Η μέθοδος της πλαστογραφίας, οι σχολές της και τα προβλήματα όρασης που δημιουργούνται όταν προσπαθούμε να δούμε κλείνοντας το ένα μάτι με την κομματική μας ‘‘ταυτότητα’’!

Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

(ή: των φρονίμων τα παιδιά…)

Ολοκληρώνουμε σήμερα την ενασχόληση με τη διέγερση των ‘‘αντισταλινικών’’ αισθημάτων που ξεσήκωσε σε κόσμο και κοσμάκη η πολυσχολιασμένη (και επισημασμένη και από εμάς) ‘‘ομορφιά’’ τού Ριζοσπάστη στη νεκρολογία τού Χρόνη Μίσσιου. Όπως έχουμε προαναγγείλει από την προπροηγούμενη ανάρτηση, θα καταπιαστούμε με τον κριτικό σχολιασμό ενός σύντομου σημειώματος που έγραψε ο Νικόλας Σεβαστάκης για το ίδιο ζήτημα και το οποίο δημοσιεύτηκε στις σελίδες τού Red Notebook. Πριν όμως μπούμε στο ψητό, καλού-κακού, ας μαγειρέψουμε λίγο για να μη πεινάσουμε!

Όπως οι τακτικοί αναγνώστες μας ξέρουν, ή μπορούν πολύ εύκολα να υποθέσουν μετά βεβαιότητας, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε τέτοιες πρακτικές σαν αυτή στην οποία κατέφυγε ο Ρίζος. Δηλαδή, πρακτικές παραχάραξης των αδιαμφισβήτητων και ‘‘ψυχρών’’ γεγονότων της Ιστορίας όπως αυτά έχουν καταγραφεί στο βιβλίο συμβάντων της. Κατανοούμε ότι η Ιστορία, ως η μεγαλύτερη πόρνη, μπορεί να δημιουργήσει κάποια ‘‘πρoβλήματα’’ σε αυτή ή την άλλη πολιτική αφήγηση. Όμως, με την εξαίρεση έκτακτων περιστάσεων, στις οποίες η παραχάραξη γεγονότων έως πλήρους διαστρέβλωσης της αλήθειας είναι συγγνωστή, αν όχι επιβεβλημένη, υπάρχει πάντα η δυνατότητα της υποκειμενικής εξήγησης τών ‘‘προβληματικών’’ σημείων, ώστε να αρθούν οι όποιες ‘‘ενοχλητικές’’ αντιφάσεις. (Φυσικά, είναι άλλο ζήτημα αν αυτές οι υποκειμενικές εξηγήσεις και ερμηνείες θα γίνουν αποδεκτές ή όχι. Αυτό θα κριθεί στο δημόσιο διάλογο.)

Αυτή τη δυνατότητα σε σχέση με γεγονότα από τον βίο και την πολιτεία τού Χρόνη Μίσσιου τα οποία ερχόντουσαν σε αντίφαση με την επίσημη αφήγηση του ΚΚΕ για ανθρώπους που διαχώρισαν τη θέση τους από το Κόμμα την είχε και ο Ριζοσπάστης. Την αγνόησε όμως περιφρονητικά. Και χωρίς να συντρέχει κανένας ιδιαίτερος λόγος, ούτε κάποια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προτίμησε να ανασκολοπίσει την πραγματικότητα κατά οικτρό και θλιβερό τρόπο, ανάξιο για κάθε αριστερό (επιπλέον, όπως θα καταδειχθεί παρακάτω, και απολύτως τζάμπα και βερεσέ). Γιατί ο Μίσσιος δεν έκανε μόνο Εαμίτης, η μοναδική του ιδιότητα δεν ήταν αυτή τού συγγραφέα, ούτε απλώς «πέρασε για λίγο και από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας». Ο Χρόνης Μίσσιος πέρασε 15 χρόνια στη φυλακή και 6 στην εξορία, πέρασε εννιά μήνες περιμένοντας την εκτέλεση, έκανε στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ, ήταν μέλος τής πενταμελούς Γραμματείας τής Νεολαίας Λαμπράκη και ιδρυτικό μέλος τού αντιδικτατορικού ΠΑΜ! Όλα αυτά ‘‘εξαφανίστηκαν’’ από τη νεκρολογία τού Ρίζου. Κι ας μη χρειαζόντουσαν παρά μόνο 37 λεξούλες, ακριβώς όσες χρειάστηκα εγώ, για να συμπεριληφθούν! Και να γιατί σκέψεις, όπως αυτή λόγου χάρη, που παρουσιάζουν σε ορισμένα σημεία τους ενδιαφέρον, αυτοανατινάσσονται εκ των προτέρων σε χίλια κομματάκια, όταν ξεκινούν να εκτυλίγονται με τη φράση «Η ολιγόλογη αναφορά του Ριζοσπάστη […]». Λες κι ο καβγάς έγινε για το …μήκος τού παπλώματος!!!...

Αφού, ελπίζω, ‘‘καθαρίσαμε’’ σε ό,τι αφορά τη θέση μας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες ή μικρές ιστορίες ζωής ανθρώπων με τους οποίους στην πορεία προέκυψαν διαφωνίες, αλλά και γενικότερα την Ιστορία, ας προχωρήσουμε στο θέμα τής σημερινής ανάρτησης.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ στο Red Notebook, σχολιάζοντας τη μικροψυχία τού Ριζοσπάστη για τον Χρόνη Μίσσιο:

Συνεπής Νεκρολογία

Για τη σταλινική σχολή της πλαστογραφίας

Απεβίωσε χτες, σε ηλικία 82 χρόνων, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε «στέγη» στη λεγόμενη «ανανεωτική» Αριστερά.

Έτσι αναγγέλλει το θάνατο του Χρόνη Μίσσιου ο «Ριζοσπάστης».

Απορία πρώτη: πώς υπάρχουν ακόμα αριστεροί άνθρωποι που εξακολουθούν να θεωρούν αυτό το ολοκληρωτικό μόρφωμα, με την απάνθρωπη γλώσσα και σκέψη, δυνητικό συνομιλητή ή, ακόμα χειρότερα, ‘‘σύμμαχο’’;

Απορία δεύτερη: γιατί άραγε στην ‘‘πληροφόρηση’’ δεν προστέθηκαν τα γνωστά από το παρελθόν: διολίσθησε [ο συγχωρεμένος] στον κακό δρόμο του «μικροαστικού συναισθηματισμού» και στη ρομαντική «λατρεία της φυγής»;

Εκτός των άλλων στην είδηση λείπει κάτι: τα πολλά χρόνια στις φυλακές του περί ου ο λόγος αποστάτη. Στην περίπτωση αυτή ισχύει η παλιά εύστοχη έκφραση: σταλινική σχολή της πλαστογραφίας.

Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ (ΝΣ) είναι αναμφίβολα ένας σημαντικός διανοούμενος της Αριστεράς. Κι όταν λέμε σημαντικός, εμείς τουλάχιστον εννοούμε πως τα γραφτά του, άσχετα από επί μέρους διαφωνίες ή συμφωνίες, προάγουν τον προβληματισμό και τον πολιτικό αναστοχασμό για πράγματα που θεωρούμε δεδομένα ή για πράγματα που, αντίθετα, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Κι ένας Θεός ξέρει πόσο χρειαζόμαστε αυτές τις αρετές, που αποτελούν άλλωστε είδη εν ανεπαρκεία διαχρονικώς. Άρα, είναι απαραίτητος στην Αριστερά. Επ’ αυτού δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία. Όμως, φοβόμαστε, ότι εν προκειμένω τα κάνει λίγο ρόιδο. Για να επιβεβαιωθεί, για μία ακόμα, φορά ότι οι θεωρητικοί μας, όταν επιχειρούν να γειωθούν με ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής πραγματικότητας και να συνδυάσουν έτσι,  την πολιτική θεωρία με την πολιτική πράξη, προσγειώνονται πολλές φορές άτσαλα, με τις μπάντες και κακήν κακώς.

Μιμούμενοι την κομψότητα τού ΝΣ να διατυπώνει τις ενστάσεις του υπό μορφή απορίας, διατυπώνουμε κι εμείς τις δικές μας με τον ίδιο τρόπο:

ΑΠΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: Γιατί «σταλινική σχολή πλαστογραφίας»; Δεν ξέρει ο κύριος καθηγητής ότι ο επιθετικός προσδιορισμός στη λέξη σχολή ορίζει τον ιδρυτή της, αυτόν που τη λάνσαρε; Ισχύει αυτό εν προκειμένω; Ο Στάλιν ήταν αυτός που καθιέρωσε την εξάλειψη προσώπων και γεγονότων και ο μόνος που ακολούθησε αυτή την πρακτική; Επειδή τα παραδείγματα της παγκόσμιας ιστορίας, παλιάς και σύγχρονης, είναι αναρίθμητα, μένουμε σε δυο-τρία εμβληματικά: Αγνοεί ο ΝΣ την περίπτωση των Εφέσιων, οι οποίοι, προκειμένου να τιμωρήσουν τον Ηρόστρατο για τον εμπρησμό τού ναού τής Αρτέμιδας, απαγόρευσαν επί ποινή θανάτου την οποιαδήποτε μνεία τού ονόματός του; (Φυσικά, έκαναν μία τρύπα στο νερό: δεν υπάρχει εγκυκλοπαίδεια που δεν τον αναφέρει!) Δεν κατανοεί ότι η ποινή που είχαν θεσπίσει οι αρχαίοι Αθηναίοι (οι δημοκράτες Αθηναίοι!) για τους προδότες, βάσει τής οποίας απαγορευόταν να ταφούν (= να έχουν μνήμα) εντός τών ορίων τής πόλης και επιβαλλόταν το σπίτι τους να ισοπεδωθεί (= να σβηστεί από τον χάρτη τής πόλης), δεν κατανοεί ότι αυτό ισοδυναμεί επίσης με πλαστογραφία τής Ιστορίας; Και δεν κατανοεί ότι η περίφημη damnatio memoriae (= καταδίκη της μνήμης, δηλαδή απάλειψη κάθε ίχνους ύπαρξης) στην αρχαία Ρώμη είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα επίσημης πλαστογραφίας τής Ιστορίας; Τι θαρρεί ο ΝΣ; Ότι ο Στάλιν ήταν …Ρωμαίος;;;

ΑΠΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Αν έτσι έχουν τα πράγματα (για όποιον αμφιβάλλει, συμπεριλαμβανομένου και του ΝΣ, μία επίσκεψη εδώ θα είναι πολύ χρήσιμη), γιατί ο σεβαστός καθηγητής επικυρώνει την προπαγάνδα τών εχθρών τής Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία, via Στάλιν, επιχειρούν να μας φορτώσουν όλες τις αμαρτίες τής Ιστορίας και κάθε έκφραση του Κακού από καταβολής κόσμου; Έχει την εντύπωση ότι η ‘‘αντισταλινική’’ βουλγκάτα στρέφεται μόνο εναντίον τών ‘‘σταλινικών’’; Είναι δυνατόν να μην έχει πάρει χαμπάρι πως ο ‘‘αντισταλινισμός’’ είναι εδώ και δεκαετίες ένα πρώτης τάξεως εργαλείο για να πειστούν της γης οι κολασμένοι ότι There Is No Alternative;  

ΑΠΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ: Ας υποθέσουμε πως δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Κι ας υποθέσουμε ακόμα ότι εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο από ‘‘σταλίνες’’ τού κερατά, πρόθυμοι, αν έρθουμε ποτέ στα πράγματα, να περάσουμε εν στόματι μαχαίρας κόσμο και κοσμάκη. Οπότε, ναι! Η σχολή τής πλαστογραφίας της Ιστορίας πρέπει να βαφτιστεί σταλινική. Σε μια τέτοια περίπτωση, έχουμε κακά νέα για τον σεβαστό κύριο καθηγητή. Πολύ κακά νέα! Γιατί, όπως αποδεικνύουν οι δύο φωτογραφίες (οι πριν και μετά φωτογραφίες!) που εικονογραφούν το σημερινό μας σημείωμα, ο κομματικός σχηματισμός τον οποίον υποστηρίζει και με τον οποίο γενικά συντάσσεται, αποδεικνύεται ένας συλλογικός ‘‘σταλίνας’’, με κέρατα τριπλάσια από τα δικά μας! (Είναι η περίφημη φωτό από την επινίκια συγκέντρωση στο εκλογικό κέντρο τού ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ τών εκλογών τού Μαΐου: Το βράδυ τών εκλογών, το σφυροδρέπανο κυμάτιζε υπερήφανα στη σημαία τής ΚΟΕ που δεσπόζει στο κέντρο τού κάδρου. Την άλλη μέρα, στην ορκισμένη ‘‘αντισταλινικιά’’ Αυγή, το είχε φάει το μαύρο σκοτάδι! Ακριβώς όπως συνέβη με τον Γιεζόφ, έτσι και με το σφυροδρέπανο: now you see it, now you don’t!)  

ΑΠΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: Όσο κι αν ψάξαμε να βρούμε κάποιο άρθρο, αρθρίδιο, αρθράκι, σχολιάκι τού κυρίου καθηγητή γι’ αυτή την καραμπινάτη ‘‘σταλινιά’’ τής ‘‘αντισταλινικιάς’’ Αυγούλας, δεν βρήκαμε ούτε άνω τελεία! Τι έγινε; Έλειπε σε (εκπαιδευτικό) ταξίδι για δουλειές; Διάβαζε σαν τον Χριστόδουλο και δεν την πήρε πρέφα; Ή έκρινε πως εδώ η ‘‘σταλινιά’’ ήταν δικαιολογημένη από τα πράγματα και από τον σκοπό; Μα δεν είναι οι ‘‘αντισταλινικοί’’ εκείνοι που όπου σταθούν κι όπου βρεθούν μας ξεκουφαίνουν φωνάζοντας σαν ιεροκήρυκες «ο σκοπός δεν αγιάζει ποτέ τα μέσα, ο σκοπός δεν αγιάζει ποτέ τα μέσα!»; Λάθος έχουμε καταλάβει; (Πού είσαι Μιχάλη Καστρινάκη;)

ΑΠΟΡΙΑ ΠΕΜΠΤΗ: Δικαιούται ο ΝΣ, όπως όλοι μας, να έχει την προσωπική του άποψη για την ενότητα της Αριστεράς. Και δικαιούται να διαφωνεί με την επίσημα διακηρυγμένη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί ενότητας στη δράση με όλη την Αριστερά και να εξαιρεί το ΚΚΕ από αυτή την επιδιωκόμενη συμπαράταξη. Πόσο σοφό όμως είναι το σκεπτικό με το οποίο επιχειρεί να θεμελιώσει την άποψή του; Και, κυρίως, μια και μιλάμε για αριστερό διανοούμενο: πόσο σύμφωνο είναι με τη διαλεκτική σκέψη; Σύμφωνοι. Προς το παρόν, οι πρακτικές που ακολουθεί το ΚΚΕ σε περιπτώσεις σαν τού Χρόνη Μίσσιου είναι αυτές τής ‘‘διόρθωσης’’ της Ιστορίας. Πώς προεξοφλεί όμως ότι αυτές θα ζουν και θα βασιλεύουν και στο μέλλον; Γιατί θεωρεί ότι δεν υπάρχουν μέλη και οπαδοί τού ΚΚΕ που βλέπουν και παραβλέπουν αυτές τις γελοιότητες και φρίττουν, άσχετα αν λόγω (στρεβλού) δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν εκφράζονται; Γιατί δεν βλέπει ότι ακόμα και δογματικοί Κομματολάτρες, όπως ένας κατά το επάγγελμα συνάδελφός του που έγραψε «Θα μπορούσε ο Ριζοσπάστης να δώσει περισσότερη έκταση στην αντιστασιακή του δράση ως καταγραφή. Το δέχομαι αυτό.», είναι και παραείναι πιθανό να ψυχανεμίζονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τέτοιες ‘‘αλχημείες’’; Συζητάει με τόσο κόσμο, ασφαλώς και με κόσμο που έλκεται από το ΚΚΕ. Δεν μπορεί να μην έχει διαπιστώσει κάποιες χαραμάδες που εμφανίζονται στο μπετόν. Γιατί, αντί να προσπαθήσει να τις διευρύνει, σπεύδει να τις κλείσει;   

Αντί επιλόγου

Από τους διανοούμενους της Αριστεράς περιμένουμε πολλά. Και ένα από αυτά που περιμένουμε, ίσως το πιο σημαντικό, είναι να βοηθήσουν τον κόσμο τής Αριστεράς να ξεπεράσει το επίπεδο της απλοϊκής σκέψης, των αδιέξοδων ή και πλαστών μανιχαϊσμών, τον τυφλό και χουλιγκάνικο κομματικό πατριωτισμό. Έτσι, ώστε να μπορεί να βλέπει τα πράγματα στη συνθετότητα και πολυπλοκότητα που έχουν στην πραγματική ζωή κι όχι στην ιδεατή ‘‘καθαρότητα’’ τής θεωρίας ή στην ‘‘αψεγάδιαστη’’ και ‘‘τακτοποιημένη’’ αναπαράσταση της πραγματικότητας που παρατηρείται στα κομματικά σχέδια επί χάρτου. Πώς θα γίνει αυτό; Με πολλούς τρόπους, που τους ξέρουν εκείνοι καλύτερα. Νομίζουμε όμως ότι ο πρώτος και καλύτερος είναι το ίδιο το δικό τους παράδειγμα. Κάτω από αυτό το πρίσμα, πολύ φοβόμαστε ότι το γραπτό τού Νικόλα Σεβαστάκη που σχολιάσαμε παίρνει μη προβιβάσιμο βαθμό… 

Οι εικόνες, από το oapatris.wordpress.com