Για την 5η (6η;, 7η;, 8η;) οριστική ‘‘διάσωση’’ της Ελλάδας

Λόγω των πανηγυρισμών επί τη οριστική διασώσει τού Έθνους (για πολλοστή φορά), διακόπτουμε και πάλι τη ροή τού προγράμματος, σπρώχνοντας την ανάρτηση που έχουμε υποσχεθεί από το προηγούμενο post ένα ‘‘νταμάκι’’ παραπίσω. Αντί αυτού αναδημοσιεύουμε από την iskra το σημερινό άρθρο τού Πέτρου Παπακωνσταντίνου, ενός από τα λίγα στελέχη τής εγχώριας Αριστεράς που εξακολουθούν να διατηρούν καθαρή σκέψη, παρά τα αδιέξοδα στα οποία έχει εγκλωβιστεί η παράταξή μας στο σύνολό της, αν και όχι για τις ίδιες αιτίες. (Όλοι οι υπερτονισμοί στο κείμενο είναι από το πρωτότυπο.)

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΑΤΕΡΑ;

Νενικήκαμεν! Η Ελλάδα σώθηκε! Το μαύρο σύννεφο της χρεοκοπίας έφυγε οριστικά από τον γαλανό ουρανό. Είναι να απορεί κανείς που η υπερβολική σεμνότητα εμποδίζει την τρικομματική κυβέρνηση να γκρεμίσει τα τείχη τής πόλης και να υποδεχτεί με τιμές Μαραθωνομάχων τον κ. Στουρνάρα και τους συνεργάτες του, που επέστρεψαν θριαμβευτές και τροπαιούχοι από τη μάχη τών Βρυξελλών.

Μάχη; Ποια μάχη έδωσαν, αλήθεια; Με ποιους, εναντίον ποίων; Επί ένα μήνα Γερμανία και ΔΝΤ τσακώνονταν λυσσαλέα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους κι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, η Ελλάδα, δεν τολμούσε να ψελλίσει οποιαδήποτε θέση για το δικό του πρόβλημα. «Δώστε μας τη δόση και κάντε ό,τι νομίζετε» ήταν η υπερήφανη στάση αυτής τής κυβέρνησης που μετέτρεψε την Ελλάδα σε άφωνο, τρομαγμένο ζητιάνο. «Όταν τσακώνονται στο βάλτο τα βουβάλια, λειώνουν τα βατράχια» ήταν η δικαιολογία που πρόβαλαν ανωνύμως εκπρόσωποι του Μαξίμου. Όντως. Αλλά ποιοι έφεραν τα βουβάλια τής Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην αυλή μας και ποιοι μετέτρεψαν 11 εκατομμύρια Έλληνες σε απροστάτευτα βατράχια; Απορία ψάλτου βηξ.

Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία τών Μπανανιών, όπου μία κυβέρνηση να πανηγυρίζει απλά και μόνο γιατί τής έδωσαν τη δόση που της καθυστερούσαν οι πιστωτές της, παραβιάζοντας τη δανειακή σύμβαση που είχαν υπογράψει, παρά το τεράστιο τίμημα για τον ελληνικό λαό και τα τεράστια κέρδη για τα δικά τους θησαυροφυλάκια. Ουδέποτε τέθηκε πραγματικά ζήτημα μη καταβολής τής δόσης, αφού το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν η αυτόματη κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης. Όλα τα άλλα ήταν παραμύθια τής Χαλιμάς, μοχλός εκβιασμού τών βουλευτών που κατάπιαν γογγύζοντας τον εξευτελισμό τους, ψηφίζοντας μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα 700 σελίδες σκληρότατων μνημονιακών μέτρων, χωρίς καν να προλάβουν να τις διαβάσουν.

Άλλωστε, από τα 34,4 δισ. τής δόσης (γιατί και η δόση δίνεται σε… δόσεις) τα 23,8 δις. πάνε στις τράπεζες και από τα υπόλοιπα, 10,6 δισ. θα πάνε για την αποπληρωμή τών δανείων.[***] Σταγόνες στον ωκεανό θα είναι ό,τι θα πάει για μισθούς και συντάξεις.

Ναι, αλλά μαζί μ’ αυτά ήρθε και το πακέτο μέτρων (μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση, επαναγορά ομολόγων), για τη μείωση του χρέους μας κατά 40 δισ., περίπου 20% του ΑΕΠ, μάς υπενθυμίζει η εσωτερική τρόικα. Μάλιστα. Ας υποθέσουμε, για οικονομία τής συζήτησης, ότι επαληθεύονται όλες οι προβλέψεις τους —κάτι που θα αποτελούσε πραγματικό θαύμα, δεδομένου ότι όλες οι μέχρι τώρα προβλέψεις τους διαψεύδονται επί τα χείρω.

Σ’ αυτή την ιδεατή περίπτωση, το ελληνικό χρέος θα έχει πέσει το 2020 στο… 124%, δηλαδή όσο περίπου ήταν όταν ο εθνικά υπερήφανος Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την εθελούσια είσοδό μας στο μνημονιακό κλουβί. Δέκα χρόνια απίστευτων δεινών, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε στο σημείο τής εκκίνησης. Γιατί λοιπόν δεν κουρεύαμε από την αρχή το χρέος, αλλά έπρεπε πρώτα να το φουσκώσουμε στο 180%, για να το επαναφέρουμε στο αρχικό του μέγεθος; Το συμπέρασμα είναι απλούστατο: Το ελληνικό χρέος ήταν απλώς το πρόσχημα για να εξαπολύσει η ελληνική πλουτοκρατία ταξικό πόλεμο στα δικαιώματα του κόσμου τής εργασίας και για να μετατρέψει η Γερμανία ολόκληρη την Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη με μεροκάματα Βουλγαρίας και εργασιακές σχέσεις Μπαγκλαντές.

Το κυριότερο, που επιμελώς αποσιωπά η εσωτερική τρόικα, είναι οι κοινωνικά εξοντωτικοί και εθνικά ταπεινωτικοί όροι τού συμβιβασμού τών Βρυξελλών. Στην απόφαση γίνεται ρητά λόγος για «ειδική ομάδα παρακολούθησης» του προϋπολογισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, πράγμα που σημαίνει ότι οι Γερμανοί και οι ελάσσονες εταίροι τους θα έχουν τον τελευταίο λόγο για το τελευταίο σεντ από τις ελληνικές κρατικές δαπάνες και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αντί πινακίου φακής. Παράλληλα, γίνεται λόγος για «ρήτρα αυτόματης διόρθωσης» των δημοσιονομικών παρεκκλίσεων που θα προκύπτουν, δηλαδή για νέα μέτρα, όποτε το αποφασίσουν. Αποτελεί αναίσχυντη ψευδολογία η διαβεβαίωση των κυβερνώντων ότι «δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα», τη στιγμή που ήδη ετοιμάζουν το πρώτο, δυσβάσταχτο πακέτο νέων μέτρο με το εξοντωτικό φορολογικό πακέτο, που καταργεί το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και δίνει τη χαριστική βολή στους μικροϊδιοκτήτες ακινήτων.

Όσο για την περίφημη βιωσιμότητα του χρέους, το μπρα ντε φερ μεταξύ Γερμανίας και Αμερικής έληξε με νίκη τής πρώτης. Η Μέρκελ πέτυχε αυτό που ήθελε, ότι δεν θα υπάρξει μερική διαγραφή τού χρέους τού δημοσίου τομέα μέχρι τις γερμανικές εκλογές, —μετά, βλέπουμε. Η σύνοδος των Βρυξελλών επιβεβαίωσε την καταθλιπτική γερμανική ηγεμονία μέσα στην Ε.Ε., διαψεύδοντας όσους φαντασιώνονταν κάποιο ‘‘μέτωπο του Νότου’’, ενδεχομένως με τη συμμετοχή τής Γαλλίας και με υπόρρητη υποστήριξη της Αμερικής. Η σκληρή αλήθεια αποδεικνύει ότι κάθαρση στην ελληνική τραγωδία μέσα στην ευρωζώνη απλούστατα δεν υπάρχει κι ότι οι λαϊκές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να παλέψουν για τη λυτρωτική ανατροπή πρώτα απ’ όλα στο εθνικό επίπεδο.

Ακόμα χειρότερα, η Αριστερά δεν μπορεί να προσμένει λύσεις με τις πλάτες τής Αμερικής και του ΔΝΤ, όπως φαίνεται ότι φαντάζονται ορισμένοι εκπρόσωποί της, οι οποίοι υιοθετούν με τη μεγαλύτερη ευκολία συνθήματα τύπου «νέο σχέδιο Μάρσαλ» που μέχρι χθες θα προκαλούσαν ανατριχίλα σε κάθε αριστερό αγωνιστή. Το κυριότερο, η απολύτως προβλέψιμη εξέλιξη στο Eurogroup διαμηνύει πόσο άγονη είναι η λογική που εναποθέτει τις ελπίδες για μια ‘‘αριστερή κυβέρνηση’’ σε κάποιο ‘‘ξαφνικό ατύχημα’’ των κυρίαρχων κύκλων, που θα φέρει την εξουσία στο πιάτο μας σαν ώριμο φρούτο. Άλλη μια φορά, δεν υπάρχει αδιέξοδη κατάσταση για το σύστημα, αν ο λαός και οι πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να τον εκφράσουν δεν οδηγήσουν το σύστημα σε αδιέξοδο με τις μεγάλης κλίμακας αγωνιστικές και πολιτικές πρωτοβουλίες, που δυστυχώς δεν φαίνονται αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα.

[***] ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΑ: Εδώ, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, προφανώς εκ παραδρομής, παραλείπει να αναφέρει ότι ένα μέρος από αυτά τα 10,6 δισ. προορίζονται για την εξόφληση μέρους τών χρεών τού ελληνικού δημοσίου προς ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Η εικόνα είναι έργο τού Eddy Stevens. Από το xaxor.com.