Μια ερώτηση στον Αλέκο Αλαβάνο: Και το Plan B, κύριε;

Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τις παρακάτω πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο Αλέκος Αλαβάνος για την προσφυγική κρίση σε πρόσφατη (προχθεσινή;) συνέντευξή του στην ΕΡΤopen. Μα, ακόμα κι αν διαφωνήσει σε κάποια επί μέρους σημεία, δεν μπορεί να μην τον πιστώσει για την τεράστια απόσταση που χωρίζει την πολιτική του σκέψη από την παιδαριώδη, για να μην πω αμοιβαδική, σκέψη ορισμένων ξεσαλωμένων αριστεριστών τού Κόκκινου Δικτύου, που εσχάτως έχουν ανοίξει το κουτάκι με τα (ληγμένα) κόκκινα βεγγαλικά και αμολάνε τη μία στρακαστρούκα μετά την άλλη (και οι οποίοι, αν ζούσαν στις αρχές τού 1918 στην επαναστατημένη Ρωσία, ασφαλώς και θα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που είχαν πρήξει το συκώτι τού Λένιν, κατηγορώντας τον επί «προδοσία τής παγκόσμιας επανάστασης» για τη Συνθήκη τού Μπρεστ-Λιτόφσκ). Αυτή ακριβώς η απόσταση από τους προσβεβλημένους εκ της γνωστής παιδικής ασθένειας του επιτρέπει να δει το μείζον πρόβλημα:

Η Ελλάδα δεν μπορεί, για ένα εκατομμύριο λόγους, να αποτελέσει, μόνη αυτή, τον επόμενο σταθμό τών εκατομμυρίων πολιτικών και οικονομικών προσφύγων που έχουν συρρεύσει και εξακολουθούν να συρρέουν στην Τουρκία και θέλουν να μετακινηθούν προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Φυσικά, κάθε καλόπιστος, δίκαιος (αλλά και υποψιασμένος για το έλλειμμα ηγετικών προσωπικοτήτων που χαρακτηρίζει την Αριστερά), δεν μπορεί παρά να πιστώσει τον Αλέκο Αλαβάνο και με κάτι άλλο: βγαίνει μπροστά και καταθέτει συγκεκριμένες απόψεις για ένα φλέγον και ζόρικο για την Αριστερά ζήτημα (που απειλεί και την απήχηση της ίδιας τής Αριστεράς, εκτός των άλλων), και δεν κρύβεται πίσω από απόψεις άλλων, όπως κάνουν μερικοί μερικοί με τις δικές του –ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. Έχει δηλαδή τη γενναιότητα να εκτεθεί, για καλό ή για κακό. Κι εμείς ξέρουμε από την ιστορία πολλούς ηγέτες, άλλους καλούς κι άλλους κακούς. Άνθρωπο δειλό, όμως, που να αναδείχθηκε κάποια στιγμή σε ηγέτη, δεν ξέρουμε κανέναν!

Διαβάστε τις προτάσεις τού Αλέκου Αλαβάνου. Και μετά, αν θέλετε, προσυπογράψτε την ερώτηση που του απευθύνουμε.   

Κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα θα πρέπει επειγόντως να κινηθεί στις παρακάτω κατευθύνσεις τόσο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και προς τη διεθνή κοινότητα:

Πρώτο, να θέσει το αίτημα ώστε η συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός στη Συρία που αποφασίσθηκε να συνοδευθεί εξαρχής με συγκεκριμένα μέτρα που θα αποσκοπούν στην ανακοπή της μαζικής εξόδου, όπως δημιουργία ασφαλών ζωνών διαβίωσης και προσωρινών κατασκηνώσεων στο εσωτερικό της χώρας, η ομαλή εξασφάλιση τροφής και υγειονομικής περίθαλψης, η ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας, η αναζωπύρωση της στοιχειώδους οικονομικής δραστηριότητας ώστε να αρχίσουν να ανοίγουν θέσεις εργασίας. Η μείωση του αριθμού των προσφύγων με την εκτόνωση των αιτιών επιτόπου έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τη δίκαιη κατανομή ενός ανεξέλεγκτου και ασυγκράτητου αριθμού εισερχομένων.

Δεύτερο, η προώθηση της ιδέας –που εκφράσθηκε κάποια στιγμή από την Μέρκελ, ναι από την Μέρκελ, κι όχι από την ελληνική κυβέρνηση– να οργανωθούν με ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη στην Τουρκία και μάλιστα κοντά στις διόδους εισόδου στα νότια σύνορά της προσωρινά κέντρα εγκατάστασης, όπου θα γίνεται η καταγραφή των προσφύγων και μετά η οργανωμένη μετακίνησή τους κατευθείαν στους τόπους προορισμού, πχ αεροπορικά, που δεν απαιτεί την οδική μετακίνησή τους μέσω σειράς κρατών που τώρα διασχίζουν, από τα νότια Βαλκάνια μέχρι τις βαλτικές χώρες.

Τρίτο, η νόμιμη με βάση το διεθνές δίκαιο απαίτηση της Ελλάδας να εφαρμόσουν όλες η χώρες της Ε.Ε. τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης του 1951 που προβλέπει την ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων και το Τροποποιητικό Πρωτόκολλο του 1967 που επέκτεινε την ιδιότητα του πρόσφυγα σε όλο τον κόσμο. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν υπογράψει τα σχετικά κείμενα και η στάση των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων τα παραβιάζει κατάφωρα. Είναι εξευτελιστικό για την Ελλάδα να εφαρμόζει πειθήνια τις καταστροφικές για την κοινωνία και την οικονομία της εντολές των Βρυξελλών και την ίδια στιγμή μια σειρά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παραβιάζουν σχεδόν αδιαμαρτύρητα σε βάρος μας τις βασικές αρχές ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου σε ένα ανθρωπιστικό μάλιστα θέμα.

Τέταρτο, η απαίτηση για την εφαρμογή των ποσοστώσεων στην κατανομή των προσφύγων που θα κατανέμει το βάρος της μαζικής προσφυγικής παρουσίας σε όλα τα κράτη, ώστε να μη εμφανίζονται ακραία φαινόμενα χωρών-στρατοπέδων προσφύγων, όπως γίνεται με σήμερα με την Ελλάδα και έχει συμβεί σε ένα βαθμό σε προηγούμενες φάσεις με την Ιταλία ή την Μάλτα.

Πέμπτο, η άρνηση από την Ελλάδα στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα. Δεδομένου ότι για την Τουρκία σημεία της ελληνικής επικράτειας θεωρούνται γκρίζες ζώνες, η παρέμβαση του ΝΑΤΟ σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή μπορεί να περιπλέξει το εθνικό με το προσφυγικό, που ήδη επηρεάζει το οικονομικό. Αν θέλει το ΝΑΤΟ να προσφέρει, μπράβο του, ας συμβάλλει με τις τεράστιες υποδομές του και τις οικονομικές του δυνατότητες στην κατασκευή οργανωμένων σταθμών προσωρινής παραμονής προσφύγων που έχουν ήδη φτάσει μέχρι την δυτική ακτή της Τουρκίας.

Τέλος, σε σχέση με τον ελληνικό λαό που δέχεται τις πιέσεις από την ανεξέλεγκτη ροή και συγκέντρωση των προσφύγων στην πατρίδα του, χρειάζεται να κρατήσουμε αυτές τις δύσκολες στιγμές νηφαλιότητα, ψυχραιμία, ανθρωπιστική διάθεση και προθυμία για αλληλεγγύη, που όντως ήδη εκφράζεται από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Και μικρή υπομονή: το πρόβλημα στην Ελλάδα εξελίσσεται τόσο ακραία, που δεν είναι δυνατό να αργήσει να επιλυθεί._

Η ερώτηση που θέλουμε να απευθύνουμε στον Αλέκο Αλαβάνο, και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση, μια και είναι εκείνος που εισήγαγε στο  ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο την έκφραση Plan B (generic αγγλοσαξονική ονομασία για κάθε εναλλακτικό σχέδιο),  είναι η εξής:

Αγαπητέ σύντροφε, ποιο είναι το Plan B που έχετε κατά νου, σε περίπτωση που η ζωή αποδείξει ότι το πολιτικό σχέδιο που εισηγείστε είναι ανέφικτο;

 Ολόκληρη η συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου