Δεν μας χέζεις, ρε Σταύρου!

Μας τραβάει μία περί διαγραμμάτου οικονομική ανάλυση ο Πέτρος Σταύρου, ένα από τα ορφανά τού «αριστερού ευρωπαϊσμού» (ξέρετε από αυτά που «πιο αριστερά τους βρισκόταν μόνο ο τοίχος» και τον πλησίασαν πολύ χωρίς να προσέξουν ένα καρφί του με αποτέλεσμα να τους μπει στον κώλο και τώρα τρέχουν φωνάζοντας «τσούζει, τσούζει!» και δεν φτάνουν!), στην οποία δείχνει παραστατικά και ανάγλυφα το σκοτεινό πάτο τού πηγαδιού στον οποίο μάς οδηγούν οι «δεξιοί ευρωπαϊστές» τού Νέου ΣΥΡΙΖΑ. Κι αφού μάς έχει εξηγήσει σχεδόν με το νι και με το σίγμα τι μας περιμένει καταλήγει:

Αν ισχύουν τα παραπάνω ως τάσεις, τότε η έξοδος από το «ζουρλομανδύα» του κοινού νομίσματος δεν μπορεί να φαντάζει ως απλή επιλογή ενός συνεπούς ριζοσπαστικού πολιτικού υποκειμένου και μιας ευκαιριακής εκλογικής πλειοψηφίας του λαού. Δεν μπορείς να βγεις από το ευρώ επειδή το επέλεξες ή επειδή απλά δεν εκπληρώνεις τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Η πρόσδεσή σου είναι το χρέος και η μόνιμη λιτότητα αποτελεί τη συνταγματική συνθήκη οργάνωσης της βιοπολιτικής του.

Μέσα σε αυτή τη νέα συνθήκη, ακόμα και αν σου επιτραπεί η συμφωνημένη έξοδος από το κοινό νόμισμα, για λόγους ανταγωνιστικότητας και εξυπηρέτησης του cash flow της αποπληρωμής του χρέους μέσω της αύξησης των εξαγωγών, οι υποχρεώσεις σου θα συνεχίσουν να είναι σε ευρώ, οπότε η έξοδος δεν συνιστά πραγματική κατάκτηση της νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά «εικονική». Στην περίπτωση αυτή, η ένταση της σχέσης με την Ευρωζώνη δυναμώνει, παρά την τυπικού χαρακτήρα νομισματική έξοδο. Η ανάγκη συνεχούς εφαρμογής μιας σκληρής λιτότητας, σε άλλο νόμισμα, θα συνεχίσει να υφίσταται.

Η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας δείχνει τον εναλλακτικό δρόμο, αν και ήδη το ξέραμε, αλλά φοβόμασταν να το παραδεχτούμε. Ο πολιτικός και ταξικός αντίπαλος πρέπει να υποστεί πλήγμα και όχι αμοιβαίο όφελος από την πολιτική στρατηγική μας. Μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί, δυστυχώς, πολιτική πρόταση που να ενδιαφέρεται για την αναζήτηση βαθμών ελευθερίας της πολιτικής εντός του ιστορικού πεδίου μάχης που είμαστε, χωρίς τη θέλησή μας, εγγεγραμμένοι και που να υπερβαίνει την απλή αντί-ευρώ συνθηματολογία ή την αφέλεια ενός win-win επιχειρήματος που υπόσχεται δίκαιη μοιρασιά ωφελειών.

Η συντριπτική πλειοψηφία των προτάσεων εξόδου συνιστούν μια αφήγηση απλής αποχώρησης από την καπιταλιστική-ευρωενωσιακή εγκοσμιότητα και αναζήτησης ενός ήσυχου και ασφαλούς γεωπολιτικού περιβάλλοντος άσκησης της νομισματικής μας ανεξαρτησίας και της παραγωγικής μας ανασυγκρότησης. Με αυτόν τον τρόπο, οι απόψεις αυτές αποτελούν την άλλη πλευρά της διαπραγματευτικής λογικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι θέλει να σας πει ο ‘‘ποιητής’’, που κωλοτρίβεται μαζί μας, στη ΛΑΕ, μέσω της «Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης» (ή της «Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά» ή και των δύο, αφού δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές, αλλά απλώς συνιστούν δύο διαφορετικά παρεάκια), καταλάβατε; Να σας το πούμε εμείς με δυο λόγια, για να μην κουράζεστε.

Θέλει να σας πει, από αριστερές υποτίθεται θέσεις, ό,τι ακριβώς σάς έλεγε η προεδρική κλίκα τού παλιού ΣΥΡΙΖΑ! Για ξαναδιαβάστε αυτά τα λόγια του:

Μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί, δυστυχώς, πολιτική πρόταση που να ενδιαφέρεται για την αναζήτηση βαθμών ελευθερίας της πολιτικής εντός του ιστορικού πεδίου μάχης που είμαστε, χωρίς τη θέλησή μας, εγγεγραμμένοι και που να υπερβαίνει την απλή αντί-ευρώ συνθηματολογία ή την αφέλεια ενός win-win επιχειρήματος που υπόσχεται δίκαιη μοιρασιά ωφελειών.

Μετάφραση: Ελάτε να επεξεργαστούμε μία πολιτική πρόταση που θα έχει στόχο να πετύχουμε την απαλλαγή από τη λιτότητα, αλλά εντός της ευρωζώνης πάντα! Μία πολιτική πρόταση, που δεν είναι άλλη από την πολιτική πρόταση του παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ, και για την οποία, όπως έχουν εξηγήσει κατ’ επανάληψη οι σύντροφοι Λάσκος και Μηλιός, δεν πρέπει να λέμε ότι απέτυχε, αλλά ότι, με ευθύνη  τού Τσίπρα και της προεδρικής ομάδας, δεν εφαρμόστηκε ποτέ!  

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό αυτού τού ιστολογίου δεν συγκαταλέγεται κανένας και καμία τόσο αφελής που δεν θα μπορέσει να καταλάβει ότι αυτό ακριβώς θέλει να μας πει (‘‘πούστικα’’ όμως, στη ζούλα) ο σύντροφος Σταύρου και, πολύ περισσότερο, που θα πειστεί από τέτοιες μόλις υποκρυπτόμενες ευρωλαγνικές παπαρολογίες.

Αντί επιλόγου: μια ερώτηση στον Αντώνη Νταβανέλο

Δεν μας λες, ρε σύντροφε, για να ’χουμε και το καλό ρώτημα: Για κάτι τέτοια πολιτικά ρεντίκολα σαν τον Πέτρο Σταύρου έγραφες πριν από λίγες μέρες Το Κόκκινο Δίκτυο σε πρόσφατες εκδηλώσεις του επέμενε στην ανάγκη «διεύρυνσης» της ΛΑΕ. Ο στόχος αυτός πρέπει να υπηρετηθεί από τις προγραμματικές και οργανωτικές επεξεργασίες μας. Μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις είναι πιθανότατα πιο κοντά από ό,τι πιστεύουν πολλοί. Μπροστά σε αυτή την προοπτική η ΛΑΕ οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες συμπόρευσης με δυνάμεις που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά δεν βάδισαν μαζί μας στις εκλογές της 20/9. Επίσης, οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες συνεργασίας με νεοσύστατους σχηματισμούς, περιορίζοντας τους κινδύνους εκλογικής διάσπασης των ριζοσπαστικών αντιμνημονιακών δυνάμεων;

Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι. Πάντως, αν τα έγραφες γι’ αυτά τα σαπάκια, να πας να σε διαβάσει κανένας παπάς κοιτάξει κάνας γιατρός! Και σε λυπόμαστε και δεν σου λέμε να πας να συμβουλευτείς τον Λέοντα, γιατί, όσο σκεφτόμαστε το βρισίδι που έχει να σου σούρει, σε λυπάται η ψυχή μας! Να είσαι τροσκιστής, αφού έτσι έχεις επιλέξει, δεν λέμε, δημοκρατία έχουμε. Αλλά αξίζει τον κόπο να εμφανίζεσαι ως ο ορισμός τού οπορτουνιστή (για να μη σου πούμε του κοινού πολιτικού βλάκα), όταν, προκειμένου να ενισχύσεις το Κόκκινο Δίκτυο στη διαπάλη τών ιδεολογικοπολιτκών συσχετισμών εντός της ΛΑΕ, καταντάς να ψωνίζεις ακόμα και από την κατηγορία τών πολιτικών ρεταλιών;