ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
20 σχόλια:
μια χαρά.
άλλη μία απόδειξη του κάθε χωριό κι αριστερά κάθε πόλη κι επανάσταση.
ακόμα μία ιστορική φάρσα.
Ο μα γιατι;;;Τι εκληξη....Η ζωιτσα ηταν κεντρικη ομιλητρια σε προεκλογικες συγκεντρωσεις της λαε.Τι αλλαξε ζωιτσα;;;Δεν βλεπει μαλλον εισοδο της λαε στη βουλη το κοριτσι....
Ρε συ, ελληνοφρενικέ, μας ξεφτίλισες! Ο φιλελές από πάνω σου, ο Smart Asss, ‘‘διάβασε’’ καλύτερα τη Ζωίτσα! Δεν ψοφάει για βουλευτιλίκι, δεν είναι τσίπισσα σαν μερικούς λιγούρηδες βουλευτές τού νέου ΣΥΡΙΖΑ. Το αρχηγιλίκι είναι ο καημός της!
Τα λέμε (αλλά μην εκθέτεις την Αριστερά, δίνοντας πόντους στους φιλελέδες! :-) )
Η ζωιτσα φιλε δεν ανηκει και ουτε ανηκε ποτε στην αριστερα......Αυτα μαλλιασε η γλωσσα μου να σας τα λεω αλλα βαρεθηκα......Ενα απλο ψωνιο που κανει το καπριτσιο της ετσι απλα.....ΕΣΕΙΣ ομως της ειχατε δωσει πολιτικη υπεραξια....
Φίλε ελληνοφρενικέ,
Άλλα μάς είπες πριν, άλλα μάς λες τώρα. Παλιά τέχνη κόσκινο των Κουκουέδων. Μόλις συλλαμβάνονται οφσάιντ στο χορτάρι, να μεταφέρονται σε πισίνα για γουότερ πόλο! Δηλαδή: το ζήτημα που έθιξε με το σχόλιό του ο Smart Asss, και ακολούθησες κι εσύ πάνω σ' αυτό, δεν ήταν αν η Ζωίτσα ήταν, είναι ή θα είναι κάποτε αριστερή. Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Το ζήτημα που έπαιξε ήταν ποια είναι τα κίνητρά της για το κόμμα που πάει να φτιάξει.
Κι εκεί, ο φιλελές Smart Asss σε βούλωσε! Εντάξει; Άσε λοιοπόν τις ντριμπλίτσες και φέρσου σαν κομμουνιστής και άντρας. Ο κομμουνιστής που δεν μαθαίνει από τα λάθη του δεν αξίζει μισό καπίκι (Λένιν -σε ελεύθερη απόδοση)
Τα λέμε
Τι έγινε, ρε παιδιά; Γιατί θα βάλετε λουκέτο, στην περίπτωση που η Κωνσταντοπούλου φτιάξει κόμμα; Άμα βάλει λουκέτο το μαγαζί του πι.λαφα, θα βάλετε λουκέτο και σεις; Από πού κι ως πού; (Για αριστερά παιδιά σας είχα, παρά τις κατά καιρούς διαφωνίες μας. Δε σας είχα για groopies του πι.λαφα.)
Φίλε Φιλίστορα,
Μάλλον ‘‘διάβασες’’ λάθος τη λιγόλογη ανάρτηση. Ίσως και λίγο επιπόλαια. Δεν αποχαιρετούμε την πολιτική ζωή. Αυτό έλειπε. Αποχαιρετούμε πολιτικά τη Ζωή. Κι αυτό, όχι βέβαια επειδή είμαστε γκρουπάκι τού Λαφαζάνη (δεν έχω χρόνο τώρα να σε παραπέμψω σε κάτι ‘‘σημαιοστολισμούς’’ που του έχουμε κάνει, αλλιώς θα έλεγες «ε, όχι κι έτσι, ρε παιδιά, το παρακάνατε!»).
Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες και πολιτικές αναλύσεις: Η Κωνσταντοπούλου έβγαζε μάτι εδώ και πολύ καιρό ότι το αρχηγιλίκι το έχει στο αίμα της. Ένα το κρατούμενο. Δεύτερο: Δεν νομίζω ότι η ΛΑΕ έχει ανάγκη από ηγέτη-τσαμπούκι (αυτό είναι το κύριο προσόν τής Ζωής και αυτό είναι που της έδωσε τη δημοφιλία που είχε και όποια διατηρεί ακόμα). Έχει ανάγκη από ηγέτη-πουτάνα (πρόχειρα παραθέτω: μπασμένο στην πολιτική ζωή, καλό χαρτογράφο τής πραγματικότητας, διορατικό, με ικανότητα ελιγμών (αλλά και καλή πυξίδα για να μη χάνει τον προορισμό του στη συγκυρία) και ικανότητα πειθούς ακόμα κι όταν η άποψή του αποτελεί αισχρή μειοψηφία –ιδίως τότε). Δεν ξέρω πόσα από αυτά έχει ο Λαφαζάνης. Εκτιμώ όμως ότι η Κωνσταντοπούλου δεν έχει κανένα.
Κοντολογίς: Δεν τραβάω κανένα ζόρι αν μου πει κάποιος «ώρα να πηγαίνει ο Παναγιώτης». Θα φάω όμως τα μουστάκια μου (που δεν έχω) μαζί του αν μου προτείνει στη θέση του την Κωνσταντοπούλου.
Τα λέμε
ΥΓ Φίλε Φιίστορα, παρέλειψα να καλύψω και το άλλο θέμα που βάζεις και το κάνω τώρα:
Φυσικά και δεν πρόκειται να βάλουμε λουκέτο, αν βάλει λουκέτο η ομάδα Λαφαζάνη! «Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε!» :-)
Φίλε Φιλίστορα,
Για να μη σε αδικώ: είναι και δική μου ευθύνη που λοξοδρόμησες από τη σωστή ερμηνεία τής ανάρτησης. Γιατί δεν φρόντισα να κάνω σαφές ότι ο αποχαιρετισμός απευθυνόταν στη Ζωή. Το έκανα πριν από λίγο. Με αυτή την έννοια το σχόλιό σου με βοήθησε. Οπότε, θενξ!
Τα λέμε
Οπως σε τοσα και τοσα.......Ετσι και στο θεμα της ζωιτσας δεν καταλαβες το αυτονοητο.Ειναι τοσο μεγαλο νουμερο που την ετσουξε η απωλεια της εδρας περισσοτερο απο ολους τους αλλους της λαε(Ισως μονο με τον πονο της ραχηλ συγκρινεται).Δεν θελει την εδρα ουτε για τα λεφτα ουτε για να υπηρετησει καποιο σκοπο.Απλα πουλαει τρελα-κανει ψυχοθεραπεια-ψοφαει να ειναι πνευμα αντιλογιας κλπ.Στο οτι ψοφαει και για αρχηγιλικι ειναι γνωστο αλλα δεν ειναι η μονη τρελα της.Το επισης αυτονοητο οτι δεν εχει καμια σχεση με την αριστερα πηγαινε στον φιλο σμαρτ.Που εχει δικιο για την πολυδιασπαση αλλα τις περισσοτερες φορες(οχι ΟΛΕΣ το τονιζω)τα ατομα η οι χωροι που πρωταγωνιστουν στις διασπασεις η δεν ειναι αριστεροι η εχουν ψυχολογικα προβληματα και ασχολουντε σε σημειο εμμονης με το ποσες φορες εχεζε ο Σταλιν την ημερα,γιατι ο Τροτσκι εκλανε προς τα δεξια κλπ κλπ.
Με συμπαθάτε, παιδιά, αλλά έχω μια μικρή διαφωνία σ' αυτά που λέτε για το τι λογής ηγέτες θέλουμε στην Αριστερά. Αντιγράφω: "Δεν νομίζω ότι η ΛΑΕ έχει ανάγκη από ηγέτη-τσαμπούκι (αυτό είναι το κύριο προσόν τής Ζωής και αυτό είναι που της έδωσε τη δημοφιλία που είχε και όποια διατηρεί ακόμα). Έχει ανάγκη από ηγέτη-πουτάνα (πρόχειρα παραθέτω: μπασμένο στην πολιτική ζωή, καλό χαρτογράφο τής πραγματικότητας, διορατικό, με ικανότητα ελιγμών (αλλά και καλή πυξίδα για να μη χάνει τον προορισμό του στη συγκυρία) και ικανότητα πειθούς ακόμα κι όταν η άποψή του αποτελεί αισχρή μειοψηφία –ιδίως τότε). Δεν ξέρω πόσα από αυτά έχει ο Λαφαζάνης. Εκτιμώ όμως ότι η Κωνσταντοπούλου δεν έχει κανένα."
Η διαφωνία μου είναι διττή: (α) Σε αντίθεση μ' αυτά που λέτε, εγώ υποστηρίζω ότι δε θέλουμε "ηγέτες" στην Αριστερά. Από "ηγέτες" γκώσαμε. Τα είδαμε τα χαΐρια τους. Και μάλιστα τα είδαμε με τον πλέον κωμικοτραγικό τρόπο στην εμβληματική περίπτωση του Αλαβάνου. Πουτάνα τα έκανε ο "ηγέτης-πουτάνα". Μία φορά όλη κι όλη έχασε τη μπάλα... κι ακόμα την ψάχνει. Δε θέλουμε "ηγέτες" λοιπόν. Δημοκρατία θέλουμε. Και μια συλλογικότητα που να εκπαιδεύει τα μέλη της στη Δημοκρατία, αντί να τους κάνει χειροκροτητές και νεροκουβαλητές του "ηγέτη".
(β) Έστω ότι θέλουμε "ηγέτη-πουτάνα", όπως τον περιγράφετε. Τι απ' όλα αυτά που απαριθμείτε έχει ο Λαφαζάνης, βρε παιδιά; (Η Κωνσταντοπούλου σίγουρα δεν τα έχει, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Άλλωστε, η Κωνσταντοπούλου έτσι κι αλλιώς δε διαφημίζει τα προσόντα που απαριθμείτε εσείς. Σε άλλα προσόντα ποντάρει.) Τι πα να πει όμως ότι δεν ξέρετε ποια από τα προσόντα αυτά έχει ο Λαφαζάνης; Αλήθεια δεν ξέρετε; Να σας πω εγώ τότε: Κανένα δεν έχει. Η όλη του πορεία μέσα στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύει περίτρανα. Από την ώρα που εγκατέλειψε το ασφαλές περιβάλλον του Περισσού, μονίμως πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Καλό παιδί, δεν αντιλέγω, αλλά ούτε για "ηγέτης" κάνει, ούτε συλλογικότητες ξέρει να οικοδομεί. Τι να λέμε τώρα; Μεταξύ μας θα κοροϊδευόμαστε;
Φίλε Φιλίστορα,
Το σχόλιό σου βάζει ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο υπάρχει, νομίζω, ένα γενικό μπέρδεμα στην Αριστερά. Εννοώ το ζήτημα της ηγεσίας/ηγέτη. Είναι όμως αργά και σε λίγο την κάνω για το κρεβατάκι μου. Θα το συζητήσουμε αύριο (μαζί με την ονοματολογία/αξιολόγηση στελεχών τής Αριστεράς). Καληνυχτίζω.
Τα λέμε
Φιλίστωρ, αν μετά από τέτοια σφαλιάρα, στο χώρο της αριστεράς ούτε τα αυτονόητα δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά, είναι τζάμπα κόπος. Ούτε λόγος για ένταξη σε ένα πράμα που μόνο σπέρματα επιτυχίας δεν φέρει. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως καλύτερα να παν όλοι σπίτι τους, να αφήσουν το χώρο να γεννηθεί κάτι άλλο. Ξέρω δεν είναι λύση, αλλά και αυτοί που πιάνουν το χώρο δεν μπορούν να φέρουν καμία λύση. Μόνο την εμποδίζουν, πραγματικά την εμποδίζουν.
Φίλε Φιλίστορα,
Ξεκινάω από το δεύτερο και λιγότερο δομικό ζήτημα. Αυτό τής καταλληλότητας του Λαφαζάνη. Ότι δεν έχει το ηγετικό ανάστημα που απαιτούν οι περιστάσεις είναι φανερό. Όχι μόνο για μένα που δεν έχω παρακολουθήσει την πορεία του πριν από τις αρχές τού 2000 αλλά και για παλιότερους στο κουρμπέτι (όπως εσύ, καλή ώρα). Επομένως δεν πρόκειται να σφαχτούμε (με την πολιτική έννοια :-) ) γι’ αυτό το ζήτημα. Επίσης, κάτι άλλο, που για μένα δεν είναι ασήμαντο, ενώ, πιθανόν, να είναι για σένα: δεν ‘‘περνάει’’ στον κόσμο, δεν αρέσει, πώς να το πω αλλιώς; Αυτά, συνοπτικά, είναι προς χρέωσή του. Προς πίστωση:
Έχει συλλάβει ότι η απάντηση σε ό,τι μάς συμβαίνει είναι ένα ευρύ μέτωπο που θα προτάσσει ως ενοποιητικό στοιχείο το αίτημα της ανάκτησης μιας (σχετικής) εθνικής αυτοκυριαρχίας και αυτοδιεύθυνσης. Με αυτή την έννοια δεν τον θεωρώ επιρρεπή σε αριστερίστικα λάθη (που σου έχω πει ήδη ότι τα φοβάμαι πολύ), αν και δέχομαι πως επειδή ένα από αυτά που τον καθιστούν ελλειμματικό ως ηγέτη είναι ο χαμηλός βαθμός που παίρνει στην αποφασιστικότητα, δεν είναι και ο πιο αποτελεσματικός αμυντικός στις επιθέσεις τών αριστεριστών τής ΛΑΕ. Σούμα:
Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να γίνει άμεση αντικατάστασή του. Στο εξάμηνο που πέρασε από το Σεπτέμβριο εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω να έχει αναδειχθεί ο/η διάδοχός του. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει, ή ότι εγώ δεν έχω κάποιες ιδέες. Όμως, δεν έχει φανεί (και σε αυτό συμπεριλαμβάνω και την αναγνωρισιμότητά του). Άρα μένουμε εντός, εκτός, αλλά όχι και επί τα ταυτά. Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, πλαισιώνεται από οιονεί αντιπροέδρους που κατά την άποψή μου θα πρέπει να επιλεγούν με κριτήρια α) να καλύπτουν το έλλειμμα δημοφιλίας τού Λαφαζάνη + β) να διαθέτουν τα προσόντα για να τον διαδεχθεί κάποιος από αυτούς στο εγγύς μέλλον.
Περνάω στο δεύτερο ζήτημα που έβαλες: τι τους θέμε τους ηγέτες, τους προέδρους και τους τσίιφς;
Δεν ξέρω, φίλε Φιλίστορα, αλλά μού φαίνεται πολύ δύσκολο να αιτιολογήσω γιατί διαφωνώ σε μία τόσο ριζοσπαστική άποψη που εκτείνεται μέχρι το κλαδί που καθόμαστε εμείς οι ίδιοι! Όπου και να γυρίσω στην Ιστορία, θα συναντήσω ηγέτες (για καλό ή για κακό). Μα ακόμα και στην προϊστορία τής εποχής τών σπηλαίων αν πάω δεν μου είναι δύσκολο να φανταστώ κάποιον σπηλαιάνθρωπο να μπαίνει μπροστά για να παλέψει με μια αρκούδα ή ένα σαρκοφάγο αιλουροειδές. Και δεν καταλαβαίνω γιατί η Δημοκρατία δεν μπορεί να συνυπάρχει με τους ηγέτες:
Πού βλέπεις την έλλειψη Δημοκρατίας (ή που δεν βλέπεις τον Ηγέτη) στην περίπτωση που ο Λένιν έβαλε σε ψηφοφορία τη διαγραφή τών Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ για τη γνωστή μαλακία τους να βγάλουν στη φόρα με άρθρο τους το σχέδιο της εξέγερσης του Οκτώβρη, την έχασε, δεν έβγαλε μιλιά και, λίγο αργότερα, πρότεινε (και αυτή τη φορά πέρασε το δικό του) ως αντιπρόεδρο, αναπληρωτή του δηλαδή, τον …Κάμενεφ;
Τα λέμε
Πάω κατευθείαν στο δεύτερο: Πόσες φορές έχετε δει στην καθ' ημάς Αριστερά έναν "ηγέτη", που να χάνει την ψηφοφορία και να συμμορφώνεται με την απόφαση της πλειοψηφίας, όπως έκανε ο Λένιν στο παράδειγμα που δώσατε; Εγώ δεν έχω δει ποτέ. Αν όμως εσείς θυμάστε κάποιον, παρακαλώ να μου τον θυμίσετε κι εμένα. Πείτε μου "ο Χ." και θα σας πω ότι αυτόν τον Χ. τον θέλω κι εγώ για ηγέτη. Χωρίς εισαγωγικά.
Όσο για το άλλο, ότι δηλαδή "στο εξάμηνο που πέρασε από το Σεπτέμβριο δεν έχει αναδειχθεί ο/η διάδοχός του", (του Λαφαζάνη), θα συμφωνήσω πλήρως. Άμα κάτι δε λειτουργεί, προφανώς και δε θ' αναδειχτεί διάδοχη κατάσταση, τόσο σε ηγετικό, όσο και γενικότερα σε στελεχικό επίπεδο. Και είναι προφανές ότι η ΛΑΕ δε λειτουργεί, για να μην πω επίσης και ότι "δεν τσουλάει" καν.
Φίλε Φιλίστορα,
Νομίζω ότι το κλειδί δεν κρύβεται στην ερώτηση «Πόσες φορές έχετε δει στην καθ' ημάς Αριστερά έναν "ηγέτη", που να χάνει την ψηφοφορία και να συμμορφώνεται με την απόφαση της πλειοψηφίας, όπως έκανε ο Λένιν στο παράδειγμα που δώσατε;». Νομίζω ότι βρίσκεται σε μια ουσιωδώς παραλλαγμένη ερώτηση:
«Πόσες φορές έχετε δει στην καθ' ημάς Αριστερά στελέχη που να μη συμμορφώνονται με την εισήγηση του ‘‘ηγέτη’’ και να του την πετάνε στα μούτρα, όπως έκαναν τα μέλη τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΣΔΕΚΡ (μπ) με τον Λένιν, στην περίπτωση των Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ;».
Εκεί είναι το μείζον πρόβλημα, φίλε Φιλίστορα, κατά την άποψή μου. Γιατί αυτό που λέμε για την κυριαρχία επί τού λαού («αν δεν υπήρχαν δούλοι δεν θα υπήρχαν αφέντες»), ισχύει και για την «καθ' ημάς Αριστερά». Και καμία δυσλειτουργία ή και αδυναμία να τσουλήσει η ΛΑΕ (και οποιοδήποτε άλλο κόμμα, όπως, λόγου χάρη, το ΚΚΕ) δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τη γενική έλλειψη ηγετικών προσωπικοτήτων. Τι εμπόδιζε τους αριστερούς που «πιο αριστερά τους βρίσκεται μόνο ο τοίχος» (μη χέσω!) να υπερψηφίσουν την τροπολογία τής Αριστερής Πλατφόρμας στην Κεντρική Επιτροπή τού Φεβρουαρίου τού 2013, με την οποία επιχειρήθηκε να μπει ένα φρένο στις ‘‘πρωτοβουλίες’’ τού Τσίπρα στο πρώτο του ταξίδι στην Αμερική («το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα»); Και τι εμπόδιζε τον Λαφαζάνη να απαντήσει, όταν ερωτήθηκε αν ο Τσίπρας κινήθηκε εντός συνεδριακών αποφάσεων σε όσα είπε στην Αμερική στο δεύτερο ταξίδι του εκεί: «αστειεύεστε; ουδεμία σχέση!».
Έχουμε μεγάλο θέμα. Κι αυτό δεν είναι μόνο ότι ο Χ είναι λίγος και ο Ψ στραβός. Υπάρχει δομικό πρόβλημα.
Τα λέμε
Συμφωνώ απολύτως με την τελευταία απάντηση. Πλην όμως, κάθε φορά που κάποιος θα πει ότι ,"χρειαζόμαστε όργανα και συνελεύσεις, που να έχουν το πολιτικό κριτήριο και το ηθικό σθένος να καταψηφίζουν τις εισηγήσεις της ηγεσίας, κάθε φορά που το κρίνουν απαραίτητο", κάποιος άλλος θα βρεθεί και θα πει "Μην πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε"... (Does it ring a bell?)
Λέφτ, δε μπόρεσα να γράψω νωρίτερα. Να σου πω ότι τελικά έχω μεγάλο πρόβλημα με τις ηγετικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς. Ευτυχώς, δεν υπήρξα μέχρι στιγμής οπαδός ούτε του Λένιν, ούτε του Μάο, ούτε του Στάλιν, ούτε του Τσάβεζ, ούτε του Κάστρο. Οι προαναφερθέντες προσέφεραν μεν τεράστιο έργο, αλλά παράλληλα μόλις βγήκαν από το κάδρο, το πράγμα ξεφούσκωσε στις χώρες τους με καταστροφικά αποτελέσματα , αν με εννοείς. Δε μπορώ να περιμένω πότε θα εμφανιστεί ο νέος Λένιν για να αποθέσω το κορμί μου στα χεράκια του. Θέλω σήμερα να συμμετέχω σε ένα σχήμα το οποίο να λειτουργεί δημοκρατικά (ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήμουν εκεί δεν λειτουργούσε ποτέ δημοκρατικά, αλλά πάντα με "συνδικαλιές" από όλους τους υποχώρους τους, με πρωταθλητές τους ΣΥΝασπισμένους. Και όταν λέω δημοκρατικά φυσικά δεν εννοώ να μου παρουσιάζονται 2 επιλογές προς ψήφιση ή μία για επικύρωση.). Μια ουσιαστικά μονοπρόσωπη ηγεσία, είναι η καλύτερη εγγύηση για τη δημιουργία λατρείας της προσωπικότητας, αυλικών και αποτελεί ένα single point of failure. Μια πολυπρόσωπη, συλλογική ηγεσία αντίθετα αποτελεί προυπόθεση για συνέχεια και συνέπεια και δεν μπορεί να εκβιαστεί, να παραπλανηθεί ή να παραμεριστεί τόσο εύκολα. Σχετικά με τη ΛΑΕ τώρα. Όταν το καλοκαίρι έγινε το γνωστό φιάσκο μετά το δημοψήφισμα και μας προέκυψε το γνωστό μνημόνιο, στην πρώτη συνέλευση της ΟΜ στην οποία ανήκα δήλωσα την αποχώρησή μου από το ΣΥΡΙΖΑ ενώ οι σημερινοί ΛΑΕΤΖΗΔΕΣ λέγανε ενότητα, να μη φύγουμε από το ΣΥΡΙΖΑ και άλλες τέτοιες ιστορίες τις οποίες τις αναλύσαμε και το καλοκαίρι. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη τους ψήφισα με ένα σωρό επιφυλάξεις. Σήμερα αν γινόντουσαν εκλογές δεν τους ψήφιζα με τίποτα γιατί πραγματικά δεν βλέπω να έχουν τη διάθεση να φτιάξουν κάτι καινούριο, ίσως δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα διαφορετικό. Αυτά προς ώρας.
Φίλε Φιλίστορα, νομίζω (είμαι σίγουρος) ότι με αδικείς. Βεβαίως, ξέρω ότι δεν το έκανες από πρόθεση. Είσαι καλός και έντιμος συνομιλητής, κι αυτό το ξέρω καλά. Πού με αδικείς;
Η ατάκα από το σχόλιό μου («μην πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε») δεν ήταν συνδικαλιά που προοριζόταν να ντριμπλάρει την απαίτηση για όργανα, συνελεύσεις και δημοκρατικό έλεγχο των όποιων ηγεσιών. Ήταν ειλικρινές επιχείρημα κόντρα στην κάπως μηδενιστική τάση που φανερά έβγαλες, όταν πρότεινες να λύσουμε το πρόβλημα ηγεσίας με το ριζοσπαστικό τρόπο τού εξοβελισμού τής έννοιας και του ρόλου τού (όποιου) ηγέτη.
Αν διατηρείς αμφιβολίες για το αν έτσι είχαν τα πράγματα ως προς αυτό που είπα, ρίξε μια ματιά πάλι στα σχετικά σχόλια.
Τα λέμε
Φίλε Βοκοντέρ-Γιούρι,
Κανένα πρόβλημα που δεν μπόρεσες να γράψεις νωρίτερα. Δεν είναι σχολείο εδώ! ;-) Εξ άλλου, κι εγώ σου ‘‘χρωστάω’’ μία ανάρτηση.
Για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις, όταν εγώ κάνω λόγο για «αρχηγό», «επί κεφαλής», «ηγέτη» και όλα τα σχετικά, δεν εννοώ ούτε στο ελάχιστο κάποια μονοπρόσωπη ηγεσία. Απλώς, δέχομαι αυτό που συμβαίνει παντού και πάντα στις ανθρώπινες και ζωικές κοινωνίες: είτε θεσμοθετημένα είτε στην πράξη, το φαινόμενο του να ξεχωρίζουν κάποιες μονάδες από ένα δεδομένο σύνολο είναι υπαρκτό διαχρονικά και ως τέτοιο μάλλον πρέπει να το θεωρούμε ‘‘φυσικό’’ γεγονός.
Λυπάμαι που δεν θεωρείς τη ΛΑΕ με τα κακά της και τα καλά της ως «βάση» σου. Το ιστολόγιο εδώ έχει πάρει θέση υπέρ της (όμως μη φοβάσαι ότι θα αρχίσω να σου «πουλάω κουπόνια» τής ΛΑΕ, όπως κάνουν οι κομματάρχες). Μεγάλο παιδί είσαι, θα τη βρεις την άκρη. Κι αν, παρά τα μέχρι τώρα συμπεράσματά σου, η βελόνα δείξει και πάλι ΛΑΕ, ελπίζω να μην είσαι από αυτούς που δεν αναθεωρούν ποτέ επειδή πιστεύουν ότι η αναθεώρηση είναι κακό πράγμα εξ ορισμού ή, ακόμα χειρότερα, από εκείνους τους χαζοβιόληδες που αρνούνται να αναθεωρήσουν για να μη παραδεχθούν πως έκαναν λάθος στην πρώτη τους εκτίμηση…
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου