Left G700 : Ρε παιδιά! Για να τα λέμε όλα, δεν μας φαίνονται και πολύ Χρυσαυγίτες… Εσάς;

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Ρε παιδιά! Για να τα λέμε όλα, δεν μας φαίνονται και πολύ Χρυσαυγίτες… Εσάς;

2 σχόλια:

ελληνοφρενικος είπε...: Σε καποια μπλοκα δυστηχως εχουν διυσδησει φασιστες.Στο συγκεκριμενο δεν ξερω και δεν μπορω να πω.Οι πληροφοριες μου λενε πως υπαρχουν στα τεμπη μαζι με παραδοσιακους δεξιους.Στο μπλοκο βεβαια της Νικαιας(μακραν το μαζικοτερο της Ελλαδας)δεν υπαρχουν ουτε για δειγμα....Τους ειχε σιχτιρισει ο Μπουτας την προηγουμενη φορα οταν πηγαν να στησουν προβοκατσια.Οπου υπαρχουν κομμουνιστες δεν μπορουν να σταθουν και ξεμπροστιαζονται για αυτο και το μισος τους ειναι ασβεστο....; Τρίτη, Φεβρουαρίου 02, 2016 7:36:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε ελληνοφρενικέ,

Ε καλά, θα διεισδύσουν και κάποιοι. Το ζήτημα είναι: δίνουν πουθενά τη γραμμή, τον τόνο έστω, όπως θέλουν εμμέσως πλην σαφώς να περάσουν την ιδέα στον κόσμο οι απατεώνες τού πΣΥΡΙΖΑ; Δεν νομίζω.

Τα λέμε; Τετάρτη, Φεβρουαρίου 03, 2016 8:40:00 μ.μ.

«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθο[με]ν βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθο[με]ν βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν» (Κατά Ματθαίον ι´: 34)

–Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

–Τὸ τί δ ὲ ν π ρ ό δ ω σ ε ς ἐ σ ὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

(«Ποιητική», Μανόλης Αναγνωστάκης)

You’ll never walk alone

Εδώ και δύο ημέρες «εκπέμπει» στο διαδίκτυο ένα νέο blog. Ονομάζεται «You pay your crisis» και φτιάχτηκε μετά από την απόφαση (We won’t pay for their crisis) δύο δραστήριων bloggers, της Cynical και της Πεντανόστιμης. Σκοπός του είναι η «ενημέρωση για τις πραγματικές αιτίες της παγκόσμιας και της ελληνικής οικονομικής κρίσης», η πληροφόρηση για τις σχετικές «λαϊκές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις» εναντίων των μέτρων άγριας υποτίμησης της τιμής της εργατικής δύναμης και η δημοσίευση σχετικών «άρθρων από τον ελληνικό και διεθνή έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο». Το νέο blog είναι συμμετοχικό και ανοιχτό σε συνεργασίες, ιδέες και προτάσεις.

Υποστηρίζουμε θερμά αυτή την προσπάθεια (χωρίς, φυσικά, να υιοθετούμε κατ’ ανάγκη οτιδήποτε θα γράφεται εκεί). Έτσι, κατ’ εξαίρεση της απόφασής μας να μη δημοσιοποιούμε με λίστα τα ιστολόγια που διαβάζουμε, η συγκεκριμένη εγγραφή μαζί με την εικόνα-σύνδεσμο του blog θα παραμείνει μόνιμα στη στήλη ημερολογίου, αμέσως μετά την εκάστοτε εγγραφή και την ταυτότητά μας.

United we stand – Divided we fall

Το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» είναι μια κίνηση που ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 2010 από αριστερούς αγωνιστές, διανοούμενους και καλλιτέχνες, οργανωμένους και ανεξάρτητους, οι οποίοι καλύπτουν το ευρύτερο ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα της ελληνικής Αριστεράς. Στο αρχικό κείμενό τους, με το οποίο απευθύνουν έκκληση για διάλογο και κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων, διαβάζουμε ανάμεσα στα άλλα:

«Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος. Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού».

Δεν μπορούμε παρά να ακούσουμε αυτή την έκκληση.

Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι

Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.

Και βλέπουμε και τον Πόντιο και ~~αριστερό~~ ~~δεξιό~~ ~~κεντροαριστερό~~ ~~κεντροδεξιό~~ ~~κεντρώο~~ αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...

Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...

Tragic…

Αποκαταστάσεις...

Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;

Oh shit indeed!

Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:

Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.

Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)

Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…

Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.

Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).

Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.

Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:

Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.

Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...

Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.

«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…

«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».

Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #60 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3.ΙΙ.2012)

‘‘Σοσιαλισμός’’ με ‘‘δημοκρατία’’ και ‘‘ελευθερία’’, καπιταλισμός με ‘‘υπεύθυνη’’ αντιμετώπιση της βαρβαρότητας από την ‘‘Αριστερά’’ τής ‘‘Ευθύνης’’…

Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…

Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!

Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…

Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #59 (ΤΡΙΤΗ, 24.Ι.2012)

«Αχ, θα με φάει η στενοχώρια, που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια…»

Έτσι πηγαίνει το ρεφρέν σ’ ένα παλιό εξαιρετικό τραγούδι τού Απόστολου Καλδάρα σε στίχους τού Κώστα Βίρβου. Ερωτικό τραγούδι, σπαρακτικά απλό, με λόγια σαν αυτά που εννοούσε ο Ρίτσος όταν έγραφε «τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα» Κι εμείς θυμόμαστε αυτό το ρεφρέν απόψε, και το κάνουμε τίτλο για κάτι άσχετο, για τα ‘‘δικά μας’’, την υπόθεσή μας, (κάθε ένας έχει τον δικό του καημό…), γιατί μας συγκίνησε ένα ποίημα που πόσταρε σε σημερινό (χθεσινό) σχόλιο ο φίλος μας ο Γρηγόρης. Ο φίλος μας ο Γρηγόρης, που πολύ τον εκτιμούμε, επειδή, σε μια καλοκαιρινή ‘‘αερομαχία’’ με έναν άλλο φίλο μας, έδειξε την ίδια μ’ εκείνον συντροφική παλικαριά και γενναιότητα κι έκανε στροφή και δεν πάτησε τη ‘‘σκανδάλη’’.

Είναι ένα ποίημα που «όποιος δεν καταλαβαίνει πού πατά και πού πηγαίνει» θα μπορούσε να το πει αντικομματικό. Εμείς όμως, που ακριβώς επειδή είμαστε κομματικοί, είμαστε ‘‘αντικομματικοί’’, καταλαβαίνουμε. Και ανεβάζουμε το ποίημά του στην πρώτη σελίδα, αν και χωρίς να ζητήσουμε την άδεια του (νομίζουμε όμως ότι κι αυτός θα καταλάβει και δεν θα θεωρήσει αυτή την πρωτοβουλία κατάχρηση εξουσίας), και το ανεβάζουμε με την ελπίδα ότι το μήνυμα που μεταφέρει στους στίχους του (και ανάμεσα από αυτούς) θα φτάσει εκεί που πρέπει…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Εσύ εκεί,
κι εγώ στου χώρου τη συνέλευση,
βαρύς αγώνας,
μα το κλίμα πια κατάλληλο.

Εσύ εκεί,
κι εγώ στης πάλης την απλότητα,
να σε γυρεύω,
για της δράσης την ενότητα.

Εσύ εκεί,
και η γραμμή σου διαταγή
και τελεσίγραφο,
κι εγώ εδώ, στην αλυσίδα αγκαλιά
με ένα σύντροφο ‘‘δικό’’ σου.

Εσύ εκεί… εσύ εκεί…

Εσύ εκεί,
κι εγώ στης πύλης τα μεγάφωνα,
να τα μασάω,
του αγώνα τα παράπονα.

Εσύ εκεί,
κι εγώ κοιτώντας τη σημαία σου,
να με ματώνει,
η φωνή σου και το ψέμα σου.

Εσύ εκεί… εσύ εκεί…

Εσύ εκεί,
κι η άποψή σου διαταγή
και τελεσίγραφο,
κι εγώ εδώ,
όλη τη νύχτα κολλητά
με ένα σύντροφο ‘‘δικό’’ σου.

Εσύ εκεί… εσύ εκεί…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #57 (ΤΡΙΤΗ, 20.ΧΙΙ.2011)

‘‘Αντισταλινικό’’

«Ή αυτοί, ή εγώ!»,
είπε μια μέρα
—επιτέλους!—
το τρελό φορτηγό.

Μια μέρα που άργησε
ένα χρόνο:
αυτό είχε πάντα
στο μυαλό του και μόνο.

Αχ τι κακό,
τι τραγικό,
να είσαι ένα
τρελό φορτηγό

και τα φρένα σου
να ’ναι σπασμένα,
να χρεώνεις σε άλλους
τα σπασμένα,

και να θες
να τους βγάλεις το μάτι,
για όσα τράβηξες
σαν ήσουν παιδάκι,

τότε που αυτοί
δεν υπήρχανε καν…
κι οι γιαγιάδες τους —νέες—
παίζαν κουμ καν…

Μα έτσι είναι
η ‘‘αντισταλινικότη’’:
έχει κάτι
απ’ την ‘‘ποιότη’’ τού Τότη!

Που, κατά τ’ άλλα,
δεν …γουστάρει τις μπάρες!
Κι …ανατριχιάζει,
σαν ακούει γι’ αμπάρες!

Τι, σαν εμάς
τους σταλίνες;
Που σκοτώνουμε trotskyists
μ’ αξίνες;

(Κι αυτό, αν δεν το παίζουμε
—τάχα!— Λεφτάκια,
ενώ είμαστε
του net Μανιαδάκια…)

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Αχ τι κακό,
τι τραγικό,
να είσαι ένα
τρελό φορτηγό,

ενώ θα μπορούσες
να ήσουνα κάτι,
αν ‘‘έψαχνες’’ πίσω,
τότε που ήσουν παιδάκι…

Πεθαίνοντας στην Αθήνα

Πεθαίνοντας στην Αθήνα

δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,

ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.

Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει

απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,

δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,

ή στον τοίχο τής Καισαριανής.

Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός

χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.

Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,

πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,

κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας

για δέκα ευρώ στοίχημα.

Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,

που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,

έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,

ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;

Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.

Μόνο στα ψιλά.

Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.

Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.

Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:

Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.

Ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος (ένα και το αυτό πρόσωπο)

…ασχολείται να αναλύσει —τρομάρα του!— για ποιους λόγους επισημάναμε, στην προηγούμενη ημερολογιακή μας σημείωση (12.ΧΙ.2011), τη γαργάρα του για τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ (κάτι φληναφήματα περί της προσοχής που πρέπει να δοθεί στο ποια ζητήματα θα επικρατήσουν στη δημόσια ατζέντα ήταν στρακαστρούκες για την τιμή των αντιφασιστικών όπλων…). Και προσπαθεί, ο πανηλίθιος, να τεκμηριώσει την άποψη ότι μας ενόχλησαν αυτά τα πυροτεχνήματα, λόγω της αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής τους ‘‘αιχμής’’ (κλίμακας …καρφίτσας!). Όπως ‘‘τεκμηρίωσε’’ το ‘‘ρατσισμό’’ μας, όταν μας ‘‘τσάκωσε’’ να μιλάμε για έναν μαύρο Έλληνα, παραλλάζοντας (‘‘αφελληνίζοντας’’ για την ακρίβεια!) το στίχο τού Εγγονόπουλου από «ωραίος σαν Έλληνας» σε «ωραίος σαν άνθρωπος»!!!

Στο μεταξύ, κάνει γαργάρα το άλλο: ότι ο αναντάμ-παπαντάμ εθνολαϊκιστής Άνθιμος βγήκε, για μια ακόμα φορά, λαύρος υπέρ τής παραμονής τής Ελλάδας με νύχια και με δόντια στη ζώνη τού ευρώ. Δηλαδή υπέρ τής ίδιας ακριβώς ιδέας, την οποία ο πανηλίθιος, ορκισμένος εχθρός τού εθνολαϊκισμού (όπως τον καταλαβαίνει αυτός βέβαια, καταλαβαίνετε…), αγωνίζεται εδώ και ενάμισο χρόνο να υποστηρίζει με νύχια και με (βρυκολακίστικα) δόντια σε όλη τη μπλογκόσφαιρα!!!

Πώς το λένε στα γήπεδα, για κάτι που, όσο νυχτώνει, τόσο μεγαλώνει;

Ε, ακριβώς αυτό! ;-)

Τού κόσμου το περίγελο χαράματα μπλογκάρει (& UPDATE, 13.XI.2011)

Ναι, χαράματα, στις τρεις παρά, μέσα στη μαύρη νύχτα! Διότι η αγανάκτηση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση τών μαύρων εθνολαϊκιστών τού ΛΑΟΣ, αλλά και των ορθόδοξων τοιούτων τής ΝΔ («Σαμαρούλες»), με τις ευλογίες των ‘‘σοσιαλιστών’’ του ΠΑΣΟΚ με τους οποίους θα συγκυβερνούν πλέον δεν τον αφήνει να κοιμηθεί. Ο θυμός τον πνίγει! Και πώς αλλιώς; Είναι δυνατόν να μείνει αδιάφορος για το άνοιγμα τής κερκόπορτας στα …Καρατζαφεράκια αυτός, ένας ορκισμένος αντιφασίστας; —εννοείται, όπως όλοι οι ‘‘συνεπείς’’ αντιφασίστες, ορκισμένος τόσο εναντίον τού μαύρου όσο και του κόκκινου φασισμού (una faccia,una razza!)…

Έτσι, ίππευσε την αντιφασιστική, ηλεκτρονική πένα του κι άρχισε να γράφει. Συγχωρείστε του τις απίστευτες ύβρεις και τις βλάσφημες χριστοπαναγίες. Ήταν εκτός εαυτού με εκείνους, που, ενώ είχε πιστέψει ότι θα έφραζαν το δρόμο στο φασισμό και το ρατσισμό, αυτοί, αντίθετα, τρώνε και πίνουν με τον Βορίδη και τον Άδωνι. Καταλαβαίνετε τώρα… Μοιραία λοιπόν, κατέληξε να γράψει τον παρακάτω …λίβελο:

«ενα σχολιο για τις εξελιξεις

περα απο το ζητημα του ευρω κλπ υφιστανται αλλα τρια που υποβώσκουν στο εσωτερικο μετωπο.: το ζητημα των ελευθεριων , το κοινωνικο ζητημα ,και το μεταναστευτικο (που συνδεεται και με τον ρατσισμο).

το ποιο θα επικρατησει στη δημοσια Ρητορική και ΑΤΖΕΝΤΑ αλλά και το ΠΩΣ θα συναρθρωθει με τα αλλα δυο , θα κρινει και τις μετεπειτα εξελιξεις: ο δρομος για την κολαση ειναι στρωμενος με τα κυριαρχα σημαινοντα στη δημοσια ατζεντα».

Μην παρεξηγήσετε ότι προτάσσει το ζήτημα του ευρώ. Είναι τα κατάλοιπα —οικονομισμός, (ευρω)διεθνισμός, κ.λπ.— από την εποχή που ήταν αριστερός, παλιά. Τώρα είναι σκέτος αντιφασίστας. Πώς λέει η διαφήμιση «Σάββας σκέτος»; Έ, κάπως έτσι!

Σκέτος, αγνός αντιφασίστας λοιπόν.

Κι όπως βλέπετε, πολύ-πολύ …θυμωμένος! Ας τον κρατήσει κάποιος πριν κάνει κανένα …κακό! ;-)

UPDATE: Το περίγελο έσπευσε να ‘‘επιδιορθώσει’’, και μάλιστα …φωτογραφικά(!), τον …λίβελο εναντίον τού …αντιφασιστικού ΠΑΣΟΚ που ποστάρισε. Ω γνήσιος ‘‘αντισταλινικός’’, αλλά προηγμένος, εκσυγχρονισμένος που λένε, δεν κατέφυγε απλώς στην αφαίρεση προσώπων από την ανάρτηση. Έκανε κάτι καλύτερο: πρόσθεσε ολόκληρη φωτογραφία που δεν υπήρχε στο αρχικό δημοσίευμα! Φυσικά, στη ζούλα, ‘‘πούστικα’’ που λένε (παλιά του τέχνη κόσκινο!).

Δεν ξέρει ο ευήθης ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και στις δημοσκοπήσεις, έγκυρη είναι η αυθόρμητη έκφραση της γνώμης.

Όχι η …ρετουσαρισμένη!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #52 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΧΙ.2011)

Το εθνικό στοίχημα της κυβέρνησης Παπαδήμου και ο Γρηγόρης Ψαριανός

Στα ‘‘εθνικά στοιχήματα’’, κατ’ εξαίρεση με ό,τι συμβαίνει στα στοιχήματα γενικώς, οι πολλοί βάζουν πολλά και δεν παίρνουν τίποτε, ενώ οι λίγοι βάζουν μόνο το κεφάλαιό τους και παίρνουν τα πάντα.

Περιέργως, ο Γρηγόρης Ψαριανός της ΔΗΜΑΡ μας καλεί να ‘‘παίξουμε’’ σε αυτό το στοίχημα. Διότι εκτιμά ότι ο Λουκάς Παπαδήμος «είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη».

Λέμε «περιέργως» γιατί ο Ψαριανός αυτοπροσδιορίζεται «αριστερός από παιδάκι» και, πάντα κατά δήλωσή του, ποτέ δεν έπαψε να είναι αριστερός. Επιπλέον, είναι και παλιός Ρηγάς.

Παλιός Ρηγάς; Χα!

Τώρα δεν είναι παρά ένα πενταράκι μπαστούνι!

Στέλιος Ελληνιάδης-Στρεψιάδης!

Από τις πιο μονομερείς και διαστρεβλωτικές απόψεις για τη σύγκρουση ΠΑΜΕ – ‘‘αντιεξουσιαστών’’ αυτή τού Στέλιου Ελληνιάδη στο «Δρόμο» του Σαββάτου που μας πέρασε (με αναπαραγωγή και στην κυριακάτικη εκπομπή του στον «Κόκκινο 105,5»).

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το έντυπο άρθρο του:

Οι αντιεξουσιαστές, με την έναρξη της αντιπαράθεσης, σύρθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη από την πιο συγκρουσιακή μειοψηφία τους σε μια μάχη χαρακωμάτων με το ΚΚΕ. Και το ΚΚΕ, υποκύπτοντας όλο και πιο πολύ στις κολακείες τών καθεστωτικών δημοσιογράφων που το εκθειάζουν για την ευταξία και τη νομιμότητά του, αλλά και στις διαθέσεις του πιο συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας και της δικής του βάσης, δημιουργεί ένα μηχανισμό όχι άμυνας, αλλά καταστολής που συμπεριφέρεται σαν αστυνομία και την αναπληρώνει. Δεν είναι τυχαίο ότι μέλη του χτύπησαν και προπηλάκισαν ακόμα και μεμονωμένα άτομα, άντρες και γυναίκες που διαμαρτύρονταν φραστικά για τη βία που αντίκριζαν έκπληκτοι. Ομάδες οργανωμένες σαν διμοιρίες που είχαν ενωμοτάρχες επικεφαλής και οι οποίες δεν αρκέστηκαν στην περιφρούρηση του όγκου των οπαδών τού ΚΚΕ, αλλά όταν έφτασε η αστυνομία καταδίωξαν τους αντιεξουσιαστές μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη! Φρίκη με κράνος και μολότοφ!

Για γέλια, αλλά πιο πολύ για κλάματα, τα όπλα που χρησιμοποιούν πολλοί αριστεροί ‘‘μαχητές’’ τού ενδοαριστερού εμφυλίου…

Nosferatu

Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).

Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.

Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #47 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 8.VI.2011)

Δείχνανε σε ένα κομματόσκυλο το φεγγάρι, κι εκείνο ξαμολήθηκε στο διάστημα για να πάει να το φέρει πίσω!

Σε ένα blog, στο οποίο δεν μας επιτρέπεται ο σχολιασμός, πήρε το μάτι μας κάποιον/α που υπογράφει ως Crisleonti να ποστάρει το εξής σχόλιο προς τον διαχειριστή, όταν εκείνος, απορών, επισήμανε το ίδιο απόσπασμα από το άρθρο τού Δημοσθένη Παπαδάτου – Αναγνωστόπουλου που σχολιάσαμε κι εμείς στις αναρτήσεις τής 31ης Μαΐου και 1ης Ιουνίου 2011, ζητώντας, εμμέσως πλην σαφώς, κάποιον να τον διαφωτίσει. Έγραψε λοιπόν σε απάντηση και «διαφώτισή» του ο/η Cris:

«Μην αρχισεις και συ σε παρακαλω σαν τους ηλιθιους αριστεροπατριωτεςKEFTg700 να κρινεις τον Δημοσθενη ως ανανηψαντα γιατι θα κοψω φλεβες».

Ο/η καημένος/η!... Γράψαμε (και μάλιστα σε δύο εκδοχές!) για την πιο πρόσφατη κωλοτούμπα τού κόμματος —αυτού τού κόμματος που έχει ιδιαίτερη κλίση προς τις κωλοτούμπες—, η οποία και πηγαίνει από το ένα άκρο στο άλλο, κι εκείνος/η κατάλαβε ότι επικρίναμε τον αρθρογράφο ως ...ανανήψαντα!

Προσοχή: Δεν έκανε πως αυτό κατάλαβε. Μας έχει πείσει απολύτως ότι όντως αυτό κατάλαβε! Έτσι, στο προσεχές Συνέδριο τον/την βλέπουμε να μπαίνει άνετα στην νέα Κεντρική Επιτροπή, και μάλιστα μέσα στην 1η δεκάδα! Αναμένεται να ενισχύσει σημαντικά την πλειοψηφούσα τάση τών Ραντανπλάν «τής Αριστεράς, των Κινημάτων και τής Οικολογίας»...

Τι έκανε ο διαχειριστής; Άκουσε την παράκληση και εσιώπησε. Ίσως γιατί κι εκείνος έχει βγάλει το ίδιο συμπέρασμα. Ίσως γιατί φοβήθηκε μην κατηγορηθεί επί «αριστεροπατριωτισμώ»...

Who knows…

Ο …εξηντάρης!

Φέτος, ο Μίμης Ανδρουλάκης κλείνει τα εξήντα. Φαίνεται ότι τα εξήντα είναι η ηλικία που οι άνθρωποι, κυρίως οι πολιτικοί, και ακόμα πιο κυρίως οι πολιτικοί που έχουν ξεκινήσει από την Αριστερά, αρχίζουν να σκέφτονται την υστεροφημία τους. Τουλάχιστον αυτό σκεφτήκαμε όταν διαβάσαμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης που έδωσε προχθές στο Βήμα FM. Γιατί αυτό που ξεχωρίσαμε εμείς δεν ήταν οι αναφορές στην ανικανότητα των κυβερνητικών στελεχών. Ούτε οι αναφορές για τον ανασχηματισμό «που ήταν καραγκιοζιλίκι». Ούτε η άποψη πως το ΠΑΣΟΚ, παρά τα προβλήματά του, είναι η «μόνη ελπίδα». Ούτε οι εγωκεντρικές εμμονές του ότι «αυτός τα έλεγε» ακόμα και πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, γράφοντας μάλιστα ένα ολόκληρο βιβλίο («Έ! Πρόεδρε!»). Ούτε η προσπάθειά του να αθωώσει τον Παπανδρέου για το «λεφτά υπάρχουν» και να τα ρίξει όλα «στο περιβάλλον». Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά.

Αυτό που ξεχωρίσαμε ήταν η παρακάτω φράση του:

«Προεκλογικά χάθηκε το παιχνίδι και εκεί ήμουν αντίθετος εγώ, υποχρεωμένος λόγω της ιστορίας μου από την Αριστερά να βγω από το κάδρο της εξουσίας. Γιατί ήξερα τι πρόκειται να έρθει».

Ακούτε; Θυμήθηκε «την ιστορία του στην Αριστερά»! Και βγήκε, λέει, «από το κάδρο της εξουσίας»! Σιγά σιγά θα μας πει ότι προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ για να κάνει εισοδισμό αλλά δεν …«του βγήκε»!

Ε! Μίμη! Παίξε παρακάτω!

Το Πραγματικό και το Γελοίο

Δεν πάει πολύς καιρός που έγινε εδώ μια μεγάλη συζήτηση για το μεταναστευτικό, με αφορμή την πρόσφατη απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Τότε, συζητώντας για τη Δικαιοσύνη και τις προτεραιότητές της με κάποιον blogger της «συνεπούς (κομμουνιστικής) Αριστεράς», από αυτούς οι οποίοι, μαζί με τους σε αφθονία απαντώμενους εν Ελλάδι «ευαισθητοποιημένους δημοκρατικούς πολίτες», σήκωναν εδώ και βδομάδες το πανό «είμαστε όλοι μετανάστες», φωνάζοντας ταυτόχρονα το ομώνυμο σύνθημα με πάθος, γράφαμε:

«[…] σύμφωνα με κάποιον από τους αντιδημάρχους του Δήμου Αθηναίων, οι άστεγοι του κέντρου των Αθηνών υπολογίζονται σε 20.000! Θα συμφωνήσουμε, φανταζόμαστε, ότι το να είσαι άστεγος μέσα στο καταχείμωνο είναι πολύ χειρότερο από το να μη σε νομιμοποιούν σε μια ξένη χώρα και να δουλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί, έρμαιο στις διαθέσεις του αφεντικού. Άρα, (και πάλι φανταζόμαστε ότι θα συμφωνήσουμε), υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη σε μια απεργία πείνας μέσα στη Νομική με αίτημα την περίθαλψη των αστέγων. Και επομένως, (πάλι θα συμφωνήσουμε φανταζόμαστε), συνυπολογιζομένων των προκείμενων, η δικαιοσύνη που εμπεριέχεται στην απεργία πείνας των 300 είναι λιγότερο ξέχειλη από τη δικαιοσύνη του αιτήματος ‘‘στέγη στους αστέγους’’[1].

»[1] Αστέγους. Σκέτο. Ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χρώματος».

Εμείς το γράψαμε, εμείς το διαβάσαμε, κι απάντηση στο αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε δεν πήραμε από τον ερωτώμενο συνομιλητή μας (αλλά ούτε από άλλους σχολιαστές, ακόμα και από ορισμένους «παρατηρητικούς»…).

Προχθές δόθηκε μια απάντηση. Από το Πραγματικό. Που δεν μπορεί μεν, κατά Λακάν, να συμβολοποιηθεί, (για εμάς μπορεί εν μέρει, αν μας το επιτρέπει το Τάγμα των Λακανιστών), αλλά σε επίπεδο γραπτού πληροφοριακού λόγου, όλο και κάτι μπορεί να γίνει για να πάρουμε μια μικρή γεύση του.

Προχθές λοιπόν, το πρωί της παγωμένης Τετάρτης, της δεύτερης μέρας του χιονιά «που τ’ αρνάκια πάγωσε», εργάτες της υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, βρήκαν νεκρό έναν άστεγο στο Άλσος του Θησείου. Άλλες λεπτομέρειες δεν είναι σ’ εμάς γνωστές. Έτσι, δυστυχώς, δεν ξέρουμε τι θρησκείας, φυλής και χρώματος ήταν ο έως θανάτου παγωμένος άνθρωπος. Ίσως για τον ίδιο λόγο, επειδή δηλαδή δεν είναι βέβαιο πως ήταν μετανάστης, ο blogger που λέγαμε δεν μπήκε στον κόπο να χαλάσει τη χαρά που νιώθει για το γεγονός ότι «δεν θρηνήσαμε κάποιον νεκρό από τους μετανάστες απεργούς πείνας». Όχι για να θρηνήσει, όχι. Δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις για έναν νεκρό που, για να τα λέμε όλα, δεν είναι βέβαιο ότι, εκτός από άνθρωπος, ήταν και μετανάστης. Αλλά, έτσι, έστω για να εκφράσει μια κάποια λύπη βρε αδερφέ! (Εξ όσων γνωρίζουμε, το ίδιο έπραξαν και οι σε αφθονία απαντώμενοι εν Ελλάδι «ευαισθητοποιημένοι δημοκρατικοί πολίτες»…).

Πολύ ζόρικο αυτό το γαμημένο το Πραγματικό, μα την πίστη μας! Από τη μια αρνείται πεισματικά να συμβολοποιηθεί πλήρως, κι απ’ την άλλη, χωρίς καν να του το ζητήσει κανείς, γελοιοποιεί πλήρως! Ακόμα κι αυτούς που διατείνονται ότι μπορούν να αναπαραστήσουν πλήρως τη Δικαιοσύνη!...

Α πα πα…

Αυτόν το μήνα θα εγκαινιάσουμε την αποστολή ανοιχτών επιστολών προς τις πολιτικά οργανωμένες δυνάμεις, τάσεις και ρεύματα της Αριστεράς, μη λησμονώντας όμως και το μεγάλο κόμμα της, τους ανέντακτους. Θα ξεκινήσουμε με τις ανοιχτές επιστολές προς το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ.

Επιπλέον, καθώς ο Μάρτιος είναι ο μήνας της 58ης επετείου του θανάτου του Στάλιν, θα δώσουμε στη δημοσιότητα, τα πορίσματα του 1ου θεματικού Συνεδρίου μας, το οποίο διεξήχθη με απόλυτη επιτυχία τον περασμένο Δεκέμβριο και είχε ως αντικείμενο τις απόψεις και τις θέσεις μας για τον Μεγάλο Κακό. Συνεπώς:

Εντός του Μαρτίου:
● Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ
● Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΝ
● Иосиф Виссарионович Сталин: Το φάντασμα που στοιχειώνει το φάντασμα που στοιχειώνει τον κόσμο

Κι ακόμα, εντός του Μαρτίου:
Μια απόλυτα πρωτότυπη χαρτογράφηση του τοπίου της ελληνικής Αριστεράς.

Μη τα χάσετε! Θα χάσετε! ;-)

Τα λέμε

ΥΓ Η σειρά με την οποία προαναγγέλλονται οι δημοσιεύσεις δεν συμπίπτει υποχρεωτικά με τη σειρά δημοσίευσης.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #42 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 6.ΙΙ.2011)

Βρε καλώς τα τά «παιδιά»!

Πριν από λίγο, μάς εστάλη ένα σχόλιο στο τελευταίο ποστ (Πέμπτη, 3 Φεβρουαρίου 2011) που δεν περιμέναμε ποτέ! Αξίζει να το διαβάσετε. Είμαστε σίγουροι (σχεδόν σίγουροι, για να τα λέμε όλα!) ότι θα εντυπωσιαστείτε όσο κι εμείς. Το παραθέτουμε αυτούσιο:

Αγαπητοί «σύντροφοι»,

Σας ευχαριστούμε θερμά που εξακολουθείτε να γράφετε στ’ αρχίδια σας τα όσα λένε οι κάτοικοι του 6ου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων και παραμένετε συνεπείς υποστηρικτές της άποψης ότι το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα κι ότι η μόνη ορθή απάντηση της παράταξής σας σε όσους πιστεύουν το αντίθετο πρέπει να είναι «κάτω το κεφάλαιο και οι λακέδες του».

«Φιλικά», η Διοικούσα επιτροπή της Χρυσής Αυγής του 6ου διαμερίσματος Αθηνών.

Εγκαινιάζουμε σήμερα μια μόνιμη, αν και περιοδική, «στήλη» στο ημερολόγιο περιθωρίου. Σ’ αυτήν, πάντα με τίτλο και συνοδευτική εικόνα αυτά που βλέπετε παραπάνω, θα προαναγγέλλουμε άρθρα, τα οποία, έχοντας πάρει την έγκριση του Τμήματος Προπαγάνδας της Κεντρικής μας Επιτροπής, βρίσκονται στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας και συγγραφής ή αρχίζουν να «βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ». Οι προαναγγελίες θα γίνονται όταν κρίνεται σκόπιμο και θα αφορούν σε τρεις χρονικές κατηγορίες. Η πρώτη, με υπότιτλο «Επί του πιεστηρίου», θα αφορά στο αμέσως επόμενο post. Η δεύτερη θα έχει τον υπότιτλο «Εντός του Χ» (όπου ‘Χ’ θα είναι ο εκάστοτε τρέχων μήνας). Και η τρίτη, την κάπως αινιγματική και «ευέλικτη» λέξη «Προσεχώς». Σύμφωνα με τα παραπάνω, γι’ αυτή την πρώτη προαναγγελία έχουμε και λέμε:

Επί του πιεστηρίου:
«ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι ‘‘καθαρός’’ και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός».

Εντός του Φεβρουαρίου:
«Ο μάγος EisenheiMηλιός, ο Λένιν και η μέθοδος εκμάθησης —μετά διδασκάλου— των αρχών του ανώδυνου τοκετού» (Σ. σ.: σε δυο μέρη).

Ευχαριστούμε για την προσοχή σας. ;-)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #41 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28.Ι.2011)

Ποια είναι η μεγαλύτερη μαλακία;

Η μεγαλύτερη μαλακία είναι να προσπαθείς να καλύψεις τη …μαλακία σου, όταν αυτή δεν καλύπτεται με τίποτε! Είναι αυτό ακριβώς που προσπαθεί να κάνει ο ΣΥΝ, ο οποίος, από το πρωί, μέσω των ανθρώπων που τον εκφράζουν, είτε αυτοί είναι πολιτικά στελέχη, είτε είναι δημοσιογράφοι, προσπαθεί να μας πείσει ότι κατά την ανάμειξη του κόμματος στην ιστορία με τους μετανάστες και τη Νομική, όλα έγιναν σωστά και, άρα, όλα βαίνουν καλώς.

Και νομίζουν ότι ο κόσμος —της Αριστεράς, αλλά και ο υπόλοιπος που παρακολούθησε καλόπιστα την εξέλιξη των γεγονότων— τρώει κουτόχορτο και δεν πρόσεξε τη μεγαλειώδη ανακυβίστηση (κωλοτούμπα)! Ανακυβίστηση που και μόνο αυτή αρκεί για να αποδείξει ξεκάθαρα την καραμπινάτη μαλακία διαρκείας στην οποία επιδόθηκαν ομαδικά!

Γαμώ το Λένη μας, γαμώ!…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #40 (ΤΡΙΤΗ, 25.Ι.2011)

Δήλωση συμπαράστασης (μετανοίας)

Σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Ν(οσφ.) 2011/ 25/1/8,20 προβαίνουμε στην ακόλουθη Υπεύθυνη Δήλωση:

1) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

2) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

3) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

4) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή

5) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

6) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

7) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

8) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

9) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

10) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

Εντάξει;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #39 (ΠΕΜΠΤΗ, 6.Ι.2011)

Ω, τι Кротος μπαμπά!

Εμείς πάντως ξαφνιαστήκαμε. Εντάξει, δεν μείναμε και με το στόμα ανοιχτό, αλλά, όσο να ’ναι, ένα κάτι τι το πάθαμε.

Μπαίνουμε σ’ ένα blog ανήμερα την Πρωτοχρονιά να ευχηθούμε. Με την ευκαιρία, κάνουμε κι ένα πείραγμα, απολύτως φιλικό, από προηγούμενη συζήτηση μέσα εδώ προ μηνών. Και με την ευκαιρία, επειδή το συγκεκριμένο blog, την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκε έφυγε δυσαρεστημένο και κλείνοντας την πόρτα με δύναμη στα μούτρα μας, υπενθυμίζουμε, πάντα φιλικά, ότι πια «δεν τα λέμε». Και γιατί το υπενθυμίζουμε; Γιατί είναι προφανές πως εμείς θέλουμε «να τα λέμε» όχι μεταξύ μας, αλλά με τους άλλους. Και είναι επίσης προφανές (άντε, εμφανές) ότι αυτή η υπενθύμιση, στην ουσία, είναι πρόσκληση «να τα ξαναλέμε».

Εισπράττουμε μια απάντηση όλο ξινίλα. Τόσο πολύ ξινίλα, που δεν περισσεύει χώρος ούτε για ένα ευχαριστώ για τις ευχές. (Καλά, για ανταπόδοση ούτε λόγος! Εκκωφαντική σιωπή!). Και, επιπλέον, πάνε να μας βγάλουν και το πείραγμα οφσάιντ!

Εντάξει η ξινίλα, εντάξει και οι ευχές που πήγαν στο βρόντο, εντάξει και οι άλλες που τις έφαγε η μαρμάγκα (αρχικά, γιατί μετά, έστω και κατόπιν εορτής, κάτι έγινε). Αλλά να μας βγάλουν και το πείραγμα οφσάιντ;

Ε, βάλαμε κι εμείς το ριπλέι! Και τότε κατηγορηθήκαμε, γιατί, λέει «κρατάμε αρχείο» από τις παλιές φάσεις και την «έχουμε στημένη στη γωνία», παράπτωμα που, λέει, το διαπράττουμε κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση!

Δηλαδή, λες κάτι, σου απαντούν «λες μαλακίες», κι όταν προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει καμία μαλακία κι ότι, εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος λέει μαλακίες, αυτός δεν είσαι εσύ, τότε κατηγορείσαι γιατί φακελώνεις τον κόσμο! Φακελώνεις τον κόσμο επειδή δεν σβήνεις τα παλιά σχόλια κι έχεις καλή μνήμη!!!

Μαλακίες καραμπινάτες, για να τα λέμε όλα!

Εκκωφαντικές!

Διαβάζουμε στη Χριστουγεννιάτικη «Αυγή» τη συνέντευξη του Παπαδημούλη. Κι επειδή η εφημερίδα απομονώνει μια ερώτηση για να τονίσει την απάντηση, μοιραία, πέφτει εκεί πρώτα το μάτι μας (άνθρωποι είμαστε και το μάτι μας υπέκυψε στην προσπάθεια καθοδήγησής του):

«Είναι γνωστές οι διαφωνίες σας σχετικά με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένετε ότι πρέπει να διαλυθεί;

Αυτό που προέχει, το αποφασίσαμε στο συνέδριο και πρέπει να το κάνουμε πράξη είναι η ολόπλευρη ενίσχυση του ΣΥΝ. Αυτό σημαίνει πολιτική εξόρμηση του ΣΥΝ, προβολή του προγράμματος του ΣΥΝ, καμπάνια εγγραφής νέων μελών του ΣΥΝ.

Να υπερβούμε έναν παραλυτικό αυτοεγκλωβισμό του ΣΥΝ σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ που απέχει πολύ από τα οράματα και τις ελπίδες που συνόδευαν το ξεκίνημά του και χαρακτηρίζεται από βαβυλωνία, αριστερισμό, παραγοντισμό και μια διάθεση μικρών ομάδων να καπελώνουν τον ΣΥΝ. Χρειαζόμαστε έναν ισχυρό ΣΥΝ και μία συμμαχία ευρύτερη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το απαιτούν η κρίση και η άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Σε αυτή τη συμμαχία μπορούν και πρέπει να μετάσχουν και όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ειλικρινά θέλουν να βαδίσουν αυτό τον δρόμο μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΝ: Δυνάμεις που αντιτίθενται στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και προέρχονται από τον σοσιαλιστικό χώρο, δυνάμεις από την οικολογία, οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, για μια δυναμική αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μνημονίου. Να είμαστε ενωτικοί, αλλά όχι αναιρώντας τον ΣΥΝ και το στίγμα του. Ο κόσμος θέλει ενότητα, αλλά θέλει και σαφές συνεκτικό στίγμα».

Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούν ο Κουβέλης και οι φίλοι του, κι αντί να δίνουν φιλικούς αγώνες με τον Τσίπρα και τους φίλους του, να ξαναγίνουν πάλι μια ομάδα;

Γιατί να επιμείνουν σε ένα λάθος;

Τους δίνει πάνω από 3% πιθανότητες επιτυχίας;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #37 (ΤΡΙΤΗ, 14.ΧΙΙ.2010)

Η άλλη όψη της κοινωνίας των πολιτών

Από συζήτηση στον «Real FM», λίγα λεπτά πριν, στην εκπομπή του «αστέρα» της δήθεν «αθλητικής» τάχα «δημοσιογραφίας» Γιώργου Γεωργίου:

Ακροατής: Αύριο στη διαδήλωση, όλοι εκεί Γιώργο. Και πού ’σαι; Μακριά από τους οργανωμένους! ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ, όλοι αυτοί, ξέρεις… Όπως και στο ποδόσφαιρο: μακριά απ’ τους οργανωμένους!

Γ. Γεωργίου: Σ’ ευχαριστώ πολύ. Γειά χαρά φίλε!

Ακροατής: Γειά σου Γιώργο.

Οραίος[1]!

[1] ©Товариш Яков Федотович Павлов.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #36 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10.ΧΙΙ.2010)

Και εις το δημοψήφισμα πιστεύομεν!

Ο παππούς του, λίγες μέρες μετά την άφιξή του στην απελευθερωμένη από τους Γερμανούς Αθήνα, είχε πει σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, απαντώντας στο σύνθημα ‘Λαοκρατία’ του Εαμικού πλήθους που τον άκουγε:

«Και εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν!».

Τώρα ο εγγονός, ο πλέον κατάπτυστος πρωθυπουργός της χώρας μετά τον Τσολάκογλου, τον Λογοθετόπουλο και τον Ράλλη «αποκαλύπτει», σύμφωνα με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της «Ελευθεροτυπίας» πως, «ορθώνοντας» το «ανάστημά» του στη Μέρκελ σχετικά με τις προθέσεις της γερμανικής κυβέρνησης να αναθεωρήσει επί το «ορθολογικότερον» τη Συνθήκη της Λισαβόνας, «τής είπε» «κατάμουτρα»:

«Εγώ θα πάω σε δημοψήφισμα και θα δούμε τι θα γίνει»!!!

Γιωργακοπαπανδρεϊσμός, το τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης αναισχυντίας…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #34 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 15.ΧΙ.2010)

Η δόξα του Τυρνάβου και η ντροπή της Ικαρίας

Γράφαμε πριν από δυο posts για την εξαιρετική πλην όμως μοναδική περίπτωση του Τυρνάβου, όπου πάσες οι μερίδες και τα ρεύματα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ ως τον ΣΥΝ, διεκδίκησαν τη δημαρχία, αποτυγχάνοντας, σε ένα μοιρασμένο στα τρία εκλογικό σώμα, να μπουν στο δεύτερο γύρο για 26 μόνο ψήφους! Και προτρέπαμε όλους να ακολουθήσουν αυτόν το δρόμο. Οι ενωτικές μας φωνές ακούστηκαν στην Ικαρία.

Μόνο που, ίσως λόγω απόστασης και θαλασσινών ανέμων, δεν ακούστηκαν όσο καθαρά χρειαζόταν και το νόημα αλλοιώθηκε κάπως. Τι κάπως; Για να τα λέμε όλα του γαμήθηκε η μάνα!

Στην Ικαρία λοιπόν, στον δεύτερο γύρο όπως και στον πρώτο, οι συνασπισμένες δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΝ (ο «Ριζοσπάστης αναφέρει και τον ΣΥΡΙΖΑ) αντιμετώπισαν το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» του ΚΚΕ. Κι επειδή, ως γνωστόν, «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος», κατήγαγαν περιφανή νίκη με περίπου 53% (45,17 στον πρώτο γύρο έναντι 43,92 της Συσπείρωσης).

Εξ όσων έχουμε αντιληφθεί μέχρι τώρα, το γεγονός έχει περάσει στο ντούκου. Αυτό, το ντουκάρισμα δηλαδή, δεν μας προξενεί και μεγάλη εντύπωση γενικά. Όμως υπάρχουν μερικές ειδικές περιπτώσεις που, όσο να ’ναι, το σημειώνουμε.

Οι ειδικές αυτές περιπτώσεις είναι η εκκωφαντική σιωπή που ετήρησαν κάποιες συντρόφισσες και σύντροφοι (Σημ. συντ.: Πού πας ρε Καραμήτρο; Σύντροφοι είπαμε, όχι προβοκάτορες!) που έφριξαν από την αποχή της Αριστεράς στον δεύτερο γύρο και τη χρέωσαν για κάποιες νίκες δεξιών υποψηφίων. Τι διάολο, το αμίλητο νερό ήπιαν;

Αλλά ας μη το κάνουμε αυτό θέμα. Οι περιπτώσεις είναι λίγες (των συντρόφων εννοούμε· των προβοκατόρων είναι πολλές…).

Ας περιμένουμε να δούμε τι και ποιοι από τα στελέχη και τους οπαδούς της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς θα πούνε κάτι γι’ αυτή τη ντροπή.

Θα πούνε;

Κάθε «σπίτι» χρειάζεται και το κατάλληλο «ξεπλυντικό»… (+ UPDATE1 & 2)

Αλιεύσαμε και αναδημοσιεύουμε το τελευταίο πόνημα της «Κυρίας» του Διαδικτύου (το οποίο, φυσικά, επιβάλλει να την αποκαλούμε, από τούδε και στο εξής, «Μεγάλη Κυρία»). Πού το αλιεύσαμε;

Μα στο blogroll του ευγενέστατου, δημοκρατικότατου και κεντροαριστερότατου βεβαίως βεβαίως (Κυρίου) Προκόπη Δούκα! Ο οποίος, να σημειωθεί, εδώ και ενάμισο χρόνο, μάς έχει «κόψει» από το blog του, ως …εριστικούς και ουχί …καλοπροαίρετους!. Λοιπό, απολαύστε το «ποίημα»:

Ύμνος στους Αριστερούς
10.11.10

Διαβάζω από προχτές ότι οι Αριστεροί πάσης φύσης, ετοιμάζονται να ψηφίσουν υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας την Κυριακή.

Όχι ότι μου κάνει εντύπωση, μια ζωή προδότες της ιστορίας, του λαού, του κόμματος και του εαυτού τους ήταν, αλλά είναι και μαλάκες και τους αρέσει να το φωνάζουν.

Ρε παπάρα, ψήφισε τον πούστη τον ακροδεξιό (οι δεξιοί μόνο ακροδεξιοί είναι) και κάντο γαργάρα.
Αφού είσαι τσογλάνι και το ξέρουμε, τι το υπενθυμίζεις συνέχεια;
Κάνεις πάρτι με τη μαλακία από τότε που ανακάλυψες τον Τρότσκι, τον Λένιν, τον Μαρξ, τον Έγκελς, τον Ντρίξτον, τον Φονς, τον Αϊκακ.

Ήρθε ο βλάχουρας ο Έλληνας να το παίξει Κομμουνιστής.
Δε λέω για τώρα, κι από παλιά μιλάω.
Πώς κατάφερε να συνδέσει τη στέπα με τη Στούπα της Καλαμάτας, μόνο η πούτσα του το ξέρει.

Αφού ρε κωλόβλαχε στο μυαλό σου δεν χώρεσαν ποτέ απλούστερα πράγματα, είναι δυνατόν να έχεις κατανοήσει το μανιφέστο;

Αφού είσαι Έλληνας μπουρτζόβλαχος και Καραγκούνα κουνιστή, έχεις κάνει την Αθήνα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ και θα ψηφίσεις για να παραμείνει μπουρδέλο, γιατί αυτό είναι το περιβάλλον που καταλαβαίνεις.

Αφού ρε μαραμένο αρχίδι, είσαι κατά του μνημονίου απαιτώντας να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή και να μην πληρώσουμε κανένα χρέος, μπαταχτσής από κούνια μωρή λουλού και το πουλάς για ιδεολογία.

Αφού ρε μουνάκι αξύριστο, θα ψήφιζες ΠΑΣΟΚ αν δεν σου κόβανε τα επιδόματα και του κώλου τα μουνόπανα που σου πληρώνανε τόσα χρόνια στην πλάτη των άλλων.

Αφού ρε ξεχειλωμένε κώλε, είσαι χειρότερος από τους ακροδεξιούς που θα ψηφίσεις γιατί τραβάς όπου σε πάει ο άνεμος με τον καταπιόνα ορθάνοιχτο να φας κάνα κοψίδι κι εκεί ξεχνάς και μάνα κι αδελφό και Μαρξ και Λένιν και της γυναίκα σου τον μούνο.

Παλιόπουστα, καριόλη Αριστερέ, η Ελλάδα αν βρίσκεται ακόμα στα σκατά σε σένα το χρωστάει.
Πάντα τρικλοποδιές της έβαζες με του μυαλού σου τον απόπατο.

Αφού ρε μίασμα της Μεσογείου, δεν έχεις μυαλό ούτε κορδόνια για να δέσεις, γιατί γαμάς το σύμπαν; Γιατί υπάρχεις;

Σιχαμένο κωλάντερο, έφτιαξες μια κοινωνία τίγκα στους ναρκομανείς, στις άρρωστες πουτάνες, στα κακοποιημένα αδέσποτα, και στις χωματερές των σκουπιδιών από τα χιλιόμετρα κωλόχαρτα σου.

Ναι ρε, εσύ την έφτιαξες αυτή την κοινωνία, με τις αλλαξοκωλιές σου μια ζωή με φασιστόμουτρα.
Με το να γλείφεις τους εμετούς τους για να μη χάσεις μια θερμίδα ύπαρξης.

Πουλημένο ρεμάλι, υπάνθρωπε, υπέλληνα, καριόλη της μάνας σου, τσογλάνι του πατέρα σου, της γειτονιάς ρουφιάνε, ούτε η κουράδα του σκύλου σου που δεν έσκυψες ποτέ να μαζέψεις από το δρόμο δεν σου αξίζει για να φας.

Ψήφισε ρε αρχίδι δεξιούς, κάνε τους και κυβέρνηση ξανά, να φας 8 μνημόνια και τα 8 στον κώλο.

Η επανάσταση δεν τέλειωσε ακόμα.
Θα τελειώσει όταν σε καταπιεί η ιστορία.
ΑΜΗΝ

UPDATE 1 (Παρασκευή, 12.11.2010, 2.44 μ.μ.): Ένας από τους φίλους αυτού του blog έστειλε σήμερα το πρωί το εξής σχόλιο στον αξιότιμο, αξιοσέβαστο, δημοκρατικοκεντροαριστερό Κύριο Προκόπη Δούκα:

Ο/Η zalion είπε...
Εγω θα ηθελα να σας συγχαρω για το οτι στο Blogroll σας εχετε το Blog της Τσαουσας. Για οσους δε το εχουν διαβασει ας κανουν το κοπο. Δειξε μου τους φιλους να σου πω ποιος εισαι κυριε «αντικειμενικε» Προκοπη Δουκα. Αντε και εις ανωτερα.
12/11/10 8:32 π.μ.

Πήρε την εξής απάντηση:

Ο/Η Prokopis Doukas είπε...
@zalion: Στο blogroll μου έχω μπλογκς όλων των πολιτικών αποχρώσεων, από δεξιά ως σύριζα - χωρίς φυσικά να σημαίνει οτι συμφωνώ με το περιεχόμενο τους. Αυτό ακριβώς το καθιστά "αντικειμενικό", κύριε άσχετε με τη λειτουργία της μπλογκόσφαιρας...
12/11/10 11:40 π.μ.

Προφανώς ο «προκομμένος» Προκόπης, ίσως επειδή έκανε και κάποιες σπουδές στις ΗΠΑ, μας περνάει για …Αμερικανάκια! Και καμώνεται πως η «ντομάτα» που έφαγε από τον φίλο zalion ήταν απλώς και μόνο επειδή η «Μεγάλη Κυρία» είναι φόλα ΠΑΣΟΚ, κι όχι επειδή συμπεριλαμβάνει στη λίστα ιστολογίων του ένα blog τέτοιας απίστευτης χυδαιότητας, τo οποίo κοπρολογεί εκ συστήματος! Έτσι ο Προκοπάκος μας βγαίνει …δημοκράτης και η Αριστερά αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, τον …κρυπτοφασιστικό της χαρακτήρα!

Παρακαλούμε, δείξτε τον πολιτισμό σας. Πτύετε εντός του πτυελοδοχείου.

Πίσω και Κεντροαριστεροδεξιοφιλελεύθερα!

UPDATE 2 (Σάββατο, 13.11.2010, 2.09 μ.μ.): Σήμερα το πρωί, ο διάλογος μεταξύ του zalion και του Προκόπη συνεχίστηκε. Παραθέτουμε αυτολεξεί:

Ο/Η zalion είπε...
Κυριε Δουκα το ομολογω πως ειμαι ασχετος με τη λειτουργια της μπλογκοσφαιρας. Αυτο ομως φανταζομαι δε με κανει ανικανο να κρινω πως το εμετικο μπλογκ που διαφημιζετε στο δικο σας μπλογκ δεν εχει να κανει με καμια αντικειμενικοτητα. Φυσικα θαταν αστοχο απο μερους μου να κρινω εδω και τη δημοσιογραφικη σας δουλεια μιας και δε συνηθιζω να γινομαι σακος του μποξ απο "φιλαθλους" δημοσιογραφων.
Για την ιστορια ενα μικρο κοπιαρισμα των λεχθεντων στο μπλογκ που τοσο απλοχερα του παρεχετε μια θεση στον δικο σας χωρο.
«Αφού είσαι Έλληνας μπουρτζόβλαχος και Καραγκούνα κουνιστή, έχεις κάνει την Αθήνα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ και θα ψηφίσεις για να παραμείνει μπουρδέλο, γιατί αυτό είναι το περιβάλλον που καταλαβαίνεις.

»Αφού ρε μαραμένο αρχίδι, είσαι κατά του μνημονίου απαιτώντας να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή και να μην πληρώσουμε κανένα χρέος, μπαταχτσής από κούνια μωρή λουλού και το πουλάς για ιδεολογία».
Παρακαλω επισης την αντικειμενικοτητα να την κρινουν κι αλλοι κι οχι μονο η δικια σας αυθεντια.
13/11/10 8:03 π.μ.

Το «στρουμφάκι της δημοσιογραφίας», κατά την εύστοχη διατύπωση ενός ιδιαίτερα αγαπητού σ’ εμάς αναγνώστη μας, έδωσε την εξής απάντηση:

Ο/Η Prokopis Doukas είπε...
@zalion: Επιμένετε σε κάτι που δεν έχει νόημα. Πηγαίνετε να διαμαρτυρηθείτε στο μπλογκ της τσαούσας, η οποία έχει τη δική της γραφή. Αν δεν σας αρέσει, μπορείτε να την αποφεύγετε. Δηλαδή, αν σας ενοχλεί η τσαούσα, με την Αυριανή τι θα κάνετε; Θα ζητήσετε από το Υπουργείο Τύπου να καταργηθεί;

Το να έχεις δεκάδες μπλογκ στο μπλογκρολ, δεν σημαίνει επαναλαμβάνω, οτι είναι "φίλοι" σου ή οτι συμφωνείς μαζί τους. Ούτε καν οτι τα διαβάζεις. Πολλές φορές έχω εκνευριστεί από αυτά που γράφουν άλλα μπλογκ - δεν τα "σβήνω" όμως. Αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε, τι να σας πω. Τι πάει να πει "απλόχερα προσφέρω"; Έχουμε πρόβλημα χώρου - και έβγαλα κάποιον άλλον έξω για να μπει το συγκεκριμένο μπλογκ;

Επιπλέον, έχετε μάλλον στρεβλή ιδέα για την έννοια της αντικειμενικότητας. Που εν πάση περιπτώσει, δεν εφαρμόζεται στην έννοια του μπλογκ=προσωπικό ημερολόγιο. Δεν είναι εφημερίδα ή τηλεοπτικό δελτίο, για να είμαι υποχρεωμένος να έχω όλες τις απόψεις. Και παρόλα αυτά, εν μέρει το κάνω - και βρήκατε τώρα εσείς ζήτημα για να με κατηγορήσετε. Σας ενοχλεί; Μην ασχολείστε και διαβάστε κάτι άλλο...
13/11/10 12:09 μ.μ.

Ίδε ο …άνδρας!

7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου) 1917

Σήμερα, στο ημερολόγιο, το περσινό post της ίδιας ημέρας. Στην εικόνα, ο πίνακας των Mikhail Fedorovich Kholuev και Ludmila Sergeevna Manevich «Ο Λένιν ηγείται της Επανάστασης», που την είχαμε βρει στο περιοδικό «Azerbaijan International». Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το ποίημα του Μεγάλου Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι «Σύννεφο με παντελόνια» (αποσπάσματα σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου, εκδόσεις «Κέδρος»).

Εκεί που τ’ ανθρώπινο βλέμμα τσακίζεται ανήμπορο,
βλέπω να καταφθάνει
των πεινασμένων στρατηλάτης
φορώντας το ακάνθινο στεφάνι της επανάστασης
το 1916.
.......................................................
Κι όταν
τον ερχομό του διαλαλώντας
ανταριασμένοι
θα βγείτε να δεχτείτε τον Σωτήρα,
εγώ για σας θα ξεριζώσω την καρδιά μου
θα την ποδοπατήσω
κ’ έτσι μεγαλωμένη
και καταματωμένη
θα σας τη δώσω για σημαία.
.......................................................
Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο, ωραίος τραβάω,
τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Το χτύπημα και ο θάνατος

Πέντε η ώρα που ξημερώνει
πέντε ακριβώς, την ώρα που ξημερώνει
φέρνει έν’ αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με το αντισηπτικό
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Θάνατος τ’ άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα σκουπίδια
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Κι η σάρκα μ’ ένα δόντι ατσαλένιο
πέντε η ώρα που ξημερώνει.

Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Βουβοί συντρόφοι στ’ άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Του θηρίου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Τ’ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Πέντε η ώρα που ξημερώνει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που ξημερώνει.

Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ’ αυτί του
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Στο μέτωπό του το θηρίο μουγκανίζει
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Από μακριά σιμώνει κιόλα η σήψη
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που ξημερώνει.
Ήτανε πέντε σ’ όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι ανέβαινε ο ήλιος.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο Χρήστου Ελένης μες στην αρένα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Αχνό φεγγάρι απ’ άκρη σ’ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Ποιητή, το ξέρουμε ότι μας έχεις συγχωρήσει!

ΟΧΙ

ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ που δεν μάθαμε στο σχολείο ήταν ότι ο πρώτος εορτασμός για την 28η Οκτωβρίου 1940 έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1941! Ο Θανάσης Χατζής στο βιβλίο του «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε» γράφει ότι το ΕΑΜ είχε καλέσει τους Αθηναίους την ημέρα της επετείου το πρωί να μείνουν στα σπίτια τους και μετά το μεσημέρι να ξεχυθούν στους δρόμους και στους τόπους των συγκεντρώσεων που είχαν καθοριστεί, με φανερά τα εθνικά χρώματα στην περιβολή τους. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση έγινε στο Σύνταγμα όπου μαζεύτηκαν 5000 διαδηλωτές. Έγινε κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη και ακούστηκαν συνθήματα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας. Ανάμεσα σε αυτά, το «Θάνατος στο φασισμό – Λευτεριά στο λαό» που έγινε το πιο δημοφιλές στα χρόνια της Αντίστασης που ακολούθησαν. Νωρίτερα, τη νύχτα της 27ης προς 28, είχαν ανάψει στον Υμηττό βεγγαλικά που φώτισαν την επιγραφή «ΕΑΜ» και κάτω από αυτήν, την ιστορική ημερομηνία 28 Οκτώβρη 1940.

Στο διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό που είχε απευθύνει στις 10 Οκτωβρίου του 1941 η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ΕΑΜ, διαβάζουμε:

«Το ΕΑΜ ορίζει το χρονικό διάστημα απ' τα σήμερα ως τις 28 Οκτωβρίου, την πρώτη επέτειο της άνανδρης επιδρομής των Ιταλών φασιστών ενάντια στη χώρα μας, περίοδο του νέου εθνικού απελευθερωτικού ξεκινήματος. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, ας ανεβάσουμε τις μορφές της πάλης μας. Στις 28 Οκτωβρίου με κάθε είδους εκδήλωση, αγωνιστείτε για το εθνικό ξεκίνημα. Το ΕΑΜ ορίζει σύγχρονα για έμβλημά του το ηρωικό ΤΣΑΡΟΥΧΙ. Το ΤΣΑΡΟΥΧΙ είναι το ελληνικό ‘‘V’’. To Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο καλεί όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες στις 28 Οκτωβρίου στο σπίτι τους, στον τόπο της δουλειάς τους, στο καφενείο, στο τραμ, στον κινηματογράφο, στο θέατρο να χαιρετισθούν με τις λέξεις ‘‘ΤΣΑΡΟΥΧΙ - ΕΑΜ’’. Απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα μας δύο λέξεις πρέπει ν' αντηχήσουν τη μέρα της 28 Οκτωβρίου. Οι λέξεις: ‘‘ΤΣΑΡΟΥΧΙ - ΕΑΜ’’.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΕΣ
Μέρες φρικτές, ακόμα πιο φρικτές κι απαίσιες, μας περιμένουν. Από μας, όμως, εξαρτάται να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι. Ο αγώνας δε θάναι εύκολος, μα το έπαθλό του αξίζει κάθε θυσία. Και το έπαθλο αυτό θα είναι μια Νέα Ελλάδα, ελεύθερη και ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της.
Αδέλφια μας, Έλληνες και Ελληνίδες, νεολαία της Ελλάδας!
Μπρος για το νέο εθνικό ξεκίνημα!
Μπρος για τον εθνικό συναγερμό της 28 Οκτωβρίου
Μπρος για να κατακτήσουμε την ελευθερία της χώρα μας!
Μπρος για μια ελεύθερη Ελλάδα!
Οσεσδήποτε δοκιμασίες κι αν περάσουμε, οσεσδήποτε δοκιμασίες κι αν χρειασθούν, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!».

ΓΡΑΨΕ ΟΣΑ ΒΙΒΛΙΑ θέλεις Μαραντζίδη! Κι εσύ Καλύβα κάνε κάθε μήνα και συνέδριο! Ποιος θα σας θυμάται εσάς; Όχι σε 70 χρόνια —σιγά μη σας ρωτήσαμε αυτό! Μόλις βγείτε στη σύνταξη εννοούμε. Ποιος θα σας θυμάται λοιπόν;

Ε; Ποιος;

Κανείς! Σας το λέμε εμείς οι Λέφτηδες, παλιοί και νέοι, άντρες και γυναίκες, ζωντανοί και πεθαμένοι, και να το θυμάστε: Kανείς!

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Προδημοσίευση από την επόμενη ανάρτηση («Ο Αγών της»):

«Καθώς διαβάζουμε το τελευταίο πόνημα της Σώτης Τριανταφύλλου στην «Athens Voice», τον καλύτερο Οδηγό Αγορών (και πουλημένων) της πόλης μας, η φαντασία μας τίθεται εκτός ελέγχου και διάφορες εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μας.

»Τη φανταζόμαστε…».

Η συνέχεια, στο επόμενο post. Ένα άρθρο που αποκαλύπτει για πρώτη φορά και σε αποκλειστικότητα δική μας πως, εκτός από τον Βασιλιά που είναι γυμνός (σιγά το νέο!), και η Βασίλισσα έχει μουστάκι!

Μεταφυσικά μεταμεσονύκτια ερωτήματα

Θεέ μου, αν υπάρχεις, γιατί μερικούς ανθρώπους τους έκανες τόσο κουτούς, που όσο περισσότερο σκέφτονται, τόσο πιο μούσκεμα τα κάνουν; Κι αν δεν υπάρχεις, από ποιον να ζητήσουμε τα ρέστα; Θέλουμε να πούμε: ποιος είναι ο μαλάκας-που-έφτιαξε-το-δέντρο-απ’ όπου-κάποιος-έπεσε-μικρός-τόσο-ψηλό και τον τρώμε τώρα αυτόν τον κάποιο εμείς στη μάπα μετά από τόσα χρόνια, χωρίς να φταίμε;

UPDATE: (Παρασκευή, 4.19 μμ) Τώρα που το βλέπουμε καλύτερα —ναι, κι εμείς διαβάζουμε κάπως επιπόλαια μερικές φορές— βλέπουμε μια κάποια αναγνώριση (κάποιος – κάποια· ταιριάζει). Κάτι καλό βλέπει σ’ εμάς. Ως fairplayers θέλουμε να το σημειώσουμε αυτό. Και να εκφράσουμε την απορία μας: αφού βλέπει κάτι, τι τον κάνει τελικά να συμπεριφέρεται ως ολοκληρωτικά τυφλός;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #26 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 20.ΙΧ.2010)

Καυγατζήδες εν θλίψει

Παρασκευή βράδυ, ξέσπασε ο καυγάς. Οι πολλοί από ’δω, οι λίγοι από ’κει. Εσύ ’σαι με τους λίγους. Δεν συμφωνείς μαζί τους σε όλα. Δεν συμφωνείς ακόμα και με το πώς καυγάδισαν. Αδιάφορο. Είσαι με αυτούς, πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει.

Ξημερώματα Δευτέρας που το πήρες είδηση, ο καυγάς έχει τελειώσει. Λυπάσαι. «Ρε πούστη! Τέτοιο πανηγύρι κι εμείς πουθενά;». Έπειτα θυμάσαι: και να το ’παιρνες είδηση την ώρα που κόλλαγε το σίδερο, πάλι απ’ έξω θα ’μενες. Έχεις καυγαδίσει μ’ αυτούς που είσαι. Δηλαδή τι έχεις καυγαδίσει; Μπουκάλια σπάσανε, μαχαίρια βγήκανε, έτρεξε αίμα. Είστε χώρια. Είστε μαζί, αλλά είστε χώρια.

Είστε μαζί, είστε χώρια, είστε μαζί, είστε χώρια. Σαν το αμπεμπαμπλόμ που παίζατε παιδιά.

Αλλά, πάντα, το ‘μπλομ’ τού τέλους κάθεται στο ‘μαζί’. Στο Κόκκινο. Όπως στη ρουλέτα που παίζεται το Μέλλον. Κι αυτή είναι η μόνη σου παρηγοριά που έχασες τον καυγά.

Γιατί τότε ξεχνάς και τα μπουκάλια που σπάσανε, και τα μαχαίρια που βγήκανε, και το αίμα που έτρεξε. Και θυμάσαι το μόνο που έχει σημασία, το μόνο που μετράει στο κάτω κάτω της γραφής:

Είσαι μ’ αυτούς, πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει.

When the shit hits the fan…

Αυτή η γνωστή αμερικανική έκφραση, μια πιο «βάρβαρη» εκδοχή των δικών μας που αναφέρονται στο κουτί της Πανδώρας ή στον ασκό του Αιόλου, ταιριάζει γάντι σε όσα ακούσαμε σήμερα το μεσημέρι στον «Κόκκινο 105,5», τον ραδιοσταθμό του ΣΥΝ.

Συγκεκριμένα, το ακούσαμε από την εβδομαδιαία εκπομπή του εκδότη του ελληνικού «Monthly Review» Βαγγέλη Χωραφά και του πανεπιστημιακού Κώστα Μελά στην οποία σχολιάζουν την πολιτική επικαιρότητα (αμφότεροι μέλη της κίνησης των 15 που συγκροτούν τη «Δημοκρατική Συνεννόηση» για την οποία κάναμε λόγο στο προηγούμενο σημείωμά μας).

Χολωμένος προφανώς, όπως ήταν ξεκάθαρο σε όποιον τον άκουσε χθες —να υποθέσουμε σε έκτακτη εκπομπή, αφού το πρόγραμμα του σταθμού δεν προβλέπει κάτι τέτοιο;— από τις αναφορές του Αλέκου Αλαβάνου κατά τη συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ σε, μεταξύ άλλων, «γκρίζα υπουργεία» (ο Βαγγέλης Χωραφάς χρημάτισε επί σειρά ετών σύμβουλος του Άκη Τσοχατζόπουλου στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης), υπονόησε ευθέως, ευθύτατα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ενδεχόμενες διασπάσεις εξ αριστερών, στον ΣΥΝ ή στον ΣΥΡΙΖΑ, θα οφείλονται σε χειραγώγηση κάποιων στελεχών της Αριστεράς από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» με προφανή στόχο να πληγεί η δυναμική της υποψηφιότητας Μητρόπουλου! Στήριξε μάλιστα αυτή την κατηγορία, επικαλούμενος τη θητεία του στο («σύστημα»;) ΠΑΣΟΚ και λέγοντας πως «ξέρει αυτός»…

Αυτά δεν είναι καλά πράγματα! Για να τα λέμε όλα, αυτά είναι χειρότερα από το ‘shit’ του τίτλου μας: είναι πουστιές!

Κι ας μην έχουν την εντύπωση εκεί στον ΣΥΝ πως αυτό που ειπώθηκε «Βαγγέλης Χωραφάς έφα» και άρα οι ίδιοι δεν έχουν καμία ευθύνη. Έχουν και παραέχουν!

Ο Βαγγέλης Χωραφάς έβαλε το shit. Αυτοί έβαλαν τον ανεμιστήρα!...

Κουτσό άλογο…

Μετά την αξιοθρήνητη και κωμικοτραγική χθεσινοβραδυνή εμφάνιση του Αλέξη Μητρόπουλου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ εκτίθεται σε αφάνταστο βαθμό. Πολύ περισσότερο που αυτή η εξέλιξη έρχεται να κορυφώσει τους ανόητους χειρισμούς της στις υποψηφιότητες Σακοράφα και Τσακνή και μάλιστα «σκάει» την ίδια ημέρα της επίσημης εξαγγελίας της υποψηφιότητας Αλαβάνου.

Ειλικρινά, είναι να πέφτει κανείς σε κατάθλιψη με το μέγεθος της αφέλειας, της προχειρότητας και της έλλειψης στοιχειώδους πολιτικού κριτηρίου που φαίνεται να έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην Κουμουνδούρου.

Εμείς πάντως δεν τη γλυτώσαμε. Έτσι που να μην έχουμε καν τη διάθεση για ειρωνείες —πράγμα το οποίο δεν μας συμβαίνει και συχνά, για να τα λέμε όλα…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #23 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 5.ΙΧ.2010)

Εκτός από καρδιά, χρειάζεται και μυαλό…

Λέει σήμερα στο «Βήμα» η Ιωάννα Καρυστιάνη —αντιστασιακή στα χρόνια της χούντας, αποσυρμένη αθορύβως από την ενεργό πολιτική εδώ και δεκαετίες και αναγνωρισμένη ποιήτρια μυθιστορημάτων:

«Την Αριστερά όρθια στην καρδιά μου την κρατούν μόνον οι ποιητές». Κι ο «ξύπνιος» υλατζής της ναυαρχίδας της «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης» το παίρνει αυτό, το «δουλεύει» λίγο και το κάνει τίτλο:

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ «Η Αριστερά υπάρχει μόνο στην ποίηση».

Είναι αυτό που λένε —με μια μικρή αλλαγή— στις αμερικάνικες αστυνομικές σειρές της τηλεόρασης: «Έχεις δικαίωμα να μιλήσεις, αλλά ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της» (σ.σ.: της Αριστεράς). Φαίνεται ότι η Καρυστιάνη κάπου το ξέχασε αυτό και παρέλειψε να φροντίσει ώστε να γίνει κάπως δύσκολη η ζωή του «επεξεργαστή». Ίσως γιατί μίλησε από καρδιάς; Ίσως. Αλλά πάλι και στα καλογραμμένα μυθιστορήματά της δεν μιλάει από καρδιάς; Γιατί εκεί φροντίζει γράφοντας και ξαναγράφοντας να βρίσκει τις σωστές λέξεις;

Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ελάτε καημένοι! Αυτό σας πείραξε; Εδώ γίνονται τέρατα και σημεία, η Καρυστιάνη είναι το πρόβλημα;».

Όχι, δεν είναι η Καρυστιάνη το πρόβλημα. Και ναι, είναι και αυτό που μας πείραξε.

Γιατί η Καρυστιάνη, θέσει (αλλά όχι και φύσει) απλή αριστερή τώρα πια, θα ’πρεπε να είναι πιο προσεκτική, ακόμα κι όταν μιλάει από καρδιάς. Όχι κυρίως για να προφυλάξει τον εαυτό της, αλλά για να προφυλάξει αυτό που τον υπερβαίνει και που εκ των πραγμάτων αντιπροσωπεύει.

Και μας πείραξε και κάτι άλλο: Ότι δεν αισθάνεται η καρδιά της άλλους στυλοβάτες πλην των ποιητών. Ώστε έτσι; Και οι χιλιάδες —λίγοι αλλά χιλιάδες— που ο καθένας τους, εφ ω έχει ταχθεί και για όσο μπορεί, προσπαθεί να κρατήσει όρθια την Αριστερά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, «ανώνυμος» μέσα στους «ανώνυμους», όλες αυτές οι χιλιάδες καρδιές δεν λένε τίποτα στην δική της καρδιά; Όπως ίσως η τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη δεν είπε τίποτα στην καρδιά αρκετών αριστερών που την έκριναν μικρόψυχα;

Αχ ρε συντρόφισσα…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #22 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 1.VΙΙΙ.2010).

Ποιος το λέει ρε γαμώ το… ποιος το λέει;…

«[…] οι κυανέρυθροι λαϊκιστές κηρύσσουν την έναρξη ανένδοτου αγώνα ‘‘απαλλαγής’’ από το Μνημόνιο! Διεκτραγωδούν τη ‘‘μείωση της εθνικής κυριαρχίας’’, μιλάνε για ‘‘κατοχική’’ κυβέρνηση και άλλα φαιδρά. Το μοτίβο της ‘‘εθνικής αντίστασης’’ αναβιώνει. Στη λαϊκιστική φαντασία ο ‘‘λαός’’ υπάρχει κυρίως ως ‘‘θύμα’’. Αυτή είναι η αγαπημένη εθνική μας αφήγηση, δεν μάθαμε άλλη...».

Σε ποιον ανήκουν τα παραπάνω λόγια; Στον Πάσχο Μανδραβέλη; Στον Φώτη Κουβέλη; Στον Φώτη Γεωργελέ; Στη Σώτη Τριανταφύλλου; Στον Θάνο Βερέμη; Στον Χαρίδημο Τσούκα; Στον Γιάννη Βούλγαρη; Στον Χαράλαμπο Γολέμη; Στον Γιώργο Γιαννουλόπουλο; Στον Γιάννη Πανούση; Στον Γρηγόρη Ψαριανό; Στον Νίκο Δήμου; Στον Γιάννη Μηλιό; Στον Άκη Γαβριηλίδη; Στον Ηλία Κανέλλη; Στον Νίκο Κωνσταντόπουλο; Στον Γιάννη Βαρδινογιάννη (Τζίγκερ);

ΥΓ: Τα bold, όπως πάντα, δικά μας. Τα συμπεράσματα, επίσης όπως πάντα, δικά σας.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #21 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 25.VΙΙ.2010).

Μια «Κυρία» στα μπουζούκια…

Διαπιστώσαμε πρόσφατα με χαρά ότι η «Κυρία» του Διαδικτύου (ελάτε τώρα, μια είναι η «Κυρία»!) διάβηκε τις πόρτες δυο καθ’ όλα αξιοσέβαστων, υπεύθυνων και, βεβαίως, δημοκρατικών blogs: αυτό του Προκόπη Δούκα και εκείνο της Αριστερής Στρουθοκαμήλου. Κι όχι μόνο διάβηκε τις πόρτες, αλλά κάθισε και πρώτο τραπέζι πίστα για ν’ ανοίξει λακριντί με την ορχήστρα.

Οι οργανοπαίκτες, μέχρι στιγμής, κάνουν τους δύσκολους και δεν της μιλάνε. Πόσο ν’ αντέξουν όμως, δεδομένης της δημοκρατικής φύσης τους;

Έτσι, θα επιβεβαιωθεί και πάλι εκείνη η κάπως χυδαία έκφραση αυτού τού πολύ χυδαίου λαού, την οποία, πρόσφατα και με άλλη αφορμή, είχαμε ξαναθυμηθεί:

Αδερφές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά-κουβάρια!

Κι άλλο πιάτο ζεστό φαί!...

Πήραμε ένα μήνυμα που αφορούσε στο ποστ της 9ης Ιουλίου. Παραθέτουμε την απάντηση. Επειδή ξεκαθαρίζει το νόημα του post. Επειδή ξεκαθαρίζει το νόημα που δίνουμε εμείς στη λέξη ‘σύντροφος’ και ‘συντρόφισσα’. Κι επειδή έτσι νιώθουμε ότι πρέπει να πούμε ‘ευχαριστώ’…

Σ…[1] …,

Φοβόμαστε ότι το παρακάναμε στην αλληγορία και σε παρασύραμε σε λάθος «ανάγνωση» του ποστ. Το στοργικά σκεπασμένο πιάτο για το οποίο ευχαριστήσαμε δεν ήταν παρά ένα ενθαρρυντικό σχόλιο του φίλου καλώδιο στο αμέσως προηγούμενο ποστ. Συγνώμη για την παρανόηση[2] της οποίας ήμασταν η αιτία. Και συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Επειδή είναι μη δημόσιο mail, μπαίνουμε στη χάση και στη φέξη.

Τα λέμε

[1] Μην το παρεξηγήσεις. Δεν πάμε να σου βάλουμε ταμπέλα ή να σε «στρατολογήσουμε». Απλώς, δεν λέμε μόνο τους αριστερούς ‘συντρόφους’. Λέμε, εκτός άλλων, κάθε άνθρωπο με ανθρωπιά, θάρρος και καθαρή καρδιά που εμπιστεύεται τους άλλους και δεν φοβάται ότι θα τον παρεξηγήσουν. Ίσως επειδή πιστεύει ότι κι εκείνοι έχουν καθαρή καρδιά...

[2] Ουδέν κακόν αμιγές καλού: Έτσι μάθαμε ότι είσαι μεγαλόκαρδ… και ...μάγκ…!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #19 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 3.VΙΙ.2010).

Δεν πάνε καλύτερα για ψάρεμα; (No 1 & 2 & 3 & IMPORTANT UPDATE IV –7 Οκτωβρίου 2010)

Σε κάποιο co-blog που ασχολείται επισταμένως με διαδικασίες αλήθειας μάς διέγραψαν ένα σχόλιο. Μια και μιλάμε για αλήθειες, η αλήθεια είναι:

Το αφεντικό, επειδή είχαμε απαντήσει σε ένα σχόλιο-μάχαιρα με μάχαιρα κι όχι με λουλούδια, όπως επιβάλλει η χριστιανική πίστη, ίσως κι επειδή η δική μας η μάχαιρα απεδείχθη πιο κοφτερή, μας είχε προειδοποιήσει. Θα σβήνει πλέον, μας είπε, κάθε σχόλιο που θα είναι εριστικό και που δεν θα έχει σχέση με την ανάρτηση. Κι εμείς, αντί σαν καλά παιδιά να απαντήσουμε με ευχαριστίες σε δυο νέα σχόλια που έριζαν (με συμφιλιωτικό όμως τρόπο) απέναντί μας και τα οποία σχετιζόντουσαν άμεσα με την ανάρτηση μέσω του κρατήρα «Κοπέρνικος» της Σελήνης, απαντήσαμε, φυσικά, σαν «κακά παιδιά». (Έξις δευτέρα φύσις). Ύστερα, αστραπιαία, έπεσε ο Μπαντιού! Σόρρυ, ο μπαλτάς[1] θέλαμε να γράψουμε! Μόνο στο δικό μας κεφαλάκι, εννοείται!

Για να έχουν την ευκαιρία να δουν όλοι ότι καμιά φορά το παρακάνουμε κι από «κακά παιδιά», γινόμαστε πραγματικοί αλήτες (επηρεασμένοι από τις διαδικασίες αλήθειας δεν θέλουμε να κρύβουμε τις ντροπές μας), βάζουμε εδώ το σχόλιο που έγινε αφορμή —δικαίως εδώ που τα λέμε, για να τα λέμε όλα!— να χάσουμε το κεφάλι μας.

@Ν……. & Μ…..:

Έτσι μπράβο παιδιά! Χώστε κι άλλα στους καριόληδες τους LeftG700! Μιλήστε ελεύθερα! (Έτσι κι αλλιώς εκείνοι δεν έχουν δικαίωμα λόγου. Είναι «εριστικοί». Δεν προσφέρουν κλάδο ελαίας όπως εσείς!).

Να διαγραφούν! Όχι, να καούν ζωντανοί! Όχι, να ανασκολοπιστούν!

Στην πλατεία «Δημοκρατίας»!

Γράφαμε τις προάλλες για την ιδιότητα που έχουν να μιλούν τα πολιτικά πτώματα από τον χώρο της Ανανεωτικώς Δημοκρατικής Αριστεράς. Επίσης, έχουμε πει στο παρελθόν για τη «δημοκρατικότατη» διαγραφή σχολίων μας (δικών μας και όχι μόνο) από blogs του συγκεκριμένου χώρου.

Θα ήταν οξύμωρο τα πολιτικά πτώματα από τον χώρο της Αληθώς Κομμουνιστικής Αριστεράς, ως πιο «προχωρημένα», να υστερούσαν!

Τελικά, καλά το λένε. Όλα τα πολιτικά πτώματα, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής τοποθέτησης, την ίδια μυρωδιά έχουν…

UPDATE (απομεσήμερο Κυριακής 4. VII): Πάνε τα σχόλια! Τα ’φαγε η μαρμάγκα! (Έτσι νομίζουν…). Οπότε, πάει και η αισχρά μονομερής κανονιστική αντίληψη! Πάνε κι οι βρισιές! Πάνε και τα (διακριτικά) χειροκροτήματα για τις βρισιές! Σβήστηκαν! (Και πάλι: έτσι νομίζουν!). Όπως, περίπου, σβήστηκε κι ο Λέων απ’ το πλευρό του Βλαδίμηρου! Κι όπως σβήστηκε το Λένινγκραντ για να ξαναγραφτεί Αγία Πετρούπολη!

Έτσι νομίζουν!

UPDATE II (απόγευμα Δευτέρας, 5. VII):

–Πάει κι η ανάρτηση; –Πάει κι η ανάρτηση! –E, αυτό δεν λέγεται «Falling Down». –Πώς λέγεται; –Nervous Breakdown!

UPDATE III (βράδυ Δευτέρας, 5. VII):

–Μου επιτρέπετε; –Φυσικά. –Για λέγε. –Καλό για λογοπαίγνιο αυτό που είπατε, ψιλομαλακία ως σκέψη! –Έχεις καλύτερη; –Να την ακούσουμε. –Ακούστε τι έγινε: Σβήσανε τα δακτυλικά αποτυπώματά τους, ξέπλυναν τα αίματα και σφουγγάρισαν καλά-καλά. Ύστερα, πέταξαν τα νερά, ξεφορτώθηκαν το σφουγγαρόπανο, αλλά… –Αλλά; –Αλλά τι; –Αλλά ξέχασαν τον …κουβά! Μετά όμως σκέφτηκαν: Ναι, αλλά τι δουλειά έχει ένας καθαρός, άδειος κουβάς μες στη μέση; Έτσι, εξαφάνισαν και τον κουβά, για να ’χουν το κεφάλι τους ήσυχο (σε αντίθεση με το δικό μας που το ’φαγε ο μπαλτάς) και —προπάντων— το κούτελό τους καθαρό! –Καλά, είσαι Θεός! –Τι Θεός; Ημίθεος! –Μη λέτε τέτοια μπροστά στον κόσμο· θα μας περάσουν για προσωπολάτρες.

[1] Μετά τον μπαλτά, κάποιος χαρτάνθρωπος, προφανώς εκνευρισμένος επειδή γίναμε η αιτία να λερωθεί το πάτωμα με αίματα, πράγμα αντιαισθητικό όσο να ’ναι, μας προέτρεψε με τα κάπως άκομψα είναι η αλήθεια, όχι όμως και εριστικά λόγια, «να τραβήξουμε αλλού να αυνανιστούμε», ερχόμενος σε αντίθεση λίγο παρακάτω με τον εαυτό του, όταν και μας χαρακτήρισε ‘κλανιές’. (Πώς μπορεί να αυνανίζεται κάτι που δεν διαθέτει γεννητικά όργανα; Η μοναδική περίπτωση που ξέρουμε να γίνεται κάτι τέτοιο είναι αυτή των χαρτανθρώπων). Τούτο όμως, ουδόλως επτόησε τον ιδρυτή του συνιστολογίου, ο οποίος έσπευσε να συμφωνήσει με έναν κατανοητικό λόγο, μη διαφωνώντας ούτε καν (χυδαϊστί, έκανε την —κομμουνιστική— πάπια) με τα «γαλλικά» που ακούσαμε από τον χαρτάνθρωπο…

Γιατί να διαφωνήσει ο άνθρωπος; Για να τα λέμε όλα, «γαλλικά» ήταν. Όχι εριστικά!…

IMPORTANT UPDATE IV (7. X. 2010): Αυτή η ημερολογιακή εγγραφή, με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν μια οργισμένη εγγραφή. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.

Σε μεταγενέστερο post, η εικόνα αυτή συμπληρώνεται επί το ορθότερον. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/si-vis-bellum-para-pacem.html

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #18 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 21.VΙ.2010).

Ανανεωτικές γαργάρες…

Όπως είναι γνωστό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ τουλάχιστον, ο Φώτης Κουβέλης έχει εκλεγεί από την περασμένη Πέμπτη εκπρόσωπος των εννέα πλέον ανεξάρτητων βουλευτών της Βουλής. (Βάσει του κανονισμού της Βουλής, αυτό είναι υποχρεωτικό από τη στιγμή που οι ανεξάρτητοι είναι περισσότεροι από πέντε).

Στην ψηφοφορία συνέβη το εξής «αξιοπερίεργο»: Οι δυο Πασοκογενείς ανεξάρτητοι (Δημαράς, Β. Οικονόμου) πρότειναν ως εκπρόσωπο και ψήφισαν τη Σοφία Σακοράφα. Ωστόσο, τελικά, εξελέγη ο Φώτης Κουβέλης, αφού στις ψήφους των τεσσάρων αποσχισθέντων από τον ΣΥΡΙΖΑ προστέθηκαν και αυτές των προερχόμενων από τη ΝΔ, δηλαδή της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κώστα Κιλτίδη!

Τι έγινε εδώ; Νομίζουμε αυτό που λέει ο λαός: Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες! Δηλαδή, για να αντιστοιχήσουμε το γεγονός στην τρέχουσα συγκυρία: Αντί η Ανανεωτική Πτέρυγα να συναντηθεί με τις δυσανασχετούσες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ (διακηρυγμένος επίσημα στόχος) συναντήθηκε, έστω και σε συμβολικό επίπεδο —αλλά ξέρουμε πια τη δύναμη των συμβολισμών!— με τη φιλελεύθερη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας!

Στα σκωπτικά σχόλια που, όπως είναι φυσικό, κατατέθηκαν σε ανανεωτικά blogs οι φίλοι της ΑΠ απάντησαν με κουτοπονηριά μικρού παιδιού: «Τι, θέλετε να πείτε ότι ο Κουβέλης ταυτίζεται πολιτικά με την Ντόρα;». (Ουδείς υποστήριξε κάτι τέτοιο!). Ένας μάλιστα από αυτούς, γνωστός μουτζαχεντίν της ανανέωσης, κατηγόρησε τους επικριτές για μικροψυχία!

Ο κακόμοιρος!... Νομίζει ότι όλοι έχουν τον ίδιο (χαμηλό) δείκτη πολιτικής ευφυΐας!

Καλά, οι επικρίνοντες είναι «μικρόψυχοι». Τι είναι όμως αυτό που έκανε όλα τα ανανεωτικά blogs, μηδέ του επίσημου site εξαιρουμένου, να «πνίξουν» την είδηση σαν κουνέλι Νέας Ζηλανδίας; Πώς είπατε; Ορίστε;

Τσου ρε Λάκηδες! Εκεί, εκεί, με την ψηλή Ντορούλα και το χοντρό Κωστή!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #16 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 14.VΙ.2010).

«As Time Goes By» (Μουσική και στίχοι του Herman Hupfeld. Από την ταινία «Casablanka»[1942] —γειά σου Bogie με την κοριτσάρα σου τη Lauren!)

This day and age we're living in
Gives cause for apprehension
With speed and new invention
And things like fourth dimension.

Yet we get a trifle weary
With Mr. Einstein's theory.
So we must get down to earth at times
Relax relieve the tension

And no matter what the progress
Or what may yet be proved
The simple facts of life are such
They cannot be removed.

Καθώς ο καιρός περνάει λοιπόν και η κρίση υποχρεώνει όλους να πάρουν θέση, «τα απλά γεγονότα της ζωής» αρχίζουν να δείχνουν μερικές γυμνές αλήθειες:

Ότι τελικά, όντως, «είμαστε πολύ λίγοι» (προς το παρόν φυσικά)· ότι —εκτός από την «αριστεροφιλελεύθερη» σημαία— και η σημαία του «αντιεθνολαϊκισμού», ακόμα κι αν τη σηκώνουν άνθρωποι με «πολλές γνώσεις» και «σεβαστές απόψεις», έχει κάποιες ουσιώδεις διαφορές από την Κόκκινη· κι ακόμα ότι όσοι ευαγγελίζονται την «ανανέωση» της Αριστεράς και μη ξέροντας πού τους παν’ τα τέσσερα συνομιλούν μαζί μας, συνομιλούν μαζί μας ακριβώς επειδή δεν ξέρουν πού τους παν’ τα τέσσερα! (Ένας πολύ καλός λόγος όχι να μη τους μιλάμε, αλλά, αντίθετα, να τους αποκαλύπτουμε την τύφλα τους μιλώντας μαζί τους ακατάπαυστα!).

Θα δουν αυτές τις γυμνές αλήθειες όσοι αισθάνονται πιο βολικά να ψάχνουν την Αλήθεια μόνο στις σελίδες των βιβλίων κι όχι κοιτάζοντας που και που και έξω από το παράθυρό τους, εκεί που βρίσκονται «τα απλά γεγονότα της ζωής»;

Θα καταλάβουν ότι αυτοί που νόμιζαν ότι θα είναι απέναντί τους στα Κόκκινα Οδοφράγματα του Μέλλοντος (αν και όποτε αυτά στηθούν) θα βρίσκονται δίπλα τους —έστω και ως Γαβριάδες— αντίθετα με όσους μέχρι πρότινος θεωρούσαν συνοδοιπόρους;

See you someday kid!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #15 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 4.VΙ.2010).

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #14 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 22.V.2010).

Φώτης. Ναι, αλλά ποιος Φώτης;

Διαβάζουμε στη σημερινή συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στα «Νέα»:

«Από τη στατική αντίληψη της ‘‘υπεράσπισης των κεκτημένων’’ [η Αριστερά] πρέπει να περάσει στη δυναμική θεώρηση των πραγμάτων».

Τι ακριβώς εννοεί; Και μάλιστα από τη στιγμή που στην αμέσως επόμενη πρόταση υποστηρίζει: «Η Αριστερά πρέπει να εμμένει στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό, να διαμορφώνει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, να είναι ριζοσπαστική και μεταρρυθμιστική»;

Δηλαδή η σταθερή εμμονή «στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό» είναι ασύμβατη με την υπεράσπιση των όσων κέρδισε (=κερδισμένα, κεκτημένα) το εργατικό κίνημα στο μεταπολεμικό παρελθόν; Και το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο (της Αριστεράς κατά Φώτη Κουβέλη) δεν περιλαμβάνει δικαιώματα των εργαζομένων που σήμερα καταργούνται; Ο ριζοσπαστισμός αυτού του προγράμματος τα αποκλείει; Οι μεταρρυθμίσεις δεν τα προβλέπουν;

Και τότε τι στο διάβολο αριστερό σχέδιο είναι αυτό; Γιατί να δώσουν δεκάρα οι εργαζόμενοι για μια τέτοια Αριστερά; Γιατί να συσπειρωθούν γύρω της;

Και τι θα πει «δυναμική θεώρηση των πραγμάτων»; Θα πει άραγε προσαρμογή στις επιταγές του «ευλύγιστου, δυναμικού, σύγχρονου, φιλελεύθερου καπιταλισμού» που αναγεννάται από τις στάχτες —όχι τις δικές του, αλλά των εργαζομένων;

Είναι περίεργο που ο Φώτης Κουβέλης δεν το καταλαβαίνει. Είναι περίεργο που όσοι —ειλικρινώς, αλλά αφελώς— πιστεύουν ότι αυτές οι απόψεις έχουν έστω και την παραμικρή σχέση με την Αριστερά δεν το αντιλαμβάνονται.

Για να κυριολεκτήσουμε, δεν το μυρίζουν.

Γιατί αυτές οι απόψεις, παρά τους ευφημισμούς, παρά τις περίτεχνα συσκοτιστικές διατυπώσεις, παρά τις διακηρύξεις περί δημοκρατικού σοσιαλισμού, μυρίζουν. Και μυρίζουν άσχημα.

Μυρίζουν (πολιτικό) πτώμα.

Στην καλύτερη περίπτωση μυρίζουν έναν άλλο Φώτη. Τον Γεωργελέ! Και μας κάνει πραγματική εντύπωση που η Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ μπήκε στον κόπο —και στιγματίστηκε (δικαίως)— για να αποκλείσει από το προσεχές Συνέδριο τέτοιου τύπου δηλώσεις ξεκάθαρης πολιτικής χρωκοπίας.

Τόσα χρόνια αριστεροί και δεν έμαθαν το βασικό: Οι νεκροί ζωντανεύουν ακριβώς όταν τους αφαιρείς τον λόγο!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #13 (ΤΡΙΤΗ, 11.V.2010).

Οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων. And vice versa.

Εύγλωττο το σκηνικό της χθεσινής σύσκεψης των τριών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο τέλειος συμβολισμός της αγεφύρωτης πια απόστασης των δυο παρατάξεων. Ποιοι είναι οι Έλληνες όμως; Και ποιοι οι Λακεδαιμόνιοι;

Σύμφωνα με τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών ΜΜΕ και των διαφόρων ουρών τους στα social media, Έλληνες ήταν οι προσελθόντες. Γιώργος, Αντώνης και πάλι Γιώργος —γι’ αυτό και, όπως συνηθίζεται στων «Ελλήνων τις κοινότητες», περίσσεψαν τα ‘Γιώργο μου’ και ‘Αντώνη μου’. Λακεδαιμόνιοι ήταν οι εκπρόσωποι της εν κοινοβουλίω Αριστεράς.

Τι άλλο θα υποστήριζαν οι Ηρακλείς του συστήματος; Όπως είπε κι ο Μεγάλος Αλεξανδρινός, «Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται». Και τι άλλο από το ακριβώς αντίθετο μπορούμε να υποστηρίξουμε εμείς; Όχι φυσικά για να αβαντάρουμε την εθνοκεντρική ανάγνωση του «ραντεβού». Αλλά για να διεκδικήσουμε την έννοια του έθνους υπέρ εκείνων που αποτελούν την πλειοψηφούσα ομάδα των κατοίκων αυτού του τόπου —και όλων των τόπων: της τάξης δηλαδή των εργαζομένων και υφισταμένων την εκμετάλλευση.

Η συστημική οικονομική κρίση έχει αναδείξει από καιρό το δίπολο. (Το λέει σε όλους τους τόνους άλλωστε κι ο άλλος Γιώργος και το επαναλαμβάνει με το δικό του στυλ ο Άδωνις: «Από εδώ το αστικό δημοκρατικό καθεστώς. Από εκεί οι κομμουνιστές που θέλουν να ανατρέψουν το Σύνταγμα»). Έχει αναδείξει όμως και κάτι άλλο, καθιστώντας το ηλίου φαεινότερο πια.

Αν εκείνοι, οι Λακεδαιμόνιοι, συσπειρώνονται στα δύσκολα, τι κάνουμε εμείς;

Εμείς· οι πολυποίκιλοι αριστεροί, αυτό το ετερόκλητο, αλλά όμως με την «Κοινήν Αριστερή Λαλιά» πλήθος, τι περιμένουμε για να βαδίσουμε εν παρατάξει; Και πώς περιμένουμε αυτή τη λαλιά να την πάμε «ὡς μέσα στὴν Βακτριανὴ», «ὡς στοὺς Ἰνδούς»;

Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε πάντα;

Χωρίς ποτέ να τους αντι-μετωπίσουμε;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #12 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 1.V.2010).

Οι παλιοί αριστεροί

Τους είδαμε και πάλι σήμερα, όπως τους βλέπουμε σε γενικές συγκεντρώσεις. Πιο πολλούς στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ και στην Κλαυθμώνος με τον ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην «εξωκοινοβουλευτική», σχεδόν καθόλου στους αναρχικούς —ακόμα όμως κι εκεί, τους είδαμε.

Με τις κοιλίτσες τους, τις φαλάκρες τους και τα βαμμένα μαλλιά τους —τα «κορίτσια»— με το χαμόγελο της ενοχής για τα λάθη τους, με τη θλίψη για τα χρόνια που έφυγαν χωρίς ν’ αλλάξουνε τον κόσμο…

Ω, είναι εύκολο να τους ρίξουμε το ανάθεμα. Είναι εύκολο να τους πούμε ‘βολεμένους’, να τους πούμε ‘κρατικοδίαιτους’ ή, το βαρύ, ‘συμβιβασμένους’. Είναι εύκολο να τους θυμίσουμε αυτό το θανατηφόρο «πού ήσουν νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Δεν το κάνουμε, δεν το νιώθουμε για να το κάνουμε. Όχι γιατί είναι οι γονείς μας —σε κάποιες λίγες περιπτώσεις και οι παππούδες μας. Όχι γιατί είναι αυτοί που κάποτε φώναζαν γεμάτοι πίστη στους δρόμους «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ή, ακόμα, γιατί σκεφτόμαστε πως κάποτε είχαν «μαύρα μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα». Ούτε από σεβασμό «προς τους πρεσβύτερους», όχι.

Δεν το κάνουμε, γιατί τους νιώθουμε δικούς μας. Πα να πει συντρόφους και συντρόφισσες. Που παρά τις κοιλίτσες τους και τις φαλάκρες τους, παρά τα βαμμένα μαλλιά τους, κατέβηκαν σήμερα στους δρόμους, ίσως και για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Σε αντίθεση με πολλούς απ’ τη γενιά μας που προτίμησαν τον καφέ στην πλατεία ή το χουζούρεμα στο κρεβάτι μετά το ξενύχτι της Παρασκευής…

Δεν τους αθωώνουμε. Δεν σταματάμε να τους γυρεύουμε τα ρέστα. Όμως δεν τους νιώθουμε κάτι άλλο από μας, ξένο σώμα, τελειωμένη ιστορία, είδος προς απόσυρση. Είναι οι σύντροφοι των «παρελθόντων ετών». Των παλαιών κλάσεων. Που η Ιστορία τους διαμόρφωσε όπως τους διαμόρφωσε. Και σήμερα, ειδικά σήμερα, δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε αγάπη γι’ αυτούς.

Νομίζουμε ότι το ίδιο νιώθουν κι εκείνοι. Και δεν είναι τυχαίο που ένας από αυτούς, τριάντα και βάλε χρόνια μεγαλύτερος, σύστησε έναν από μας στην παρέα του μ’ αυτά τα λόγια: «Από ’δω ο σύντροφος που με ξελασπώνει όταν γυρεύω βιβλία χωρίς να μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο τους».

Στους παλιούς αριστερούς λοιπόν. Σ’ αυτούς που «περνάνε γελαστοί» στην πορεία. Στους παλιούς συντρόφους που έχουν αρχίσει να ξεχνάνε, χωρίς όμως να έχουν ξεχάσει…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #11 (ΤΡΙΤΗ, 27.IV.2010).

Το καλό νέο της ημέρας

Δεν ξέρουμε αν θα αποφέρει καρπούς η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα να αποστείλει γράμμα και γραφή προς Συνδικάτα —«επίσημα» και αυτόνομα— ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Οικολόγους Πράσινους για κοινή Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Ξέρουμε όμως ότι, ειδικά σ’ αυτές τις στιγμές, ακόμα κι αυτή η ελάχιστη συμπόρευση δεν θα ήταν λίγο.

Μακάρι να βρει ανταπόκριση. Για μας πάντως υπήρξε η αιτία να οριστικοποιήσουμε την επόμενη ανάρτηση χωρίς άλλες συζητήσεις…

Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Είναι πολύ παρήγορο και ελπιδοφόρο ότι κάποιοι αριστεροί διανοούμενοι, αφού πρώτα φλέρταραν με τον ασυνάρτητο μεταμοντερνιστικό λόγο ο οποίος ανακατεύει με αξιοζήλευτη επιδεξιότητα πλείστα όσα πνευματικά υλικά για να παράξει —φυσικά— εδέσματα που διεκδικούν επάξια να εκτοπίσουν την αγγλική κουζίνα από την πρώτη (χειρότερη) θέση της παγκόσμιας κατάταξης, αφού υπερασπίστηκαν με απαράμιλλο σθένος αυτόν το λόγο απέναντι στους «εχθρούς»-συντρόφους τους, αφού αλληλογράφησαν μαζί του, ανταλλάσσοντας κομπλιμέντα και χαχανητά, αλλά και εξομολογήσεις σε στιγμές όχι αδικαιολόγητης απόγνωσης ότι «ανάμεσα σε αυτή την ‘‘αριστερά’’ και τον ΓΑΠ […] εί[ν]αι με τον ΓΑΠ» γιατί «έτσι ρε φίλε, γιατί στο κάτω-κάτω δε γουστάρ[ουν] γελοίους», τώρα βρίσκουν, επιτέλους, την ελάχιστη πνευματική διαύγεια που απαιτείται για να διατυπώσουν κάποιες «κατ’ αρχάς απορίες και αντιρρήσεις» απέναντι σ’ αυτόν τον υπέρ του τίποτα λόγο .

Χαιρετίζουμε την επιστροφή των συντρόφων. Και δεν θα πάψουμε να τρέφουμε την ελπίδα ότι αυτή η επιστροφή θα συνεχιστεί μέχρι να (ξανα)συναντηθούμε και να βαδίσουμε μαζί.

Μαζί. Δηλαδή έτσι όπως ταιριάζει, έτσι όπως μόνο ταιριάζει σε συντρόφους!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #9 (ΠΕΜΠΤΗ, 15.IV.2010).

Εξαιρέσεις (η επανάληψη της Ιστορίας ως τραγωδία)

Σε λίγες μέρες έχουμε την επέτειο της χούντας των συνταγματαρχών. Τότε, όπως έχει γραφτεί και ειπωθεί κατ’ επανάληψη, η Αριστερά πιάστηκε στον ύπνο· κυριολεκτικά με τις πυτζάμες.

43 χρόνια μετά, με τη χώρα ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική υπαγωγή της κάτω από τη «σιδερένια φτέρνα» των μηχανισμών της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν κοιμάται. Το ακριβώς αντίθετο: αδυνατεί να κοιμηθεί. Κι όμως η τραγωδία θα επαναληφθεί· κι ούτε καν ως φάρσα, δυστυχώς.

Γι’ αυτό και, αμήχανη και διαιρεμένη, απροετοίμαστη και αιθεροβάμων, αδιάβαστη και αναποφάσιστη, δειλή και μοιραία, βηματίζει πάνω-κάτω καπνίζοντας και βλαστημώντας.

Χρόνια και χρόνια έτρωγε από τα έτοιμα. Χρόνια και χρόνια «διάβαζε» την Ιστορία παραλείποντας τις «ενοχλητικές λεπτομέρειες» που κρύβονται συνήθως ανάμεσα στις αράδες...

Τώρα που ήρθε η ώρα της Κρίσης σηκώνει τη σημαία της αντίστασης, αλλά σε πλήρη αδυναμία να διαλέξει σε ποιο «τόπο» να τη στήσει ώστε να μαζευτεί ο κόσμος γύρω της...

Αλλά ο κόσμος θυμάται. Κι αν δε θυμάται το νιώθει:

«Δος μοι πα στω, δος μοι πα στω»…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #8 (ΠΕΜΠΤΗ, 25.ΙΙΙ.2010).

Νομιναλισμοί…

Όσοι μιλούν για το όνομα του κομμουνισμού στο όνομα ενός κομμουνισμού που πηγάζει από την επιθυμία, ξεχνούν τη διαφορά μεταξύ επιθυμίας και ανάγκης. Επιθυμία είναι να θέλεις να δοκιμάσεις το μενού ενός νέου εστιατορίου, στο οποίο, έμαθες, ότι ο σεφ κατέχει καλά την τέχνη του φιλέτου πάπιας με σως από δαμάσκηνα. Ανάγκη είναι να πρέπει να παραμείνεις μέχρι αργά το μεσημέρι στη λαϊκή μέχρι να πέσουν αρκετά οι τιμές στις γόπες. Αυτοί όμως που θα κουβαλήσουν στους ώμους τους τον κομμουνισμό έχουν ανάγκες. Και είναι πρόθυμοι να χαλαλίσουν μερικές γόπες πετώντας τις σε όσους περιφρονούν αυτές τις ανάγκες ως «ταπεινές», εν συγκρίσει με το «μεγαλείο» της επιθυμίας…

Όσοι μιλούν για έναν κομμουνισμό «που δεν φοβάται να αποτύχει», ξεχνούν ότι η αποτυχία δεν έχει το ίδιο κόστος για όλους. Άλλο είναι το κόστος του να μην παίρνεις πρόσκληση στις πανηγυρικές εκδηλώσεις της Ακαδημίας των Σοφών, κι άλλο να σε σταυρώνουν στην Αππία οδό… Ατυχώς γι’ αυτούς τους «ατρόμητους», η συσσωρευμένη εμπειρία των εκατομμυρίων σταυρών έχει καταστήσει ολοφάνερη την απάτη του συνθήματος «ή όλοι μας θα δοξαστούμε, ή όλοι σας θα πεθάνετε»…

Όσοι μιλούν για έναν κομμουνισμό απαλλαγμένο ως δια μαγείας από την πολιτική, καταντούν να περιμένουν από τον αχαλίνωτο καπιταλισμό να τους λύσει το πρόβλημα του κράτους. Έτσι, φαντάζονται, οι καημένοι, ότι θα περάσουν διά της μεθόδου του διακτινισμού από το Βασίλειο της Ανάγκης στο Βασίλειο της Ελευθερίας· χωρίς να λερώσουν τα αβρά χεράκια τους με τα σκατά της εξουσίας…

Όσοι λοιπόν μιλούν για το όνομα του κομμουνισμού στο όνομα ενός κομμουνισμού που στο μυαλό τους δεν είναι κάτι διαφορετικό από μια άλλη σχολή φιλοσοφικής σκέψης, μιλούν απλώς για έναν κατ’ όνομα κομμουνισμό. Μιλούν στην ουσία για ‘κομμουνισμό’. Μιλούν για ένα πουκάμισο που δεν πρόκειται να υφανθεί ποτέ ώστε να φορεθεί κάποτε. Μιλούν για έναν νέο «Ιστό της Πηνελόπης» — η ενασχόληση με τον οποίο όμως τους εξασφαλίζει ισόβια και «ένδοξη» απασχόληση. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, συχνά, αποσπούν τον θαυμασμό αυτών οι οποίοι έχουν απωθήσει τελειωτικά κάθε όραμα ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Δηλαδή, το όραμα ακριβώς αυτού για το όνομα του οποίου γίνεται τόσος ντόρος: Του κομμουνισμού!

Ένα και να καίει! Δύο και να λείπουν…

Μια γυναίκα υπάλληλος του προσωπικού ιδιωτικής ασφάλειας (security) του ΟΑΚΑ ακρωτηριάστηκε χθες κατά τη διάρκεια του αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού όταν προσπάθησε να απομακρύνει κροτίδα. Η κροτίδα έσκασε στα χέρια της ευσυνείδητης και γενναίας, αλλά άτυχης γυναίκας, με αποτέλεσμα να χάσει δύο δάχτυλα από το δεξί (υποθέτουμε) χέρι της. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας είναι από τις πιο επισφαλείς και κακοπληρωμένες εργασίας με μειωμένα ή ανύπαρκτα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Τι κρίμα για τους οπαδούς του ΠΑΟ! Τι κρίμα ακόμα και για το σκληρό πυρήνα των οπαδών του που λίγα χρόνια πριν φώναζαν το υπέροχα αριστερό σύνθημα, ίσως το καλύτερο του είδους που έχουμε ακούσει ποτέ σε ελληνικό γήπεδο:

«ΠΑΟ - Θρησκεία - Θύρα 13, ο ΠΑΟ - δεν είναι - του Τζίγκερ εταιρία!»…

Στους χουλιγκάνους του Παναθηναϊκού και όλων των ομάδων θέλουμε να φωνάξουμε, όσο πιο δυνατά γίνεται, ένα άλλο σύνθημα, από τα πιο δημοφιλή που φωνάζουν στα γήπεδα οι οπαδοί των νικητών μετά το σφύριγμα της λήξης:

«Και τώρα - μπορείτε - να πα’ να γαμηθείτε»!

Και στην Αριστερά, στην Αριστερά που χρόνια τώρα αρνείται ουσιαστικά να παρέμβει στο χώρο του ποδοσφαίρου, είτε περιφρονώντας το, είτε δοξολογώντας το επιπόλαια, θέλουμε να πούμε, όσο πιο καθαρά γίνεται:

Το αυτό επιθυμούμε και δι’ υμάς!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #6 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 19.ΙΙΙ.2010).

Εμμονές…

Εμμονικά αντικληρικαλιστικό ιστολόγιο, αναδημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο ανάλογου περιεχομένου του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάσχου Μανδραβέλη.

Παλαιότερα είχε προβεί σε μια άλλη αναδημοσίευση, όπου, με αφορμή τη Λιάνα Κανέλλη, στηλιτευόταν η συμπόρευση ενός τμήματος της Αριστεράς και ιδίως του ΚΚ με το χριστιανικό ρεύμα, σχηματίζοντας έτσι ένα άλλο, υβριδικό αυτή τη φορά, το χριστανοκομμουνιστικό.

ΟΚ, είναι γνωστή η μονομέρεια του αντικληρικαλισμού.

Έχει όμως και μια ουρά. Ότι δημιουργεί κι αυτή ένα ιδιαίτερο διακριτό ρεύμα. Αυτό στο οποίο συμπορεύονται οι αντίπαλοι της εκκλησίας, δηλαδή αυτοί που εναντιώνονται στην ελευθερία της εκκλησίας να γαμάει και να δέρνει, με τους φίλους της οικονομικής ελευθερίας, δηλαδή της ελευθερίας του κεφαλαίου να γαμάει και να δέρνει!

Σαν να γίνονται πολλά τα υβριδικά ρεύματα. Μπλέξαμε και θα κρυώσουμε…

Πουστιές…

Στο τελευταίο post του g700.blogspot.com γίνεται κουβέντα για την κατάληψη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους από άνεργους πλέον τέως υπαλλήλους της «Ολυμπιακής» οι οποίοι, παρά τους μήνες που έχουν περάσει μετά το μπουγιουρντί της απόλυσης, εξακολουθούν κατά αξιοθαύμαστα μαγικό τρόπο να βρίσκονται στον …αέρα!

Εκεί, ανάμεσα στις συνήθεις κραυγές κατά μιας «χούφτας απολυμένων» − που αποτελούν όμως τμήμα των 4.500 συνολικά απολυμένων, αυτό «ξεχνούν» να το αναφέρουν (πόσες χούφτες σας χρειάζονται παιδιά για να τους μετρήσετε όλους;) − επειδή προβαίνουν σε καταλήψεις και κλείνουν με οδοφράγματα την Πανεπιστημίου, ξεφουρνίζουν κι ένα τεράστιο ψέμα. Για να τα λέμε όλα: Ένα τεράστιο ψέμα πήραμε είδηση εμείς να ξεφουρνίζουν! Από εκεί και πέρα, άμε γύρευε…

Ποιο είναι αυτό; Το ότι οι ρυθμίσεις της δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή (ρυθμίσεις που αρνείται να υλοποιήσει το «αριστερό», άντε κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ) προβλέπανε, κατά τους ισχυρισμούς τους πάντα, τη μετάταξη των απολυμένων υπαλλήλων στον Δημόσιο τομέα, υπό τη στενή ή την ευρύτερη έννοια, με τους μισθούς που είχαν στην «Ολυμπιακή»!

Ποια είναι η αλήθεια; Ότι αυτή η κατ’ εξαίρεση αμοιβή, σε όποιες περιπτώσεις κι αν προβλέπεται, ακόμα και σε περιπτώσεις πιλότων των 6.000 ή 7.000 ευρώ π.χ., δεν μπορεί να υπερβαίνει το ανώτατο πλαφόν των 500 ευρώ, όπως ορίζεται ρητά στον ν.3217.

Βέβαια, τα 500 ευρώ δεν αρκούσαν για να στηρίξουν την αναγόρευση των απολυμένων της «Ολυμπιακής» − όλων των απολυμένων, ακόμα και των καθαριστριών! − σε ‘ρετιρέ’, όπως τους ονομάζουν στον τίτλο τους. Έτσι είπαν να τα «φουσκώσουν» λίγο…

Λένε πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Έτσι ίσως εξηγείται γιατί και οι πουστιές έχουν ξεχαρβαλωμένα τακούνια!...

Ημερολόγιο περιθωρίου. Εγγραφή #4 (Τετάρτη, 10.ΙΙΙ.2010).

Δημοσκοπώ, δημοσκοπείς, δημοσκοπεί, δημοσκοπούμε, δημοσκοπείτε, αφουγκράζονται (όταν δεν ηγούνται…).

Σε blog αριστερού διανοούμενου και μάλιστα του κομμουνιστικού ρεύματος είδαμε μια «δημοσκόπηση» σχετική με το ιδιαίτερο αυτό κοινωνικό στρώμα. Το ερώτημα ήταν: «Ποιο είναι το καθήκον των διανοουμένων σήμερα;». Όσοι συμμετείχαν (74) απάντησαν ως εξής στις εναλλακτικές απαντήσεις που εδίδοντο (όχι μοναδικές):

Να εκφράζουν τον εαυτό τους, όπως πάντα: 15 (20%).
Να απαντούν στην εξουσία με την αλήθεια, όπως πάντα: 36 (48%).
Να ηγούνται των κοινωνικών ζυμώσεων, καθοδηγώντας την κατεύθυνσή τους: 11 (14%).
Να αφουγκράζονται τις κοινωνικές ζυμώσεις και να θεωρητικοποιούν τα διακυβεύματά τους: 30 (40%).
Να σιωπούν. Κρείττον το σιγάν.: 7 (9%).

Κάποιες απορίες: Γιατί «Ποιο είναι το καθήκον των διανοουμένων σήμερα» κι όχι «Ποιο είναι το καθήκον των αριστερών (των κομμουνιστών έστω) διανοουμένων σήμερα;

Γιατί απουσιάζει η έννοια του κοινωνικού κινήματος και επιλέγεται αυτή της ζύμωσης;

Γιατί τίθενται ως δυνητικές απαντήσεις τα ενδεχόμενα της ηγεσίας και του αφουγκράσματος των κοινωνικών ζυμώσεων από τους διανοούμενους, αλλά όχι και αυτό της συμμετοχής;

Έντονες απορίες, για να τα λέμε όλα. Φυσικά, όχι ικανές να μας κάνουν να βγάλουμε πιστόλι, όπως ο Γκαίρινγκ όταν άκουγε τη λέξη ‘κουλτούρα’!

Όσο να ’ναι όμως, ένα μικρό καλάθι θα το κρατήσουμε…

Οι αστοί τρομάξανε και γόμα πιάσανε!

Να σβήσουν από τα πρωτοσέλιδα όλων των σημερινών Δευτεριάτικων εφημερίδων το συντριπτικό όχι (93%!) των Ισλανδών πολιτών στην αποπληρωμή 3,8 δισεκατομμυίων ευρώ προς Μ. Βρετανία και Ολλανδία αποφάσισαν οι διευθυντές (και παραδιευθυντές) τους. Μοναδική «χλωμή» εξαίρεση η «Ελευθεροτυπία» με ένα «χτύπημα» πάνω-πάνω, όπου δύσκολα πέφτει το μάτι.

Όπως είναι γνωστό, η μαύρη τρύπα των 3,8 δις ευρώ προέκυψε μετά τη χρεωκοπία της ισλανδικής τράπεζας «Landsbanki» και τις αποζημιώσεις προς τους Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες της από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Τώρα, τις απαιτούν πίσω, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό του ισλανδικού λαού. Κι αυτός, 320 χιλιάδες ψυχές όλοι κι όλοι, τους πέταξαν στα μούτρα ένα βροντερό «Όχι»!

Δεν είναι να απορεί κανείς φυσικά γι’ αυτό το «σβήσιμο» των υπέροχων Ισλανδών από τους πρωτοσέλιδους χάρτες. Η παγκοσμιοποίηση είναι για την ελευθερία του κεφαλαίου να ληστεύει τους λαούς. Όχι όμως για να γίνονται τέτοιου τύπου «παράνομες ανταρσίες», που ποδοπατούν «βάναυσα» κάθε έννοια (αστικού) εμπορικού δικαίου, παραδείγματα προς μίμηση!

Γεια σας περήφανοι, γεια σας γενναίοι Ισλανδοί! Γεια σας και χαρά σας! Εμείς κι εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, που κι εμείς έχουμε πει κάμποσα «Όχι» στην ιστορία μας, σας βάζουμε στην πρώτη σελίδα. Στην πρώτη σελίδα και στην πρώτη θέση της καρδιάς μας!

Κι η σημαία σας, που μοιάζει με τη δική μας και που ζηλεύουμε λίγο το κόκκινο χρώμα της, σημαία μας!

Left G700

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Ρε παιδιά! Για να τα λέμε όλα, δεν μας φαίνονται και πολύ Χρυσαυγίτες… Εσάς;

2 σχόλια:

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ, 18.ΙΧ.2013).

9 Μαΐου 1945

ΤΑ 20 ΠΙΟ ΠΡΌΣΦΑΤΑ ΣΧΌΛΙΑ

Πληροφορίες

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΧΙ.2011).

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 5.ΙΙΙ.2010).

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΤΡΙΤΗ, 12.Χ.2010).

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΜΗΝΙΑΊΟ ΑΡΧΕΊΟ

ΠΑΣ Ο ΑΙΤΩΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΖΗΤΩΝ ΕΥΡΙΣΚΕΙ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #68 (ΤΡΙΤΗ, 4.VΙ.2013)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #67 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 30.ΙΙΙ.2013)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #66 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1.ΙΙΙ.2013)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #65 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 26.ΧΙΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #64 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 19.ΧΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #63 (ΤΡΙΤΗ, 23.Χ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #62 (ΠΕΜΠΤΗ, 27.ΙΧ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #61 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 12.VIΙΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #60 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3.ΙΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #59 (ΤΡΙΤΗ, 24.Ι.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #58 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 1.Ι.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #57 (ΤΡΙΤΗ, 20.ΧΙΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #56 (ΤΡΙΤΗ, 6.ΧΙΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #55 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 3.ΧΙΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #54 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 20.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #53 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 12.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #52 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #51 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 9.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #50 (ΤΡΙΤΗ, 1.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #49 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 24.Χ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #48 (ΤΡΙΤΗ, 18.Χ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #47 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 8.VI.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #46 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3.VI.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #45 (ΠΕΜΠΤΗ, 5.V.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #44 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 4.V.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #43 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΙΙΙ.2011)

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ ΜΑΡΤΙΟΥ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #42 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 6.ΙΙ.2011)

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #41 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28.Ι.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #40 (ΤΡΙΤΗ, 25.Ι.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #39 (ΠΕΜΠΤΗ, 6.Ι.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #38 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 26.ΧΙΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #37 (ΤΡΙΤΗ, 14.ΧΙΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #36 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10.ΧΙΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #35 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 17.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #34 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 15.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #33 (ΠΕΜΠΤΗ, 11.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #32 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 7.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #31 (ΤΡΙΤΗ, 2.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #30 (ΠΕΜΠΤΗ, 28.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #29 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #28 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 9.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #27 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1.Χ.2010)