Στο μεταξύ, δεν βλάπτει να ενημερωνόμαστε από καιρό σε καιρό για το είδος τής κριτικής που ασκεί στον Αλέξη Τσίπρα η αριστεροφιλελέδικη (και αντικληρικαλιστική) συνιστώσα τού ακραίου κέντρου

 

Όχι μόνο δεν βλάπτει. Κάτι περισσότερο: ωφελεί. Για να μην ξεχνάμε ότι κάθε «πέσιμο» στον Τσίπρα και κατ’ επέκταση στον νέο ΣΥΡΙΖΑ που δεν εκπορεύεται από τη φανερή Δεξιά δεν ωθεί υποχρεωτικά τα πράγματα προς θετική κατεύθυνση –όπως την έχουμε στο μυαλό μας εμείς οι αριστεροί, βέβαια. Υπάρχουν και οι λυσσασμένοι αριστεροφιλελεύθεροι που καταλαμβάνουν την αριστερή πτέρυγα του ακραίου κέντρου. Ένα τέτοιο καλό δείγμα (και δήγμα) είναι και το παρακάτω πόνημα, συγγραφέν από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Αναγνώστη Λασκαράτο (πολιτικά φιλελεύθερο και οικονομικά εμπνεόμενο από τις αρχές τού δημοκρατικού σοσιαλισμού, κατά επανειλημμένες δηλώσεις του –και σε αυτό το ιστολόγιο). Διαβάστε το, διασκεδάστε με την καρδιά σας, αλλά μην παραλείψετε να σημειώσετε δυο τρία σημεία. Όπως, ας πούμε, πώς ο συγκεκριμένος χώρος διεκδικεί εμμέσως πλην σαφώς την εκπροσώπηση της αυθεντικής Αριστεράς (τι άλλο σημαίνουν οι απόστροφοι στη λέξη Αριστερά τού υπότιτλου;). Κι ακόμα και κυρίως να μη σας διαφύγει –πώς να το παραβλέψει κανείς αυτό, όταν έχει γίνει το τυράκι για να πιστέψουν μερικοί κουφιοκεφαλάκηδες δικοί μας ότι μπορεί η Αριστερά να τα βρει κάπως με το φιλελευθερισμό, εκ των οποίων κάποιοι εντελώς τελείως καμένοι (ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε!) έφτασαν στο σημείο να θεωρούν τους φιλελεύθερους «αριστερούς με απλώς ελλιπή πολιτική συνείδηση»:

Τη δηλητηριώδη υπονόμευση τής εθνοκρατικής ιδέας υπό το μανδύα τού αντιεθνικισμού (μαζί, όμως, για να δείτε τι πολιτικές πουτάνες είναι οι φιλελέδες, με την εκ πλαγίου διεκδίκηση ενός «υγιούς πατριωτισμού»). Ιδέας που, ασφαλώς και διευκόλυνε την επικράτηση του καπιταλισμού με όλες τις αμαρτίες του, αλλά, επίσης, επέτρεψε και την ανάδυση μίας σειράς επαναστατικών αλλαγών, με πρώτη-πρώτη αυτή τού Οκτώβρη. Αυτό το δεύτερο είναι που ξεχνούν (ίσως γιατί έχουν ξεχάσει κάθε ιδέα ριζικής αλλαγής κοινωνικής οργάνωσης…) οι κουφιοκεφαλάκηδες για τους οποίους έκανα λόγο προηγουμένως –εκπρόσωπος ασφαλώς τών οποίων είναι και ο Δημήτρης Παρσάνογλου, αν κρίνουμε από το άρθρο του που δημοσιεύθηκε στα τελευταία Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής υπό τον εύγλωττο τίτλο «Σκέψεις πάνω στο προσφυγικό 100 χρόνια μετά ή όταν η εθνική κυριαρχία εξακολουθεί να σκοτώνει»…  

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

 

Ο κάλπικος πατριωτισμός του κ.Τσίπρα

[Όταν η ‘Αριστερά’ καταφεύγει στο ακροδεξιό οπλοστάσιο]

Tου Αναγνώστη Λασκαράτου

 

Όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα της κυβέρνησης (Κατ. Μπρ.-21.2), ο πορθητής του καπιταλισμού της Ν.Ευρώπης δήλωσε στη Βουλή συγκρουόμενος με τον πρόεδρο της ΝΔ: «….με πατριωτική ευθύνη θα βγάλουμε τη χώρα από την κρίση…. Η πολιτική μας έχει τη μία και μοναδική ταυτότητα που θα έπρεπε σε περίοδο κρίσης: την πατριωτική». Δεν θα καταφύγω στο Σάμουελ Τζόνσον για να επισημάνω ποιο είδος ανθρώπου καταφεύγει στον «πατριωτισμό» και στα παράγωγά του, ως μοναδική του ταυτότητα, έξω από αρχές, προσωπική φιλοσοφία και ιδέες. Το πόσο από αυτόν διαθέτει ο κ.Τσίπρας το πιστοποιούν τα αδιάντροπα ψέματα που λέει στους πολίτες, ο παχυλός μισθός του αυτού και όλων των βουλευτών, μαζί με το αφορολόγητό τους που υποσχέθηκε (10.8.2015) πως θα καταργήσει αλλά δεν το έκανε, τα βουλευτικά προνόμια που δεν ακολουθούν τη γενική πορεία της λιτότητας, όπως θα έπρεπε κυρίως για λόγους ηθικού συμβολισμού, η καλοπέρασή του, η αστυνομική φρουρά του που τη διπλασίασε, την ώρα που οι διαρρήξεις κατοικιών έχουν πολλαπλασιαστεί, ως αποτέλεσμα της δικής του πολιτικής μεταφοράς των τραπεζικών καταθέσεων στις ιδιωτικές κατοικίες, η εμμονική άρνησή του να χτυπήσει τη διαφθορά, να συλλάβει την φοροδιαφυγή, να εκσυγχρονίσει το Κράτος, να πυροδοτήσει την παραγωγικότητα, να συμβάλει στο χτύπημα του εκκλησιαστικού Μεσαίωνα, ο οποίος πνίγει τη λογική και την αρετή των ανθρώπων.

Στις σχέσεις μας με τις γειτονιές χώρες, στο κρίσιμο ζήτημα των στρατιωτικών εξοπλισμών, στο ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων και των σχολικών προσευχών, στο περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας, στη συμβίωση Κράτους-Εκκλησίας, συνεχίζεται η μονομερής και φαντασιακή αντίληψη που πνίγει τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες, ενώ ο μητροπολίτης Ν.Ιωνίας διάβηκε το κατώφλι Λυκείου για να «διδάξει» στη σχολική τάξη για τις θρησκείες (!)

Μόνο πατριώτης δεν είναι ο παλιός καταληψίας του δημόσιου σχολείου, ο καταφερτζής και αμαθέστατος φοιτητής, ο λουφαδόρος του Πενταγώνου, ο δήθεν «διεθνιστής» που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και δεν κατάφερε να μάθει μια ξένη γλώσσα, ο ανελλήνιστος που δεν ξέρει ούτε την μητρική του γλώσσα να μιλήσει σωστά, ο τζαμπατζής που επωφελείται από την κρατική του θέση, ο γονιός που περιφρονεί το δημόσιο σχολείο-για το οποίο είναι υπεύθυνος ως πρωθυπουργός και το οποίο κάποτε εξευτέλιζε με προσχηματικές καταλήψεις, τάχα για να το φτιάξει-και κλείνει τα παιδιά του στη γυάλα των προνομιούχων, ο θρασύτατος ψεύτης που έβαλε την πατρίδα μας σε θανάσιμους κινδύνους, αυτός που αποπειράθηκε προς στιγμήν, σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς συμμάχους του, να την σπρώξει στον Καιάδα του ευρασιατικού ολοκληρωτισμού αποκόπτοντάς την από τη φυσική της εστία την δυτική Ευρώπη, αυτός που τα στελέχη του κολυμπάνε στον νε(ο)ποτισμό, στο ρουσφέτι και στην αναξιοκρατία.

Είναι απίστευτο πως ένα κόμμα της Αριστεράς, για να αρπάξει την εξουσία απεμπόλησε ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις ώριμες αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος, έστησε το παρανοϊκό ιδεολόγημα της «αντιμνημονιακότητας», το οποίο συνεχίζει να το χρησιμοποιεί σαν δόκτωρ Τζέκυλ που τις νύχτες γίνεται κ.Χάιντ, ακόμη και τώρα που προσχώρησε στο «μνημονιακό» στρατόπεδο. Διακήρυξε το τέλος της πολιτικής, αναζήτησε και διαθέτει συνεταίρους όχι στους όμορους πολιτικά χώρους της Κεντροαριστεράς και του Κέντρου, ούτε έστω της Κεντροδεξιάς, αλλά ξανοίχθηκε σε παρά φύσιν συμμαχία με τυχοδιώκτες του παλιού «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, με αμφιλεγόμενους καραμανλικούς και με σκοτεινούς κύκλους του δεξιού άκρου, που εκπροσωπούν την πατριδοκαπηλία, τον εθνικισμό, την Χριστεμπορία, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ομοφοβία, τον αντισημιτισμό και τον πιο αδίστακτο τυχοδιωκτισμό. Η εύκολη στοχοποίηση των «Γερμανών» ως ενόχων, η απεμπόληση κάθε αυτοκριτικής υποχρέωσης, κάθε καταμερισμού εσωτερικών ευθυνών, η κολακεία του όχλου, το χάιδεμα των αυτιών των πολιτών, το ιδεολόγημα των ξένων που συνωμοτούν εναντίον των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων, το ιδεολόγημα του αθώου και σοφού λαού, το στρογγύλεμα και η άμβλυνση του πολιτικού λόγου μέσα σε νέφος δημιουργικής ασάφειας, ανεδαφικών υποσχέσεων, γελοίων γενικεύσεων και «φιλολαϊκών» κοινοτοπιών, που μπορούν να χωρέσουν και να ενώσουν όλους τους κακομαθημένους, τους επιπόλαιους, τους εγωκεντρικούς, τους συμπλεγματικούς και τους παλιανθρώπους, από το χρυσαυγίτη και τον λαϊκοδεξιό μέχρι τον αριστεριστή, η καλλιέργεια της αυταπάτης πως η έξοδος από την κρίση θα επιτευχθεί με θυσίες των Πολωνών και Γερμανών συνταξιούχων προς όφελος της Ελλάδας, η διάχυση της δημοφιλούς ιδέας πως όλοι μας χρωστούν, η κατάργηση της πολιτικής σκέψης και η συστέγαση όλων κάτω από τη βολική ομπρέλα του «πατριωτισμού», επειδή τάχα η πατρίδα κινδυνεύει από σχεδιασμένο ακήρυκτο οικονομικό πόλεμο, διεθνείς συνωμοσίες και ξένη (δυτική, γιατί η κινεζική και η ρώσικη, είναι καλές) οικονομική επιδρομή (οι πιο αισχροί δεν ντράπηκαν να αποκαλούν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, χούντα και να παρομοιάζουν βέβηλα τη σημερινή κατάσταση με τη ναζιστική Κατοχή). Αυτά αποτέλεσαν αρχικά σίγουρη συνταγή εκλογικής νίκης, εύκολη αποφυγή εκπόνησης προτάσεων και λύσεων,   αλλά σε καμία περίπτωση δεν έλυσαν τα προβλήματα και δεν συνιστούν πατριωτισμό. Γι’ αυτό και στην στροφή τον δημαγωγό περίμενε η υποκριτική «αγανάκτηση» των συνενόχων του της ΛΑΕ και των ψηφοφόρων του, των κάθε λογής μικροπρονομιούχων, που δεν ανέχονται την ιδέα ότι θα κοπεί το πατριωτικό δικαίωμά τους να κλέβουν την κοινωνία, να απαιτούν να πληρώσουν οι άλλοι συμπολίτες τους, ακόμη και οι Κουτόφραγκοι, το μάρμαρο που έσπαζαν για δεκαετίες αυτοί και οι ελεύθερα εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους.

Να τελειώνουμε πια με αυτόν τον «πατριωτισμό», τη νέα εκδοχή της παλιάς εθνικοφροσύνης. Ο δικός μας πατριωτισμός αποδεικνύεται σε καιρό πολέμου στο πεδίο της δίκαιης μάχης και σε καιρό ειρήνης με την πληρωμή των φόρων, την εκπλήρωση των στρατιωτικών μας υποχρεώσεων χωρίς ‘μέσον’, με την κοινωνική αλληλεγγύη, τους νόμιμους πολιτικούς αγώνες για τη διεύρυνση της Δημοκρατίας, των ατομικών δικαιωμάτων, των κοινωνικών κατακτήσεων και την προστασία της φύσης, με την τίμια παραγωγική εργασία, την αλληλεγγύη, την προσωπική γνώση που μπορεί να γίνει χρήσιμη στο σύνολο, με την προαγωγή της δημόσιας Ηθικής του Πολιτισμού και της Παιδείας, με την προώθηση των ιδεών της συλλογικότητας και τήρηση των Νόμων και με τον αγώνα για την βελτίωσή τους, την καλλιέργεια των ειρηνικών και αμοιβαία χρήσιμων σχέσεων με τους άλλους λαούς, ιδιαίτερα τους γείτονες.

Τίποτα στη συμπεριφορά του κ.Τσίπρα δεν δείχνει πατριωτισμό. Η πολιτεία του δεν αποτελεί σχολείο αρετών για τους πολίτες και η απραξία του παραπέμπει στην ανατολίτικη τεμπελιά του καφενείου. Ακόμη και η αυτάρεσκη ‘γλώσσα του σώματός’ του, η ανάλαφρη παρουσία του στην Ευρώπη μέσα σε συνεχή χαμόγελα, επιδεικτικές χαιρετούρες, συνεχείς χειρονομίες και επιτηδευμένες γκριμάτσες, δείχνουν έναν βαρουφακισμό, σε ευπρεπέστερη εκδοχή. Αν κάτι κρατάει τον κ.Τσίπρα στην εξουσία είναι τα ελαττώματα και το παρελθόν των αντιπάλων του και η αδυναμία αυτής της χώρας να αναδείξει μια καθαρή, λογική και στιβαρή πολιτική λύση. Το κόμμα της ΝΔ έχει ακόμη πολλά ακροδεξιά και παλαιοκομματικά βαρίδια να ξεφορτωθεί και πολύ δρόμο να διανύσει αν θέλει να γίνει ένα φιλελεύθερο αστικό κεντροδεξιό κόμμα, η Κεντροαριστερά παραμένει διασπασμένη και χωρίς κάποια ηγετική μορφή, όμως η χώρα πρέπει να ξεφορτωθεί τη μάστιγα του ετερόκλητου συρφετού των ανεδαφικών και συμφεροντολόγων που συγκροτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό αυτοί που έχουν τη βασική ευθύνη οφείλουν να κάνουν γενναίες υπερβάσεις, προσωπικές θυσίες και πολιτικά ανοίγματα με αυτοκριτική και τόλμη.