Οι 1.873.428 ταφές τού Βλαδίμηρου Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν)

Ναι, περί αυτού πρόκειται. Του Λένιν αυτοπροσώπως. Αυτόν είχα στο μυαλό μου όταν έκανα λόγο για εκατομμύρια ενταφιασμών. Ενταφιασμών, με την κακή έννοια βεβαίως βεβαίως.

Όπως όλοι οι νεκροί, που δεν μπορούν πια να πάρουν το λόγο, υφίσταται κι αυτός όλες τις συνέπειες της ανημπόριας του. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να τον ‘‘θάβει’’ κατά τα καλά και συμφέροντά του, χωρίς εκείνος να έχει την παραμικρή δυνατότητα αντίλογου ή διάψευσης. Ο οποιοσδήποτε. Πα’ να πει φίλος ή εχθρός.

Αν είναι δικός μας, μπορεί να τον επικαλείται για να ισχυροποιήσει τις απόψεις του φέρνοντάς τον ως μάρτυρα υπεράσπισης, αλλά διαστρεβλώνοντας με τον έναν ή άλλον τρόπο (κοπτοραπτική, αποσιώπηση ‘‘λεπτών’’ σημείων, ‘‘στραμπούληγμα’’ των αναλογιών, παραχάραξη του νοήματος, κ.λπ.).  Κι αν είναι εχθρός, για να μας χτυπήσει μέσω εκείνου είτε καταγγέλλοντάς μας ως θιασώτες τού ‘‘ολοκληρωτισμού’’ του. είτε παρουσιάζοντάς μας ως ασυνεπείς προς τις υποθήκες του —ό,τι βολεύει κάθε φορά.  

Ατυχώς, επειδή μιλάμε για τον Λένιν, τα θαψίματα που έχει υποστεί, είναι πολύ-πολύ περισσότερα από τις τρεις ταφές τού δυστυχούς Μελκιάδες Εστράδα. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό έφτασα στον αριθμό τού τίτλου. Και η τύχη το ’φερε τα δύο τελευταία να έγιναν από χέρια δικών μας.   

Ο πρώτος ήταν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας που, πριν από δύο βδομάδες περίπου, επιστράτευσε τον Λένιν τού Αριστερισμός: η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού τσιτάροντας μερικά από όσα έγραψε εκεί περί συμβιβαστικών συμμαχιών. Το έκανε με σκοπό να πείσει την κοινοβουλευτική ομάδα τού κόμματός του για την ανάγκη ένταξης στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητων βουλευτών τής σημερινής βουλής με αντάλλαγμα (εντάξει αυτό δεν το είπε, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα...) την αρνητική τους ψήφο κατά τη διαδικασία ανάδειξης του νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Φυσικά, καμία σχέση! Ο κακόμοιρος ο Λένιν μιλούσε για συμβιβαστικές συμμαχίες με αντίπαλα και πάντως διακριτά πολιτικά κόμματα και σχήματα. Δεν υποστήριξε ποτέ την ιδέα τού εισοδισμού στις τάξεις τών μπολσεβίκων! Φυσικά, δεν βρέθηκε ποτέ σε παρόμοια κατάσταση κι έτσι δεν ξέρουμε τι θα αποφάσιζε αν έπρεπε να διαλέξει μεταξύ Σκύλας (παράταση της ζωής μιας καταστροφικής κυβέρνησης) και Χάρυβδης (μεταγραφή στο κόμμα του βουλευτών που τη στήριξαν στο καταστροφικό έργο της και ανάληψη του ρίσκου να αποτελέσουν μέλη τής νέας κοινοβουλευτικής ομάδας). Ένα μόνο ξέρουμε, τουλάχιστον εμείς: Δεν θα αποφάσιζε ποτέ με αποκλειστικό κριτήριο τη συνέπεια στις «κομμουνιστικές αρχές και αξίες». Θα εξέταζε παράλληλα και ποιο θα ήταν το κόστος αυτής τής συνέπειας... Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί ο Τσίπρας (και ο κάθε Τσίπρας, αν με εννοείτε) να τον φέρνει μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα τού ΣΥΡΙΖΑ ως οιονεί ψευδομάρτυρα!

Ο δεύτερος που έθαψε τον Βλαδίμηρο ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος (με την κακή έννοια) Θανάσης Καρτερός. Ο οποίος, στο τελευταίο κυριακάτικο άρθρο του στην Αυγή, τσιτάρισε κι αυτός Λένιν, παραθέτοντας τη γνωστή μεταφορά του από το ίδιο πάλι βιβλίο που προανέφερα, με την οποία ο Βλαδίμηρος υπενθύμιζε ότι συχνά η αδυσώπητη πραγματικότητα σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και σε υποχρεώνει σε συμβιβασμούς:

Φανταστείτε πως το αυτοκίνητο σας το σταμάτησαν οπλισμένοι ληστές. Τους δίνετε τα λεφτά, το διαβατήριο, το πιστόλι, το αυτοκίνητό σας. Έτσι γλιτώνετε από την ευχάριστη συντροφιά με τους ληστές. Εδώ υπάρχει αναμφισβήτητα συμβιβασμός. «Do ut des» («σου δίνω» τα λεφτά, το όπλο, το αυτοκίνητο, «για να μου δώσεις» τη δυνατότητα να φύγω σώος και αβλαβής). Είναι όμως δύσκολο να βρει κανείς άνθρωπο που να είναι στα καλά του και να λέει πως ένας παρόμοιος συμβιβασμός είναι «καταρχήν απαράδεκτος» ή να θεωρεί το πρόσωπο που έκανε ένα τέτοιο συμβιβασμό συνένοχο των ληστών (αν και οι ληστές θα μπορούσαν να καθίσουν στο αυτοκίνητο και να το χρησιμοποιήσουν, καθώς και το όπλο, για καινούργιες ληστείες).

Όπως ο Τσίπρας, έτσι και ο Καρτερός ξεπατίκωσε τον Λένιν για να υποστηρίξει την ανάγκη τών συμμαχιών. Με μία διαφορά. Αν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εστίασε εμμέσως πλην σαφώς στην ανάγκη να εξασφαλιστούν οι 121 αρνητικοί ψήφοι κατά την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας, ο δεύτερος έμεινε στο γενικό ζήτημα των συμμαχιών. Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, επιστράτευσε τον Λένιν για να υποβάλει στο αναγνωστικό κοινό τής Αυγής την ιδέα πως οι συμβιβαστικές συμμαχίες (όπως τις εννοεί εκείνος και ο Τσίπρας και άλλοι, όχι πάντως ο Λένιν!) δεν πρέπει να σταματήσουν στην ενσωμάτωση μίας Τζάκρη, λόγου χάρη, αλλά και στη συμπερίληψη στις εκλογικές λίστες τού ΣΥΡΙΖΑ περίπου κάθε πονηρού πολιτευτή που είδε ‘‘φως’’ και είπε να μπει.

Όπως εξήγησα παραπάνω, εκτιμώ με βεβαιότητα ότι ο Λένιν θα προβληματιζόταν με  την Τζάκρη πριν την απορρίψει —αν την απέρριπτε. Αλλά είμαι σίγουρος και για το άλλο: δεν θα δεχόταν ποτέ να φορέσει «δίχως κέρδη κέρατα», φορτώνοντας στο κόμμα του, άνευ αυτής ακριβώς τής αδυσώπητης ανάγκης που περιέγραψε με τη μεταφορά τών ληστών, τον κάθε κερατά! Αν ο Θανάσης Καρτερός είναι πρόθυμος να το κάνει, no problem. Ας αφήσει όμως ήσυχο τον Λένιν κι ας σταματήσει να τον θάβει. Δεν του φταίει σε τίποτε πεθαμένος άνθρωπος!

Η φωτογραφία είναι από το huffingtonpost.com.