Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

Δεν μας χέζεις, ρε Σταύρου!




Μας τραβάει μία περί διαγραμμάτου οικονομική ανάλυση ο Πέτρος Σταύρου, ένα από τα ορφανά τού «αριστερού ευρωπαϊσμού» (ξέρετε από αυτά που «πιο αριστερά τους βρισκόταν μόνο ο τοίχος» και τον πλησίασαν πολύ χωρίς να προσέξουν ένα καρφί του με αποτέλεσμα να τους μπει στον κώλο και τώρα τρέχουν φωνάζοντας «τσούζει, τσούζει!» και δεν φτάνουν!), στην οποία δείχνει παραστατικά και ανάγλυφα το σκοτεινό πάτο τού πηγαδιού στον οποίο μάς οδηγούν οι «δεξιοί ευρωπαϊστές» τού Νέου ΣΥΡΙΖΑ. Κι αφού μάς έχει εξηγήσει σχεδόν με το νι και με το σίγμα τι μας περιμένει καταλήγει:
Αν ισχύουν τα παραπάνω ως τάσεις, τότε η έξοδος από το «ζουρλομανδύα» του κοινού νομίσματος δεν μπορεί να φαντάζει ως απλή επιλογή ενός συνεπούς ριζοσπαστικού πολιτικού υποκειμένου και μιας ευκαιριακής εκλογικής πλειοψηφίας του λαού. Δεν μπορείς να βγεις από το ευρώ επειδή το επέλεξες ή επειδή απλά δεν εκπληρώνεις τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Η πρόσδεσή σου είναι το χρέος και η μόνιμη λιτότητα αποτελεί τη συνταγματική συνθήκη οργάνωσης της βιοπολιτικής του.
Μέσα σε αυτή τη νέα συνθήκη, ακόμα και αν σου επιτραπεί η συμφωνημένη έξοδος από το κοινό νόμισμα, για λόγους ανταγωνιστικότητας και εξυπηρέτησης του cash flow της αποπληρωμής του χρέους μέσω της αύξησης των εξαγωγών, οι υποχρεώσεις σου θα συνεχίσουν να είναι σε ευρώ, οπότε η έξοδος δεν συνιστά πραγματική κατάκτηση της νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά «εικονική». Στην περίπτωση αυτή, η ένταση της σχέσης με την Ευρωζώνη δυναμώνει, παρά την τυπικού χαρακτήρα νομισματική έξοδο. Η ανάγκη συνεχούς εφαρμογής μιας σκληρής λιτότητας, σε άλλο νόμισμα, θα συνεχίσει να υφίσταται.
Η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας δείχνει τον εναλλακτικό δρόμο, αν και ήδη το ξέραμε, αλλά φοβόμασταν να το παραδεχτούμε. Ο πολιτικός και ταξικός αντίπαλος πρέπει να υποστεί πλήγμα και όχι αμοιβαίο όφελος από την πολιτική στρατηγική μας. Μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί, δυστυχώς, πολιτική πρόταση που να ενδιαφέρεται για την αναζήτηση βαθμών ελευθερίας της πολιτικής εντός του ιστορικού πεδίου μάχης που είμαστε, χωρίς τη θέλησή μας, εγγεγραμμένοι και που να υπερβαίνει την απλή αντί-ευρώ συνθηματολογία ή την αφέλεια ενός win-win επιχειρήματος που υπόσχεται δίκαιη μοιρασιά ωφελειών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προτάσεων εξόδου συνιστούν μια αφήγηση απλής αποχώρησης από την καπιταλιστική-ευρωενωσιακή εγκοσμιότητα και αναζήτησης ενός ήσυχου και ασφαλούς γεωπολιτικού περιβάλλοντος άσκησης της νομισματικής μας ανεξαρτησίας και της παραγωγικής μας ανασυγκρότησης. Με αυτόν τον τρόπο, οι απόψεις αυτές αποτελούν την άλλη πλευρά της διαπραγματευτικής λογικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι θέλει να σας πει ο ‘‘ποιητής’’, που κωλοτρίβεται μαζί μας, στη ΛΑΕ, μέσω της «Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης» (ή της «Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά» ή και των δύο, αφού δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές, αλλά απλώς συνιστούν δύο διαφορετικά παρεάκια), καταλάβατε; Να σας το πούμε εμείς με δυο λόγια, για να μην κουράζεστε.
Θέλει να σας πει, από αριστερές υποτίθεται θέσεις, ό,τι ακριβώς σάς έλεγε η προεδρική κλίκα τού παλιού ΣΥΡΙΖΑ! Για ξαναδιαβάστε αυτά τα λόγια του:
Μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί, δυστυχώς, πολιτική πρόταση που να ενδιαφέρεται για την αναζήτηση βαθμών ελευθερίας της πολιτικής εντός του ιστορικού πεδίου μάχης που είμαστε, χωρίς τη θέλησή μας, εγγεγραμμένοι και που να υπερβαίνει την απλή αντί-ευρώ συνθηματολογία ή την αφέλεια ενός win-win επιχειρήματος που υπόσχεται δίκαιη μοιρασιά ωφελειών.
Μετάφραση: Ελάτε να επεξεργαστούμε μία πολιτική πρόταση που θα έχει στόχο να πετύχουμε την απαλλαγή από τη λιτότητα, αλλά εντός της ευρωζώνης πάντα! Μία πολιτική πρόταση, που δεν είναι άλλη από την πολιτική πρόταση του παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ, και για την οποία, όπως έχουν εξηγήσει κατ’ επανάληψη οι σύντροφοι Λάσκος και Μηλιός, δεν πρέπει να λέμε ότι απέτυχε, αλλά ότι, με ευθύνη  τού Τσίπρα και της προεδρικής ομάδας, δεν εφαρμόστηκε ποτέ!  
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό αυτού τού ιστολογίου δεν συγκαταλέγεται κανένας και καμία τόσο αφελής που δεν θα μπορέσει να καταλάβει ότι αυτό ακριβώς θέλει να μας πει (‘‘πούστικα’’ όμως, στη ζούλα) ο σύντροφος Σταύρου και, πολύ περισσότερο, που θα πειστεί από τέτοιες μόλις υποκρυπτόμενες ευρωλαγνικές παπαρολογίες.
Αντί επιλόγου: μια ερώτηση στον Αντώνη Νταβανέλο
Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι. Πάντως, αν τα έγραφες γι’ αυτά τα σαπάκια, να πας να σε διαβάσει κανένας παπάς κοιτάξει κάνας γιατρός! Και σε λυπόμαστε και δεν σου λέμε να πας να συμβουλευτείς τον Λέοντα, γιατί, όσο σκεφτόμαστε το βρισίδι που έχει να σου σούρει, σε λυπάται η ψυχή μας! Να είσαι τροσκιστής, αφού έτσι έχεις επιλέξει, δεν λέμε, δημοκρατία έχουμε. Αλλά αξίζει τον κόπο να εμφανίζεσαι ως ο ορισμός τού οπορτουνιστή (για να μη σου πούμε του κοινού πολιτικού βλάκα), όταν, προκειμένου να ενισχύσεις το Κόκκινο Δίκτυο στη διαπάλη τών ιδεολογικοπολιτκών συσχετισμών εντός της ΛΑΕ, καταντάς να ψωνίζεις ακόμα και από την κατηγορία τών πολιτικών ρεταλιών;

2 σχόλια:

LeftG700 είπε...

Επειδή είμαι λιγότερο αισιόδοξος για την ύπαρξη άπιστων Θωμάδων ανάμεσα σε αυτούς που διαβάζουν το παρόν ιστολόγιο από όσο είμαι για την ύπαρξη εξαιρετικά αφελών, όσοι δύσπιστοι ας ρίξουν μια ματιά για να δουν τι έλεγε ο «σοφός οικονομολόγος» αλλά φελλός από πολιτική αξία Πέτρος Σταύρου μόλις στις 15 Φεβρουαρίου τού 2015:

Πέτρος Σταύρου: Το πρόβλημα δεν είναι το «εκτός» και το «εντός»

1. Εκτός ευρωζώνης δεν μπορεί να βρεθεί μια χώρα, όσο σκληρή διαπραγμάτευση και αν κάνει. Το πρόβλημα δεν είναι το «εκτός» και το «εντός», καθώς επίσης αυτό δεν βρίσκεται σε ρυθμίσεις του θεσμικού οπλοστασίου της ΕΕ. Το πρόβλημα είναι η συγκεκριμένη χρήση των θεσμικών εργαλείων της ΕΕ και ειδικότερα της ΕΚΤ. Το πρόβλημα είναι ο εξαιρετικά συγκεντρωμένος τραπεζικός τομέας στην Ελλάδα που αποτελεί πλέον «ιδιοκτησία» της ΕΚΤ. Το πρόβλημα είναι ότι παραμένεις σε μια Ευρωζώνη, όπου οι κυρίαρχοι χρηματοπιστωτικοί θεσμοί σου υπενθυμίζουν συνεχώς πως είσαι στο ευρώ, δεν πρόκειται να φύγεις από αυτό αλλά έχεις συγκεκριμένες υποχρεώσεις με αυτό το νόμισμα να πληρώσεις και ότι αν δεν εφαρμόσεις μια συγκεκριμένου τύπου πολιτική μπορούμε να σου στερήσουμε εντελώς το μέσο πληρωμών.

Σίγουρα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι η απειλή εξόδου από το ευρώ. Το πρόβλημα είναι, για να το πούμε νέτα – σκέτα, η ταξική «ιδιοκτησία» του ευρώ. Το ευρώ χρησιμοποιείται από την τάξη που το κατέχει και η οποία όταν την συμφέρει το αποστερεί από αυτούς που το χρειάζονται. Το ευρώ ρέει άφθονο γι’ αυτούς που το αποθεματοποιούν και έχει στερέψει γι’ αυτούς που το χρειάζονται ως μέσο πληρωμών για τις ανάγκες τους.

2. Για την Αριστερά και την ιστορία της υπάρχουν «νίκες» που προμήνυαν μεγάλες ιστορικές ήττες. Στη σημερινή περίπτωση της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους από τη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αποτελέσει μια «ήττα» στο επίπεδο των υπαρχόντων πολιτικών συσχετισμών της Ευρώπης αλλά και μια μακροπρόθεσμη νίκη, με όλη τη σημασία της λέξης, για τις δυνάμεις που αντιστρατεύονται τη λιτότητα.

Ηδη γίνεται εμφανές σε κάθε Ευρωπαίο πολίτη πως δεν υπάρχει επιχειρηματολογία πίσω από τις μνημονιακές πολιτικές. Γίνεται εμφανές πως τα επιχειρήματα της Αριστεράς μπορούν να απορριφθούν μόνο από μια άτεγκτη πολιτική ισχύος. Η απόρριψή όμως αυτή υπονομεύει την ίδια την πολιτική δύναμη που την επιβάλλει γιατί της στερεί τη λογική και ηθική θεμελίωση. Την καθιστά γυμνή πολιτική δύναμη και την αποκαλύπτει στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών.

3. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο ούτε τη μορφή που θα πάρουν οι εξελίξεις. Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα και μας το επισημαίνει ο Karl Polanyi στο βιβλίο του ο «Μεγάλος Μετασχηματισμός» είναι πως η κοινωνία πάντα βρίσκει τρόπους να αντιδρά και πολλές φορές οι τρόποι αυτοί είναι χειρότεροι από το πρόβλημα που οδήγησε στην αντίδραση. Στο βιβλίο του Polanyi, ο αυταρχικός πατερναλισμός των ασύλων και της θεσμοποίησης της φτώχειας περιγράφεται σαν μια πρώτη αντίδραση στον ολετήρα της εμπορευματοποίησης, πολύ πριν παρέμβουν αποτελεσματικά τα σοσιαλιστικά κινήματα.

Kapnistos είπε...

Ενταξει, μπροστά στο άγχος κάποιων να επιτύχει η "διεύρυνση της ΛΑΕ" θα δούμε διάφορους να "κατσικώνονται" και να εφαρμοζουν τη γνωστή τακτική "δια της προσκολλήσεως". Ομως το κόμμα... ε... συγνώμη το πολιτικό μέτωπο αγρυπνεί και επαγρυπνεί και έχει σχέδιο αντιμετώπισης όλων των ταξικών εχθρών... Είναι μάλιστα σε περίοδο που δοκιμάζει νέες επαναστατικές μεθόδους "τηλεξόντωσης" (π.χ. βγαινω στην Πάνια).
Για την ουσία του άρθρου υπάρχουν δυο αλληλοσυμπληρούμενες απαντήσεις
1)Μας τα 'παν (κι) άλλοι πριν απο σένα, οπότε αν γουστάρουμε τέτοια θα είχαμε ακουσει τους ορίτζιναλ και δεν θα ξεσπιτωνομασταν
2) Ουυυυ σιξ χαντρεντ σιξτυ σιξ (αθάνατη Λουκά)