Ορντέβρ
Διακόπτουμε τη ροή τών
αναρτήσεων για να ασχοληθούμε με μία ιδιαίτερη περίπτωση. Αφορά στους δύο
γνωστούς και μη εξαιρετέους Ροΐδη και Λασκαράτο που μας έχουν απασχολήσει (και
θα μας απασχολήσουν) και άλλη φορά. Η τωρινή αφορμή είναι το τσίνισμά τους για το
χθεσινό δημοσίευμα που βλέπετε στην παράπλευρη στήλη (Ημερολόγιο περιθωρίου, εγγραφή #64), με το οποίο διατυπώναμε την
άποψη ότι η ανάρτηση του Λασκαράτου υπό τον τίτλο Το Πολυτεχνείο, η Αριστερά και οι Νεοναζί συνιστούσε στην ουσία του
ξέπλυμα τού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Το τσίνισμά τους δεν ήταν σοβαρού χα;ρακτήρα. Φτηνό, πάμθηνο και τιποτένιο ήταν, ανάλογο με την πολιτική ‘‘φιλοσοφία’’
τους. Είναι όμως μία καλή αιτία για να επανέλθουμε αναλυτικά στο δημοσίευμα και
να δούμε, αν και σε πολύ μικρή έκταση, ποιος είναι ποιος τελικά. Γιατί, όπως γράφαμε
σε μία παλαιά ανάρτησή μας:
Το γεγονός ότι εν δυνάμει όλοι, μετά από περισσότερο
ή λιγότερο επιδέξιους ‘‘χειρισμούς’’, μπορούμε να καταστούμε ύποπτοι ως εσωτερικοί
‘‘εχθροί’’ της Αριστεράς δεν πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε πως ο χειρότερος
εχθρός είναι πάντα ο εντός των τειχών. Η ανυπόφορη αυτή πραγματικότητα έδωσε
την ευκαιρία σε μερικούς ‘‘πονηρούς’’ να προτείνουν ως φάρμακο το γκρέμισμα των
τειχών. Και σε πολύ περισσότερους καλόπιστους εξ ημών να αποδεχτούν την πρότασή
τους. Δυστυχώς, η αφέλεια δεν είναι ‘‘προσόν’’ μόνο των α-λόγων, τα οποία,
επειδή φορούν παρωπίδες, καταλήγουν στο τέλος να πιστεύουν πως δεν υπάρχει
άλλος βατός δρόμος πλην αυτού που τα υποχρεώνουν να βαδίζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου