Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

‘‘Σταλινικοί’’ και ‘‘αντισταλινικοί’’ γίναμε μαλλιά κουβάρια!



ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι η μικροψυχία που επέδειξε ο Ριζοσπάστης στη νεκρολογία τού Χρόνη Μίσσιου, μικροψυχία που επισημάναμε κι εμείς σε σχετική ανάρτηση την Τετάρτη που μας πέρασε, πυροδότησε τα ‘‘γνήσια’’ ‘‘αντισταλινικά’’ αισθήματα πλείστων όσων. Δύο σχετικά δημοσιεύματα μας τράβηξαν την προσοχή. Το πρώτο, για το οποίο και ο λόγος στο σημερινό σημείωμα, μας προξένησε άφθονα χαχανητά γιατί η υπόθεση έχει πολύ μεγάλη πλάκα. Το δεύτερο, το οποίο θα μας απασχολήσει στην επόμενη ανάρτηση είναι διαφορετικής τάξεως και ποιότητας από το προαναφερθέν. Πρόκειται για ένα σύντομο σχόλιο του σημαντικού Νικόλα Σεβαστάκη, που δημοσιεύτηκε στο Red Notebook προχθές την Πέμπτη και μάς προκάλεσε κάποιες απορίες —κομψή διατύπωση αυτό, για να πούμε ότι έχουμε κάμποσες ενστάσεις. Το καθένα στην ώρα του και πρώτα το πρώτο.


ΣE ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ‘‘αντισταλινικό’’ blog, ένα από τα πιο ‘‘αντισταλινικά’’ που έχει να επιδείξει η ελληνική μπλογκόσφαιρα, έγινε μια υπενθυμητική αναφορά στο βιβλίο τού Τρότσκι «Η σταλινική σχολή τής πλαστογραφίας» (Εκδόσεις Ένεκεν, 2008). Τίποτε το περίεργο μέχρι εδώ, πόσω μάλλον κάτι άξιο για χαχανητά.

Όπως είναι φυσιολογικό σε τέτοιες περιπτώσεις, γίνεται μνεία και στα πρόσωπα που συνετέλεσαν στην έκδοση. Έτσι, διαβάζουμε ότι το βιβλίο εκδόθηκε σε επιμέλεια-μετάφραση του Θεοδόση Θωμαδάκη και Τριαντάφυλλου Μηταφίδη. Τον πρώτο δεν τον ξέραμε, αλλά από ένα σύντομο ψάξιμο στο διαδίκτυο μάθαμε ότι είναι παλιός αγωνιστής τής Αριστεράς, προερχόμενος από το τροτσκιστικό ρεύμα. Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης (ΤΜ) όμως, μάς είναι γνωστός —όχι προσωπικά· εννοώ ξέρουμε τη διαδρομή του. Χοντρικά: παλιός τροτσκιστής κι αυτός, φυλακισμένος για αντιδικτατορική δράση και τα τελευταία χρόνια μέλος τής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής τού ΣΥΝ. Και πάλι, ουδέν μεμπτόν ούτε μέχρι εδώ. Επηρεασμένοι από τις τροτσκιστικές ιδέες είναι οι άνθρωποι, με βιβλία τού Τρότσκι θα καταπιαστούν. Δεν γίνεται να καταπιαστούν με τα άπαντα του Στάλιν. Σωστά; Ολόσωστα!

Ποτέ μην απαντάτε ολόσωστα σε τέτοιες περιπτώσεις. Να κρατάτε πάντα και μία τουλάχιστον επιφύλαξη. Γιατί η υπόθεση, όπως θα αποδείξουμε, έχει και μία ‘‘μικρή’’ ουρά. Και αυτή είναι που μας γαργάλισε και μας πιάσανε τα χάχανα —δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσετε εσείς, δημοκρατία έχουμε.


ΣΤΙΣ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ τού σωτηρίου έτους 2004 η Αυγή δημοσίευσε ένα άρθρο τού ΤΜ υπό τον τίτλο «Το κριτήριο του διεθνισμού». Σ’ αυτό ο Μηταφίδης επιχειρούσε να στηρίξει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τού ΣΥΝ παρουσιάζοντάς τον ως διεθνισμό σε αντίθεση με τον κατ’ αυτόν σοσιαλπατριωτισμό τού ΚΚΕ μέσα από διεθνιστικές κομμουνιστικές θέσεις. (Είναι κοινό μυστικό για όσους ξέρουν πέντε θεωρητικά και στρατηγικά ζητήματα ότι η τροτσκιστική προσέγγιση περί τού αδύνατου της εγκαθίδρυσης σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα αποτελεί την καρδιά του αριστερού ‘‘ευρωπαϊσμού’’, εξέλιξη στην οποία συνετέλεσαν αναμφίβολα οι τροτσκιστές —πρώην ή νυν αδιάφορο— που εντάχθηκαν στον ΣΥΝ.)

Στο άρθρο τού Μηταφίδη, το οποίο κατά διαβολική θεϊκή σύμπτωση το αλιεύσαμε από το ίδιο ‘‘αντισταλινικό’’ blog που υπενθύμισε το προαναφερθέν βιβλίο τού Τρότσκι, γινόταν επικριτική αναφορά σε ένα άρθρο τού Ριζοσπάστη εκείνης της περιόδου. Γράφει κάπου λοιπόν ο ΤΜ, παραθέτοντας εντός εισαγωγικών, ως πιστή αναπαραγωγή τους δηλαδή, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο τού Ρίζου:

Έτσι όχι μόνο προπαγανδίζει την «αποδέσμευση της χώρας από το γκέτο της Ε.Ε.», αλλά και προτείνει «κεντρικό πανεθνικό – οικονομικό σχεδιασμό στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας – εξουσίας», μια και «ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. γιατί ο καπιταλισμός αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτικά ανισόμετρα»(!) (Ριζοσπάστης, 4/4/04).


ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ανοησίες και ανοησίες, τόσο στον Ριζοσπάστη, όσο και σε όλο τον αριστερό τύπο ανεξαιρέτως. Αλλά τέτοια ανοησία;;; Είναι δυνατόν να έχει γραφτεί ότι «ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. γιατί ο καπιταλισμός αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτικά ανισόμετρα»; Είναι δυνατόν να έχει γραφτεί έτσι ακριβώς;;;

Αμ’ έπος αμ’ έργον. Ανατρέξαμε στον Ριζοσπάστη και βρήκαμε το άρθρο. Έχει γραφτεί από τον Μαΐλη, για τον οποίο δεν θα έλεγα ακριβώς ότι του έχουμε και ιδιαίτερη αδυναμία. Έτερον εκάτερον. Διότι ο άνθρωπος, στο επίμαχο απόσπασμα, γράφει φαρδιά-πλατιά και με bold γράμματα μάλιστα:


Καταλάβατε τώρα; Καταλάβατε τι έκανε ο καλός μας Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, ο συνεπής ‘‘αντισταλινικός’’, ο διαπρύσιος κήρυκας, φανταζόμαστε, της αριστερής ηθικής; Έπιασε και έσβησε εκείνο το ταυτόχρονα! Τη λέξη δηλαδή που κάνει το απόσπασμα μία αλήθεια τόσο αληθινή, ώστε να αγγίζει τα όρια της κοινοτοπίας, ενώ, αντίθετα, η απάλειψή της το κάνει να φαντάζει ως μία απίστευτη μπούρδα! Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι το να φας μία ‘‘λεξούλα’’ από ένα κείμενο δεν είναι το ίδιο με το να φας κοτζαμάν Νικολάι Ιβάνοβιτς Γιεζόφ από μια φωτογραφία. Ωστόσο, ένα ‘‘θεματάκι’’ (ένα ‘‘θεματάκι’’ να, με το συμπάθιο…) υπάρχει —ή μήπως όχι; Κι ας μη μας πει κανείς ότι πρόκειται περί …αβλεψίας. Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με το να ισχυριστεί κάποιος ότι η απάλειψη του Γιεζόφ από τη φωτογραφία οφείλεται στην …απροσεξία του σοβιετικού εμφανιστή της!

Επίλογος

Με την ελπίδα ότι έχει γίνει κατανοητό προς τι τα χάχανα και οι καγχασμοί μας, ώστε να μας συγχωρηθεί η ‘‘αμετροέπεια της κριτικής σε αριστερούς με πολύ περισσότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ τους απ’ όσα υπάρχουν στο δικό μας, είναι απαραίτητα δυο λόγια ακόμα.

Ας μη φανταστούν οι ‘‘αντισταλινικοί’ ότι κάνουμε πλάτες στο ‘‘σταλινισμό’’ (ότι κι αν σημαίνει ο όρος). Κι ας μη φανταστούν οι ‘‘σταλινικοί’’ ότι είδαμε το φως το αληθινό. Αυτό που θέλουμε να πούμε με την ανάδειξη της παραπάνω περίπτωσης είναι ό,τι λέγαμε πάντα. Συνοπτικά:

Ότι ο ‘‘σταλινισμός’’ δεν κατοικεί μόνο στον Περισσό (ούτε βέβαια μόνο στην Αριστερά). Ότι ο Στάλιν υπήρξε ο μεγάλος αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο φορτώθηκαν όλες οι αμαρτίες τής Αριστεράς. Κι ότι ο ‘‘αντισταλινισμός’’, εκτός των μεγάλων υπηρεσιών που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει στον αντικομμουνιστικό αγώνα, ήταν και μία πρώτης τάξεως κολυμβήθρα τού Σιλωάμ για αμέτρητους ‘‘σταλινικούς’’, οι οποίοι αναδείχθηκαν στο στερέωμα της Αριστεράς κι έκαναν μικρή ή μεγάλη καριέρα, ως το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή ως ορκισμένοι ‘‘αντισταλινικοί’’.

Πώς να μη γίνουμε μαλλιά κουβάρια μετά;


Photo: o Στάλιν κάνει τον περίπατό του πριν και μετά την εκτέλεση του Γιεζόφ. Από τη wikipedia.

28 σχόλια:

Δώρα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
LeftG700 είπε...

Φίλη Δώρα, σε καλωσορίζουμε εδώ.


Δεν ήξερα ότι ο Ιωσήφ ήταν τόσο κοντοπίθαρος. Από την άλλη ούτε ο Γιεζόφ ήταν πρώτο μπόι. Ωστόσο, έχεις δίκιο. Αν τηρήσουμε τις αναλογίες, πρέπει να ήταν νάνος. Ήταν; Δεν ξέρω. Η σκέψη που κάνω αυτή τη στιγμή: γιατί να αποκλείσουμε ότι στη στημένη (= σκηνοθετημένη, επιμελημένη δηλαδή από τον φωτογράφο) αυθεντική φωτογραφία τού περιπάτου έχουν βάλει τον Στάλιν να πατάει πάνω σε κάτι, ώστε να φαίνεται ψηλότερος;

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν καταλαβαίνεις τι θέλουμε να πούμε. Στον επίλογο το γράφω καθαρά, δεν είναι;

Και δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις με την αναφορά σου στον Κονδύλη περί αξίωσης ισχύος. Για να βοηθηθώ:

Σε κάθε πολιτικό διάλογο, μέσω τών επιχειρημάτων προβάλλονται αξιώσεις που είναι αξιώσεις ισχύος. Το σχόλιό σου, μας ζόρισε και βγάλαμε το συμπέρασμα ότι απειλεί την ισχύ μας. Γι’ αυτό, το …σβήσαμε! Φαντάζομαι να μην έχεις κανένα πρόβλημα. Ή όχι;


Τα λέμε


ΥΓ Μην ανησυχείς! Το σχόλιό σου το έχω σώσει και θα το επαναφέρω. Αλλά, έκρινα πως είναι ένας ‘‘θεαματικός’’ τρόπος για να σκεφτείς ότι η συγκεκριμένη παραδοχή, εν προκειμένω, δεν ωφελεί και πολύ. Άσε που τρελαίνομαι για τέτοιου είδους ‘‘παιχνίδια’’… ;-)

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,

Αν κανεις αφαιρέσει την τελευταια φραση σας στον επίλογο, δηλαδή:

" Κι ότι ο ‘‘αντισταλινισμός’’, εκτός των μεγάλων υπηρεσιών που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει στον αντικομμουνιστικό αγώνα, ήταν και μία πρώτης τάξεως κολυμβήθρα τού Σιλωάμ για αμέτρητους ‘‘σταλινικούς’’, οι οποίοι αναδείχθηκαν στο στερέωμα της Αριστεράς κι έκαναν μικρή ή μεγάλη καριέρα, ως το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή ως ορκισμένοι ‘‘αντισταλινικοί’’."

που ισως παραπέμπει σε συγκεκριμένα ατομα, τα οποια ολοι οι αναγνώστες δεν ειναι δυνατόν ουτε να τα γνωρίζουν αλλά και ουτε να εχει γι αυτους ιδιαιτερο ενδιαφέρον,

αυτό που κυρίως επισημαινετε στην ανάρτηση σας ειναι η μεγάλη διαφορά που θεωρειτε οτι υπάρχει στην αποψη, οτι δηλαδή ο σοσιαλισμος δεν μπορει να πραγματοποιηθει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σε ολες τις χωρες της ΕΕ.

Αν κάποιος προχωρήσει τη σκέψη σας τότε ισως να εξαχθει το συμπέρασμα οτι δεν ειναι απιθανο να μπορει να πραγματοποιηθει ο σοσιαλισμος σε μια μονο χώρα, η ακομα και σε ορισμένες ευρωπαικες χώρες, ας πουμε τις χώρες του Νότου.

Σε μια τέτοια πε΄ριπτωση κατρρίπτεται ολο το σκεπτικο του Μηταφίδη (το κειμενο του οποιου μας δώσατε σε λινκ να διαβάσουμε)

και το οποιο, θα ελεγε κανείς οτι δεν βρίσκεται μακραν της πραγματικότητας σε ο,τι αφορά την ισχύουσα (ακομα) παγκοσμιοποίηση δηλαδή την ελευθερη μεταφορα κεφαλαιων και συναλλαγων σε παγκοσμια κλιμακα, που μπορει

ισως να μπλοκάρει εθνικές οικονομίες οι οποιες θα ειχαν "απεμπλακει" απο το ολο σύστημα θα ειχαν "περιορισθει" στα εθνικα τους σύνορα, αλλά με συνέπειες που μαλλον ειναι δύσκολο να τις προσδιορίσει κανείς, τουλάχιστον στην παρουσα συγκυρία της κρίσης.


LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Στην ουσία μάς λες: Αν αφαιρέσουμε το κυρίως θέμα τής ανάρτησης εκείνο που επισημαίνετε είναι κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Όχι, φίλη Ένη. Εκείνο που θέλαμε να επισημάνουμε ήταν το κύριο θέμα τής ανάρτησης. Απλώς, έτυχε η "σταλινική" "ομορφιά" τού "αντισταλινικού" Μηταφίδη να εκδηλωθεί στο ζήτημα που εσύ θεωρείς κύριο.


Τα λέμε


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Έχει άραγε νόημα η πλήρης καταδίκη του «σταλινισμού» δίχως ταυτόχρονη καταδίκη του «λενινισμού»; έχει άραγε νόημα η υπεράσπιση του «λενινισμού» δίχως υποτυπώδη υπεράσπιση του «σταλινισμού»;

Ιδού ένα ερώτημα που είναι δυο...
Αντώνης

Υ.γ: όσο για τη θέση περί μη δυνατότητας πραγματοποίησης σοσιαλισμού ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. προφανώς και ευσταθεί, αν και νομίζω πως κατ ουσίαν αυτό δεν ενδιαφέρει την «λακανική αριστερά».

Δώρα είπε...

στα ερωτήματα του αντώνη απαντώ "όχι" και "όχι"

Τι θα πει αντικομμουνιστής;

συνοπτικά

Αντισταλινικός=αντιλενινιστής=αντιμαρξιστής
=αντικομμουνιστής πράγμα που σημαίνει κομμουνιστής = μαρξιστής = λενινιστής = σταλινικός....
βρε λες;

ερωτησεις που θα απασχολούν τους φοιτητικούς κύκλους τα επόμενα τριακόσια χρόνια (μετα από φοιτητής πας κατευθείαν για υποψήφιος,λέκτορ,επίκουρος κτλ. αλλά στην ουσία είναι ο ίδιος κύκλος και το ίδιο κύκλωμα, αυτό είναι άλλη κουβέντα)

1.μπορώ να είμαι κομμουνιστής και να βρίσκω την μαρξική κριτικη ακρως προβληματική;
2.μπορώ να είμαι κομουνιστής εαν ερμηνεύω, στην επαναστατική ιστορία του 20ου, την δράση του μπολσεβικικου κόμματος ως αντεπαναστατική
3.μπορώ να είμαι κομμουνιστής και να θεωρώ το σύστημα της ΕΣΣΔ από το 1921 ως το 1991, εφαρμογή σε ένα ακραία καπιταλιστικό, συσσωρευτικό, οικονομικό μοντέλο με τα πάνω του και τα κάτω του;

Αν τώρα απαντάτε "όχι" σε δύο από τις παραπάνω δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κατανοήσετε τον κομμουνισμό, αν απαντάτε ναι είναι καλή αρχη αλλά δεν σημαίνει και τίποτα....
δηλαδή θέλει κι αλλη συνέντευξη συμπληρωματικώς


LeftG700 είπε...

Φίλη Δώρα,


Βλέπουμε ότι είσαι λαλίστατη με τον Αντώνη, αλλά σ' εμάς δεν λες κουβέντα! Τι έγινε; Κρατάς κρυμένα μυστικά και ντοκουμέντα; ;-)


Τα λέμε (αν, φυσικά, μας πεις και καμια κουβέντα! ;-) )

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη, σε καλωσορίζουμε εδώ.


Καίριας σημασίας το σχόλιό σου. Κανόνισε να τα λέμε! ;-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Δώρα, εσύ που κατέχεις την ελπίδα κρατά τη για τον εαυτό σου, δεν σου τη ζήτησε κανείς.

Δώρα, εσύ που κατέχεις την αποκλειστικότητα του κατανοείν για το κομμουνισμό κράτα την και για τον εαυτό σου.

Το ερώτημα δεν τέθηκε για να απαντηθεί με ύφος ινστρούχτορα, ούτε μέσω των ευκολιών που αναφέρεις εσύ, Δώρα.

Πως μιλάς έτσι -σε «εμάς» που ενδέχεται να μην υπάρχει καμία ελπίδα να κατανοήσου«με» τον κομμουνισμό αν δεν απαντήσου«με» στις ερωτήσεις σου όπως εσύ θες. Ποιους «εμας», σε γνωρίζω από πουθενά και δεν το ξέρω;
Σε χαιρετώ.

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε,


Για διευκόλυνση του διαλόγου (να ξέρουν όλοι όσοι παρακολουθούν ποιος λέει τι), είσαι ο Αντώνης του σχολίου που στάλθηκε νωρίτερα και υπογράφεται από το ίδιο όνομα;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Δώρα,


Τελικά δεν μας τα λες και πολύ καλά, ρε φιλενάδα. Ήρθες εδώ για μονόλογο; Δεν είναι τα μπλογκς γι’ αυτή τη δουλειά, λάθος ‘‘όχημα’’ διάλεξες. Αλλά πάει στο διάολο! Να ήταν μόνο αυτό;

Κατέθεσες δύο σχόλια που το ένα κουτουλάει το άλλο. Εντελώς τελείως κατακέφαλα. Σύμφωνα τουλάχιστον με όσα διαβάζω.

Κοίτα, καλό είναι να τακτοποιήσεις λίγο τη σκέψη σου, ώστε να είναι κάπως συνεκτική, με καθορισμένες προτεραιότητες και σαφείς προσανατολισμούς.

Και αποκαθιστώ το σχόλιό σου [***] (θα το ποστάρω αμέσως μετά με την αρχική του ημερομηνία ενσωματωμένη).


Τα λέμε (αν ανοίξεις το στοματάκι σου βέβαια…)


[***] ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ: Το σχόλιο της Δώρας που ακολουθεί το ‘‘διαγράψαμε’’ για να διτυπώσουμε εμφατικά μία ένσταση σε όσα έλεγε. Είναι το πρώτο-πρώτο που κατατέθηκε σε αυτή την ανάρτηση, όπως δείχνουν και τα ‘‘απομεινάρια’’ του («Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή τού ιστολογίου»)

Δώρα είπε...

Συγγνώμη ρε παιδιά, θα επανέλθω ίσως αργότερα αλλά επιτρέψτε μου να εκφράσσω την έκπληξη μου. Γνωρίζουμε από την ιστορία πως ο Στάλιν είχε υψος 1.53cm. Ο Γιεζόφ ήταν λιλιπούτειος;

Κατά τα άλλα αν ξεκινήσει η κουβέντα με την παραδοχή πως κάθε αξίωση είναι αξίωση ισχύως,
τι θέλετε ακριβώς τωρα να πειτε με αυτή την ανάρτηση;

(Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2012 9:55:οο π.μ.)

Τάσος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Πώς ορίζουμε τον σταλινισμό και πώς τον λενινισμό; Υπάρχουν ομοιότητες και υπάρχουν διαφορές.

Η κύρια ομοιότητα είναι ότι έβαλαν τη σφραγίδα τους σε δύο ιστορικές περιόδους ως αναμφισβήτητοι ηγέτες —για τον Στάλιν, αυτό ισχύει μετά την επικράτησή του επί τού Τρότσκι. Σ’ αυτή την περίπτωση, όπου αναφερόμαστε σε περιόδους διακυβέρνησης μη επιδεχόμενες αμφισβήτηση, μπορούμε να μιλάμε ακόμα και για ταύτιση χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Η κύρια διαφορά τους είναι, κι εδώ μπαίνουμε στα χωράφια τής θεωρητικής συνεισφοράς, ότι ο Λένιν αναγνωρίζεται ως ο θεωρητικός τής επανάστασης —και όχι μόνο—, ενώ ο Στάλιν όχι. Δικαίως, κατά την άποψή μας (εννοείται ότι όλα όσα γράφω είναι οι προσωπικές μας απόψεις και κάπως γενικευμένες κι όχι τίποτε θέσφατα). Άσχετα αν ο Στάλιν δεν έγραψε μόνο και πάντα ‘‘γελοιότητες’’ όπως θέλουν να ισχυρίζονται οι πάσης φύσεως ‘‘αντισταλινικοί’’, επ’ αυτού δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Λένιν ούτε γι’ αστείο. Άρα, με αυτή την έννοια, νομίζω, δεν μπορούμε να μιλάμε εμείς οι αριστεροί για σταλινισμό με την ίδια βαρύτητα που μιλάμε για λενινισμό. Ας σκεφτούμε όμως εδώ:

Ποιοι πρωτομίλησαν για σταλινισμό προσπαθώντας πολλές φορές να τον ταυτίσουν με τον λενινισμό και γενικότερα με την ιδέα τού κομμουνισμού όταν επιχειρεί να υλοποιηθεί μέσω τής πράξης; Μα, οι εχθροί μας! —και ξέρουμε όλοι τι εννοούσαν… Και έπραξαν από τη μεριά τους άγια. Γιατί; Γιατί ο Στάλιν υπήρξε ο αδύναμος κρίκος μας! Και γιατί υπήρξε ο αδύναμος κρίκος μας; Γιατί επί τών ημερών του, το ερείπιο που λεγόταν Σοβιετική Ένωση στήθηκε στα πόδια του, άρα, ήταν αυτός που υποχρεώθηκε να βουτήξει τα χέρια του στις λάσπες, πολύ περισσότερο από τον Λένιν —αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να το πούμε αυτό: από μια άποψη ο Λένιν, για να θυμηθούμε και τον μακαρίτη Μίσσιο, πέθανε νωρίς.

Βούτηξε τα χέρια του στις λάσπες όσο ήταν αναγκαίο; Όχι, σε καμία περίπτωση! Υπερέβαλλε και υπερέβαλλε σε μεγάλο βαθμό. Κι εδώ ξαναθυμάμαι τα λόγια τού Ζίζεκ (στο περίπου): Σε σχέση με τη βία, η βασική αρετή τού Λένιν που δεν διέθετε ο Στάλιν ήταν ότι είχε την ικανότητα να κατανοεί και να εκτιμά σωστά την αναγκαία βία που έπρεπε να ασκηθεί κατά περίπτωση και συγκυρία.

Μιλάς για πλήρη καταδίκη τού σταλινισμού. Από τα παραπάνω πρέπει να σου έχει γίνει φανερό (λέω πρέπει γιατί το σχόλιό σου δείχνει σκέψη) ότι θεωρούμε την πλήρη καταδίκη τών πεπραγμένων τού Στάλιν (όλων τών πεπραγμένων!) καθαρή ανοησία. Εδώ δεν το έχουν κάνει ιστορικοί και πολιτικοί που κάθε άλλο μπορούν να θεωρηθούν ‘‘σταλινικοί’’, θα το κάνουμε εμείς;;; Και σε ποια βάση θα το κάνουμε; Στη βάση τής αποκήρυξης της βίας; —έτσι γενικά, της βίας, όχι τής μη αναγκαίας βίας. Ας γελάσω! Στη βάση τών λαθών (πολλά από αυτά τραγικά) που έγιναν στην περίοδο της διακυβέρνησής του; Μα τότε… τότε υιοθετούμε κι εμείς ένα βασικό χαρακτηριστικό τής ολοκληρωτικής (με την αρνητική έννοια) σκέψης: να μην αναγνωρίζει λάθη, αλλά να βλέπει πάντα εγκλήματα εκ προμελέτης, απέναντι στα οποία δεν δείχνει το παραμικρό έλεος!

Αυτή ήταν η μικρή συνεισφορά μας στο πολύ καλό σχόλιό σου.

Όσο για τη λακανική αριστερά, σωστά το βλέπεις. Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής και σωστός, κάπως έτσι το βλέπουμε κι εμείς. Ξέρεις η ψυχολογία και η ψυχανάλυση μοιάζει με τον μπαλαντέρ τής τράπουλας. Το ζήτημα είναι πού την αξιοποιείς και για ποιο σκοπό…


Τα λέμε

Κάστορας είπε...

Θυμάμαι, αγαπητοί Leftg700, την εποχή -όχι πολύ μακρινή- κατά την οποία είχα πανομοιότυπη αντίληψη με την δική σας: Πίστη στην εν γένει θετική κληρονομιά του κομμουνιστικού κινήματος, ανοχή και συμπάθεια προς το ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο εργατικό κόμμα αν και γραφειοκρατικό και επίσης είναι το κόμμα των χιλιάδων αλτρουιστών εκτελεσμένων, υπεράσπιση του λενινισμού ως συγκεκριμένης ανάλυσης, δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του μαρξισμού ως σωστού αναλυτικού εργαλείου που βάζει τον παραγωγό του πλούτου στο προσκήνιο. Ακόμα και για την καταδίκη του Στάλιν ήμουνα διστακτικός, όπως εσείς εδώ τώρα. Εδώ και δύο χρόνια, σταδιακά, έχω αρχίσει να αναθεωρώ και να γίνομαι κανονικός ρεβιζιονιστής αν και διατηρώ το εαακίτικό μου ξευδώνυμο που μου ξέμεινε απ' την προηγούμενη περίοδο. Ήθελα να σας γράψω περί όλων αυτών και στο απόσπασμα του Ζίζεκ αλλά δεν πρόκαμα.

Τί με έκανε να αλλάξω; Καταρχάς ένας προβληματισμός για την αυτοαποκαλούμενη πρωτοπορεία της κοινωνίας: Αν δεν ήταν οι αριστεροί αριστεροί, τί θα ήθελαν να είναι σε μια ιδανική κοινωνία; Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε μερικώς στη σημερινή; Και αν η αυριανή δεν έρθει ποτές, τί θα μείνει; Ας μου επιτραπεί να πω ότι μπορεί στην Ρωσία του 1917 οι μπολσεβίκοι και οι μενσεβίκοι να συγκέντρωναν όντως την πολιτική αλλά και πολιτιστική και διανοητική πρωτοπορεία, αλλά αυτό δεν συμβαίνει και δεν θα ξανασυμβεί στις σημερινές περίπλοκες κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού. Δεν μπορεί το κόμμα να είναι οργανικός διανοούμενος από μόνο του γιατί είναι τα πεδία πολλά και οι άλλες απόψεις και εκφάνσεις περίπλοκες.

Μετά, τίθεται το ερώτημα αν παρόλα αυτά μπορεί να διατηρηθεί ο μαρξισμός και ο λενινισμός σαν μια γενική καθοδηγητική αρχή, για να βοηθηθούν στην απελευθέρωσή τους οι υπόλοιπες κοινωνικές δυνάμεις. Πολύ φοβάμαι ότι ακόμα και στο πεδίο της θεωρίας της κοινωνικής -πέραν ίσως των οικονομικών- ενώ οι μαρξίζουσες και μεταμαρξιστικές θεωρίες υπερτερούν μακράν των ανταγωνιστικών θεωριών, οι καθαρά μαρξιστικές σύγχρονες θεωρήσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και το δίχως άλλο, αυτό οφείλεται -πέραν της ήττας το 89- και στην περιοριστική, σχεδόν ωφελιμιστική προσέγγιση του παραδοσιακού μαρξισμού. Η όλη ρητορεία περί συμφερόντων, η προσπάθεια να οριστεί η εργατική τάξη και τα όμορα στρώματα, η αντίληψη περί συσχετισμών και κράτους, είναι μια προσπάθεια να θεμελιωθεί ηθικά η δικτατορία του προλεταριάτου και το όλο βίαιο και εν μέρει αυταρχικό σοσιαλιστικό εγχείρημα. Είναι που ο παραδοσιακός μαρξισμός αρνείται την ηθική ως πεδίο θεμελίωσης, αρνείται τις κοινωνικές επιστήμες ως φορτισμένες (δεν έχει κι άδικο, αλλά τί να κάνουμε) και ουσιαστικά αρνείται το δικαίωμα του οποιουδήποτε να τον ελέγξει ως κίνημα, χρησιμοποιώντας ένα κυκλικό επιχείρημα βάσει του οποίου η ηθική είναι ιδεολογία, αλλά δεν δεχόμαστε κριτική γιατί είμαστε ηθικά ανώτεροι επειδή εκφράζουμε τα προλεταριακά συμφέροντα, για των οποίων την έκφραση ουσιαστικά επικαλούμαστε μια ηθική-πολιτική στάση μας. Η αποκορύφωση στις μέρες μας αυτής της λογικής είναι η πολιτική του ΚΚΕ, του οποίου το πρόβλημα δεν είναι η μη-συνεργασία με το συριζα, αλλά η άρνηση να μετέλθει σε διάλογο με τον οποιοδήποτε. Ο σταλινισμός, όλος ο σταλινισμός, ακόμα και ο καλός του δημητρώφ (άντε εξαιρώ τον τολιάτι που του έχω αδυναμία- μα αυτός ητανε ρεβιζιονιστής!) είναι μια αναπαραγωγή αυτής της λογικής. Και μάλιστα, αυτό που ουσιαστικά μένει όταν η πολλή ηθικολογία κοπάζει είναι το συμφέρον, ο ωφελιμισμός, ότι η ΕΣΣΔ είχε πλήρη απασχόληση και δωρεάν υγεία (αυτά τα λένε βέβαια οι σημερινοί απολογητές, γιατί οι τότε ηγέτες ένιωθαν υποχρεωμένοι να στηρίξουν, έωλα μεν αλλά σε ηθική βάση, την ανυπαρξία έστω και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και τις εκτελέσεις 3 εκατομυρίων).


Κάστορας είπε...

Εν κατακλείδει, θα ήθελα να πω τα εξής: Η επαναστατικότητα στη σημερινή κυνική εποχή μας μου φαίνεται υπεκφυγή. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο χαζός μετά την αποτυχία υπαρκτού και την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία που να πιστεύει ότι εκ προοιμίου οι κατώτερες τάξεις μπορούν και πρέπει να κυβερνήσουν, ότι οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες ήδη, ότι απλά επειδή κάποιος -ο οποίος αρνείται τον διαλογο με τους ρεφορμιστές, ή τους φιλελεύθερους, ή τον οποιονδήποτε- είναι ο φορέας της καλής και ηθικής ανάλυσης και ο εκφραστής των συμφερόντων των πολλών, σε μια κοινωνία όπου τα συμφέροντα είναι πολλαπλά. Και αν αυτό ακόμα θα το δεχόμουν για ένα άτομο μεμονωμένο, κόμματα και οργανώσεις που μέσα τους εφαρμόζουν λενινιστικά το μανιπουλάρισμα ανθρώπων -και δεν το λέω ως μομφή γιατί η αντιπροσωπευτική πολιτική που είναι και η μόνη δυνατή μέχρι τώρα το εμπεριέχει αναπόφευκτα- το κάνουν σίγουρα εκ του πονηρού.

δωρα είπε...

Παιδιά, με κατηγορείτε για "μονόλογο" ενώ και τα δύο μου σχόλια θέτουν ερωτήματα
η πρώτη ερώτηση μου ήταν σαφής, αυτή που εμφατικά σβήσατε (ωραίο!).
Ρωτούσα τι ζητάτε υποδεικνύοντας την αντισταλινική συκοφαντική παράληψη στα λεγόμενα του Μαίλη από τον Μηταφίδη.
"τι θέλετε ακριβώς τωρα να πειτε με αυτή την ανάρτηση;"
Αυτή ηταν η μια ειλικρινής απορία μου που την κάνατε και ζήτημα μη απαντώντας.
Προσπαθώ να αποσπάσω ένα συνοπτικό το δυνατόν επεξηγηματικό σχόλιο.
Προς τι ο εκνευρισμός και οι εμφάσεις λες κι είμαι κάμια τρολετάρια ;-)

Δώρα είπε...

Το δεύτερο σχόλιο προς τον Αντώνη και εσάς ήταν τρεις ερωτήσεις που ετέθησαν στις, εκ του πονηρού, πιο πάνω του Αντώνη που πάει να κάνει μαλλιά κουβάρια τον κομμουνισμό, με τον Λένιν τον Στάλιν και δεν ξέρω ποιους άλλους, δηλαδή τον κομμουνισμό με τα ιστορικά πρόσωπα που εδραίωσαν την βιομηχανική "επανάσταση" στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία. Που την ηλεκτροφώτισαν!
Συνδέει έτσι την κομμουνιστική θεωρία με τις πρακτικές ενός ακραία συσσωρευτικού οικονομικού συστήματος που "πάει μπροστα"...
(με κάποια δημογραφικά προβλήματα ενίοτε)
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κριτική στον καπιταλισμό(κ.σ.κ) είναι κριτική και στον τρόπο παραγωγής, όχι μόνο στις οικονομικές "σχέσεις"!!!
Η κομμουνιστική δε κ.σ.κ συνδέεται και με μια κριτική στην καπιταλιστική Ηθική.
Είναι συνολική κριτική στο ΣΥΣΤΗΜΑ, όχι στο ταμείο του συστήματος ούτε στον νεροκουβαλητή του!

Δωρα είπε...

δεν είμαι ρομποτ

γκοτλομπ φρέγκε είπε...

ο Στάλιν στο όνομα της αναγκαιότητας και της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας (δε ξέρω τι γινόταν στο κεφάλι του)πολύ απλά παραχάραξε την ιστορία. Δε μιλάμε για μια φωτογραφία αυτή τη στιγμή, αλλά για συστηματική στρέβλωση και παρερμηνεία γεγονότων. Το να στρεβλώνει ένας κομμουνιστής ηγέτης την ιστορία, που υποτίθεται είναι και η μόνη "αληθινή επιστήμη" το θεωρώ ανάλογο με το να λατρεύει ένας ποντίφικας τον σατανά.

LeftG700 είπε...

Φίλε Κάστορα,


Αν διαβάζεις τις ‘‘σοφίες’’ μας με την ίδια αραιή συχνότητα που παίρνεις το λόγο για να σχολιάσεις, δεν είναι να απορεί κανείς που σε ορισμένα σημεία, αλλά σημεία λεπτά και κρίσιμα, μας έχεις ‘‘χάσει’’. Γιατί οι αντιλήψεις μας, μιλώντας γενικά και αφαιρώντας κάποιες εσωτερικές διαφοροποιήσεις, δεν είναι πανομοιότυπες με αυτές που είχες (όπως τουλάχιστον τις περιγράφεις) στο όχι μακρινό παρελθόν. Εξηγούμαι:

Πίστη έχουμε. Αλλά όχι εκεί που την εντοπίζεις. Τι θα πει πίστη στην εν γένει θετική κληρονομιά τού κομμουνιστικού κινήματος; Το κομμουνιστικό κίνημα του παρελθόντος, από πολλές απόψεις είναι και μια αρνητική κληρονομιά, βάρος, μπελάς, πονοκέφαλος. Αυτό το εν γένει νομίζω ότι είναι λίγο παραπλανητικό. Η πίστη μας (πίστη που η αποτυχία τών σοσιαλισμών τού 20ου αιώνα δεν είναι ικανή να μας την κλονίσει) εντοπίζεται στη δυνατότητα ύπαρξης μιας καλύτερης κοινωνίας, όπου όμως, αυτό το καλύτερο θα ορίζεται στην πορεία με βάση τα συμφέροντα των πολλών και κάτω από τη δική τους εξουσία. Σε τίποτε περισσότερο και σε τίποτε λιγότερο. Παραπέρα:

Δεν έχουμε για το ΚΚΕ περισσότερη συμπάθεια και ανοχή από όση τρέφουμε για άλλα αριστερά σχήματα. Δεν είμαστε της άποψης ότι είναι το μόνο εργατικό κόμμα (εκτός κι αν ταυτίσουμε την εργατική τάξη με τη βιομηχανική της μερίδα, πράγμα που έχουμε πολλές δυσκολίες να δεχθούμε).

Ο Λένιν ηγήθηκε σε μία μακρά πορεία που οδήγησε στη γέννηση του πρώτου εργατικού κράτους, συνεισέφερε ουσιαστικά στη μαρξική θεωρία, έδωσε μαθήματα στρατηγικής και τακτικής και, επιπλέον και καθόλου ασήμαντο για μας, χτύπησε στα λόγια και στην πράξη τον δογματισμό κάθε είδους. Πώς είναι δυνατόν να τα πετάξουμε όλα αυτά; Τίποτε δεν μας είναι χρήσιμο; Με μόνη αιτιολογία ότι ο λενινισμός είναι υπόθεση μιας άλλης εποχής, μιας άλλης κοινωνίας και μιας άλλης φάσης τού καπιταλισμού; Τότε, τι να πούμε για τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τον Σπινόζα και τον Ρουσώ και όλα τα πνεύματα του παρελθόντος; —άντε, να σου βάλω και τον Καντ, μια και ανακάτεψες την ηθική! ;-) Σε τελική ανάλυση, τι να πούμε για την πανάρχαιη, την πιο παλιά κι από τις λάσπες ιδέα τής Δημοκρατίας;

Περί δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, άστο καλύτερα. Ο συγκεντρωτισμός ισχύει σε κάθε ταξική και ιεραρχική κοινωνία. Και ισχύει σε όλα τα κόμματα. Ακόμα κι ο ‘‘πολύς’’ ‘‘δημοκράτης’’ Κουβέλης είπε πρόσφατα στους ‘‘αντάρτες’’ τής ΔΗΜΑΡ «εμείς δεν διαγράφουμε, αλλά σε όλα υπάρχει ένα όριο»! Δεν καταλαβαίνω γιατί συνδέεις αυτή τη λειτουργία αποκλειστικά με την Αριστερά.

Τι θα πει, φίλε Κάστορα, καταδικάζω τον Στάλιν; Ποιον ακριβώς Στάλιν να καταδικάσουμε; Τον Στάλιν τού σοσιαλφασισμού ή τον Στάλιν τών Λαϊκών Μετώπων; Το Στάλιν τής βίαιης κολεκτιβοποίησης ή τον Στάλιν τής εκβιομηχάνησης, χωρίς την οποία ο Χίτλερ θα είχε κάνει μια χαψιά τη Ρωσία σε χρόνο ντε τε; Τον Στάλιν των γκουλάγκ ή τον Στάλιν που αρνήθηκε να ανταλλάξει τον αιχμάλωτο γιό του με Γερμανό αιχμάλωτο στρατηγό στον Β´ ΠΠ; Τον Στάλιν που κυνήγησε την Αχμάτοβα, ή τον Στάλιν που την έφερε άρον-άρον στη Μόσχα για να μιλήσει από τον κεντρικό ραδιοφωνικό σταθμό όταν μπούκαραν οι Γερμανοί; Το Στάλιν που καθάρισε το Κόμμα από απλώς διαφωνούντες πολιτικούς του αντιπάλους μέσα από στημένες δίκες και αποσπασμένες ‘‘ομολογίες’’ ή τον Στάλιν που το καθάρισε από πράκτορες; —θα ’χει γούστο να απορρίπτεις τον ισχυρισμό «ήταν όλοι ένοχοι» με το αντεπιχείρημα «ήταν όλοι αθώοι» ή να πιστεύεις ότι η κατασκοπία και το πρακτοριλίκι είναι φαινόμενο που εμφανίστηκε στη γη κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου! Πες μας λοιπόν ποιον ακριβώς Στάλιν θέλεις να καταδικάσουμε «χωρίς δισταγμό» και θα το κάνουμε! (Αλλά να μας πεις κι εσύ, αν υπάρχει κάποιος Στάλιν που αθωώνεις ανεπιφύλακτα!)


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Και έρχομαι τώρα στις κύριες αναθεωρήσεις σου.

Όταν αναφερόμαστε εμείς τουλάχιστον σε πρωτοπορία συνδέοντάς την με την Αριστερά, περιοριζόμαστε στο πεδίο τής πολιτικής θεωρίας και πράξης, δεν το γενικεύουμε, όπως φαίνεται να κάνεις εσύ. Δεν νομίζουμε ότι η Αριστερά (ας περιοριστούμε στην περίοδο από την εποχή τού Μαρξ και μετά) συγκέντρωνε ποτέ την πνευματική πρωτοπορία. Από πού βγαίνει αυτό; Και πώς γίνεται η πνευματική καλλιέργεια, η μόρφωση, κ.λπ. να μη κατοικοεδρεύει κατά κύριο λόγο στους κυρίαρχους της κάθε εποχής; Ένας Ρωμαίος πατρίκιος είχε μικρότερη μόρφωση από ένα δούλο; Ή ένας γιός βιομήχανου του 19ου αιώνα μικρότερη παιδεία από τους εργάτες τού μπαμπά του; Ή μήπως ένας Ρώσος μεγαλοτσιφλικάς υστερούσε σε μόρφωση σε σύγκριση με τους μουζίκους του; Επομένως, αυτό που ισχυρίζεσαι περί μπολσεβίκων, πολιτιστικής πρωτοπορίας, κ.λπ. δεν είναι και πολύ ακριβές. Πιο σωστό είναι να πούμε ότι συγκέντρωναν τη διανόηση που είχε ασπαστεί τις ιδέες τής κοινωνικής απελευθέρωσης και είχε ταχθεί με το μέρος τών καταπιεζομένων. Δεν νομίζω όμως ότι στο σύνολο της διανόησης (στην ευρεία της έννοια) αποτελούσαν την πλειοψηφία. Αυτή η κατάσταση δεν έχει αλλάξει, αν έρθουμε στις σημερινές αστικές κοινωνίες. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα και σε μεγαλύτερη έκταση βέβαια, λόγω τής διάδοσης της γνώσης. της γενικευμένης εκπαίδευσης, κ.λπ. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό είναι απαγορευτική συνθήκη προκειμένου ένα αριστερό κόμμα να λειτουργεί ως συλλογικός διανοούμενος στην πάλη τών ιδεών που είναι κι αυτή μία μορφή ταξικής πάλης.

Φίλε Κάστορα, ο μαρξισμός δεν είναι απλά μία καθοδηγητική αρχή. Είναι μία κοσμοθεώρηση. Επιπλέον, είναι (ή πρέπει να είναι) και μία ‘‘ανοιχτή’’ θεωρία, δηλαδή επιδεχόμενη και αναθεωρήσεις και αναστοχασμούς και εμπλουτισμούς, σύμφωνα με την κοινωνική εξέλιξη. Όμως, αυτό είναι άλλο ζήτημα από την ανατροπή τού σκληρού πυρήνα της. Και ο σκληρός πυρήνας της είναι η υλιστική προσέγγιση των ανθρώπινων η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής (δηλαδή η διεύρυνση έως καθολίκευσης της ιδιοκτησίας τους) και η αταξική κοινωνία που σε πρώτο στάδιο προϋποθέτει την αντικατάσταση της ταξικής αστικής εξουσίας από την εργατική (άρα, επίσης ταξική). Αν οι αναθεωρήσεις σου δεν αγγίζουν αυτόν τον σκληρό πυρήνα, είσαι μια χαρά. (Προσοχή: δεν μιλάω για προβληματισμούς, απορίες, ή και σκεπτικισμό, επιφυλάξεις και τα ρέστα. Μιλάω για ριζική αναθεώρηση.) Αν φτάνουν ως εκεί, νομίζω ότι έχεις περάσει ‘‘απέναντι’’ —ή, στην καλύτερη περίπτωση, φλερτάρεις με την αναρχία (απόφαση που, φοβάμαι, σε οδηγεί εκόντα άκοντα στο να συμβάλεις στη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος).


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Κάτι ‘‘ψιλά’’ υπόλοιπα:

Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος ότι ο μαρξισμός αρνείται την ηθική. Ο μαρξισμός ανακηρύσσει την αστική ηθική ατελή και ανολοκλήρωτη και επιπλέον υποκριτική, αφού, μέσω αυτής, η αστική τάξη επιχειρεί να παρουσιάσει το ιδιαίτερο ταξικό της συμφέρον ως συμφέρον όλης τής κοινωνίας. Και είναι επίσης λάθος, και λάθος χοντρό, ότι ο μαρξισμός αρνείται τις κοινωνικές επιστήμες ή την κριτική. (Μου φαίνεται ότι στα εαακ δεν σας τα ’λεγαν και πολύ καλά και να τα αποτελέσματα! ;-) )

Δεν θα συμφωνήσω ότι η εμμονή τού ΚΚΕ να μη λέει ούτε καλημέρα στα άλλα κομμάτια τής Αριστεράς είναι εκδήλωση ‘‘σταλινισμού’’. Όπως είπα παραπάνω: υπάρχει ο Στάλιν τού σοσιαλφασισμού και υπάρχει και ο Στάλιν τών Λαϊκών Μετώπων. Περί ποίου ‘‘σταλινισμού’’ εν προκειμένω να μιλήσουμε; Και αν το κάνουμε, μήπως είμαστε εμείς αυτοί που αποδεικνυόμαστε ολοκληρωτικοί στη σκέψη;

Κατά τη γνώμη μας, η μονοκομματική αντίληψη ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Και είμαστε της άποψης ότι, αν μπορούσαμε να έχουμε τη γνώμη τού Λένιν επ’ αυτού, θα προσυπέγραφε. Δεν μπορεί να μακροημερεύσει η κοινωνία που δεν επιτρέπει την εκτόνωση των εντάσεων μέσω τής ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης παρά μόνο μέσα σε κλειστές αίθουσες και γραφεία ολίγων ‘‘εκλεκτών’’. Δημοκρατία σημαίνει σύγκρουση, σωστά; Στην αστική δημοκρατία η σύγκρουση διεξάγεται στο πλαίσιο ενός δεδομένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Γι’ αυτό και είναι κολοβή, ανολοκλήρωτη. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ολοκλήρωση απαγορεύοντας τη σύγκρουση, κάτι δηλαδή που η κολοβή αστική δημοκρατία ήδη επιτρέπει; Μήπως είναι ώρα να σκεφτούμε αυτό το ζήτημα ενθυμούμενοι την προτροπή τού Λένιν «να μαθαίνουμε από τους εχθρούς μας!»;

Να ένας ωραίος τρόπος να σπάσεις το κεφάλι σου και να αναθεωρήσεις το εαακίτικο παρελθόν σου, χωρίς όμως να γίνεις καθόλου ρεβιζιονιστής! ;-)


Τα λέμε


ΥΓ Ναι! Εμείς είμαστε τόσο χαζοί, που πιστεύουμε ότι οι καταπιεζόμενες τάξεις και μπορούν και πρέπει να κυβερνήσουν! ;-) Και ναι! Εμείς είμαστε αρκετά έξυπνοι για να συνομιλούμε με φιλελεύθερους, αλλά όχι και τόσο χαζοί για να επικυρώνουμε τους ισχυρισμούς τους πως αντιπροσωπεύουν ένα ρεύμα τής …Αριστεράς! ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλη Δώρα,


Αφού σε διαβεβαιώσω ότι δεν είχα κανέναν εκνευρισμό όταν έγραφα το κάθε σχόλιο προς εσένα, θέλω να σου πω τα εξής:

1. Για έλα στη θέση μου. Ποστάρεις ένα σχόλιο και πρώτη-πρώτη. Σε καλωσορίζω και σου απαντώ. Και μετά, έρχεσαι και ξαναποστάρεις ένα άλλο σχόλιο, με το οποίο προσπαθώντας να συνομιλήσεις με έναν άλλον σχολιαστή, γράφοντας εμένα στις πιο παλιές σου γόβες! Τι θέλεις να υποθέσω. Μπορεί να είσαι τίμια, τιμιότερη από τη γυναίκα τού Καίσαρα. Αμ έλα που δεν φάνηκες καθόλου τέτοια! Εγώ φταίω;;;

2. Επαναλαμβάνω: στον επίλογο λέω καθαρά και ξάστερα τι θέλουμε να πούμε φέρνοντας στο προσκήνιο τη ‘‘σταλινική’’ ‘‘ομορφιά’’ τού ‘‘αντισταλινικού’’ Μηταφίδη. Δεν μπορώ να το πω πιο καθαρά.

3. Αν καταλαβαίνω καλά, πράγμα για το οποίο δεν είμαι καθόλου σίγουρος, η κριτική σου προς τους σοσιαλισμούς τού 20ου αιώνα ήταν ότι αναπαρήγαγαν τον καπιταλισμό, με την έννοια ότι ακολούθησαν τις μεθόδους του στην παραγωγική διαδικασία. Δηλαδή, έπρεπε να γυρίσουν …πίσω; Στις μεθόδους, ας πούμε, του πρώιμου καπιταλισμού τής μανιφατούρας; Στην τεχνολογία προ τού ηλεκτρισμού —και του ατμού ίσως; Δηλαδή ο Μαρξ οραματίστηκε μία κοινωνία που θα βάδιζε προς τα πίσω με τελική κατάληξη να ζούμε πάνω στα δέντρα και μέσα στις σπηλιές και να μιλάμε με κραυγές; Κάτι δεν μου κάθεται καλά —ατράνταχτη απόδειξη ότι δεν είσαι ρομπότ! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε γκότλομπ φρέγκε, καλωσήρθες.


Δεν σε καταλαβαίνω. Εδώ αναδείξαμε μία καραμπινάτη ‘‘σταλινιά’’ ενός τροτσκιστή και μάλιστα παλιού. Εσύ επιμένεις να μιλάς μόνο για τον Στάλιν;;; Τι θα έλεγε ο αείμνηστος ο Gottlob Frege γι’ αυτόν τον παραλογισμό; Εκτός αν είσαι κι εσύ τόσο φανατικά ‘‘αντισταλινικός’’ όσο ο Μηταφίδης. ;-) Οπότε, πάσο!


Τα λέμε (κανόνισε να τα πούμε και στη δεύτερη ανάρτηση για το ίδιο θέμα)

γκοτλομπ φρέγκε είπε...

Ναι, υπάρχουν ομοιότητες. Όμως στη μία περίπτωση σβήνεται μια λέξη (αν θέλετε τη γνώμη μου ημι-συνειδητά λόγω προκατάληψης) και στην άλλη ένας άνθρωπος από ένα μηχανισμό που έχει στηθεί ειδικά γι' αυτό το σκοπό, το "φιλτράρισμα" δηλαδή της ιστορίας. Σημαντικές ποιοτικές διαφορές νομίζω.

Δε το λέω για να δικαιολογήσω τον τροτσκιστή που έκανε ομολογουμένως "λαδιά" ούτε βλέπω όλα τα στραβά στο Στάλιν, αλλά ο άνθρωπος ήταν μέγας χασάπης με ολοδική του σχολή χασαπικής. Δε μπορούμε να τον συγκρίνουμε με όποιον κι όποιον.

LeftG700 είπε...

"Με ολοδική του σχολή χασαπικής"; Δεν στα μάθανε καλά! Να πας στη δεύτερη ανάρτηση που ασχολούμαστε λίγο με τις "σχολές", να ενημερωθείς καλύτερα! ;-)


Τα λέμε (να μη λέμε όμως ό,τι θέμε! ;-) )

LeftG700 είπε...

Δεν είχα δει ότι μπήκες και σχολίασες στη δεύτερη ανάρτηση. Σόρυ!


Τα λέμε