Τι συζητάνε ένας παλιός αριστερός και ορκισμένος εχθρός τού οπορτουνισμού με δύο σύγχρονους δεξιούς και ορκισμένους φίλους τής αστικής ελευθερίας;

Ο παλιός αριστερός είναι ο γνωστός εδώ και μη εξαιρετέος Κωστής Παπαϊωάννου (www.critici.gr). Και οι νέοι δεξιοί είναι οι επίσης γνωστοί και μη εξαιρετέοι Ροϊδολασκαράτοι. Διαβάστε λοιπόν —και διαβάστε όχι για να διασκεδάσετε ή να αγανακτήσετε, αλλά για να βγάλετε τα κατάλληλα διδακτικά συμπεράσματα— τη θερμή, ευγενική και μελιστάλακτη συνομιλία τους. Διεξάχθηκε στην ανάρτηση με την οποία ο Λασκαράτος ξέπλυνε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (και για την οποία εκκρεμεί από τη μεριά μας αναλυτικό post). Έτσι, δεν είναι να απορεί κανείς που τα δύο συνδιαλεγόμενα μέρη ξεπλένουν το ένα το άλλο: μπήκαν μέσα στο πνεύμα τής ανάρτησης! —σιγά μην έχαναν τέτοια ευκαιρία οι Ροϊδολασκαράτοι! Είναι όμως να απορεί κανείς με τον φίλο μας τον Κωστή:

Τόσα χρόνια αριστερός —και μάλιστα στα νιάτα του μαοϊκός, δηλαδή ‘‘αγνός’’ και ‘‘αμόλυντος’’ από τη σοβιετική ‘‘σαπίλα’’!— και δεν έμαθε ακόμα την πιο ιερή αρχή, αυτήν που η παραβίασή της συνιστά την απόλυτη για κάθε αριστερό Ύβρη; Δηλαδή, ότι δεν λύνεις τις πολιτικές διαφορές σου με άλλους αριστερούς, ακόμα και με τους χειρότερους αριστερούς οπορτουνιστές —τέτοιους μας θεωρεί—, εναγκαλιζόμενος τον (από ιδεολογική σκοπιά) ταξικό σου αντίπαλο προκειμένου να τους βγάλεις απ’ τη μέση! 

Θυμάται άραγε καθόλου τα νιάτα του; Στην περίπτωση που τα θυμάται, ας αναλογιστεί τι θα έλεγε ο Πρόεδρος Μάο, αν διάβαζε τους παρακάτω διαλόγους…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Κωστής Παπαϊωάννου (21/11/2012 στις 12:11 πμ)

Αγαπητέ κύριε Λασκαράτο,

Διάβασα “διαγωνίως” το άρθρο σας και (χωρίς αυτό να έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία) συμφωνώ με τις δύο γωνίες του, δηλαδή με την αρχική παρατήρηση σας περί της αμερικάνικης κοινωνίας και κυρίως με την τελική παρατήρηση σας, πως:

«Η Αριστερά πιάστηκε την 21η Απριλίου στον ύπνο. Τον ίδιο ύπνο συνεχίζει και σήμερα».

(Σε παρένθεση —και επίσης χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία— πρέπει να σας πω ότι δεν πιάστηκε στον ύπνο ολόκληρη η Αριστερά. Δεν πιάστηκε καθόλου στον ύπνο η μαρξιστική – λενινιστική Αριστερά η οποία αντίθετα προειδοποιούσε για τον άλλωστε φανερό κίνδυνο της δικτατορίας.

Ασχέτως για το αν η ίδια δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτό τον κίνδυνο. Και ασχέτως επίσης αν μετά την μεταπολίτευση και αυτή η Αριστερά σταδιακά διαλύθηκε και έχει σήμερα τσουβαλιαστεί στο σούργελο του ΣΥΡΙΖΑ)

Απ’ την άλλη μεριά δεν έχω να πω τίποτα για οποιαδήποτε πρόταση αντιμετώπισης του φασισμού γιατί οι απόψεις μου είναι πολύ μακριά από αυτές που κυκλοφορούν και δεν υπάρχει έδαφος για να συμφωνήσουμε. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι απολύτως αδύνατο να αποφύγουμε μια φάση ανοιχτού φασισμού.

* * * * * *

Το σχόλιο μου όμως εδώ έχει το στόχο να θέσω ένα ζήτημα που κατά την γνώμη μου έχει άμεση σχέση με τον φασισμό και νομίζω πως πρέπει να απασχολήσει όλους όσους αρθρώνουν έναν πολιτικό λόγο στο διαδίκτυο και όλους όσους παρακολουθούν αυτό τον πολιτικό λόγο.

Μπορεί να έχετε ήδη μαντέψει πως το ζήτημα έχει ήδη τεθεί με την αθλιότητα του γελοίου τύπου που (κατά την άποψή μου) αποφάσισε να παίξει τον ρόλο του McCarthy της Αριστεράς.

Μιλάω για τον LeftG700 που νομίζει ότι θα μπορεί επ’ άπειρο και χωρίς να αντιδρά κανείς να αποφασίζει ποιος είναι αριστερός και ποιος όχι και να γελοιοποιεί στο blog του όποιον θεωρεί ότι εμπλέκεται σε “αντιαριστερές ενέργειες”.

Αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο είναι η υποδοχή που επιφύλαξε στο δικό σας παρόν άρθρο. Δεν φτάνει που παρέπεμψε στο άρθρο σας με μια κρίση αυθαίρετη και χωρίς κανένα επιχείρημα αλλά συνεχίζει να απειλή με μια όπως την λέει “προδημοσίευση” με τον πιο κάτω τίτλο:

«Βγάζοντας τη μαϊμού Κόκκινη ετικέτα από τους Ροΐδη και Λασκαράτο, τα δύο κατ’ εξοχήν αυθεντικά πολιτικά Ρετάλια τού ελληνικού διαδικτύου, και δίνοντάς τους να τη φάνε και ν’ ακούσουν κι ένα τραγούδι!».

Αν αυτό δεν είναι ο πιο επικίνδυνος, για την ελληνική κοινωνία, φασισμός —στον χώρο της πολιτικής συζήτησης— , τότε δεν ξέρω τι είναι φασισμός.

Δεν έχει καμιά σημασία η οποιαδήποτε κριτική θα μπορούσε κανείς να κάνει στο παρόν άρθρο και στα όποια άρθρα αποφασίζει να στηριχθεί αυτός ο “αριστερός” McCarthy για να παίξει τον πανάθλιο ρόλο του και δεν έχει καμιά σημασία αν ο τρόπος που παίζει αυτόν τον ρόλο, στην συνείδηση των ανθρώπων που μπορούν να σκεφτούν στοιχειωδώς σοβαρά, γελοιοποιεί τον ίδιο. Ο φασισμός δεν υπήρξε ποτέ σοβαρός στην εφαρμογή του και η δύναμή του είναι ακριβώς η γελοιότητα.

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο.

Θέλω να πω ότι (κατά την άποψή μου) ο μεγάλος κίνδυνος για την ελληνική κοινωνία δεν είναι η κατάσταση που δημιουργεί ο γνωστός φασισμός αλλά η ακύρωση κάθε δυνατότητας να πολεμηθεί ο φασισμός λόγω της ανεντιμότητας που επικρατεί στην πολιτική συζήτηση και ιδιαίτερα στον χώρο της Αριστεράς.

Ο LeftG700 είναι παράδειγμα ιδιοτελούς και στοχευμένης ανεντιμότητας και σε ότι με αφορά έχω σκοπό κάτι να κάνω γι αυτό, παρ’ όλο που ο τύπος αυτός είχε την εξυπνάδα να με αφήσει στο απυρόβλητο γιατί δεν μπορεί και δεν έχει κανένα όφελος να με αντιμετωπίσει, απλώς επειδή εγώ δεν συνδέω τις πολιτικές μου απόψεις με καμιά από τις υπάρχουσες πολιτικές παρατάξεις.

Δεν έχω καμία απαίτηση από κανέναν, νομίζω όμως ότι όποιος θεωρεί ότι έχει συμφέρον από την καταπολέμηση του φασισμού, δεν πρέπει να αφήνει αυτό το αφόρητο καθεστώς ανεντιμότητας να αναπτύσσεται στον χώρο της Αριστεράς.

laskaratos (21/11/2012 στις 7:26 πμ)  

Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας, για τις χρήσιμες επισημάνσεις, για τη συμπαράστασή σας και για την κατάθεση των σοβαρών σας απόψεων εδώ.

Κάθε μακαρθισμός είναι καταδικαστέος, κάθε δαιμονοποίηση χωρίς επιχειρήματα είναι επικίνδυνη, προσωπικά πιστεύω πως όποιος ασκεί αυτή την τέχνη αυτοεκτίθεται και κάνει μεγάλο κακό στον εαυτό του.

Ασφαλώς η σιωπή όσων, τρίτων, αναγνωστών κλπ μπορούν και οφείλουν να καταδικάσουν το φαινόμενο δεν είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης αυτού που εγώ το συνδυάζω με μια ανόητη αίσθηση των ανυπόμονων που νομίζουν πως ήλθε η ώρα να βρεθούν στην εξουσία ή έστω στα κράσπεδά της, και προπονούνται γι’ αυτό.

Τα πράγματα είναι τραγικά δύσκολα για τη χώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχέστατα δεν διαθέτει τα μεγέθη, τα μέσα και τις ποιότητες που χρειάζονται για να ανταποκριθεί στην τωρινή συγκυρία. Όποιος τα επισημαίνει αυτά δεν είναι εχθρός της Αριστεράς είναι φίλος της. Χτεσινό παράδειγμα οι προκλητικές του παλινωδίες στο ζήτημα της απλής αναλογικής.

Στο πρώτο μέρος του σχολίου σας τώρα:

@ «Δεν πιάστηκε καθόλου στον ύπνο η μαρξιστική – λενινιστική Αριστερά η οποία αντίθετα προειδοποιούσε για τον άλλωστε φανερό κίνδυνο της δικτατορίας».

Ομολογώ πως δεν το ήξερα το γεγονός, ξέρω όμως, για να μην γίνομαι άδικος, πως ο Ηλίας Ηλιού είχε κατονομάσει τον Παπαδόπουλο όταν αποκαλύφθηκε το “σαμποτάζ του Έβρου” ως επίδοξο πραξικοπηματία.

Κωστής Παπαϊωάννου (21/11/2012 στις 12:47 μμ)

Αυτό που υποστηρίξατε από την αρχή, δηλαδή πως η Αριστερά πιάστηκε στον ύπνο , είναι απολύτως σωστό γιατί και τότε (όπως πολύ περισσότερο σήμερα) όταν ο κόσμος έλεγε «η Αριστερά» εννοούσε αυτό που επισήμως εμφανιζόταν σαν Αριστερά και αυτό ήταν τότε η ΕΔΑ και σε μια ορισμένη σχέση μ’ αυτήν το παράνομο τότε ΚΚΕ.

Αυτή η Αριστερά, όπως πολύ χειρότερα σήμερα, δεν είναι πως δεν ήξερε ή δεν έβλεπε τους κινδύνους που υπήρχαν, αλλά, επειδή ήδη στην περίοδο 1961-1965 είχε εκχωρήσει τις δυνάμεις της στην Ένωση Κέντρου ονειρευόταν (δηλαδή οι επιτελείς της ονειρεύονταν) ότι στις εκλογές του Μαΐου του 1967 θα έπαιρνε μέρος στην κυβέρνηση μαζί με την τελευταία.

Η μαρξιστική-λενινιστική Αριστερά που λέω εγώ … μη φανταστείτε πως ήταν καμιά πολυπληθής πολιτική παράταξη .. ξεκίνησε από μερικούς ανθρώπους της Αριστεράς που όμως στηρίχτηκαν ηθικά στην μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που —το λιγότερο— τους φαινόταν παράξενη η πολιτική της επίσημης Αριστεράς.

Οι άνθρωποι αυτοί, προσπάθησαν να οργανώσουν μια νέα Αριστερά (την ονόμαζαν τότε «Συνεπή Αριστερά») στηριγμένη στην ιστορική πείρα του επαναστατικού κινήματος. Η προσπάθεια εκφράστηκε μέσα από το περιοδικό «Αναγέννηση» και τις «Ιστορικές εκδόσεις» και αργότερα από την εφημερίδα «Λαϊκός Δρόμος».

Αυτή η Αριστερά εμφανίστηκε κυρίως στο φοιτητικό κίνημα της εποχής με την ΠΠΣΠ στην ίδρυση της οποίας συμμετείχα και εγώ. Ο ρόλος που έπαιξε αυτή η Αριστερά είναι σημαντικός και νομίζω το μέτρο της σημασίας της το δίνει το γεγονός ότι αυτή η Αριστερά παρακολουθούσε με πραγματική συνέπεια τις πολιτικές εξελίξεις και προειδοποιούσε για τον πραγματικό κίνδυνο της δικτατορίας αντίθετα από την επίσημη Αριστερά που προσπαθούσε να εξευμενίσει τους παράγοντες της εξουσίας, όπως ακριβώς κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

(έφτασε να αποδέχεται —έμμεσα βέβαια πλην σαφέστατα— πως η έκρηξη του Γοργοπόταμου ήταν ατύχημα από “ξεχασμένες” νάρκες)

Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι δεν ξέρετε πολλά πράγματα γι αυτή την Αριστερά, παρότι αυτή προέκυψε μέσα από την πρώτη και την μοναδική διάσπαση (σε επίπεδο αρχών) του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Δεν είναι περίεργο γιατί η ιστορία αυτή συσκοτίστηκε και έτσι η δεκαετία του ’60 είναι, κατά την γνώμη μου, η πιο σκοτεινή δεκαετία στην ιστορία της ελληνικής κοινωνίας.

Σας τα γράφω αυτά γιατί στην πραγματικότητα η συσκότιση της δεκαετίας του ’60 και η έλλειψη μιας καθαρής αποτίμησης της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς, είναι που επιτρέπει αυτή την απίστευτη ηθική, σε τελευταία ανάλυση, κατάπτωση της Αριστεράς και την ανάδυση φαινομένων απαράδεκτης ανεντιμότητας σαν τον εν λόγω τύπο που παριστάνει τον Μακάρθυ της Αριστεράς.

Με συμπαθάτε αν σας ζάλισα αλλά πραγματικά θεωρώ ότι περνάμε, σαν κοινωνία, μια περίοδο, πολύ πιο επικίνδυνη από αυτήν της δικτατορίας.

Όσο κι αν φαίνεται κυνικό αυτό που θα πω, Η περίοδος της δικτατορίας ήταν μια περίοδος, νόθας βέβαια, αλλά πάντως ανάπτυξης. Η κοινωνία φοβήθηκε στενοχωρήθηκε έχασε κάποιους ανθρώπους, ένα ποσοστό ταλαιπωρήθηκε σε φυλακές και εξορίες, αλλά δεν πείνασε, αντίθετα αρκετοί άνθρωποι επωφελήθηκαν και όπως έλεγαν οι δικτάτορες η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο εργοτάξιο. Ένα εργοτάξιο εξωφρενικό και παράλογο που ακόμα το χρωστάμε και καλούμαστε να το πληρώσουμε αλλά πάντως όσοι δεν βρέθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες έβρισκαν ακόμα δουλειά και είχαν να φάνε.

Αυτό που θα μπορεί να επακολουθήσει σήμερα και αρχίζει να φαίνεται βέβαιο όσο και παράλογο (ανεξάρτητα ποιος θα βρεθεί στην κυβέρνηση) είναι ότι για κάποιο διάστημα θα βρεθούμε με διαλυμένη την κοινωνική οργάνωση και θα χρειαστεί να μας ταΐζουν με αερογέφυρες όπως παλιότερα την Μπιάφρα και αργότερα το Ιράκ και πάλι δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουν και αερογέφυρες γιατί η κρίση είναι παγκόσμια.

Έχει λοιπόν τεράστια σημασία να δώσουμε περισσότερη σημασία στις σχέσεις μας. Είναι ολέθριο να σκεπάζουμε τις διαφορές μας και να μην τις συζητάμε, να μην καυγαδίζουμε έστω, επειδή φοβόμαστε μήπως μας εγκαλέσει ο LeftG700 ότι δεν είμαστε σωστοί αριστεροί. Αντίθετα πρέπει να φέρνουμε τις διαφορές μας στην επιφάνεια και να τις συζητάμε αλλά να τις συζητάμε με εντιμότητα και ειλικρίνεια.

Ζητώντας την κατανόηση σας για την φλυαρία μου,

σας χαιρετώ.

Po (21/11/2012 στις 1:11 μμ)

Αγαπητέ κ. Παπαϊωάννου,

Δεν μας ζαλίσατε, αντιθέτως μάλιστα.

Πόσο δίκιο έχετε για την περίοδο της δικτατορίας, στη μνήμη μου, η εποχή παραμένει τόσο ζωντανή, αν και τότε υπήρξα ιδεολογικά, ως νεαρός, ανεπαρκής, βουτηγμένος επικίνδυνα στη παρανομία (ΚΝΕ-ΚΚΕ).

Πόσες ιδεολογικές ζυμώσεις σε ένα περιβάλλον, όχι και τόσο εχθρικό, αυτό της επταετίας. Ναι, η πλειοψηφία ανεχόταν παθητικά τη δικτατορία, η ίδια που βγήκε να πανηγυρίσει τη πτώση της, κι ωστόσο όπως λέτε —και συμφωνώ: «…αντίθετα αρκετοί άνθρωποι επωφελήθηκαν και όπως έλεγαν οι δικτάτορες η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο εργοτάξιο. Ένα εργοτάξιο εξωφρενικό και παράλογο που ακόμα το χρωστάμε και καλούμαστε να το πληρώσουμε αλλά πάντως όσοι δεν βρέθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες έβρισκαν ακόμα δουλειά και είχαν να φάνε.»

Δεν βαριέστε, ποτέ δεν διεκδίκησα την αποκλειστικότητα του τίτλου «Αριστερός».

Πάντα υπήρχαν Μακαρθιστές στην Αριστερά όπως οι Leftg700, η τακτική τους δεν είναι πρωτότυπη, έρχεται από πολύ μακριά…

Εσείς ιστορικά, γνωρίζετε ίσως καλύτερα.

Να είστε καλά.

laskaratos (21/11/2012 στις 1:26 μμ)

Είσαστε ευπρόσδεκτος και θεωρώ τιμή μας ότι κάποιο ιδρυτικό μέλος της ΠΠΣΠ (την πρόλαβα στο Πανεπιστήμιο) μας επισκέπτεται.

Θα συμφωνήσω μαζί σας πως έρχεται μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδος, στην οποία θα υπάρξει φτώχια, πείνα, αρρώστιες (με διαλυμένο το δημόσιο σύστημα υγείας), ανεργία, εγκληματικότητα και βαρβαρότητα.

Διαλύεται ο κοινωνικός ιστός και τα διαδικτυακά αυτόκλητα Βατικανό της Αριστεράς αντί να τονώσουν την Αλληλεγγύη μας, τις συμμαχίες μας, τον καλόπιστο διάλογο, εκδίδουν Αναθέματα.

Η αυστηρή κριτική που κάνουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, πηγάζει από την απλή αναγκαιότητα ότι είναι αξιωματική Αντιπολίτευση, πιθανή κυβέρνηση και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς.

Όχι μόνο αυτό αλλά επιδίδεται σε ανήθικες πολιτικές πράξεις, σε λαϊκισμούς, σε παλινωδίες και σε ανέφικτες υποσχέσεις. Με τους φασίστες δίπλα μας να ασχημονούν και να εγκληματούν, αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ τους τροφοδοτεί άθελά του αφού τους αφήνει χώρο για να ξετυλίξουν την υποκρισία τους.

Η Αριστερά είναι πολύχρωμη, είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, σε δυο τρία πράγματα όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε.

1. Σεβασμό στη διαφορετικότητά μας.

2. Σεβασμό στις πάγιες αμετακίνητες αρχές της Αριστεράς όπως η άπλετη Δημοκρατία, το αδιαπραγμάτευτο αίτημα της απλής αναλογικής, το χτύπημα της διαφθοράς, ο χωρισμός από την Εκκλησία κλπ.

3. Ενότητα κατά του φασισμού.

Η εικόνα, από το stephenmalkmus.com