Ένα τραγούδι για τις αριστερές ηγεσίες

Το έβαλε λίγο νωρίτερα η Κανέλλη στην εκπομπή της και το θυμήθηκα. Οι στίχοι του, μετά από κάποιες ‘‘μικροδιορθώσεις’’, ταιριάζουν φούστα-μπλούζα με το πνεύμα τού ιστολογίου:

Όσα κι αν σέρνουμε στις κυρίαρχες ηγετικές ομάδες που οδηγούν τα αριστερά κόμματα, ποτέ δεν φλερτάραμε με την ιδέα τής κατεδάφισης των ηγεσιών, και πολύ περισσότερο των κομμάτων συνολικά, στο όνομα του δήμου, που τάχα μπορεί να κινηθεί προς τη χειραφέτησή του, τροφοδοτημένος μόνο από την ορμή τού αυθόρμητου και την ψευδαίσθηση ελευθερίας που παρέχει η απουσία σχεδίου —άρα και η κατάργηση της ‘‘δουλείας’’ να υπηρετηθεί με συνέπεια. Κι από την άλλη, παρά την πεποίθησή μας ότι ο κατά Γκράμσι συλλογικός διανοούμενος, το κόμμα, δεν μπορεί να λειτουργήσει συντεταγμένα αν δεν διαθέτει δομές  και εσωτερικούς μηχανισμούς, δεν σκοπεύουμε να συνθηκολογήσουμε με το φαινόμενο της κατάπνιξης της εσωκομματικής δημοκρατίας μέσω της προσχηματικής επίκλησης του συγκεντρωτισμού (ή με το άλλο φαινόμενο του εξ ασιτείας θανάτου της, όταν επιλέγονται λιγότερο ‘‘βίαιοι’’ και αυταρχικοί μέθοδοι καταστολής της που συχνά εισάγονται με τη μορφή τής «άφθονης δημοκρατίας»). Κοντολογίς:

Δεχόμαστε αυτόβουλα και χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς να μην είμαστε τα πρώτα βιολιά. Αλλά και δεν θα δεχθούμε ποτέ να μας βάλει κανείς στο χέρι! Μαζί, αλλά όχι γουρουνάκια στο σακί! Γι’ αυτό και άλλοτε αγαπημένοι κι άλλοτε στα μαχαίρια...

Photo: Tsanko Vasyl. Via photodom.com.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ