Όντως, η Αριστερά πρέπει να «έχει κάτι περισσότερο, και πολύ διαφορετικό, να πει από τη Δεξιά» στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Φτάνει να μην τα λέει ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος!

Χωρίς να είμαι προσωπικά εντυπωσιασμένος (με την κακή έννοια) ούτε στο ελάχιστο, αντιγράφω από το Red Notebook το τελευταίο πόνημα του ‘‘αγαπημένου’’ τού ιστολογίου Δημοσθένη-Παπαδάτου Αναγνωστόπουλο. Να επιστήσω την προσοχή τού ενταύθα αναγνωστικού κοινού στην κάποια (ευδιάκριτη) δυσανεξία τού Δημοσθένη μας για την έννοια «κυριαρχικά [ελληνικά] δικαιώματα», αλλά και στον πρωτότυπο ισχυρισμό του ότι «δεν είναι γενικώς θέμα κυριαρχίας το ενεργειακό παιχνίδι με τους υδρογονάνθρακες»!!! Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα επιφανές στέλεχος της «Αριστεράς τών δικαιωμάτων» (γι’ αυτό ίσως έτρεφε, τουλάχιστον μέχρι δυο χρόνια πριν, και μία αξιοσημείωτη συμπάθεια για τον Αντώνη Λιάκο, επίσης ένθερμο υπερασπιστή τών ατομικών δικαιωμάτων, παραβλέποντας την εκσυγχρονιστική φάση του...), το πράγμα έχει γούστο. Αποδεικνύεται, χωρίς να είναι η πρώτη φορά, ότι για τον Παπαδάτο όλα τα δικαιώματα δεν είναι ίδια. Άλλο, ανώτερο, το δικαίωμα να παντρεύεται κανείς με σύμφωνο συμβίωσης ή να μπορεί να φιλάει δημόσια τον άντρα του, ας πούμε, κι άλλο το ‘‘χυδαίο’’ και ‘‘ευτελές’’ δικαίωμα να προστατεύει το σπίτι του και τα υπάρχοντά του...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Δύο όρια στην πολιτική εκμετάλλευση της τουρκοκυπριακής κρίσης

Μιλώντας χτες στη Λευκωσία, στον κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό Σίγμα, ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε «προκλητικές» τις ενέργειες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Τίποτα το αναπάντεχο, προφανώς —μέχρι τη διευκρίνιση του ίδιου ότι η κατάσταση «δεν συγκρίνεται με την εισβολή του ’74» και το συμπέρασμα ότι «δεν πρέπει να δίνουμε μόνοι μας μια τέτοια εικόνα».

Για έναν πολιτικό με τα ένσημα του Σαμαρά στη διαμόρφωση εξωτερικής πολιτικής για λόγους εσωτερικών συσχετισμών, η δήλωση έχει νομίζω την αξία της. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την επαύριο των μαθητικών καταλήψεων του ’91, όταν ως υπουργός Εξωτερικών τότε, ο ίδιος δήλωνε περιχαρής που η ελληνική νεολαία (αυτή που προηγουμένως αντιμετώπιζε στα σχολεία τις ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ) «βγήκε στους δρόμους όχι για κάτι διεκδικητικό αλλά απλώς για την αγάπη στην πατρίδα». Και πιο πρόσφατα, όμως, δικοί του στενοί συνεργάτες ήταν που υποστήριζαν στα σοβαρά ότι, σε ενδεχόμενη σύρραξη με την Τουρκία «οι φοβεροί Έλληνες πιλότοι μπορούν να κατακτήσουν την αεροπορική υπεροχή μέσα σε δυο ημέρες» (Φ. Κρανιδιώτης, Αntinews, 27.12.2012).

Δεν υπάρχει προφανώς κάποια αντιεθνικιστική στροφή να πανηγυρίσουμε, και δη για τον επικεφαλής μιας κυβέρνησης που αναζητά συναινέσεις αποκλειστικά στα δεξιά του. Αν αξίζει να κρατήσουμε τη δήλωση είναι στο βαθμό που αποτελεί αναγνώριση (και υπενθύμιση) δύο ορίων στην εργαλειοποίηση των «εθνικών θεμάτων» για την αντιμετώπιση των σημερινών πολιτικών αδιεξόδων —εργαλειοποίηση που βεβαίως επιχειρήθηκε και, πιθανότατα, θα συνεχιστεί.

Το ένα όριο αφορά στην εσωτερική πολιτική συγκυρία. Με το βάρος να έχει μεταφερθεί σχεδόν αποκλειστικά στην οικονομία, και παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες εκεί (ή ίσως ακριβώς εξαιτίας τους), ο Σαμαράς δύσκολα μπορεί να υπολογίζει σε ευρωπαϊκή και διεθνή στήριξη πολιτευόμενος ως …ακτιβιστής της Δεξιάς στην εξωτερική πολιτική. Δεν το μπορεί, τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα —και επιπλέον δεν έχει εγγυήσεις ότι και να το προσπαθούσε, θα το πετύχαινε. Ο πήχυς για την κυβέρνηση έχει μπει χαμηλά, στην αποφυγή δηλαδή της συντριβής στις επικείμενες εκλογές, και μια τέτοια στοχοθεσία είναι από δύσκολο έως αδύνατο να συγκινήσει ακόμα και τους πλέον τουρκοφάγους από τους σημερινούς “300” της Βουλής, που καταλαβαίνουν ότι το παιχνίδι παίζεται εδώ και καιρό αλλού. Κοντολογίς, άλλο η πύρινη αρθρογραφία αρχών και άλλο η πραγματική πολιτική – άλλο το ’92 ή το ’96, άλλο το 2014.

Το δεύτερο όριο έχει να κάνει με τη διεθνή συγκυρία και τις γεωπολιτικές ισορροπίες. Με όρους αστικής εξωτερικής πολιτικής, η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση αλλά δεν έχει και λόγους να πλειοδοτεί στο ζήτημα της κυπριακής ΑΟΖ, όταν «η Γαλλία, η Ιταλία και η Ρωσία έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα που θίγονται από τις τουρκικές κινήσεις», ενώ «και χώρες που δεν εμπλέκονται άμεσα, όπως η Γερμανία, δεν βλέπουν με ιδιαίτερη συμπάθεια τις τουρκικές απόψεις στο συγκεκριμένο ζήτημα» (Θ. Ντόκος, «Αποφεύγοντας την κλιμάκωση στην Ανατ. Μεσόγειο», Καθημερινή 5.11.2014). Το κυριότερο: της απαγορεύεται να «συμβάλει» στη χαοτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή, με τον πόλεμο να έχει γίνει η «σταθερά της αστάθειας» (Π. Κοσμάς, «ΑΟΖ: ο σιωνισμός, η ιμπεριαλιστική ‘‘προστασία’’, ο πόλεμος και η Αριστερά», R-project, 27.10.2014).

Για την Αριστερά, η διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή δεν είναι —δεν ήταν ποτέ— υπόθεση πρωτίστως κρατικών σχεδιασμών και ενδοϊμπεριαλιστικών ισορροπιών: σε ρευστούς καιρούς όπως οι σημερινοί, οι πρώτοι αναθεωρούνται και οι δεύτερες ανατρέπονται. Με αυτή την έννοια, το μείζον είναι η ανάδειξη του διεθνισμού, όχι μόνο ως επίκαιρης πολιτικής, αλλά και ως της μόνης «ρεαλιστικής», αν ο στόχος είναι η αποφυγή του μακελειού στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν ο στόχος είναι πράγματι αυτός, έχει σημασία ότι στην Ανατολική Μεσόγειο δεν επιχειρηματολογούμε με όρους «κυριαρχικών δικαιωμάτων» και «εθνικών συμφερόντων» (δεν είναι γενικώς θέμα κυριαρχίας το ενεργειακό παιχνίδι με τους υδρογονάνθρακες), αλλά με όρους ειρήνης, αλληλεγγύης και συνεργασίας. Όπως σε όλα τα μείζονα ζητήματα, έτσι και στην εξωτερική πολιτική (και όχι στα «εθνικά», όπως λέμε συχνά νεφελωδώς…), η Αριστερά έχει κάτι περισσότερο, και πολύ διαφορετικό, να πει από τη Δεξιά.