Στις δίπλες τής φούστας τής Ρόζας Λούξεμπουργκ! Εκεί κρύβονται τα μέλη τής κίνησης Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά-Ζωή Μετά!

Ούτε μία(1!) συμμετοχή δεν καταγράφτηκε στη χθεσινή πρόσκλησή μας για κρυφτό (προφανώς και δεν αποτελεί συμμετοχή η επανεμφάνιση του ακροκεντρώου σχολιαστή που, όχι πολύ καιρό από τότε που έσκασε μύτη εδώ, διεκδικεί ήδη με αξιώσεις τη θέση μασκότ τού ιστολογίου στη γραφική της μορφή· ούτε πάλι δύο άλλα γριφώδη σχόλια). Κι όμως! Ήταν απλό να βρει κάποιος ποια ήταν η κρυψώνα των αριστερών που συναποτελούν τη νέα κίνηση. Κι αν υπήρχε κάποια δυσκολία, αυτή ήταν μόνο η …σατανική απλότητα στην επιλογή τής θέσης απόκρυψης! Γιατί, όπως ακριβώς και στη ζωγραφιά τής χθεσινής ανάρτησης ο νεαρός με το σπαθί που ψάχνει να βρει το δράκο για να τον εξοντώσει πρέπει να συμπεριλάβει στην έρευνά του και το έδαφος στο οποίο πατάει, έτσι, κατ’ αναλογία, και οι αναγνώστες δεν είχαν παρά να προσέξουν την κατακλείδα τής ανακοίνωσης που εξέδωσε η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά-Ζωή Μετά!

Τι έλεγαν στην κατακλείδα τού κειμένου τους οι δικτυωμένοι σύντροφοι; Τίποτε δικό τους. Απλώς, παρέθεταν τα λόγια τής Ρόζας Λούξεμπουργκ, προσυπογράφοντας ασφαλώς. Ας τα θυμηθούμε:

Ο Μαρξισμός δεν πρέπει να αποστρέφεται τίποτα περισσότερο από το να μείνει παγωμένος στην παροντική του μορφή. Είναι στα καλύτερά του όταν χτυπά το κεφάλι του από αυτοκριτική, και μέσα στους ιστορικούς κεραυνούς και αστραπές, διατηρεί το σθένος του.

Ποια είναι η λέξη-κλειδί στο παραπάνω απόσπασμα, αυτή που σηματοδοτεί μία πολύτιμη έννοια για την Αριστερά (και είδος εν απολύτω σχεδόν ανεπαρκεία στο στρατόπεδό της); Μα, ασφαλώς, η λέξη αυτοκριτική. Την οποία –λέξη και έννοια–, τα μέλη τής Δικτύωσης όχι απλώς ενσωματώνουν στην ανακοίνωσή τους, αλλά, με τη θέση που της παραχωρούν, κλείνοντας δηλαδή με αυτήν το κείμενό τους, επιχειρούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι αυτή αποτελεί τη βάση τους, τη σημαία τους, το σήμα κατατεθέν τους. Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να καγχάσουμε μέχρι «να χορτάσουμε χλευασμό», όπως έγραψε κι ο (άλλος) Βλαδίμηρος!

Αν το σύνολο των αριστερών στελεχών που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παράδοσή του στα ευρωπαϊκά –και όχι μόνο– ιερατεία παίρνει κάτω από τη βάση χωρίς την παραμικρή δεύτερη σκέψη μήπως αδικούνται, οι σύντροφοι που αποτελούν κατά συντριπτική πλειοψηφία το σώμα τής Δικτύωσης παίρνουν μία μεγαλοπρεπή μονάδα! (Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή έκαναν τον κόπο να προσέλθουν στις εξετάσεις και δεν κάπνισαν στην αίθουσα όσο αυτές διαρκούσαν!) Γιατί, αριστεροί ευρωπαϊστές, ευρωκομμουνιστές, ευρωτέτοιοι τέλος πάντων όντες, δεν χρωστάνε απλώς και μόνο εξηγήσεις για το πώς τους τύλιξε ο Τσίπρας με την κλίκα του σε μια κόλλα χαρτί, όπως συνέβη με την Αριστερή Πλατφόρμα, ας πούμε. Όχι, σε καμία περίπτωση οι ευθύνες και τα λάθη τους για τα οποία πρέπει να δώσουν εξηγήσεις δεν περιορίζονται μόνο εκεί. Δεν περιορίζονται εκεί; Λάθος! Δεν βρίσκονται καν εκεί, είναι το σωστό! Γιατί οι φίλοι μας, σε αντίθεση με την Αριστερή Πλατφόρμα, ήταν από τους φανατικότερους υποστηρικτές τού σχεδίου που έλεγε ότι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό περνάει μόνο μέσα από τις Βρυξέλλες, τα κεντρικά γραφεία τής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον «άξονα των χωρών τού ευρωπαϊκού νότου» και άλλα τέτοια ηχηρά πλην κούφια παρόμοια. Αυτή ήταν η γραμμή που στήριξαν με νύχια και με δόντια, «ο ευρωπαϊκός δρόμος προς το σοσιαλισμό». Και για την ευόδωση αυτής τής γραμμής κρατούσαν, μετά τις δίδυμες εκλογές τού 2012, τα μάτια τους ερμητικά κλειστά μπροστά στις ασύστολες παραβιάσεις συλλογικών αποφάσεων εκ μέρους τής ηγετικής ομάδας, αλλά και στις προσπάθειές της (ενίοτε και bullying) να καταπνίξουν τις κριτικές φωνές από την αριστερή πτέρυγα του τότε ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν τα άνοιγαν, κάποιοι εξ αυτών, τα άνοιγαν μόνο και μόνο για να ενώσουν κι αυτοί τη φωνή τους με το «Γενικό Επιτελείο» ή για να δώσουν βήμα στα παπαγαλάκια του εναντίον των «δραχμιστών». Για όλα αυτά –και για πολλά άλλα που δεν χωρούν σε αυτό το σημείωμα– δεν μας δίνουν την παραμικρή εξήγηση. Περιορίζονται μόνο σε γενικότητες και διαπιστώσεις. Κι αυτό, μιλώντας μάλλον από θέση ουδέτερου πολιτικού αναλυτή και όχι από τη θέση ενεργού πολιτικού δρώντα και συμμέτοχου, όπως ήταν εκείνοι σε όλη την πορεία τού ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το τραγικό του ναυάγιο. Να, ας θυμηθούμε για παράδειγμα –και με αυτό κλείνουμε– πώς ξεπετάνε τις ευθύνες τους σχετικά με τα κομματικά «εγκλήματα» που διέπραξε η ομάδα Τσίπρα και σχετικά με αυτό που για την ελληνική Αριστερά (και για την Αριστερά κάθε ευρωπαϊκής χώρας) αντιπροσωπεύει το νέο «Ανατολικό Ζήτημα», το ζήτημα δηλαδή της ευρωζώνης και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

Ταυτόχρονα, έγινε αποδεκτό ότι η συντηρητική στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν αναχαιτίστηκε από το κόμμα καθώς ένα μεγάλο τμήμα του ενσωματώθηκε στην κυβερνητική μηχανή, ενώ οι συλλογικές διαδικασίες είχαν ήδη ατροφήσει πριν την άνοδο στην εξουσία με τη συνακόλουθη μετατόπιση στον αρχηγισμό, τη λήψη αποφάσεων σε κλειστούς κύκλους αλλά και την ακούσια/εκούσια σίγαση των ριζοσπαστικών φωνών μπροστά στο κοινό επίδικο της διαπραγμάτευσης. Δυστυχώς, ούτε τα κοινωνικά κινήματα μπόρεσαν να ελέγξουν αυτή τη διολίσθηση όχι μόνο λόγω της λογικής της ανάθεσης που κάθε κόμμα εξουσίας προκαλεί στο κοινωνικό πεδίο, αλλά και λόγω αδυναμιών μόνιμης κοινωνικής αυτοθέσμισης.

Στη συνέχεια, αναλύθηκε ο ρόλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης μετά την εμπειρία της ελληνικής κρίσης και της πορείας διαπραγμάτευσης. Έγινε σαφές ότι ΕΕ και ευρωζώνη συμπυκνώνουν την καπιταλιστική ολοκλήρωση και ότι η παραμικρή αλλαγή πλεύσης δεν γίνεται πλέον ανεκτή στους κόλπους τους.

***

Ας αφήσουν, λοιπόν, τη Ρόζα στην ησυχία της οι σύντροφοι. Κι ας πάψουν να κρύβονται στα φουστάνια της. Εκτός τού ότι δεν έχει κανένα νόημα γιατί φαίνονται περισσότερο κι από μια στρουθοκάμηλο όταν χώνει το κεφάλι της στην άμμο, προσβάλλουν και τη μνήμη της. Και να σας πούμε και το άλλο;

Μέχρι τη στιγμή που θα πάψουν να είναι δειλοί και θα βρουν το θάρρος να εξηγηθούν για τις ευθύνες τους στη μεγαλύτερη τραγωδία της ελληνικής Αριστεράς μετά τη δεκαετία τού ’40, είναι χίλιες φορές πιο έντιμο να σιωπήσουν. Ακόμα και για πάντα, αν δεν καταφέρουν ποτέ να υπερβούν το μικρό τους ανάστημα…