Δημήτρης Χριστόπουλος: Ο άνθρωπος που διάβαζε βουλωμένα γράμματα!

Πριν από την κριτική, ένας καλός λόγος για τον καθηγητή τού Πάντειου Πανεπιστήμιου Δημήτρη Χριστόπουλο, Πρόεδρο για πολλά χρόνια της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και νυν Αντιπρόεδρο της διεθνούς οργανωτικής βαθμίδας τής ίδιας ένωσης, που τον δικαιούται πέραν πάσης αμφιβολίας: Παρά το γεγονός ότι λόγω τής ενασχόλησής του με το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έπρεπε κανονικά να είναι ήδη ...μακαρίτης, με αιτία εκδήμησης τη γνωστή ασθένεια του μεταναστευτισμού, εν τούτοις και αντιθέτως είναι από τους λίγους ευαισθητοποιημένους περί τα δικαιώματα του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τη συνθετότητα, τις δυσκολίες και τις παγίδες τού Μεταναστευτικού Ζητήματος και προσπαθεί σταθερά να στέλνει μηνύματα εξισορρόπησης των ακραίων φιλομεταναστευτικών μαξιμαλισμών που δίνουν και παίρνουν στην πτέρυγα των βαρέως νοσούντων από μεταναστευτίτιδα. Με βάση αυτή την εδραιωμένη πεποίθηση του ιστολογίου, τον θεωρούμε πολύτιμο σύμμαχο στην προσπάθειά μας να συμβάλουμε στην ανάσχεση αυτής τής μοιραίας για την Αριστερά ασθένειας. Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα, τουλάχιστον σε αυτό το σημείωμα, για τον κύριο καθηγητή.

Τα κακά νέα αφορούν στο βαθμό που παίρνει στο μάθημα της Πολιτικής Διορατικότητας, οι καλές επιδόσεις στο οποίο συναρτώνται ευθέως και αναλόγως με την εν γένει ικανότητα στάθμισης όλων τών πολλών και ποικίλων παραμέτρων που διαμορφώνουν την πολιτική σκηνή τής εκάστοτε συγκυρίας και, συνεπώς, υπαγορεύουν σε σημαντικό βαθμό τις ενδεικνυόμενες κινήσεις στο πεδίο τής πολιτικής. Πολύ κακό βαθμό ομολογουμένως, αν κρίνουμε από ένα παλαιότερο άρθρο του (Το προσφυγικό ως ευκαιρία μιας ρωγμής στην Ευρώπη –13 Σεπτεμβρίου 2015), στο οποίο διατύπωνε από τις στήλες τών Ενθεμάτων τής Αυγής σκέψεις σαν αυτές:

Δεν πάει πολύς καιρός –ούτε χρόνος δηλαδή– που η κυρίαρχη ευρωπαϊκή αντίληψη είχε αγκυροβολήσει στη βεβαιότητα πως ο έλεγχος των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. αποτελεί εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση, πάνω στην οποία εδραζόταν η κοινή ευρωπαϊκή διαχείριση της μετανάστευσης: τα ευρωπαϊκά έθνη νιώθουν να απειλούνται από τους «εισβολείς», οι ηγεσίες τους τροφοδοτούν τον φόβο για να γίνουν πιο δημοφιλείς, αλλά μαζί με τον φόβο μεγαλώνει και η ακροδεξιά. Τα σύνορα στρατιωτικοποιήθηκαν: οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πουλούσαν την προστασία των συνόρων στις κοινές γνώμες των κρατών μελών ως εθνικό καθήκον, ενώ η συσχέτιση της ασφάλειας με τη μετανάστευση γίνονταν ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων.

[...]

Και αίφνης, στο τέλος του καλοκαιριού του 2015, κάτι φαίνεται να κινείται: η γερμανική πρωτοβουλία για άρση του Δουβλίνου, συνοδευόμενη από την προοπτική μιας αναλογικής κατανομής των προσφύγων στην Ε.Ε. και μια πρωτοφανή για συντηρητική κυβέρνηση καμπάνια υποδοχής των προσφύγων δημιουργεί ρίγη αναστάτωσης στους γερμανικούς δορυφόρους της Mittel Europa: εκείνοι, αρνούνται ακόμη πεισματικά κάθε σκέψη για αναλογική κατανομή και επανεγκατάσταση των πληθυσμών αυτών. Μάλλον, επίσης, θα πρέπει να προκαλεί και σοβαρή αμηχανία στα ομογάλακτα των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών ευρωπαϊκά κόμματα που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν απερίσκεπτα την ξενόφοβη ρητορεία. Το σκέφτομαι αυτό, μέρες που ’ναι, βλέποντας μερικούς υποψήφιους πολιτευτές της Ν.Δ. περιφερόμενους σε τηλεοπτικά πάνελ, αξιοποιώντας την εκκωφαντικά  αμήχανη σιωπή των περισσότερων στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης.

Το κερασάκι στην τούρτα βρίσκεται στις δύο ακροτελεύτιες παραγράφους –και ιδιαιτέρως στην τελευταία-τελευταία πρόταση που κυριολεκτικά τα σπάει:

Εν κατακλείδι

Σήμερα παρουσιάζεται μια ιστορικών διαστάσεων ευκαιρία μιας στροφής. Το γεγονός ότι σε αυτή την προοπτική μπορεί να συνομολογηθεί μια συμμαχία με τμήματα των ευρωπαϊκών συντηρητικών ελίτ δίνει μια μοναδική ευκαιρία για μια αλλαγή ρότας στην ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση στην κατεύθυνση της εγγύησης της ασφάλειας και των δικαιωμάτων μαζί. «Λύση» ας μην υποσχεθεί κανείς διότι το μεταναστευτικό δεν προσφέρεται για λύσεις. Λύσεις έχουν τα προβλήματα, όχι τα φαινόμενα.

Αν μας έλεγαν πριν δύο μήνες ότι η Γερμανία της Μέρκελ θα μίσθωνε λεωφορεία για να μεταφέρει πρόσφυγες στο έδαφός της, θα μας φαίνονταν αδιανόητο. Όσο αντιστρόφως αυτονόητο ελπίζω να μας φαίνεται σε λίγο καιρό από σήμερα ότι η διάβαση του Αιγαίου δεν θα γίνεται με τα φουσκωτά καρυδότσουφλα των διακινητών αλλά με πλοία ναυλωμένα από την Ε.Ε.

***

Ηθικό δίδαγμα; Φοβού τους καθηγητές, ακόμα κι αν ο ρόλος τους είναι θετικός σε κάποιους τομείς.