[Ανάρτηση συγγραφείσα υπό την επήρεια μιας ρεμπέτικης βραδιάς] Ο λενινιστής κύριος Κώστας Σκαρβέλης (Παστουρμάς)

 

Ο Κώστας Σκαρβέλης, γνωστός και με το παρατσούκλι Παστουρμάς εξ αιτίας τής αγάπης του για το καλό φαγητό και της αδυναμίας του για τον παστουρμά –Κωνσταντινουπολίτης γαρ–, ήταν ένας από τους σημαντικούς λαϊκούς συνθέτες του ρεμπέτικου τραγουδιού. Όμως, παρά τα πολλά τραγούδια που έγραψε, και πολλά από αυτά καλά, το όνομά του ποτέ δεν πήρε τη θέση που του άξιζε ανάμεσα στο ευρύ κοινό που αγαπάει το ρεμπέτικο, χωρίς, από την άλλη, να έχει ιδιαίτερες γνώσεις γι’ αυτό.

Ένα από τα καλά του είναι και το ζεϊμπέκικο «Το παιχνίδι τού Αμερικάνου» που κι εγώ, παρά το ότι κάτι σκαμπάζω από την Ιστορία τού ρεμπέτικου, μόλις χθες το βράδυ έμαθα ότι είναι δικό του τραγούδι 100% (μουσική + στίχοι). Η κουβέντα με έναν μεσήλικο κύριο (και εξαιρετικό χορευτή ζεϊμπέκικου) από τη διπλανή μας παρέα, εκτός τού ότι μού έμαθε πως το συγκεκριμένο τραγούδι είναι τού Σκαρβέλη και όχι, όπως νόμιζα μέχρι χθες, ‘‘αδέσποτο’’ ρεμπέτικο της Αμερικής, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω και κάτι άλλο: προφανώς (εικάζω) εν αγνοία τού ίδιου τού Κώστα Σκαρβέλη, ο άνθρωπος υπήρξε κατά μία έννοια …λενινιστής! Πώς αυτό; Μήπως μέθυσα (πολύ) χθες βράδυ;

Θυμηθείτε ότι μία από τις φράσεις-αποφθέγματα που γίνεται ευρέως αποδεκτό ότι γράφτηκε ή ειπώθηκε από τον Λένιν είναι και η εξής:

Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας.

Αυτό, τώρα, ερμηνεύστε το με ευρύτητα (μην την πατήσετε, με άλλα λόγια, όπως εκείνοι που τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτούν το δάχτυλο). Μία τέτοια ερμηνεία θα σας επιτρέψει να κατανοήσετε ότι μία ορισμένη «αδυναμία»  είναι αυτή που υποχρέωσε τον Λένιν να υποκριθεί πως είναι κάποιος άλλος, καταφεύγοντας στην εξαπάτηση, απάτη στην οποία κατέφυγαν και αναρίθμητοι παράνομοι και κυνηγημένου τού αριστερού κινήματος (δύο επιφανείς περιπτώσεις που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό: μία, δύο). Στη συνέχεια –και τέλος:

Ακούστε –και διαβάστε– προσεκτικά τους στίχους τού Κώστα Σκαρβέλη, τραγουδισμένους από την εξαιρετική Ρίτα Αμπατζή και δείτε πως ο κυρ Κώστας, που μας τον φάγανε κι αυτόν οι Γερμανοί κατακτητές εκτελώντας τον δια πείνας –τραγική ειρωνεία γι’ αυτόν, έναν καλοφαγά…– τον Απρίλιο του ’42 («θάνατος εξ οιδήματος εξ υποσιτισμού», έγραφε το πιστοποιητικό τού θανάτου του), δείτε, λοιπόν, πώς βάζει κάποιον Έλληνα φτωχοδιάβολο να εξιστορεί τη χαρτοπαικτική απάτη που διέπραξε σε βάρος ενός πλούσιου Αμερικάνου. Εξιστόρηση στην οποία, όχι μόνο δεν ανιχνεύεται το παραμικρό ίχνος τύψεων για την απάτη, αλλά, αντίθετα, είναι ευδιάκριτη μία κάποια υπερηφάνεια για τη νίκη τού αδύναμου επί τού πλούσιου ισχυρού –πλούσιου και αλαζόνα: τόσο σίγουρος ήταν για τη διανοητική, εκτός από την υλική, ανωτερότητά του, ώστε να πιστεύει πως θα μπορούσε  να κοροϊδέψει τον φτωχό και αδύναμο, μπλοφάροντας με «δέκα στο πεντάρι» (αλλά «τρία στον άσο»)…

 

Οι πληροφορίες για τον Κώστα Σκαρβέλη αντλήθηκαν από εδώ, όπου και υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή και το έργο του.