Δεν θα σας μιλήσουν όπως τα λυσσασμένα κομματόσκυλα. Δεν θα σας παρουσιάσουν τον «αρχηγό» ως το νέο Διγενή Ακρίτα που πάλαιψε στα Μαρμαρένια Αλώνια με τη Μέρκελ. Δεν θα φτάσουν στο σημείο του θράσους να σας πουν «τον ψηφίσατε! τι θέλετε τώρα;». Δεν θα αρνηθούν ότι «ναι, δώσαμε υποσχέσεις που δεν μπορούσαν να τηρηθούν». Δεν θα σας περιγράψουν το κόστος τής ρήξης με τα πιο μελανά χρώματα, ενός Μπάμπη Παπαδημητρίου, ας πούμε, ή και του ίδιου τού Αλέξη Τσίπρα, όταν μιλούσε για bank run στα ταξίδια του στην Αμερική (θα τα υπονοήσουν όμως). Μην ξεγελαστείτε! «Νοικοκυραίοι» είναι! «Νοικοκυραίοι» που μπορεί και να λένε αλήθεια όταν σας πουν «εγώ πάντα την Αριστερά ψήφιζα». Δηλαδή Κυρ Παντελήδες, αλλά «τής Αριστεράς». Το μότο τους δεν είναι «πατρίς, θρησκεία και φαμελιά». Ίσα ίσα. Όταν έρχεται η κουβέντα σ’ αυτά, τότε είναι που ξεδιπλώνουν τις Κόκκινες Σημαίες πρώτοι και καλύτεροι! Ούτε θα μιλήσουν με καλά λόγια για τα λεφτά. Το πιθανότερο είναι να σας πουν «αχ, παιδάκι μου… ανάθεμα τα τάλαρα!». Και, φυσικά, ποτέ δεν θα ακούσετε από τα χείλη τους τη φράση «μακριά από κόμματα μη βρεις μπελά».
Και
πάλι σάς λέμε: Προς Θεού μην ξεγελαστείτε! Κυρ Παντελήδες είναι! Ακόμα κι αν η
φυσιογνωμία τους είναι ευγενική και δείχνει άνθρωπο «προοδευτικό» –ιδίως τότε! Αποδομήστε
το λόγο τους λέξη λέξη και δώστε τους να τις φάνε μέχρι την τελευταία. Ξεγυμνώστε
τους χωρίς οίκτο και αποκαλύψτε την εσωτερική ήττα τους –αυτήν την ψυχική ήττα που
την έχουν αγαπήσει και θέλουν να σας κάνουν να την αγαπήσετε κι εσείς. Και
μετά, παραδώστε τους στην κοινή χλεύη και περιφρόνηση.
Α!
Και μη τους θάψετε καν! Είναι ήδη θαμμένοι ζωντανοί…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
του Κυρ Παντελή
Είναι
αλήθεια πως ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε όλα τα χρόνια, πολλές προσδοκίες στον κόσμο.
Έταξε πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει. Δεν γίνονται στην οικονομική
κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, καθώς όλα –ή σχεδόν όλα– περνούν από το
«κρεβάτι του Προκρούστη», του Μνημονίου. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε
πως κάποιος κόσμος εξαπατήθηκε και φωνάζει με το δίκιο του.
Θα
πείτε, προκειμένου να κρατήσει την τιμή του, ας πήγαινε στην σύγκρουση με τους
Ευρωπαίους, ας γυρίζαμε στην δραχμή, ας είχαμε την «υπερήφανη ανεξαρτησία» μας,
κι «ας τρώγαμε και πέτρες». Εάν έχετε πεισθεί πως η Ελληνική κοινωνία (αυτή που
όλοι την ζούμε και την γνωρίζουμε), είναι έτοιμη να αφήσει τις αγροτικές
επιδοτήσεις και να «φάει πέτρες», τότε κι εγώ μαζί σας. Προσωπικά δεν έχω πεισθεί,
πως η «επανάστασή» μας θα κρατούσε πολύ (ακόμα κι αν ο διεθνής παράγοντας δεν
μας «έβαζε στο μάτι του κυκλώνα»). Πολύ γρήγορα –σε 1-2 μήνες το πολύ– αυτοί
που θα μας οδηγούσαν στην «υπερήφανη» αλλά πολύ φτωχή πορεία, θα πήγαιναν από
το «ωσαννά» στο «σταύρωσον αυτόν». Κι αυτά, ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς
μας, τα γνωρίζουμε καλά όλοι, κι αυτοί που φωνάζουν στους δρόμους κι αυτοί που
σιωπούν υπομένοντας.
Ο
άλλος δρόμος, ο πιο «σεμνός» και λιγότερο «ηρωικός» απ’ αυτόν της σύγκρουσης,
αλλά με ενδεχόμενη μια μακροχρόνια διέξοδο, ήταν αυτός που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όφειλε βέβαια και εξακολουθεί να οφείλει (ο Τσίπρας και το κόμμα του), μια
ειλικρινή αυτοκριτική συγνώμη από τους πολίτες, γι’ αυτή την εξαπάτηση. Πιστεύω
και εύχομαι (και για την χώρα και για την αριστερά) πως στο τέλος αυτής της
διαδρομής –και εκ του αποτελέσματος– η συγνώμη αυτή να είναι μια εύκολη –και
αναδρομικά κατανοητή και αποδεκτή– συγνώμη.
Γιατί
ίσως, με αυτήν την λιγότερο «ηρωική» επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσουμε -σε ένα
βάθος χρόνου- να ξανασταθούμε στα πόδια μας, καθώς αρχίζουν να αχνοφαίνονται
κάποια άλλα δείγματα γραφής διακυβέρνησης, διαφορετικά απ’ αυτά που γνωρίζαμε
στις προηγούμενες δεκαετίες. Έχουμε αρχίσει να βλέπουμε μερικούς φοροφυγάδες να
καλούνται και να πηγαίνουν στον εισαγγελέα για να δώσουν εξηγήσεις, για το πού
βρήκαν τα λεφτά που βρέθηκαν στους λογαριασμούς τους στο εξωτερικό, και να
πληρώνουν. Δεν ζήσαμε την Ελλάδα από καταβολής της, αλλά από όσο θυμόμαστε –οι
μεγαλύτεροι– και από όσα γράφουν τα βιβλία, για πρώτη φορά –στην ιστορία αυτού
του κράτους– κάποιοι άρχισαν να πληρώνουν.
Και
όταν πληρώνουν, το κάνουν σιγανά «σαν βρεμένες πάπιες», αλλά το μίσος και η
εκδίκηση που θέλουν να πάρουν φαίνεται στα πρόσωπά τους, και για τα λεφτά που
σκάνε και για το ξεμπρόστιασμα της ατσαλάκωτης και διάσημης φάτσας τους.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ –είναι αλήθεια- πως άργησε να βάλει μπρος αυτή την διαδικασία. Ας έχουμε
όμως λίγη κατανόηση και λίγη υπομονή. Και μεγάλη απειρία υπάρχει και έλλειψη
στελεχών υπάρχει και τα «θηρία είναι πολλά» με βαριά όπλα στα χέρια τους. Κάτι
όμως άρχισε να κινείται. Γι' αυτό τσιρίζουν τα κανάλια και οι χιλιάδες
χρυσοπληρωμένοι πρωταγωνιστές και παρατρεχάμενοι των δεκαετιών της διαπλοκής.
Φαίνεται πως η «δουλειά» τους, που είχαν χρόνια στρωμένη, χαλάει και γι’ αυτό
παλεύουν υπέρ βωμών και εστιών τα παιδιά.
Θα
μου πείτε, αυτό περιμέναμε από την αριστερά; Όχι. Περιμέναμε πολύ περισσότερα
και πιο σπουδαία και –κάποιοι– πιο γυαλιστερά. Όμως κι αυτά σπουδαία είναι, ας
μην τα υποτιμούμε κι ας μην τα μηδενίζουμε. Εάν μπει τάξη στον τηλεοπτικό χάρτη
και φύγουν από την μέση οι νταβατζήδες, αυτό είναι σπουδαίο. Εάν πληρώσουν οι
φοροφυγάδες με τις μαύρες καταθέσεις, αυτό είναι επαναστατικό κι ας με
συγχωρέσουν όλοι αυτοί που «ξεφτιλίζω» έτσι τις επαναστατικές τους χίμαιρες. Αυτά
είναι που σε λίγο καιρό θα επιτρέψουν την αύξηση του μεροκάματου, την βελτίωση
των παροχών υγείας, το καλύτερο σχολείο.
Υπάρχει
και η λογική που λέει πώς: να πέσει η κυβέρνηση, αφού δεν κάνει αυτά που μας
υποσχέθηκε. Εδώ ενώνουν τις φωνές τους πολλοί «τενόροι», από όλο το πολιτικό
φάσμα. Τους βλέπουμε, τους ξέρουμε. Και μετά τι; Δεν μας λένε. Τα πράγματα όμως
έχουν ονοματεπώνυμο: Δεξιά παλινόρθωση με τον υιό Μητσοτάκη και τους συμμάχους
του.
Δεν
ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει, αν και πολύ το έχει ανάγκη και η χώρα και
η κοινωνία και η Ευρώπη και η αριστερά. Θα φανεί μέσα στον χρόνο που διανύουμε.
Λίγη υπομονή και αισιοδοξία.
20 σχόλια:
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή ήταν ένα κράμα συνιστωσών Σοσιαλ-δημοκρατικών π.χ, ΣΥΝ , Ριζοσπαστών πχ Αρ. Ρεύμα συν κάποιες ομάδες επαναστατικές ή ,,επαναστατικές,,.
Με την πρώτη δοκιμασία διασπάστηκε στα εξ΄ων συνετέθει.
Ο ΣΥΝ ενισχυμένος από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ τράβηξε στο δρόμο της Σοσιαλ-Δημοκρατίας όπως αναμενόταν και είχε διακηρύξει Δλδ. μέσα στην ΕΕ και μικρομερρυθμίσεις εντός του μνημονίου.
Το Αρ. Ρεύμα και οι υπόλοιπες ομάδες οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους, να βγάλουν τα συμπεράσματα τους και να αποφασίσουν τι θέλουν.
Η σκληρή πραγματικότητα μας διδάσκει ότι τα μνημόνια και η διαγραφή χρέους μόνο με σοσιαλιστική επανάσταση αντιμετωπίζονται.
Ό,ποιος είναι ξεκαθαρισμένος να δουλέψει γι΄αυτό , ιδού ο δρόμος.
Το ΚΚΕ έχει δίκιο ότι χρειάζεται καλή προετοιμασία και να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες.
Όλα τα άλλα είναι μικροαστικές κλάψες.
Βέβαια το ΚΚΕ έχει άλλες αδυναμίες που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε.
Mην ξεχναμε οτι ακριβως η αδυναμια του κκε ειναι ενας λογος που δυναμωσε το συριζα (εκτος απο την διαλυση του πασοκ δηλαδη) Εχουμε δηλαδη ενα φαυλο κυκλο.
Φαινεται οτι αλλου ειναι το προβλημα
Mπορω μονο να πω που δεν ειναι το προβλημα.
Υποστηριζεται οτι η τακτικη του κκε ειναι λαθος και γι'αυτο δεν μπρει να ξεκολλησει, αντιθετα πεφτει κιολας.
Αρχικη παρατηρηση σε αυτο ειναι οτι για την πτωση του κκε αιτια ειναι οχι οτι δεν ριχνει το σωστο συνθημα (πχ εθνικο νομισμα, εθνικη οικονομικη πολιτικη με μεσο-μακροπροθεσμα ωφελη), αλλα αντιθετα οτι τα λεει οπως ειναι, χωρις να προσπαθει να στρογγυλεψει τις ακρες (πως θα μπορουσε αλλωστε, οταν τα προβληματα του νεου κοσμου του σοσιαλιστικου, εχουνε (οπως της μαιμους) φανει εδω και καιρο ανφας και προφιλ και3/4.
Τα λεει λοιπον το κκε οπως εχουν και υποσχεται μονον (αιμα, δακρυα και ιδρωτα-κλεισιμο μιας πορτας κτλ). Αυτο ειναι ισως το μονο οπλο του κκε σημερα. Δεν μπορει πλεον να μασκαρευτει με την υποσχεση μιας τελειας κοινωνιας με μικροπροβληματα τα οποια διορθωνονται με μικροαλλαγες και με βασικο προβλημα την καπιταλιστικη επιθετικοτητα.
Αυτο εχει τελειωσει και τωρα, αφου φανηκε το προβλημα με τις μικρες και μεγαλες μαφιες και παραοικονομιες που κυβερνουσανε την πατριδα των εργατων απο το μικρο-μεχρι το μεγα επιπεδο (απο το χωριο μεχρι το πολυτμπιρο) με τις κρυμμενες παρτιδες και τα μαγαζια μονο για λιγους και το μερισμα σε ειδος κτλ, και αφου περασαμε στην παρανοικο μεταλλαξη τως ουλτρα επαναστασις μαο τσετσε σε ειδικες ιοκονομικες ζωνες Σαγγαης, και απο κει με φορα στο σημερα με την κατακτηση των πρωτων θεσεων των πιο πλουσιων επιχειρηματιων να ειναι Κινεζοι, τωρα λοιπον το κκε δεν μπορει πια να λεει οτι φταινε οι αλλοι για τον σοσιαλισμο μας που στραβωσε.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ λοιπον ειναι οτι το μονο κομμα που αναλυει σωστα την κατασταση, υποσχεται πολλα δακρυα και αιμα για ενα μελλον παλι με δακρυα και αιμα, γιατι ποιος μπορει να πει οτι ακομα και αν το κκε (με το λαο παντα..) πετυχει σε ολα, δεν θα εχουμε μια επαναληψη του υπαρκτου, με ολα τα αρνητικα του.
Δεν πιανει πλεον με τιποτα αυτο και το κκε τωρα ελπιζει μονον σε μια παρατεταμενη κριση του καπιταλισμου που να φτασει τετοια εξαθλιωση στην Ελλαδα ωστε να νοσταλγουμε ενα ανυπαρκτο ιδανικο παρελθον, βγαλμενο απο τα ονειρα και να κανει την επανασταση να φαινεται σαν η μονη λυση.
Αυτη ειναι η αληθεια και αυτη παιρνει υποψη του το κκε και γι αυτο δεν εχει εξαφανιστει εντελως τελειως , οπως στη Γαλλια την Ιταλια (και την Ισπανια σε ενα βαθμο) και γι αυτο και δεν ανυπομονει καθολου και γι αυτο βγαζει στους απεξω μια ατμοσφαιρα φορμολης και ακινησιας.
Αντιθετα, κομματα και φορεις που υποσχονται τωρα λιγα δακρυα και ιδρωτα για να ζουμε ευτυχισμενοι σε τρια τερμινα, δεν τραβανε γιατι
υποτιμουν την νοημοσυνη του σκεπτομενου κοσμου.
Ειναι βασικο λαθος πχ της Λαε να υποστηριζει οτι το εθνικο νομισμα θα αποτελεσει παραγοντα βελτιωσης του βιωτικου επιπεδου, χωρις πολλα πολλα αλλα προαπαιτουμενα, τα οποια οι πολιτικοποιημενοι ανθρωποι ζητανε να μπουν σε συζητηση σαν κυριως πιατο.
(με ποιο σχεδιο, ποιες συμμαχιες, ποια βηματα με ποια ΠΡΟΣΩΠΑ, με ποια ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ποιες συμμαχιες κτλ,κτλ) Οσο αυτα δεν συζητουνται, η συζητουνται απο μη ειδικους και λιγο περιφερειακα( rproject.gr/article/ti-ennooyme-me-taxiko-programma)(χωρις να υποννοω οτι δεν υπαρχει διαθεση και ικανοτητα, αλλα αποτελουν λιγο το πιατο με τις σαλατα και τα τυρια ).
Φίλε Μάρκο και φίλε Σκεπτικιστή, να πω κι εγώ λίγο τα δικά μου.
Θυμίζοντας και την αφετηρία τής κουβέντας που είναι οι κυρ Παντελήδες:
Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι η απάντηση στο λόγο τους, που δεν είναι παρά η περιγραφή τής ΤΙΝΑ, ντυμένης, έστω, με ένα ωραίο κόκκινο φουστάνι, δεν μπορεί να είναι το Μεγάλο Άλμα τής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Καταλαβαίνω ότι κάθε αριστερός έχει βαθιά μέσα του αυτό το όραμα –το καταλαβαίνω κι από τον εαυτό μου κι από κουβέντες που κάνω στην πραγματική ζωή. Έχω δε επιπλέον την άποψη ότι καλώς κάνουμε και το διατηρούμε ζωντανό. Παρ’ όλα αυτά, όμως, αισθάνομαι ότι η μόνη αξία, που δεν είναι καθόλου μικρή, αυτής τής ιδέας που μας στοιχειώνει είναι να μην ξεπέσουμε κι εμείς σε κυρ Παντελήδες. Να μην ηττηθούμε δηλαδή εσωτερικά, μέσα μας, στην ψυχή μας.
Αν το καταφέρουμε αυτό, που δεν είναι εύκολο (εγώ, ας πούμε, δεν ορκίζομαι ότι μετά από δέκα χρόνια δεν θα τα έχω διπλώσει, ξέρω αρκετούς μεσήλικες που το γλύτωσαν νέοι και την πάτησαν μετά, δεν υπάρχει εμβόλιο γι’ αυτή τη ‘‘λοίμωξη’’…), από εκεί και πέρα πρέπει να συνεχίσουμε να σπάμε το κεφαλάκι μας για το πώς μπορούμε να επιφέρουμε επαναστατικές αλλαγές στην κοινωνία, χωρίς τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση, χωρίς δηλαδή μια αποφασιστική έφοδο που αν τη χάσουμε θα συντριβούμε και, αντίθετα, αν την κερδίσουμε θα κερδίσουμε τα πάντα. Πρέπει να θυμηθούμε πάλι τον Γκράμσι, όχι όπως τον ‘‘θυμούνται’’ οι Συριζαίοι (και τον χρησιμοποίησε η πάλαι ποτέ «Ανανεωτική Αριστερά») που γαμάνε το πνεύμα του, κόβοντας από το γράμμα του ό,τι δεν ταιριάζει στην δική τους εκδοχή-καρικατούρα τής Αριστεράς. Και να θυμηθούμε ακόμα και τον πρόδρομο του Γκράμσι, που δεν ήταν άλλος από τον Λένιν («Είναι πολύ πιο δύσκολο να δημιουργήσεις πραγματικά επαναστατική κοινοβουλευτική ομάδα στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια παρά στη Ρωσία. Βέβαια. Αυτό όμως δεν είναι παρά μια μερική έκφραση της γενικής εκείνης αλήθειας ότι για τη Ρωσία στη συγκεκριμένη, εξαιρετικά πρωτότυπη από ιστορική άποψη κατάσταση του 1917, ήταν πιο εύκολο να αρχίσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, ενώ το να τη συνεχίσει και να την φέρει σε πέρας θα είναι πιο δύσκολο για τη Ρωσία απ’ ό,τι για τις ευρωπαϊκές χώρες.» –Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια τού κομμουνισμού).
Αυτά ως προς την Επανάσταση. Λίγα λόγια για την ‘‘καθαρή’’ γραμμή τού ΚΚΕ (που δεν συγκεντρώνει όλους τούς ‘‘καθαρούς’’ τής Αριστεράς βέβαια· απλώς τους περισσότερους).
Αφήνοντας απ’ έξω το ερώτημα αν όντως πιστεύουν αυτά που προτείνουν στο πρόγραμμά τους ή είναι απλώς ένα πρόσχημα για να μένουν χώρια από όλους εμάς τους ‘‘ψωριάρηδες’’ και να αναπαράγονται μεταξύ τους σαν τους εβραίους:
Πέρα από τα όσα σωστά επισημαίνει ο φίλος Σκεπτικιστής σχετικά με τα προβλήματα των κοινωνιών τών πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων, τα οποία το ΚΚΕ τα ‘‘ξεπετάει’’ με συνοπτικές διαδικασίες και σοφίσματα τύπου «μα υπάρχει η τέλεια κοινωνία;» ή εξηγήσεις όπως «τα προβλήματα παρουσιάστηκαν όταν εγκαταλείφθηκε ο ορθός δρόμος και άρχισαν οι εκπτώσεις» –‘‘ξεχνώντας’’ ότι τις ‘‘εκπτώσεις’’ τις ξεκίνησε πρώτος πρώτος ο Βλαδίμηρος με τη ΝΕΠ…–, νομίζω ότι το βασικό ζήτημα είναι η παντελής αδυναμία του (ή στρουθοκαμηλισμός) να συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που έχουν επισυμβεί στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Αλλαγές που επιβεβαιώνουν (επί το δυσκολότερο) το τσιτάτο τού Λένιν που έβαλα παραπάνω και που, αν εκείνη την εποχή όφειλαν να προβληματίσουν το δυτικό εργατικό κίνημα μία, σήμερα, έναν αιώνα μετά, οφείλουν να το προβληματίσουν δέκα.
Τι να το κάνουμε το ΚΚΕ και πόσο μπορούμε να στηριχτούμε επάνω του, όταν αρνείται ακόμα και να συμφωνήσει πως υπάρχει πρόβλημα;
Τα λέμε
Πανω στην επισημανση του Λενιν.
Δεν ειναι μονο η σχετικη αδυναμια για ανατρεπτικη πολιτικη στην Ευρωπη, που αφορα και το σημερα. Αν ηταν ετσι, θα βλεπαμε επαναστατικα (λιγο ή πολυ) παρομοια με της Χιλης και της Κουβας παντου σε ολο τον τριτο κοσμο. Αυτο δεν συμβαινει και ενας λογος μπορει να ειναι οτι η 'καθαρη ' λενινιστικη προταση δεν εχει (ουτε στους διανοουμενους) την ακτινοβολια που ειχε καποτε . Αυτο που εμπνεει (ή ΔΕΝ εμπνεει) ειναι το απτο παραδειγμα της πρακτικης του Λενινισμου (δηλαδη ο υπαρκτος) και οχι ο 'σωστες' θεωριες του Λενιν που δεν προλαβε να εφαρμοσει και πιθανοτατα να διορθωσει. (Ας μην βιαζομαστε να καταδικασουμε το Λενιν για την ΝΕΠ γιατι δεν ζουσε για να δει πως εξελιχθηκε. )
Εξαλλου , οτι και να λεει το κκε , οποιος τα ακουει, ειναι αναποφευκτο και ας μην το θελει να 'εννοει' τον υπαρκτο.
.
Το αποτελεσμα της ηττας της Κομμουνας ηταν η αναδιπλωση των κομμουνιστικων κομματων στον κοινοβουλευτισμο αλλα και η μεταστροφη της ιδιας της επαναστατικης θεωριας στο μακρυ δρομο του ρεφορμισμου και του συνδικαλισμου με τελικη καταλιξη τον σοσιαλ-σωβινισμο. Δες και την εξελιξη του Πλεχανωφ και του ιστορικου και πρωτοπορου εργατικου κομματος της Γερμανιας.
Κατι παρομοιο ζουμε τωρα. Ηττα ειναι αν και οχι στρατιωτικη, αλλα ισως ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ.
ειναι ιδεολογικο και υπαρξιακο ξεβρακωμα.
Ισως ενα καθηκον ειναι να διαμορφωθει ενα πληρες και αναλυτικο σχεδιο οικοδομησης που να παταει στη σημερνη πραγματικοτητα της Ελλαδας
ως σαν να ειχε η αριστερα την εξουσια.
Καταλαβαινουμε βεβαια οτι ενα τετοιο σχεδιο, δεν μπορει να προβλεψει την εξελιξη και τη ρευστοτητα της πραγματικοτητας (ειναι γνωστο οτι ο Μαρξ πχ, το απεφυγε παντοτε για αυτο το λογο -αλλα και για λογους αρχης), συνεπως δεν ειναι σκοπιμο να επιδιωχθει να πεσουν ολες οι δυναμεις εκει.
ΟΜΩΣ ελλειψει ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ με περισσοτερα θετικα απ'οτι αρνητικα, δεν βλεπω αλλο τροπο να γινει δυνατο να ξεχαστει οσο το δυνατον πιο γρηγορα ο υπαρκτος και να αντικατασταθει με μια αλλη προοπτικη.
Αυτα τα περι ΝΕΠ τα ελεγες και οταν υποστηριζες ακομα τον κομαντατε αλεξη.......Σε ειχα παραπεμψει τοτε σε ενα πολυ καλο αρθρο του Νικολα του Μπογιοπουλου που εβαζε τα πραγματα στη θεση τους και στη πραγματικη τους διασταση αλλα ποιος Μπογιοπουλος τωρα ρε αδερφε.....Κολλημενοι εμεις οι κομμουνιστες δεν βλεπουμε τα λαθη του υπαρκτου(Οι μονοι που εχουν χυσει μελανι αναλυοντας τα λαθη στην βαση της βελτιωσης του συστηματος κρατοντας ομως τα θετικα).Δυστηχως για σενα(ως φανατικο αντιΚΚΕ αριστερο)το διλλημα του μελλοντος ειναι ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ η βαρβαροτητα.Αυτο δεν μπορει να περασει μεσα απο σοσιαλοδημοκρατικα-τυχοδιωκτικα σχηματα της πλακας οπως η λαε...Οποιοι επιμενουμε να τασσομαστε στην υποθεση της ανατροπης του καπιταλισμου συντασσομαστε παρολες τις μικρες η μεγαλες διαφορες μας με το ΚΚΕ.
Φίλε Σκεπτικιστή,
Θ επανέλθω αργότερα πάνω στο σχόλιό σου. Για την ώρα να διορθώσω μία (μεγάλη) παρεξήγηση:
Δεν κυριολεκτώ όταν κάνω λόγο για εκπτώσεις τού Λένιν με τη ΝΕΠ. Μιλώ ειρωνικά. Γι' αυτό γράφω ‘‘εκπτώσεις’’.
Τα λέμε
Διαβάζοντας το όσα λέγονται εδώ που σχόλιο με σχόλιο αυξάνεται το ενδιαφέρον (έτσι συμβαίνει με το ποιοτικό διάλογο), να πω κι εγώ ποιο νομίζω πως είναι το πρόβλημα..με δικά μου λόγια.
Παρά τα ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν, αισθάνομαι πως θα έπρεπε να χρωματίσω ή να συνδέσω κάποια στοιχεία διαφορετικά, και παρά την αίσθηση της γενικής συμφωνίας σε πολλά, θα χρειαζόταν αρκετά επιπλέον λόγια για να έχω την αίσθηση της ικανοποιητικής κατάληξης.
Όμως, για το πράμα για το οποίο ενδιαφερόμαστε χρειάζεται κάτι αντίθετο. Μιλάμε για μια προοπτική πολλών ή/και έντονων μεταβάσεων, "αλμάτων" ή/και "προόδων" κλπ, τα οποία χρειάζονται κάτι αντίθετο. Για το πράμα για το οποίο μιλάμε, χρειάζεται και ποιότητα αλλά και ποσότητα, χρειάζεται και να το επιδέχεται το έδαφος/κλίμα αλλά και να έχει το τσαγανό ο σπόρος, χρειάζεται και χρόνος αλλά και ενέργεια.
Αλλά σε όλα τα σημεία καμπής, στις μεταβάσεις, για να ξεκολλήσεις ή να εκτιναχθείς, για να αποφύγεις ή να έλξεις, χρειάζεται κάτι που δεν το βλέπω.
Χρειάζεται ισχύς. Ισχύς ίσον ενέργεια δια χρόνο. Έτσι λοιπόν, φτάνω στο σημείο να μη θέλω να αναπτύξω αυτά που θέλω και που ξέρω ότι ακόμη κι αν ατα πω, θα θελήσω να πω μετά ακόμη περισσότερα. θα καταθέσω και θα απαιτήσω ενέργεια και χρόνο. Αλλά δεν είναι εύκολο να καταθέσω Ισχύ.
Αυτό είναι λέω .. το πρόβλημα.. και έχοντας αρκετό χρόνο και ενέργεια εδώ, αισθάνομαι μέρος αυτού του προβλήματος.
Φιλε σκεπτικιστη και μονο η σκεψη πως ειναι εφικτο να υπαρχει κοινωνια χωρις ανεργια,με εντελως δωρεαν παιδεια-υγεια-διακοπες-αθλητισμο θα ηταν αρκετη για να επαναστατησει ο λαος διεκδικοντας την.Αλλα υπαρχουν 2 μεγαλα ΑΛΛΑ.1.Η πρωτη προσπαθεια δημιουργιας τετοιας κοινωνιας καταρευσε(πολυ μεγαλη κουβεντα οι λογοι).2.Τονοι λασπης εχουν πεσει για να συκοφαντηθει αυτη η πρωτη προσπαθεια.Επειδη πολλοι απο εμας εχουμε ακομα εν ζωη συγγενεις που εχουν ζησει σε χωρες του υπαρκτου φιλε τα θετικα ηταν περισσοτερα απο τα αρνητικα.Υπηρχαν και πολλες μαλακιες που εκει πρεπει να επικεντρωθουμε στην επομενη προσπαθεια(που θα ερθει θελουν δεν θελουν).Αλλα να μιλαμε για τις πραγματικες μαλακιες και οχι σε πραγματα τα οποια εχουμε πεσει θυματα παραπληροφορησης.
Φιλε Ελληνοφρενικε, αρκει το ονειρο για ολα αυτα που λες.
Μονο για το ονειρο λοιπον, αλλα το ονειρο δεν κοστιζει και τιποτες, και σιγουρα δεν αρκει για την ενταξη.
Για τον αγωνα, θελει κατι παραπανω, θελει μερακι βιτσιο πες το οπως θες, θελει και προσωρινες απολαυσεις στο δρομο, και αλλα πολλα που δεν προλαβαινουμε να πουμε.
Ελληνοφρενικε , μην παιρνεις τοις μετρητοις αυτα που γραφω, δεν εχω και εγω το χρονο (κακως ) να ξεπερασω την επιφανεια. Ειδα κατι ταινιες οπως του Ιοσελιανι -καλο 'κουμασι' αποδειχθηκε κι αυτος-, πριν απο κατι χρονακια και μου φανηκαν αρκετες για να σχηματισω 'αποψη'). Θα συμφωνησεις ομως -ισως- οτι
(παροτι στην χρονικη ΔΙΑΡΚΕΙΑ ηταν ασυγκριτως πολυ περισσοτερα τα καλα για τους πολλους ) εντουτοις
ΣΕ τελικη αναλυση
και στο τελος
ΤΑ αρνητικα υπερκερασαν τα θετικα, και εγινε αυτο που ξερουμε ολοι ΤΟ 1989,---)
ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΚΣΕ που αναιρεσε τον εαυτο του.
(δεκτη καθε βιβλιογραφια επι του θεματος)
Φίλε Σκεπτικιστή,
Ως προς τις δυσκολίες μετάβασης, δύο παρατηρήσεις σε αυτά που λες.
Η πρώτη: Δεν νομίζω ότι η περίπτωση της Χιλής (κυρίως) αλλά και η περίπτωση της Κούβας μπορούν να ενταχθούν στο μοντέλο τής επανάστασης των αρχών τού 20ού αιώνα (δεν γράφω «λενινιστικού μοντέλου» γιατί η άποψη για την αποφασιστική στιγμή τής σύγκρουσης όπου ο χαμένος τα χάνει όλα και ο κερδισμένος κερδίζει τα πάντα ήταν κοινή στους πιστούς μαρξιστές τής εποχής). Νομίζω ότι καταλαβαίνεις το γιατί: το χιλιανό παράδειγμα είναι μία τυπική περίπτωση κοινοβουλευτικής επικράτησης, στη δε Κούβα έχουμε να κάνουμε πολύ περισσότερο με έναν ιδιότυπο ‘‘ένοπλο γκραμσιανισμό’’ (πόλεμος θέσεων σε μορφή ένοπλου ανταρτοπόλεμου).
Η δεύτερη: Υπάρχει κατά τη γνώμη μου μία μεγάλη αντίφαση όταν, από τη μια μεριά γράφεις «Αυτο που εμπνεει (ή ΔΕΝ εμπνεει) ειναι το απτο παραδειγμα της πρακτικης του Λενινισμου (δηλαδη ο υπαρκτος)», και από την άλλη να κάνεις λόγο για «'σωστες' θεωριες του Λενιν που δεν προλαβε να εφαρμοσει και πιθανοτατα να διορθωσει». Πώς είναι δυνατόν να εμπνέει (ή να μην εμπνέει) κάτι που ο Λένιν δεν πρόλαβε να εφαρμόσει και πώς είναι δυνατόν αυτό που δεν εφαρμόστηκε να καταγράφτηκε στην Ιστορία ως υπαρκτό;
Τέλος, θα διαφωνήσω ριζικά με την άποψή σου «να ξεχαστει οσο το δυνατον πιο γρηγορα ο υπαρκτος». Εγώ είμαι της εντελώς αντίθετης άποψης: Να μην ξεχαστούν τα θετικά του (για ευνόητους λόγους) αλλά να μην ξεχαστούν ούτε τα αρνητικά του τα αρνητικά –αυτά μάλιστα να μην ξεχαστούν δύο φορές· ακριβώς για να μην επαναληφθούν.
Τα λέμε
Φίλε πικάπα,
Αν κατάλαβα καλά, λες «δει δη ισχύος και άνευ αυτής ουδέν εστί γενέσθαι τών δεόντων». Μα αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας (και το πρόβλημά μας). Καμιά ιδέα; :-)
Τα λέμε
Φίλε ελληνοφρενικέ,
Δεν μου λες: το πας φιρί φιρί να σου αφιερώσω καμιά ανάρτηση για να δουν όλοι πόσο είμαι εγώ «φανατικός αντιΚΚΕ αριστερός» και πόσο εσύ κουφιοκεφαλάκης; :-) Γιατί προκαλείς την τύχη σου; Νομίζεις ότι θα σε σώσει ο Κουτσούμπας;
Τα λέμε
14
Υπάρχει μια πάγια και διαρκής ιδέα, που θεωρείται μάλλον τρε μπανάλ στη μεταμοντέρνα διαδυκτικακή και φεϊσμπουκική αριστερά. Η ιδέα:
"Η ισχύς εν τη ενώσει"
ΥΓ. και επειδή συχνά (κάνεις πως δεν) καταλαβαίνεις, εννοώ, στο ζήτημα της επικοινωνίας-ενημέρωσης-διαλόγου, κίνηση προς τα αριστερά είναι η συνομάδωση των "διαφόρων" μπλοκ, ιστοσελίδων κλπ, ατόμων, οργανώσεων κλπ, στελεχών και λοιπών κλπ, σε μια, μια, μία, (1) κοινή οριζόντια πλατφόρμα, όπου όλα αυτά θα "κεφαλαιοποιούνται" συστηματικά, αντί να χάνονται στο διάστημα.
"Πλατφόρμα" κοινή δεν σημαίνει κανείς να αυτοκαταργηθεί,καθώς μπορεί κάλλιστα να "αναπτύσσει" την ιδιαιτερότητά του, ως κλικ στην πλατφόρμα.
Είναι κάτι που το έχω πει και ξαναπεί και πει ξανά, άρα είναι μια παλιά, πολύ παλιά, πάρα πολύ παλιά ιδέα. Δεν είναι της μόδας. Σήμερα είναι της μόδας ο φιλελευθερισμός και ότι του φανεί το καθενός. Δε λέω για τους άλλους, φίλε leftg700, λέω για μας...
Εάν ούτε καν στο επικοινωνιακό μπορεί να υπάρξει ένα παράδειγμα συλλογικής και συστηματικής συν-λειτουργίας, κλάφτα κυρ Παντελή.
Πιθανον φιλε Λεφτ να εχεις δικιο, δεν θελω να παιξω τον γνωστη, απλα θελω να πω, μενοντας και στο σιγκεκριμενο της αναρτησης, οτι δεν αρκει να μην τα παρατας, χρειαζονται πολλα περισσοτερα.. Χρειαζεται ισως καποιο σχεδιο. Να μην πω οτι πρεπει και να δινεις δειγματα ικανοτητας και ηθικης στην προσωπικη σου σταση στη δουλεια σου κτλ, γιατι δεν θελω ναμαι και ουτοπιστης.
Φίλε πικάπα,
Επειδή είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που λες πως κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Έχεις σχηματίσει λάθος άποψη. Κατ’ αρχήν, σε περιπτώσεις που όντως δεν σε καταλαβαίνω, σε ρωτάω, ναι; Ναι. Κατά δεύτερον: Μπορεί να υπάρξει το φαινόμενο εσύ ή κάποιος άλλος σχολιαστής/σχολιάστρια να θίγει ένα ζήτημα επαναληπτικά. Ενδέχεται να έχω καταθέσει τη διαφωνία μου και να μη κρίνω σκόπιμο να επανέλθω σε αυτήν. Αυτό είναι κάπως διαφορετικό από το ότι «κάνω πως δεν καταλαβαίνω», έτσι δεν είναι; Όπως επίσης είναι διαφορετική η περίπτωση που θίγεται ένα ζήτημα κι εγώ το αφήνω να περάσει στο ντούκου είτε επειδή δεν το θεωρώ μείζον, είτε επειδή κρίνω πως αποπροσανατολίζει από το κυρίως θέμα, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο (που μπορεί κάλλιστα να είναι έλλειψη χρόνου).
Εντάξει, έχεις ταχθεί σταθερά υπέρ των συνομαδώσεων και στο διαδίκτυο. Υπάρχουν μερικές. Τόσο καταστροφικό είναι να υπάρχουν και ατομικά βήματα διαλόγου; Στην τελική: το πολιτικό ίντερνετ δεν είναι από μία άποψη μία μεγάλη συνέλευση, ανοιχτή στον οποιονδήποτε, και χωρίς ώρα ολοκλήρωσης των εργασιών; Δες το κι έτσι. Καταλαβαίνω την επιμονή σου στο συλλογικό, αλλά, πρώτον, είναι ανέφικτο (πάντα θα υπάρχουν ατομικές φωνές), και, δεύτερον, μην ξεχνάς και το άλλο: υπάρχουν ορισμένα πράγματα που οι αριστερές συλλογικότητες τα θεωρούν τόσο αιρετικά που δύσκολα θα ανεχόντουσαν να εκφωνούνται από το εσωτερικό τους. Ε, άσε να ακούγονται απ' έξω. Τους χρειαζόμαστε τους ‘‘αιρετικούς’’, νομίζω.
Τα λέμε
ΟΚ, φίλε Σκεπτικιστή. Κατανοητός.
Φίλε λεφτγ700. Όλα του γάμου δύσκολα.
Φίλε πικάπα,
Αυτό πάλι (Όλα τού γάμου δύσκολα) πώς να το πάρω; Ως κριτική ή ως αυτοκριτική; Μα είναι ώρα τώρα να βάζεις γρίφους; :-)
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου