Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Προς Αριστερό Ρεύμα: τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου και τα μάτια σας!




Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό το ιστολόγιο έχει μιλήσει με καλά έως πολύ καλά λόγια για την πολιτική σκέψη τού Πέτρου Παπακωνσταντίνου. Τώρα όμως, καθώς πλησιάζει η ώρα για την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ (η οποία, όπως ο Μαρξ, ο Λένιν και «τ’ άλλα παιδιά» δεν αισθάνεται και τόσο καλά...) κάθε παρέμβασή του αποκτά ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το σημερινό μακροσκελές αλλά ουσιαστικό μέχρι την τελευταία λέξη άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην Iskra, το επίσημο διαδικτυακό όργανο του Αριστερού Ρεύματος (θυμίζουμε ότι το Αριστερό Ρεύμα συγκροτήθηκε πρόσφατα σε διακριτή πολιτική οργάνωση). Δυο-τρεις παρατηρήσεις/ενστάσεις (θα τις καταθέσω στα σχόλια) δεν αρκούν για να μη γράψω αυτό που νιώθω (με την πολιτική έννοια αυτό το «νιώθω»):
Ένα-δύο-τρία, πολλοί Πέτροι Παπακωνσταντίνου!

PHOTO: Στιγμιότυπο από κάποια παλαιότερη εκδήλωση με τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου να κοιτάζει προς τα αριστερά του σταθερά μεν, αλλά με τρόπο δε...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος, σχεδόν ποτέ τα ιδρυτικά συνέδρια νέων πολιτικών φορέων που αγωνίζονταν για τη χειραφέτηση της εργασίας δεν έφεραν προγραμματικές και θεωρητικές τομές. Η πραγματική τομή ήταν η ίδια η δύσκολη “πρωταρχική συσσώρευση” μιας κρίσιμης μάζας αγωνιστών, μέσα από την ενοποίηση διαφορετικών ρευμάτων, ομίλων, κινημάτων και οργανώσεων για το άνοιγμα ενός καινούργιου δρόμου ελπίδας και ανατροπής.
Θα ήταν υπερβολική αξίωση να προσδοκά κανείς ότι η ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ –ενός μετωπικού φορέα, που προέκυψε ως συμπόρευση ρευμάτων με διαφορετική προέλευση, ευαισθησίες και ιδεολογικές αναφορές– θα αποτελέσει την εξαίρεση. Ζητούμενο δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, να λύσουμε τα μεγάλα, εκκρεμή θεωρητικά και στρατηγικά προβλήματα του αριστερού κινήματος, αλλά να αποκτήσουμε τον κοινό χώρο, την κοινή γλώσσα, το σταθερό βάδισμα και την αλληλεγγύη που είναι απολύτως αναγκαία στοιχεία για τα επόμενα, αποφασιστικότερα βήματα.
Οι Θέσεις που κατέθεσε το προσωρινό πολιτικό συμβούλιο της ΛΑΕ προς συζήτηση αντικατοπτρίζουν μια προσπάθεια σύνθεσης των διαφορετικών ρευμάτων που την συγκρότησαν. Αποτελούν σε αρκετά, καίρια σημεία τους προϊόν συμβιβασμού, κάτι αναπόφευκτο εφ' όσον δεν επιλέξαμε, και σωστά, το δρόμο της συγκρότησης ενός μονολιθικού πολιτικού φορέα. Επομένως, πρέπει να κριθούν με βάση την απάντηση στο ερώτημα αν πρόκειται για έναν συμβιβασμό προωθητικό ή παραλυτικό για την κοινή μας υπόθεση –την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος που έχει επιβληθεί και το άνοιγμα δρόμων για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Γνώμη μου είναι ότι ισχύει το πρώτο, αν και τα πιο δύσκολα είναι, βέβαια, μπροστά μας.
Αρκετοί υποστηρίζουν ότι η ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ έρχεται με καθυστέρηση. Είναι αλήθεια. Αργήσαμε όχι δύο ή τρεις μήνες, αλλά έξι χρόνια! Η μετωπική συμπόρευση της ριζοσπαστικής, αντι-ΕΕ Αριστεράς θα έπρεπε να έχει δρομολογηθεί από την άνοιξη του 2010, όταν η υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου έριξε την πρώτη “ατομική βόμβα” στον κόσμο της εργασίας, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα παράθυρο ιστορικής ευκαιρίας για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Καθένας μπορεί να φανταστεί, αν και δεν έχει μεγάλη αξία, πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εξελίξεις αν οι τότε ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχαν ακολουθήσει, κάθε μια με τον τρόπο της, άγονη σεχταριστική γραμμή. Οι δυνάμεις που θα συγκροτούσαν, πέντε χρόνια αργότερα, τη ΛΑΕ, είτε ανήκαν τότε στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε σε άλλους χώρους, πιστώνονται το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή διαισθάνθηκαν την κρισιμότητα της συγκυρίας και πάσχισαν, με διάφορους τρόπους, για τη μετωπική, αντιμνημονιακή, αντι-ΕΕ συμπόρευση. Δεν τα κατάφεραν, εν μέρει λόγω και των δικών τους ελλειμμάτων, αν και οι ευθύνες τους είναι άλλης τάξης μεγέθους από εκείνους που δεν προσπάθησαν καν.
Η συγκυρία στην οποία συγκαλείται η ιδρυτική συνδιάσκεψη χαρακτηρίζεται από την προσωρινή και εύθραυστη σταθεροποίηση του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, με την προώθηση των επαχθών μνημονιακών μέτρων (ασφαλιστικό, φορολογικό, πολυνομοσχέδιο) και τη δρομολογημένη ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Αυτό συμβαίνει σε ένα διεθνές περιβάλλον αντεπίθεσης του ιμπεριαλισμού στα πιο προχωρημένα φυλάκια της Αριστεράς, στη Λατινική Αμερική. Οι εξελίξεις αυτές αναπόφευκτα προκαλούν απογοητεύσεις και τάσεις αποστράτευσης στον ευρύτερο αριστερό, ριζοσπαστικό χώρο και δεν θα ξεπεραστούν με βερμπαλισμό και βεβιασμένες κινήσεις.
Όποιος οδηγεί σε ανώμαλο δρόμο είναι υποχρεωμένος να κατεβάσει ταχύτητα για να κερδίσει σε δύναμη. Χρειαζόμαστε έναν σε βάθος αναστοχασμό της θετικής και αρνητικής πείρας που συσσώρευσαν, στην Ελλάδα και διεθνώς, οι αγώνες του προηγούμενου κύκλου, που κλείνει πίσω μας. Δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ωφεληθούμε από μια ενδεχόμενη –αλλά όχι αναγκαστικά γρήγορη– κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα πείσουμε εκτοξεύοντας εναντίον της ηγεσίας του όλα τα συνώνυμα της προδοσίας και του ξεπουλήματος. Όχι ότι δεν τα δικαιούται, αλλά οι συνεχείς κραυγές ηχούν ως ένδειξη αδυναμίας, κατά το «σκυλί που γαβγίζει, δεν δαγκώνει».
Εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται ο κόσμος της ΛΑΕ, ο κόσμος της Αριστεράς, ο λαϊκός κόσμος ευρύτερα, είναι πεποίθηση και έμπνευση. Πεποίθηση, χτισμένη πάνω σε μια πειστική, εναλλακτική λύση απέναντι στη μνημονιακή τραγωδία –και έμπνευση που θα τροφοδοτείται από μια πρωτοποριακή αίσθηση του ιστορικού χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε όχι απλώς ένα “μίνιμουμ πρόγραμμα”, κάτι σαν συγκόλληση αιτημάτων μιας εργατικής κίνησης και ενός δικτύου δικαιωμάτων, αλλά ένα δυναμικό σχέδιο κοινωνικής ανατροπής. Ένα πρόγραμμα, που θα συνδυάζει τη μέγιστη δυνατή πολιτική ενότητα με μια ελάχιστη σύγκλιση στα πεδία των ιδεών, της φυσιογνωμίας και του πολιτισμού, χωρίς την οποία θα δίνουμε την εικόνα Πύργου της Βαβέλ, στο στιλ του παλιού ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Θέσεις αποτελούν ένα βήμα –όχι βέβαια επαρκές– που μας φέρνει πιο κοντά σε μια παρόμοια προγραμματική συγκρότηση. Περιέχουν ορισμένες δυναμικές ιδέες, οι οποίες, αν τύχουν καλύτερης επεξεργασίας και δεν μείνουν στα χαρτιά, μπορούν να κεντρίσουν ευρύτερα στρώματα. Θα ξεχωρίσω ορισμένες από εκείνες που θεωρώ σημαντικότερες, καταθέτοντας τη δική μου, καθόλα υποκειμενική, ανάγνωση.
1. Αναγνωρίζουμε ως πρωταρχικό εχθρό, πραγματικό σκάνδαλο των σύγχρονων κοινωνιών, εναντίον του οποίου απαιτείται να συμπαταραχθεί το ευρύτερο δυνατό μέτωπο λαϊκών δυνάμεων, τη δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, διεθνούς και ελληνικού.
Η υπερτροφία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που κατέχει κεντρικό ρόλο στο πλαίσιο του άρχοντος συνασπισμού, αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του σύγχρονου, «ολοκληρωτικού» καπιταλισμού. Κατ’ εξοχήν ρευστό από τη φύση του, το χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα αποτελεί (μαζί με το στρατιωτικό- βιομηχανικό) την πιο επιθετική μερίδα του κεφαλαίου, που έχει συμφέρον να γκρεμίσει κάθε εθνικό, δημοκρατικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό φραγμό, να «ρευστοποιήσει»- διαλύσει στην ίδια την εργατική τάξη, υποβιβάζοντάς την σε ασπόνδυλη «μάζα» μοναχικών βιοπαλαιστών. Η υπερχρέωση που φέρνει μαζί της η «χρηματοποίηση» του σύγχρονου καπιταλισμού αποτελεί τον πιο ισχυρό μηχανισμό εκβιασμού και πολιτικής ομηρίας τόσο των χρεωμένων κρατών, όσο και των χρεωμένων νοικοκυριών.
Επομένως, η χαλιναγώγηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και ο έλεγχος του χρήματος αναδύονται αβίαστα στην πρώτη γραμμή κάθε προγράμματος αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής ανατροπής. Η στάση πληρωμών με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η ανάκτηση του ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των συστημικών τραπεζών (πιο βαρύ και πιο δύσκολο μέτρο σήμερα, παρά προ τρίτου μνημονίου, όταν η πλειοψηφία του μετοχικού τους κεφαλαίου τους ανήκε στο δημόσιο) και η οργανωμένη ελάφρυνση του χρέους των λαϊκών νοικοκυριών, επιβάλλονται, επί ποινή πολιτικής συντριβής, όπως έδειξε και η πείρα της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, από τα πρώτα βήματα οποιουδήποτε απελευθερωτικού εγχειρήματος.
2. Θέτουμε ως θεμελιώδη προϋπόθεση για μια λυτρωτική έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια προς όφελος των λαϊκών τάξεων την ανάκτηση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας από τις δυνάμεις του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, που την έχουν απαλλοτριώσει.
Σε στενή αλλολοσύνδεση και αλληλοτροφοδότηση με τη «χρηματοποίηση», η παγκοσμιοποίηση αποτελεί ένα δεύτερο, κεντρικό στοιχείο των τελευταίων δεκαετιών. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός μας φέρνει σε μια κατάσταση πραγμάτων που εμφανίζει, από ορισμένες απόψεις, αναλογίες με τις παλιές Αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα, εναντίον των οποίων ξέσπασε η μεγάλη «Άνοιξη των Λαών», του 1848-50. Οι λαϊκές- δημοκρατικές επαναστάσεις εκείνης της εποχής εξέφραζαν μια ιστορική αναγκαιότητα: την ανάγκη να συντριβούν οι φεουδαρχικοί, απολυταρχικοί και συντεχνιακοί δεσμοί που εμπόδιζαν το σχηματισμό εθνών-κρατών, τη δημοκρατία και τη μισθωτή εργασία, αναστέλλοντας τη φυσική ανάπτυξη του καπιταλισμού, αλλά και οποιαδήποτε κοινωνική πρόοδο.
Σήμερα, χρειαζόμαστε μια καινούργια «Άνοιξη των Λαών», που θα ανακτήσει την εθνική-λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία και τα στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα, απέναντι στη νέα Αυτοκρατορία του γερασμένου, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που τα διαλύει όλα αυτά και απειλεί την ανθρωπότητα με μια καινούργια περίοδο Σκοτεινών Χρόνων. Δεν θεωρώ γόνιμη τη διαμάχη αν πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον διεθνισμό και τον πατριωτισμό, ωσάν να είχαμε την ελευθερία να προτιμήσουμε ζεστό ή κρύο εσπρέσο. Η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας τίθενται ως στοιχειώδεις προϋποθέσεις ανάκτησης του ίδιου του πεδίου πάνω στο οποίο μπορεί να δώσει τη μάχη της η σύγχρονη εργατική τάξη, όχι μόνο για τα υπόδουλα έθνη χωρίς κράτος, αλλά ακόμη και για τους λαούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Ακόμη περισσότερο δε για το λαό της Ελλάδας, μιας χώρας με ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Επομένως, το πρόγραμμά μας οφείλει συνειδητά και ξεκάθαρα να κινηθεί σε μια γραμμή «απο- παγκοσμιοποίησης». Γραμμή, που δεν θα σημαίνει βέβαια «αυτάρκεια» και απόσυρση από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά στοιχειώδη έλεγχο πάνω στις μορφές, την έκταση και τους τρόπους ένταξής μας. Η απόσυρση από ολέθριες, για τα κοινωνικά δικαιώματα και το περιβάλλον, συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου (με την ΤΤΙΡ να αποτελεί το πιο κραυγαλέο παράδειγμα) και η επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, όπως και επιλεκτικού προστατευτισμού για μια ορισμένη, μεταβατική περίοδο, αποτελούν αναπόδραστες προϋποθέσεις οικονομικής ανόρθωσης και παραγωγικού μετασχηματισμού.
3. Στη βάση των παραπάνω, η έξοδος από την ευρωζώνη και η ανυπακοή στην Ε.Ε. αποτελούν απολύτως κομβικό στοιχείο οποιουδήποτε απελευθερωτικού προγράμματος, όπως άλλωστε έδειξε πεντακάθαρα η οδυνηρή εμπειρία της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι μυστικό ότι από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε η ΛΑΕ υπήρξαν ταλαντεύσεις και διαφωνίες για το κεντρικό αυτό πρόβλημα, κάτι που κατά τη γνώμη μου έπαιξε κρίσιμο, αρνητικό ρόλο και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Οι Θέσεις αντιμετωπίζουν σε γενικές γραμμές σωστά, πιστεύω, το ζήτημα, αν και δεν λείπουν οι προσπάθειες να τραβηχτεί το πουλόβερ προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, με κίνδυνο να το ξεχειλώσουν ή και να το ξηλώσουν.
Η «αριστερή» δυσανεξία στην αποδέσμευση από την ευρωζώνη αιτιολογείται με το επιχείρημα ότι ένας τέτοιος στόχος προτάσσει το εθνικό του διεθνιστικού και το παλλαϊκό του ταξικού. Αν αυτό που θέλουν να πουν τα εν λόγω ρεύματα είναι ότι η έξοδος από το ευρώ δεν έχει, από μόνη της, αριστερό- ταξικό πρόσημο, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, υπέρ της εξόδου τάσσονται, από διαμετρικά αντίθετες κοινωνικές και ιδεολογικές θέσεις, ρεύματα που ξεκινούν από τη ριζοσπαστική Αριστερά και φτάνουν μέχρι την εθνικιστική, ξενοφοβική Δεξιά. Προφανώς, οποιαδήποτε ασάφεια, κλείσιμο του ματιού ή ακόμη χειρότερα συμπόρευση με τον δεξιό, εθνικιστικό αντιευρωπαϊσμό θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.
Αν όμως το «αντι-ευρώ» δεν έχει εκ των προτέρων ταξικό πρόσημο, το «μένουμε Ευρώπη» προφανέστατα έχει: είναι το πρόσημο της μεγαλοαστικής τάξης και της ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας. Επομένως, οφείλουμε να σηκώσουμε χωρίς δισταγμό τη σημαία της εξόδου από την ευρωζώνη και να δώσουμε τη μάχη για την ιδεολογική ηγεμονία σ’ αυτό το πεδίο. Πολύ περισσότερο που στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέχρι τώρα (αν και μπορεί να υπάρξει αύριο) κανένα ηγεμονικό τμήμα της άρχουσας τάξης, καμία υπολογίσιμη αστική, πολιτική δύναμη που υιοθετεί την έξοδο. Θα ήταν ανοησία να εγκαταλείψουμε οικειοθελώς σε τέτοιου είδους δυνάμεις αυτό το πεδίο, που με τόσο κόπο και τόσο κόστος κερδίσαμε.
Στον αντίποδα, διατυπώνεται η θέση ότι πρέπει να υιοθετήσουμε το στόχο της διπλής αποδέσμευσης από ευρώ και Ε.Ε., όπως κάνουν, με διαφορετικούς τρόπους και λογική, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι μια «πιο απλή», «πιο ξεκάθαρη» γραμμή, που «κόβει δρόμο», βραχυκυκλώνοντας τους δύο κόμβους, την έξοδο από το ευρώ και την έξοδο από την Ε.Ε. Ωστόσο τα βραχυκυκλώματα έχουν τους προφανείς κινδύνους τους, όπως τους έχει και η λογική της βερμπαλιστικής «ευκολίας», που τροφοδοτείται από την αυταπάτη του εξεγερμένου διανοούμενου ή του κομματικού γραφειοκράτη ότι το να «λύσει» ένα δύσκολο πρόβλημα στο χαρτί είναι σαν να το έχει ήδη λύσει στην πράξη.
Οι Θέσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπατών ότι η Ε.Ε. δεν θα αντιδράσει σφοδρά, από την πρώτη στιγμή, σε οποιοδήποτε αριστερό, αντιμνημονιακό εγχείρημα. Από μόνη της η στάση πληρωμών συνιστά κήρυξη ανταρσίας στην Ε.Ε. και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που δεν θα σπεύσουν, βέβαια, να μας βοηθήσουν, σε συναινετική ατμόσφαιρα, να ξηλώσουμε την κυριαρχία τους και να προωθήσουμε το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Σ’ αυτό το πνεύμα, οι Θέσεις θεωρούν τη ρήξη αναπόφευκτη και προετοιμάζουν τον κόσμο γι αυτήν, θέτοντας ζήτημα δημοψηφίσματος για την έξοδο από την Ε.Ε..
Μια Αριστερά που αγωνίζεται, όμως, για να πείσει και να νικήσει, αντί να αναλώνεται σε πλειστηριασμούς επαναστατικών διακηρύξεων που καθόλου δεν ενοχλούν τον εχθρό, δεν έχει λόγο να βιαστεί να τα βάλει με όλους τους «Δράκους» ταυτόχρονα, από την πρώτη κιόλας στιγμή, αποθαρρύνοντας τις λαϊκές δυνάμεις, αντί να τις συσπειρώνει και να τις ωριμάζει μέσα από την ίδια τους την πείρα. Μια τέτοια μαξιμαλιστική λογική, ουσιαστικά διαγράφει τον κρίσιμο, κομβικό στόχο της αποδέσμευσης από το ευρώ, αφού, αν είναι να φύγουμε αμέσως από την Ε.Ε., δεν έχει καν νόημα να μιλάμε για το νόμισμα. Επιπλέον, υποτιμά την επιρροή που ασκεί στο φαντασιακό μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων η ευρωπαϊκή ταυτότητα και την ανάγκη μιας σοβαρής μάχης με τον αστισμό για την ιδεολογική ηγεμονία.
Τέλος, δεν κατανοεί τη σημασία να κερδίσουμε ζωτικής σημασίας χρόνο για να προκαλέσουμε τους ισχυρότερους δυνατούς κραδασμούς στο εσωτερικό άλλων, κατά προτίμηση ισχυρών, ευρωπαϊκών κρατών και να εξασφαλίσουμε τις ευρύτερες δυνατές συμμαχίες με λαούς, κινήματα, κόμματα και, ει δυνατόν, αυριανές κυβερνήσεις. Συμμαχίες που κάποια στιγμή είναι ανάγκη να πάρουν τη μορφή μιας περιφερειακής ολοκλήρωσης κυρίαρχων εθνών-κρατών της Ευρώπης και της Μεσογείου. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς παράγοντες που θα κρίνουν μεσοπρόθεσμα και την επιβίωση ή όχι του δικού μας, «εθνικού» εγχειρήματος. Επιτέλους, αν ο σοσιαλισμός σε μία χώρα ήταν αδύνατος σε μια τεράστια χώρα όπως η Ρωσία, στις αρχές του 20ού αιώνα, αποτελεί ξεκάθαρη ονειροφαντασία για τη μικρή Ελλάδα, στην εποχή μας.
4. Η έξοδος από την κρίση και η σταθεροποίηση μιας λαϊκής εξουσίας απαιτούν την προώθηση, από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο μέτρων αναδιανομής του πλούτου, αλλά και μιας ριζοσπαστικής αλλαγής του παραγωγικού προτύπου.
Αυτό είναι ένα από πιο κεντρικά διδάγματα των πλούσιων, θετικών και αρνητικών, εμπειριών των λατινοαμερικάνικων κινημάτων τα τελευταία 17 χρόνια. Η μακροημέρευση αριστερών κυβερνήσεων, που είχαν να αντιμετωπίσουν λυσσώδεις αντιδράσεις από την πλευρά του ιμπεριαλισμού και των εσωτερικών ολιγαρχιών, δεν θα ήταν δυνατή αν, πλάι στα άμεσα μέτρα αναδιανομής για την ανακούφιση και ισχυροποίηση των λαϊκών στρωμάτων, δεν προωθούσαν ριζοσπαστικές αλλαγές στο μοντέλο και τις σχέσεις παραγωγής, με πυρήνα τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Η κοινωνικοποίηση καίριων εθνικών πόρων και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων προσέφερε σε αυτές τις κυβερνήσεις έναν κρίσιμο «ζωτικό οικονομικό χώρο», χωρίς τον οποίο θα είχαν καταρρεύσει πολύ γρήγορα λόγω οικονομικής ασφυξίας, η οποία θα έστρεφε μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων στην πλευρά της αντεπανάστασης.
Τα προβλήματα, που σήμερα έχουν φτάσει στο όριο του παροξυσμού σε ορισμένες χώρες, όπως η Βενεζουέλα, οφείλονται (και) στο γεγονός ότι αυτή η αναγκαία προσπάθεια δεν έγινε στην έκταση, το βάθος και με την αποτελεσματικότητα που απαιτούνταν. Οι αριστερές κυβερνήσεις σε μεγάλο βαθμό απέτυχαν να αλλάξουν το παραγωγικό πρότυπο, αναπτύσσοντας βασικούς βιομηχανικούς κλάδους πέρα από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τα ορυκτά, ενώ ο έλεγχος νευραλγικών τομέων, όπως ο διατροφικός, τα μέσα ενημέρωσης κ.α. έμεινε στα χέρια των ολιγαρχών, που έχασαν την κεντρική πολιτική εξουσία, αλλά όχι και την οικονομική. Τα όρια του «σοσιαλισμού της πετρελαϊκής ρέντας» έγιναν ορατά όταν τελείωσε το πάρτι των υψηλών τιμών του πετρελαίου (και άλλων πρώτων υλών) με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αν μια αυριανή, λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα, υπό την πίεση της ανάγκης για άμεση ανακούφιση των φτωχότερων στρωμάτων, περιοριστεί σε μέτρα αναδιανομής χωρίς να θίξει την παραγωγική διάρθρωση, θα χρεωθεί έναν βαρύτατο κλονισμό του ομαλού, κοινωνικού μεταβολισμού και μια οικονομική αποδιοργάνωση, δημιουργώντας άθελά της ιδεώδεις συνθήκες για την πολιτική αντίδραση. Επομένως, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένας μακροσκελής κατάλογος μαξιμαλιστικών, συνδικαλιστικού τύπου εξαγγελιών (για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, φιλολαϊκή φορολογία κλπ) αλλά τις αδρές γραμμές ενός μεγάλου σχεδίου παραγωγικού μετασχηματισμού.
Ένα παρόμοιο σχέδιο οφείλει να μετατοπίζει το κέντρο βάρους από την κατανάλωση στην παραγωγή, από τις υπηρεσίες στον πρωτογενή και κυρίως τον δευτερογενή τομέα, από τις πειρατικές ιδιωτικοποιήσεις στις δημόσιες επενδύσεις, από τη συντριβή του κόστους εργασίας στην αύξηση της προστιθέμενης αξίας, από τα φαραωνικά έργα σε μια ανάπτυξη κατά προτίμηση τοπικής κλίμακας, φιλική προς το περιβάλλον. Η εκπόνησή του δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο των αριστερών οικονομολόγων, αλλά προϋποθέτει τη δημιουργική εμπλοκή όλων των σκεπτόμενων και μαχόμενων αριστερών, σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο.
5. Η ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από ένα ευρύ, ενιαίο μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, για τη συγκρότηση του οποίου αγωνίζεται η ΛΑΕ.
Τα μνημόνια δεν αποτελούν απλώς ένα σύνολο μέτρων συρρίκνωσης των λαϊκών εισοδημάτων, που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ανορθωθούν σε μια επόμενη, ανοδική φάση του οικονομικού κύκλου. Στο σύνολό τους, διαμορφώνουν ένα επαχθές καθεστώς αποδόμησης- εξατομίκευσης της εργατικής τάξης, βίαιης προλεταριοποίησης μεσαίων στρωμάτων, εκποίησης του δημόσιου πλούτου και θωράκισης της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας, που μετατρέπουν τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία σε άδειο κέλυφος. Επομένως, η αντίθεση ανάμεσα στο μνημονιακό καθεστώς και στα πληττόμενα λαϊκά στρώματα που εκπροσωπούν τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού συνιστά την κυρίαρχη αντίθεση στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και δεν μπορεί παρά να αποτελεί την αιχμή του δόρατος μιας Αριστεράς που εννοεί να είναι επικίνδυνη για το σύστημα.
Σ’ αυτό το φόντο, η ίδια η μνημονιακή πραγματικότητα πιέζει προς τη δημιουργία κοινού μετώπου της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, παλιών και νέων (αγρότες, επαγγελματίες από τη μια πλευρά, μισθωτά μεσαία στρώματα από την άλλη). Η υποτίμηση αυτής της ανάγκης στο όνομα της «εργατικής πολιτικής» δεν προσφέρει υπηρεσίες παρά μόνο στον αντίπαλο. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι πρώτοι διδάξαντες του εργατισμού ήταν δεξιά ρεύματα της γερμανικής και της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας, που υπέστησαν τη δικαιολογημένη πολεμική του Λένιν, καθώς στην πράξη παραχωρούσαν την ηγεμονία του ευρύτερου δημοκρατικού- αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στην αστική τάξη. Κάτι ανάλογο ισχύει για τη σύγχρονη Ελλάδα, μια χώρα στην οποία τα μικροαστικά στρώματα έχουν, για ιστορικούς λόγους, αυξημένο ειδικό βάρος, συμπιέζονται ή και αφανίζονται εν μέρει από το μνημονιακό καθεστώς και μπορούν να κερδηθούν, έστω με ταλαντεύσεις και παλινωδίες, σε μια λαϊκή συμμαχία εναντίον του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της ξένης επιτροπείας.
Εννοείται ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύει για εκείνους που ζουν κατά κύριο λόγο από την εκμετάλλευση εργατικής δύναμης και στελεχώνουν όχι τα μεσαία στρώματα, αλλά το κατώτερο (και πιο μαζικό) στρώμα στην πυραμίδα του κεφαλαίου. Εδώ μπορεί να γίνει λόγος μόνο για εκμετάλλευση και διεύρυνση των ρηγμάτων μέσα στους κόλπους του άρχοντος συνασπισμού, όχι για συμμαχία. Τα στρώματα αυτά, ακόμη κι όταν συμπιέζονται από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, διατηρούν μια ανάμνηση «ισχύος», «αφεντικού», γι’ αυτό είναι ευεπίφορα σε αντιδραστικά ιδεολογήματα (ρατσισμό, εθνικισμό, σεξισμό κ.α.) που συντηρούν τη φαντασίωση της «ανωτερότητας» απέναντι σε κάποιους «κατώτερους». Φυσικά, μια αυριανή, λαϊκή εξουσία όχι μόνο δεν θα σπεύσει να απαλλοτριώσει τους μικρούς καπιταλιστές στη δύσκολη και παρατεταμένη μεταβατική περίοδο (κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοχειριαστική ανοησία), αλλά και θα τους προσφέρει κάποια φορολογικά και χρηματοδοτικά κίνητρα, στο βαθμό που σέβονται το εργασιακό δίκαιο και το περιβάλλον, προκειμένου να απορροφηθεί η ανεργία και να ενισχυθεί η απασχόληση. Άλλο όμως ένας επιβεβλημένος από τις συνθήκες οικονομικός συμβιβασμός, κι άλλο μια αδιανόητη κοινωνική και πολιτική συμμαχία.
Η προώθηση μιας τέτοιας λαϊκής συμμαχίας δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο στα (καθ’ όλα αναγκαία) βήματα κοινής δράσης στο κινηματικό πεδίο. Προϋποθέτει και τη συγκρότηση ενός δυναμικού, ενιαίου μετώπου των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων. Η ΛΑΕ οφείλει να επιμείνει στην κοινή δράση και την πολιτική συμπόρευση με αριστερές και προοδευτικές κινήσεις και δικτυώσεις που διαχωρίστηκαν από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ (παρά τις γνωστές δυσκολίες) και άλλες προοδευτικές, αντιμνημονιακές δυνάμεις που έχουν ήδη διαμορφωθεί ή μπορεί να διαμορφωθούν αύριο.
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει αριστερή δύναμη που μη διακηρύσσει κάποιου είδους «μέτωπο». Εξίσου αλήθεια είναι ότι, αρκετές από αυτές, εννοούν «μέτωπο γύρω από τον εαυτό μου». Κατά τον ίδιο τρόπο, πολλοί θα διακηρύξουν ότι χρειάζεται μια πραγματική επανίδρυση της Αριστεράς και μια σε βάθος αυτοκριτική της μέχρι τώρα πορείας. Στην πράξη, όμως, αρκετοί θα εννοούν ότι είναι όλοι οι υπόλοιποι που πρέπει να κάνουν αυτοκριτική (αν όχι και πολιτικό χαρακίρι) και ότι η ποθητή επανίδρυση πρέπει να γίνει στο έδαφος των δικών τους θέσεων και μόνο. Η ΛΑΕ καλείται να αποδείξει ότι, αν μη τι άλλο, μπορεί να συμβάλει θετικά σε μια αναγκαία «πολιτιστική επανάσταση» στην ελληνική Αριστερά, ξεφεύγοντας από την αρχαία σκουριά του κομματικού ή προσωπικού ναρκισισμού, που δεν εκφράζει, σε τελική ανάλυση, τίποτα περισσότερο από την επίδραση της μικροαστικής ιδεολογίας, της νοοτροπίας του μικρού αφεντικού, μέσα στο εργατικό και το αριστερό κίνημα.

15 σχόλια:

Επισκέπτρια Χ είπε...

Φίλοι Λέφτηδες
"ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου".

Το πολιτικό διαμέτρημα δεν πρέπει να κρίνεται από τη βασιμότητα των αναλύσεων και την επαλήθευση των εκτιμήσεων;

ελληνοφρενικος είπε...

Πρεπει να κρινεται φιλη επισκεπτρια.......Πρεπει για να κρινονται οι υποτιθεμενες λενινιστικες αναλυσεις που δεν πατανε πουθενα!!!Σε καμια επιστημονικη βαση,με αφελεια με βαση προθεσεις και χωρις κανενα μα κανενα υπαρκτο σημαδι.Πονταραν στον τσιπρα τα ατομα.....Και το μεγαλο ερωτημα ειναι ενα=Απιστευτα αφελεις η απατεωνες.....Διαλεξε και παρε......

LeftG700 είπε...

Φίλη Επισκέπτρια Χ,


Φυσικά και οι παράμετροι που αναφέρεις είναι συντελεστές αξιολόγησης του πολιτικού διαμετρήματος του όποιου στελέχους. Έχω όμως την εντύπωση ότι μόνο σε ένα πρώτο επίπεδο ερμηνείας τού παλιού του κειμένου μπορεί να βαθμολογηθεί ο Παπακωνσταντίνου με χαμηλό βαθμό. Εξηγούμαι:

Το απόσπασμα που παρέθεσες, (γράφω για τους αναγνώστες) είναι από ένα περσινό κείμενο του Παπακωνσταντίνου, γραμμένο το καυτό Σάββατο 29 Ιουνίου, λίγες μόνο ώρες μετά την εξαγγελία τού δημοψηφίσματος τα μεσάνυχτα της προηγούμενης μέρας. Εγώ θα έλεγα πως έχει έναν τρισυπόστατο χαρακτήρα:

α) Διαπιστωτικό/περιγραφικό τής διαμορφούμενης κατάστασης μετά την κίνηση Τσίπρα.

β) Ερμηνευτικό.

γ) Προγραμματικό (έστω και σε πολύ αδρές στρατηγικές γραμμές).

Για να τα δούμε ένα-ένα.

Για το α: Σε τι ακριβώς πέφτει έξω ο Παπακωνσταντίνου; Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν αναποδογύρισε το τραπέζι; Δεν έδινε το σύνθημα για κίνηση αντίθετη με το φιάσκο τής 20ής Φεβρουαρίου; Δεν ταυτίστηκε με το κοινό αίσθημα απέναντι στο Ευρωιερατείο που είχε διαμορφωθεί στο πνεύμα τού γνωστού ανεκδότου «δεν γαμιέσαι κι εσύ κι ο γρύλος σου!»; Δεν μηδένιζε το κοντέρ τών μέχρι τότε διαπραγματεύσεων; –όχι μόνο σε επίπεδο επιθυμιών ή ευσεβών πόθων τού Παπακωνσταντίνου και όλων μας: αυτή ακριβώς την έκφραση χρησιμοποίησε ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης, απαντώντας το Σάββατο στη Βουλή στον Παφίλη όταν εκείνος ισχυρίστηκε ότι η εναλλακτική λύση στην καλύτερη περίπτωση είναι οι περίφημες «47 σελίδες» (το είχαμε αναδείξει κι εμείς τότε αυτό το «ενσταντανέ»). Δεν αποτέλεσε το έναυσμα για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο πρωτοφανούς τρομοκρατικής προπαγάνδας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;

Για το β: Ο χαρακτήρας που ονομάζω «ερμηνευτικό» προκύπτει από τις εκτιμήσεις που καταθέτει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου από την κατάσταση που μόλις έχει διαμορφωθεί. Είναι αυτό το σημείο που μας διαφοροποιεί. Εσύ προσλαμβάνεις αυτές τις εκτιμήσεις κυρίως ως προβλέψεις για τις εξελίξεις που θα προκύψουν (γι’ αυτό κάνεις λόγο για «επαλήθευση»). Εγώ πάλι τις θεωρώ ως επιτελεστικές ερμηνείες. Δηλαδή ως μία προσπάθεια του Παπακωνσταντίνου να προκαταλάβει με τη δική του άποψη αυτές τις εξελίξεις και με αυτή την έννοια να επιτελέσει τον επηρεασμό τους, στο μέτρο που του είναι δυνατό, προς την κατεύθυνση που αυτός θεωρεί σωστή και επιβεβλημένη . Γι’ αυτό και γράφει ότι μετά το δημοψήφισμα δεν υπάρχει γυρισμός για την κυβέρνηση, στην περίπτωση που επικρατήσει το ΟΧΙ. Έχει κανένα συμβόλαιο στα χέρια του για να το λέει αυτό; Όχι. Άρα; Άρα, λέω εγώ, καταφεύγει στο preemption για να βοηθήσει στην επιτέλεση μιας στρατηγικής που ο ίδιος θεωρεί επιβεβλημένη. Προκύπτει ένα ερώτημα: είχε πειστεί ότι ο Τσίπρας θα το τράβαγε ως το τέλος; Φυσικά, δεν μπορώ να δώσω απάντηση εγώ σ’ αυτό. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι διαβάζω τη σκέψη τών ανθρώπων. Όμως, «ανυποψίαστος κι ωραίος» δεν ήταν, αν κρίνω από αυτό που έγραφε τότε:

«ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ».

Αν γίνει το δημοψήφισμα;;; Και ποιος άλλος από τον Τσίπρα θα ήταν αυτός που θα ματαίωνε το δημοψήφισμα, υποκύπτοντας στις πιέσεις τής Νέας Ιεράς Συμμαχίας (και των Δραγασακηδοβεργόπουλοτσουκαλάδων); Επομένως, βγάζω το συμπέρασμα ότι υπολόγιζε το ενδεχόμενο κάπου εκεί γύρω να υπάρχουν αγκάθια και δεν βγήκε ξυπόλητος στο σεργιάνι.

Για το γ: Εδώ, δεν νομίζω ότι έχεις πρόβλημα σε όσα έγραφε τότε, τουλάχιστον ως προς την κεντρική κατεύθυνση. Δεν σ’ έχω κόψει για μενουμευρωπαία, που θα ’λεγε κι ο (κατουρημένος) Κυρίτσης! ;-)

Έτσι τα βλέπω εγώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έχω ρίξει στην προσωπολατρία. Αλλά, αν ρίξεις μια ματιά στο στελεχιακό δυναμικό τού ΑΡ, σε αυτούς που ξέρουμε τουλάχιστον, όσο και να πεις, οι Παπακωνσταντίνου δεν αποτελούν και είδος εν αφθονία δα...

Πες τώρα εσύ.


Τα λέμε

Επισκέπτρια Χ είπε...

Φίλοι Λέφτηδες
Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δεν αναποδογύρισε το τραπέζει ο Τσίπρας παρά μόνο για τους αφελείς.΄Αλλωστε οι προειδοποιήσεις και οι ενδείξεις για το τι ακριβώς επεδίωκε με το δημοψήφισμα ήταν πολλές (μία από αυτές εδώ http://kommon.gr/i/299-dragasakis-deksiostrofou-kairou)και όποιος δεν πρόβαλε τους ευσεβείς του πόθους ως πραγματικότητα το καταλάβαινε.

Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι τον "επιτελεστικό" χαρακτήρα της εν λόγω άποψης.Ο Παπακωνσταντίνου μας είπε ότι αν ξεπεράσουμε τα "αν" θα μηδενιστεί το κοντερ. Δηλαδή αυτό που έλεγε ο Φίλης, όπως σωστά αναφέρετε. Συνεπώς η άποψη του όχι μόνο δεν συντελούσε στο να επιτευχθεί ο στόχος, αλλά αντιθέτως στο να αυξηθούν οι αυταπάτες και η αφέλεια και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή που, αν υπήρχε άλλη προετοιμασία, πιθανότατα να ήταν δυνατόν να υπάρξουν άλλες εξελίξεις.

Κατά τα λοιπά, πιθανόν να έχετε δίκιο ότι το στελεχιακό δυναμικό του ΑΡ δεν έχει πολλούς Παπακωνσταντίνου. Θα πρόσθετα ότι πιθανότατα και οι υπόλοιπες οργανώσεις της αριστεράς να μην έχουν πολλούς Παπακωνσταντίνου. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να έχουμε ελλειμματική μνήμη ή μήπως ότι πρέπει να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε; Και εν πάση περιπτώσει μια τέτοια στάση σε τι βοηθά;

LeftG700 είπε...

Φίλη Επισκέπτρια Χ,


Το σχόλιό σου σηκώνει πολύ συζήτηση. Δεν έχω όμως τώρα τις αντοχές για κάτι τέτοιο. Με την άδεια σου, να τα πούμε αύριο;


Τα λέμε

πικάπα είπε...

Πολλά θα είχα να πω για το άρθρο του ΠΠ. αλλά και ποιο το νόημα;
Όχι καθόλου και ούτε στο ελάχιστο δεν έχουμε σοσιαλιστική δημοκρατία εντός της αριστεράς. Οι ίδιοι και οι ίδιοι αρθρογραφούν, (ή από το βήμα ομιλούν) ποτέ δεν συνομιλούν με τους σχολιαστές (ή από το βήμα υποτίθεται απαντούν στους κατωτέρους σε παραλυτικές διαδικασίες διάλυσης). Οι αποκάτω το αποδέχονται (ίσως και ευχαρίστως) βρίσκοντάς το βολικό και πιο ξεκούραστο να είναι αποκάτω..Ψάξε να βρεις και πάνω και κάτω, το ίδιο γνώρισμα: Τεμπελιά, χόμπι, ευκολία.

Σημειολογία και μεθοδολογία καραμπινάτα "αριστοκρατική". Έχουμε μια φιλελεύθερη παραγοντική, και καραμπινάτη δημοσιοσχετιστική ψευτοδημοκρατία όπου δημοσιολογούν και δημοσιοσχετίζονται κατά βάση χομπίστες / Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που δυστυχώς δεν μπορούν να φέρουν την Άνοιξη.
Για το ΚΚΕ να μην πω καλύτερα. Αλλά δημοκρατία δεν υπάρχει, πόσο μάλλον σοσιαλιστική ή Λαϊκή.. Στο βαθμό δε που τα πράγματα χαλαρώνουν, εκτός ΚΚΕ, απλώς επέρχεται το μπάχαλο. Να μας λείπει κι αυτό.

Η “Αριστερά” της ευκολίας που ξέραμε και είμαστε ακόμη έχει τελειώσει, απλά δεν θέλει να το καταλάβει. Πρόβλημά της. Αριστεροί υπάρχουν, αλλά Αριστερά ΔΕΝ υπάρχει. Με την έννοια της συγκροτημένης δύναμης που παίρνει στα σοβαρά τις ιδέες της και άρα εφαρμόζει πρώτα απόλα εντός της αυτά που υποτίθεται πως θέλει για τον κόσμο.

ΥΓ. Μια μόνο αναφορά: Το δημοψήφισμα ΔΕΝ έγινε κανονικά (ως κανονικό δημοψήφισμα). Υπήρξε πραξικόπημα, πριν την Κυριακή: Πραξικόπημα καθαρό και ξάστερο και μέρα μεσημέρι:
Ο Τσίπρας την Τετάρτη έστειλε αίτημα στον ESM με πρόγραμμα ακόμη βαρύτερο από τις 47 σελίδες. Παρεμπιπτόντως το δημοσιοποίησε και διαβεβαίωσε ότι θα υπάρξει συμφωνία και επομένως ο κόσμος να ψηφίσει άφοβα ΟΧΙ.
Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, όταν έχεις κάνει μέρα μεσημέρι αίτημα στον ΕSM με πρόγραμμα βαρύτερο των 47 σελίδων; Να βοηθήσω; όχι δεν είναι ο σκύλος.

πικάπα είπε...

ΥΓ2.
1) Δεν υπάρχει ΕΕ, χωρίς ΝΑΤΟ.
2) Δεν υπάρχει καλή Ευρώπη ως εναλλακτική στην κακή Αμερική. Δεν υπάρχει πια τοπικότητα στην αυτοκρατορία του κακού.
2) Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν εχθροί και φίλοι, επικυρίαρχοι και υποτελείς. Αλλά οι φίλοι στέκονται φίλοι όταν και εσύ μπορείς να σταθείς φίλος. Οι φίλοι και σύμμαχοι σου είναι ότι μπορείς να είσαι εσύ για αυτούς. Αν είσαι δυνατός, θα έχεις βοήθειες. Αν είσαι αδύναμος, δεν θα έχεις. Τόσο απλό.
3) SOS. Δεν υπάρχει εθνικο-λαϊκός παραγωγικός μετασχηματισμός (κεντρικός συλλογικός σχεδιασμός), χωρίς εθνικο-λαϊκή άμυνα (στρατός). Και τα 2 μαζί και ταυτοχρόνως, αλλιώς το θέμα “ανάκτηση λαϊκής κυριαρχίας” , φοργκέτ ιτ . SOS.
4) Δεν υπάρχει ανυπακοή, είτε στην ΕΕ, είτε στο ΝΑΤΟ, είτε στον καπιταλισμό, (πρακτικά είναι όλα ένα και το αυτό!) χωρίς να είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς “πάση θυσία” την όποια αυτοδιάθεσή σου.
5) Δεν υπάρχει ειρήνη που να εξασφαλίζεται με πολυδιάστατες σχέσεις ζητιανιάς.
6) Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο, αλλά αν δεν είσαι έτοιμος να υποστείς πολεμική επίθεση, τότε μη κινείσαι καλύτερα, γιατί ανήκομεν εις την Δύσιν από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Χαλάρωσε τότε, και απόλαυσέ το. Με κλάδους ελαίας και μόνο, κανείς δεν θα σου χαρίσει ειρήνη.
7) Ή αλλιώς, λέμε και καμιά ιστορία να περάσει η ώρα. Μην κινείσαι, αλλά λέγε ιστορίες, κάτι είναι και αυτό. Είναι αυτό ακριβώς (και μόνο) που κάνει η “Αριστερά” (του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, βεβαίως βεβαίως). Χαλαρά λοιπόν σύντροφοι.

πικάπα είπε...

Χα, τώρα βρήκα κάπου νσ έχει σωθεί ένα παλιότερο σχόλιό μου εδώ. Πράγματι επαναλαμβάνομαι και μου θυμίζω το μελισσοκόμο (*) που χτυπάει το χέρι του στο χώμα.
(* Εξάλλου ο Αγγελόπουλος τάχε πει εδώ και δεκαετίες):

Τακ τακ:

"Κανείς από τα αριστερά δεν φαίνεται να θέλει και να μπορεί να συγκροτήσει απάντηση στο δυσθεώρητο “πρόβλημα της εξουσίας”, που αναγκαστικά περιλαμβάνει (και καθορίζεται από) τη γεωπολιτική. Από την άλλη, κανείς (ούτε το ΚΚΕ) δεν φαίνεται να έχει βρει ένα αξιόπιστο τρόπο συντήρησης στα κουκούλια ενόψει του χειμώνα.

Left, lost in space.

Μπι χάπι. Προς το παρόν, με τα χρυσά χαπάκια ΤσίπραΦλαμπουράρηΚαμμένου και τη χρυσή εφεδρεία ΜητσοτάκηΓεωργιάδη, έχουν ακόμη πολλά να γίνουν. Τα σχέδια μεγάλα και αν οι Έλληνες παραμείνουν χαλαροί ή “μουδιασμένοι”, κατ εξαίρεση και εκ περιτροπής “αγανακτισμένοι”, θα μπορέσουν να το ευχαριστηθούν εις την Δύσιν. Θα πάρει μόνο μια γενιά στην ξενιτιά, μια γενιά φτώχεια στις λεωφόρους και στα στενά - τάχουμε ξαναπεράσει - και μια ελαφριά αλλαγή χρωματισμού του πληθυσμού - νέο αίμα και κυκλοφορία, έτσι γινόταν πάντα ανά τους αιώνες. Κανα κομματάκι γης και θάλασσα ίσως αλλάξει χρώμα στο χάρτη και στη σημαία. Ποια σημαία άλλωστε, που δεν σημαίνει πια; Λεπτομέρειες, μπροστά στην αιωνιότητα. Θα ανήκομεν εις την Δύσιν, η Ευρώπη αλλάζει, όλοι δε θα μετέχομεν της αιώνιας Ελληνικής παιδείας, όλοι μαζί οι Ευρωπέοι, παλιοί και νέοι. Γιατί να το κρύβομεν άλλωστε;

Ντοντ γουώρι. Η ακρο-δεξιά “λύση” είναι στο ράφι, σε ομηρία με την τρέχουσα ηγεσία της, που εξασφαλίζει ότι δεν θα προκόψει περισσότερο από εφεδρικός μπαμπούλας. Μην είμαστε μια ζωή μίζεροι και απροσάρμοστοι, γιατί αν τα διευθυντήρια πουν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα “δεν ελέγχεται”, μια άλλη βυζαντινο-δεξιά μπορεί να αφεθεί να μας προκόψει. Τι να κάνουν οι άνθρωποι, θα αναγκαστούν να μας κλειδώσουν έτσι, με πόνο ψυχής, αν τόσες φορές προσπάθησαν πολιτισμένα να μας βοηθήσουν και να μας σώσουν, αλλά εμείς ανεπίδεκτοι που δεν παίρνουμε από δημοκρατικές λύσεις να τηρήσουμε τους κανόνες τους, το πάμε φιρί φιρί για τις επίσημες τις χούντες. Η σημαία θα ξανασηκωθεί, χμ.. αλλά το κομματάκι που θα αλλάξει χρώμα στο χάρτη θάναι κομμάτι μεγαλύτερο από αυτό της Κύπρου - μεγαλύτερη και η ξενιτιά και το σκουληκοφάγωμα. Θα γίνει όμως μεγάλος αγώνας για τη Δημοκρατία, θα αναστηθεί το ΠΑΜ και το ΠΑΚ, θα γίνει επιτέλους αυτή η πολυπόθητη “ανάδειξη του θέματος στα διεθνή φόρα”, καλλιτέχνες θα δακρύσουν. Δεν υπάρχει περίπτωση, θα επανέλθει η Δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε. Θα (πούμε πως θα) βγούμε και από το Νατο και η αριστερά θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της."

LeftG700 είπε...

Φίλη Επισκέπτρια Χ,


Νομίζω ότι το απολύτως δικαιολογημένο και κατανοητό μένος σου εναντίον τής κλίκας Τσίπρα σε παρασύρει σε λάθος προσέγγιση και σε κάποια άλματα λογικής.

Το πρώτο που θέλω να σου πω:
Έγραψα εγώ «Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν αναποδογύρισε το τραπέζι;». Πρόσεξε: «Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος», όχι ποιος την έκανε (με το ίδιο πνεύμα μιλάει κι ο Παπακωνσταντίνου). Εσύ συνδέεις το δημοψήφισμα με τον Τσίπρα. Κι έτσι χάνεις την ουσία τού ζητήματος. Θα τη βρεις, αν βάλεις στη θέση τού Τσίπρα τον πιο ανυποχώρητο εχθρό τών ευρωιερατείων. Ποιον καλύτερο τρόπο από ένα δημοψήφισμα είχε προκειμένου να απεμπλακεί από το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων με όλη την απαιτούμενη νομιμοποίηση για να τους κλείσει την πόρτα στα μούτρα;

Παραθέτεις το άρθρο τών Μανιάτη – Σκαμνάκη. Μα, βρε φιλενάδα, στο άρθρο αυτό οι σύντροφοι την πέφτουν στον Δραγασάκη επειδή υπονομεύει το δημοψήφισμα!!! Στηρίζουν Τσίπρα; Όχι βέβαια! Το ΟΧΙ υποστηρίζουν! Είναι κι αυτοί αφελείς που έχουν πιστέψει ότι ο Τσίπρας θα το τραβήξει ως το τέλος; Και πάλι χωρίς να μπορώ να μπω στο μυαλό τους λέω: μου φαίνεται απίθανο, ξέροντας μάλιστα πόσο γυμνή ήταν η χώρα για να πάει σε μετωπική με την ευρωζώνη, να μην είχαν δεύτερες, μαύρες σκέψεις. Αλλά κι αυτοί, όπως ο Παπακωνσταντίνου την ίδια επιτέλεση επιχειρούν, το ίδιο preemption: το ενδεχόμενο ΟΧΙ να πάρει μία γενικότερη διάσταση και να γίνει εφαλτήριο για την απαλλαγή τής χώρας από το βραχνά κατ’ αρχήν του ευρώ.

Το δεύτερο:

Πόση σημασία έχουν όλα αυτά; Έχεις καταλήξει εκ των υστέρων ότι η σωστή γραμμή ήταν του ΚΚΕ; Μόνο έτσι θα έβλεπα κάποιο ουσιαστικό νόημα στις ενστάσεις σου, άσχετα αν διαφωνώ δομικά με τη θέση που πήρε το ΚΚΕ. Γράφεις:

Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι τον "επιτελεστικό" χαρακτήρα της εν λόγω άποψης.Ο Παπακωνσταντίνου μας είπε ότι αν ξεπεράσουμε τα "αν" θα μηδενιστεί το κοντερ. Δηλαδή αυτό που έλεγε ο Φίλης, όπως σωστά αναφέρετε. Συνεπώς η άποψη του όχι μόνο δεν συντελούσε στο να επιτευχθεί ο στόχος, αλλά αντιθέτως στο να αυξηθούν οι αυταπάτες και η αφέλεια και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή που, αν υπήρχε άλλη προετοιμασία, πιθανότατα να ήταν δυνατόν να υπάρξουν άλλες εξελίξεις.

Με ποια έννοια είναι αρνητικό ότι ο Παπακωνσταντίνου, όπως και κάθε πολιτικά συνειδητοποιημένος υποστηρικτής τού ΟΧΙ, προσπαθούσε να το νοηματοδοτήσει εκ των προτέρων ως απόρριψη των μέχρι τότε υποχωρήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Δεν το καταλαβαίνω καθόλου αυτό. Επειδή έλεγε το ίδιο κι ο Φίλης που, όπως αποδείχτηκε σε λίγα 24ωρα ψευδόταν και κορόιδευε ανερυθρίαστα; Από ποια λογική ακολουθία σκέψης βγαίνει ένα τέτοιο συμπέρασμα; Μια θέση είτε είναι σωστή είτε δεν είναι. Αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί μη σωστή μόνο και μόνο επειδή κάποιοι από αυτούς που την υποστήριξαν ήταν ξετσίπωτοι πολιτικοί απατεώνες και δεν την πίστευαν! Και ποιες είναι οι αυταπάτες που συντήρησε ο Παπακωνσταντίνου (όπως και ο Μανιάτης με τον Σκαμνάκη); Ας πούμε ότι εσύ δεν μάσησες και δεν υπέκυψες στις αυταπάτες. Τι έκανες στο δημοψήφισμα (και τι προπαγάνδισες στον περίγυρό σου); Ψήφισες άκυρο; ΝΑΙ; Δεν πήγες να ψηφίσεις; Κάτι άλλο;

Δεν ξέρω, φίλη Επισκέπτρια Χ. Έχω όμως την εντύπωση ότι, όπως έγραψα και στην αρχή τού σχολίου μου, επέτρεψες στο αντιτσιπρικό μένος να σου θολώσει κάπως τη σκέψη.

Σειρά σου. Παίζεις. :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε πικάπα,


Πολύ μαυρίλα, ρε γαμώτο, τα σχόλιά σου. Δεν βγάζει πουθενά αυτό.


Τα λέμε

πικάπα είπε...

Βγάζει και παραβγάζει. Οι προτάσεις μου (οι θετικές) έχουν κατατεθεί εκτενώς, έρχουν αρχή μέση και τέλος, αιτιοιογία και ρεαλισμό. Έχουν παρελθόν μεγάλο. Πολύ μεγάλο, και βαρύ. Και μέλλον βέβαια άγνωστο.

Αλλο που φαίνονται "δύσκολα". Άκου δύσκολα; Αμ άμαν ήταν για εύκολα, δεν θα ήταν για μας. Η "αριστερά" της ευκολίας δεν είναι πια ούτε για γέλια. Ρώτα και λίγο παραέξω;
Μικρό μόνο παράδειγμα. Μη λέτε άλλα ψέματα. Μην υπόσχεστε εθνικολαϊκή παραγωγή χωρίς εθνικολαϊκή άμυνα. Μη λέτε για ΕΕ, χωρίς ΝΑΤΟ. κλπ, κλπ, άπειρα παραδείγματα θα σου πω και στα ξανάπα. Αλλά φτάνει πια.

Αν με κατάλαβες έστω τώρα, τότε έλα και πάμε μαζί. Και φυσικά, όπως και νάχει και πάλι φίλοι είμαστε. Είμαστε το άλας της γης και το μέλλον μας ανήκει.

LeftG700 είπε...

Φίλε πικάπα,


Αφού σού πω ότι προφανώς και είμαστε φίλοι έτσι κι αλλιώς, να σου πω και το άλλο:

Το γεγονός ότι το ιστολόγιο από τον περσινό Αύγουστο και μετά έχει σηκώσει τη σημαία τής ΛΑΕ δεν σημαίνει ότι έχει μετατραπεί και σε πλασιέ της για όοο,τι κι αν λέγεται και προωθείται. Με αυτή την έννοια, μη μας τσουβαλιάζεις με αυτό το δεύτερο πληθυντικό στις μεγαλοστομίες, λόγου χάρη, περί ΕΕ και ΝΑΤΟ. Πότε ακούστηκαν από εδώ παχιά και εύκολα λόγια;;; Το αντίθετο. Ακούστηκαν "δύσκολα" λόγια που δεν λέγονται εύκολα και που συνήθως προκαλούν κατακραυγή και αναθέματα. Στο έχω ξαναγράψει και παλιότερα: πρόσεχε λίγο περισσότερο τους συνομιλητές σου και μη τους αδικείς...


Τα λέμε

πικάπα είπε...

Φίλε left, επειδή δηλώνεις κριτικά στρατευμένος και επειδή δηλώνω κριτικά (και αυτοκριτικά) μη στρατευμένος, αν δεν δω πρώτα τα προαπαιτούμενα
(Και αυτό το κάνω σκοπίμως, γιατί “από μέσα” ξαναδιαπίστωσα ξανά και ξανά πως είναι μάταιο να “συμβάλλεις” αν τα μπετά πέσουν και δέσουν στραβά):

1) Θεμελιώδες προαπαιτούμενο είναι η δημιουργία μιας ενιαίας δικτυακής πλατφόρμας, ας είναι ας πούμε της ΛΑΕ, αν και νομίζω πως δεν είναι θέμα της ΛΑΕ αλλά πολύ ευρύτερο, να μην το επεκτείνω.
1Α) Να σπάσει ο τσαμπουκάς και η συνήθεια των αρίστων να μονολογούν, αγόνως και αυθαιρέτως. Να μπορούν να ακουστούν ισότιμα όλες οι απόψεις από φεσκότερο κόσμο και φρεσκότερες ιδέες. Από κόσμο δηλαδή πιο πραγματικό, που ζει πιο εκτεθειμένα την ασημαντότητα της ταξικής του θέσης. Να αναγκαστούν “δια ροπάλου” οι “φίρμες” να απαντούν και να συνομιλούν εξίσου ως κοινοί θνητοί, συντεταγμένα και με τους ίδιους ακριβώς περιορισμούς και δικαιώματα. Να σπάσει το απόστημα και το χούι των από καθέδρας μονιμάδων που για χ και ψ λόγους έχουν κάτσει στα πόστα, ή έχουν δημοσιότητα, αναγνωρισιμότητα και δήθεν “αριστεία”. Να σπάει και η ατολμία και ευκολία των μονίμων “αποκάτω”. Αλλά συντεταγμένα και πειθαρχημένα, όχι μπάχαλα. Τότε και μόνο τότε θα υπάρχουν οι κατ αρχήν και κατ ελάχιστο όροι αριστερής συζήτησης και ενημέρωσης.
1Β) Να εξασφαλιστεί η σοβαρή και τεχνικά άρτια διαχείριση αυτού του αυτονοήτου, που άνευ τούτου, ουδέν έστι γενέσθαι.
1Γ) Να προσανατολιστεί η επικοινωνία στην μαζικότητα και στη λαϊκότητα, εμπεριέχοντας βέβαια τις πιο εξειδικευμένες συζητήσεις σε υποπλατφόρμες, ωστόσο να επιδιώκει την μαζική προσέλκυση και συγχώνευση, χωρίς να ξεχνά τα λινκς σε εξειδίκευση και εμβάθυνση. Γίνεται. Αν θέλεις να το κάνεις, γίνεται. Αλλά δεν θάσαι εσύ μόνος σου ο μάγκας.

Δεν θα περάσω στο (2), γιατί το ένα θα φέρνει τάλλο μέχρι να πεις κύμινο, αρκεί να πραγματοποιούνται τα βήματα και τα γερά πατήματα ένα προς ένα και όχι λόγια του αέρα, ανεξόδως και χωρίς λογιαριασμό.

Με όποιον λοιπόν μπορεί να συμφωνήσει επί του πρακτέου, θα μπορούσα να συνεργαστώ – εννοείται επί του πρακτέου! Και φυσικά να ενταχθώ. Ως το ίδιο ακριβώς ίσος μεταξύ των ίσων.

Επισκέπτρια Χ είπε...

Φίλε Λέφτη
Απαντώ μεν με καθυστέρηση, αλλά απαντώ....
"Με ποια έννοια είναι αρνητικό ότι ο Παπακωνσταντίνου, όπως και κάθε πολιτικά συνειδητοποιημένος υποστηρικτής τού ΟΧΙ, προσπαθούσε να το νοηματοδοτήσει εκ των προτέρων ως απόρριψη των μέχρι τότε υποχωρήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;"
Με την έννοια ότι το άρθρο του ήταν καθυσηχαστικό, με την έννοια ότι έδειχνε αφέλεια, με την έννοια ότι δεν προετοίμαζε. Με την έννοια ότι το έχαψε το παραμύθι! Και ναι είναι πρόβλημα που έλεγε το ίδιο ο Φίλης και ο Παπακωνσταντίνου, γιατί ο δεύτερος επιβεβαίωνε το παραμύθι του πρώτου. Και τι εννοείς με το ότι "μια θέση είτε είναι σωστή, είτε δεν είναι" ή καλύτερα για ποιά θέση ακριβώς μιλάς; Τώρα στο ερώτημα του τι έκανα εγώ, εσύ πώς με κόβεις; (δική σου έκφραση, αν δεν κάνω λάθος). Και εν κατακλείδι, χαλάς πολύ σκέψη για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Δεν ωρελεί. Καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και όσο πιο πολύπλοκα τα κάνεις, τόσο πιο εύκολα χάνεται η ουσία τους

LeftG700 είπε...

Φίλη Επισκέπτρια Χ,


Έχω την έντονη αίσθηση ότι η κουβέντα μας κάνει κύκλους γύρω-γύρω και γύρω από τον άξονά της σαν τους χορευτές τού παραδοσιακού ζεμπέκικου. Κι αυτό, γιατί, ενώ επαναλαμβάνεις το σκεπτικό σου που το έχω καταλάβει από την πρώτη στιγμή, αποφεύγεις να απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα που έθεσα και τα οποία, αν απαντηθούν, θα δείξουν σε όποιον παρακολουθεί το διάλογό μας πού ακριβώς βρίσκεται το τυφλό σημείο του. Επαναλαμβάνω, λοιπόν:

Σύμφωνοι. Εσύ συμμετείχες στην εκστρατεία τού ΟΧΙ (φυσικά και σε έχω κόψει για ΟΧΙά ;-) :-) ), ρητορικό ήταν το ερώτημά μου) χωρίς αυταπάτες και προετοιμάζοντας τον κόσμο και όλα αυτά. Με δεδομένο (εκτός κι αν το αμφισβητείς, οπότε να το συζητήσουμε) ότι κι αυτό το ιστολόγιο δεν εκστράτευσε υπέρ του ΟΧΙ υιοθετώντας την αφήγηση ΣΥΡΙΖΑ, τι σε διαφοροποιεί από εμάς και όλους που τήρησαν πάνω-κάτω την ίδια στάση, π.χ. την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Εγώ δεν βλέπω κάτι. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι ‘‘μάρτυρες’’ που επικαλέστηκες (Μανιάτης – Σκαμνάκης) στήριξαν κι αυτοί το ΟΧΙ, αντιπαλεύοντας (και σωστά) τις ξεπουλημένες φωνές τύπου Δραγασάκη, (άρα, σύμφωνα με το σκεπτικό σου, καλλιέργησαν κι αυτοί αυταπάτες για το ποιόν τού Τσίπρα;).

Φίλη Επισκέπτρια Χ, πρέπει να το δεις καθαρά πια, μετά από τόσον καιρό. Στο δημοψήφισμα υπήρχαν τρεις δυνατές στάσεις:

α) αυτή του ΣΥΡΙΖΑ (δώστε μας τη δύναμη να διαπραγματευτούμε καλύτερα)

β) Αυτή τών αριστερόστροφων ΟΧΙών (ας βάλουμε τη δική μας σφραγίδα στο ΟΧΙ: αυτήν που απορρίπτει όχι μόνο τα μνημόνια αλλά ρίχνει τσιμέντο και ξεραίνει την πηγή τους, aka ευρωζώνη).

γ) Η γραμμή τού ΚΚΕ.

Τέταρτη δεν βλέπω. Μην προσπαθείς να τη δημιουργήσεις εκ του μηδενός. Γιατί το γεγονός πως εσύ, ας πούμε, δεν κατέληξες στο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα εγώ ότι μετά από διάφορα πέρα-δώθε ο Τσίπρας έκατσε τελικά στο Κόκκινο (την έχω ήδη εξομολογηθεί αυτήν την αμαρτία), είναι πολύ λίγο για να της δώσει ζωή. Μπορεί να είναι αρκετό για να μου κάνεις καζούρα, σύμφωνοι. Αλλά γι' αυτό είσαι στην πολιτική; Για να κάνεις καζούρα σε ανθρώπους που στην τελική είναι στο ίδιο νταμάκι με σένα; Δεν το πιστεύω.


Τα λέμε