Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Αλήθεια, ποιος διεθνισμός επιβάλλει να περιμένουμε να καταλάβουν οι Γερμανοί εργάτες πως όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη;




Μήνες το γύρναγε στη γλώσσα του ο Γκάμπριελ. Ώσπου το ξεστόμισε, ξερνώντας τον αντικομμουνισμό του: «Δεν θα αφήσουμε τους Γερμανούς εργάτες και τις οικογένειές τους να πληρώσουν για τις υπερβολικές προεκλογικές υποσχέσεις μιας εν μέρει κομμουνιστικής κυβέρνησης». Ουδεμία έκπληξη. Μια φορά προδότες οι κατ’ επίφαση σοσιαλδημοκράτες (ας όψεται ο Λένιν που τους χάρισε το όνομα!), για πάντα προδότες. Αλλά, για να τα λέμε όλα, με τις ευλογίες τής πλειοψηφίας τών ευρωπαϊκών εργατικών τάξεων.

Και γιατί πρέπει να περιμένουμε την αφύπνιση των Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων; «Είναι ο διεθνισμός, ηλίθιοι», μας λένε οι Λάσκοι και οι Τσακαλώτοι και διάφοροι άλλοι, ελάσσονες...

Και γιατί δεν είναι διεθνισμός να σπάσουμε εμείς πρώτοι τις αλυσίδες, για να βοηθήσουμε και τους ευρωπαίους συντρόφους να πάρουν μπρος;

Τότε, μάς πετάνε κατακέφαλα το λόγο τού Μαρξ «Για το ζήτημα του ελεύθερου εμπορίου».

Τα παίρνουμε κι εμείς και τους κάνουμε ρελάνς με το άρθρο τού Λένιν «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης».

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, μας λένε πως δεν κατανοούμε τις εξελίξεις που έχουν επισυμβεί στις δεκαετίες που πέρασαν και αποχωρούν ομαδικά, όλο πόζα (προφανώς θεωρούν ότι, κατά ένα μυστήριο τρόπο, οι εξελίξεις αφορούν μόνο τον Λένιν· το ζήτημα του ελεύθερου εμπορίου το αφήνουν όπως ακριβώς μάς το κληρονόμησε ο Μαρξ...).

Καθώς στριμώχνονται στην έξοδο, μόλις και προλαβαίνει να πάρει το μάτι μας ανάμεσά τους και τον Γκάμπριελ...



Δεν υπάρχουν σχόλια: