Ο εικονιζόμενος Ισπανός ...leftg7oo,
είναι ο ανερχόμενος αστήρ στη σκηνή τής ισπανικής Αριστεράς Αλμπέρτο Γκαρθόν, πρώην
μέλος τού Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, βουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς
και υπεύθυνος για τη διαδικασία σύγκλισης με το Podemos, τους Πράσινους (υποθέτω
τους αριστερούς Πράσινους, γιατί οι Πράσινοι, διεθνώς, έχουν αποδειχθεί ένας πρώτης
τάξεως μύλος που αλέθει τα πάντα όλα...) και τις πολλές άλλες οργανώσεις της κατακερματισμένης
ισπανικής Αριστεράς. Χαρακτηρίζεται από πολλούς χαρισματικός και είναι ένθερμος
υποστηρικτής τής στροφής στα πάσης φύσεως κινήματα και τον κινηματισμό εν
γένει.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ισπανικό ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης που
αναδημοσίευσε η Εποχή, και ειδικότερα
σε δύο συγκεκριμένες απαντήσεις του, αποκαλύπτεται φαντασμαγορικά η μεγάλη
μετάλλαξη του κύριου όγκου της ευρωπαϊκής Αριστεράς που έχει συντελεστεί σε μία
μακρά πορεία τεσσάρων περίπου δεκαετιών και η οποία την έχει οδηγήσει να βρει μεν
τα πατήματά της ως προς τα αιτήματα και τους
στόχους ενός ‘‘έλλογου’’ καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά να χάσει την
αριστερή ψυχή της. Εάν αυτό είναι η Αριστερά...
Το Podemos δείχνει ότι μπορεί, ωστόσο,
φαίνεται να έχει μετριαστεί ο αριστερός λόγος του. Θεωρείς ότι για να
κυβερνήσει κάποιος είναι απαραίτητο να προσεγγίσει το κέντρο;
Δεν
συμφωνώ με αυτήν την στρατηγική. Η αριστερά πρέπει να είναι πεπεισμένη ότι
είναι απαραίτητο να μην είναι σύμφωνη με την κοινή λογική. Δεν μπορούμε να
υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών τάξεων. Το αντίθετο πρέπει να
κάνουμε. Να σηκώσουμε την σημαία του φεμινισμού, της δημοκρατίας, των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της υπεράσπισης των μεταναστών.
Ήσουν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το να παρουσιάζεται κάποιος ως «κόκκινος» θεωρείς ότι του αφαιρεί ψήφους;
Υποστηρίζω
την δημοκρατία, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για την Ισπανία που έχει περάσει
μια πολύχρονη δικτατορία και έναν εμφύλιο πόλεμο. Αλλά νομίζω ότι η υποστήριξη
της δημοκρατίας σημαίνει να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ως
αριστερός αυτό συνδέεται με την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, της εργασίας,
της εκπαίδευσης.
3 σχόλια:
Ο Αλμπέρτο Γκαρθόν μια χαρά τα λέει, αλλά και τα κάνει. Στην ισπανική αριστερά το πρόβλημα είναι κυρίως με τα μεσαία στελέχη της απέναντι στο PODEMOS. Τόσο στην ηγεσία της, όσο και στη βάση της και στους ψηφοφόρους της υπάρχει η διάθεση για συνεργασία και σύγκλιση.
Στα μεσαία στελέχη επικρατεί η τάση της αυτοσυντήρησης των μηχανισμών, και είναι προφανές το γιατί: Δεν μπορούν να υπάρξουν ως πολιτικά όντα με διαφορετικό τρόπο.
Η αυτόνομη συγκρότηση του PODEMOS ως πολιτικού μηχανισμού είναι η βασική διαφορά σε σχέση με την χώρα μας, όπου το κίνημα των μαζικών κινητοποιήσεων και των πλατειών της προηγουμένης περιόδου δεν κατάφερε να αποκτήσει κάποια δική του διακριτή πολιτική έκφραση. Αυτή η διαφορά, βάζει σήμερα την σφραγίδα της στις εξελίξεις της ισπανικής αριστεράς, σε αντίθεση με την χώρα μας όπου παρουσιάζεται μια αναδίπλωση της Αριστεράς στις "παραδόσεις" της...
βέβαια το Podemos απαγορεύει κάθε εσωτερική συζήτηση και δημοκρατία, και στήνεται σε ένα αστικό αρχηγικό στυλ μέσω internet , και τεχνικών του marketing.
θετική ήταν και η δημιουργία και η άνοδος του αλλά τόση αφέλεια για ένα μεταμοντέρνο αρχηγικό γραφειοκρατικό μηχανισμό επειδή είναι το "κόμμα των πλατειών" δεν συγχωρείται.
η συκοφάντηση του τι είναι οργανωμένη αριστερά (και κομμουνιστικό κίνημα) σε χώρους εργασίας, νεολαίας και γειτονιές, δεν μπορεί να είναι άλλοθι για ακόμα πιο γραφειοκρατικά και αστικά πρότυπα άσκησης πολιτικής.
το ότι η ροζ αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ της Ενωμένης είναι αυτό που ειναι δεν δικαιώνει το podemos, ή μάλλον τις ελέω θεού ηγετικές του κλίκες.
ελπίδα για την Ισπανία παραμένει η σύγκλιση Podemos- EA αλλά και η ενίσχυση και νίκη των αριστερών ανεξαρτησιακών τάσεων σε Καταλονία, Χώρα των Βάσκων κλπ.
σε κάθε περίπτωση σκοπός είναι σε λίγα χρόνια Ισπανία με την σημερινή της μορφή να μην υπάρχει. Αν βέβαια ο αγώνας για την εθνική κυριαρχία πχ της Καταλωνίας παρασύρει μια κοινωνική αλλαγή σε όλη την Ισπανία, πάλι η αριστερά μπορεί και να πρέπει να μιλάει για κάποιας μορφής ενιαίο κράτος.
τέλος κομβική σε αυτή την διαδικασία σύγκλισης των 3 αριστερών τάσεων (Podemos, EA, εθνικοανεξαρτησιακά αριστερά κόμματα) πρέπει να είναι η έννοια της "κυριαρχίας" έτσι κι αλλιώς κομβική στον λόγο του Podemos, με πιο σοβαρές όμως συνεπαγωγές για το τι πρέπει να σημαίνει για την θέση της Ισπανίας, της Καταλωνίας κλπ απέναντι στις διαδικασίες και τις δομές της διεθνοποίησης του καπιταλισμού. Θέμα στο οποίο το Podemos λέει τις ίδιες βλακείες με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΕΑ εσωτερικεύοντας δηλ όλο τον μονόδρομο της νεοφιλελευθερης αρχιτεκτονικής (άρα και πολιτικής) του ευρωοικοδομήματος.
"κάποιος σύντροφος"
Φίλοι τής ΕΟΣ,
Δεν δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί βρίσκετε τα λόγια τού Γκαρθόν «μια χαρά». Έχοντας δηλώσει ευθαρσώς (προς τιμή σας, γιατί υπάρχουν και κάτι λουλούδες εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ που το κρύβουν!) ότι ο Μαρξ και οι ιδέες του πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αυτό είναι η συνεπής θέση που περιμένει κάποιος από εσάς. Ξέρετε ότι σε αυτό είμαστε απέναντι.
Δεν θέλω να μπω σε συζήτηση περί Podemos ή για τις αναταράξεις που έφερε στην Ενωμένη Αριστερά (ενωμένη στην πολιτική αφασία μάλλον) το ξεπέταγμά του. Θα το κάνουμε ανάρτηση και πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας τότε. Να πω μόνο ένα πράγμα:
Σε ορισμένα ζητήματα (ισορροπίας μεταξύ εθνικού και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αναθεώρηση της συνθήκης του Μάαστριχτ, εξαίρεση της Ισπανίας από κάποιες δεσμεύσεις τής Συνθήκης ως έχει και ευρίσκεται) κινείται σε πιο σωστές (και αριστερές, κατά την άποψή μου) κατευθύνσεις.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου