Συνδικαλισμός, το ανώτατο στάδιο του αριστερισμού; (στον απόηχο της προηγούμενης ανάρτησης)

Μπουκάρισε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο[1] και βγήκαν και οι «αριστεροί διεθνιστές» –επίσημη ονομασία τού κάπως παλιομοδίτικου «τροτσκιστές», που κι αυτοί, σήμερα και εν Ελλάδι, ‘‘κάπως’’ τροτσκιστές είναι[2]– να σώσουν την αριστερή ψυχή τους! Και ένα από τα μπαλκόνια κάγκελα στα οποία έκαναν την εμφάνισή τους ήταν και το editorial τής 15νθήμερης εφημερίδας Εργατική Αριστερά. Σ’ αυτό (θα το διαβάσετε παρακάτω), οι σύντροφοι τροτσκιστές αποδεικνύουν ότι διόλου δεν υστερούν στο αγαπημένο άθλημα όλων των μερίδων τής Αριστεράς και μία από τις βασικές αιτίες που την κρατούν καθηλωμένη σε μικρά ποσοστά επιρροής στη νεοελληνική κοινωνία: τον τακτικίστικο, συνδικαλιάρικο λόγο. Έτσι, ενώ το θέμα τους –και η κύρια αιτία τών (αναμενόμενων) κραυγών και τσιρίδων– είναι η ενισχυόμενη παρουσία τών (διαρκώς παρόντων!) ναυτικών νατοϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο και η (κυρίως αυτό) «αντιμεταναστευτική επαναπροώθηση» των προσφύγων και μεταναστών στην Τουρκία, φροντίζουν σαν καλοί συνδικαλιστές να χώσουν στο κείμενό τους και όλες τις πληγές τού Φαραώ πΣΥΡΙΖΑ, για τις οποίες αντίρρηση δεν μπορεί να έχει ούτε η μάλλον απολιτίκ (ως καλοπερασάκισσα) γάτα μου!

Υποθέτουμε ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή δηλαδή φόρτωσαν με παραπάνω λέξεις το  έτσι και αλλιώς περιορισμένης έκτασης editorial, όπως συμβαίνει με όλα τα editorials, δεν είχαν το περιθώριο να μας εξηγήσουν πώς διάολο γίνεται, ο μεν «σοσιαλισμός σε μία χώρα» τού (φτου κακά) Στάλιν –και ολίγον τού σκληρού για τα δοντάκια τους Λένιν– να είναι ανέφικτος, ο δε μετασχηματισμός τής Ελλάδας σε Παράδεισο για όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες τού κόσμου …παιχνιδάκι![3]

Αυτά από εμάς για σήμερα. Μπορεί σε κάποιους να φάνηκαν «νατοϊκά» και «εθνικιστικά». Στη διάθεσή τους.

≈≈≈≈≈

[1] «Μπουκάρισε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο» είναι μάλλον μία δραματοποιημένη περιγραφή τής εδώ και δεκαετίες υπάρχουσας κατάστασης. Τα πρώτα πλοία που θα δώσουν το παρών είναι  αυτά τής «Μόνιμης Ναυτικής Δύναμης 2» που έχει συνήθως στέκι της τα ανοιχτά τής …Κύπρου!

[2] Ας πούμε: Είναι βέβαιο ότι έχουν διαβάσει μέχρι αποστήθισης ένα από τα κλασικά κείμενα του Τρότσκι Ο πόλεμος και η Τέταρτη Διεθνής. Πόσο σίγουρο είναι όμως ότι το έχουν κατανοήσει σε βάθος –δηλαδή το έχουν διαβάσει και between its lines, έχουν εντοπίσει τις αντιφάσεις του, και τις έχουν ερμηνεύσει δημιουργικά, χωρίς να προδίδουν το πνεύμα τού Τρότσκι, αλλά και χωρίς να τον εμφανίζουν ως έναν κοινό πολιτικό βλάκα;

[3] Εντάξει, αυτό ήθελε πολλές λέξεις και το καταλαβαίνουμε. Εκείνο που δεν καταλαβαίνουμε είναι πώς διάολο, αριστεροί άνθρωποι και δη τροτσκιστές, δεν μπόρεσαν να στριμώξουν κάπου στο κείμενό τους μία φρασούλα τόση δα, ένα σύνθημα, αν θέλετε, που να λέει: «Κάτω όλοι οι πόλεμοι! – Ειρήνη! – Να γυρίσουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους!». Καλά να βλέπουν την εκ-βια-στική μετανάστευση ως κίνημα, σαν τον Άκη Γαβριηλίδη, λόγου χάρη. Αλλά και τον πόλεμο;;;

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

«Εργατική Αριστερά»

Editorial

Η κυβέρνηση καταγγέλλει ότι μια «συμμαχία ετερόκλητων συμφερόντων» έχει βάλει στόχο την ανατροπή της. Οι καταγγελίες της γίνονται με ένταση ευθέως ανάλογη με την ταχύτητα που η ίδια προσαρμόζεται και υποτάσσεται σε όλη τη γραμμή: από το καλωσόρισμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο καταστολέα και «απώθησης» των προσφύγων μέχρι την επιστράτευση της καταστολής απέναντι στους αγρότες.

Για να υποστηρίξει τη μνημονιακή στροφή, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε το νεοφιλελεύθερο αξίωμα της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative - Δεν υπάρχει εναλλακτική), διαβεβαιώνοντας όμως ότι αυτό ισχύει μόνο για την οικονομία: μπορεί στην οικονομία να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά, αλλά στον τομέα της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, των πολιτικών ενάντια στο ρατσισμό θα κάνουμε περισσότερα. Σήμερα αποδεικνύεται ότι η «οικονομική ΤΙΝΑ» δεν έρχεται μόνη. Ότι η υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό και τα μνημόνια έχει την υποχρεωτική και αναπόφευκτη συνέπεια της υποταγής σε όλη τη γραμμή.

Τον Ιούλιο του 2015 προβλήθηκε η ανάγκη υπογραφής του τρίτου μνημονίου υπό την απειλή του Grexit. Τον Ιανουάριο του 2016 η κυβέρνηση καλωσορίζει το ΝΑΤΟ σε ρόλο δύναμης «απώθησης» των προσφύγων και ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο ετοιμάζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, υπό την απειλή της αποβολής από τη Σένγκεν.

Αν όμως αυτά είναι «υπέρτεροι» εξωτερικοί καταναγκασμοί, ποια ανάγκη έσπρωξε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να χρησιμοποιήσει όλα τα παραδοσιακά «όπλα» των παλιών μνημονιακών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) στην αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων των αγροτών, των επιστημονικών φορέων κ.λπ.; Ποια ανάγκη οδήγησε στη συκοφάντηση του κινήματος («φοροφυγάδες», «γραβατάκηδες», «κατσαρολάδες»), στην επιστράτευση των θεωριών του «κοινωνικού αυτοματισμού (να χτυπηθούν όλοι για να υπάρχει... ισότητα στη μνημονιακή εξαθλίωση), στην επιστράτευση των ΜΑΤ; Η απάντηση είναι προφανής: η υλοποίηση του μνημονίου δεν μπορεί παρά να γίνει με μνημονιακά μέσα.

Σε κάθε μεγάλο ζήτημα, η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι υποχρεωμένη να συμβιβάζεται τόσο σκληρά και... ανελέητα όσο και με τον ιδρυτικό συμβιβασμό του Ιουλίου του 2015. Διότι απλούστατα το σύστημα, εγχώριο και διεθνές, είναι ενιαίο. Διότι δεν υπάρχουν μόνο οι οικονομικοί καταναγκασμοί, εκβιασμοί κ.λπ., αλλά και οι πολιτικοί αντίστοιχοι. Διότι η υλοποίηση νεοφιλελεύθερων, ιμπεριαλιστικών και ρατσιστικών πολιτικών αναπόφευκτα θα υπηρετηθεί με μέτρα καταστολής, συκοφάντησης, συστημικής ιδεολογικής προπαγάνδας. Το «μεγάλο ΝΑΙ» στο μνημόνιο τον περασμένο Ιούλιο συνεπάγεται πολλά ακόμη ΝΑΙ, την υποταγή σε όλη τη γραμμή.

Υπ’ αυτούς τους όρους, το κυβερνητικό πρόταγμα «να μείνουμε στην κυβέρνηση» είναι κενό οποιουδήποτε περιεχομένου, έστω και ισχνού, για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, τους μετανάστες και πρόσφυγες. Τώρα, ένα άλλο πρόταγμα αρχίζει να φωτίζει τις προοπτικές των κινημάτων αντίστασης: να μπλοκάρουμε το Ασφαλιστικό, να ανατρέψουμε το μνημόνιο, να δημιουργήσουμε ξανά τους όρους για μια μεγάλη πολιτική ανατροπή και την κυβέρνηση της πραγματικής Αριστεράς.