράτη –το πρώτο έγκλημα της Δημοκρατίας–, με τη δίωξη του Αναξαγόρα, με τις επεμβάσεις κατά του Αριστοφάνη, που η «παρρησία» του ενοχλούσε τον Κλέωνα, όχι όμως τον Περικλή… Αυτό έγινε με τη διάδοση της τυπογραφίας του 16ου αιώνα που προκάλεσε τη βαρβαρότητα της θρησκευτικής λογοκρισίας επί 4 αιώνες, με τον Κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων του Βατικανού. Αυτό έγινε στην Αγγλία του 17ου αιώνα με την ανάπτυξη του αστικού φιλελευθερισμού και του Τύπου.

Το μέτρο που καθιέρωνε κρατική άδεια για την έκδοση εφημερίδας και η λογοκρισία ήταν η θρυαλλίδα των φιλελεύθερων επαναστάσεων που επέβαλαν το πρώτο σύγχρονο Σύνταγμα, το Bill of Rights, το 1689. Ακριβώς έναν αιώνα αργότερα, το 1789, η Γαλλική Επανάσταση έδωσε στο δυτικό πολιτισμό τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, όπου το άρθρο 11, γραμμένο από τον Μιραμπώ, ορίζει: «Η ελεύθερη ανακοίνωση σκέψεων και γνωμών είναι από τα πολυτιμότερα δικαιώματα. Κάθε άνθρωπος μπορεί να μιλάει, να γράφει και να τυπώνει ελεύθερα και είναι υπεύθυνος για την κατάχρηση αυτής της ελευθερίας στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος». Σ’ αυτή τη σειρά των ιστορικών «89» προστέθηκε, στη διακοσιοστή επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης, το 1989, η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ο διάβολος και του Μανώλη η σκούφια: εκείνη τη χρονιά δημιουργήθηκε στη μικρή μας Ελλάδα η πρώτη ανεξάρτητη αρχή, θεσμός προστασίας της νομιμότητας και της ανεξαρτησίας του Τύπου, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Και τώρα, αναγεννημένος ο ανύπαρκτος «υπαρκτός» με τη συνδρομή και της ολίγης ακροδεξιάς, αχρηστεύει το ΕΣΡ και ονειρεύεται Λένιν (βλ. παραπάνω).

Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός, με ευσεβή αναφορά στο λενινοσταλινικό κομμουνισμό, μας θύμισε το ανέκδοτο του Σοβιετικού Συντάγματος, που καταργούσε την εκμετάλλευση ανθρώπων από άνθρωπο! Πράγματι, αυτό βεβαίωνε στο προοίμιό του το αναθεωρημένο σοβιετικό Σύνταγμα του 1946, και μάλιστα όχι ως επαγγελία, αλλά ως πραγμάτωση: «Η Σοβιετική εξουσία προγραμμάτισε βαθύτατες κοινωνικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις, έβαλε τέλος για πάντα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…»

Στην πραγματικότητα, το σοβιετικό καθεστώς ξεπέρασε και τον πιο άγριο καπιταλισμό στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αν πάρουμε στοιχεία από την αγορά εργασίας και χωρίς να λογαριάσουμε την αναβίωση της δουλοκτησίας, με δουλοκτήτη το κράτος και δούλους τον πληθυσμό του «αρχιπελάγους Γκούλαγκ». Έγραφε ο Λ. Τρότσκυ το 1936: «Υπάρχουν μισθοί 100 ρουβλίων και άλλοι 8-10 χιλιάδων ρουβλίων.

Οι μεν ζουν σε τρώγλες, με τρύπια παπούτσια, οι άλλοι μετακινούνται με πολυτελή αυτοκίνητα και διαθέτουν πολυτελή διαμερίσματα, βίλα κοντά στη Μόσχα και άλλη βίλα στον Καύκασο».⁶

Ο Γάλλος κομμουνιστής οικονομολόγος Σαρλ Μπετελέμ διαπίστωνε την εξής εισοδηματική κλίμακα: εργάτης 100 ρούβλια, διευθυντής 3000 ρ., συγγραφέας (καλός κομματικός) 16.000 ρ., αντιπρόεδρος της κυβέρνησης 25.000 ρ. (250 εργατικοί μισθοί). ⁷

Κατά τον Κορνήλιο Καστοριάδη («Η γραφειοκρατική κοινωνία», 1973) το 15% του σοβιετικού πληθυσμού καρπούται το 84% του κοινωνικού προϊόντος και ο λαός –το 85% του πληθυσμού– το 16%, έχουμε δηλαδή μια σχέση αντιστρόφως ανάλογη.

Τα προνόμια και τη χλιδή της νομενκλατούρας δεν τα είχε, μετά το μεσαίωνα, καμιά κοινωνική τάξη στη Δύση. Αντίστοιχα, το προλεταριάτο (που η δικτατορία ήταν δική του!...) ζούσε στη μιζέρια: από τη διατροφή, τη στέγαση, την περίθαλψη, ως τις συντάξεις πείνας. Πασίγνωστες είναι οι τεράστιες ουρές για προμήθεια τροφής και οι άθλιες συνθήκες κατοικίας: 4-9 τ.μ. κατ’ άτομο, κοινή κουζίνα, τουαλέτα, λουτρό… (κατά όροφο).

Τα πλήρη αποκαλυπτήρια αυτής της βάναυσης εκμεταλλεύτριαςτάξης έγιναν το 1980 με την έκδοση στη Γαλλία και στη Γερμανία του βιβλίου του σοβιετικού ιστορικού Μίκαελ Βοσλένσκτυ, «Η Νομενκλατούρα - Οι προνομιούχοι στην ΕΣΣΔ». Το σύνολο των προνομιούχων υπολογιζόταν σε 750.000 – 3 εκατ. με τα μέλη των οικογενειών τους, δηλαδή λιγότερο από 1,5% του σοβιετικού πληθυσμού. Το 1970, σε διευθυντικές θέσεις του κόμματος και του κράτους σημειώνονται 76.847 πρόσωπα: είναι η αφρόκρεμα της ελίτ. Συνολικά 250.000 πρόσωπα ασκούν εξουσία, μικρή ή μεγάλη: το 1 τοις χιλίοις του πληθυσμού. Η περιγραφή των προνομίων τους, των αηδιαστικών ηθών τους, του τρόπου ζωής τους θα προκαλούσε ντροπή και σε πίθηκο. Ήταν η μόνη άρχουσα τάξη που είχε το «λίμπρο ντ’ όρο» και στην εποχή μας. Νομενκλατούρα = ονομαστικός κατάλογος. Ο νομενκλάτωρ ήταν ισόβιος, όσο ανίκανος ή διεφθαρμένος και αν αποδειχνόταν. Επιλεγόταν για να γραφτεί στη Νομενκλατούρα με κριτήρια κομματικά (καλή ώρα…) και όχι ικανότητες. Παρέμενε στη νομενκλατούρα ισοβίως, ακόμα και αν έχανε το πόστο του, εκτός αν έκανε κομματικό στραβοπάτημα. Επιζούσε το «μπαξίς» στις υπηρεσίες, αλλά και το απίστευτο: αγοραπωλησία των πόστων, με ταρίφες που σημειώνονταν σε εμπιστευτικές εκθέσεις. Αναφερόταν π.χ. ότι το 1969 το πόστο του α΄ κομματικού γραμματέα περιοχής του Αζερμπαϊτζάν κόστιζε 200.000 ρούβλια (2 χιλιάδες μισθοί εργάτη ). Ο λόγος που το κόμμα (του ηθικού πλεονεκτήματος) ανεχόταν τη διαφθορά-θεσμό ήταν απλός: η αγοραπωλησία και η υψηλή ταρίφα εξασφάλιζαν τη διαδοχή στα πόστα ανθρώπων της νομενκλατούρας, των μόνων που διέθεταν κεφάλαια!... Η άρχουσα τάξη στην ΕΣΣΔ ήταν κληρονομική και δεν είχε τους κινδύνους της Γουώλ Στρητ, των κρίσεων, του Χρηματιστηρίου. Ο νομενκλάτωρ ροχάλιζε ήσυχος.

Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι κατά την εξέγερση των εργατών στην Πολωνία, από τα κυριότερα αιτήματα ήταν «η κατάργηση της Νομενκλατούρας». Τότε έγινε παγκόσμια γνωστή η λέξη. Οι μόνες εργατικές εξεγέρσεις στη μεταπολεμική Ευρώπη έγιναν στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Έχω όμως μια απορία: γιατί ο πρωθυπουργός χρειάστηκε να επικαλεστεί το Σοβιετικό Σύνταγμα. Δεν είχε παρά να επαναλάβει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης· η 13η σύνταξη φτάνει από ώρα σε ώρα. Για να πάρει φόρα κάνει πίσω. Είμαστε ακόμα στην 7η…

Αντίθετα, δεν είναι τυχαίο ότι ανέσυρε τη σοβιετική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο κατά τη συζήτηση για τον έλεγχο των ΜΜΕ. Το Σοβιετικό Σύνταγμα, πάλι, εκτός από την παραδείσια ισότητα, κατοχύρωνε και την ελευθερία του Τύπου. Αλλά: «Άρθρο 50. Σε αντιστοιχία με τα συμφέροντα των εργαζομένων και με σκοπό το δυνάμωμα του σοσιαλιστικού συστήματος, στους πολίτες της ΕΣΣΔ εξασφαλίζεται η ελευθερία του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων…» κ.λπ. Εξασφάλιζε, δηλαδή, την ελευθερία να συμφωνούν.

Το λαμπρό εκείνο Σύνταγμα του '18 του Λένιν και του '41 του Στάλιν κατοχύρωναν, με τον ίδιο τρόπο, τις πολιτικές ελευθερίες, την κριτική (άρθρο 49: Καταδίωξη για κριτική απαγορεύεται), τις ελεύθερες εκλογές (με ένα κόμμα!).

Για τους διαφωνούντες, απρόθυμους, μη ζητωκραυγαστές υπήρχε η τρομοκρατία, το Γκούλακ, οι αγγαρείες, η πείνα. Αυτά τα τελευταία τα διαφήμιζε ως απόλυτο όπλο του σοσιαλισμού, ο μεγάαααλος Λένιν:

«Το μονοπώλιο του ψωμιού, το δελτίο ψωμιού, η γενικευμένη αγγαρεία, ιδού ποιο είναι, στα χέρια των παντοδύναμων Σοβιέτ, το καλύτερο μέσον ελέγχου […], πιο τρομερό και από την γκιλοτίνα. Η γκιλοτίνα απλώς τρομοκρατούσε, εξουδετέρωνε τις δραστικές αντιστάσεις. Θέλουμε κάτι περισσότερο […] θέλουμε να τσακίσουμε την παθητική αντίσταση, που είναι πιο επίφοβη και επιβλαβής. Και έχουμε το μέσον. Αυτό είναι το μονοπώλιο του ψωμιού, το δελτίο, η γενικευμένη αγγαρεία». ⁸

Αυτό, βέβαια, είναι ένα μάξιμουμ πρόγραμμα. Το ιδανικό, η κατάργηση της εκμετάλλευση... κ.τ.λ. η γενικευμένη φτώχεια, η καταστροφή της ιδιωτικής οικονομίας, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, το μαύρο στον εγκέφαλο. Για την ώρα, προϋπόθεση είναι ο έλεγχος του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, ένα άλλο παράλληλο πρόγραμμα.

Κατά της διαπλοκής, βεβαίως-βεβαίως…

---

1 Karl Kautsky «Le bolchevisme dans l’ impasse» Paris, PUF 1982, 6. 109-112
2 Lenin «Partinaia Organizatsii I partinaia literatura» (κομματική οργάνωση και κομματική λογοτεχνία) Μόσχα 1965, σ. 5-6
3 Bertram D. Wolf, «Three who made a Revolution», Ν. Υόρκη, 1948, σ. 324
4 L. Saphiro, «Totalitarianism» Λονδίνο 1972, σ. 23
5 Λένιν, ο.π.
6 L. Trotsky, «Buletin oppositsii» αρ. 52-53, Οκτώβριος 1936
7 Charles Bettelem «Η σοβιετική σχεδιοποίηση», 1945
8 Lenin, XXXVI (σοβ. Έκδοση Απάντων) κεφ. 6 στο: Vladimir Volkoff, La Trinité du mal ou Réquisitoire pour servir au procès posthume de Lénine, Trotsky, Staline, Ed. De Fallois/ L ‘Âge d’Homme, 1991, σ. 65

 



Μια ερώτηση στον Αλέκο Αλαβάνο: Και το Plan B, κύριε;

Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τις παρακάτω πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο Αλέκος Αλαβάνος για την προσφυγική κρίση σε πρόσφατη (προχθεσινή;) συνέντευξή του στην ΕΡΤopen. Μα, ακόμα κι αν διαφωνήσει σε κάποια επί μέρους σημεία, δεν μπορεί να μην τον πιστώσει για την τεράστια απόσταση που χωρίζει την πολιτική του σκέψη από την παιδαριώδη, για να μην πω αμοιβαδική, σκέψη ορισμένων ξεσαλωμένων αριστεριστών τού Κόκκινου Δικτύου, που εσχάτως έχουν ανοίξει το κουτάκι με τα (ληγμένα) κόκκινα βεγγαλικά και αμολάνε τη μία στρακαστρούκα μετά την άλλη (και οι οποίοι, αν ζούσαν στις αρχές τού 1918 στην επαναστατημένη Ρωσία, ασφαλώς και θα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που είχαν πρήξει το συκώτι τού Λένιν, κατηγορώντας τον επί «προδοσία τής παγκόσμιας επανάστασης» για τη Συνθήκη τού Μπρεστ-Λιτόφσκ). Αυτή ακριβώς η απόσταση από τους προσβεβλημένους εκ της γνωστής παιδικής ασθένειας του επιτρέπει να δει το μείζον πρόβλημα:

Η Ελλάδα δεν μπορεί, για ένα εκατομμύριο λόγους, να αποτελέσει, μόνη αυτή, τον επόμενο σταθμό τών εκατομμυρίων πολιτικών και οικονομικών προσφύγων που έχουν συρρεύσει και εξακολουθούν να συρρέουν στην Τουρκία και θέλουν να μετακινηθούν προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Φυσικά, κάθε καλόπιστος, δίκαιος (αλλά και υποψιασμένος για το έλλειμμα ηγετικών προσωπικοτήτων που χαρακτηρίζει την Αριστερά), δεν μπορεί παρά να πιστώσει τον Αλέκο Αλαβάνο και με κάτι άλλο: βγαίνει μπροστά και καταθέτει συγκεκριμένες απόψεις για ένα φλέγον και ζόρικο για την Αριστερά ζήτημα (που απειλεί και την απήχηση της ίδιας τής Αριστεράς, εκτός των άλλων), και δεν κρύβεται πίσω από απόψεις άλλων, όπως κάνουν μερικοί μερικοί με τις δικές του –ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. Έχει δηλαδή τη γενναιότητα να εκτεθεί, για καλό ή για κακό. Κι εμείς ξέρουμε από την ιστορία πολλούς ηγέτες, άλλους καλούς κι άλλους κακούς. Άνθρωπο δειλό, όμως, που να αναδείχθηκε κάποια στιγμή σε ηγέτη, δεν ξέρουμε κανέναν!

Διαβάστε τις προτάσεις τού Αλέκου Αλαβάνου. Και μετά, αν θέλετε, προσυπογράψτε την ερώτηση που του απευθύνουμε.   

Κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα θα πρέπει επειγόντως να κινηθεί στις παρακάτω κατευθύνσεις τόσο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και προς τη διεθνή κοινότητα:

Πρώτο, να θέσει το αίτημα ώστε η συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός στη Συρία που αποφασίσθηκε να συνοδευθεί εξαρχής με συγκεκριμένα μέτρα που θα αποσκοπούν στην ανακοπή της μαζικής εξόδου, όπως δημιουργία ασφαλών ζωνών διαβίωσης και προσωρινών κατασκηνώσεων στο εσωτερικό της χώρας, η ομαλή εξασφάλιση τροφής και υγειονομικής περίθαλψης, η ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας, η αναζωπύρωση της στοιχειώδους οικονομικής δραστηριότητας ώστε να αρχίσουν να ανοίγουν θέσεις εργασίας. Η μείωση του αριθμού των προσφύγων με την εκτόνωση των αιτιών επιτόπου έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τη δίκαιη κατανομή ενός ανεξέλεγκτου και ασυγκράτητου αριθμού εισερχομένων.

Δεύτερο, η προώθηση της ιδέας –που εκφράσθηκε κάποια στιγμή από την Μέρκελ, ναι από την Μέρκελ, κι όχι από την ελληνική κυβέρνηση– να οργανωθούν με ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη στην Τουρκία και μάλιστα κοντά στις διόδους εισόδου στα νότια σύνορά της προσωρινά κέντρα εγκατάστασης, όπου θα γίνεται η καταγραφή των προσφύγων και μετά η οργανωμένη μετακίνησή τους κατευθείαν στους τόπους προορισμού, πχ αεροπορικά, που δεν απαιτεί την οδική μετακίνησή τους μέσω σειράς κρατών που τώρα διασχίζουν, από τα νότια Βαλκάνια μέχρι τις βαλτικές χώρες.

Τρίτο, η νόμιμη με βάση το διεθνές δίκαιο απαίτηση της Ελλάδας να εφαρμόσουν όλες η χώρες της Ε.Ε. τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης του 1951 που προβλέπει την ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων και το Τροποποιητικό Πρωτόκολλο του 1967 που επέκτεινε την ιδιότητα του πρόσφυγα σε όλο τον κόσμο. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν υπογράψει τα σχετικά κείμενα και η στάση των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων τα παραβιάζει κατάφωρα. Είναι εξευτελιστικό για την Ελλάδα να εφαρμόζει πειθήνια τις καταστροφικές για την κοινωνία και την οικονομία της εντολές των Βρυξελλών και την ίδια στιγμή μια σειρά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παραβιάζουν σχεδόν αδιαμαρτύρητα σε βάρος μας τις βασικές αρχές ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου σε ένα ανθρωπιστικό μάλιστα θέμα.

Τέταρτο, η απαίτηση για την εφαρμογή των ποσοστώσεων στην κατανομή των προσφύγων που θα κατανέμει το βάρος της μαζικής προσφυγικής παρουσίας σε όλα τα κράτη, ώστε να μη εμφανίζονται ακραία φαινόμενα χωρών-στρατοπέδων προσφύγων, όπως γίνεται με σήμερα με την Ελλάδα και έχει συμβεί σε ένα βαθμό σε προηγούμενες φάσεις με την Ιταλία ή την Μάλτα.

Πέμπτο, η άρνηση από την Ελλάδα στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα. Δεδομένου ότι για την Τουρκία σημεία της ελληνικής επικράτειας θεωρούνται γκρίζες ζώνες, η παρέμβαση του ΝΑΤΟ σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή μπορεί να περιπλέξει το εθνικό με το προσφυγικό, που ήδη επηρεάζει το οικονομικό. Αν θέλει το ΝΑΤΟ να προσφέρει, μπράβο του, ας συμβάλλει με τις τεράστιες υποδομές του και τις οικονομικές του δυνατότητες στην κατασκευή οργανωμένων σταθμών προσωρινής παραμονής προσφύγων που έχουν ήδη φτάσει μέχρι την δυτική ακτή της Τουρκίας.

Τέλος, σε σχέση με τον ελληνικό λαό που δέχεται τις πιέσεις από την ανεξέλεγκτη ροή και συγκέντρωση των προσφύγων στην πατρίδα του, χρειάζεται να κρατήσουμε αυτές τις δύσκολες στιγμές νηφαλιότητα, ψυχραιμία, ανθρωπιστική διάθεση και προθυμία για αλληλεγγύη, που όντως ήδη εκφράζεται από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Και μικρή υπομονή: το πρόβλημα στην Ελλάδα εξελίσσεται τόσο ακραία, που δεν είναι δυνατό να αργήσει να επιλυθεί._

Η ερώτηση που θέλουμε να απευθύνουμε στον Αλέκο Αλαβάνο, και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση, μια και είναι εκείνος που εισήγαγε στο  ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο την έκφραση Plan B (generic αγγλοσαξονική ονομασία για κάθε εναλλακτικό σχέδιο),  είναι η εξής:

Αγαπητέ σύντροφε, ποιο είναι το Plan B που έχετε κατά νου, σε περίπτωση που η ζωή αποδείξει ότι το πολιτικό σχέδιο που εισηγείστε είναι ανέφικτο;

 Ολόκληρη η συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου

 

Τελικά, τι το θέλουμε το ΝΑΤΟ, τα κανόνια και τους Κρουζ;;;

 

«Και μας ήρθαν τα μαντάτα, μαχαιριές πανάθεμά τα!» (λαϊκή έκφραση που λέγεται στις περιπτώσεις δυσάρεστων εξελίξεων)

 

Στις αρχές τής προηγούμενης εβδομάδας, «καλωσορίσαμε το ΝΑΤΟ». Δανείζομαι τη φράση που έβαλα εντός εισαγωγικών από τον τίτλο άρθρου τής Ιωάννας Γαϊτάνη, στελέχους τής ΔΕΑ και πρώην βουλεύτριας τού ΣΥΡΙΖΑ. Προβοκάτσια (με την καλή έννοια) αυτό το δάνειο; Ούτε λόγος! Ψοφάω να προκαλώ τo μεταναστευτιστικό λόγο (δεξιό κι αριστερό), όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Οι παλιοί επισκέπτες αυτού τού ιστολογίου το ξέρουν πια πολύ καλά.

Όμως, δεν είναι μόνο προβοκάτσια. Από μία άποψη, η Ιωάννα Γαϊτάνη, που δεν το έγραψε βέβαια για μας, για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ προοριζόντουσαν τα βέλη της, έχει δίκιο: όντως καλωσορίσαμε το ΝΑΤΟ. Όχι, φυσικά, επειδή ξαφνικά γίναμε «φίλοι τής Βορειοατλαντικής Συμμαχίας». Αλλά επειδή, όπως ακριβώς ο σύντροφος Αντώνης Νταβανέλος –και σύντροφος της Ιωάννας Γαϊτάνη στη ΔΕΑ–, έτσι κι εμείς είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ένα ποσοστό προσφύγων και μεταναστών μεταξύ 2,54 και 3,81%  σε έναν καθορισμένο με γεωγραφικά όρια εθνικο-κοινωνικό σχηματισμό αποτελεί «κολοσσιαίο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα». Και επειδή, αν δεν έχουμε πιάσει ήδη αυτό το ποσοστό με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες οικονομικούς πρόσφυγες που έχουν μείνει στην Ελλάδα από όσους έφτασαν εδώ via Τουρκίας και Αιγαίου από τις αρχές τού 2015, με το ρυθμό που εισέρχονται στην ελληνική επικράτεια όπου να ’ναι θα το φτάσουμε, και επειδή οι χώρες τής ΕΕ ουδεμία προθυμία δείχνουν να μοιραστούν αυτό το «κολοσσιαίο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα» αναλογικά με τον πληθυσμό τους, αν και σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι ένοχες της δημιουργίας του, και επειδή, φυσικά, οι γείτονές μας Τούρκοι μάς δουλεύουν ψιλό γαζί παίζοντας τα παιχνίδια τους, κρίναμε ότι η ανάσχεση μιας προσφυγικής πλημμυρίδας, που δεν μπορεί να αντέξει η Ελλάδα –ιδίως η Ελλάδα τής εξαθλιωτικής κρίσης–, έστω και μέσω της επαναπροώθησης των προσφύγων στα τουρκικά παράλια από τα πλοία τού ΝΑΤΟ ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή –και για τους πρόσφυγες– κάτω από τις δεδομένες συνθήκες και μέχρι νεοτέρας. Από την άλλη, επειδή δεν είμαστε και τόσο αφελείς, εκφράζαμε τις ανησυχίες μας για το κόστος ενός τέτοιου free lunch, μια και η ελάφρυνση της Ελλάδας από το υπέρογκο προσφυγικό βάρος θα γινόταν εις χρέωσιν της Τουρκίας τού Ερντογάν.

Φευ! Οι μέρες που πέρασαν από τότε έδειξαν ότι τελικά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς καθόλου έτσι. Πιο συγκεκριμένα, τούτη τη στιγμή, είναι λίαν αμφίβολο αν υπάρχει αυτό το free lunch στο τραπέζι –ή και αν θα υπάρξει καν! Διότι, είτε επειδή το δικό μας Υπουργείο Άμυνας μας παραμύθιαζε εξ αρχής, είτε επειδή οι Τούρκοι «τα γύρισαν» και πήραν πίσω τις υπογραφές τους, οι επαναπροωθήσεις τών πλοιαρίων και των φουσκωτών με τους δυστυχισμένους –που δεν έγιναν από μόνοι τους τέτοιοι, αλλά με το χεράκι τής ‘‘πολιτισμένης’’ Δύσης, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Ιεράς Συμμαχίας που τώρα κοιτάει πέρα να δει αν βρέχει–, οι επαναπροωθήσεις λοιπόν, η μόνη τακτική δηλαδή που θα ανέκοπτε δραστικά το προσφυγικό κύμα, θα περιορίζονται μόνο στις περιπτώσεις ναυαγών οι οποίοι θα διασώζονται από τα νατοϊκά πλοία. Το κύριο έργο τής δύναμης του ΝΑΤΟ που θα αρχίσει να αναπτύσσεται από αύριο θα είναι η …επιτήρηση των περασμάτων τού Αιγαίου και η …ενημέρωση της τουρκικής και ελληνικής ακτοφυλακής καθώς και της (ποσοτικά ανεπαρκούς) FRONTEX. Λες και οι εξ ανατολών γείτονες δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μέχρι τώρα με τη φύλαξη των ακτών τους, επειδή, τάχα, δεν έχουν δικά τους ραντάρ και μέσα επιτήρησης και περίμεναν τα νατοϊκά ‘‘σαΐνια’’ να τους δώσουν τα φώτα τους!

Μακάρι οι μέρες που έρχονται να μας διαψεύσουν, αλλά πολύ φοβόμαστε ότι οι εισροές τών προσφύγων και των δύο κατηγοριών ελάχιστα θα ανακοπούν. Και με τα σύνορα σχεδόν κλειστά και πολύ πιθανόν εντελώς τελείως κλειστά από τις 8 Μαρτίου, όχι μόνο θα έχουμε να διαχειριστούμε ένα «κολοσσιαίο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα» (© Αντώνης Νταβανέλος), αλλά θα φορέσουμε και δίχως κέρδος κέρατα. Όπου, βέβαια, τα κέρατα δεν είναι μόνο το αυξημένο traffic στο Αιγαίο και τα απόβλητα των νατοϊκών πλοίων, αλλά οι αυξημένοι κίνδυνοι από τη μετατροπή του σε «σιδερένια θάλασσα»…

Αν συνυπολογίσουμε και «τα δικά μας» με τους Τούρκους, και το μπέρδεμα με τις «γκρίζες ζώνες» και όλα τα σχετικά, μπλέξαμε άσχημα! Και χειρότερα!

 

 

Η Πολιτική Διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας

 

Εδώ και τρεις-τέσσερις ημέρες έχει δοθεί στη δημοσιότητα η Πολιτική Διακήρυξη της Λαϊκής Ενότητας. Θα παρουσιαστεί «επισήμως» αύριο (σήμερα), στη μία το μεσημέρι, στο ξενοδοχείο ΟΣΚΑΡ (σταθμός Λαρίσης). Προσθέτουμε τις τζίφρες μας και αναδημοσιεύουμε.

*****

 

Διακήρυξη
της Λαϊκής Ενότητας

 

Ανατροπή τώρα!

-Για τι;

-Με ποιους;

-Πώς;

 

Η Λαϊκή Ενότητα είναι ένας νέος, μετωπικός πολιτικός φορέας, με ένα καινούργιο σχέδιο αντίστασης και ανατροπής της εγκατεστημένης μνημονιακής τάξης, για τη σωτηρία του λαού και της χώρας μας, η οποία διανύει ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας της.

Γεννηθήκαμε το καυτό καλοκαίρι του 2015, ύστερα από τη μεγάλη ανάταση που έφερε το συντριπτικό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος και την οδυνηρή διάψευση από τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στους εκβιασμούς των δανειστών.

Καμιά ήττα δεν είναι τελεσίδικη. Ο ελληνικός λαός έχει περάσει πολύ δυσκολότερες δοκιμασίες, αλλά κατάφερε να σταθεί και πάλι στα πόδια του, να διεκδικήσει ξανά ένα μέλλον ελευθερίας και δικαιοσύνης. Μας εμπνέουν το απελευθερωτικό, δημοκρατικό όραμα του Ρήγα Φεραίου, η λαϊκή εποποιία του ΕΑΜ και της Εθνικής Αντίστασης, ο αντιδικτατορικός αγώνας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Τιμάμε και μαθαίνουμε από τις καλύτερες παραδόσεις των κινημάτων κοινωνικής και εθνικής χειραφέτησης που άλλαξαν τον κόσμο. Της «Άνοιξης των Λαών» του 1848 και της Γαλλικής Κομμούνας, της Οκτωβριανής Επανάστασης και του αγώνα κατά του Ναζισμού. Των επαναστάσεων της Κίνας και της Κούβας, του Μάη του ’68 και των κινημάτων εθνικής απελευθέρωσης, που αποτίναξαν το ζυγό της αποικιοκρατίας. Των σύγχρονων κινημάτων αντίστασης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική φρίκη και οικολογική καταστροφή, από τη Λατινική Αμερική μέχρι το Σιάτλ, τη Γένοβα και τις πλατείες των Αγανακτισμένων.

Γνωρίζουμε πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, μας παρακινεί όμως να αποτινάξουμε στη δική μας εποχή, τον δικό μας ζυγό. Το ζυγό των μνημονίων και του χρέους, που συνθλίβει τα κοινωνικά δικαιώματα των πολλών και μετατρέπει την ελληνική κοινωνία σε οιονεί προτεκτοράτο της Ε.Ε., πειραματικό εργαστήριο ενός αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού.

Γι αυτήν τη μεγάλη ανατροπή –όχι σε κάποιο μακρινό, ειδυλλιακό μέλλον, αλλά στο σκληρό παρόν– αγωνίζεται η Λαϊκή Ενότητα. Το σχέδιό της δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα «ειδικών» και επαγγελματιών «πολιτικών». Πηγάζει από τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας, τις αγωνιστικές εμπειρίες των προηγούμενων χρόνων, αλλά και τους κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτήν την περίοδο. Φιλοδοξεί να συμβάλει στην ανάκτηση της αυτοπεποίθησης του λαού, δίνοντας άμεσες απαντήσεις στις πιεστικές ανάγκες του σήμερα και ανοίγοντας δρόμους για βαθύτερες αλλαγές, μέσα από τις οποίες θα αποκτήσει προοπτική νίκης η σοσιαλιστική προοπτική.

Μια τέτοια πορεία απαιτεί την εκ βάθρων επανίδρυση της Αριστεράς. Με την υπέρβαση αντιλήψεων και πρακτικών που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν τη μνημονιακή εξαετία και ιδιαίτερα τη «χαμένη άνοιξη» του 2015. Με αφομοίωση των διδαγμάτων από τον εκφυλισμό καθεστώτων και κυβερνήσεων που μιλούσαν στο όνομα του σοσιαλισμού. Σ’ αυτήν την επιτακτικά αναγκαία επανίδρυση φιλοδοξεί να συμβάλει η Λαϊκή Ενότητα.

Κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή χρέους

Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν για 40 χρόνια την Ελλάδα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έφτιαξαν μια οικονομία με πήλινα πόδια, που δεν άντεξε στη μεγάλη, διεθνή κρίση του αναπτυγμένου καπιταλισμού, η οποία ξεκίνησε το 2008 από τις ΗΠΑ. Τα ίδια κόμματα φόρτωσαν στον ελληνικό λαό τα σπασμένα της κρίσης. Τα δύο μνημόνια που μας επέβαλαν, προκάλεσαν τέτοια κοινωνική καταστροφή, που δεν έχει προηγούμενο σε αναπτυγμένη χώρα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο λαός ανέδειξε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γιατί του υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια. Δυστυχώς, παρά τις αρχικές ταλαντεύσεις και τις ισχυρές αντιστάσεις στο εσωτερικό της, πέρασε τελικά το Ρουβίκωνα και ψήφισε μαζί με τα παλιά, αστικά κόμματα ένα τρίτο, καταστροφικό μνημόνιο. Η υλοποίησή του σημαίνει ακρωτηριασμό των συντάξεων, μεγαλύτερη λιτότητα, φορολεηλασία για τα μεσαία στρώματα, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εκποίηση του κοινωνικού πλούτου. Η εμπειρία από την τραγική μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι χωρίς ισχυρή, ανατρεπτική πολιτική βούληση, χωρίς επεξεργασμένο σχέδιο απαλλαγής από τα δεσμά του χρέους και τους περιορισμούς της ευρωζώνης, χωρίς στήριξη σ’ έναν ενημερωμένο και αποφασισμένο λαό, η ταπείνωση και η υποταγή γίνονται μονόδρομος.

Μόνο ένας πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να καθυστερήσει και να ματαιώσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Να προκαλέσει πολιτικές ανακατατάξεις που θα οδηγήσουν στην κατάργηση των μνημονίων και των αποικιακών δανειακών συμβάσεων. Να στηρίξει τη στάση πληρωμών για τη διαγραφή του «παράνομου, επονείδιστου και επαχθούς χρέους» –όπως αυτό περιγράφεται στο πόρισμα της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής– ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του. Θα διεκδικήσουμε αποφασιστικά από τη Γερμανία το αναγκαστικό, κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις.

Σταθερή, αξιοπρεπής δουλειά για όλους

Ήδη η Γαλλική Επανάσταση, πριν από δύο αιώνες, διακήρυξε ότι κάθε πολίτης έχει δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή δουλειά και ζωή και ότι αυτό το δικαίωμα στέκεται πάνω από το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Σήμερα μας λένε ότι το κράτος δεν έχει καμία υποχρέωση –ο καθένας για τον εαυτό του και τον τελευταίο ας τον πάρει ο διάβολος– κι ότι ο επιχειρηματίας μπορεί να πετάει τον εργαζόμενο όποτε θέλει, σαν σκουριασμένο ανταλλακτικό.

Τεράστια κεφάλαια μένουν αδρανή ή διασπαθίζονται στα χρηματιστήρια και στην πολυτελή κατανάλωση, ενώ τεράστιοι πληθυσμοί ανθρώπων που θέλουν να δουλέψουν καταδικάζονται στην ανεργία –κι αυτοί οι δύο κόσμοι δεν μπορούν να συναντηθούν. Ιδού ο ακραίος παραλογισμός ενός συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του και θρέφεται πλέον από τις σάρκες του.

Δεν μπορεί να θεωρείται αναπόφευκτο για τη νέα γενιά να είναι αναγκασμένη να επιλέξει ανάμεσα στην ανεργία, την ανασφάλιστη, επισφαλή εργασία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ή τη μετανάστευση. Η νεολαία βιώνει συνολικά στην καθημερινότητά της το καθεστώς της λιτότητας, τη βαρβαρότητα του προσωρινού, το άγχος της ανασφάλειας, της ανελευθερίας και της μιζέριας, την αδυναμία να προγραμματίσει στο ελάχιστο τη ζωή της: από το σχολείο που μετατρέπεται σε ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο, μέχρι τη ζούγκλα που επικρατεί στην αγορά εργασίας.

Αγωνιζόμαστε για να ανακόψουμε την ύφεση, να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης με ένα νέο οικονομικό-κοινωνικό πρότυπο. Για τη δημιουργία θέσεων πλήρους, σταθερής και αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας με γενναία αύξηση των δημόσιων επενδύσεων. Με παραγωγικές επενδύσεις των εθνικοποιημένων, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων. Με στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στη βάση της τήρησης των εργασιακών δικαιωμάτων και της αύξησης των θέσεων απασχόλησης. Με ενίσχυση των συνεργατικών και συνεταιριστικών εγχειρημάτων και των μορφών αυτοδιαχείρισης. Με τις αναγκαίες προσλήψεις στη δημόσια Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, με προοπτική το 35ωρο, σε συνδυασμό με τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας. Με την καταπολέμηση της επισφάλειας, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, την ενίσχυση των επιθεωρήσεων εργασίας και τον αναπροσανατολισμό ενός ενιαίου, δημόσιου ΟΑΕΔ στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ουσιαστική στήριξη των ανέργων.

Να παράγουμε αλλιώς, προς όφελος του εργαζόμενου ανθρώπου, διαφυλάσσοντας την οικολογική ισορροπία και την επιβίωση του πλανήτη

Η ‘‘ισχυρή Ελλάδα’’ που μας έταζαν, όταν μας έβαζαν πρώτα στην ΕΟΚ και ύστερα στην Ε.Ε. και στο ευρώ, αποδείχθηκε οφθαλμαπάτη, σαν αντικατοπτρισμός στην έρημο. Η βιομηχανία και η αγροτική οικονομία, συνολικά ο παραγωγικός ιστός, συρρικνώθηκαν. Αυτό που ήρθε ήταν μια ‘‘ανάπτυξη’’ με ημερομηνία λήξης, στηριγμένη στην υπερχρέωση, προς όφελος της ολιγαρχίας και των ξένων συνεταίρων της.

Μπορούμε αλλιώς! Η Ελλάδα δεν είναι η «Ψωροκώσταινα» που έλεγαν οι υποτελείς, μετεμφυλιακές κυβερνήσεις και επαναλαμβάνουν σήμερα, με άλλα λόγια, οι μνημονιακές δυνάμεις. Διαθέτει μια νέα, μορφωμένη γενιά, ανθρώπους του σωματικού και πνευματικού μόχθου με δεξιότητες και δημιουργικότητα. Έχει ορυκτό πλούτο, παραδοσιακές και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, καλό κλίμα, εύφορη γη, τεχνογνωσία σε σημαντικούς βιομηχανικούς κλάδους, παλιούς και νέους, μνημεία της φύσης και του πολιτισμού. Αξίζει κάτι καλύτερο από το να την μεταχειρίζονται σαν «ζητιάνο» με απλωμένο το χέρι στους διεθνείς τοκογλύφους.

Η έξοδος από το λαβύρινθο των μνημονίων και του χρέους θα απελευθερώσει τεράστιους πόρους, που μπορούν να στηρίξουν μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού μας προτύπου. Με γνώμονα όχι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά το δικαίωμα της εργαζόμενης πλειοψηφίας σε μια αξιοπρεπή ζωή. Με στροφή στις νέες τεχνολογίες, στην παραγωγή βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων υψηλής ποιότητας. Με την υποκατάσταση εισαγωγών από την εγχώρια παραγωγή, τη στήριξη της λαϊκής κατανάλωσης, προς όφελος των Ελλήνων παραγωγών και του περιβάλλοντος. Με αποφασιστική ενίσχυση της παιδείας και της έρευνας. Με ρήτρες σεβασμού των εργασιακών δικαιωμάτων στις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις. Με δημοκρατικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο.

Καθοριστική είναι η οικολογική διάσταση αυτής της προσαρμογής, ώστε το παραγωγικό πρότυπο να καταστεί βιώσιμο. Όπως αναγνώρισε και η Διάσκεψη για το Κλίμα των 196 χωρών στο Παρίσι, είναι απολύτως υπαρκτός ο κίνδυνος καταστροφής τεράστιων εκτάσεων του πλανήτη, αν η θερμοκρασία αυξηθεί 1,5^οC-2^οC πάνω από τη βιομηχανική εποχή. Η απάντηση σ’ αυτήν τη δυσοίωνη προοπτική προϋποθέτει βαθιές αλλαγές, ιδίως στην ενέργεια από ορυκτά καύσιμα και τις μεταφορές, όπως και αποφασιστικές παρεμβάσεις εναντίον της διευρυνόμενης αστικοποίησης, της καταστροφής της φύσης και της αποψίλωσης των δασών.

Να μοιραστούμε τον πλούτο, όχι τη φτώχεια

Η νεοφιλελεύθερη επιδρομή εκτόξευσε τις ανισότητες, διεθνώς και στην Ελλάδα, σε επίπεδα που δεν είχαμε γνωρίσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Ακόμη και στην επταετία της κρίσης, οι Κροίσοι δεν έπαψαν να γίνονται πλουσιότεροι, πλουτίζοντας από την καταστροφή της χώρας μας, σαν τους κατοχικούς μαυραγορίτες.

Φτάνει πια! Ήρθε η ώρα να πληρώσουν για την κρίση αυτοί που μπορούν κι αυτοί που φταίνε, όχι τα συνήθη υποζύγια του κρατικού προϋπολογισμού. Η αναδιανομή του πλούτου προς όφελος εκείνων που τον παράγουν δεν είναι μόνο πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι και όρος οικονομικής ανάκαμψης.

Δεσμευόμαστε για τον άμεσο τερματισμό των μειώσεων και τη στήριξη μισθών και συντάξεων. Για την άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μηνιαία. Για την αποκατάσταση ελεύθερων συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της μετενέργειας. Για κατώτατες συντάξεις και επιδόματα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού. Για ένα ασφαλιστικό σύστημα δημόσιο, κοινωνικό, καθολικό, με αναδιανεμητικό χαρακτήρα, με την εξασφάλιση πόρων για τη στήριξη των συντάξεων και την ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, που έχουν λεηλατηθεί επί δεκαετίες από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Αγωνιζόμαστε για ένα δίκαιο, απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, εργαλείο αναδιανομής υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων, με κατάργηση της φορολογικής ασυλίας για το πολυεθνικό και μεγάλο κεφάλαιο. Για αύξηση της φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη τουλάχιστον στο μέσο όρο της Ε.Ε. Για ατομικό αφορολόγητο 12.500 ευρώ για όλες τις κατηγορίες εισοδημάτων, μονοψήφιο ΦΠΑ τουλάχιστον σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και επιβολή φόρου μόνο στη μεγάλη, ακίνητη περιουσία. Για άρση των εξοντωτικών μέτρων που επιβλήθηκαν σε αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες.

Να πάρουμε στα χέρια μας από τους τραπεζίτες τον έλεγχο της οικονομίας

Η υπερδιόγκωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι ένα από τα πιο παθολογικά φαινόμενα του σύγχρονου καπιταλισμού. Τράπεζες, χρηματιστήρια και πειρατικά funds εκμεταλλεύονται τον μισθωτό και εκτός παραγωγής, οδηγούν στη χρεωκοπία νοικοκυριά και επαγγελματίες. Το τρίγωνο τράπεζες-μέσα ενημέρωσης-πολιτικό προσωπικό συνιστά τη μαύρη τρύπα της διαπλοκής, που καταπίνει κάθε ουσιαστική έννοια δημοκρατίας. Διαπλοκής, την οποία η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει, όπως δημαγωγικά ισχυρίζεται, απλά επιδιώκει να την θέσει υπό τον δικό της έλεγχο.

Μετά την κρίση του 2008, στην Ελλάδα και διεθνώς, οι κυβερνήσεις θυσίασαν τους εργαζόμενους για να σώσουν τους τραπεζίτες. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φόρτωσαν δύο φορές στον ελληνικό λαό τα βάρη της διάσωσης τραπεζών- ζόμπι, αφήνοντάς τες μάλιστα στα χέρια των επιχειρηματιών που τις οδήγησαν σε χρεωκοπία. Αντί να εθνικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ προχώρησε και σε τρίτη ανακεφαλαιοποίηση, με αποτέλεσμα να το παραδώσει σχεδόν τζάμπα στα ξένα funds, κάτι που στοίχισε στους φορολογούμενους 40 δισ και στα ασφαλιστικά τους ταμεία δύο δισ.

Δεν αναγνωρίζουμε και δεν δεσμευόμαστε από αυτή την άθλια εκχώρηση, οι υπεύθυνοι της οποίας οφείλουν να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Μια νέα, μη υποτελής κυβέρνηση του λαού θα εθνικοποιήσει - κοινωνικοποιήσει, χωρίς καμία αποζημίωση στους ξένους γύπες και τους Έλληνες μεγαλοτραπεζίτες, όλες τις συστημικές τράπεζες, που διασώθηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα των φορολογουμένων. Θα επανιδρύσει την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και θα αποδώσει ευθύνες για τη σκανδαλώδη μεταβίβασή τους.

Το νέο, δημόσιο τραπεζικό σύστημα θα λειτουργεί υπό συνθήκες διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου. Θα αναδειχθεί σε στρατηγικό κέντρο για τον παραγωγικό μετασχηματισμό. Θα παράσχει την τόσο αναγκαία ρευστότητα στους επαγγελματίες και θα προχωρήσει σε πραγματική Σεισάχθεια και σε γενναία ρύθμιση των χρεών μικρομεσαίων επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Η πρώτη κατοικία θα προστατευτεί πλήρως και απολύτως, ενώ θα υπάρξει δίχτυ προστασίας και για τη μικρομεσαία ακίνητη περιουσία.

Να υπερασπιστούμε τα δημόσια αγαθά από το τσουνάμι των ιδιωτικοποιήσεων, για ένα διαφορετικό δημόσιο τομέα υπό κοινωνικό έλεγχο

Τα τρία μνημόνια έφεραν ένα τσουνάμι ληστρικής υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας που συσσωρεύτηκε με την εργασία και τη δημιουργικότητα πολλών γενιών εργαζομένων. Κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ενεργειακά, μεταφορικά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, υδρογονάνθρακες και κρίσιμες κοινωνικές υπηρεσίες μεταβιβάζονται μπιρ παρά σε ιδιωτικά και ξένα συμφέροντα, που δεν έχουν βάλει ούτε ένα ευρώ στη δημιουργία αυτού του κοινωνικού πλούτου. Στις πιο σημαντικές περιπτώσεις, δεν πρόκειται καν για ιδιωτικοποίηση, αλλά για μεταβίβαση ελληνικών δημοσίων επιχειρήσεων σε ξένες, κρατικές επιχειρήσεις.

Με το τρίτο μνημόνιο όλη η δημόσια περιουσία, υπολογιζόμενης αξίας 50 δισ, μεταβιβάζεται προς εκποίηση σ’ ένα νέο Ταμείο ελεγχόμενο απολύτως από τους «θεσμούς». Πρόκειται για ένα ακόμη σκάνδαλο, το μέγεθος και οι επιπτώσεις του οποίου ταιριάζουν μόνο σε χώρα που έχει υποστεί συντριπτική ήττα σε πόλεμο.

Στην Ελλάδα που οραματιζόμαστε, οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες- παιδεία, υγεία, ασφάλιση, μεταφορές, το νερό, η ενέργεια και οι επικοινωνίες- θα είναι δημόσια αγαθά, προσιτά στον καθένα και όχι πεδία ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Το ΤΑΙΠΕΔ και το νέο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλε ο Σόιμπλε στην κυβέρνηση Τσίπρα θα καταργηθούν αμέσως. Οι ιδιωτικοποιήσεις θα ακυρωθούν και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις θα περάσουν στο δημόσιο, για να ανασυγκροτηθούν και να λειτουργήσουν προς όφελος όλου του λαού.

Αγωνιζόμαστε για την ανόρθωση του διαλυμένου συστήματος υγείας, με βάρος στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, με εθνική φαρμακοβιομηχανία και φαρμακαποθήκη. Για δημόσια, δωρεάν, δημοκρατική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, προϋπόθεση για την οποία είναι να αυξηθούν δραστικά τα σχετικά κονδύλια.

Οραματιζόμαστε ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, με στόχο την προώθηση της κριτικής σκέψης, της σφαιρικής και σε βάθος γνώσης και όχι ασπόνδυλων δεξιοτήτων. Με τη σημαντική αύξηση του προσωπικού, την τόνωση της ενισχυτικής διδασκαλίας και της διδασκαλίας ξένων γλωσσών, τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτούν τα εφόδια που χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος στον 21ο αιώνα, χωρίς να χάνουν χρόνο και χρήμα σε φροντιστήρια. Θεωρούμε αναγκαίο ένα διαφορετικό τρόπο πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που δεν θα καταστρέφει την εφηβεία και δεν θα αποστειρώνει το σχολείο. Αγωνιζόμαστε για μια πανεπιστημιακή εκπαίδευση ενάντια στη συνθήκη της Μπολόνια και των επιταγών του ΟΟΣΑ, που υποτάσσουν το πανεπιστήμιο στις ανάγκες της αγοράς.

Βασικό στοιχείο της ανατροπής θα είναι μια πραγματική πολιτιστική επανάσταση. Η κρίση και τα μνημόνια έφεραν μια οδυνηρή πολιτιστική ερήμωση, που υποβαθμίζει και στεγνώνει τη ζωή μας. Ο πολιτισμός της αγοράς συντρίβει τον παραγωγό, εκμηδενίζει τον πολίτη και αποθεώνει μόνο τον καταναλωτισμό, τη στιγμή μάλιστα που συρρικνώνει το λαϊκό εισόδημα. Διαλύει όλες τις συλλογικές ταυτότητες και ελπίδες, για να αφήσει στη θέση τους το φοβισμένο, μοναχικό άτομο.

Χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε μια καινούργια πολιτιστική άνοιξη. Στην εποχή της κρίσης παλιοί και νέοι καλλιτέχνες δημιούργησαν, με ελάχιστα μέσα, σημαντικό πολιτισμικό έργο. Αυτές τις ζωντανές δυνάμεις, την πρωτοβουλία και δημιουργικότητά τους θα στηρίξει η κυβέρνηση της μαχόμενης αριστεράς, ανασυγκροτώντας τους δημόσιους πολιτιστικούς θεσμούς, διασφαλίζοντας την αυτονομία τους και παρέχοντας τους αναγκαίους πόρους.

Απόδραση από τη νομισματική φυλακή του ευρώ, για μια νέα Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη

“Η Λαϊκή Ενότητα είναι το κόμμα της δραχμής”, διαλαλούν οι αντίπαλοί μας. Ψεύδονται ασύστολα. Η Λαϊκή Ενότητα δεν είναι ερωτευμένη ούτε με τη δραχμή, ούτε με το ευρώ, ούτε με κανένα νόμισμα. Αγωνίζεται για την έξοδο της χώρας από την κοινωνική βαρβαρότητα των μνημονίων και του χρέους, με ένα συνολικό πρόγραμμα υπέρ του ελληνικού λαού και εναντίον εκείνων που τον εκμεταλλεύονται και τον εξευτελίζουν. Ωστόσο, η σκληρά αποκτημένη πείρα από την πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε με τον πιο ωμό τρόπο την απλή αλήθεια: ότι δεν υπάρχει δρόμος διεξόδου για το λαό μέσα στην ευρωζώνη.

Γιατί το ευρώ δεν είναι απλώς ένα νόμισμα. Ευρώ είναι ο Σόιμπλε, ο Ντάισελμπλουμ, η τρόικα, τα μνημόνια. Η ευρωζώνη δεν είναι “το κοινό μας σπίτι”. Είναι εκείνη που μας παίρνει τα σπίτια και μαυρίζει τη ζωή μας. Είναι η πλήρης άρνηση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, η θεσμοποίηση της δικτατορίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2015 έπεισε τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών –ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν στις εκλογές και τι θεωρούν ρεαλιστικό σήμερα– ότι οι κυρίαρχοι της ευρωζώνης δεν είναι “σύμμαχοι” και “εταίροι”, αλλά οικονομικοί τρομοκράτες και πολιτικοί γκάνγκστερ. Η σοβαρή, συντεταγμένη προετοιμασία για τη μεγάλη απόδραση από αυτή τη νομισματική φυλακή αποτελεί αναγκαία, αν και όχι, βέβαια, ικανή συνθήκη για την εφαρμογή κάθε προοδευτικού προγράμματος.

Η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα από μια κυβέρνηση της Αριστεράς και των μαχόμενων λαϊκών δυνάμεων είναι προϋπόθεση για να απελευθερωθούμε από το βραχνά του χρέους και των μνημονίων. Θα αποκαταστήσει τον έλεγχο πάνω στον κρατικό προϋπολογισμό και τη ζωτικά αναγκαία ρευστότητα στην οικονομία, με την Κεντρική Τράπεζα ως δανειστή τελευταίας καταφυγής. Θα αποτελέσει παράγοντα ενίσχυσης των εξαγωγών και σταδιακής υποκατάστασης των εισαγωγών από εγχώρια προϊόντα. Τα περί κινδύνου υπερπληθωρισμού και αδυναμίας προμήθειας βασικών ειδών (τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα) εξυπηρετούν την προσπάθεια του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου να εκφοβίσει τον κόσμο με εξωπραγματικά σενάρια «οικονομικού πυρηνικού χειμώνα».

Οι δυσκολίες της μεταβατικής περιόδου δεν θα είναι «τεχνικές». Θα προέλθουν από τη βέβαιη αντίδραση της ολιγαρχίας και των ξένων συνεταίρων της, που θα δουν ότι τα συμφέροντά τους απειλούνται από τις λαϊκές δυνάμεις. Αλλά αυτές τις δυσκολίες θα τις βρούμε μπροστά μας έτσι κι αλλιώς, σε οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικής αλλαγής, είτε με το ευρώ, είτε χωρίς αυτό. Επομένως, δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι υποταγής. Αντίθετα, μπορούν να αντιμετωπιστούν από μια κυβέρνηση οπλισμένη με τόλμη και συγκεκριμένο σχέδιο, από έναν ενημερωμένο και οργανωμένο λαό, με ισχυρές δομές κοινωνικής αλληλεγγύης.

Σ' αυτό το δρόμο, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις πολιτικές και τους μηχανισμούς της Ε.Ε. Επιδιώκουμε την ανατροπή αυτής της σύγχρονης Αυτοκρατορίας από τους λαούς της Ευρώπης και την οικοδόμηση, στη θέση της, μιας νέας ένωσης κυρίαρχων κρατών, με προοδευτικές πολιτικές και σοσιαλιστικό ορίζοντα. Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Ο ελληνικός λαός, που ασφυκτιά και αναζητά επειγόντως διέξοδο, δεν μπορεί να περιμένει παθητικά μέχρις ότου αλλάξουν, προς το καλύτερο, τα πράγματα σε άλλες χώρες.

Εάν τεθεί από τα πράγματα το δίλημμα “σύγκρουση με τη σημερινή Ε.Ε. ή εγκατάλειψη του προοδευτικού, ριζοσπαστικού μας προγράμματος”, ασφαλώς θα επιλέξουμε το πρώτο και θα καλέσουμε τον λαό να αποφασίσει με δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στην Ε.Ε. Είμαστε σίγουροι ότι μια Ελλάδα όρθια, ανυπότακτη και αποφασισμένη θα βρει πολύτιμους συμμάχους. Πρώτα απ' όλα στους λαούς της Ευρώπης, που θα δουν στις αγωνίες μας τις δικές τους αγωνίες και στον αγώνα μας τον δικό τους αγώνα. Κι αυτό θα διευκολύνει προοδευτικές ανατροπές στην Ευρώπη, προσφέροντας ανθεκτικά στηρίγματα στη δική μας υπόθεση.

Αλληλεγγύη στους μετανάστες, ενάντια στο ρατσισμό και το νεοφασισμό

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που διέλυσαν κράτη κι έριξαν λαούς στο χάος εμφύλιων συρράξεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την πείνα που φέρνει μαζί της η παγκοσμιοποίηση ενός άγριου καπιταλισμού, προκάλεσαν απερίγραπτη ανθρωπιστική καταστροφή και μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Το θέαμα των νεκρών παιδιών που ξεβράζει το Αιγαίο προκαλεί κάθε πολιτισμένη συνείδηση.

Εξίσου αποκρουστική είναι η αντίδραση της «ενωμένης Ευρώπης». Συνένοχοι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στην αποδόμηση των εθνικών οικονομιών, οι κυρίαρχοι της Ε.Ε. υψώνουν τείχη, στήνουν φράκτες, στέλνουν στρατούς, επιστρατεύουν το ίδιο το ΝΑΤΟ εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων. Δεξιοί και «Σοσιαλιστές» ψηφίζουν μαζί νόμους που δίνουν στις αρχές το δικαίωμα να κατάσχουν τα τιμαλφή των προσφύγων, αναβιώνοντας ανατριχιαστικές μνήμες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Τρίτου Ράιχ.

Η εξέλιξη αυτή δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε οφείλεται μόνο στην πίεση της ανερχόμενης Ακροδεξιάς, που βρίσκει στα πρόσωπα των μεταναστών αποδιοπομπαίους τράγους για την ανεργία και την εγκληματικότητα. Οι συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνου εξυπηρετούσαν εξ αρχής τη λογική της Ευρώπης-φρούριου, που διατηρούσε το δικαίωμα να παίρνει μόνο όσους μετανάστες ήθελε, ως φτηνή εργατική δύναμη, και να αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους σαν «νέους βάρβαρους», που απειλούν, τάχα, τη νέα Αυτοκρατορία. Οι ισχυροί της Ευρώπης μεταχειρίζονταν εδώ και δεκαετίες τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στις μεγαλουπόλεις τους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, στοιβαγμένους στα υποβαθμισμένα γκέτο της ανεργίας και της επισφάλειας, αντικείμενα καθημερινών αστυνομικών ελέγχων και ταπεινώσεων.

Η κυβέρνηση οφείλει να απορρίψει τον εκβιασμό που της ασκείται- να εφαρμόσει επιθετική πολιτική στο προσφυγικό και να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών- υπό την απειλή του εξοστρακισμού της από τη Σένγκεν. Στο κάτω- κάτω, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα σπουδαίο αν βγούμε από τη Σένγκεν, έχουμε όμως να χάσουμε κάθε ίχνος ανθρωπιάς, πολιτισμού και διεθνούς αξιοπρέπειας αν υποταχθούμε και σ’ αυτό το πεδίο.

Η Λαϊκή Ενότητα υποστηρίζει μια πολιτική ανθρωπισμού και αλληλεγγύης στο προσφυγικό. Αγωνίζεται για την καθιέρωση ασφαλών διόδων διέλευσης των προσφύγων και για την αναλογική απορρόφησή τους από τις χώρες- μέλη της Ε.Ε. Αντί για κέντρα κράτησης, ζητάμε ανοιχτές δομές φιλοξενίας με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Απαιτούμε να πέσει το Τείχος του Έβρου, που πολλαπλασιάζει τους νεκρούς στο Αιγαίο. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στη στρατιωτικοποίηση του προβλήματος, στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ και σε μια ευρωπαϊκή συνοροαστυνομία, που θα αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως εγκληματίες. Ζητάμε την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα και την ισότιμη πρόσβασή τους στην παιδεία, την υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Ο ελληνικός λαός, αν και καθημαγμένος από την κρίση, έδωσε σπουδαία μαθήματα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης στην Ευρώπη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Οι ναυαγοσώστες, οι ιστιοπλόοι, οι ψαράδες, οι χιλιάδες αλληλέγγυοι, άνδρες γυναίκες και παιδιά, στα νησιά του Αιγαίου, την Αττική και τις ελληνικές πόλεις, πρόσφεραν και προσφέρουν μεγάλη υλική και ηθική βοήθεια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αντιπαραθέτουν στον άξενο, διαιρεμένο κόσμο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και του πολέμου τον κοινό, δικό μας κόσμο.

Θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και του αγώνα εναντίον του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, ιδιαίτερα- αλλά όχι μόνο- από την πλευρά της νεοφασιστικής, εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Τα ξενοφοβικά, ακροδεξιά ρεύματα είναι ντροπή για την Ελλάδα, μια χώρα που έστειλε γενιές μεταναστών “στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου της στοές” και που δεν μπορεί να ξεχνάει ότι πάνω από 6,5 εκατομμύρια Έλληνες της διασποράς ζουν και εργάζονται έξω από τα σύνορά μας.

Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη

Τα παλιά κόμματα εξουσίας κατάντησαν την Ελλάδα οικονομική αποικία της Γερμανίας και γεωστρατηγικό οικόπεδο της Αμερικής. Μετά τη μνημονιακή στροφή της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ήταν επόμενο να βαδίσει στα χνάρια τους και στο πεδίο της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Η Ελλάδα ακολουθεί σαν υπάκουος φαντάρος τις μεγάλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που έφεραν τον πόλεμο και το εθνικιστικό μίσος στα Βαλκάνια, πυροδότησαν έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία στην Ουκρανία, διέλυσαν το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία. Η κυβέρνηση ενισχύει την ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδα από το Ισραήλ και την Τουρκία, τους δύο βασικούς περιφερειακούς συμμάχους των ΗΠΑ, ακυρώνοντας τις δυνατότητες εναλλακτικών δρόμων, κυρίως με τη Ρωσία. Συνάπτει σύμφωνα φιλίας και συνεργασίας με την Αίγυπτο, νομιμοποιώντας το αιμοσταγές καθεστώς Σίσι.

Η Λαϊκή Ενότητα αγωνίζεται για την έξοδο της Ελλάδας από την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και την απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων από τη χώρα. Ο ελληνικός στρατός θα υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και δεν θα συμμετάσχει εφεξής σε καμία ιμπεριαλιστική επέμβαση. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο προσφυγικό, πράγμα που σημαίνει, πέραν των άλλων, παράδοση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, ενώ ενθαρρύνει τις τουρκικές, επεκτατικές διεκδικήσεις.

Στηρίζουμε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, για μια Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, χωρίς δυνάμεις κατοχής και ξένες βάσεις. Επιδιώκουμε μια πολιτική ειρήνης και φιλίας με την Τουρκία και τις άλλες βαλκανικές χώρες, με σεβασμό των υπαρχόντων συνόρων. Τασσόμαστε υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των διμερών διαφορών στη βάση του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένου του Δικαίου της Θάλασσας. Ζητάμε να σταματήσει άμεσα η απαράδεκτη στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ και να αναγνωριστεί πλήρως το κράτος της Παλαιστίνης.

Εθνική ανεξαρτησία δεν σημαίνει απομόνωση. Το αντίθετο. Μια κυρίαρχη Ελλάδα θα μπορέσει να αναπτύξει ισότιμες σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με όλο τον κόσμο. Θα ακυρώσουμε, όμως, συμφωνίες ολέθριες για την εργασία και το περιβάλλον, όπως η διαβόητη ΤΤΙΡ, που βάζει τις πολυεθνικές πάνω από τα εθνικά κράτη.

Λαϊκή «μεταπολίτευση»

Στις μέρες μας, η δημοκρατία κινδυνεύει να καταντήσει άδειο κέλυφος. Ο λαός ψηφίζει ΟΧΙ και του το κάνουν πραξικοπηματικά ΝΑΙ. Οι βουλευτές υποχρεώνονται να ψηφίζουν νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων, που αλλάζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς καν να τα διαβάσουν. Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αποφασίζουν ακόμη και πώς θα λειτουργούν τα φαρμακεία και τι ώρες θα ανοίγουν τα μαγαζιά. Όλα αυτά αποξενώνουν ολοένα και περισσότερους από την πολιτική, δημιουργώντας ευνοϊκό έδαφος για τη δημαγωγία της Χρυσής Αυγής.

Χρειαζόμαστε μια νέα, λαϊκή «μεταπολίτευση» που θα αλλάξει εκ θεμελίων αυτό το σάπιο σύστημα. Τα στοιχειώδη μέτρα εκδημοκρατισμού- κατάργηση των μηχανισμών καταστολής του «εχθρού λαού», όπως τα ΜΑΤ, αντιμετώπιση της διαπλοκής και της διαφθοράς, απλή αναλογική σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες- είναι αναγκαία, αλλά δεν επαρκούν. Στόχος μας είναι μια νέα δημοκρατία του λαού, όπου η λαϊκή κυριαρχία δεν θα ταυτίζεται μόνο με μια στιγμή στα τέσσερα χρόνια.

Η Λαϊκή Ενότητα θα ενισχύσει όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και πάλης που δημιουργεί η λαϊκή αυτενέργεια στην πορεία των κοινωνικών αγώνων, ιδιαίτερα στις στιγμές της κορύφωσής τους. Επιδιώκουμε αυτές οι δομές- λαϊκές επιτροπές, συμβούλια πολιτών κ.α.- να εκφράζουν το γενικό συμφέρον της εργαζόμενης Ελλάδας και όχι αποσπασματικές ή και συντεχνιακές διεκδικήσεις. Να διαμορφώνουν πολιτικές, να ασκούν κοινωνικό έλεγχο στην κυβέρνηση και να εξελίσσονται σε μορφές μιας νέας, λαϊκής εξουσίας.

Δεσμευόμαστε για μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που θα καταρτίσει και θα υποβάλει σε δημοψήφισμα το σύνταγμα αυτής της νέας, λαϊκής εξουσίας, όπου θα συνυπάρχουν μορφές άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Προτείνουμε περιορισμένο αριθμό θητειών για τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς, τους βουλευτές και όλες τις θέσεις εξουσίας. Να υπάρχει δυνατότητα ανάκλησης βουλευτών από τους εκλογείς τους και διεξαγωγής τοπικών ή πανεθνικών δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία πολιτών. Να εγκατασταθεί η δημοκρατία και στους χώρους δουλειάς με την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος εργασιακής ζούγκλας και τη θέσπιση μορφών εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις. Να κοπεί ο ομφάλιος λώρος ιδιοκτητών μεγάλων μέσων ενημέρωσης- πολιτικής εξουσίας και να θεσπιστούν αυστηρά κριτήρια κοινωνικού ελέγχου στη ραδιοτηλεόραση. Να γίνει επιτέλους πράξη ο διαχωρισμός Εκκλησίας- κράτους και να αξιοποιηθεί για τις λαϊκές ανάγκες η εκκλησιαστική περιουσία. Να καταπολεμηθεί ο σεξισμός και κάθε διάκριση με βάση το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Για ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής

Ο εύκολος δρόμος, της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση που θα έλυνε το κοινωνικό πρόβλημα, κατέληξε σε αδιέξοδο τον Ιούλιο του 2015. Έτσι φτάσαμε στο «πρώτη φορά Αριστερά, τρίτη φορά μνημόνιο».

Δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς προσπάθεια και σύγκρουση. Μόνο ο αγώνας του οργανωμένου λαού μπορεί να εμποδίσει αντιλαϊκά μέτρα, να δρέψει κοινωνικές κατακτήσεις και να φέρει τη μεγάλη αλλαγή.

Για τη Λαϊκή Ενότητα η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός- άλλωστε, το απέδειξαν ιδρυτικά στελέχη της όταν εγκατέλειψαν θέσεις εξουσίας για να μην προδώσουν τις αρχές τους. Όπως δεν είναι αυτοσκοπός ο ισόβιος περιορισμός στην αντιπολίτευση. Οι αντιστάσεις του λαού θα μείνουν κατακερματισμένες, αν δεν έχουν προοπτική την πολιτική ανατροπή. Την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της μαχόμενης Αριστεράς, μιας εξουσίας των εργαζομένων, με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, παραγωγικού μετασχηματισμού, οικονομικής ανόρθωσης, κοινωνικής δικαιοσύνης και οικολογικής προστασίας.

Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θέλουμε να γίνει, με τους αγώνες και τη θέληση του ελληνικού λαού, όχημα μετάβασης στο σοσιαλισμό. Μια νέα κοινωνία, με πρωταγωνιστή τον κόσμο της εργασίας και ενθάρρυνση της λαϊκής αυτενέργειας, της συμμετοχής, της δημιουργίας και της καινοτομίας, μακριά από γραφειοκρατίες. Μακριά από την αποξένωση των εργαζομένων και τον σφετερισμό στο όνομά τους των μέσων παραγωγής και των κοινωνικών λειτουργιών.

Αγωνιζόμαστε για ένα ευρύτατο μέτωπο όλων των ανυπότακτων δημοκρατικών, αντιιμπεριαλιστικών, πατριωτικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων, πρώτα απ' όλα στο κοινωνικό, αλλά και στο πολιτικό πεδίο, με τη συμμετοχή όλων των φορέων, ρευμάτων και συλλογικοτήτων, που υπάρχουν σήμερα ή θα δημιουργηθούν αύριο. Ιδιαίτερα απευθυνόμαστε στις δυνάμεις της αντιμνημονιακής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Τίποτα δεν θα μας δικαιολογήσει απέναντι στην Ιστορία, αν καθηλωθούμε σε άγονες διαμάχες, στον πλειστηριασμό της μεγάλης φράσης, στην αναζήτηση δικαίωσης όχι μέσα από τη μεγάλη λαϊκή νίκη, αλλά μέσα από τον μικρό, ενδοαριστερό εμφύλιο. Μια τέτοια Αριστερά δεν την έχει ανάγκη ο λαός. Στην πραγματικότητα, προσφέρει υπηρεσίες μόνο στο σύστημα.

Καλούμε τις νέες και τους νέους να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ανατροπής. Γιατί το μέλλον τους δεν μπορεί να είναι ο άξενος καπιταλιστικός κόσμος, που καταστρέφει την εργασία, τον πολιτισμό και τη Φύση. Για την επιστροφή στο μέλλον του σοσιαλισμού στον 21^ο αιώνα- μιας κοινωνίας όπου θα κυριαρχεί όχι το παντοδύναμο κράτος και το πάνσοφο κόμμα, αλλά το κοινό αγαθό και η κοινότητα των ελεύθερων, δημιουργικών ανθρώπων.

Με μια άλλη Αριστερά, για μια Ελλάδα της κοινωνικής χειραφέτησης και της λαϊκής κυριαρχίας.