Αχ σύντροφε, σύντροφε Κοροβέση… Σαν λείπει ο νους, δεν φτάνει της ψυχής η ζέση…

ΤΟΝ ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ δεν τον έχουμε γνωρίσει προσωπικά. Μπορεί να έχουμε διαβάσει άρθρα του, να τον έχουμε ακούσει (εγώ με έναν άλλο από την παρέα) να μιλάει σε μια συμμάζωξη της ΑΚΟΑ πριν λίγα χρόνια, να τον έχουμε τρακάρει —εγώ σε μία γιορτή τής Εποχής και κάποιος άλλος σε ένα μπαράκι—, αλλά κανείς μας δεν έχει ανταλλάξει μαζί του ούτε κουβέντα. Ξέρουμε όμως την ιστορία του και τη διαδρομή του. Αντιστασιακός και χιλιοβασανισμένος τον καιρό τής χούντας, ‘‘ακροαριστερός’’ τής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για κάμποσα χρόνια ύστερα από την μεταπολίτευση και, μετά το 2000 περίπου, συνεργαζόμενος με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ), από αντιεξουσιαστικές και νεοαναρχικές θέσεις. Ως φαίνεται, μετά τις ‘‘ομορφιές’’ τού καλοκαιριού τού 2009, έχει ‘‘κόψει’’ κι από ’κει. Ίσως αυτό να είναι το πιο ταιριαστό για έναν αντιεξουσιαστή, να είναι ανένταχτος…

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ αυτό το blog δεν έχει την παραμικρή συγγένεια με τις αντιεξουσιαστικές ιδέες (ή μήπως έχει;), προς αποφυγή παρεξηγήσεων, είναι απαραίτητο να δηλώσουμε με κάθε ‘‘επισημότητα’’ πως τρέφουμε πολύ μεγάλο σεβασμό για το πρόσωπό του. Όχι μόνο για την παλικαρίσια στάση του εναντίον τής χούντας —και πριν πέσει στα νύχια της, και, κυρίως, μετά—, αλλά και γιατί, ανεξάρτητα από διαφωνίες για ορισμένες ‘‘απρόσεκτες’’ δηλώσεις του, τού αναγνωρίζουμε τη γενναιότητα να λέει την άποψή του, ακόμα κι όταν ξέρει ότι αυτή θα αποτελέσει κατά πάσα πιθανότητα αιτία ‘‘λιθοβολισμού’’. Όπως του αναγνωρίζουμε και την ανιδιοτέλεια (ιδιότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε αριστερό).

ΜΕΤΑ ΑΠΟ αυτά τα εισαγωγικά, ερχόμαστε σε ό,τι αποτέλεσε την αφορμή για το σημερινό σημείωμα. Ήταν τα παρακάτω λόγια που ο Περικλής Κοροβέσης είπε, μεταξύ άλλων, σε μία συνέντευξή του στο tvxs (τα bold είναι δικά μας):

Σε ό,τι αφορά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Πολυτεχνείο ήταν μία καθαρή λαϊκή εξέγερση, ένα αυθόρμητο λαϊκό κίνημα, όπου δεν είχαν καμία σχέση τα κόμματα, οι οργανώσεις και οτιδήποτε άλλο.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είχαμε μια εξέγερση με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Αυτό το κεφάλαιο έχει ελάχιστα προσεχθεί, διότι η άμεση δημοκρατία είχε μέσα της την απόρριψη και του καινούργιου συστήματος που θα ερχόταν μετά… Δεν υπήρχαν παρατάξεις, δεν υπήρχανε σημαίες. Όλοι ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τη γενική συνέλευση. Το Πολυτεχνείο, γι’ αυτούς τους λόγους, είναι ένα ιστορικό γεγονός μεγάλης σημασίας, το οποίο στην πορεία του αφομοιώθηκε από το κράτος και έγινε μία σχολική εορτή, ένας σχολικός θεσμός, όπως π.χ. οι εξετάσεις του Ιουνίου. Κανονικά, όμως, θα έπρεπε να κρατηθεί η επέτειος του Πολυτεχνείου, εκτός κράτους και εκτός πολιτικών κομμάτων.

Αλλά τα κινήματα της άμεσης δημοκρατίας, όπως είναι αυθόρμητα, έτσι δεν έχουν και διάρκεια στο χρόνο, δεν έχουν στο… μυαλό τους την προοπτική να κρατηθούν ως θεσμός. Γι' αυτό όλη η προσπάθεια εξατμίζεται, όπως εξατμίστηκαν πρόσφατα και τα κινήματα της πλατείας Συντάγματος, που κι αυτά, επίσης, ήταν αμεσοδημοκρατικά.

Επιπλέον, είχαν γίνει και κάποιες άλλες προσπάθειες νωρίτερα, όπως για τον Οτσαλάν, ή για την Γιουγκοσλαβία, αλλά ούτε και αυτές είχαν συνέχεια.

Άρα λοιπόν, έχουμε ένα πρόβλημα, ότι είναι μεν δημοκρατικά, μαζικά κινήματα, αλλά έχουν το μειονέκτημα να μην έχουν διάρκεια στο χρόνο, όπως και αποτελεσματικότητα. Φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν χωρίς να δημιουργούν έναν θεσμό.

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ μας εντυπωσιάζει στα παραπάνω λόγια δεν είναι τόσο οι πραγματολογικές ανακρίβειες (σύμφωνα με αναρίθμητες μαρτυρίες οι αντιδικτατορικές νεολαιίστικες παράνομες οργανώσεις τών κομμάτων τής Αριστεράς, μικρών ή μεγάλων, ήταν παρούσες από την πρώτη στιγμή και είχαν κυρίαρχη συμμετοχή στη Συντονιστική Επιτροπή). Επιπλέον, όπως είμαστε σε θέση να ξέρουμε από πρώτο χέρι, οι μαοϊκές οργανώσεις τής εποχής, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο να μεταβληθεί η συγκέντρωση της πρώτης ημέρας σε κατάληψη.

Εκείνο που μας εντυπωσιάζει είναι πώς ο σύντροφος Περικλής Κοροβέσης, αν και έχει μετρήσει με πολύ μεγάλη ακρίβεια τα κοντά πόδια τού αυθόρμητου, δεν προχωράει ένα βήμα παραπέρα (που στην περίπτωσή του σημαίνει να κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω), για να τους δώσει φτερά, ‘‘παντρεύοντας’’ τη διάθεση των ανθρώπων να εξεγείρονται με την αναγκαιότητα να οργανώνουν την εξέγερσή τους.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ κάτι άλλο να πούμε στον σύντροφο. Δεν διαθέτουμε ούτε την πείρα του, ούτε τις δάφνες του, ούτε τη διαδρομή του. Και είναι πολύ πιθανόν, το πιθανότερο, για να τα λέμε όλα, να μη φτάσουμε ούτε τη σκιά του. Ωστόσο, θέλουμε να του αφιερώσουμε από καρδιάς το τραγούδι που ακολουθεί. Χωρίς την παραμικρή έπαρση από αυτή που συχνά έχουν τα αλεπόπουλα όταν, πιστεύοντας ότι έχουν δίκιο σε κάτι, νομίζουν κιόλας πως ξέρουν περισσότερα από την αλεπού, αλλά με όλη μας την αγάπη και τον σεβασμό.

ΥΓ Όσοι θέλουν να μάθουν τι έκανε ο товарищ μας τέτοιες μέρες πριν από 39 χρόνια και δεν φοβούνται να συγκινηθούν, ας μπουν στη μηχανή τού χρόνου.

ΥΓ2 Και ναι. Το τραγούδι το αφιερώνουμε, επίσης από καρδιάς, και στο φίλο και συνομιλητή μας εδώ Μ. Κ.

Η εικόνα, από το tvxs.gr