Ώρα να τα μιλήσουμε. Ακόμα κι αν δεν τα συμφωνήσουμε, τουλάχιστον θα τα έχουμε ξεκαθαρίσει.

Στο μικρό κείμενο στη δεξιά στήλη, αυτό που βρίσκεται αμέσως κάτω από τη λίστα τών πρόσφατων σχολίων, όπου εξηγούμε συνοπτικά τι είδους πολιτικό καπνό φουμάρουμε, γράφουμε, εκτός άλλων: «Υπέρ του διαλόγου μεταξύ των πολλών αριστερών φωνών και υπέρ της αριστερής ενότητας στη δράση.» Και καταλήγουμε δηλώνοντας πως είμαστε «αμετακίνητα κατά» σε ό,τι είναι αντίθετο στο διάλογο, ο οποίος, βέβαια, είναι το πρώτο-πρώτο βήμα για την ενότητα ακόμα και στην πιο μικρή δράση, που είναι και το τελικώς ζητούμενο.

Αν και το νόημα των παραπάνω είναι πολύ απλό και εύκολο, εσχάτως αρχίζουν και μου μπαίνουν ιδέες ότι δεν γίνεται κατανοητό από κάποιους. Συνεπώς, λίγα επεξηγηματικά λόγια είναι μάλλον απαραίτητα.

Για την υπογραμμισμένη φράση δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτε. Στοιχειώδης γνώση τής ελληνικής αρκεί για να την καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Θα περιοριστώ λοιπόν στο δεύτερο σκέλος.

Ποια είναι αυτά στοιχεία που αντιτίθενται στο διάλογο, επειδή τον παρεμποδίζουν, τον υπονομεύουν και, πιθανότατα, τον διακόπτουν τελικά; Είναι η μετάλλαξη της μαχητικής ή και πολεμικής κριτικής στις απόψεις που δεν μας βρίσκουν σύμφωνους σε αγενή επιθετικότητα. Είναι η απαξίωση όχι μιας πολιτικής θέσης, αλλά τού προσώπου που την καταθέτει. Είναι η προσβλητική φρασεολογία προς το συνομιλητή μας, η αχρείαστη ειρωνεία, η απροκάλυπτη προσωπική εμπάθεια και κακοπιστία ή ο λεκτικός τσαμπουκάς.

Όταν γράφουμε λοιπόν πως είμαστε «αμετακίνητα κατά» σε ό,τι εμποδίζει το διάλογο όλα αυτά εννοούμε. Δεν είναι υποχρεωτικό να ασπάζεται κάποιος ή κάποια τις δικές μας αντιλήψεις και τη στάση που εμείς έχουμε επιλέξει να κρατάμε στον ενδοαριστερό εμφύλιο, στον οποίο, θέλοντας και μη, είμαστε μπλεγμένοι. Περιμένουμε όμως από όλους και όλες, τα λίγα ή περισσότερα λεπτά που βρίσκονται εδώ, να σεβαστούν το πνεύμα τού ιστολογίου. Last but not least: να μην παρεξηγούν την πολεμική πολλές φορές κριτική που ασκούμε προς τα αριστερά κόμματα ή σε στελέχη τους και να μην παρασύρονται από αυτήν. Είναι κριτική που έχει στόχο τη διόρθωση των κατά την άποψή μας κακώς κειμένων στα κόμματα της Αριστεράς και την καυτηρίαση τεκμηριωμένα συγκεκριμένων νοσηρών πρακτικών που ακολουθούν πολλά από τα στελέχη τους. Μ’ άλλα λόγια, είναι πολεμική προς την Εξουσία. Ποια εξουσία κατέχουν οι άνθρωποι που συζητούν εδώ; Ακόμα κι αν μερικοί μιλούν από θέση μιας κάποιας εξουσίας που τυχαίνει να έχουν στην πραγματική ζωή, τι αντίκρισμα ισχύος μπορεί να έχει στο διάλογο αυτή η θέση από τη στιγμή που δεν είναι γνωστή;