Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Και πάλι: Για την απλή αναλογική και το χρώμα τής γάτας που πιάνει ποντίκια (Α´ μέρος)



ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ βέβαια εδώ κανένα επώνυμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει στα ερωτήματα που βάζαμε στην προπροηγούμενη ανάρτηση. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε στο παρελθόν συνομιλούσαμε για αρκετό καιρό με έναν νυν βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ και είχαμε ανταλλάξει ευκαιριακά  κι ένα-δυο σχόλια με κάποιο μέλος τής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής τού ΣΥΝ. Δεν πειράζει, θα ζήσουμε. ;-)

Κατατέθηκαν όμως τρία σχόλια, στα οποία, σε άλλο λίγο σε άλλο πολύ, οι υπογράφοντες (ο ένας εξ αυτών είναι καθημερινή μας σχεδόν συντροφιά) εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους για τη θέση που διατυπώναμε εμμέσως πλην σαφώς στην ανάρτηση. Ποια ήταν αυτή η θέση; Πρώτο και κύριο ότι είναι αυτοκτονικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να φανεί συνεπής με τις διακηρύξεις του, και διακηρύξεις όλης τής Αριστεράς, υπέρ τής απλής αναλογικής, να επιδιώξει (έστω και συναινώντας) την καθιέρωση της απλής αναλογικής άμεσα, έτσι δηλαδή ώστε να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές. Δεύτερο, γενικό και παρεμπίπτον, ότι είναι κακή πολιτική, εν ονόματι της συνέπειας, να πιστεύουμε —ή να οδηγούμε τον κόσμο τής Αριστεράς να πιστεύει— πως η συμμόρφωση με διακηρύξεις, θέσεις, ή και αρχές είναι υποχρέωση που πρέπει να τηρείται χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όπου δεύτερη κουβέντα είναι η εξέταση και ανάλυση των προτεραιοτήτων, των συνθηκών και των συσχετισμών που χαρακτηρίζουν μία δεδομένη κοινωνικοπολιτική κατάσταση.

Ένα από αυτά τα ενιστάμενα σχόλια, που κατά τα φαινόμενα γράφτηκε από μέλος ή οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα του ΣΥΝ, δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο το πώς προσεγγίζουν αυτά τα ζόρικα ζητήματα μερικοί από εμάς τους αριστερούς —φοβόμαστε όχι λίγοι. Πριν συνεχίσουμε λοιπόν, είναι απαραίτητο να το παραθέσουμε ολόκληρο.

Κάθε εκλογικό σύστημα εκτός της απλής αναλογικής συνιστά ληστεία. Η θέση του σ. Παπαδημούλη είναι αυτονόητη. Η μη κατάθεση μέχρι τώρα σχετικού νομοσχέδιου αποτελεί λάθος το οποία πρέπει τάχιστα να διορθωθεί.

Τα παραπάνω είναι θέσεις αρχής από τις οποίες η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να υποχωρήσει. Η κυβέρνηση που μπορεί να σχηματιστεί δεν είναι τεχνικό ζήτημα αριθμητικής. Είναι θέμα απόλυτα σχετικό με την ηγεμονία ενός πολιτικού σχεδίου, με την στήριξη του από σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, με την ύπαρξη μιας κατάστασης επιφυλακτικής ανοχής τουλάχιστον, από άλλα μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.

Τα παραπάνω εκτυλίσσονται σε κοινωνικό πεδίο, αλλά αποτυπώνονται και σε αλλαγές στη στάση των πολιτικών δυνάμεων. Η ενδεχόμενη πρωτιά της σύγχρονης κινηματικής Αριστεράς σε συνδυασμό με την διαφαινόμενη κατάρρευση των εναπομεινάντων συστημικών πολιτικών δυνάμεων θα τροφοδοτήσει μετατοπίσεις μεγάλης κλίμακας και σε αυτό το επίπεδο.

Η δημοκρατική Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει με κόλπα, αποτελώντας μειοψηφία στο εκλογικό σώμα και έχοντας απέναντι της το σύνολο των εγχώριων συστημικών δυνάμεων και των διεθνών στηριγμάτων τους. Η αντιμετώπιση των συνεπειών της εποχής των Μνημονίων, η ανοικοδόμηση μιας χώρας σχεδόν από την αρχή, η ριζική τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης υπέρ των υποτελών τάξεων δεν μπορούν να βασιστούν σε 50 κλεμμένες έδρες. Όχι μόνο δεν χρειάζεται να πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο για να μην χάσουμε, αλλά αν υποπέσουμε σε αυτό το ολίσθημα δημιουργούμε τις προϋποθέσεις που καθιστούν την ατιμωτική ήττα βέβαιη.

Η επίφαση μεταμοντέρνου κυνισμού, το κλείσιμο του ματιού στη χρησιμοποίηση ανήθικων μέσων, η αίσθηση ότι μπορούμε να νικήσουμε τους αντίπαλους στο γήπεδο τους, μπορούν ενδεχομένως να προσφέρουν την ικανοποίηση στον καθρέφτη μας πως είμαστε όσο βρώμικοι χρειάζεται για να νικήσει η ομάδα των καλών.

Στην πραγματική ζωή όμως, στην αληθινή κοινωνική σύγκρουση και πολιτική αντιπαράθεση όλα τα παραπάνω απλώς δείχνουν ότι δεν κατανοούμε πόσο σοβαρή και περίπλοκη είναι η υπόθεση του προχωρήματος διαδικασιών ανατρεπτικού χαρακτήρα.

Ακόμα και αν δεν υπήρχε απλή αναλογική θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να την εφεύρει.


ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ τα κύρια σημεία στις παραπάνω απόψεις που αξίζουν σχολιασμού, κατά τη γνώμη μας;

Το πρώτο και λιγότερο σημαντικό απ’ όλα, αφού πρόκειται στην ουσία για απλή διαπίστωση και μάλιστα υποκειμενική, είναι ότι ο φίλος (ή φίλη, δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς το σχόλιο είναι ανυπόγραφο) μάλλον δεν έχει κατανοήσει πως ο Παπαδημούλης δεν ισχυρίστηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει την καθιέρωση της απλής αναλογικής εδώ και τώρα, ώστε να ισχύσει στις επόμενες εκλογές. Υπάρχει μια αμφισημία στα λόγια του, αν και από τα συμφραζόμενα, τουλάχιστον όπως τα ‘‘διαβάζουμε’’ εμείς, φαίνεται καθαρά ότι αναφέρεται στο μέλλον, όταν και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να κυβερνήσει ως πρώτο κόμμα. Το αφήνουμε. Ίσως να έκανε πραγματικότητα την επιθυμία του ή, πέφτοντας κι εμείς στο ίδιο λάθος, να μην έχουμε ερμηνεύσει σωστά τον Παπαδημούλη. Ό,τι και να συμβαίνει δεν είναι αποφασιστικής σημασίας.

Τα επόμενα όμως σημεία που εντοπίζουμε ως άξια συζήτησης, είναι σημαντικά, για να μη πούμε κρίσιμα. Τα αναφέρουμε επιγραμματικά και θα τα συζητήσουμε ένα-ένα (το πρώτο σε αυτό το κείμενο, τα υπόλοιπα στην επόμενη ανάρτηση).

1) εισάγεται η ηθική ως αποκλειστικός γνώμονας για το τι πρέπει να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και ως γενικός οδηγός πράξης, 2) συνδέεται —και συνδέεται θεμελιωδώς— η απόκτηση της ηγεμονίας στην κοινωνία με τον ‘‘τεχνικό’’ τρόπο με τον οποίο θα προκύψει η κυβερνητική αλλαγή και, 3), αποδεικνύεται για άλλη μία φορά κάτι που συχνά-πυκνά νιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίζουμε: η ιδεολογικοπολιτική σύγχυση που επικρατεί σε πλατιές μάζες αριστερών οφείλεται σε εντυπωσιακό βαθμό στην ελλιπή γνώση βασικών ζητημάτων της ιστορίας τών ιδεών και της πολιτικής θεωρίας.

Ηθική και Πολιτική: Α ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω;

Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πώς 500 χρόνια μετά τη συγγραφή τού κατά πολλούς πρώτου εγχειρίδιου πολιτικής επιστήμης και τη διεισδυτική ανάγνωσή του από έναν περιφανή κλασικό τού μαρξισμού, πολλοί από εμάς δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη σχέση ηθικής και πολιτικής. Μιλάμε βέβαια για τον Ηγεμόνα τού Μακιαβέλι και την πνοή που έδωσε σ’ αυτό το ‘‘καταραμένο’’ βιβλίο τού ‘‘Κακού’’ ο μεγάλος Αντόνιο Γκράμσι με τις δικές του σκέψεις και επεξεργασίες στα Τετράδια της φυλακής. Μια συνάντηση των δύο μεγάλων, όπου ο Ιταλός τής Αναγέννησης διακηρύσσει και ο Ιταλός τής Επανάστασης επικυρώνει (προσοχή εδώ, ιδίως για τους οπαδούς τής ‘‘ανανεωτικής’’ και ‘‘δημοκρατικής αριστεράς: δεν επικυρώνει ο Ροβεσπιέρος, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο ή ο …Πολ Ποτ· ο Γκράμσι το κάνει!) ότι η πολιτική, ως δραστηριότητα αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την πράξη πρέπει, ακριβώς λόγω αυτής τής εκ γενετής σύνδεσής της, να ασκείται χωρίς τον στενό κορσέ τής ηθικής που, να σημειωθεί, στα χρόνια τού Μακιαβέλι ήταν σχεδόν ταυτόσημη με τις επιταγές τής θρησκείας. Κι αυτό γιατί, απλούστατα, καθώς  το δέον δεν συμπίπτει ποτέ αυτούσια με το είναι παρά μόνο εν δυνάμει —τι δέον θα ήταν άλλωστε, αν είχε ήδη εγκαθιδρυθεί στα ανθρώπινα πράγματα;—, είναι ατελέσφορο να επιδιωχθεί ερήμην τής υπαρκτής κατάστασης των πραγμάτων, η οποία είναι κάθε άλλο από αγγελικά πλασμένη. Κι εδώ ξαναθυμόμαστε την ιδέα τού Μαρξ (κι έτσι μεγαλώνει η απορία μας γιατί αυτή η δυσκολία κατανόησης): ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει τι θα πράξει, αλλά δεν είναι αυτός που καθορίζει το ρεπερτόριο των εναλλακτικών λύσεων που έχει στη διάθεσή του. Όπως στην πόκα: παίζει κανείς τα χαρτιά που βρέθηκαν στο χέρι του.

Σημαίνουν όλα αυτά αμοραλισμό, όπως πολλοί από εμάς φοβούνται; Σε καμία περίπτωση. Ή μάλλον μόνο σε μία: αν πέσουμε στην παγίδα τής απόλυτης ηθικοποίησης της πολιτικής, που ήταν πάντα το αγαπημένο παιχνίδι των εξουσιών και τα τελευταία χρόνια μοιάζει να είναι προσευχή στα χείλη τών πάσης φύσεως απολογητών του ισχύοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος —«χωρίς βέβαια τις ακρότητές του», σπεύδουν να συμπληρώνουν οι της ‘‘αριστερής’’ πτέρυγας…

Σε τι συνίσταται κυρίως η απόλυτη ηθικοποίηση της πολιτικής, ποιο είναι το σήμα κατατεθέν της; Μα ποιο άλλο από τον κατ’ ουσία εξοβελισμό τού εκάστοτε επιδιωκόμενου σκοπού από τη σκηνή τού πολιτικού, μέσω τού ‘‘ακαταμάχητου’’ επιχειρήματος, διατυπωμένου συνήθως υπό μορφή ρητορικής και ‘‘αθώας’’, αλλά και επιτακτικής ερώτησης: «δηλαδή θέλεις να πεις ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;;;»

Ενώπιον αυτού τού ερωτήματος, πολλοί από εμάς παγώνουν από τρόμο και μένουν στήλη άλατος, ίδια κι όμοια με τους λαγούς που τα κάνουν επάνω τους αν τους φωτίσουν οι προβολείς κάποιου αυτοκινήτου. Και ακριβώς επειδή τους καταλαμβάνει ο τρόμος, και πιο συγκεκριμένα ο τρόμος μήπως χαρακτηριστούν ‘‘σταλινικοί’’, δεν συνειδητοποιούν ότι μέσω αυτής τής έντεχνης διατύπωσης επιχειρούνται τα εξής δύο πράγματα, απολύτως ακυρωτικά κάθε ριζικής και εκ βάθρων κοινωνικής αλλαγής:

Πρώτον: Να αναγορευθούν τα μέσα, σε τελική ανάλυση και εκ πλαγίου, ως καθοριστικά κριτήρια για την αγαθή φύση τού εκάστοτε επιδιωκόμενου σκοπού. Πώς συμβαίνει αυτό; Δεν μοιάζει με λογικό άλμα; Καθόλου. Συμβαίνει ως εξής: Με δεδομένο ότι αυτοί που ορίζουν ποια είναι τα ‘‘καλά’’ και ποια τα ‘‘κακά’’ μέσα είναι πάντα οι επικυρίαρχοι, εννοείται πως, σε πρώτη φάση,  οι καλοί μας φίλοι που θέτουν και ξαναθέτουν αυτό το ερώτημα ξεμπερδεύουν μια και καλή με διάφορα ‘‘ενοχλητικά’’ φαινόμενα: από τη διαδήλωση μιας μειοψηφίας «που κλείνει την Πανεπιστημίου και εμποδίζει τον κόσμο να πάει στις δουλειές του», μέχρι την δυναμική περιφρούρηση κάποιας απεργίας «που στερεί το δικαίωμα της εργασίας από όσους θέλουν να δουλέψουν». Και βέβαια ξεμπερδεύουν, με τη μητέρα όλων τών εφιαλτικών ονείρων τους: την επαναστατική (= ριζική και εκ βάθρων) αλλαγή τής υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, με αλλαγή φρουράς στην ταξική κυριαρχία.

Είναι όμως μόνο αυτά, —αν και διόλου ευκαταφρόνητα— τα κέρδη τους; Όχι βέβαια! Για σκεφθείτε την ‘‘ουρά’’: Μπορεί ποτέ κάποιος που δεν παραιτείται από τη χρησιμοποίηση τέτοιων ‘‘ολοφάνερα’’ ‘‘κακών’’ μέσων να έχει αγαθό σκοπό;;;

(Για τους δύσπιστους: Το έωλο μιας τέτοιας δοξαστικής συλλογιστικής  για τα χρησιμοποιούμενα στον πολιτικό αγώνα μέσα αποδεικνύεται φαντασμαγορικά, αν αντιστρέψουμε τη λογική πρόταση. Για να μη μακρηγορούμε άσκοπα: Ας υποθέσουμε ότι η Χρυσή Αυγή γίνεται ‘‘αρνάκι’’. Αγιάζονται οι σκοποί της;;; Κι ένα δεύτερο: Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουμε την πρωτοκαθεδρία τού σκοπού —πρωτοκαθεδρία, όχι απολυταρχία— και να τον συνδέουμε ασφυκτικά με τα μέσα, από τη στιγμή που αντιπροσωπεύει την πρωταρχική κίνηση για οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο;;;)

Δεύτερον: Να διαστρεβλωθεί αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει. Κι αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει είναι ότι το ποια μέσα θα χρησιμοποιηθούν δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη θέληση (ή την ηθική!) εκείνων που επιδιώκουν κάποιον πολιτικό σκοπό. Είναι η πραγματικότητα μάλλον που τα επιβάλλει. Δηλαδή η αναγκαιότητα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος, ακόμα κι ο αριστερός άνθρωπος, δεν είναι Θεός και δεν έπλασε αυτός τον κόσμο; Ποιες προκαταλήψεις τής αστικής ηθικής και πόσο βαθιά έχουν ριζώσει στο μυαλό μας; Ακούστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Στη διαδικτυακή περιήγηση που έκανα πριν γράψω αυτό το σημείωμα, έπεσα πάνω σε ένα κείμενο αριστερού διανοούμενου, μελετητή τού Γκράμσι και, επιπλέον, εκδότη τών έργων του. Σε κάποιο σημείο λοιπόν, γράφει όλο αγωνία το εξής, προφανώς στην προσπαθειά του να τον υπερασπιστεί από κατηγορίες επί ‘‘μακιαβελισμώ’’ ή (ακόμα χειρότερα!) επί ‘‘σταλινισμώ’’:

Είναι γεγονός ότι γίνονται διάφορες αναγνώσεις του Γκράμσι· πάντως, για κάποιον που σοβαρά θέλει να προσεγγίσει και με σεβασμό το έργο του, ο Γκράμσι δεν επιδέχεται πολλές αναγνώσεις σε δύο πράγματα. Το πρώτο  είναι η βαθιά του πεποίθηση για την σύνδεση της ηθικής με την πολιτική. Ο Γκράμσι λόγω και έργω είναι τελείως εχθρικός σε μία αμοραλιστική προσέγγιση της πολιτικής. Γι’ αυτόν η ηθική και η πολιτική όπως αποτυπώνεται και σε διάφορα κείμενά του[4], αποτελεί μία από τις κολώνες της σκέψης του.

Στη σημείωση [4] που βλέπετε, για να τεκμηριώσει την άποψή του, παραπέμπει σε ένα απόσπασμα από κείμενο του Γκράμσι.

Στην πολιτική θα μπορεί κανείς να μιλήσει για επιφύλαξη, όχι για κοροϊδία με την ταπεινή έννοια που πολλοί σκέφτονται: το να λέμε την αλήθεια στη μαζική πολιτική είναι οπωσδήποτε μια πολιτική αναγκαιότητα.

Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει εδώ; Ο δύστυχος ο Γκράμσι μιλάει για πολιτική αναγκαιότητα. Και ο αθεόφοβος σύγχρονος μελετητής του, αν και βλέπει τη λέξη αναγκαιότητα, ‘‘διαβάζει’’ ηθική!!! Ακόμα κι ο Καντ θα έβγαινε από τα ρούχα του με κάτι τέτοιο! Κι όμως, αυτή η τρομακτική παρανάγνωση, και μάλιστα σε ένα τόσο κρίσιμο και καίριο ζήτημα, έγινε από έναν κατά τεκμήριο ειδικό, για τον οποίο δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία πως θα ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά τα άπαντα του Γκράμσι! Δώστε μας εσείς την εξήγηση. Εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά!

Ανώμαλη προσγείωση

Όλα αυτά μπορεί να φανούν λίγο ‘‘θεωρητικούρες’’ —δεν είναι, αλλά δεν το κάνουμε θέμα. Ας προσγειωθούμε λίγο. Όμως, προειδοποιούμε: για τους αριστερούς φίλους και φίλες που έχουν πιαστεί στο δόκανο της ηθικής και τη συγχέουν έως ταύτισης με την πολιτική, η προσγείωση θα είναι ανώμαλη. Προσδεθείτε (αλλά μπορείτε να καπνίζετε ;-) ).

Πώς ξεκίνησε η κουβέντα; Με την απλή αναλογική. Ας κλείσει λοιπόν με αυτήν το σημερινό σημείωμα.

Φοράμε χάριν τού διαλόγου τα παπούτσια των φίλων που διαφώνησαν με τις δικές μας απόψεις, απόψεις με τις οποίες, τώρα πια είναι φανερό, δεν κάναμε τίποτε άλλο από το να εισηγηθούμε απλώς την εισαγωγή στη σχετική συζήτηση και της παραμέτρου αναγκαιότητα και λέμε: Ναι! Η απλή και ανόθευτη αναλογική είναι το δικαιότερο εκλογικό σύστημα και ως τέτοιο πρέπει η Αριστερά, για λόγους αρχής και συνέπειας με την πάγια θέση της υπέρ αυτού τού συστήματος, να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε να καθιερωθεί εδώ και τώρα! Ωραία μέχρι εδώ; Φανταζόμαστε πως ναι.

Ας δούμε τώρα τις πρακτικές συνέπειες, αν αυτή η εκστρατεία ηθικής τής Αριστεράς στεφθεί με επιτυχία: Η απλή αναλογική αρχίζει να ισχύει από τώρα και για τις επόμενες εκλογές. Στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμώνεται εκλογικά, αφού, εκτός από τις έδρες που μειώνονται, μειώνονται αντίστοιχα και οι πιθανότητες να αποτελέσει τον κορμό τής νέας κυβέρνησης. Έτσι, ένα σωρό κόσμος και κοσμάκης, με πρώτους και καλύτερους τους φίλους μας του ΚΚΕ —όχι όμως και τους μόνους ή υποχρεωτικά τους περισσότερους—, την κάνει με ελαφρά πλάγια πηδηματάκια. Αποτέλεσμα: ακόμα κι αν είναι πρώτο κόμμα, δεν θα είναι κυβέρνηση. Και ποιοι θα είναι; Αυτοί που είναι και τώρα! Και μάλιστα με ενισχυμένα ποσοστά. (Ας μην αντιλέξει κάποιος εδώ ότι αυτό το σενάριο, το κακό, δεν είναι βέβαιο. Εννοείται. Αλλά είναι το πιο πιθανό. Στη χειρότερη περίπτωση: πιθανό. Και τι κάνουμε με τα κακά σενάρια που δεν είναι βέβαια; Τα θάβουμε κάτω από το χαλί;)

Έτσι, αυτή η καλή, τίμια και ηθική Αριστερά, αυτή που αν γινόταν κυβέρνηση θα έφερνε αμέσως νόμο υπέρ τής απλής αναλογικής, χάνει την ευκαιρία να εκδημοκρατικοποιήσει την πολιτική ζωή. Και γιατί τη χάνει; Επειδή ήθελε να φανεί συνεπής με τις πρωθύστερες διακηρύξεις της και να κάνει πολιτική αρχών, γράφοντας στα παλαιά της υποδήματα την αναγκαιότητα. Η οποία αναγκαιότητα τής επιβάλλει να παραβεί τις αρχές της, προκειμένου να τις καθιερώσει! (Αλλιώς και πιο δραματικά: να πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο για να τη σώσει! κατά τη διατύπωση του σχολιαστή μας.) Τόσο απλά. Τόσο απλά βέβαια, για όποιον μπορεί να αντέξει αυτά παιχνίδια τής διαλεκτικής, τουλάχιστον σ’ ένα τέτοιο πρακτικό επίπεδο…

Ας μη στενοχωριούνται όμως οι αριστεροί φίλοι τής ηθικής. Μπορεί να χάνουν εδώ, αλλά υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για τις ‘‘ανήσυχες’’ και ‘‘ευαίσθητες’’ συνειδήσεις τους. Αν έχασαν τις βουλευτικές εκλογές και μαζί την ευκαιρία να καθιερώσουν την απλή και ανόθευτη αναλογική, τίποτε δεν τους εμποδίζει να το κάνουν σε ένα πιο περιορισμένο —αλλά καθόλου αμελητέο— επίπεδο!

Ας την καθιερώσουν στα …κόμματά τους! Ας την καθιερώσουν λόγου χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, καταργώντας τούς ‘‘ανήθικους’’ περιορισμούς που προβλέπονται για τη συγκρότηση του σώματος της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Δεκεμβρίου και νοθεύουν εκ προοιμίου το αποτέλεσμα. Ας καθιερώσουν την απλή και ανόθευτη αναλογική  όλοι όσοι τη νοθεύουν με τις ‘‘ανέντιμες’’ πρόνοιες για την ποσόστωση υπέρ τών γυναικών! Τέλος, ας την απαλλάξουν από την ‘‘αισχρή’’ νοθεία τού αριθμητικού περιορισμού στη σταυροδοσία!

Πώς είπατε; Εδώ η αναγκαιότητα επιβάλλει να κάνουμε κάποιες ‘‘εξαιρέσεις’’; Αναγκαιότητα είπατε; Δεν τα τρώνε αυτά οι Λέφτηδες! Για σκοπιμότητες πρόκειται! Για κόλπα φτηνά και κυνικά που θα μας καταντήσουν να παίζουμε στο γήπεδο του αντιπάλου και να πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο για να τη ‘‘σώσουμε’’!

Σύντροφοι! Στο όνομα των αρχών και των αξιών τής Αριστεράς, σας καλούμε να απαντήσετε με το χέρι στην καρδιά:

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;;;


Η photo, δική μας.

27 σχόλια:

ΕΟΣ είπε...

Έχετε μπερδέψει την Αριστερά με τους κατσαπλιάδες!

Το ζητούμενο δεν είναι το πως θα κατσικωθεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πως θα υπάρξει μαζικό ανατρεπτικό κίνημα. Χωρίς την ύπαρξη ενός τέτοιου κινήματος δεν μπορεί να υπάρξει καμία κοινωνική αλλαγή. Για την “ταμπακιέρα” δεν λένε κουβέντα και κάθεστε και ασχολήστε με τις μικροπολιτικές επιδιώξεις διαφόρων τυχοδιωκτών που με όχημα τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να γίνουν αύριο υπουργοί. Αυτοί δεν πρόκειται να σας ακούσουν γιατί τώρα κάνουν πρόβες με τις γραβάτες και τα κουστούμια τους και μετράνε με δραχμές ποιός την έχει πιο μεγάλη την ...“αριστεροσύνη”.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο κίνημα της 25ης Μάη. Φαίνεται πως πήρατε τίποτα χαμπάρι από τις πλατείες και βράζετε στο ζουμί σας. Τα πράγματα δεν θα κριθούν στο κοινοβούλιο αλλά στον δρόμο. Οι εξεγέρσεις και επαναστάσεις του μέλλοντος δεν πρόκειται να έχουν πολλά κοινά σημεία με το κομμουνιστικό κίνημα του προηγούμενου αιώνα.
Λαϊκή συμμετοχή δεν σημαίνει στένεμα της αστικής δημοκρατίας αλλά ριζική διεύρυνσή της...

Έχετε πάρει λάθος δρόμο! Αντί λοιπόν να ασχολήστε με το πως θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπουλούκι κατσαπλιάδων, εγκαταλείψτε την εξουσιολαγεία και ασχοληθείτε με πιο πεζά και πρακτικά ζητήματα. Από στρατηγούς και επιτελικά σχέδια η Αριστερά έχει πήξει, το μόνο που της λείπει είναι απλοί φαντάροι...

Υ.Γ. Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπάρχει καλύτερο εκλογικό σύστημα από την απλή και ανόθευτη αναλογική; Μια ματιά για αυτό το θέμα εδώ:

Υπάρχει εκλογικό σύστημα καλύτερο από την απλή αναλογική;

Ανώνυμος είπε...

Kαταρχήν αισθάνομαι υποχρεωμένος να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, πρώτον για το γεγονός πως ένα σχόλιο δικό μου (μαζί με ένα άλλο) στάθηκαν αφορμή για να ξοδέψετε τόσο χρόνο και κόπο και δεύτερον, για το γεγονός πως η απάντηση σας είναι τεκμηριωμένη.
Η διαφωνία μου όμως παραμένει.
Παρά την ιδιότητα μου ως μέλους της ΚΠΕ του ΣΥΝ (φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως συνομιλείτε με τον ΣΥΝ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, η πρωτοβουλία για τον διάλογο μαζί σας και οι απόψεις που υποστηρίζω σε αυτόν είναι προσωπικές) συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα μιά απο τις βασικές αρχές του ελευθεριιακού χώρου την οποία διακήρυττα και όταν βρισκόμουν σε πολύ νεώτερη ηλικία. Η αρχή αυτή υποστηρίζει πως το μέσο καθορίζει το σκοπό.Δεν σας κρύβω μάλιστα πως με την παροδο των ετών νοιώθω να διολισθαίνω όλο και περισσότερο προς την, μερική έστω, αποδοχή της άποψης που πρώτος διατύπωσε ο Μπερνστάιν, πως ο τελικός σκοπός μικρή σημασία έχει, η προτεραιότητα ανήκει στο κίνημα (συνεπώς και στα μέσα που αυτό χρησιμοποιεί).
Εκτιμώ βαθύτατα τον ζήλο σας να τεκμηριώσετε με αναφορές στον Γκράμσι και στον Μακιαβέλλι την αντίθετη θέση σας, αλλά μου είναι αδύνατον να προσποιηθώ πως συζητάω κάτι που θεωρώ αυτονόητο.
Μπορώ όμως να σας απαντήσω σε μερικά απο τα τρέχουσας πολιτικής σημασίας ερωτήματα που θέτετε.
Η αναφορά στις διαδκασίες της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ατυχής.
Ο περιορισμός των σταυρών δεν περιορίζει, αλλά αντίθετα διευρύνει την αναλογικότητα του συστήματος εκλογής οργάνων, καθώς εμποδίζει την απόλυτη εοικράτηση της σχετικής πλειοψηφίας.
Οι ποσοστώσεις που αφορούν την εκλογή ορισμένου ποσοστού μελών συνιστωσών αποτελούν μεταβατική διάταξη, η οποία δεν θα υπάρχει στο ιδρυτικό συνέδριο του Ιουνίου.
Η ποσόστωση για τις γυναίκες συνιστά διοικητική κατοχύρωση των δικαιωμάτων του φύλου το οποίο οι δομές της πατριαρχίας κυρίως καταπιέζουν. Ως εκ τούτου αποτελεί ρύθμιση απελευθερωικού χαρακτήρα.
Επίσης δεν καταλαβαίνω απο που αντλείτε τη βεβαιότητα πως τα κόμματα της εσωτερικής τρόικας θα αυξήσουν τα ποσοστά τους, αν οι επόμενες εκλγές διεξαχθούν με απλή αναλογική.
Η εύλογη πρόβλεψη (αλλά όχι βεβαιότητα) είναι
πως θα αυξήσουν τα ποσοστά τους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ και οι Οικολόγοι Πράσινοι. Καταλαβαίνετε υποθέτω πως θα ήταν μεγάλη υπερβολή να θεωρηθώ ηθικολάγνος επειδή δεν θέλω το Κόμμα μου να χρησιμοποιεί το ποταπό μέσο του ληστρικού εκλογικού νόμου στον εκλογικό ανταγωνισμό υου με άλλα αριστερά κόμματα.
Τέλος, επιτρέψτε μου μια παρατήρηση πιο προσωπικού χαρακτήρα.
Η αντιπαράθεση με τα αυτονόητα της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι απαραίτητη, αλλά έχει το μειονέκτημα να χαρίζει μικρές δόσεις αισθητικής απόλαυσης, εξαιτίας ακριβώς της προφανούς ευτέλειας του αντίπαλου.
Η σύγκρουση με τις βεβαιότητες της Αριστεράς (πέρα απο το ότι πολύ συχνά είναι απαραίτητη)προσφέρει πολύ περισσότερη διανοητική και αισθητική απόλαυση. Σε όλα όμως χρειάζεται το μέτρο.
Η Αριστερά και ιδιαίτερα ο λαός της πάσχουν από τόσες αγκυλώσεις, κολλήματα, αρχαισμούς που προσφέρονται για αποδόμηση απο την μεταλενινιστική οπτική σας γωνία. Την πίστη της στην απλή αναλογική βρήκατε για να εκτονώσετε την υγιώς προβοκατόρικη αιρετική σας προδιάθεση ? _

KASTRINAKHS MIXALHS

Ανώνυμος είπε...

Οι μηχανόβιοι (εξ ου και mbiker), λένε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, μα το ταξίδι. Σωστότατο!
Όμως το ταξίδι είναι κι ο προορισμός. Αδιάφορο το που θα φτάσουμε, αρκεί ν απολαύσουμε το ταξίδι.
Ακαταλαβίστικο ίσως για τους μη μύστες, μα αληθινό.
Ο δρόμος για την εξουσία, σκοπό έχει την εξουσία κι όχι τις προσπάθειες για την κατάκτησή της, εκτός κι αν αναφερόμαστε στους αναρχικούς, οι οποίοι έχουν αναγάγει το δρόμο σε αυτοσκοπό. Οπότε το ρηθέν, σημασία δεν έχει ο προορισμός, μα το ταξίδι, ισχύει και γι αυτούς.
Οι άλλοι που σκοπό έχουν την εξουσία (αυτή και μόνον αυτή), αδιαφορούν και για το δρόμο και για το κόστος.
Και κατά κανόνα, τα καταφέρνουν-κάτι αιώνες τώρα.
Εμείς, αρκούμαστε ν απολαμβάνουμε το "ταξίδι".
Ποιός όμως είπε πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις;
Πως είπες λέφτη;
Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα;
Α γειά σου! :-)

mbiker



Μάρκομ Ξ είπε...

Πνίγομαι, πνίγομαι... δεν ξέρω αν θα προλάβω να τοποθετηθώ, αλλά διαφωνώ οριζόντια και κάθετα λέφτηδες :-)

Επιφυλάσσομαι...

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Ανώνυμος είπε...

1. Σκοπός της αριστεράς δεν είναι η απλή αναλογική , όπως δεν είναι η αναδιανομή του πλούτου . Είναι η επαναστατικοποίηση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και το ρίζωμα της εξουσίας στις πραγματικές κοινωνικές συλλογικότητες . Ο Παπαδημούλης είναι καθαρό ότι με συνέπεια και ολοκληρωμένα στοχεύει σε κάποια αναδιανομή , στην αποδοχή και φτιασίδωμα του αστικού και ευρωπαϊκού πλαισίου και στην απλή αναλογική σαν δημοκρατικότερη .

2. Όσοι όμως είναι με την υπέρβαση κάθε καπιταλιστικού καταναγκασμού δεν υποστηρίζουν την α α σαν δημοκρατικότερη , αλλά για να γίνεται δυσκολότερη η σταθεροποίηση του κρατικού κυβερνητικού κέντρου , ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ . Λυδία λίθος για την αριστερά ήταν είναι και θα είναι η ταξική πάλη και όχι δήθεν αταξικές έννοιες όπως η δημοκρατία . Προφανώς μας χαρακτηρίζει αδιαπραγμάτευτη ταξική μονομέρεια , δεν το κρύβουμε , δεν μας εκθέτει !!!

3. Πρέπει η αριστερά να μιλάει για απλή αναλογική ? Προφανώς , στα πλαίσια του ότι πρέπει να μιλήσει από το μηδέν για δημοκρατία . Να οργανώσει την λαϊκή και αριστερή βάση σε κάθε χώρο , τόσο για την αντίσταση και την αλληλεγγύη , την αντιφασιστική πάλη και την εμπλοκή των μαζών στο πρόγραμμα της μονομερούς ρήξης με τους " δανειστές μας " και το λόμπι του ευρώ , και τον λαικό έλεγχο της αριστερής κυβέρνησης.

Αλλά και στην προοπτική της ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος , στο νήμα της συνάρθρωσης μορφών κοινοβουλευτισμού (ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ) με τον γνήσιο λαικό εργατικό κοινωνικό έλεγχο , που ήταν η πεμπτουσία του " δημοκρατικού δρόμου " του Πουλαντζά , ακριβώς στον αντίποδα ( το τόνιζε , το φώναζε ο ΝΠ ) του εκλογικού δρόμου του Παπαδημούλη . Σε αυτό το πλαίσιο θα υπάρχει απλή αναλογική .

4. Στο ( απίθανο , γιατί αυτά είναι σαν τζίνι που αν βγουν από το μπουκάλι , δεν ξέρεις τι θα γίνει ) ενδεχόμενο να στηθεί από το σύστημα η προβοκάτσια του αιώνα ,"συμφωνείται να μην κυβερνήσει η αριστερά με λιγότερο από 50 % +1" , ίσως πουν ναι όσοι δεν θέλουν να κυβερνήσει η αριστερά , αλλά κάποιο ερμαφρόδιτο μπλοκ με Κουβελοκαμένους , και όσοι πιστεύουν ότι η κρίση θα φέρει σοβιετική επανάσταση , οπότε ας εκθέσουμε την αριστερά που στοχεύει και στην εκλογική νίκη , ότι φανερώθηκε σαν "νέο ΠΑΣΟΚ ".

Σε τελευταία ανάλυση , αν υπάρχουν οι όροι για ένα τεράστιο αριστερό λαικό μέτωπο , με ρίζες σε κάθε χώρο εργασίας , σπουδών και γειτονιά ,με πρόγραμμα ριζοσπαστικού μετασχηματισμού και πάμε για εκλογές δημοψηφισματικού δικομματισμού " σύστημα vs κίνημα " τότε θα πούμε ναι αλλά δεν θα περιμένουμε καν τις εκλογές για τον λαικό έλεγχο της αριστερής κυβέρνησης . Αυτό είναι κάτι εντελώς άλλο , η κοινωνική εξουσία τρέχει στους δρόμους και μετριόμαστε όλοι πάνω σε αυτό .

Αν τσιμπάμε τόσο εύκολα , στο πρώτο εργοδοτικό λοκ -άουτ , δήθεν απεργία , η αριστερή κυβέρνηση αντί να κινητοποιήσει τον λαό , θα ... παραιτηθεί ...

Πολύ καλή η ανάρτηση , μπράβο !!!

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Όπως πολλές φορές κάνετε, δεν τοποθετείστε πάνω στο κύριο ζήτημα που θίγει το ποστ. Και όπως σχεδόν πάντα συνηθίζετε, μιλάτε επιπόλαια.

Αυτή η επιπολαιότητα σας οδηγεί να βγάζετε το συμπέρασμα πως ασχολούμαστε με μικροπολιτικές επιδιώξεις των όποιων πολιτικάντηδων παρεπιδημούν εδώ και χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ ή ανέβηκαν πρόσφατα στο τρένο επειδή το είδαν να αναπτύσσει ταχύτητα. Πού την είδατε αυτή την ενασχόληση; Εμείς ασχοληθήκαμε με την ‘‘αρχομανία’’ τής Αριστεράς (με την έννοια τής εμμονικής και απαρέγκλιτης προσκόλλησης σε αρχές και ιδεώδη, όχι της προσκόλλησης στην εξουσία) και την αυτοϋπονόμευσή της, όταν αφήνεται στην αγκαλιά τής ηθικής, ξεχνώντας ότι δεν υπάρχει μία ηθική. Ένα πολιτικό κόμμα διαφέρει ριζικά από το μπον φιλέ ή από ένα κιλό μήλα! Δηλαδή, δεν μπορείς να το έχεις χωρίς κόκαλο ή χωρίς και κάποια σαπάκια. Και εν πάση περιπτώσει, δεν καταλαβαίνετε ότι αυτό που κατά την άποψή σας ισχύει για εμάς, ισχύει και για σας; Έχετε την εντύπωση πως όταν ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο, όσοι ψηφίσατε, προωθήσατε μόνο όσους έχουν πάνω-κάτω τις ίδιες αντιλήψεις μ’ εσάς; Δεν προωθήσατε ταυτόχρονα και αυτούς που θεωρείτε κατσαπλιάδες;;; Έλεος, ρε παιδιά! Δεν γίνεται να γαμάτε, έτσι στην ψύχρα, τη στοιχειώδη λογική τών πραγμάτων!

Δεν υπάρχει κανένα «κίνημα της 25ης Μάη». Μόνο στο μυαλό σας υπάρχει. Εντάξει, τα βιβλία τού Λένιν τα ‘‘σκοτώσατε’’ στο Μοναστηράκι μπιρ παρά. Ούτε Σεφεριάδη όμως δεν διαβάζετε, που είναι δικός σας; Γράφει καθαρά και ξάστερα ο άνθρωπος ότι ένα (υπάρχουν κι άλλα, αλλά ας μείνουμε εδώ) από τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάποια μαζική κοινωνική δράση για να προσδιοριστεί ως κίνημα είναι και η διάρκεια. Πού ακριβώς βρίσκονται οι Αγανακτισμένοι τώρα; Ξέρετε τι χρονιά έχουμε, ή μπας και νομίζετε ότι ζούμε ακόμα στο 2011; Κι ένα κερασάκι σχετικά με το ‘‘κίνημα’’ της 25ης Μάη (τι κερασάκι! ένα κεράσι να, με το συμπάθιο):

Φαίνεται να σας διαφεύγει ότι η αποϊδεολογικοποιημένη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση (χαράς ευαγγέλια για σας, που δεν γουστάρετε τις διαμεσολαβήσεις τών ιδεολογιών), εκτός από τα ποσοστά τού ΣΥΡΙΖΑ, φούσκωσε και τα ποσοστά κάτι άλλων ‘‘παλικαριών’’ και τους πήγε από το 0,2% στο 7 (εσχάτως στο 10+, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον). Πώς να μη σας διαφεύγει; Με τέτοιο ιδεολογικοπολιτικό vertigo που σας δέρνει, το αντίθετο θα ήταν έκπληξη!

Δεν μας δέρνει καμία εξουσιολαγνεία. Απλώς, ζούμε εδώ στη γη κι όχι στον αστερισμό τής Ανδρομέδας και περπατάμε πάνω της με τα πόδια κάτω και το κεφάλι επάνω! Γι’ αυτό και λέμε: Δει δη εξουσίας και άνευ τούτης ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων. A, και πού ’στε! Κυβέρνηση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και εξουσία, αν μιλάμε για κυβέρνηση αριστερού προσανατολισμού. Σας το λέμε εμείς, οι …εξουσιολάγνοι! ;-)


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Κοπανάτε και κοπανάτε (δεν είστε οι μόνοι βέβαια) το μαζικό κίνημα. Γιατί το κοπανάτε; Σας είπε κανείς ότι εμείς είμαστε …εναντίον τής ανάπτυξής του;;; Σας έχουμε δώσει την εντύπωση ότι ξεσκονίζουμε τα επιτελεία ή ότι είμαστε της γνώμης ότι αυτά αρκούν;;; Δεν το καταλαβαίνω αυτό! Η διαφορά μας είναι στο πώς εννοούμε εμείς αυτό το μαζικό κίνημα και πώς το εννοείτε εσείς. Για εσάς, οποιοδήποτε συναθροισμένο πλήθος είναι μαζικό κίνημα. Για εμάς όχι. Είναι ο πρώτος αναγκαίος, αλλά σε καμία περίπτωση ικανός όρος. Η πολιτική συνειδητοποίηση αυτού τού πλήθους απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από τη διαμαρτυρία, την αγανάκτηση, ακόμα και την εξέγερση. Και ένα από τα βασικά που απαιτεί μια τέτοια συνειδητοποίηση είναι αυτό που απεχθάνεστε όπως ο διάβολος το λιβάνι: τη διαμεσολάβηση της ιστορικής εμπειρίας, της πολιτικής επιμόρφωσης και, σε τελική ανάλυση, της ιδεολογίας. Ακριβώς όπως η μετατροπή του κόσμου σε μάζα εξατομικευμένων καταναλωτών έγινε με τη μεσολάβηση της ιδεολογίας του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ακριβώς έτσι αλλά αντίστροφα, με τη μεσολάβηση της δικής μας ιδεολογίας δηλαδή, πρέπει να γυρίσουμε το κάρο τής Ιστορίας 180 μοίρες. Τόσο απλά! Τέλος:

Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από εσάς, όσο αφορά στην απώλεια κάθε πολιτικού προσανατολισμού; Μια ματιά για το θέμα εδώ (παρακάτω):

Αυτά που βάζετε στο τραπέζι προς συζήτηση με το λινκ που δίνετε στο σχόλιό σας δεν είναι τίποτε άλλο από την ασυνείδητη προσχώρησή σας στην ιδεολογία τού σημερινού καπιταλισμού, τον μεταμοντερνισμό, κατά τις στιβαρές αναλύσεις τού Τζέιμσον. Σύμφωνα με την οποία ιδεολογία, χοντρικά και στο σημείο που μας ενδιαφέρει, το καθολικό πρέπει να εξοριστεί στο πυρ το εξώτερον προς όφελος του μερικού και των ατομικών επιλογών που δεν μπορούν να ενοποιηθούν ούτε να εναρμονίζονται με μία ενιαία αντίληψη, παρά μόνο από το ‘‘σιδερένιο’’ χέρι τού ‘‘Ολοκληρωτισμού’’. Παρόμοια λοιπόν με ό,τι συμβαίνει σε ένα σούπερ μάρκετ, όπου μπορεί κάποιος να μπει και να βγει με μία Κόκα Κόλα χωρίς ζάχαρη, γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, σαμπουάν με άρωμα ροδάκινου και οδοντόκρεμα για λεύκανση δοντιών, έχοντας ικανοποιήσει έτσι όλες τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του, νομίζετε κι εσείς ό,τι καλό είναι να μιμηθούμε αυτή την ικανοποίηση των επί μέρους προτιμήσεων στην πολιτική απόφαση! Γιατί βέβαια είναι ‘‘κακό’’ και ‘‘αυταρχικό’’ και ίσως ‘‘συνομωσία’’ όλων τών αλληλοσυγκρουόμενων ανταγωνιστικών εξουσιών από κοινού, να πιεστεί το άτομο να πάρει αποφάσεις όταν, αναπόφευκτα, στην πορεία προς την υποκειμενοποίησή του, έλθει αντιμέτωπο με διλήμματα, τριλήμματα και πάει λέγοντας.

Δεν ξέρω, μάλλον γοητευμένοι από τον Μπαντιού εξ αιτίας τής αντιπάθειάς του προς τα κόμματα, έχετε ίσως επηρεαστεί από τις ιδέες του περί Πολλαπλού. Μη τα παρερμηνεύετε και μη τα ‘’τραβάτε’’ για να σκεπαστείτε, δεν είναι κουβέρτα! Και μη ξεχνάτε και το άλλο: Όταν ζόρισαν τα πράγματα, στις εκλογές τού Ιουνίου, μια χαρά την έβαλε τη τζίφρα του ο Μπαντιού στο κείμενο υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ (ο Αντώνης κόντεψε να πάθει έμφραγμα! ;-) ). Τότε λοιπόν, το Πολλαπλό είπε να λείψει σε ταξίδι για δουλειές και οι Δύο Μπαντιού έγιναν ένας ωραιότατος Ένας: ΣΥΡΙΖΑ! Γκέγκε;

Ti γκέγκε! Εδώ βρίσκετε τροφή για σκέψη στις ‘‘καινοτόμες’’ και ‘‘ρηξικέλευθες’’ ιδέες τού πολιτικά σαλού Left Liberal Synthesis! Σιγά μη γκέγκε!


Τα λέμε

Επικίνδυνος ΑλλαξοΜπίστης (για την αντιγραφή) είπε...

Μεγάλη τιμή στη μυθολογία της Ελληνικής Αριστεράς θεωρείται το να γεννιέσαι και να πεθαίνεις στο ίδιο κόμμα. Ακόμα μεγαλύτερη θεωρείται το να γεννιέσαι και να πεθαίνεις με την ίδιες πολιτικές θέσεις. Όταν δεν έχεις να επιδείξεις αυτές τις τιμές είσαι απλά ένας κατάπτυστος γυρολόγος. Ευτυχώς που τελειώνει αυτή η Αριστερά των μύθων, μαζί με τη μυθολογία της. Για να γεμίσουμε χιλιάδες υπέροχους γυρολόγους που θα γυρνάνε παντού και θα διαλαλούν την ιδεολογική πραμάτεια τους. Αν οι ιδέες δεν αλλάζουν χέρια και μυαλά, τότε δεν περπατάει και η οικονομία τους. Πεθαίνουν. (Leo)

LeftG700 είπε...

ΕπικίνδυνεΑλλαξοΜπίστη,


Τα λέει τόσο χοντρά που δεν νομίζω ότι είναι επικίνδυνος. Πιο πολύ φοβάμαι τα σιγανά ποτάμια που έχουν την ικανότητα[***] να υπονομεύουν εκ τών έσω...


Τα λέμε


[***] Διαλεκτικά ενισχυόμενη από την ανικανότητα ή την απροθυμία κάποιων δικών μας να ορίσουν ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, χωρίς τη στενότητα του ΚΚΕ, αλλά και χωρίς την ευρύτητα που χαρακτηρίζει ένα σουρωτήρι (και μάλιστα με μεγάλες τρύπες!...).




LeftG700 είπε...

Φίλε Μιχάλη, καλώς επανήλθες εδώ!


ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ότι το ανώνυμο σχόλιο ήταν δικό σου; Δεν θα το γλύτωνες βέβαια και πάλι το πρωτοσέλιδο, ;-) αλλά θα φρόντιζα να βάλω έναν πιο πιασάρικο τίτλο για να τραβήξω στη συζήτησή μας περισσότερους αναγνώστες! ;-)

Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια, αλλά δεν χρειάζεται να μας ευχαριστείς. Προσπαθούμε να είμαστε χρήσιμοι, όσο φάνουν τα κυβικά μας βέβαια.

Μπαίνοντας στην ουσία, είναι μάλλον απαραίτητο να ξεκινήσω από εκεί που τελειώνει το δικό σου σχόλιο για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις μεταξύ μας άδικα των αδίκων: Φοβάμαι ότι έχεις πέσει θύμα παρανάγνωσης. Δεν πάμε πίσω σε πίστη για τις αρετές τής απλής αναλογικής και για το ότι είναι απόλυτα συμβατή (φούστα-μπλούζα, που λέει κι η Αλέκα, μου αρέσει αυτό!) με την Αριστερά. Και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την πολιτική πίστη (ξέρεις, υπονοώ τις γνωστές αναλογικές παρομοιώσεις των αντιπάλων μας περί αριστερών/χριστιανών). Το ακριβώς αντίθετο. Αλλά, οφείλω να ομολογήσω ότι βγάζουμε σπυριά με την τυφλή πίστη. (Υποθέτω μετά βεβαιότητας ότι επί τής αρχής συμμερίζεσαι αυτή την άποψη —εξ άλλου το νέο ενυπόγραφο σχόλιό σου το επιβεβαιώνει αυτό, όπως θα εξηγήσω παρακάτω.) That’s all.

Αφού, ελπίζω, ξεκαθαρίστηκε αυτό, προχωρώ.


ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩ, με την ίδια ευθύτητα που εκφράζεσαι εσύ (εκτιμώ απεριόριστα την ευθύτητα), την άποψή μου για το πώς βλέπεις το ζήτημα σκοπός/μέσα. Φοβάμαι ότι υιοθετείς μία από τις πιο παράλογες θέσεις τών ελευθεριακών («τα μέσα καθορίζουν το σκοπό»). Και δυστυχώς για σένα, δεν έχεις πια και το ελαφρυντικό τής ηλικίας! ;-)

Τι θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς σε μία τόσο εξόφθαλμα ιδεοληπτική αντίληψη; Νομίζω ότι το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αφήσει κατά μέρος θεωρίες, ιστορικά παραδείγματα από το εργατικό κίνημα, τσιτάτα και αφορισμούς, και να πάρει από το χέρι τον ‘‘ασθενή’’ και να τον οδηγήσει στον πραγματικό κόσμο. Αυτό θα κάνω.

Σε παίρνω λοιπόν από το χέρι και σε πηγαίνω σε ένα υποβρύχιο εν καταδύσει, που έχει ‘‘βρει’’ κάπου και μπάζει νερά στο διαμέρισμα Νο 3. Και σε πηγαίνω μπροστά στον chief, που έχει δώσει μόλις διαταγή να σφραγιστεί το διαμέρισμα Νο 3, πνίγοντας σαν τα ποντίκια 8 ναύτες, για να σώσει όλους τους υπόλοιπους. Έτσι όπως είσαι μπροστά του, φίλε Μιχάλη, έχεις κάθε ευκαιρία να του πεις κατάμουτρα: «Είσαι φονιάς! Το αποδεικνύει το μέσο που μόλις χρησιμοποίησες!».

Και μετά, σε ξαναπαίρνω από το χέρι και σε πηγαίνω μπροστά σε ένα χειρουργικό τραπέζι, όπου ένας χειρουργός κόβει το γαγγραινιασμένο πόδι ενός ανθρώπου. Κι εδώ έχεις κάθε ευκαιρία να πεις στο γιατρό με όλη την περιφρόνηση που του αξίζει: «Μου θυμίζεις τον Μένγκελε!».

Κι αφού τελειώσουμε κι από ’κει, σε παίρνω πάλι από το χέρι και με τις μαγικές μου ιδιότητες σε γυρίζω πίσω στο χρόνο, σε κάποιο βουνό, όπου οι επιζώντες από ένα αεροπορικό ατύχημα τρώνε το κρέας τών νεκρών συνταξιδιωτών τους. Και σ’ αυτούς έχεις όλο το ελεύθερο να πεις: «Είστε ιερόσυλοι και ανθρωποφάγοι!».

Τέλος, αφού πήραμε φόρα και κάνουμε βόλτες στο χρόνο, ας κάνουμε μία τελευταία επίσκεψη. Για να πάμε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, τη στιγμή που ένας Γερμανός αξιωματικό τών Ες Ες λέει σε κάποια Εβραία (Σόφι την έλεγαν;) «πες μου ποιο από τα δύο παιδιά σου προτιμάς να ζήσει, διαφορετικά θα πεθάνουν και τα δύο» κι εκείνη μετά από λίγο τού δηλώνει την ‘‘προτίμησή’’ της. Αυτήν μπορείς και να τη φτύσεις κατάμουτρα, αν θέλεις. Τι χειρότερο από μια μητέρα που σκοτώνει το ίδιο της το παιδί κατόπιν επιλογής;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Αρκετά. Επιστρέφουμε εδώ. Μπροστά σε μία οθόνη. Και μου γράφεις: «Έλα ρε φίλε! Με δουλεύεις; Μα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι προφανές τι έπρεπε να γίνει. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα!».

Τι είναι προφανές, φίλε Μιχάλη; Η αναγκαιότητα είναι. Αυτή η γαμημένη αναγκαιότητα! Που εδώ δεν σε ζορίζει και τη σέβεσαι. Ενώ εκεί που εκτιμάς ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτήν, τής δίνεις μια και τη στέλνεις στον αγύριστο. Επικαλούμενος τις αρχές. Ποιες αρχές, φίλε Μιχάλη; Εσύ ο ίδιος δεν μου είπες πως στη θέση όλως αυτών που επισκεφτήκαμε στη βόλτα μας θα έκανες ό,τι έκαναν εκείνοι, στέκοντας προσοχή μπροστά στην αναγκαιότητα και στέλνοντας στον αγύριστο αντί γι’ αυτήν τις περίφημες αρχές σου;;;

Ηθικόν(;) δίδαγμα: Η αναγκαιότητα υπάρχει παντού και πάντα. Άλλοτε είναι μικρή και μπορούμε να τη γράψουμε κανονικά, κι άλλοτε όχι. Άλλοτε απαιτεί μικρές θυσίες, κι άλλοτε μεγάλες. Άλλοτε είναι εύκολο να τη διακρίνεις και να κάνεις ό,τι επιβάλλει, κι άλλοτε τόσο δύσκολο που χάνεις το μπούσουλα. Το χειρότερο: Σπάνια η αναγκαιότητα είναι μόνο μία. Συνήθως υπάρχουν πολλές. Και τότε έχεις το σισύφειο έργο να τις βάλεις σε προτεραιότητα.

Αν διαφωνούμε κάπου, στις προτεραιότητες των αναγκαιοτήτων και των αρχών είναι που διαφωνούμε. Και διαφωνούμε γιατί ξεκινάμε από διαφορετικές προκείμενες και ζητούμενα. Για σένα το κίνημα είναι το παν, όχι ο σκοπός (ξεχνάς βέβαια ότι η πολιτική δεν είναι τύπου πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα κι ότι κινούνται άσκοπα μόνο αυτοί που σκοτώνουν τον καιρό τους, οι τρελοί και τα πλοία χωρίς τιμόνι). Φυσικό κι επόμενο να αδιαφορείς για το αποτέλεσμα. Εμείς πάλι, το αντίθετο. Περί αυτού πρόκειται και μόνο περί αυτού. Ας μείνουμε λοιπόν στη συζήτηση ποια αρχή προηγείται, της συνέπειας ή της αποτελεσματικότητας, κι ας αφήσουμε στην πάντα το ποιος είναι πιο συνεπής σε αρχές και αξίες τής Αριστεράς και ποιος όχι, ποιος είναι ανήθικος και είναι πρόθυμος να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο και ποιος ενσαρκώνει τα ευγενή και αγγελικά ιδανικά τής Αριστεράς.


ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΩ, φίλε Μιχάλη, στο ότι οι αναφορές μου, όλες οι αναφορές μου, ήταν ατυχής. Και θα ισχυριστώ ότι όλα όσα γράφεις για να αιτιολογήσεις το τι συμβαίνει, επιβεβαιώνουν 100% τους δικού μου ισχυρισμούς. Πρόσεξε γιατί:

Τι αιτιολογούν τα επιχειρήματά σου από γενική άποψη; Να σου πω; Αιτιολογούν την εξαίρεση από την πιστή, τυφλή και σαν σε αυτόματο πιλότο συμμόρφωση με την αρχή τής απλής αναλογικής. Και σε δύο από τις τρεις περιπτώσεις αποκαλύπτουν πανηγυρικά το προφανές για όσους ασπάζονται τη διαλεκτική σκέψη: για να είναι συνεπής, συχνά πρέπει να καταφεύγει στην ασυνέπεια!

Όχι; Πώς όχι; Δεν είναι ασυνέπεια η ποσόστωση των γυναικών;;; Δεν είναι νοθεία καραμπινάτη;;; Και δεν καταφεύγουμε σε αυτήν για να προωθήσουμε τη μεγαλύτερη αναλογικότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών; Ναι. Άρα; Δεν έχουμε μεταβληθεί προσωρινά (αλλά για αόριστο χρόνο) σε βιαστές τής αγνής απλής αναλογικής, ακριβώς για να τη σώσουμε;;; Ή μ’ άλλα λόγια (τα δικά σου λόγια, φίλε Μιχάλη!): δεν πουλάμε, φίλε Μιχάλη, την ψυχή μας στον διάβολο, ακριβώς για να τη σώσουμε;;;

Και το ίδιο δεν συμβαίνει και στην περίπτωση της περιορισμένης σταυροδοσίας; Δεν νοθεύουμε τη θέληση της πλειοψηφίας για να διευρύνουμε την αναλογικότητα;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Μου γράφεις, βέβαιος μάλλον ότι έχεις ‘‘καθαρίσει’’ και τα χέρια σου είναι ‘‘καθαρά’’, ότι αυτό που συμβαίνει με την ποσόστωση των συνιστωσών είναι προσωρινό, μέχρι το Συνέδριο. Μου λες δηλαδή ότι έχουμε μια κατάσταση εξαίρεσης. Παραβλέποντας ότι αυτό τραβάει χρόνια, σου λέω: Στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, φίλε Μιχάλη! Στις καταστάσεις εξαίρεσης δοκιμάζεται η συνέπεια, εκεί μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο, φίλε Μιχάλη, όχι στις καταστάσεις που σέρνουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα! Και σ’ αυτή την περίπτωση της κατάστασης εξαίρεσης, όπως και στις προηγούμενες που έχω αναφέρει και σχολίασα παραπάνω, ενώ έχεις πουλήσει κι εσύ με συνοπτικές διαδικασίες την ψυχή σου στον διάβολο, σε βλέπω χαλαρό και ανυποψίαστο! Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, σύμφωνα με την απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών στην οποία ορκίζεσαι, θα έπρεπε να έχεις ρίξει στα μαλλιά σου στάχτη και να χτυπάς το στήθος σου με μανία. Μη το κάνεις αυτό φυσικά, δεν χρειάζεται. Αλλά, για να τα λέμε όλα, φίλε Μιχάλη, νομίζω ότι το να ξανασκεφτείς ορισμένες αξιωματικές βεβαιότητές σου χρειάζεται και παραχρειάζεται…


ΤΕΛΟΣ: Υπονοείς ότι υπερβαίνουμε το μέτρο. Ναι, έχεις δίκιο, συμβαίνει αυτό κάμποσες φορές. Άκου όμως και την αιτιολογία. Θα στην πω με έναν παραλληλισμό. Στο θέατρο, οι ηθοποιοί είναι συχνά υποχρεωμένοι να υπερβάλλουν σε κάποιες κινήσεις τους, προκειμένου να ‘‘γράψουν’’ και να γίνουν αντιληπτές από το κοινό, ιδίως το κοινό που κάθεται στις πίσω σειρές. Ε, αυτό κάνουμε κι εμείς, όταν υπερβαίνουμε το μέτρο. Ο σκοπός μας είναι να ακουστούμε. Όχι να εισακουστούμε υποχρεωτικά. Να ακουστούμε, έτσι ώστε να προκαλέσουμε κάποιον προβληματισμό. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν ‘‘γράψουμε’’. Είναι μία παραβίαση της αρχής παν μέτρον άριστον; Είναι. Όπως όμως πιστεύω ότι καταδείξαμε πειστικά, καμία αρχή δεν είναι ασφαλής από μία κατάσταση εξαίρεσης! ;-)

Δεν κατανοώ για τι μας χαρακτηρίζεις μεταλενινιστές. Υποπτεύομαι, χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος, ότι αυτό οφείλεται στις αναφορές τον Γκράμσι. Αν είναι αυτό, δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Θα ήθελα να μου το διευκρίνιζες, μας ενδιαφέρει αυτό. Πάντως, γενικά μιλώντας, οι αντιλήψεις μας για το τι εμπίπτει σε αυτό που λέμε λενινιστική σκέψη είναι σε σημαντικό βαθμό ευρύτερες σε σύγκριση με τους ‘‘ορκισμένους’’ λενινιστές. Και, πιστεύουμε, πολύ πιο …λενινιστικές! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Όσο κι αν λες ότι δεν έχεις κατασταλάξει ακόμα, δεν σε φοβάμαι! :-) Έχεις κάνει το ουσιαστικό βήμα: Αν και μηχανόβιος, έχεις κατανοήσει ότι η πολιτική δεν είναι περιηγητική εξόρμηση στη Β. Ελλάδα με διανυκτέρευση όπου νυχτώσει!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Όχι και να σε πνίξουμε! Καμία τέτοια πρόθεση! :-) Όποτε βρεις χρόνο , γράψε δυο λόγια πώς το βλέπεις. Και μη φοβάσαι τις διαφωνίες. Εκτός τού ότι οι διαφωνίες εμπλουτίζουν και τον διάλογο και τη σκέψη, είναι και ένα πολύ καλό τεστ για να βλέπουμε αν ελέγχουμε τη μικροεξουσία που μας παρέχει η διαχείριση του μπλογκ ή, αντίθετα, μας έχει καβαλήσει και μας κάνει ό,τι θέλει! :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Βαγγέλη ζ,


Ευχαριστούμε για τα κοπλιμέντα! :-)

Από τα λόγια σου να υπογραμμίσω την αναφορά στην ταξική μονομέρεια (συνηθίζω μία άλλη παραπλήσια λέξη: μεροληψία) και το πρόβλημα που έχουν πολλοί από εμάς να τους πιάνει γλωσσοδέτης όταν πρέπει να την ξεστομίσουν. Επίσης, εκτός από τον μεγάλο Αntonio, μου θύμισες και τους βιασμούς που έχει υποστεί ο Πουλαντζάς (ποιος Πουλαντζάς; δεν έχεις προσέξει ότι έχει ψιλομπεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;).


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μιχάλη,


Ας μη χάσουμε την ουσία τού θέματος: Η άποψή μας ότι η καθιέρωση της απλής αναλογικής εδώ και τώρα θα εξαερώσει τις πιθανότητες σχηματισμού αριστερόστροφης κυβέρνησης δεν είναι παρά μία εκτίμηση, σε τελική ανάλυση. Δεν μπορούμε να προβλέπουμε το μέλλον. Υπάρχει όμως μία βεβαιότητα, παρ' όλα αυτά. Ακόμα κι αν δεν την εξαερώσει θα την φέρει σε κατάσταση κορώνα-γράμματα.

Άκουγα νωρίτερα τον Μπαλάφα στον Κόκκινο 105,5 (τον Μπαλάφα, όχι τον Λαφαζάνη). Από τα συμφραζόμενα των λόγων του εξάγεται με βεβαιότητα 101% ότι σε καμία περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φλερτάρει με την ιδέα τής άμεσης καθιέρωσης της απλής αναλογικής. Όπως βλέπεις, ακόμα κι αν έχεις δίκιο κι αυτό είναι λάθος, δεν πρόκειται να διορθωθεί. Να περιμένουμε άρθρο σου στην Αυγή με κεραυνούς περί ανηθικότητας και πώλησης της ψυχής τού ΣΥΡΙΖΑ στον διάβολο; ;-)

Φίλε Μιχάλη, μήπως πρέπει να αναθεωρήσεις εκ νέου κάποια πράγματα που έχεις αναθεωρήσει;


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Φίλε (οι) του left g 700,
ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο και τον κόπο που ξοδεύετε σε ένα διάλογο μαζί μου. Αισθάνομαι κάπως αμήχανα επειδή από όσα γράφετε καταλαβαίνω ότι γνωριζόμαστε και μάλλον συνδεόμαστε και με μια σχέση εκτίμησης. Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν επιβεβαιώνατε ή διαψεύδατε αυτή την υποψία μου στέλνοντας στο προσωπικό μου mail ( kermih@gmail.com ) τις σχετικές πληροφορίες
Ο όρος μεταλενινιστική δεν παραπέμπει σε κάποια βαρύγδουπη θεωρητική ταξινόμηση. Προσπάθησα απλώς,παίζοντας λίγο με τις λέξεις,να μεταφέρω την άποψη μου για την ιδεολογική αποχρωση εντός της οποίας νομίζω ότι κινείστε. Η προσθήκη μετά υπαινίσσεται πως τοποθετείστε όχι μετά τον Λένιν, αλλά μετά τους εν Ελλάδι συνήθεις οπαδούς του. Οι οποιοι,σε αντίθεση με εσάς, εκπέμπουν ένα άρωμα αρχαίας σκουριάς. Εσεις (εσύ ?) καταφέρνετε σε επίπεδο ύφους,στυλ και συχνά περιεχόμενου, να διαφοροποιείστε εντυπωσιακά απο αυτήν την παράδοση, με απτέλεσμα να καταθέτετε συμβολές που συχνά είναι αξιοπρόσεκτες ακόμα και για αυτούς (όπως εγώ) που κάποτε τοποθετηθήκαμε εκτός λενινιστικού σύμπαντος και τώρα είναι αδύνατον να αναθεωρήσουμςε μια τόσο θεμελιακή για την ταυτότητα μας απόρριψη. Συμφωνώ λοιπόν πως ανανεώνετε (επικαιροποιείτε, αν προτιμάτε) και υποστηρίζετε την λενινιστική οπτική με πολύ εκκυστικότερο τρόπο από όσο κάνουν
οι παραδοσιακότεροι σύντροφοι που συμμερίζονται αυτήν την ιδεολογική αναφορά.
Επι της ουσίας τώρα.
Ελπίζω φυσικά πως δεν θα βρεθώ αντιμέτωπος ποτέ με τόσο splater ηθικά διλήμματα, όπως αυτά που είχατε την υπομονή να καταγράψετε.
Προφανώς, το πιθανότερο είναι να συμμεριζόμουν τις επιλογές που προτείνετε, αν και νομίζω πως είναι αδύνατον να μιλήσεις απο πριν για τις αντιδράσεις σου σε τόσο οριακές συνθήκες. Υπάρχει π.χ. και η εκδοχή της αυτοκτονίας.
Συνομιλείτε με έναν άνθρωπο που ξεκινώντας απο τον αντιεξουσιαστικό χώρο είναι εδώ και πολλά χρόνια ενταγμένος στον Συνασπισμό. Καταλαβαίνετε πως θα ήταν αστείο να υποστηρίζω απόλυτες προσσεγγίσεις. Η σύνθεση,οι συμβιβασμοί,οι υποχωρήσεις,οι ελιγμοί,οι αναθεωρήσεις,είναι απαραίτητες, για την δική μου οπτική γωνία. Το ζήτημα κάθε φορά αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα και δυστυχώς δεν υπάρχει τυφλοσούρτης καθολικής ισχύος που να προσδιορίζει τα όρια. Απο την άλλη πλευρά οι καταστατικές ταυτότητες επιβεβαιώνονται μέσα απο δύσκολες επιλογές, όταν προκύπτουν ερωτήματα διλημματικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα, ελευθεριακή είναι η Αριστερά που όταν προκύπτει σύγκρουση μεταξύ δημοκρατίας και αποτελεσματικότητας προτιμά την δημοκρατία. Οικολογική είναι η Αριστερά που όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος επιλέγει το δεύτερο.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα που συζητάμε καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία όλων μας για την επίτευξη του συγκλονιστικού στόχου της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ακόμα πιο πολύ αισθάνομαι την αγωνία να αντιμετωπίσουμε την φρίκη που επβάλει στην κοινωνία η ταξική επέλαση του Κεφάλαιου.
Δεν συμμερίζομαι την άποψη σας για τους αγανακτισμένους. Νομίζω πως γύρω μας εξλίσσεται μια διαδικασία λαικής αφύπνισης που αμφισβητεί την καταθλιπτική ιδεολογική ηγεμονία του αντίπαλου που κυριαρχεί απο το μακρινό 1986. Αλλά δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν μαγικά τα αποτελέσματα μιας τόσο απόλυτης και μακρόχρονης ηγεμονίας των αξιών των εχθρών μας.




ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ



Μιχάλης Καστρινάκης.

Ανώνυμος είπε...

Aυτό αποτελεί μεγάλο μειονέκτημα για την, ενδεχομένως, επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς. Σήμερα βρισκόμαστε στην παράδοξη θέση η κοινωνία να προσδοκά και να απαιτεί την σωτηρία της απο έναν χώρο βασική παραδοχή του οποίου αποτελεί η πεποίθηση πως μόνο η ενεργοποίηση της ίδιας της κοινωνίας μπορεί να την σώσει. Πρόκειτα για υπαρκτή αντίφαση. Θα μου πείτε πως όλες οι μεγάλες ανατροπές κάπως έτσι συνέβησαν, όταν μια ακραία διατάραξη της συνήθους κατάστασης επέτρεψε την συνάντηση του σχέδιου των λίγων με την οργή των πολλών.
Αυτή η ιστορική γνώση όμως προσφέρει μια δόση αισιοδοξίας, αλλά δεν μπορεί προφανώς να επιλύσει τα προβλήματα που πηγάζουν απο την ύπαρξη αυτής της αντίφασης.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι η αδιαφορία για την σωτηρία της κοινωνίας, τα ξεκάθαρα ή εμμέσως διατυπωμένα σχέδια για την τίμια πλην πτωχή Αριστερά και η καταφυγή στον συνήθη αντιπολιτευτικό ρόλο. Πρέπει να επιδιώκουμε την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.
Αυστηρά προσωπική γνώμη μου είναι πως στην παρούσα φάση είμαστε εξαναγκασμένοι να συμμαχήσουμε με κάποιον διάβολο. Αλλά ποιόν διάβολο ? Τον διάβολο των συμμαχιών (που υπο κ.σ. είναι παρά φύσει) και των αναπόφευκτων υποχωρήσεων σε ζητήματα που είναι θεμελιακά για την ταυτότητα του χώρου (αλλά δευτερεύοντα για την συγκυρία).
Μεγάλη και δύσκολη συζήτηση για την οποία δεν σας κρύβω πως δεν κρίνω σκόπιμο να εκθέσω δημόσια το σύνολο της άποψης μου. Επειδή εκτιμώ πως αυτή η συζήτηση θα γίνει στα σοβαρά όταν η πραγματικότητα επιβάλλει την διεξαγωγή της.
Προς το παρόν αρκούμαι στην επισήμανση πως η παραβίαση των αρχών μας σχετικά με την απλή αναλογική δεν συμπεριλαμβάνεται στους ελιγμούς που πιθανόν θα αποδειχτούν αναγκαίοι. Δηλαδή, εκτός απο ηθικά προβληματική είναι και πολιτικά αχρείαστη.
Επανερχόμενος σε γενικότερους προβληματισμούς η αρχή στην οποία αναφέρθηκα (τα μέσα καθορίζουν τον σκοπό) δικαιώνεται απο την ιστορική γνώση των αποτελεσμάτων της παραβίασης της. Τα σχετικά παραδείγματα απο την ιστορία της Αριστεράς και των απελευθερωτικών κινημάτων είναι αμέτρητα.
Τέλος, απαντώ στο ερώτημα περί του τι πρόκειται να κάνω αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταθέσει σύντομα νομοσχέδιο για την απλή αναλ.
Θα προσπαθήσω, στο ελάχιστο που μου αντιστοιχεί, να συμβάλλω στην αλλαγή αυτής της απόφασης χρησιμοποιώντας τα μέσα που προσφέρουν οι εσωτερικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και της συνιστώσας στην οποία είμαι μέλος.

Μ.Κ.

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι τελευταίο.
Κάποιος θεωρητικός της κινηματικής Αριστεράς της δεκαετίας του 80 (ο οποίος αργότερα αδίκησε την μέχρι τότε συνεισφορά του μετατοπιζόμενος στον υπερπατριωτικό χώρο) μας θύμισε πως σε μια ρήση του ο Μαρξ προσδιόρισε τον κομμουνισμό όχι ως όραμα ή κατάσταση, αλλά ως το κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Υπο το πρίσμα αυτής της οπτικής γωνίας η αναφορά στον σκοπό χρειάζεται μόνο για την θεμελίωση της διάστασης της λαικής θρησκείας που αναπόφευκτα εμπεριέχει η αριστερή ιδεολογία. Αυτό όμως που αλλάζει την υπαρκτή πραγματικότητα είναι οι μετασχηματισμοί και οι ανατροπές που τα κινηματα επιβάλλουν. Με αυτή την έννοια υποστηρίζω πως έχει βάση η θέση που ισχυρίζεται πως το κινημα είναι σχεδόν τα πάντα, ενώ ο σκοπός συνεισφέρει λίγα.

M.K.

Ανώνυμος είπε...

Μη μαδάτε τις κοτσίδες σας , μη σκίζετε τις δαντέλλες σας

όποιος σιτίστικε στο πρυτανείο του Πανταγιά δεν μπορεί να έχει θέση στα εγχειρήματα ( αποτυχημένα ή μη ) του μέλλοντος , πόσω μάλλον να ασκεί κριτική για τις κοινωνικές μετατοπίσεις του σήμερα .
Γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει , ο περί ου ( ουουουουου ,,, ! ) ο λόγος μαζί με τους συν αυτώ δεν υπήρξε ποτέ αφελής . Στην υπηρεσία του λαμπρακιστάν και του Σάλλα εντάχθηκαν πλεισίστιοι τότε και πλειοδοτούν υπευθυνότητα και εθνικοφροσύνη σήμερα.

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Μη μαδάτε τις κοτσίδες σας , μη σκίζετε τις δαντέλλες σας

Товариш Яков Федотович,


Πολλά ονόματα μας έχουν βγει. Το πας φιρί φιρί να μας βγει κι αυτό;;; ;-)


Увидимся

Ανώνυμος είπε...

Ορέ Λέφτηδες

την έχετε χάσει εντελώς λέμε τη μπάλλλα !

Στον ακίνδυνο που δεν μαδάει λίγο πιό πάνω απευθύνομαι ;)

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Ok! (Έτσι κι αλλιώς, πλάκα έκανα!) :-)

LeftG700 είπε...

Φίλε Μιχάλη,


Κλείνω από τη μεριά μας αυτό το γύρο συζήτησης, μένοντας σε όσα έχουν άμεση σχέση με το κυρίως ζήτημα και αποφεύγοντας όσο μπορώ τις επαναλήψεις από τα προηγούμενα σχόλιά μου. Είναι αλήθεια, φυσιολογική αλήθεια θα έλεγα, ότι η συζήτηση επεκτάθηκε και σε πολλά ‘‘περιφερειακά’’, αν και καθόλου ασήμαντα, θέματα πέρα απ’ το κύριο. Το ότι κλείνω δεν σημαίνει πως δεν θέλω άλλο να συζητήσω μαζί σου βέβαια. Απλώς, νομίζω ότι και τα δύο μέρη έκαναν σαφείς τις θέσεις τους ως προς το κυρίως θέμα. Μακάρι να περνάς από εδώ να τα λέμε. Προς το παρόν, σου παραχωρούμε πρόθυμα τον τελευταίο λόγο αυτής τής συζήτησης.

Σχετικά με τα περί μεταλενινιστικού χαρακτήρα: οk, σαφή. Δεν έχουμε ουδεμία ένσταση (μεταξύ μας, πώς να έχουμε; οι διευκρινίσεις σου είναι άκρως κολακευτικές —τις δεχόμαστε μόνο όσο αφορά τις προθέσεις μας, για τα αποτελέσματα αρμόδιοι να μιλήσουν είναι όσοι μάς διαβάζουν).

Έφερα ακραία παραδείγματα μόνο και μόνο για ένα λόγο. Επειδή ακριβώς μόνο σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις αποκαλύπτεται η αδήριτη ανάγκη, η οποία μπορεί να υποχρεώσει τους ανθρώπους σε ανήκουστα πράγματα. Έτσι ώστε να σε ‘‘υποχρεώσω’’ να αντικρίσεις κατάματα το ‘‘τέρας’’ τής αναγκαιότητας. (Αυτοκτονία; Χμ… Στην περίπτωση της Σόφι, λόγου χάρη, θα σήμαινε μία νεκρή μητέρα μαζί με τα δύο νεκρά παιδιά της. Σου φαίνεται καλή ιδέα;)

Έτσι όπως απεικονίζεις τη διάσταση απόψεων (προτεραιότητα στη δημοκρατία έναντι τής αποτελεσματικότητας) διευκολύνομαι να σου πω ότι, κατά την άποψή μας (αλλά και σύμφωνα με την πραγματικότητα, εδώ και κάτι χιλιετίες!), κάτι τέτοιο ακυρώνει την πολιτική, σε τελική ανάλυση. Γιατί το ζουμί της πολιτικής δεν είναι οι διαδικασίες. Το ζουμί τής πολιτικής είναι η διεκδίκηση της εξουσίας για να τροποποιήσεις την πραγματικότητα. Οι διαδικασίες δεν είναι βέβαια κάτι για το οποίο πρέπει να αδιαφορούμε, κάθε άλλο. Όμως, τη στιγμή τής κρίσης πρέπει να διαλέξεις αυτό που θα σου επιτρέψει να συνεχίσεις τον αγώνα για την αλλαγή (αν μιλάμε για την Αριστερά, για την αλλαγή τής κοινωνίας). Και βέβαια, μη σου διαφεύγει: δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς, αλλά μία τέτοια απολυτότητα ως προς τις δημοκρατικές διαδικασίες θανατώνει την ιδέα τής επανάστασης (κάθε επανάστασης, όχι μόνο τής προλεταριακής). Όπως ξέρεις, καμία επανάσταση δεν ξέσπασε κατόπιν δημοψηφίσματος και ποτέ οι επαναστατημένοι άνθρωποι δεν ήταν η πλειοψηφία τής κοινωνίας στην οποία ανήκαν.

Για τους αγανακτισμένους: Είτε επειδή δεν εκφράστηκα καλά, είτε επειδή παρανάγνωσες, είτε και για τους δύο παραπάνω λόγους συνδυαστικά, κατέληξες σε λάθος συμπέρασμα. Πιστεύω η ανάρτηση για τον Κοροβέση και το τραγούδι που ποστάραμε εκεί να ξεκαθαρίζει σε τι έχουμε καταλήξει: στη σύνθεση. Η συγκεκριμένη σύνθεση βέβαια συνοδεύεται αναπόφευκτα από αντιφάσεις, εσύ το λες και πολύ σωστά. Επειδή δεν υπάρχει κίνημα ανατροπής χωρίς στρατιώτες ή χωρίς αξιωματικούς, είναι κάπου μοιραίο αυτοί συχνά-πυκνά να ‘‘τρώγονται’’ μεταξύ τους. Καταλαβαίνω την αντιπάθειά σου με τους δεύτερους, αλλά αυτή είναι μία από τις πολλές αντιφάσεις που δεν επιλύονται. Μάλλον πρέπει να ζήσουμε μαζί της. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν και χειρότερα: Π.χ., όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα κι αυτό είναι απαραίτητο για να ζήσουν όσοι θα γεννηθούν στο μέλλον —δηλαδή, για να συνεχιστεί να υπάρχει ζωή! ;-)


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Έχει γίνει φανερό πως εμείς, αντίθετα από εσένα, θεωρούμε ότι η ισχύουσα ενισχυμένη αναλογική είναι όρος απαραίτητος για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε σε κυβέρνηση της Αριστεράς. Ας μείνουμε εκεί. Σε τελική ανάλυση, κι εσύ κι εμείς εκτιμήσεις κάνουμε, μια και κανείς μας δεν είναι …Πυθία! :-)

Νομίζω ότι η ιστορική πραγματικότητα, σχετικά με τις αποτυχίες των αριστερών κινημάτων, είναι πολυσύνθετη και δεν επιτρέπει εύκολα και γενικευμένα συμπεράσματα. Μη ξεχνάς ότι η μεγαλύτερη πόρνη είναι η Ιστορία. Νομίζω ότι πρέπει κάπου να το σεβόμαστε αυτό αν δεν θέλουμε να μας βγάζει κάθε τόσο τη γλώσσα και να μας κοροϊδεύει… Ένα μόνο παράδειγμα: Όλοι ξέρουμε ότι η βίαιη κολεκτιβοποίηση συνοδεύτηκε από άγρια καταστολή. Πόσοι συνειδητοποιούν όμως ότι η βίαιη κολεκτιβοποίηση ήταν σε μεγάλο βαθμό απότοκη της μετατροπής των αγροτών σε μικροϊδιοκτήτες (Το σύνθημα Ψωμί Γη Ειρήνη δεν ήταν καίριας σημασίας στο να πάρουν με το μέρος τους τις μάζες οι μπολσεβίκοι;) Άρα, μήπως πρέπει να καθίσουμε στο σκαμνί τον Λένιν; Ναι, αλλά άμα καθίσουμε στο σκαμνί τον Λένιν, είναι σαν να λέμε: Καλύτερα η Οκτωβριανή Επανάσταση να μην μετέτρεπε σε μικροϊδιοκτήτες τους ακτήμονες Ρώσους αγρότες. Έτσι θα είχαμε αποφύγει τη βίαιη κολεκτιβοποίηση και τα όσα έγιναν τότε. Δηλαδή (λέμε εμείς) είναι σαν να λέμε: Καλύτερα να μην είχε επικρατήσει η Οκτωβριανή Επανάσταση!!! Ζόρικα πράγματα, δεν συμφωνείς;

Βεβαίως και ο Μαρξ προσδιόρισε τον κομμουνισμό ως κίνηση. Μη ξεχνάς όμως, φίλε Μιχάλη, ότι εννοούσε κίνηση προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν σου φαίνεται κι εσένα ότι το συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι μία άλλη διατύπωση για τη λέξη σκοπός;


Τα λέμε


ΥΓ Καταλαβαίνω απόλυτα ότι δεν μπορείς να μιλάς τελείως ανοιχτά αφού σχολιάζεις επώνυμα. Μην έχεις κανένα πρόβλημα επ’ αυτού. Όμως, να σε προειδοποιήσω: Έχουμε κάτι μαγικά γυαλιά που μας επιτρέπουν να διαβάζουμε με κάποια άνεση μεταξύ τών αράδων… ;-)

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι του left δεν σκοπεύω να αξιοποιήσω την δυνατότητα που μου παραχωρείτε όχι για λόγους ευγένειας, κόπωσης, χρόνου κ.λ.π. αλλά επειδή νομίζω πως η συζήτηση βάθυνε ουσιαστικά, πολλές παραξηγήσεις αποκαταστήθηκαν και απο εδώ και πέρα ελλοχεύει ο κίνδυνος των πληκτικών επεναλήψεων.
Με τις αναγκαίες αποσαφηνίσεις που ανταλλάξαμε καταγράφηκε μια διαφορά στην οποία, ξεκινώντας απο απόλυτες τοποθετήσεις, διευκρινίστηκε πως οι μεν βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο, ενώ οι δε το βλέπετε μισογεμάτο.
Επίσης αναδείχτηκαν διαφορές ορολογίας που οφείλονται στη διαδρορές γενιάς, βιωμάτων και διαδρομών, και συγκεκριμένης ιδεολογικής απόχρωσης. Αν και, ειρήσθω εν παρόδω, γνώμη μου είναι πως οι παραδοσιακές διαφοροποιήσεις που χωρίζουν τις φυλές της Αριστεράς μικρή σημασία έχουν στη σημερινή πραγματικότητα που απαιτεί από όλους να αλλάξουμε ριζικά μια και όλα γύρω μας αλλάζουν δραματικά απότομα. Στη σημερινή φάση , η ταπεινή μου γνώμη είναι πως η πιο βαθειά διαφορά μέσα στην Αριστερά είναι ανάμεσα στο κομμάτι που αφήνει την πραγματικότητα να το επηρεάσει (για να μπορέσει μετά να αλλάξει την πραγματικότητα)και στο τμήμα που παραμένει ανεπηρέαστο από εξωτερικά ερεθίσματα.
Συμφωνώ πως θα έχουμε τη δυνατότητα στο προσεχές μέλλον να συζητήσουμε και πάλι για παρόμοια και άλλα ζητήματα, μια και σκοπεύω να ανταποκριθώ στην πρόσκληση που μου απευθύνετε.

Τα λέμε, λοιπόν.

Μ.Κ.

Ανώνυμος είπε...

Ο ΕΟΣ,το 'κίνημα της 25ης Μάη', και ο προφήτης αυτού, Γιανναράς:

"Οσοι αντιλαμβάνονται το τρομακτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγήσει τη χώρα τα δύο κόμματα «εξουσίας», δεν μοιάζει να γεμίζουν μια πλατεία Συντάγματος. Αν τη γέμιζαν, τότε η ειρηνική εκεί εγκατάστασή τους, μέρες και νύχτες, αδιάλειπτα, με αίτημα τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα ήταν φως στην άκρη του τούνελ."
Δημοσιεύθηκε το Νοέμβριο του 2010 :)

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/11/2010_422447