‘‘Λενινισμός’’, το τελευταίο στάδιο του πολιτικού σαλτιμπαγκισμού

Μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο εξωμότη τής Αριστεράς και νυν, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους εξωμότες τής κατηγορίας, μαύρο αντικομμουνιστή Δημήτρη Φύσσα, που επικαλέστηκε πρόσφατα τον ...Λένιν και τη ...ΝΕΠ του για να υποβοηθήσει από τα ‘‘αριστερά’’ την υποταγή τής χώρας στα κελεύσματα της Νέας Ιεράς Συμμαχίας, μας προέκυψε και ο Θανάσης Καρτερός! Ο οποίος, στο χθεσινό άρθρο του στην Αυγή (αυγή μπαίνοντας· βγαίνοντας ...άγρια δύση!), προσπαθεί εμμέσως πλην σαφώς να μας υποβάλλει την ιδέα ότι η πάση θυσία συμφωνία με τους «εταίρους» συνιστά λενινιστική τακτική! Και να σκεφτεί κανείς πως όχι και πολύ παλιά επιχειρηματολογούσε από τις στήλες τής ίδιας εφημερίδας για την ανάγκη εκπόνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και ενός Plan B...

Μυαλά βαθιά

Ψυχή βαθιά, έλεγαν κάποτε εκείνοι που όταν έσφιγγαν το χέρι ο ήλιος ήταν βέβαιος για τον κόσμο. Και την είχαν. Όπως αποδείχτηκε όμως η ψυχή δεν έφτανε, δυστυχώς, για να μπορέσει να κερδίσει εκείνη η γενναία γενιά όσα ονειρεύτηκε, όσα αποζήτησε, για όσα τόσοι και τόσες θυσιάστηκαν. Η τρόικα της εποχής πέρασε με σιδερένια φτέρνα από πάνω τους για να επιβάλει το μέλλον που είχε η ίδια σχεδιάσει για την Ελλάδα. Με τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Και που η τοξική τους ακτινοβολία επηρεάζει ακόμα και σήμερα.

Ψυχή βαθιά, ναι. Αλλά και μυαλά βαθιά. Αυτό είναι το σκληρό δίδαγμα από τις σκληρές στιγμές του σκληρού παρελθόντος. Να μην τρέμει η ψυχή μπροστά στων Γερμανών τα βόλια και στων Μπουραντάδων τ’ άτιμα σπαθιά. Αλλά και να κρατιούνται τα μυαλά στη θέση τους, για να μετρούν ψύχραιμα τους συσχετισμούς, τις δυνατότητες, τις δυσκολίες, τον περίγυρο, τα σχέδια του αντιπάλου, την τακτική του. Και να μπορούμε, για να θυμηθούμε τα πολύ δικά μας, να δρούμε πατώντας γερά σε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Διότι ανάμεσα στο κόκκινο της νίκης και στο μαύρο της τραγωδίας υπάρχουν πολλά χρώματα. Ανάμεσα στο όλα και στο τίποτε υπάρχουν πολλά βήματα μπρος και πίσω. Και όλοι οι στρατοί επιλέγουν τη στρατηγική που, πρώτον, αποτρέπει τη συντριβή. Και, δεύτερον, φέρνει πιο κοντά τη νίκη. Με υπομονή, ψυχραιμία, γνώσεις, πονηριά. Κάποτε προχωρώντας. Κάποτε υποχωρώντας. Αυτό, βλέπετε, που μετρούν δεν είναι μόνο το δίκιο του πολέμου τους —ψυχή βαθιά. Είναι και οι δυνατότητές τους κάθε στιγμή σε σχέση με τον αντίπαλο —μυαλά βαθιά.

Ξέρετε ποιο είναι το μυστικό, όμως, αν μιλάμε για ψυχή βαθιά; Είναι η εμπιστοσύνη στην ψυχή και στα μυαλά του ενός για τον άλλο. Η εμπιστοσύνη σε όσους ηγούνται. Και η εμπιστοσύνη όσων ηγούνται στον στρατό τους. Γιατί δεν υπάρχει κανένα βάθος στην ψυχή και στα μυαλά μιας ελεύθερα ενωμένης ομάδας, αν στα δύσκολα —για να θυμηθούμε πάλι τα πολύ δικά μας— κυκλωμένοι από εχθρούς, αναγκασμένοι να βαδίσουμε κάτω από τα πυρά τους, δεν βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι...

Μυαλά βαθιά, παιδιά. Γιατί από γουναράδικα έχουν χορτάσει και ο τόπος και η Αριστερά...